Wody otaczające Pitcairn

Gdy jeden ze statków zapadł się w siebie, Daken uśmiechnął się lekko i mruknął:
- Jeden z głowy. - już miał zamiar wydać kolejne polecenie, gdy na panele sterujące padła czerwona poświata. Daken nie zdążył się odwrócić by zidentyfikować zagrożenie, gdy uderzony w plecy.
Akihira domyślił się że przybyszem może być owy generał z którym mieli do czynienia jakiś czas temu. Patrząc na potyczkę, Dakenowi zaświtało w głowie - lanca. Jeżeli broń androida nie uległą zniszczeniu razem z właścicielem, dałoby to im dodatkowy as w rękawie. Niestety zdążył się tylko szybko rozejrzeć, gdy pole oddzielające ich od walczących opadło.
Mutant uśmiechnął się widząc żywego przeciwnika przed sobą. Wyglądało na to że los go posłuchał i umożliwił wyładowanie złości na kimś. Tym razem padło na generała Achelladuege.
Wtedy też Daken poczuł delikatne swędzenie w głowie, po czym rozległ się w niej głos eldara. Akihira spojrzał na obcego i kiwnął głową. Wiedział że w tym wypadku taktyka też jest bardzo ważna. W końcu widział co ten obcy zrobił z androidem.
Ruszył parę chwil po eldarze. Rozpędzając się obnażył dwa szpony, które z syknięciem rozcięły skórę. Daken w lot pojął plan Elethara. Gdy tylko jego sojusznik znalazł się po drugiej stronie generała, mutant wyskoczył szczerząc zęby w grymasie gniewu. Jedną rękę wystawił przed siebie by wbić się szponami w szyję przeciwnika, a drugą ręką zadać kolejny cios po wylądowaniu.

Połączenie jego elektromagnetycznych mocy z polem siłowym okrętu okazało się perfekcyjną obroną, lecz siła połączenia oddziaływała również na niego. Sił pozostało mu wiele, lecz jego skupienie na utrzymaniu jej, było tak wielkie, że nie zauważył zmian, które nastąpiły wewnątrz statku. Na planszy pojawił się nowy pionek, który jak sądzili, już z niej odpadł. On jednak widząc zbliżającą się klęskę swych okrętów postanowił przenieść starcie na nowy poziom. Analizując jego zachowanie i wcześniejszą silną pozycję, takie działanie było równoznaczne z wygraną. Niestety w swych obliczeniach nie wziął pod uwagę zmiennych, którymi było ponownie pojawienie się, jak można by było przypuszczać poległych już przeciwników. Zanim jednak to nastało, cała trójka wspierająca walkę okrętu odczuła silne uderzenie. Magnusa ochroniło coś znacznie silniejszego, niż jego metaliczna zbroja, lecz czarna krew spowiła jego ciemną pelerynę, niemalże całkowicie się z nią zlewając
Drużyna jaszczurów, gdyż tak potocznie można by było nazwać ten oddział, rozpoczęła swoje natarcie. Magneto puścił panel, lecz to nie oznaczało, że bariera opadła. Z zaciśniętymi zębami i mięśniami całego ciała, odwrócił się i ujrzał starcie, które wynosiło definicję mocy i siły na zupełnie nowy poziom. Ta szybkość, determinacja i duch walki, ale i odczuwalna na skórze energia, były niesamowite. Dopiero, gdy otrzymali polecenie zajęcia się generałem, Magnus uwolnił się od połączenia i mógł teraz skupić całą swą potęgę na walce. Jego hełm ponownie znalazł się na jego głowie, nie chciał się znaleźć w posiadaniu psychicznych zdolności generała - jeżeli takie by posiadał.
W momencie gdy smoki atakowały, Magneto przyglądał się ich działaniom oraz obronie masywnego jaszczura. Analizował jego ruch, próbując rozszyfrować jego posunięcia i możliwości fizyczne. Wydawało mu się, że znalazł pewien słaby punkt, który mogliby wykorzystać. Zanim jednak zdołał komukolwiek przekazać swoje spostrzeżenia, w chwili gdy dwa jaszczury zostały rzucone o ścianę, a wróg dumny i zdeterminowany ruszył w ich stronę, Eldar wykonał swój ruch wciągając w swoją taktykę Dakena. Nie tędy droga.
Generał emanował mocą tak silną, że tylko niespodziewane ataki i szybkość przekraczająca barierę dźwięku, którą dysponowały smoki, mogły go zaskoczyć. Zaskoczyły i muszą zaskoczyć w następnej turze. Patrząc na nich, pomimo tak wielkiej siły woli i determinacji, długo nie wytrzymają. Musieli działać razem, ale w przemyślany sposób, ataki na oślep pozbawią nas tylko kolejnych ludzi. On nie miał zamiaru oddać skóry tak łatwo. Magnus rozłożył swe ręce skupiając się na każdej otaczającej go cząsteczce metalu, wnikał swą mocą do jej najmniejszych drobinek, aby w ten sposób dotrzeć do jej subatomowej masy. Nie zyskał miana mistrza magnetyzmu, tylko dzięki ciskaniu w swych wrogów kawałkami metalu, jego moc znacznie wykraczała poza to.
Wspólny atak Eldara i Dakena, mógł jednak być przydatny.
- Acroth, powtórzcie swój atak! - Oczywiście, gdy dwójka atakujących znajdzie się w bezpiecznym miejscu, lub gdy zostaną w nie odrzuceni. Gdyby jednak generał, miał zamiar pojmać jednego z nich, chroniąc się nim jak tchórz, Magneto zareagowałby i chwycił nieszczęśnika w metalowym uścisku, odsuwając na bezpieczną odległość. Magneto liczył, że Acroth uderzy w generała swym ognistym promieniem, może nawet rozbawi go, że spróbują atakować tak samo, i zablokuje go swą mocą. Zapewne będzie czujny i przygotowany na atak drugiego jaszczura, tak jak poprzednio, lecz to co go zaatakuje wyrośnie niczym kwiat z podłogi. Rozszczepione cząstki metalu, który otaczał Achelladuege uformuje stalowe pnącza, które zacisną się wokół jego ciała pneumatyczną siłą. Wtedy jaszczur może zaatakować, łamiąc jego obronę, to powinno osłabić jego zbroją dzięki czemu stanie się podatny na cielesne ataki. Gdyby tak się stało, Magneto rozszczepiłby metal, który niczym pył uniósłby się w powietrzu. Malutkie ostre niczym brzytwy drobinki, zaczęłyby wirować wokół ciała oponenta raniąc go srogo. Pancerz i kawałki zbroi broniłyby się, lecz one działałyby jak małe wiertła, które wydrążają sobie drogę do jego ciała, nie mówiąc już o tych, które dostałyby się do otwartych ran. Magneto stałby na swej pozycji, otoczony swym polem siłowym, z takim przeciwnikiem, nie wygrywa się w jednej rundzie.

Interesujące. To, że wróg odparł atak eldara, wcale go nie zdziwiło. W pierwszej kolejności chodziło o to, aby zająć czymś Achelladuega, aby nie zabił Widma, czy też Smoka. Ciekawsze było to, co się stało później. Humanoidalny, tym razem, wilk wkroczył do walki i widocznie górował nad generałem. Elethar wstał i podniósł Dakena.
- Dobra robota, pilnuj moich pleców - rzekł, bez cienia jakiegokolwiek sarkazmu, jaki można się spodziewać po chwaleniu nieudanej akcji. Elethar chyba rzeczywiście docenił Dakena.
Po czym zbliżył się do panelu sterowania okrętem i położył na nim dłonie.
- O co chodzi, Avatarze - rzekł w myślach. - Ktoś zakłóca łączność?
Daalkiin najwyraźniej radził sobie z wrogiem. Dlatego eldar skupił się na statku, gdyż on był teraz najważniejszy. Skoro wróg mógł zakłócić łączność, to może się dobrać też do innych systemów. To byłby wyrok śmierci. Warto się tym zainteresować.

Tej walce daleko było do tradycyjnej potyczki herosów. Starcie tytanów zmieniło się w bitwę, której nie wygra się poprzez jeden atak. Nie, siła przeciwnika nie pozwalała na tak łatwe zwycięstwo. Świadczyły o tym siniaki, oraz krew poległych wojowników. Niemniej, zwycięstwo było osiągalne, oni musieli tylko po nie sięgnąć. Tą walkę mogli wygrać tylko poprzez serię przemyślanych ataków, które ułamek po ułamku, kawałek po kawałku rozbroją przeciwnika, odsłaniając go na śmiertelny cios. Metal spiął mocno kończyny generała, co dało szansę jaszczurowemu towarzyszowi na przystąpienie do planowanego ataku. Zbroja wielkiego gada, niemalże całkowicie została usunięta, odsłaniając skryte pod mundurem ciało. Jego łuski to nie miękka skóra, ale odsłonięcie ich sprawiało, że teraz każdy atak będzie bardziej odczuwalny.
Wtedy na planszy pojawił się nowy mocny graczy. Rozbroił przeciwnika odzyskując stracony artefakt, który złożył w ręce Magnusa. On pochwycił go swą mocą, tak jak oczekiwał. Spojrzał na niego z ulgą, jakby zwrócono mu pamiątkę ze starego domu, zaginioną przed wiekami. Daalkiin, oficer Dur-Shurrikuna dosłownie zmiażdżył przeciwnika posyłając go na matę. Jego wielkie masywne cielsko posunęło po śliskiej posadzce, tuż pod nogi Magneto. Artefakt zdołał już ponownie wniknąć pod jego pancerze. Ten mógł teraz przeprowadzić atak, który wcześniej nie miał okazji poskutkować. Mianowicie, gdyby Achelladuega, próbował powstać poczułby jak jego dłonie i kończyny zapadają się w metalu pod nim. Prawie jakby brodził w błocie, które skutecznie go przytrzymywało symulując działanie ruchomych piasków. Płatki metalu wyrwały się z płyty niczym rozwianie z dmuchawca pyłki, lewitowały wokół jego ciała niczym chmara komarów w letni dzień.
- Jaki sens jest walczyć i ginąć, Generale? - odparł tym samym pytaniem na jego wcześniejsze słowa. - Wszyscy mamy swoje powody.
W ułamku sekundy wirujące milimetrowe ostrza zaatakowało ciało generała. Wnikając w odsłonięte części pancerza, raniąc dogłębnie jego ciało. Łuski jaszczura muszą być niezwykle twarde, lecz ostre jak brzytwy kawałki metalu, które wirując w nieprzeciętną prędkością działają jak wiertła, które sukcesywnie wnikają w jego ciało. Magneto stał osłonięty swym silnym polem siłowym, zaledwie parę metrów tańczących w rytmie tornada ostrzy.

Jakim cudem ten egipski pomiot zdołał zniwelować jego moc? Magneto nie mógł uwierzyć w obrót spraw, jaki miał teraz miejsce. Miał go na wyciągnięciu ręki, a atak był perfekcyjny, odcinając drogę ucieczki i możliwość walki z tak drobnymi ostrzami. Niemniej generał okazał się dysponować kolejną paletą mocy, która to skutecznie zatrzymała jego moc. Mężczyzna zaczynał się zastanawiać czy w starciu, z którymkolwiek z nich mieli w ogóle szanse? Jakby spojrzeć wstecz na całą misję, w której brali udział ich obecność była tutaj zbyteczna, tego samego mogli dokonać ludzie Dur Shurrikuna, którzy pojawiali się tutaj w odpowiednim czasie. Ich siła była przynajmniej adekwatne do siły przeciwników. Po co w takim razie, wysyłać trójkę - przepraszam dwójkę - istot śmiertelnych, skoro ich działania są zupełnie zbędne w całej podróży? Jaki w tym cel?
Oczywiście, każdy z nich miał swoje własne powody, dla których zgodzili się wyruszyć na tą misję, obrona ziemi, własnego domu, utrzymanie pewnej równowagi lub zdobycie korzyści, lecz z punktu widzenia Dur'a jaką on posiadał korzyść wysyłając ich na tą misję. Nie można zapomnieć wśród całego zaistniałego zamieszania, że to wszystko zaczęło się od niego.
Thaena Narii opuściła swoją kriogeniczną kapsułę i wyraźnie nie była zadowolona z tego co zobaczysz. Całkowicie zdezorientowana nagłym przebudzeniem, rzuciła się na Daallkina, całkowicie pomijając obecność innych ludzi. Walka zbyła agresywna i szybka, przypominająca starcie zwierząt, które nie walczą by zabić, lecz by oznajmić swoją dominację. Magneto usłyszawszy jej pytania i rozpoznawszy ją, chciał wiedzieć tylko jedno.
- Thaena Narii - odezwał się jako pierwszy. - Nazywam się Magneto i jestem przedstawicielem rasy Sen'Har. Wszystko co ma tutaj miejsce, przewidziałaś bardzo dokładnie. Wezwani przez Dur Shurrikuna odnaleźliśmy Crathygtniańskie archiwum, które jednak przekazało nam niepełne informacje. Powiedz nam Pani, gdzie znajdziemy drugi artefakt?
Magneto przemówił jako pierwszy, gdyż nie chciał aby Elethar wykonał niewłaściwy ruch, tak jak uczynił to gdy pojawił się przed nimi avatar Vur'a. Mówił silnym głosem, lecz bez zbędnej i wmuszonej uprzejmości.
Niemniej samemu mistrzowi magnetyzmu kończyła się powoli cierpliwość, a nieustające przeciwności losu zaczynały go denerwować.

Odcięcie światła, ucieczka generała, znów zmiana miejsc. Jak w kalejdoskopie.
Tym razem plaża na wyspie, nad którą przed chwilą się unosili.
I kolejna zmiana sytuacji. Zahibernowana kobieta w kapsule, leżącej obok nich. Ta sama którą widzieli, na monitorach w statku.
Daalkiin najwyraźniej chciał wyrwać ja z letargu. Czy ta decyzja jest dobra, okaże się w przyszłości.
Kobieta okazała się nieco niewdzięczna wobec jej wybawiciela. Widać rasa Dur-Shurrikuna jest w jakiś sposób zobligowana, aby wykazywać te jakże ciekawe zachowania. Pomiędzy nimi doszło do walki. Eldar usiadł po prostu na jakimś kamieniu i cierpliwie czekał, aż te istoty skończą marnować jego czas. Elethar zdjął swój hełm, tak więc wszyscy obecni mogli ujrzeć jego twarz. Młodą, ale nienaturalnie pomarszczoną, co miało pewnie związek z urządzeniem zakrywającym jego lewą część twarzy. Widać było, że ma znudzony wyraz twarzy.
Było tu strasznie gorąco. Nie był przyzwyczajony do takich temperatur.
Niebawem walka dobiegła końca i przyszedł czas na pytania. Jak gdyby te niebywale inteligentne istoty, nie mogły zrozumieć, że kolejność odwrotna do tej, którą zastosowali byłaby relatywnie efektywniejsza. Elethar nie miał jednak pewności, czy chce na jakiekolwiek odpowiadać.
Magnus od razu przeszedł, do rzeczy. Dobre posunięcie.
- Kimś, dzięki komu, zostałaś wyrwana z więzienia przestrzeni i czasu - odrzekł. Po czym zerknął na Magnusa. Skąd on wiedział jak ta kobieta się nazywa. Nie raczyła się przedstawić. Kolejna ciekawostka. Po chwili znów skierował wzrok na nowa towarzyszkę. Znużenie dominujące na jego twarzy, nieco się powiękrzyło.
- Elethar Ultew - rzucił i tym samym znudzonym wzrokiem wpatrywał się w kosmitkę. Niech ten człowiek z nimi rozmawia. Elethar ujął miecz i zaczął szybkimi ruchami wycinać w piasku pewien symbol.
Gdy skończył, zastygł wpatrując się w niego.

Symbol:

Ciągła walka. Niekończący się bój o dusze, o świat i formę jaką miał przybrać.
Do tego był przyzwyczajony Eldar. Z tym musiał się zmagać przez całe swe życie. Przy tym, ta śmieszna wojna Crathygtan była niczym.
Był jednak tutaj - w tym czasie i miejscu. Przystąpił do konflikt, który się rozwijał.
Musiał oddać to co należało się Khaineowi.
Jednym ruchem ostrza zamazał symbol naszkicowany na piasku. Spojrzał kolejno na pozostałych.
- A więc weźcie go - rzekł, do ogółu. Po chwili spojrzał na Magnusa.
- Nam nic po nim.
Lustrował świeżo-odmrożoną kosmitkę swoim okiem, jakby chciał przewiercić ją na wylot. Po chwili jego wzrok zelżał.
- Prymarchini, więc co zamierzasz teraz zrobić.

Gdy kosmiczny artysta rysujący w sentymentalnym zaabsorbowaniu patykiem na piasku przemówił do niej bezpośrednio, Magneto poczuł, że spójność tej grupy jeśli w ogóle kiedykolwiek istniała w tej chwili została całkowicie rozłączona. Magneto nie miał zamiaru postępować w sposób dyktowany przez Elethara, gdyż był on zupełnie nieprzemyślany. Działa impulsywnie i mówił co mu przyjdzie na język, odnosząc błędne wrażenia, jakoby jego słowa miały jakieś znaczenie.
- Szalonym? Wydaje mi się, że to słowo nie oddaje w pełni szaleństwa waszych decyzji - odparł, stojąc w pewnej wojskowej pozie. - Dur-Shurrikun Pani zniszczył niezliczone ilości światów podczas swej zbyt długiej podróży. Przemierzył kosmos czerpiąc wiedzę z odwiedzanych światów, dodając ją do swojego skryptu, analizując i ucząc się. Jaką macie pewność, że nadal wykona rozkaz z przed tysięcy lat?
Magneto nie chciał tworzyć sobie wrogów, nie w tej rasie i nie po tym co zobaczył. Stał jednak nie z poplecznikami Dur'a, nie z androidami, lecz z istotą, która żyła gdy ten potężny okręt był tworzony. Przez cała podróż, poznawał i słyszał wyniosłe opowieści o potędze Crathygniańskiego okrętu. On je pamiętał, gdy inni o nich zapominali. Thaena Narri chciała odzyskać klucz do archiwum, lecz mężczyzna nie chciał się go jeszcze pozbywać. Już raz go stracili, i cudem udało im się go odzyskać. To był ważny element układanki, który prowadził do technologicznej wiedzy zdolnej obalić wszechświat na kolana.
- Rozumiem Twoje intencje i podejście, Pani - rozpoczął, po krótkiej przerwie, głosem spokojnym i rozważnym. - Bardzo miło jest spotkać w końcu istotę ludzką, a nie maszynę. Twoja holograficzna projekcja z przed eonów, którą obejrzeliśmy w Crathygniańskiej bibliotece do której doprowadził nas "artefakt", dawała nam pewną pozycję w realizacji początkowych czelów. Mieliśmy odnaleźć drugi artefakt, dlatego zapytałem Cię o jego położenie? Zdaję sobie jednak sprawę, że w obecnej sytuacji, pragniesz wziąć sprawy w swoje ręce i odzyskać to co należy do Ciebie. Chcesz chronić wiedzę, to dla nas oczywiste. - Zwłaszcza po tym co przeżyli na pokładzie okrętu. - Chcę Ci pomóc tak samo mocno, jak chcę utrzymać swoją pozycję.
Mówił tylko za siebie, grupa już nie istniała. Czuł w jej głosie ludzi czynnik, rozsądek, nie żołnierską musztrę, ani ślepe oddanie, czy też idealne odwzorowanie świadomości poprzez sztuczną inteligencję. Byli rasa starszą niż jego własną, potężniejszą wtedy, gdy jego przodkowie wychodzili z jaskiń, lecz ewolucja zrobiła swoje. Nie chciał być traktowanym protekcjonalnie, nie narażał życia, aby teraz oddać wszystkie karty i odejść z pustymi rękoma.
Wyciągnął artefakt z pod zbroi, który wręcz przywarł do jego dłoni trzymany niewyczuwalnym uściskiem mocy. - Co uczynisz Pani, gdy Ci go oddam?

A więc został zignorowany... po raz kolejny. To nic. Elethar spoglądał na tę trójkę i rozważał wszytko. Magneto mało wiedział, jeśli w ten sposób formułował swoje zdania. Słowa eldara mogły być odbierane przez innych jako nierozważne, ale nie liczyło się to co powiedział, ale czego nie powiedział. A Elethar zazwyczaj nie mówił rzeczy oczywistych... dla niego oczywistych. Chciał oddać ten artefakt gdyż wiedział, że ani Dur-Shurrikun, ani ta kosmitka nie kłamią. Primarchini była bardzo emocjonalną osobą... nikt o takim portrecie psychologicznym nie potrafi kłamać, bez okazywania tego mową ciała. Eldar zaś nie widział żadnych oznak potwierdzających nieprawdziwość jej słów. Co do Dur'a... Nadrzędne dyrektywy takich urządzeń są praktycznie nie do złamania. Maszyna nie może oszukać sama siebie. Może mieć coś zbliżonego do wolnej woli, lecz nigdy nie będzie jej miała. Widać Magnus o tym nie wiedział. Elethar oczywiście zakładał, że rasa-stwórców Dur'a nie zostawiła w jego systemie operacyjnym jakiejś luki. Zresztą... Nie oddawali artefaktu Durowi, tylko tej... jak sama się nazwała prymarchini.
Zresztą... eldarowi była obojętna ta cała wojna... Dur-Shurrikun i jego nemezis oraz Imperium Crathygtańskie. Dla niego może ich pochłonąć sama Osnowa.
Imperia powstają i załamują się... Być może czas Crathygtan już nadszedł?
Swoim zwyczajem skrzyżował dłonie na ramionach.
- Ty Magnusie, walczysz o coś co nie należy do ciebie. Pomyśl, oglądałbyś świat taki jakim jest, gdyby Relikt nie był lojalny?
Zwrócił się znów do kosmitki:
- Primarchini, obowiązuje mnie słowo, które dałem Dur-Shurrikunowi. Jeśli chcesz mojej pomocy, masz ją.
Stał i czekał na rozwój wydarzeń.
Jeśli nastąpi tu egzekucja Magnusa, nie wtrąci się. Był jednak pewien, że nie dojdzie do aż tak drastycznych rozwiązań.

Po jej słowach Magneto schował artefakt pod zbroję. Crathygnianie nigdy nie byli imperium pokoju, lecz czy teraz walczą jedynie o bezpieczeństwo swojej wiedzy, czy pokój i ocalenie ziemi będzie miało dla nich jakiekolwiek znaczenie. Magneto w swej podróży dokonał wielu mrocznych czynów, lecz były one koniecznie i poniekąd rozumiał swoją rozmówczynię, lecz nigdy nie poświęciłby niewinnego świata, aby dzięki temu osiągnąć swój cel. Primarchini postawiła sprawę jasno i klarownie, mogli wspólnie poszukać drugiego artefaktu, lecz jeśli zechce położyć swoje łapska na wiedzy, którą one skrywają, będzie tego srogo żałować. Uśmiechnął się w cieniu swej maski. Zaczynali mu się coraz bardziej podobać, gdyż z każdym słowem przypominali zwykłych podrzędnych robaków - jakimi dla nich są ludzie i którymi gardzą.
Wtedy cięte słowa Elethara uderzyły w plecy Magneto, niczym szybki strzał bicza. Pomylił się, lecz tym razem szala cierpliwości przelała się. Mężczyzna odwrócił się do niego, i spojrzał srogim błyszczącym elektrostatycznym wzrokiem.
- Ty śmiesz mnie pouczać! - wrzasnął na istotę w kosmicznej zbroi. Wyciągnął dłoń w jego kierunku, a ten mógł poczuć, jak jego ciało zaczyna się unosić. Ręce skrzyżowane na piersi zostały rozciągnięte na boki. - Ty, który niezliczoną ilość razy pogrążyłbyś tą misję, swymi czynami i słowami! Sprowadzając na nas wszystkich śmierć... Mówisz o lojalności, lecz zapominasz że natura bywa przewrotna. Ten kto ślepo wierzy we władcę, ten ginie jako głupiec!
Magneto oddychał ciężko, poczuł także jak świat zawirował mu przed oczami, gdy cisnął ukrytym z zbroi ciałem kilka metrów w tył. Nie chciał go zranić, gdyby tego chciał nigdy by nie puścił jego zbroi, aż wnętrzności nie zaczęłyby z niej wypływać. Jego cierpliwość dla tego człowieka już się skończyła. Zaintrygował go jednak stan własnego ciała. Coś, było nie tak, lecz musiał to przetrzymać, zanim nie skończą tego co rozpoczęli.
Stanął bokiem, do niej i do oddalonego Elethara. Spojrzał jednak na Thaena Narri.
- Wybacz Pani, że musiałaś to oglądać. Jednakże, niektórych rzeczy nie wolno odkładać na przyszły dzień.
Nikt nie mianował go przywódcą tej grupy, on również tego nie pragnął, lecz widząc pewne zachowania - rozpad i brak spójności zaczynał mieć wrażenie, że to był błąd. Gdy twój podwładny zasługuję na nagrodę, trzeba mu ją wydać, jak najszybciej, gdy jednak domaga się kary, nie wolno tego odwlekać. Z Eletharem nic go już nie łączyło, miał jednak nadzieję, że Ona wyciągnie z tego odpowiednie wnioski.

Został zaatakowany przez tą łysą, prymitywną małpę!
Atak ze strony człowieka był przewidywalny, ale ta zuchwałość!
Czas było nauczyć tego człowieczka gdzie jest jego miejsce.
Nie mógł jednak zadziałać bezpośrednio. Magneto zdawał się mieć koneksje obcymi. Nie chodziło o to, że Elethar miał jakieś skrupuły, czy się bał. Chciałby ujrzeć jak dusza tego aroganckiego mężczyzny płonie. Jednakże, nie wiedział jak primarchini zareaguje na jego śmierć. Gdyby był w swoim świecie, nie miałby żadnych zahamowań. Gdyby jednak wydali na niego wyrok śmierci (martwienie się o życie jakiegoś człowieczka, było czymś absurdalnym, ale nie znał sposobu myślenia Crathygtan i tego jak mogli zareagować obserwując takie zdarzenie), nie chciał umierać w tym świecie. Nie przyczyniłoby się to w żaden sposób jego ludowi.
Magnus myślał, że jest lojalny wobec tych istot... głupiec.
Znów podszedł do grupy wolnym krokiem. Jego twarz byłą pusta. Nie wyrażała żadnych emocji.
- Musimy sobie chyba coś wyjaśnić, człowieku. - Nie zważając na rozmowę, którą prowadzili, rzekł głosem z którego także nic nie można było wyczuć. - Rozwiążmy to w ten sam sposób, jak to robią podobni tobie w moim świecie. Wyzywam cię na pojedynek, tu i teraz.
Twarz eldara nawet nie drgnęła, nie zmieniła obojętnego wyrazu. Jeśli odmówi, no cóż, eldar był teraz wystarczająco blisko, aby zadziałać.

Daalkin zareagował natychmiast, gdy tylko ten uaktywnił swoje zdolności. Poświęciłby się i walczył do ostatniej kropki krwi, gdyby ten miał zamiar ją zaatakować, to jednak nigdy nie miało mieć miejsca. Fakt, iż stała się świadkiem tego niewielkiego zgrzytu sprawił, że jedynie zdystansowała się od nich jeszcze bardziej. Wydawało się, jakby od tamtej chwili minęły wieki, gdy stał między nimi, a oni czekali na jego ruch. Oboje czegoś zażądali i tylko jedną z tych próśb mógł tego dnia spełnić. Jego głos był pewny i opanowany, a zarazem przemawiał przez niego rozsądek, który tak często przyćmiewa gniew.
- Przyjmuję Twoje wyzwanie, Eletharze - odpowiedział na słowa stojącego w bojowej pozie Ultewa. - Otrzymasz swoją honorową walkę, lecz nie tutaj i nie teraz.
Rozpoczęli tą misję jako sojusznicy, lecz czy mieli zakończyć ją w pojedynku. Nie znali się, a wspólna walka nie stworzyła między nimi więzi. Walka była czymś czego pragnie każdy mężczyzna. Istotą siły. Dorównania przeciwnikowi w bitwie, lecz czy ich pojedynek teraz byłby rozsądny. Udało im się ocaleć i opuścić pole bitwy, która przepadła, ale ile czasu im to dało, nikt nie wiedział. Stał w bezpiecznej odległości, gdyby jednak Elethar zaatakował, ten odskoczyłby szybko, atakując jego ciało rozproszonymi wyładowaniami elektrycznymi. Musiał mieć plan awaryjny.
Odwrócił jednak głowę i spojrzał na Thaena Narri. Widział jej otwartą dłoń, którą czekała, aż pojawi się na niej artefakt. Spoglądał na nią, i na Daalkina. To była ich wojna, ich wiedza, która znaczyła dla nich więcej niż życie całego Wszechświata. Nie było sensu naginać tej struny, nic by tym nie zyskał.
Artefakt pofrunął w jej stronę, delikatnie płynąć w powietrzu niczym liść niesiony przez letni wiatr. Gdy wylądował na jej dłoni, dodał tylko: - Nigdy nie interesowała mnie wasza wiedza i technologia. - Nigdy, nie sądził, aby były szanse położyć na niej swoje łapska. - Nie dla niej wyruszyłem na tę bitwę! Prymarcha Thaena Narii, jeśli nasz cel tutaj się zakończył, zabierz nas tam skąd zaczęliśmy.
Jedynym powodem, który skłonił go do uczestnictwa w tej misji, było zagrożenie, które krążyło i nadal krąży, wokół Ziemi, oraz cząstki jego własnego domu.
Spojrzał ponownie na Elethara. Nawet gdy na niego nie patrzył, oczami swej mocy, odczuwał najmniejszy ruch jego zbroi. Jeśli Thaena Narii wykona jego ostatnią prośbę i powrócą na lodowy szczyt spełni jego wolę i da mu pojedynek, którego pragnie.

//Przepraszam Panowie za taką zwłokę, ale usprawiedliwiałem się, że teraz tak to będzie wyglądać.

R.R. szła szybszym krokiem obok Jaszczura, który wciąż trzymał jej łapkę swoim ogonem. Samica miała dziwne wrażenie, że wszystko wokół wygląda tak samo, że korytarze niczym nie różnią się od siebie i pewnie gdyby nie Widmo, to zgubiłaby się już na pierwszym zakręcie, a jak potem miałaby znaleźć drogę powrotną? Pewnie zapytałaby pierwszej lepszej ściany, a pojawiłby się Dur-Shurrikun… Zaśmiała się w myślach, bo wciąż dla niej ta istota była dość zabawna i niezwykła jednocześnie.  Swoją droga, ciekawe czy tutaj też można tworzyć hologramy na ścianach? Hm… Warto zapytać przy okazji.
- To, że będziesz tam ze mną, jakoś podnosi mnie na duchu. – odparła, spoglądając na Jaszczura.
- W takim razie to,  że kogoś mogę tutaj spotkać graniczy z cudem? – zrobiła zaskoczoną minę i spojrzała znowu przed siebie.
- Jejku, czułabym się tutaj strasznie samotnie gdyby nie ty. – wzruszyła lekko ramionami. Co miałaby niby robić na tak wielkim statku, zupełnie sama,  z kimś kto przeważnie obserwuje? Umarłaby z nudów zapewne, albo nie! Przesiadywałaby cały czas w Biosferze I.
Wkrótce otworzyły się przed nimi ostatnie drzwi i oczom Raeny ukazał się ogromny hangar z całą masą przeróżnych statków.
- Na co komu tyle jednostek? – zaśmiała się i zerknęła na Jaszczura.
- Android? Jeśli są takie sympatyczne jak ty to może jeszcze jakoś je polubię. – odparła, rozglądając się ciekawie po miejscu, w którym się znaleźli.
- Naprawdę imponujące. – przyznała szczerze, uśmiechając się wesoło.
Widomo tymczasem zrobiło swoje… Znowu zaczęło się z nią droczyć, co w jej opinii było naprawdę zabawne. Oto najpotężniejsza istota jaką zna, zachowuje się jak jakiś nastolatek, który dokucza swojej przyjaciółce, ale w miły sposób.
- Nie powiedziałam, że nie lubię. – roześmiała się, czując jak sunie nim w górę jej ręki i nieco mocniej ją oplata
- Póki nie jest wszędobylski… jest dobrze. – zerknęła na niego zaczepnie, posyłając mu kolejny uśmiech.
R.R. po chwili odwróciła spojrzenie od swojego towarzysza,  kiedy zobaczyła ruch wśród pojazdów.  Okazało się, że to właśnie ta jednostka, o której wspominał hologram w jej pokoju.  Maszyna okrążyła ich, a Ar wiodła wzrokiem za ich pojazdem, przyglądając się mu uważnie. Nigdy wcześniej nie miała okazji polatać… czymś takim, więc dla niej to dodatkowa frajda tej misji. Z zaciekawieniem spojrzała na Nodina, który zaczął opowiadać jej o myśliwcu, który teraz unosił się przed nimi.
- Tata opowiadał mi o nich, ale nie pamiętam już zbyt wiele.  Skoro takim czymś mamy wybrać się na misję, to znaczy, że czeka nas dość ciężka przeprawa, co? – zapytała trochę  zmartwiona tym ,że może nie dać sobie rady.  Jaszczur wypuścił jej dłoń i podszedł do statku, po czym dotknął go, czego akurat nie zrozumiała.
- Czy tutaj ze wszystkim można rozmawiać? – prawie roześmiała się, bo tego akurat się nie spodziewała.
- Niesamowite… Dur- Shurrikun ma się czym pochwalić. – podeszła do Jaszczura i wciąż patrzyła na myśliwiec.
- W takim razie nie dziwie się, że nie spotkałam tutaj żadnej samicy. – zerknęła na Widmo.
- Piękne statki, inteligentne i potrafią latać… - roześmiała się przyjaźnie  zanim jeszcze otoczyło ich białe światło, które przeniosło ich do wnętrza pojazdu.
R.R. znalazła się w całkiem wygodnym fotelu, ale najbardziej przeraził ją fakt, że siedziała w kokpicie, a przecież nie miała zielonego pojęcia o prowadzeniu takiego czegoś!
- Ale ja nigdy tego nie robiłam! – spanikowała trochę, kiedy okazało się, że Widmo wcale nie siedzi obok niej, co byłoby znacznie lepszą pozycją…
- Przecież ja zniszczę ten statek i wrócę do domu szybciej niż tutaj przybyłam. – burknęła pod nosem i spojrzała na miliony różnych rzeczy przed nią.
- Pięknie… Może wcisnę wszystko na raz? – parsknęła śmiechem, ale posłuchała się Widma i ostrożnie położyła łapki na konsoli, niezwykle ostrożnie,  zupełnie jakby bała się, że nawet takim czymś miała coś popsuć.  W momencie zetknięcia się jej łapek z miejscem,  w którym miała je położyć, konsola zaświeciła nieco mocniej i statek uniósł się bardziej.
- Jej, nic nie zniszczyłam! – skomentowała, a na jej pyszczku pojawił się  uśmiech i autentyczne zainteresowanie.
Kolejne co się stało, to znowu… Głos w jej myślach. Czy nikt nie potrafi mówić tutaj.. normalnie?
- Emm… - nie wiedziała co powiedzieć, bo nie przywykła do tego, że wszystko co spotyka na swojej drodze, niemal każda rzecz potrafi coś powiedzieć…
Widmo opowiadało jej o tym, jak powinna sterować maszyną, jak działa jej umysł, a R.R. słuchała uważnie chcąc wszystko zapamiętać. Tymczasem droga na Ziemię mijała tak szybko, że niedługo po wystartowaniu znaleźli się już na miejscu.
Ar znowu zobaczyła białe światło i po chwili oboje znaleźli się na pustej plaży, która wyglądała całkiem przyjemnie.
- Do domu? – zapytała zaskoczona, ale nie widziała już statku.
- A tak mi się podobał ten lot… - powiedziała do siebie i rozejrzała się po okolicy, odruchowo położyła łapkę na biodrze i poczuła coś nowego.
- Ha! A jednak dostałam swoją broń! – wyciągnęła pistolet, żeby przyjrzeć się mu uważniej.
- No proszę, zaraz okaże się ,że z nim też będę mogła rozmawiać! –  zerknęła na Widmo, które zdawało się, że czegoś szuka.  Poszła więc w jego stronę, nie chowając broni, zastanawiając się po co przylecieli akurat tutaj i czy aby na pewno jest to dobre miejsce.
- Odnoszę dziwne wrażenie, że będę musiała przestać się dziwić temu co mnie spotyka.  – powiedziała pod nosem, stając tuż przy Widmie i rozglądając się.
- Czegoś szukasz? –zapytała i zerknęła na Nodina.
- To na pewno dobre miejsce? Jest takie... puste.. - uważnie rozglądała się po okolicy.

R.R. nawet nie zdążyła nic więcej powiedzieć, bo znowu do akcji wkroczył ogon Jaszczura.
- No eeej! – powiedziała zwyczajnym głosem, próbując złapać swoją broń, którą tak krótko się nacieszyła. Zrobiła nieco oburzoną minę, śledząc wzrokiem ruch ogona, który teraz przejął jej broń, po czym włożył ją znowu do kabury. Ar skrzyżowała  ręce, nie bardzo rozumiejąc zachowanie Widma. Potem jakby nigdy nic, Jaszczur dalej kontynuował to co robił wcześniej.
Dzięki, naprawdę – rzuciła w myślach, choć nie było to całkiem złośliwe.
Zaraz zostanie mi tylko twój ogon, jak tak dalej pójdzie. – pomyślała znowu, doskonale wiedząc, że Widmo będzie czytać to co myśli. Zbyt bardzo skupiona na tym co właśnie zrobił jej Nodin, nie spodziewała się tego, że gwałtownie się odwróci. Była na tyle blisko istoty, że kiedy to zrobił, prawie przewróciła się na tyłek z przerażenia.
- Skoro mam się przydać Lordzie, to może przestaniesz sprawiać, że mogę paść na zawał? – spojrzała na niego oburzona, ale w jej oczach nie było widać złości. Musiała też przyznać, że teraz naprawdę wyglądał groźnie i przerażająco… Ten obraz tak bardzo kontrastował z tym co widziała wcześniej, że gdyby go nie znała zwyczajnie uciekłaby z tej wyspy, byleby nie mieć z nim do czynienia.
- Dobrze, będę już cicho. – powiedziała lekko się kuląc, bo nie sądziła, że mogą mieć tak bardzo przechlapane, choć na wyspie nie było żywego ducha, a przynajmniej w ich okolicy.
Będę już grzeczna – powiedziała uroczo w myślach.
Potem ruszyła powoli za Widmem, które było tak ciche, że R.R. przez dłuższą chwilę zwyczajnie przyglądała się jemu, a nie temu by nie przepaść przez coś, co nagle wyrośnie jej pod łapami. Faktycznie, teraz rozumiała czemu Widmo, jest nazywane właśnie tak.  Króliczyca również potrafiła być bardzo cicho, dlatego ostrożnie stąpała po podłożu, trzymając się blisko Jaszczura.  Ten nie odzywał się do niej w ogóle, dlatego postanowiła również nie mącić tej ciszy i spokoju, bo najwyraźniej wszystko zdawało się być znacznie poważniejsze niż początkowo sądziła.
W końcu po przeprawie przez gęstwinę, przez którą Widmo całkiem sprawnie ich przeprowadziło, a Ar nie zrobiła żadnej głupoty, znaleźli się całkiem niedaleko jakiejś groty. R.R. wpatrzona w tamto miejsce dopiero po chwili zorientowała się, że jej towarzysz zmienił kolor i dostosował swój wygląd do otoczenia i nawet kolor oczu nie został tutaj pominięty.  Ar spojrzała na niego zaskoczona, robiąc przy tym wielkie oczy.
Co jeszcze potrafisz? – rzuciła w myślach, zastanawiając się czy teraz też będzie je odczytywać.  Uszata znowu poczuła ten charakterystyczny dotyk na swojej dłoni i poddała się pociągnięciu by schować się obok Widma. W końcu odezwał się do niej, a pytanie o to czy strzelała kiedykolwiek, zupełnie ją zdziwiło.
Wydaje mi się, że doskonale wiesz, że potrafię  strzelać i to całkiem dobrze. Nie strzelałam do istot żywych. – pomyślała, zerkając na niego, a potem na strażników, którzy wcale nie wyglądali jak pierwsze lepsze istoty, którym ktoś kazał czegoś bronić. Czyli misja wcale nie musi być tak łatwa… R.R. na samą myśl, że będzie musiała kogoś zabić, o ile faktycznie do tego dojdzie, zrobiło jej się dość .. dziwnie. Czy będzie w stanie tego dokonać? Nie miała pojęcia, ale też nie chciała zawieść Widma…
Czemu ciągle się tak uśmiechasz? – zerknęła znowu na niego. Tak nagle zmieniło się jego oblicze, które z przerażającego, znowu zrobiło się takie bardziej urocze.
Jak chcesz tam wejść skoro są strażnicy? Mamy po prostu ich.. zabić? –spojrzała znowu na tamtych, dość niepewnym spojrzeniem.
A co jeśli trafimy na tamtą istotę? Dur-Shurrikun powinien wiedzieć na co nas posyła.. prawda? – zapytała dość niepewnie i przysunęła się do niego bliżej.
Zrobię co każesz – westchnęła cicho, choć teraz naprawdę zaczęła się stresować.

Zabijemy?! – pomyślała z niedowierzaniem, kiedy wcześniej  Jaszczur wspomniał o potędze tego stworzenia… R.R. miała przy sobie tylko pistolet, no ale.. Widmo to Widmo.  Postanowiła więc słuchać  się go grzecznie i nie marudzić, bo najwyraźniej Nodin wiedział co robi…
Nie bać się? – zaśmiała się cicho.
Tak trochę ciężko, to nie jest dla mnie codzienność. – rzuciła,  zerkając przy tym na niego.  Z drugiej strony, z byle kim tutaj nie przyleciała i o dziwo ufała tej istocie. Gest jaki wykonał, wydał się jej czuły i uznała, że Nodin naprawdę nie chce by stała się jej krzywda.
Widmo postanowiło ot tak pójść przywitać się ze strażnikami w dość zabójczy sposób, nakazując R.R. by ta pozostała w ukryciu. Króliczyca skinęła głową i nie miała zamiaru łamać tego nakazu, jedynie obserwowała całą sytuację. Widmo znowu przybrało swoją czarną postać, co zdecydowanie zaskoczyło strażników, lecz oni zamiast uciekać, przygotowani by li do walki z kimś, z kim tak naprawdę  szans nie mieli. Widmo nie obchodziło się z nimi nadzwyczaj delikatnie… Ar otworzyła usta widząc sposób w jaki Nodin pozbył się tamtych istot. Na moment odwróciła spojrzenie zastanawiając się czy nie było innej opcji by załatwić tę sprawę, zamiast tak krwawego rozwiązania.  Widmo zupełnie nie przypominało tej istoty, z którą spędziła tak miłe chwile w Biosferze I i w jej pokoju. Jaszczur był bardzo szybki, ledwo można było zauważyć ruchy, Ar mogła zarejestrować efekty tego co robił, a one wcale nie było szczególnie miłe dla oka. Po zakończeniu swojego zadania,  Nodin odezwał się w jej myślach, lecz ona milczała i przez moment siedziała w ukryciu, zastanawiając się czy w ogóle powinna z niego wychodzić.  Uszata spuściła głowę i westchnęła głęboko. Niby powinna wiedzieć na co się pisała, a jej misje wcale nie będą przyjemne, choć ta to zapewne jeszcze nic. Nodin znikł w grocie i pewnie na nią tam czekał, a ona co? Zamierzała stchórzyć i ot tak sobie pójść? Ktoś kto wybrał ją by przyłączyła się do załogi, na pewno znał jej osobowość i całą otoczkę… Cóż…
Ar wstała powoli i wyszła z ukrycia, powoli ruszyła w stronę wejścia do groty. Po drodze minęła ciała, zupełnie zalane krwią i rozdarte. Nie żeby lubiła takie widoki…
Nie dało się inaczej? – powiedziała zupełnie innym tonem niż zawsze, podchodząc powoli do Jaszczura, który wciąż nosił na sobie ślady zabicia strażników.  Z niemalejącymi strachem i niepewnością, Króliczyca ruszyła za Widmem  w głąb jaskini, zastanawiając się ilu jeszcze strażników będą musieli „minąć”.
W końcu natrafili na drewniane drzwi, co zaskoczyło Raenę, która przez ostatni czas przywykłą do czegoś innego. Spojrzała na Nodina, który podszedł do nich  i położyło na nich swoją rękę. Króliczycy nie umknęły ślady krwi na jego ciele, na widok których lekko się skrzywiła.
Dziwne? – pomyślała wyrwana nieco z zupełnie innych wizji.
To źle? Dur-Shurrikun również nie wiedział z czym będziemy mieć do czynienia? – Uszata podeszłą do drzwi i przyjrzała się im, myśląc czym zaskoczy ich to co jest za nimi.
Może powinniśmy stąd odejść? – zapytała niepewnie i zerknęła na Jaszczura.  Ona nie czuła tutaj niczego dziwnego, a skoro Widmo mówiło, że nie wie co to za energia, to mogło to być coś groźnego… R.R. dotknęła drewnianych drzwi,  ale nawet to nie sprawiło ,że mogła poczuć to co on.
Dziwne miejsce… - pomyślała.