Wody otaczające Pitcairn

Raena przewróciła oczami.
Nie to miałam na myśli! – spojrzała na Jaszczura, który zdawał się być bardzo skupiony na tych dziwnych drzwiach. Samica obserwowała go uważnie, bo dla niej w tych drzwiach, oprócz położenia, nie było nic co mogłoby przykuć jej uwagę, gorzej z tym co za nimi, ale tego jeszcze nie widziała. Słuchała również tego, co mówiło Widmo, próbując zrozumieć lepiej jego zachowanie i to, z kim mają do czynienia.
W takim razie, tym bardziej nie wiem co ja tutaj robię, skoro oni są znacznie lepsi niż ja Lordzie… - powiedziała całkiem poważnie, bo biorąc pod uwagę, że oni swoją potęgę mają, co mogła zrobić im Króliczyca?
Ale skoro nie kazałeś mi zostać… - burknęła jeszcze.
Potem wszystko stało się tak szybko…
R.R. poczuła nagłe szarpnięcie, nie zdążyła nawet przyjrzeć się temu co się dzieje. W sekundzie znalazła się za Jaszczurem czując, że znowu wykorzystał swój ogon. Drzwi eksplodowały, a Ar skuliła się odruchowo i zamknęła oczy, bo już myślała, że ten czerwony ogień sprawi, że jej pierwsza misja stanie się ostatnią. Kiedy lekko otworzyła oczy, nie czując niczego co sprawiałoby jej ogromny ból. Zobaczyła, że znowu pojawiło się coś czarnego ,co otaczało całe jej ciało. Od razu spojrzała na Widmo, martwiąc się ,że stała się mu krzywda.
Kiedy znikł ogień, Ar została wypuszczona przez Nodina, a on sam ruszył przed siebie i to uspokoiło dziewczynę… Szybko zerwała się i poszła za nim.
Dziękuję… - powiedziała w myślach, ale pewnie nie był teraz na tym skupiony. R.R. była przerażona, bo nie takiej misji się spodziewała.
Widmo znowu zaczynało być otoczone czarną energią, ale do tego doszło coś nowego. Ar dostrzegła dziwne wyładowania, których nie zauważyła wcześniej.
Nodin…?- pomyślała przyglądając się mu z uwagą, a potem usłyszała coś dziwnego .
Achelco ? – mimowolnie przeszło jej przez głowę. Po chwili zorientowała się, że nie są tutaj sami, a słowo to nie było skierowane do niej, a do kogoś, kto mógł przerazić swoim wyglądem w takiej chwili. Ar patrzyła na dziwny pancerz postaci, do której odezwał się Jaszczur. Stała dokładnie pośrodku komnaty, a najdziwniejsze było to, że znajdowało się tam coś co przypominało stół ofiarny.
Dziwne miejsce – Dziewczyna nieco skuliła uszy i rozejrzała się po pomieszczeniu.
Postać odezwała się, a głos miał pełen nienawiści… R.R. zaczęła martwić się o Widmo, choć wiedziała, że jest potężną istotą.
Ar zrobiła wielkie oczy, kiedy Nodin wspomniał o swoim bracie, to tłumaczyło furię, jaką słyszała w jego głosie, a cały ten gniew narastał z każdą sekundą.
Dwie potężne istoty…
Nodin.. – pomyślała i spojrzała na Jaszczura zmartwionym i przestraszonym wzrokiem. Nie wiedziała co ma zrobić ,ale odniosła dziwne wrażenie, że jeśli ma dojść do walki, to ona nie będzie w stanie jej zapobiec.

Ar stała bez ruchu i tylko przyglądała się Nodinowi, a potem jego rozmówcy. W powietrzu wręcz dało się wyczuć, że zaraz dojdzie do walki, bo gniew istot stawał się namacalny. R.R. nie sięgała nawet po broń, czekając na dalszy rozwój sytuacji. Zastanawiała się nawet czy jej broń byłaby w stanie zrobić choć minimalna krzywdę tej dziwnej istocie. Ale tym razem wolała jednak pohamować swoje myśli, bo nie tylko Nodin je słyszał...
Oczy samicy nieco się powiększyły, kiedy istota wspomniała o niej. Serce zabiło jej nieco bardziej, a nowa porcja strachu wlała się, kiedy usłyszała co może z nią zrobić, jeśli jej Widmo przegra...
W tej chwili poczuła ogon... Znowu ogon Jaszczura, który oplótł jej dłoń. R.R. drgnęła lekko, ale dotyk jej towarzysza jakoś uspokoił ją odrobinę i wiedziała, że nie da zrobić jej krzywdy.
Potem wszystko stało się tak nagle, a ona nawet nie miała jak zareagować. Widmo rzuciło się na swojego przeciwnika i zadało mu potężny cios. Dziewczyna cofnęła się lekko, ze strachem patrząc na toczącą się walkę. Nie bardzo wiedziała co ma teraz zrobić, odruchowo wyciągnęła broń. Ale po co?
Jaszczur znowu przybrał postać, jaką miał kiedy spotkała go pierwszy raz. Ogromna bestia nie zamierzała odpuścić swojemu przeciwnikowi, a walka była naprawdę poważna w oczach Ar. Dwójka walczących wbiła się w ścianę zupełnie ją niszcząc i oboje zniknęli jej z oczu. Wszystko wyglądało na tyle źle w jej mniemaniu, że zrobiła parę szybkich kroków do przodu.
- Nodin! - krzyknęła przestraszona, że stało się coś złego. Po minucie, która trwała wieki, znowu usłyszała hałasy. Walka rozpoczęła się na nowo, a hałas jaki jej towarzyszył, obrazował potęgę dwóch walczących istot.
Uważaj na siebie... - pomyślała, mając nadzieję, że Nodin mimo wszystko usłyszy jej słowa. R.R. rozglądała się nerwowo po komnacie, wciąż trzymając broń w ręku. Po chwili zauważyła dziwny ruch...
Okazało się, że stół, który znajdował się na pośrodku kręgu, otworzył się, co wprawiło R.R. w osłupienie. Ostrożnie rozejrzała się na boki i powoli, z mocno bijącym sercem podeszła do stołu i zobaczyła czerwoną kostkę, która tam leżała. Samica przyglądała się jej, znowu rozejrzała po komnacie nie będąc pewną czy powinna dotykać dziwnego przedmiotu, ale w końcu podniosłą lekko lewą łapkę i powoli sięgnęła po przedmiot.  Mimo swojego wyglądu, kostka nie była ciepła, nie zdawała się też szczególnie groźna. Podniosła ją i uniosła na wysokość oczu, po czym pokręciła nią w palcach, uważnie się jej przyglądając. Co to mogło być? Nie miała bladego pojęcia.

R.R. przez dłuższą chwilę stała i dokładnie przyglądała się kostce, która trzymała w łapce. Walka Nodina nadal trwała o czym świadczyły hałasy i wstrząsy, które odwracały jej uwagę od tego co trzymała. Bardzo martwiła się tym, że Widmo wciąż tam jest, a ona nie bardzo wiedziała co powinna zrobić. Przedmiot zdawał się być bezużyteczny w jej opinii, ale zapewne gdyby faktycznie tak było, tamten osobnik nie przybyłby tutaj, ani oni nie zostaliby ściągnięci w to miejsce. Wszystko naprawdę działo się przez coś... takiego? Ar skupiła się na przedmiocie i w tej chwili poczuła kolejny, mocny wstrząs będący  efektem walki.
W tym momencie kostka jednak dała o sobie znać i jak się okazało, wcale nie była taka zwyczajna... Raena poczuła coś dziwnego, nie czuła tego nigdy wcześniej... Poczuła siłę, jakiej nigdy wcześniej nie posiadała. Nie tylko była to siła fizyczna, ale również jej moc... Miała wrażenie, że mogłaby dokonać naprawdę wielu rzeczy i to całkiem sama! Uśmiechnęła się lekko, bo takie uczucie było dosyć niezwykłe.
Nodin... Tak mam ją. - usłyszała w końcu głos swojego Widma, ale wcale nie brzmiał on dobrze... Od razu odpowiedziała mu w myślach, choć żeby zrozumieć jego słowa, musiała się bardzo skupić.
Nie każ mi uciekać... - powiedziała po chwili.
Uszata odsunęła się od stołu i podeszła parę kroków do zniszczonej ściany. Teraz kiedy czuła taką siłę, która rosła z każdą chwilą, mogła mu zwyczajnie pomóc! Ale... Musiała słuchać, wydał jej rozkaz, nie mogła się sprzeciwić, bo wiedziała czym to grozi.
Nodin... - westchnęła i zacisnęła łapkę na kostce.
Zmęczenie jakie słyszała w swoich myślach, wcale nie poprawiło jej humoru, ale teraz... Musiała wykonać rozkaz.
Proszę, nie daj się mu. Czekam na ciebie, a później sobie pogadamy! - aż zmrużyła oczy mówiąc w myślach ostatnie słowa, a potem szybkim krokiem ruszyła do drewnianych drzwi, a za nimi zaczęła biec. Ale po co? Co miała potem zrobić... W połowie drogi na zewnątrz zatrzymała się nagle i zamknęła oczy.
Kostka działa na nią tak, że energia rozpierała całe ciało Uszatej i samica czuła jak wielką siłę jej dała. Niebieskie oczy znowu się otworzyły, a R.R. zawróciła.
Najwyżej mnie zabije. - pomyślała o Nodinie, któremu chciała pomóc. Skoro jego przeciwnik ma drugą kostkę..
To znowu ja..  - podbiegła do dziury, która była zamiast ściany.
- Jeśli chcesz kostkę, to właśnie czeka tutaj na ciebie! - krzyknęła najgłośniej jak potrafiła, mając nadzieję, że odwróci ich uwagę od walki.

Cisza jaka panowała w jaskini uświadomiła ją, że krzyk podziałał… R.R. cofnęła się parę kroków od dziury w ścianie, by w razie czego uciec. W pewnym momencie, Uszata  poczuła, że nie może wykonać najmniejszego ruchu, zupełnie nic. Przeraziła się, że teraz nie będzie mogła nic zrobić, że tamten ją dorwie i nie będzie mogła  pomóc Nodinowi.  Po chwili jej uwagę przykuł cień… Ale nie był to cień Widma… Jak się okazało, dziewczyna wpadła po same uszy.
Ciało Ar uniosło się nad ziemię, a samica nie mogła nawet się wyrwać z tego niewidzialnego uścisku, zupełnie nic nie pomagało.  Jej oczy w końcu spoczęły na przeciwniku Jaszczura, ale sądząc po jego wyglądzie musiał nieźle oberwać, na co dziewczyna uśmiechnęła się w myślach. Niestety nie cieszyła się długo, kiedy zobaczyła kostkę, taką samą jaką miała w łapce, ale posiadaniu tej drugiej był on…
R.R. próbowała mocniej ścisnąć łapkę, w której chowała kostkę, ale siła przeciwnika Nodina byłą na tyle mocna, że nie potrafiła nic zrobić i kiedy kostka powędrowała do niego,  R.R. prawie jęknęła zawiedziona tym jak mocno spieprzyła sprawę.
- Widma mają też przyjaciół, którzy się nie odwracają. – warknęła na niego, ale ostatnie słowa tego potwora sprawiły, że Ar poczuła szybsze bicie serca i nagły strach. Niemożliwe… Niemożliwe by Jaszczur zginął.
Nodin! – powiedziała w myślach, wciąż uwięziona w niewidzialnym uścisku.
Odezwij się proszę! – próbowała jakoś odzyskać jego myśli, ale jej prośby pozostały bez odpowiedzi.  Tymczasem dwie kostki zostały połączone, a Ar wciąż nie mogła się wyszarpać z niewidzialnej mocy, nie mogła zrobić zupełnie nic. Hałas, który usłyszała za sobą, znowu wlał w nią sporą ilość nadziei. Więc Nodin żyje! Odetchnęła z ulgą, kiedy spostrzegła drugi cień.  Uszata poczuła szarpnięcie i po chwili wylądowała na ziemi, odrzucona niewidzialną energią.  Podniosła się powoli i jej spojrzenie natrafiło na Nodina. Samica zamarła.
Jaszczur wyglądał tragicznie… Raena nie była pewna czy na jego ciele istniało jakieś miejsce, które nie zostało zranione podczas tej nierównej walki. Samica zacisnęła pięści nie wierząc, że Dur wysłał ich tutaj, narażając jej przyjaciela na takie coś …
Nodin.. – szepnęła smutno, tak bardzo chcąc podbiec do niego i pomóc mu wyleczyć rany, przez które ledwo stał na nogach. A tamten? Dysponował siłą, która mogłaby zniszczyć każdego…
R.R. zrobiła wielkie oczy, kiedy Jaszczur wciąż miał zamiar walczyć. Czy on nie zdawał sobie sprawy na co się porywa? Uszata spojrzała przerażona na przeciwnika jej Widma i kiedy zobaczyła, że ten wykorzystał moc kostki, rzuciła się w stronę Nodina, ale jej ciało znowu zostało obezwładnione, a z jej ust wydobył się tylko jęk zawodu.
- Zostaw go! – krzyknęła na właściciela kostki. A krzyk bólu jaki wydał Nodin, rozdzierał jej umysł. R.R. nie mogła nic zrobić, wściekła na siebie, na wszystko, jedynie patrzyła na to jak jej przyjaciel cierpi i nic nie mogła… nic …
Nodin, wytrzymaj proszę… - pomyślała, kiedy widziała jak upadł na ziemię ,nie mogąc się nawet obronić.  Achella zakończył swoje tortury, a R.R. miała szczerą ochotę go zabić, a gdyby nie to ,ze jej ciało wciąż było zniewolone, nie mogła nawet kiwnąć palcem.
Przepraszam… - pomyślała rozpaczliwie.
Wróg po zrobieniu swojego, zwyczajnie ruszył do wyjścia, a Ar wciąż pomimo wysiłku, nie mogła wykonać żadnego  ruchu. Dopiero gdy postać zniknęła, Króliczyca odzyskała zdolność ruszania się.
- Nodin! -  krzyknęła , po czym podbiegła nieco w jego stronę, wycierając przy tym pyszczek, ignorując też to, że jaskinia zaczęła się walić. Ostatnie co mogła zobaczyć to Nodin… Wpadający na nią.

Dziwny zapach i lekki powiew wiatru na jej pyszczku sprawiły, że dziewczyna odzyskała przytomność. Z początku kompletnie nie wiedziała co się z nią dzieje, nie pamiętała też tego co się stało. Kiedy dotarło do niej, że jest w ramionach Nodina, poruszyła się niespokojnie. Pod palcami czuła jego krew, która spływała też po niej. Widmo było poranione,  ledwo co szło, a wciąż trzymało ją na rękach. R.R. spojrzała na jego pysk i cieszyła się, że tamten go nie zabił, ale… mógł zginąć przez nią.
- Przepraszam… - szepnęła cicho i dotknęła lekko łapką jego torsu.
Spod jej łapki powoli zaczęła uwalniać się moc, która miała choć trochę złagodzić skutki tej nierównej walki. R.R. patrzyła smutno na niego, bojąc się, że może być za słaba by mu pomóc, a co najgorsze.. Na pewno był na nią wściekły.

R.R. poczuła mocniejszy uścisk w momencie, kiedy jej energia uwolniła się lekko falą w jego ciało, które potrzebowało pomocy. Nodin upadł na kolano, a Ar pierwsze co pomyślała było to, że jej energia mogła sprawić mu ból. Z przerażeniem spojrzała na niego, kiedy usłyszała warkot. Mimo wszystko Jaszczur nadal milczał, co bardzo ją martwiło. W końcu Widmo odstawiło ją powoli na ziemię i R.R. mogła lepiej przyjrzeć się temu co zrobił mu przeciwnik... Te rany na całym ciele... Nodin musiał cierpieć, a ona zapewne nie zdawała sobie sprawy z tego jak bardzo...Spojrzała mu w oczy, jej wzrok wędrował po jego pyszczku, który był tak mocno poraniony. Mimo wszystko nie widziała gniewu, nie widziała żalu do niej... Ba, zobaczyła lekki uśmiech, który jej posłał. To sprawiło, że Króliczyca poczuła przyjemne ciepło rozchodzące się po całym jej ciele. Uśmiechnęła się również lekko do niego, ale w jej oczach był smutek wywołany tym, że ciężko było patrzeć na niego w takim stanie. Ar zapatrzona w niego, poczuła na swojej dłoni znajome uczucie.
- Ach ten ogon... - szepnęła cicho, ale nie tak wesoło jak zawsze. Nawet ogon Nodina nosił ślady zaciętej walki. Delikatny uścisk na jej ręce, a potem leciutkie szarpnięcie i Jaszczur położył jej łapkę na jednej ze swoich ran. Ta była naprawdę spora, cały czas krwawiła, R.R. czuła jak jej futerko robi się mokre od świeżej krwi. Ogon Jaszczura wypuścił jej łapkę i Ar wiedziała czego teraz potrzebuje jej Widmo. Króliczyca podniosła spojrzenie i zerknęła mu w oczy, a jednocześnie spod jej łapki zaczęła wypływać jej moc, ale tym razem dziewczyna miała zamiar dać z siebie wszystko, by tylko pomóc swojemu Jaszczurowi.

Moc R.R. uwalniała swoją moc, chcąc wyleczyć jak najwięcej ran Nodina. Sądziła, że jest mu to winna za to co zrobiła, właściwie czuła, że zawaliła całą misję i jeszcze przyjedzie jej za to zapłacić. A kara zapewne będzie sroga. Uszata westchnęła cicho i spojrzała smutno na Jaszczura, który opuścił swój łeb, przynajmniej nie musiał widzieć jej wyrazu twarzy. Ar widziała jak rany znikają, zasklepiają się, ale dostrzegła ,że nie pojawiły się łuski. Pomyślała, że tak pewnie już zostanie i zrobiło się jej bardzo przykro. Nodin spojrzał na nią,  uśmiechnęła się więc lekko, przepraszająco.  
Króliczyca już miała coś powiedzieć, ale usłyszała głośny huk, który sprawił, że odsunęła się od Nodina gwałtownym ruchem i spojrzała w kierunku źródła hałasu. Trochę przestraszona spojrzała na Jaszczura,  a potem na to co przybyło do nich. Szary jaszczur, który był równie wielki jak Nodin, lecz R.R. miała wrażenie, że jednak jej Widmo jest nieco lepiej zbudowane.
Ich nowy gość ruszył w ich kierunku, zupełnie nie odzywając się do żadnego z nich, Uszata wstała i cofnęła się nieco, bo nie bardzo wiedziała co się dzieje. Nodin natomiast zdawało się, że znał postać i sam wyszedł przybyszowi na spotkanie.
Kiedy usłyszała pierwsze słowa przybysza, zrobiła wielkie oczy.. Jak mogła nie wpaść na to, że to mogą być bracia? Chyba za dużo wrażeń póki co… Ale najgorsze było to, że przyciągnęła Szarołuskiego energia, którą wyzwoliła Ar.. A teraz? Nie ma przedmiotu, który powinna chronić… Uszata spuściła głowę i odwróciła spojrzenie, zastanawiając się co powinna teraz zrobić, bo na ucieczkę nie było najmniejszych szans. Jej wzrok znowu przykuło to, co brat Nodina zaczął robić i choć nie czuła żadnej energii magicznej, widziała efekt działań Szarołuskiego.  Jej Widmo odzyskało swój stan sprzed tych niefortunnych zdarzeń.  
Jaszczur zwrócił się do niej i przedstawił swojego brata, na co R.R. nie była w stanie nic odpowiedzieć, podeszła tylko parę kroków i spojrzała na Szarołuskiego swoimi niebieskimi oczami.
Ten podszedł do niej i spojrzał z góry, po czym usłyszała pytanie pełne pretensji, co sprawiło, że prawie skuliłaby się ze strachu.
- Tak… Znaczy, jestem Raena, nie nabytek. – powiedziała miło, ale niepewnie, po czym westchnęła cicho i spuściła głowę.
- Miałam uciec…. – przyznała szczerze.
- Ale nie mogłam zostawić Nodina samego, ja miałam kostkę, on nie… Myślałam… - tutaj znowu westchnęła.
- Myślałam, że będę mogła mu pomóc, odwrócić uwagę tamtego. – podniosła spojrzenie i wlepiła wzrok w oczy Szarołuskiego.
- Nie mogłam go tak po prostu zostawić, tak nie robią przyjaciele. – a teraz przyszło jej czekać na karę za swoje nieodpowiedzialne zachowanie.

No i się zaczęło. Ar stała spokojnie, choć była przestraszona, bo brat Nodina wcale nie wydawał się szczególnie milutkim stworzeniem, a czekało ją zapewne solidne kazanie, jak nie coś gorszego ,ale o tym myśleć nie chciała.
Króliczyca nie potrafiła odpowiedzieć na słowa Szarołuskiego, które odebrała jak zupełną nienawiść. Nie miała zamiaru sprzeczać się z nim, bo i był silniejszy, powinna okazać mu szacunek, a jedyne co zrobiła to zniszczyła całą misję.
Kiedy zbliżył się do niej, uniosła nieco swój pyszczek i zobaczyła, jak bardzo jest na nią wściekły. Kolejne słowa jakie padły w jej stronę, były przykre, ale prawdziwe i Ar zmrużyła nieco oczy.
Ale tego co zrobił potem, zupełnie się nie  spodziewała… W mgnieniu oka wylądowała na ziemi,  zupełnie bez ruchu, próbując złapać oddech po tym, jak Szarołuski przygniótł ją do ziemi. Mógł ją zabić, ale tego nie zrobił… Akt łaski? Kto wie.
Króliczyca ostatkami sił powstrzymała się przed ciętymi komentarzami, które mogłoby ją pogrążyć. Jedynie przymknęła nieco oczy i próbowała jakoś przetrwać to okazanie siły i to jak nisko w tym wszystkim jest. Uszata skupiła się na dosłownie niczym, by nie wygarnąć mu co o nim sądzi, bo i tak nie powinna tego robić, a też nie miała zamiaru zginąć w ten sposób. W końcu  Widmo poddało się i i jeszcze zadało jej pracę domową.  Gdy tylko mrugnęła oczami, ten znikł, a ona mogła już normalnie oddychać i wstać z ziemi.
Nodin w końcu przypomniał sobie o jej istnieniu i podszedł do niej, żeby się jej przyglądać.
- Nie patrz tak na mnie. To nie ja mam takie rodzeństwo. – warknęła niezadowolona całą sytuacją i tym jak została potraktowana, wstała i otrzepała się z ziemi i innego brudu.
- I nic nie mów, dobrze? – westchnęła wkurzona, bo mimo tego, że wiedziała jak źle postąpiła, to była wściekła na Widmo, co samo w sobie było śmieszne.
- Możemy wracać? – zerknęła na Nodina.
Coraz bardziej zirytowana, stała wpatrzona gdzieś przed siebie, właściwie sama nie była pewna, czy bardziej jest smutna, zawiedziona, przestraszona, czy zwyczajnie wściekła...

[zt oboje]