Manhattan Bridge

Most wiszący, który łączy ze sobą Dolny Manhattan oraz Brooklyn. Dwupoziomowy most, który został oddany do dyspozycji ponad 100 lat temu. Składa się z trzech przęseł podwieszonych na czterech kablach. Wyższy poziom składa się z dwóch jezdni, mających po dwa pasy w każdą stronę, łącznie cztery. Poziom niżej znajduje się trzypasmowa jezdnia, której ruch prowadzi wyłącznie do Manhattanu, a także ścieżkę rowerową, chodnik i cztery tory metra. Przez ten most przejeżdża kilkadziesiąt tysięcy pojazdów mechanicznych dziennie i znajduje się on całkiem niedaleko Brooklyn Bridge.

Praktycznie uciekając z kawiarenki po rozmowie z Baalem, chciała się przejść ostatni raz po mieście, zanim wyjedzie gdzieś na trening. Spacerowała powoli przez Manhattan Bridge zastanawiając się co powinna zrobić w tych ostatnich chwilach w Nowym Jorku. Jak zawsze miała słuchawki, włączoną koreańską muzykę i błyszczące żywe spojrzenie. Teraz trzymała swój smartphone w dłoniach próbując uchwycić dobry kadr okolicy, aby następnie wrzucić je na jakieś strony internetowe. Stanęła trzy samym brzegu chodnika i zrobiła kilka zdjęć, spojrzała na nie krytycznie i rozejrzała się za następnym miejscem.
Rozglądała się wokół, akurat w tym momencie nikt nie stał za blisko dziewczyny, więc szybko używając swoim mocy, wzniosła się na parę centymetry w górę i uchwyciła w pośpiechu dwa przyzwoite ujęcia mostu i widoku z niego. Chciała zejść ze swojego niewidzianego podestu, ale nie skupiła się na tym zbytnio i schodek zniknął, nim zrobiła krok. Oczywiście wszystko poszła nie po jej myśli, zahaczyła się o własne stopy i upadła na zmienię udzierając kawałek swojego szarego sweterka. Jej telefon poturlał się kawałek dalej, ale na szczęście tylko się trochę porysował. Pozbierała się z podłogi dosyć szybko i odsunęła się na bok, aby przechodzący tłum ludzi mógł ją minąć.

Nowy Jork zawsze będzie tym samym miastem. Niezależnie od wymiaru czy czegokolwiek. W świecie, do którego przyzwyczajony był Miles niemal wszystko wyglądało tak samo. Prócz tego, że tam zamiast kosmitów atakujących miasto były wielkie fale, które sprawiały, że z tego nowoczesnego miasta robiła się druga Atlantyda, czy coś. A! Był jeszcze jakiś wielki typ, który chciał pożreć planetę. Normalka. Tak czy inaczej, to nadal był Nowy Jork, miejsce idealne dla Spider-Mana.
Tak właśnie można opisać kolejny dzień w pamiętniku młodocianego superbohatera, który jak nigdy nic huśtał się po pajęczynach w stronę najbardziej obleganego mostu. Most był nie tylko lubiany przez większość kierowców, którzy najczęściej przejeżdżali tamtędy, ale też przez różnych super-zbirów, którzy też lubili się tam pokazywać. Intuicja? Pajęczy zmysł? Nie on tak nie działa. Cokolwiek zadziałało i go tam sprowadziło zrobiło to w idealnym momencie. Będąc coraz bliżej zauważył, że most nie jest w takim stanie jak widział go wcześniej. Remont jakiś był czy co? To chyba ten ktoś stojący po środku zniszczonego asfaltu był za to odpowiedzialny, takie tylko luźne przypuszczenia Moralesa.
Jak przystało na przyjaznego pająka z sąsiedztwa, ten od razu zabrał się do ratowania ludzi wiszących na moście. Przecież od tego jest i niezależnie od tego jaka siła sprowadziła go do tego świata, to nie przeszkodzi mu w ratowaniu ludzi do czego został stworzony.
- Co tam, wisicie sobie? - rzucił swój suchy żart dnia łapiąc jednego z nich, próbując wrócić z nim na most, żeby go odstawić w spokoju. Później oczywiście wrócił po drugiego.

Młodą Koreankę od razu zirytował obszerny tłum ludzi pchających się jak stado krów, więc używając swoich mocy, delikatnie ich od siebie odpychała, nie mogli na to zbytnio zwrócić uwagi przy zaistniałej panice. Dalej zrobiło się trochę dziwniej, z tymi krzykami, pojawiającym się niszczycielem dróg i latającym pająkiem. Powinna się do tego przyzwyczaić, gdyż w Nowym Jorku to nie trzeba było na takie rzeczy długo czekać i sama w sobie nie była do końca normalna, jak można by to ująć...
Cały czas trzymała ludzi na niewielką odległość, której nawet z góry od razu nie można było spostrzec i przyglądała się akcji związanej z studentami na siatce, wrogo nastawioną postacią oraz  prawdopodobnie dobrym charakterem. Sama nie miała żadnego zamiaru ingerować w nie swoje sprawy, więc trzymała się w pewnej odległości. W końcu miała iść na lotnisko i polecieć na trening, bo gdyby tego nie zrobiła przyjaciel rodziców chyba by ją zatłukł.
„Powinnam wybrać inną drogę.”- Pomyślałam nie wiedząc teraz czy powinna brnąć z tłumem, zawrócić czy spróbować jakoś stąd odlecieć, chociaż to było ciężkie do zrobienia, jeżeli chciała być niezauważona.
-No naprawdę.- Mruknęła z mocnym koreańskim akcentem, którego zazwyczaj unikała, gdy jeden z przechodnich z taką siłą starł się z mocą dziewczyny, że prawie straciła nad nią panowanie. Mężczyzna nawet na nią nie spojrzał próbując jak najszybciej opuścić teren mostu.

Cała ta sytuacja nie wyglądała dla nikogo dobrze, no chyba że dla mężczyzny, który stworzył tą całą akcję.
Koreanka jak najszybciej chciała się stamtąd ewakuować, ale gęsty tłum zagradzał jej drogę. Nie mogła latać, gdyż od razu wydałaby się ze swoimi mocami, ale tego nie miała zamiaru zrobić zwłaszcza, iż sytuacja nie była jeszcze taka tragiczna.
W momencie, gdy nieznajomy mężczyzna obrócił głowę w jej stronę, aż ciarki przeszły jej po plecach. Mimo posiadania nadludzkich mocy, to raczej nigdy nie stawała twarzą twarz z takimi zagrożeniami, nie walczyła z nikim podobnym. Ga-Eul raczej bawiła się mocami, siadała na parapetach wysokich budynków, udawała trzęsienie ziemi, aby odwołać zajęcia w szkole, ale nigdy nie broniła się przed postacią o podobnych zdolnościach. A było widać o razu, że czarny charakter był o wiele silniejszy od niej, w końcu na trening dopiero miał jechać.
„Ja się do tego nie nadaję!”- Pomyślała z lekką paniką. Rozejrzała się wokół, nie wiedziała jak uciec, skoro osoba, która spowodowała tą nieciekawą sytuację już ja zauważyła. Wyciągnęła powoli z kieszeni nożyk do tapety i schowała do rękawa, a następnie paczkę igieł. To była jedyna broń jaką posiadała przy sobie, więc miała tylko nikłą nadzieję, że nie wyniknie z tego wielka wojna.
Cały czas miała słuchawki na uszach, więc nie do końca wszystko słyszała, ale była tak skoncentrowana na sytuacji, że całkiem o tym zapomniała.

MILES jako NPC

Nie tylko gęsty tłum zagradzał jej drogę, ale też i opuszczone pojazdy. Większe czy mniejsze samochody, które znajdywały się najbliżej nieznajomego mężczyzny i dwóch studentów, z pewnością zostały porzucone przez ich właścicieli. Zatem nie zapowiadało się na to, aby Ga-Eul spokojnie mogła wycofać się z mostu, żeby móc zająć się własnymi sprawami. Niemniej, towarzystwo przerzedziło się w ośrodku całej zabawy. Było parę osób, które coś jeszcze próbowały zarejestrować na telefonach komórkowych i kilka jednostek, dbających na tyle o swoje rzeczy - że po te sięgały do samochodów.
Mężczyzna, który chwilę wcześniej udowodnił siłę był przy tym też i powodem, dla którego na moment zamroczyło Milesa. Student, znajdujący się parę dobrych metrów od dziewczyny, zawył donośnie z uderzeniem nieznajomego w siatkę ochronną. Ga mogła zauważyć zresztą jak chłopak obniża się na pręcie od konstrukcji, którego drugi koniec nastolatka mogła dojrzeć, że był zakrwawiony, a to nie prezentowało się ciekawie.
Mimo że nieznajomy wcześniej stał na wprost Ga-Eul, tak teraz jednym uderzeniem (a zarazem i drugim, przy okazji) spowodował, że Miles zleciał prawie że o poziom niżej. Koreanka nie mogła tego dostrzec, gdyż w tej samej chwili ktoś potrącił ją ramieniem. Ot, zagubiona dusza.
Z tego mógł skorzystać przeciwnik, który sprężystym krokiem kierował się do dziewczyny, najprawdopodobniej gotów, aby zaatakować albo bardziej ją wystraszyć. Póki co nie było widać, co dokładnie jest powodem jego działań i obecności. Rozejrzał się zauważalnie.
I właściwie to był dobry moment dla dziewczyny, aby zdecydować co zrobić - skorzystać z wyjętego noża i opakowania igieł, czy zaczekać na pierwszy ruch.
Żeby jednak było wiadomo, co się działo z Pająkiem — Morales w ostatniej chwili został złapany przez, jak się okazało, agenta Tarczy. Mężczyzna nie miał na sobie nic, co by go wyróżniało na tle pozostałych obywateli Nowego Jorku, więc Ga nie mogła nic więcej zarejestrować. Wówczas wspomniany mężczyzna wciągnął Milesa i coś mu powiedział na osobności. Wskazał na zranionego studenta, którego pomógł ściągnąć i Morales został wysłany z rannym do najbliższego szpitala, przemieszczając się na pajęczynach pod mostem, bo to wydawało się najodpowiedniejsze, a zarazem - najbezpieczniejsze.

W tym miejscu Miles dostaje zt. Chyba że postanowi się zreflektować, odpisać, biorąc pod uwagę to, co zostało zamieszczone w powyższym poście.

Dziewczyna nie wiedziała co byłoby teraz najlepszy wyjściem. Oddychała coraz głośniej i szybciej, chociaż sama nie mogła tego usłyszeć, przez głośną muzykę płynącą z jej słuchawek. Najzabawniejsze, że właśnie w tym momencie rozpoczął się refren jednej z jej ulubionych piosenek, którzy brzmiał „run, run, run”. Mimo to młoda Koreanka nie miała zamiaru uciekać, w końcu trzeba było chyba coś zrobić. Nie powinna się bać każdego kto atakuje bezbronnych ludzi, w miejscu bez kryjówek. Wiedziała, że pojawienie się w taki sposób, wcale nie dodaje siły tej postaci, to są tylko pozory, które powinna wyprostować.
Wzięła głęboki oddech, aby uspokoić nerwy i spojrzała na nieznajomego agresora, charakterystycznym dla niej chytrym uśmieszkiem, niedokładnie wyjaśniający jaką podejmie decyzje, ucieknie czy zaatakuje?
Ga-Eul podniosła zgiętą w kolanie nogę i uderzyła nią o ziemię imitując postać, oczywiście nie miała takich samych mocy, ale była na tyle kreatywna, że potrafiła w zaskakujący sposób wykorzystywać swoje zdolności. Prawie w tym samym momencie zamachnęła się lewą ręką od dołu w górę jakby podrzucała piłkę, owym gestem uwolniła swoje ‘magiczne’ zdolności, które z zrównoważoną siłą uderzyły w mężczyznę. Po wykonaniu tej aktywiści szybko rzuciła się do ucieczki, wsłuchując się w kolejny refren o tym samym tekście. Oczywiście nie uciekała w tą samą stronę co większość ludzi, tylko tam gdzie ich praktycznie nie było. Mimo, że nie była wielkodusznym człowiekiem, to wiedziała, że większość z nich nie ma miała szans w starciu z czarnym charakterem, a uczennica liceum uważała, że może szybciej uciec niżeli oni wszyscy.
Uśmiechnęła się szeroko trzymając mocno nożyk do tapety i pudełeczko igieł.

Dziewczyna zawsze nosiła ze sobą słuchawki, gdyż nie chciała słuchać tego co się działo wokół niej na świecie. Mogła się wtedy bardziej skoncentrować na tym co było przed nią, na tym czym sama chciała się skupić. Biegła nawet szybko, gdyż zawsze przepadała za sportem, toteż często go uprawiała. W tym momencie zauważyła stojącą przy samochodzie kobietę, coś musiało ją tam trzymać, że jeszcze nie uciekła z mostu. Zbliżając się do pojazdu zauważyła, że znajduje się w nim dziecko przypięte pasami.
„Jak w filmach!”- Pomyślała lekko zdziwiona tym dosyć naturalnym, ale jednak trochę dziwnym zbiegiem okoliczności.
Spojrzała na kobietę, która coś do niej powiedziała, ale przez rytmiczną muzykę nie był w stanie zrozumieć tego słowa, lecz praktycznie w tym samym momencie coś przeleciało koło jej ucha, tym samym ściągając słuchawki z głowy młodej Koreanki. Szeroko otwartymi oczyma spoglądała na zniszczony skuter wbity w wrak samochodu. Wtedy nie słyszała nic, patrzyła tylko na pojazdy przez niecałą minutę, jakby wszystko dla niej się zatrzymało na ten czas, ale na szczęście oprzytomniała.
Spojrzała na kobietę i wzruszając ramionami powiedziała.
-Pierwszy raz go widzę na oczy, a już się narzuca. Muszę być naprawdę piękna.- Uśmiechnęła się wesoło i wskazała dłonią na dziecko siedzące już w odpiętym foteliku, chwilę wcześniej Ga-Eul odpięła go swoimi mocami. Pośpieszyła matkę ruchem ręki i powoli odwróciła się w stronę czarnego charakteru.
-Teraz to by się przydała piosenka „Badman”.- Stwierdziła, byłą trochę smutna, że jej słuchawki leżały zepsute na drodze, będzie musiała kupić nowe, były one bezprzewodowe, więc nie trzymały się teraz jej telefonu.

Spoglądała na czarny charakter, widziała jak postać przygotowuje się do biegu, aż w końcu rusza w stronę młodej Koreanki. Dziewczyna słyszała z oddali syreny pojazdów, które dodały jej odrobinę otuchy.
-Ty! – Krzyknęła wskazując wyprostowaną rękę i palcem mężczyznę, który chciał ją zaatakować.
-Nie masz szans! – Wzniosła swój głos jeszcze raz, nie opuszczając ręki. Przestawiła prawą nogę do przodu, lewą do przodu i zgięła rękę w łokciu. Używając swoim magicznych jak z filmów mocy, chwyciła zbliżający się do niej czarny charakter, jeżeli jej się to udało, zacisnęła mocno zęby, gdyż nie była przyzwyczajona do takiego wysiłku i podniosła mężczyznę na około dwa metry nad podłoże mostu.
-Jestem wręcz pewna, że spóźnię się na samolot, więc praktycznie jestem już trupem, toteż nawet się nie waż rzucać na mnie! – Wyraziła się jasno i nie kryjąc rosnącego zirytowania. Może i na początku bała się tego napastnika i całej sytuacji, to jednak teraz bardziej obawia się Baala, niżeli jakąś zakapturzoną postać, która tylko straszy bezbronnych ludzi. Cały czas patrząc na przeciwnika czekała na przybycie policji.

Jeżeli nie udało jej się chwycić czarny charakter, uniosła mocą motor, który wcześniej wbił się z samochód i wykonując gest podobny to tego co robię bejsboliści na meczu rzucając piłkę, zmusiła pojazd do uderzenia mężczyzny. Czkając na jego reakcję, liczyła, że policja lub inne siły zbrojne zjawią się jak najszybciej.

Młoda Koreanka zaczęła się już trochę niecierpliwić. Zastanawiała się gdzie policja, gdzie staż pożarna, która powinna już niedługo stać przy jej boku. Trzymała mężczyznę na wysokości, która na razie nie sprawiała jej trudności, ale wiedziała, że na dłuższy okres czasu tak nie wytrzyma.
Po chwili zauważyła, że woda wokół mostu nie pozostaje w spokoju, czyli ktoś zaczął się nią bawić. Spojrzała na swojego przeciwnika, który nie przestawał ruszać rękoma, więc prawie od razu stwierdziła, że to musi być jego winna, nikogo innego nie miała w zasięgu swojego wzroku, ale oczywiście w takim zamęcie ktoś mógł się kryć za pojazdami.
-Przestań!- Krzyknęła wiedząc, że nie uzyska tym jakiejkolwiek większej reakcji, a zwłaszcza tej co pożądała. Nie była pewna, czy jak spróbuje powstrzymać ruch jego rąk, to go nie puści, przez co musiała szybko wymyślić nowy plan. Tylko jedna myśl przeszła jej przez głowę, ale jeżeli ją wykona, a rezultat nie będzie taki jakby chciała może mieć potem nawet spory problem.
Spanikował, kiedy poczuła wodę dotykającą jej kostek i nie zastanawiając się dłużej, użyła sporej części swojej mocy, aby rzucić czarnym charakterem na sporawą ciężarówkę. Prawie w tym samym momencie wzniosła się na metr nad ziemią, boją się, że nie zauważy fali i woda zmyje ją z mostu. Cały czas spoglądała w stronę zniszczonego samochodu czekając co zrobi mężczyzna, wiedząc, iż tak łatwo to ona go nie jest w stanie pokonać. Schowała szybko pudełeczko igieł do kieszeni spodenek, gdyż niewygodnie było je trzymać, ale nożyk zostawiła w prawej ręce powoli wysuwając jedną czwartą ostrza. Wzięła głęboki oddech i na moment spojrzała na podnoszący się poziom wody, który z pewnością opóźni pomoc z miasta.

Unosząc się, powoli zbliżyła się do stojącej prosto ciężarówki i stanęła na niej twardo stopami jaby sprawdzając, czy jest stabilna. Zauważając, że pojazd się nie rusza pod jej wagą i nie ma zamiaru się przechylać, wybrał owy pojazd jako swoje miejsce. Rozejrzała się wokół za czymś co pomogłoby jej unieruchomić napastnika, który chyba lubił bawić się wodą. Dosyć szybko znalazła oderwane od jakiegoś samochodu osobowego drzwi, ale nie była pewna czy jak uderzy go nimi to go nie zabije. Nie chciałaby tego zrobić, nie była taką osobą. A może by to tak tylko... Przytrzymać? Nie zastanawiała się na tym długo, skoro i tak niedługo służby z miasta miały się pojawić i nim zająć to prawdopodobnie by wystarczyło. Uśmiechnęła się delikatnie do siebie i unosząc ręce do góry, podniosła drzwi. Od razu odczuła brak jakiegokolwiek wcześniejszego treningu swoich zdolności, opuściła przedmiot trochę niżej, aby ich nie nadwyrężać.
Za każdym ruchem jej rąk, drzwi samochodowe podążały posłusznie, aż znalazły się nad przeciwnikiem.
-Przepraszam!- Zawołała nie do końca wiedząc dlaczego, w końcu to on zaczął całą tą zabawę i z jednym wydechem opuściła metalowy przedmiot. Jeżeli się jej to udało i zły charakter znalazł się pod drzwiami, dziewczyna usiadła na ciężarówce i trzymała samochodową część, aby nie mógł sobie jej tak łatwo podnieść. Jeżeli jednak nie powiodła się jej ta czynność to zsunęła się z ciężarówki i zaczęła uciekać w stronę nadjeżdżającej pomocy, nawet nie zauważając chowającego się za pojazdami mężczyzny.

Dziewczyna nie lubiła w taki sposób spotykać się z podłogą, zwłaszcza, że ten upadek przysporzył jej paru siniaków. Dosyć szybko podniosła się z podłogi, właściwie nie otrzepując ubrań, bo i tak może z chwilę ubrudzić je jeszcze bardziej. Gdy usłyszała głos mężczyzny od razu odsunęła się na bezpieczną, ale nie za wielka odległość. Kalia nie wiedziała kim on jest, więc nawet jego słowom nie mogła do końca zaufać, toteż wysłuchała tylko co ma do powiedzenia i rozejrzała się za odpowiednim punktem. Zauważyła po lewej swojej stronie leżącą na ziemi ciężarówkę. Skoro już się przewróciła to nie zrobi tego tak łatwo znowu. Była wysportowana, więc nie dużo czasu mino zmęczenia zabrało jej dostanie się na górę pojazdu. Usiadła na krawędzi, tak że nogi zwisały jej do dołu i wzrokiem szukała niedużych przedmiotów, którymi mogłaby po prostu miotać w stronę czarnego charakteru, co jakiś czas zerkając co robi nieznajomy mężczyzna.
Zauważyła porozrzucane części jakiś urządzeń, prawdopodobnie wypadły z jakiegoś większego samochodu, który je przewoził. Koreanka wzniosła obie ręce, podnosząc cztery metalowe przedmioty i krzyżując nadgarstki przed twarzą, rzuciła przedmioty w stronę postaci kontrolującej wodę. Nie czekając na jego reakcję, zrobiła jeszcze tak dwa razu, następnie odczekała chwilę, aby odpocząć i zobaczyć czy jej akcja coś wskórała, czy jednak trzeba zrobić coś z większą siłą. Mimowolnie spojrzała jeszcze na mężczyznę z bronią palną, nie ufała mu i nie miała zamiaru tego robić, czekała na policję.