Laboratorium

First topic message reminder :

Pomieszczenie dość duże, ale jednak nie tak ogromne, jak to się często zdarza. Może mieć jakieś pięćdziesiąt metrów kwadratowych i pełne jest sprzętu o różnym przeznaczeniu - badawczym rzecz jasna. Wyraźnie widać kilka wydzielonych w nim miejsc pracy, lecz to nie one stanowią główny punkt programu. Pod jedną ze ścian ustawiono bowiem maszynę przypominającą nieco niedomknięty kokon - z odchodzącymi od niej licznymi kabelkami.

No cóż. Jednak oględziny żołnierza okazały się małym zwycięstwem dziewoi. Zadowolona obejrzała nóż uważnie sprawdzając czy jest w jakiś sposób podpisany bądź naznaczony – czy posiada jakieś wyryte inicjały, inkantację albo coś podobnego. Po chwili schowała go jednak za pas, tak by mieć go pod ręką i w razie czego móc go użyć. Poprawiła karabin i dalej trzymając mężczyznę na muszce podeszła powoli do Icemana i zerknęła ukradkiem na małe pudełeczko trzymane przez niego. Wyglądało całkiem zwyczajnie i to było niepokojące. Co mogło znajdować się w takim maleństwie? Szturchnęła lekko Bobby’ego w ramię, by jak najszybciej je otworzył i przy okazji by zaspokoił jej ciekawość, która urosła do rozmiarów Kilimandżaro. Z zamyślenia wyrwał ją głos jednego z przedstawicieli pseudo doktorków, na którego to zaraz przeniosła spojrzenie zielonych ocząt. Obserwowała każdy jego ruch, w szczególności ruchy palców – starała się zapamiętać skomplikowaną sekwencję wciskania poszczególnych przycisków, ale to raczej się jej nie udało. Rzuciła ostrzegawcze spojrzenie żołnierzowi, z którym poznała się bliżej, by ten w razie czego nic nie robił – mimo, że szansa na jakikolwiek jego ruch była znikoma. Ale zawsze warto wcześniej jeszcze takiego jegomościa uprzedzić. Wracając do dziwnego sarkofagu, Rogue patrzyła na całą sytuację zaskoczona marszcząc przy tym brwi. Nie wiedziała kto, albo też co może się tam znajdować. Więc tym bardziej zszokowało ją to, co tam ujrzała. Przecież to…
- Kto Wam go przekazał? Czy cały czas jest w takim… stanie? Ustaliliście już coś? Cokolwiek? – Spytała nie patrząc na laboranta. Nie ruszała się też z miejsca, przecież nie wiadomo co też osobie, która wyglądała na Profesora mogło strzelić do łysej główki, prawda? Zmrużyła oczy i kiwnęła na Scotta. Co teraz mają zrobić? Teoretycznie, skoro to był Xavier, to powinni zabrać go ze sobą. Ale znów powracają do punktu wyjścia. Jak wykonać to zadanie? Obróciła głowę i w stronę panny Grey.
Zbyt wiele niewiadomych. Coś musiało być nie tak z tym ciałem. Rogue przeczuwała, że nie należy ono do ich Mistrza. Za łatwo im poszło. Chociaż w tej chwili chciałaby się mylić.

Jak to mówią, głupi zawsze ma szczęście. Bobby wyszczerzył zęby jak zauważył małe pudełko. Ale co to mogło być? Bomba? Zapalnik? Pieniądze, naszyjnik, pierścionek? Ciekawość go zżerała. Kiedy Rogue do niego podeszła zdecydował się to otworzyć. Może będzie to dla nich ważne, ciekawe. Może to będzie coś, co przyda się profesorkom i zarówno dla nich też. Kurde, głupio tak zgadywać w kółko. Postarał się otworzyć to, a jeśli nie miał tak długich paznokci to podał to rudej, ona była kobietą, hodowała pazury i może ona mogła podważyć to.
W trakcie otwierania pudła Scott gadał z naukowcami, którzy po chwili pokazali coś strasznego dla chłopaka. Z jakiejś kabiny wyłoniło się ciało profesora. W tamtym momencie przeżył szok. Szukali go tyle czasu, aż nagle odnaleźli. To było za piękne, żeby było prawdziwe. Rogue nie dowierzała i zaczęła zadawać wiele pytań, on starał się być jednak optymistyczny. Położył rękę na jej ramieniu i uśmiechnął się do niej. Może żyje, pomyślał. Mimo, że starał się nie pokazywać jego zdziwienia i negatywnych uczuć był trochę podejrzliwy, ale po co robić sobie więcej problemów? Co prawda, po zobaczeniu Xaviera w tym czymś od razu pomyślał o klonowaniu, ale czy to możliwe, aby ktoś sklonował założyciela X-Men?

Dziewoja co jakiś czas tylko zerkała w stronę Icemana, któremu tak naprawdę trafił się o wiele fajniejszy fant niż jej. Przez chwilę obserwowała jego nieporadne podważanie pudełeczka i już chciała zaoferować się z pomocą otworzenia go, gdy nagle usłyszała ciche kliknięcie, a do jej nozdrzy dotarł słodkawy zapach. Próbowała go zidentyfikować, jednak jak na razie z niczym się jej nie kojarzył. Trudno. Wzruszyła ramionami lekko widząc co też znalazł Bobby. No tak, ten odzyska teraz moce. Przynajmniej taki plus całej tej chorej sytuacji.
Jej wzrok ponownie znalazł się na ich nowej zdobyczy, a raczej na odkryciu, które faktycznie nimi wstrząsnęło. Z jednej strony to dobrze, że w końcu udało im się odnaleźć profesora – jeżeli to na pewno był on. Z drugiej… Niewiadomo co się dalej będzie działo. Czy uda im się w ogóle wydostać z tego budynku. Ona i Scott dalej nie posiadali swoich mocy, więc Rogue bała się, że będą tylko opóźniać pościg. Poza tym, mają jeszcze tych laborantów, którymi muszą się zaopiekować. No tak. Wysłuchała w skupieniu krótkiego monologu mężczyzny i kiwnęła głową na znak, że jak najbardziej go rozumie.
- Czyli jednak jest szansa, że trafiliśmy dobrze. – Powiedziała na głos, zerkając przy tym na dwójkę X –menów stojących nieco na uboczu. Zaraz jednak zamknęła usta i tylko wodziła wzrokiem od nieprzytomnego profesora do swoich towarzyszy. Przyjęła polecenie Summersa krótkim skinieniem i przez moment nad czymś się zastanawiała. Skoro i tak zamierzają opuścić to miejsce, to czy nie można by zabawić się z tym przeuroczym strażnikiem, który siedzi przed nią związany? Hmm. Wolała jednak najpierw spytać, czy może o chociaż ogłuszyć, czy cokolwiek.
- A co robimy z nimi? – Lufą wskazała właśnie na jej ulubieńca. Chociaż miała również na myśli i naukowców. Rzuciła im nieodgadnione spojrzenie i ruchem dłoni kazała im się ustawić w szeregu, czy czymś takim. Nie stanowili dla nich zagrożenia, ale lepiej mieć nad nimi pewną kontrolę.
- Skoro znasz się na tej maszynie, to proszę uwolnij go. – Z tymi słowami zwróciła się do mężczyzny obsługującego panel. Powiedziała to na wszelki wypadek, bo tak naprawdę nie wiedziała czy to jest konieczne. Bo jeżeli ciało Profesora było czymś podtrzymywane, to zapewne młody naukowiec da radę obejść jakieś zabezpieczenie.

Bobby z uśmiechem odkrył czym jest jego znalezisko, zaczepił tajemnicze urządzenie z tyłu szyi, tak jak mu powiedział Scott i od razu poczuł lekkie zimno wypływające z jego ciała. Brakowało mu tego uczucia i wreszcie czuł się spokojny o siebie i kolegów, mógł ich bronić po swojemu. Zmienił na chwilę swoją formę, cudownie jest być człowiekiem z lodu.
Czyli to na prawdę był profesor, chociaż nie można wykluczyć, że to klon na przykład, kto by nie chciał sklonować profesora, najwybitniejszego telepaty. Chłopak przez chwilę zdawał się patrzeć i doszukiwać się jakiś oznak pobicia, wkłuć po igłach, czegokolwiek, co mogłoby wskazywać na wykorzystywanie ich mentora. Mimo wszystko nie mogli być pewni, ze Xavier nie przeszedł jakiś eksperymentów, cieszył się, że go znaleźli, ale wolał być ostrożny.

Czyli sytuacja zaczęła się powoli normować. Najpierw zrobią porządek z niewygodnymi oponentami, a potem wyprowadzą i naukowców i Profesora. Rogue potoczyła wzrokiem po twarzach zebranych ludzi próbując wyczytać z nich coś więcej niż tylko ociąganie i niezadowolenie. Ich miny zbyła wzruszeniem ramion i upewniając się, że ich [szalony] naukowiec majstrujący coś przy tajemniczym urządzeniu na pewno ma dobre zamiary podeszła znów do swojego ulubieńca. Przystanęła przy nim i spojrzała na niego z góry zielonymi oczami. Jej usta wygięły się w lekkim, nieco rozbawionym uśmiechu.
- Nie bierz tego do siebie, skarbie. To nic osobistego. – I z tymi słowami, odrobinę się pochylając uderzyła go mocno w tył głowy kolbą swojego karabinu. Gdy mężczyzna już upadł zerknęła na jego ciało zupełnie jakby się jeszcze nad czymś zastanawiała i podeszła do drugiej ofiary, z którym uczyniła dokładnie to samo. Nie był brutalna, wszystko zrobiła to automatycznie, niczym Ultron rankiem piekący ciasteczka. Zajęła miejsce powrotem obok Bobby’ego, n którego to spojrzała z zainteresowaniem jak i mieszającą się zazdrością. Z jednej strony to ona chciałaby zdobyć ów mały przedmiot, który przywrócił by jej moce, z drugiej jednak nie musiała bać się, że dotknie kogoś bez pozbawienia go przytomności. No ale nieważne, teraz musieli zacząć myśleć nad wyjściem stąd. Jak na razie miała karabin, więc nie było problemu z obroną. Z rozmyślań wyrwał ją głos Jean, na którą to za chwilę młoda mutantka spojrzała. Zmarszczyła brwi słysząc jej słowa, które zawierały wiele prawdy.
- Fakt. Nie wiadomo co czeka nas w innych częściach budynku. I czy jest sposób by skontaktować się z pozostałymi? – Mówiąc to spojrzała na Scotta, ich przywódcę, do którego należało ostatnie słowo. Była ciekaw co też zaraz się wydarzy, czy w ogóle będą mieli szansę wydostać się z pomieszczenia.

Bobby spokojnie podchodził do całej tej sprawy, bo wiedział, że zawsze może stać się coś niespodziewanego. Patrzył jak Ruda odbiera przytomność zebranym tutaj i uśmiechnął się do niej kiedy ta ustawiła się znowu obok niego. Mimo wszystko dar Icemana był potężniejszy w obecnej sytuacji niż dziewczyny, ona potrzebowała bliskiego kontaktu z ofiarą, a on mógł walczyć na dystans co będzie bardziej przydatne podczas ucieczki lub walki w wąskich korytarzach.
Misja zdawała się dobiegać końca, wiec trzeba było obmyślić plan ucieczki. Swoją drogą czemu nie zrobili tego wcześniej planując całą akcję na tej wyspie, tak się przecież chyba robi, co nie? Obmyślasz plan działania na każdą możliwą, nawet najtrudniejszą sytuację. Do tej pory wykonali wszystko zgodnie z planem, może okaleczenie Rahne nie było częścią działań, które były podjęte, ale zawsze na polu bitwy są ofiary. Jean zaczynała myśleć nad tym co zrobią dalej, to było potrzebne, a ona jednak miała zdolności przywódcze, chyba za długo przebywała ze Scottem.
- Jeżeli druga grupa nadal jest na wyspie to będziemy widzieć ich z samolotu i wtedy możemy ich zgarnąć - - powiedział po chwili ciszy.

Widząc miny laborantów miała ochotę parsknąć śmiechem, ale się powstrzymała. Nagły wybuch entuzjazmu czy czarnego humoru mógłby wywołać niezadowolenie na twarzy Scotta, a tego wolała uniknąć – w końcu przywódca, przyjaciel. Jasne. Mrugnęła do cywili i posłała w ich stronę krzepiący uśmiech. W końcu co mogło im się gorszego stać? Byli pod ochroną mutantów z genem X. Może nie wszyscy zachowali moce – i tutaj cierpki grymas na twarzy brązowowłosej się pojawił [Przeklęty Iceman] – ale walczyć to oni potrafili. Poza tym Rogue posiadała karabin, a że cela miała niezłego to niezbyt martwiła się tym co ujrzy po wyjściu z pomieszczenia. No, może nie okazywała tego – nie chciała wyjść na słabą kobietę. Poza tym nie mogła się doczekać kiedy Profesor otworzy oczy i kiedy w końcu on weźmie sytuację w swoje ręce. Zawsze miał plan, zawsze wiedział co powiedzieć. Myśli Anny powędrowały również ku Gambitowi którego chyba sto lat nie widziała. Mogła się pokusić nawet o stwierdzenie, że trochę za nim tęskni, ale o czym my tutaj rozmawiamy… Dziewoja pokręciła głową i po przetrawieniu słów Summersa dźgnęła lufą swojego przyjaciela – lodziarza w plecy, by ten wyszedł pierwszy. W końcu to on miał największe szanse na szybką reakcję jeżeli w grę wchodziłby atak ze strony żołnierzy, czy kogokolwiek innego. Poza tym to facet! Musi chronić kobiety, starszych i dzieci.
Nasza pannica szła lekko zgarbiona, przyczajona, na zgiętych nóżkach, stąpając lekko i cicho, niczym zawodowy ninja. Nie mogła liczyć na swoje moce, które chyba i tak okazały by się teraz zupełnie nieprzydatne więc starała się nikomu nie zawadzać. Była czujna i pilna. Spojrzenie jej zielonych oczu lustrowało spokojnie korytarz, gdy wyszli z laboratorium.