Budynek główny rezydencji - wejście

Oto główny budynek rezydencji pochodzący jeszcze z XVII wieku. Pierwotnie był to dom rodziców Antharasa, aż do momentu tragedii jaka w tym domu się wydarzyła. Kiedy się tutaj ponownie wprowadził po swoim szkoleniu, odnowił go, a służba która od wieków służy jego rodzinie nadal tam pracuje. Z pokolenia na pokolenie z dziada pradziada wierna i dobrze opłacana służba dba o ten budynek oraz służy hojnemu Panu domu.
Wnętrze mieszkania urządzone jest w stylu typowym dla XVII wiecznej brytyjskiej rezydencji szlacheckiej. W skład budynku głównego wchodzi: Duża biblioteka, pokoje gościnne, kuchnia, łazienki, jadalnia, salon oraz taras z widokiem na ogrody. Pośrodku konstrukcji (jest zbudowana na bazie kwadratu z wycięciem w środku) jest niewielki plac.
Korytarz wejściowy

Piękny moment jaki przeżywał ze swoją kochanką, przerwał huk, dźwięk niszczonego muru oraz jakiś kretyn z megafonem. Jak oni śmieli? Sądząc po sprzęcie to jeszcze wojskowi... oj ktoś chyba dostanie większe ceny na sprzęt, oj tak. W każdym razie zanim wyszedł z gabinetu zgarnął swój płaszcz, którym się owinął i poszedł za kochanką, która się ubrała w swoim pokoju. Po drodze wyciągnął komórkę i wysłał Sebastianowi wiadomość, że ma ukryć nowych gości, którzy są w ogrodzie. Ma skryć te istoty pod ziemią.
Udali sie razem przed dom, a dziewczyna była w niego wtulona. Obejmował ja protekcjonalnie i czule co jakiś czas głaskał po głowie. Zanim wyszli nastała chwila na rozmowę. Bardzo głęboką, bo Iskierka chciała, żeby o nią walczył i nie dał jej zabrać. W sumie to będzie bo raczej mu się nie widzi, żeby te dupki wlazły na jego posesję i jeszcze próbowały zabrać jego gościa bez szczególnego powodu. Niepokoił go jej pocałunek. Taki jakby miał być ostatnim, ale go odwzajemnił równie czule i namiętnie.
- Obiecuję skarbie - powiedział i przytulił ją, a następnie wyszli. Łowca wyszedł za nią i rozglądał się po ludziach. W głowie polecił Jack'owi żeby był gotowy na wszystko bo w razie czego może tu się rozpętać istne piekło.
Szedł obok Veronique i też trzymał ręce w górze, zerkał na gościa, który przemawiał, a potem głośno się zapytał.
- Macie nakaz chociaż albo ważny powód, żeby wbijać jak kupa bydła do posiadłości jednego z dostawców wojskowych? Proszę, słucham waszych wyjaśnień, dlaczego chcecie ją pojmać, skoro nic złego nie zrobiła a jedynie szukała schronienia? - spojrzał mrożącym wzrokiem na tego faceta. Gdyby wzrok mógł zabijać to tamten padłby 3 razy już. Nie planował oddać dziewczyny bez walki, bo zwyczajnie raz że było mu jej szkoda, dwa ona sama nie chciała tam wracać i trzy musiał być jakiś powód ucieczki.

Aspius spokojnie przemierzał miasto w swoim nowiutkim Mercedesem McLarenem SLR, słuchając przy tym swojego ulubionego zespołu - Blind Guardian. Zrobił głośniej, kiedy zaczął się kawałek "Under the Ice", by wszyscy na drodze mogli to cudeńko usłyszeć. Dziś dzień wybrał się do handlarza bronią, niejakiego Antharasa van Halisha. Miał do niego pewną sprawę, ale nie miał zamiaru się wcześniej umawiać, bo wiedział, że pewnie nigdy by się nie zmieścił w grafiku. Dlatego właśnie zdobył jego adres domowy i tam chciał w spokoju pogadać. Miał zresztą ze sobą piętnastoletnią whisky, by lepiej im było rozmawiać i atmosfera zrobiła się bardziej przyjacielska. Jechał spokojnie, nie śpieszył się zanadto, bo nie miał tego w zwyczaju. Zawsze uważał, że pośpiech jest zbyteczny. Jeśli chce się osiągnąć jakiś cel, to trzeba być cierpliwym i wszystko robić dokładnie, ze spokojem. W drodze zauważył jednak masę jakiś wielkich i czarnych pojazdów.. Pomyślał, że to pewnie jakieś wojsko czy coś i wracają z jakiejś akcji. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie okolica, w której mieszka ów Atnharas, a którą jechali i z takim uzbrojeniem. Takim oddziałem mogliby zawojować Wietnam, albo i Afganistan zupełnie sami - pomyślał. Pojechał ich śladem, chociaż był niemal na 100% pewny, co jest ich celem. Jak się później okazało, nie pomylił się, jechały do domy handlarza bronią. Nie jechał jednak za nimi do końca. Jechał jednak dalej swoim tempem i widział, jak tamci rozwalają bramy i mury pojazdami. Sam jednak zatrzymał się trochę dalej, na uboczu i schował auto. Wysiadając sprawdził tylko, czy wszystko ma. Oba miecze były na miejscu. Jeden w kaburze w rękawie, drugi zaś przy pasie, zasłonięty długą marynarką. Wszystko, co mu było potrzebne miał. Odleciał wtedy w górę i poleciał nad teren mężczyzny. Może nie do końca, bo zatrzymał się za pojazdami i to dobre paręnaście metrów za nimi. Nie chciał na razie mieszać się w sytuację. Po prostu oglądał ją z lotu ptaka i czekał na dalszy rozwój wydarzeń...

Nieco ryzykuję. Trzeba to rozegrać tak, żebym w najgorszym wypadku tylko ja ucierpiała. No dobra, trzeba chyba spróbować chociaż pozornie przejąć inicjatywę. Veronique jak stała, tak się nawet z miejsca nie ruszyła. Jedynie prowokacyjnie wysunęła i wsunęła ostrze, a następnie oparła się plecami oraz jedną nogą o drzwi rezydencji. -Ssssspierdalaj! Ciekawe, jak będziesz śpiewał bez rączek. Wszyscy będziecie. - Rzuciła jadowicie. Nie miała zamiaru się ruszać. -Najpierw oddajcie służbę. Wy nie ruszycie się beze mnie, ja bez nich. - Gdy mówiła te słowa, jej oczy chwilowo zapłonęły, a z dłoni zaczęły sypać się małe, pojedyncze iskry. Bawiła się z nimi, była nieprzewidywalna. Równie dobrze w tej chwili mogła rzucić się na Antharasa, lub nawet wprost na żołnierzy. Jej ruszyć nie powinni. I może kruczowłosa była zbyt naiwna, ale nie wierzyła, że są oni zdolni do zabicia niewinnych ludzi. -Uważaj. I w razie czego... Zaufaj mi. - Wyszeptała, by tylko jej kochanek mógł usłyszeć.

Antharas miał związane ręce tak na dobrą sprawę, bo przecież jako dobry pan nie narazi swojej służby na uszczerbek albo śmierć. Nie miał najmniejszego zamiaru ich narażać, bo w ten sposób zhańbiłby honor swoich przodków i na dodatek nie mógłby sobie spojrzeć w lustro.
Zdziwił się na gest Veronique. Co ona wyprawia? Przecież oni na pewno mają snajperów i gdyby chcieli to rozwaliliby ją na kawałki! Przecież nawet moja regeneracja nie sprawdzi się w tym wypadku.Takie myśli biegały mu po głowie, bardzo niedobrze że ich prowokowała bo mogli zacząć strzelać. Jednak miała jakiś plan bo chciała żeby puścili służbę. No to zarobiła sobie u łowcy plusa.
- Niech tylko któremu spadnie włos z głowy, to osobiście znajdę każdego na terenie rezydencji i oskalpuje tymi oto rękoma - powiedział gniewnie w stronę lidera. Jeśli by uciekł i jakoś się wyrwał to by wytropił tych ludzi po kolei. Jednego po drugim i dał Jack'owi się pobawić w ramach zemsty. No cóż Ver chyba też miała coś w zanadrzu, sądząc po iskrach. Zaniepokoiło go to, ale wiedział, że chociaż nie rzuci się na niego. Po co miałaby to raz, dwa żołnierze do niej mierzyli i trzy... przecież mu nie zrobi krzywdy po tym jak nazwała go swoją słodyczą i zarzekała się że jest jego. Fakt było to podczas dobrego seksu, ale chyba też się liczy. Jednak ona była osobą niestabilną emocjonalnie sądząc po tym co mówił lokaj o jej próbie samobójstwa.
- Czujność to moje drugie imię i... dobra skarbie - powiedział cicho do niej, dodatkowo to "skarbie" tak uwydatnił jakby mówił do kogoś bliskiego. Mówiłem już, że jego czujność wzmogła sie do granic? Nie? To mówię to, że stał się czujny jak zaszczute zwierzę - tylko nie zrób nic głupiego malutka - dodał po cichu.

Sytuacja rozwijała się raczej nieciekawie dla kobiety i zapewne pana domu, Antharasa. Panowie wojskowi chcieli jednak tylko kobiety. Aspius sam nie wiedział, co w tym momencie zrobić. Z jednej strony potrzebował broni, ale z drugiej zdobyć jakiegoś wojskowego i wyciągnąć od niego jakieś ciekawe informacje było chyba nawet bardziej kuszącą opcją. Wiedział jednak, że nie może działać szybko i bez zastanowienia. Takie zachowania często psują wszystkie plany i prowadzą tylko do klęski. Cierpliwość to kluczowa sprawa w realizacji każdego planu. Iben dobrze o tym wszystkim wiedział, więc nie robił żadnych nagłych ruchów. Pozwolił sobie jednak zlecieć na ziemię, dokładnie w to miejsce, nad którym lewitował. Nie miał jednak zamiaru pozostawać w miejscu, więc podszedł bliżej całej sytuacji, z rękami w górze, w geście tego, iż nie ma zamiaru walczyć. Przynajmniej na razie. Jego intencje były nieznane wszystkim na "polu" bitwy. Tożsamość zapewne także, więc liczył na to, że nikt nie otworzy do niego ognia i nie zmusi go do działania.

Była i tak niewielka opcja, że Sebastian mógł się przekraść tunelami i wyprowadzić gości będąc niezauważonym, ale warto było spróbować. Zdziwił się natomiast, czemu tylko 6 komandosów prowadziło Carei, Shinsena oraz Sebastiana. Znaczy gdyby mieli wrogie zamiary to pewnie potrzebne by były całe armie, żeby położyć chociaż palec na gościach. Plan poszedł w drzazgi, aby zagrać na czas i dać im możliwość wycofania się. Sytuację też nieco gmatwała Veronique, która chyba miała jakiś plan o którym łowca nie wiedział. Czyżby chciała wywołać dywersję i uciec?
Niech się śmieje póki może, bo zawsze rola może się odwrócić i z osoby z przewagą może stać się ofiarą. W końcu kojot przyparty do muru może być groźniejszy niż niedźwiedź, no chyba że chodzi o kojota z kreskówki to wtedy mniej groźny.
- Nie, na żarty – powiedział z otwartą drwiną w głosie. Gdyby nie miał ludzi za sobą i pewnie snajperów gdzieś w oddali to w momencie kiedy się odwrócił w stronę gości Antharasa, pewnie by dostał już bełta w głowę za nieuwagę.
- Są u mnie w gościnie – wzruszył ramionami – wizy przecież nie potrzebują na to – powiedział i wyszczerzył się do niego. Zaczął skrobać sobie pazurem o pazur, piłując je i robiąc sobie manicure. Nie tracił jednak czujności, bo w końcu oprócz żołnierzy był tu jeszcze Aspius, który wyglądał na groźnego. Skąd łowca wiedział? Wyczuł nowy zapach zwyczajnie, a zresztą dało się go dostrzec kątem oka, kiedy unosił się nad żołnierzami.
Chyba nawet dobrze, że Antharas nie próbował wtedy podnieść tego miecza, ani się do niego zbliżyć, skoro żołnierze nie dali rady z powodu zabezpieczeń. Kto wie, za co wtedy uznałby miecz łowcę? Może za wroga i zdezintegrowałby go? Może tak, bo w końcu łowca nie znał możliwości ostrza, zwłaszcza że była to obca technologia. Stał obok Ver i słuchał rozmowy. Czyli chcieli ochrony? Dobre posunięcie, by dyplomatycznie uniknąć rozlewu krwi… żołnierzy oczywiście. A może znudziła im się gościna u łowcy i stwierdzili, że lepiej poszukać domu wśród polityków i wyższych stołkami urzędników państwowych? Może, tak a może nie, bo w końcu nie siedzi im w głowie, ale skoro mają jakieś zadanie to pewnie na rękę by było dogadać się z władzami lokalnymi niż je zwalczać… albo działać, tak by władze nie wyłapały ich aktywności.
- Będziemy grzeczni panie sierżancie – powiedział złośliwie i spojrzał na Veronique pytająco. Może ma jakiś plan, albo zwyczajnie chciał zobaczyć jej reakcję na to wśród jakich osób Antharas się obraca tak naprawdę.
- Och dajcie spokój, przecież to tylko stary człowiek! Po co go zakuwać? Boicie się, że okażę się Rambo, który wybije wam 30 żołnierzy wykałaczką? – powiedział zażenowany, bo w końcu nie widział celu w zakuwania Sebastiana, co więcej zwyczajnie chciał ich odwieźć od tego pomysłu bo lokaja mu było po prostu szkoda.
- To się chyba mija z celem, bo jakbyście mieli ją zabić a nie sprowadzić z powrotem to byście ją dawno zdjęli. Coś jednak czuje, że macie inne rozkazy… - i tutaj wszedł na scenę zły Shinsen, na którego łowca spojrzał zaskoczony, że tamten wtrącił się w rozmowę. Jeszcze tak agresywnie i napastliwie, ale co się dziwić młody był i takie rzeczy chyba są w każdym gatunku. Wzrok łowcy zmienił się na taki jakby nie wiedział o co chodzi, bo tak naprawdę nie wiedział. Tyknęła mu brewka jak nazwał ją plugastwem, bo tak naprawdę złą osobą Veronique nie była.
- A teraz pozwól, że ja przedstawię Ci swój punkt widzenia… młody. Po pierwsze Veronique pojawiła się tutaj pod naszą nieobecność i nie było opcji bym wiedział jakich ma… - szukał słowa – znajomych. Po drugie ona nie jest złą osobą, a zagubioną. Tak naprawdę bardziej niż ty byłeś zagubiony kiedy mnie spotkałeś, bo jej zagubienie jest głębsze niż tylko zgubienie drogi. Jeśli zgubienie drogi uznajesz za plugastwo, zatem ja też jestem plugawy bo tą drogę kiedyś też zgubiłem. Popełniasz właśnie taki sam błąd w ocenie jak ja popełniłem w wypadku Inkwizytora – spojrzał na niego wyczekująca, czy będzie dalej płonął gniewem czy może pójdzie po rozum do głowy i ochłonie – Ochłoń i przemyśl czy świadomie naraziłbym swoich gości na uszczerbek, a co ważniejsze czy naraziłbym biliony istnień na to. Nie jestem masowym mordercą– zgnębił go spojrzeniem, bo wiele można było łowcy zarzucić, jego metody postępowania wobec zła na przykład, ale nigdy nie pozwoli sobie zarzucić mordowania ludzi lub sprawienie umyślnie, że ktoś niewinny zginie. Tego nie trawił i jego naprawdę gniewny wzrok wbił się w młodego smoka, jak oszczep w słomianą tarczę.
Doceniał zagrywki prymarchy i widać było, że oprócz taktyk wojskowych zna także sztukę dyplomacji i łagodzenia sytuacji. Młody smok stał obok niego praktycznie, a łowca nadal patrzył na niego dziarskim spojrzeniem, nie okazując nawet cienia strachu. Mimo, że wiedział do czego młodzik jest zdolny to nie czuł obawy, bo w końcu okazanie obawy to pierwszy krok do klęski.
- Jak sobie życzysz i tak chciałem to zasugerować, byle by nie mieszali do tego was i mojej służby – powiedział spokojnym, ale za to wyniosłym tonem. Wolał nie mieszać do tego niewinnych ludzi, którzy na dodatek tak świetnie mu służyli przez te wszystkie lata. Spojrzał jednak po chwili na dowódcę i powiedział głośno coś co może być nawet kluczowe w tej sprawie.
- Jednak muszę dodać coś od siebie. Przede wszystkim zawdzięczacie mojej służbie, że nie znaleźliście trupa i Veronique stoi tutaj wśród nas żywa. Próbowała zakończyć swój żywot, jednak udało się ją odratować. Wskazuje to na ogromny stan depresyjny, jednak po rozmowie ze mną… nazywajcie sobie to jak tam sobie chcecie, ale po rozmowie jej stan mentalny polepszył się. Prawda Veronique? – spojrzał na nią, wyczekując potwierdzenia. Po chwili kontynuował.
- Przekaż swoim zwierzchnikom, że mogę zająć się jej terapią bo sami spartoli sprawę jeśli doprowadzili do tego, że prawie się zabiła oraz, że pobyt tutaj wpływa na nią korzystnie pod względem zdrowia. Jeśli chcecie jej moc wykorzystać to mam warunki do jej rozwoju, ale jak chcecie ją wykorzystać, jeśli dziewczyna skończy ze sobą albo nie będzie chciała współpracować? Co jeśli zamiast żołnierza zyskacie jedynie pustą skorupę, która nie będzie w stanie trzeźwo ocenić sytuacji? – mówił dalej próbując wyperswadować swój punkt widzenia. Analizował wcześniej notki od Sebastiana i z tego co widział jej zdrowie psychiczne powinno być priorytetem jeśli ktoś chce używać jej mocy.
- Nafaszerujecie ją lekami i sprawicie, że pójdzie w pierwszej linii jako mięso armatnie? Proszę bardzo, ale wtedy stracicie zwyczajnie jednostkę mogącą pokonać więcej niż jednego żołnierza, a jako biznesmen widzę, że to się nie opłaca w żadnym wypadku– wzruszył ramionami ostentacyjnie. Na logikę łowca miał parę punktów w swoim wywodzie. Puścił Veronique oczko, że będzie dobrze i żeby mu zaufała. Takie dyskretne oczko.

Wojskowi byli wyraźnie raczej nerwowymi jednostkami i niezbyt miłymi. Aspiusowi się to nie podobało i normalnie pewnie ściąłby głowę temu, kto się tak do niego ważył odezwać. W tym momencie sytuacja miała się jednak inaczej. Było ich zbyt wielu, nawet dla niego. Atakowanie go mogłoby się skończyć śmiercią, a na pewno odniesieniem ciężkich ran. Lepiej było poczekać na rozwój sytuacji i wrócić do auta. Co prawda nie wiadomo, czy to ich uspokoi i nie sprowokuje do dalszej agresji, ale nie Lord nie chciał całkowicie opuszczać terenu. Za dużo mógł zyskać, ale też wiele mógł stracić. Czas pokaże wszystko.
Po słowach wypowiedzianych przez wojskowego, polityk jak myślał, tak zrobił. Wrócił do auta powoli i bez podejrzanych ruchów. Opuścił też ręce, bo nie było to dłużej potrzebne. Po powrocie do pojazdu wygodnie posadził tyłeczek na siedzeniu kierowcy i skupił się. W tym momencie "wyszedł" z ciała, by swoją projekcją astralną udać się na obszar, na którym rozgrywa się cała akcja. Chciał w tej postaci obserwować i słuchać tego, co mówią wszyscy zamieszani. To była najlepsza okazja, by dowiedzieć się więcej o tych całych wojskowych i reszcie ekipy. Jeśli będzie okazja, by się wtrącić i ugrać coś dla siebie, zdobyć jakieś ciekawe informacje, wtedy ewentualnie się przyłączy. Jeśli zaś nie, to dalej będzie się na razie ograniczał do obserwacji. Nie lubił działać z pośpiechem, zawsze najpierw obserwował, dowiadywał się, a później dopiero działał.

Mała przewaga, jaką miała Veri wyparowała niczym poranna rosa na łące, z chwilą przyprowadzenia innych gości Antharasa, o których oczywiście nastolatka nie wiedziała, bo i skąd, skoro mężczyzna jej nie powiedział. [color:6821=ff6600]-Mogłeś o nich powiedzieć, mimo wszystko. - Powiedziała na tyle cicho, by tylko on ją słyszał, gdy zobaczyła inne... stworzenia w towarzystwie Sebastiana. Szczerze mówiąc, sojusznika widziała tylko w kochanku, reszta była nieprzewidywalna... Jak ona z resztą. Następnie skierowała swoje słowa do dowódcy. -Nie mam zamiaru tkwić w waszym bagnie, niewoli. Naprawdę myślicie, że chcę czegoś złego? Gdyby tak było, już by mnie tu nie było. Was też nie, acz... w innym sensie. Dbam jedynie o służbę Antharasa. Możesz nie narażać nikogo, w tym siebie i odejść. - Kruczowłosa nie ruszyła się z miejsca, ale przez w chwilę nawet myślała nad poddaniem się, jednak idea ta wygasła równie szybko, jak się pojawiła.

Plan zirytowania żołnierzy do tego stopnia by zaczęli popełniać błędy najwyraźniej nie wypalił. No cóż, zatem skoro teatrzyk nie działa to trzeba zwinąć namiot i spróbować innej rzeczy. Nie winił młodego smoka za to co mówił, czy czynił, bo mógł to co się działo uznać za taką wersję, jaką przyjął.
- Nah, akurat to zostawię dla siebie. Szczerze? Rzeczy, które widziałem do tej pory w porównaniu z tym jakie dane na jej temat mam troszkę przeważają szalę i jej możliwości są… błahe, niestanowiące najmniejszego zagrożenia – szybkie sprostowanie, po „walce” z czymś co było zwane widmem, na dodatek konfrontacji z tamtym przeciwnikiem Veronique wydawała się nieszkodliwa niczym zagubiony kot.
Uśmiechnął się kącikiem ust na słowa oficera. Czyżby to był powód dlaczego dziewczyna uciekła tak naprawdę? Nieudany podbój miłosny? Całkiem możliwe patrząc po profilu psychologicznym jaki przez te parę dni udało się służbie naszkicować. Co do szczekania, to raczej robiła to osoba z megafonem i to tylko dlatego, że miał kumpli. Może tez Shinsen rywalizował o miejsce w topce, ale jest młody więc może, z czego on robi to pod wpływem impulsu a łowca zwyczajnie przeprowadza grę aktorską. Jeśli jest aktorem to cholernie dobrym, ale co można robić przez 300 lat kiedy nudzisz się i musisz kombinować jak tu swingować własną śmierć, wprowadzić za stery firmy nową osobę i jeszcze na dodatek oszukać wszystkich pracowników? Taka była konieczność najzwyczajniej w świecie. No pan oficer nie szczędził słów i gdyby spotkali się jako dżentelmeni to zwyczajnie dostałby z liścia i rzuconą rękawicę. Żaden brytyjski dżentelmen nie pozwoli obrazić żadnej kobiety, niezależnie czym by się trudniła bo to zwyczajnie osobie wysokiej nie przystoi i tyle, a skoro za taką oficer się chyba uważał to zwyczajnie dostałby w gębę. Jednak łowca to przemilczał, zaniepokoił go trochę fakt, że mają użyć młodego jako kogoś kto ich obezwładni. Czyli walka była nieunikniona? Tylko jaki to ma sens, skoro nawet jeśli by go pokonali to będą na tyle wyczerpani tą walką, że dobije ich albo prymarcha albo wojsko. Niezależnie jak na to spojrzeć sytuacja była bez wyjścia, tak samo ucieczka nie wchodziła w grę. Negocjacje też tak średnio.
- Czy ja wiem? Szpieg chyba powinien wiedzieć kogo szpieguje – spojrzał na niego krytycznie, bo w końcu Ver raczej szpiegiem nie była, a kimś kto miał ogon i go nieumyślnie przyciągnął, a to jest różnica – Nie. Nie będę z Tobą walczył przyjacielu – odwrócił się do niego plecami – proszę bardzo uderz pierwszy jeśli uznajesz to za słuszne– zobaczymy czy gad ma na tyle honoru by nie uderzyć kogoś kto nie przygotował się na uderzenie i kogoś kto stoi do niego tyłem. Co więcej nazwał go przyjacielem, a wcześniej ugościł i pozwolił odpocząć. Nakarmił, napoił i dał dach nad głową na tym padole ziemskim. Co zatem zrobisz Shinsenie? Splamisz swój honor i uderzysz kogoś kto był dla Ciebie życzliwy czy może zachowasz resztki godności i rozegrasz to inaczej? Powód był jeszcze jeden, przede wszystkim nie chciał służbie pokazywać tej potworności jaką był Jack no i w ferworze walki mógłby ktoś z nich przypadkowo ucierpieć. Łowca miał to na uwadze i jeśli ma przyjąć cios, by im się nic nie stało, zatem proszę bardzo. Zresztą sama walka by jeszcze bardziej zaogniła całą sytuację, więc jako mądry człowiek chciał jej uniknąć. Tylko co oni chcą zabrać Veronique? Jej życie? A może mają jakiś sposób na kasowanie pamięci? Jeśli to drugie wtedy mogłaby zwyczajnie wieść normalne życie, takie jakie by chciała i tak i tak ją inwigilowali więc nie zrobiłoby jej to, gdyby ktoś jej pilnował.
Raczej nie widział tego błyśnięcia miecza spowodowanego obecnością Aspiusa, ale słowa prymarchy dawały mu wrażenie, że Aspius coś próbował zrobić tak, by żołnierze się nie połapali. Czyżby próbował jakiejś magicznej sztuczki? Może… Szkoda, że dla łowcy on akurat nie miał znaczenia.

Sytuacja nie była ciekawa. Zdaje się, że białofutra zauważyła Aspiusa, w nieznany dla niego sposób. Nie tylko ona niestety. Zauważył, że jeden z żołnierzy celuje prosto w niego, choć dyskretnie. Jakim cudem? Mógł zrozumieć stworzenia, które posługują się, jak sama powiedziała, magią i jakimś zaczarowanym mieczem, ale czemu zwykły wojskowy? No właśnie, a może niezwykły? Sytuacja była w każdym razie nieciekawa. Zdobył co prawda trochę informacji, ale raczej ogólnikowych i by móc zdobyć jakieś dokładniejsze, będzie musiał trochę zapłacić. Na tę chwilę lepiej było się powoli wycofać i nie ryzykować utratą zdrowia. Informacje nie były tego warte. Aspius jak myślał, tak zrobił. Powoli odleciał z pola walki w stronę swojego samochodu, a więc i ciała. Wiedział, że jakakolwiek próba ataku samemu, czy to nawet z tamtymi stworami byłaby, prawdopodobnie, ostatnią rzeczą, jaką w życiu by zrobił. A w końcu żył już tyle lat, przeżył tyle, co mało kto. Najlepiej wiedział, jak łatwo stracić życie na tym, czy innym świecie, bo sam wiele razy je odbierał. Prawdopodobnie to cud, że przeżył tyle lat na tej zacofanej i pełnej głupoty planecie.

Sam Rhoshan nie był zaskoczony, że tak gładko mu poszło wyjście z tego miejsca. W sumie łowca tu był wielokrotnie, kiedy były wystawiane bankiety w tym domu. Wpuszczał gości do labiryntu oraz sam bawił się w znajdywanie ich. Akurat wtedy Rhoshana niezbyt interesowała w jakim celu to robił, zapewne żeby zabawić gości. Nawet z nudów zapamiętywał drogę, bo zwyczajnie to było lepsze zajęcie niż patrzenie jak ludzie się bawią. Może zadziałał tu też zmysł tropienia, który gdzieś tam w jego głowie znajdował się?
Lis doprowadził ich na plac przed domem, gdzie awaryjnie lądował młody smok. Najwyraźniej jeszcze nie uporali się ze zmianą kostki, więc nawet nikt nie będzie marudził, że znowu się tu coś zepsuje.
Ponownie wpadł w ten sam stan, który miał jak dowiedział się o tym jak dużo lat miał Młody. Ten czarny miał 22 lata i był tak wysoko postawiony? Może to by wyjaśniało różnicę w budowie, jednak nadal mu to ciężko przechodziło przez głowę. Nawet logiczne, że się nie znali.
- A wyglądasz na nieco starszego – skwitował jakby żartobliwym tonem, chociaż nie miał za bardzo do kogo przyrównać Daalkiina. Nie widział za dużo jemu podobnych, chociaż z wyglądu wyglądał nieco starzej. Trzeba będzie się do tego przyzwyczaić, bo jak po ludziach widać było mniej więcej kto ile ma lat, tak po densorinach niezbyt.
Obserwował co robił, kiedy podszedł do miejsca lądowania smoka, pochylił się, a następnie przesunął dłonią nad ziemią. Wyglądało to tak jakby próbował tropić, oceniać świeżość śladów, jednak nie dotknął powierzchni, więc może chodziło o coś innego? A może jego ciało wykształciło jakiegoś rodzaju receptory, które potrafią w ten sposób wykrywać ślady? Następnie na moment odwrócił się. Najwyraźniej rozważał od czego by tu zacząć całą „lekcję”.
Odwrócił się powoli, ustawił lewą łapę lekko do przodu. Chwila, skądś kojarzył ten ruch i postawę! Z tej samej nogi zaczynał Młody na sali treningowej. Kolana Daalkiina także były ugięte, więc lis łatwo sobie poskładał, że to może być jakaś pozycja bojowa, w miarę pozwalająca się bronić lub atakować.
Następnie zadał pytanie, czy jest jednym ze swymi instynktami oraz czy chce być atakowany czy atakować? Tym razem spróbuje drugą opcję, gdyż wtedy podczas pierwszej dostał niezłe lanie. Zresztą podobno przyparty do muru lis może być groźniejszy niż kojot. Czas to sprawdzić, więc ustawił się uginając lekko kolana i wysuwając prawą łapę nieco do przodu. Ustawił się lekko bokiem do niego, a jedną rękę z pazurami gotowymi do wbijania lekko cofnął w tył. Uniósł lewą rękę (gdzieś na wysokość klatki piersiowej) obnażając przy tym pazury, które miały być jego obroną oraz tarczą podczas ataku, kiedy prawa ręka miała być ostrzem w ofensywie.
- Przekonajmy się. Jednak zanim zaczniemy… o co chodzi z tym dialektem, który wplatasz w zdania? Swoją drogą wybieram druga opcję Daalkiinie – uważnie zwracał uwagę na każdy ruch czarnego, wszakże najlepiej na początku wyłapać parametry przeciwnika oraz ocenić jak szybko się porusza by potem dostosować to do własnych ruchów. Ogon lisa poruszał się na lewo i prawo zamiatając podłoże, jednak pozornie, gdyż on też mógł być bronią. Nie tak dobrą jak smoczy ogon, jednak jego lisia kita mogła także posłużyć jako smagnięcie biczem, który wykorzysta jeśli nie będzie w stanie sięgnąć kogoś, kto będzie za nim. To będzie też dobre ćwiczenie dla Rhoshana, czy jest w stanie skupić się na dwóch rzeczach jednocześnie. W końcu czasami walka wymaga skupiania się na kilku rzeczach jednocześnie.

Rhoshan próbował sobie jakoś dopasować niektóre słowa dialektu według kontekstu wypowiedzi. Odnośnie „Nuz” miał kilka podejrzeń, jak chociażby to, że znaczy zwyczajne „jednak” lub synonimy tego wyrazu. Jednak on nie był od analizy lingwistycznych zawiłości, woli spytać bezpośrednio o co w tym wszystkim chodzi, albo samemu poznać ten język żeby nie mieć problemu na przyszłość.
Pozycja lisa jak i jego pazury najwyraźniej nie spodobały się Daalkiinowi. Widać to było po mrużeniu oczu oraz spoważnieniu (jakby się dało bardziej). Prawda jest taka, że lis nie pamiętał żadnych ustawień, pozycji. Robił wszystko na czuja, tak jak podpowiadało mu ciało albo instynkt.
Czarny poruszył się, a następnie wyprowadził błyskawiczny cios, którego lis nie dostrzegł. Oberwał mocno w mostek i stracił dech w piersi, jednocześnie rejestrując jak lewa dłoń cofa się. Przeciwnik był dużo szybszy od lisa, a jednocześnie wiedział gdzie uderzać, by zabolało co zresztą stosował. Zanim Rhoshan mógł zareagować nastąpił kolejny cios, tym w brzuch. Ten jednak był dostrzegalny, bo wolniejszy, jednak z racji tego że musiał złapać powietrze, a ruch nastąpił nieco po tamtym uderzeniu miał mały czas na reakcję. Spróbował napiąć mięśnie brzucha, by zminimalizować uderzenie i to by nie wypluć wnętrzności. Tamten nie trzymał gardy, zwyczajnie go szturmował, jakby też wyczekiwał na cios lisa. Tym razem i Rhoshan zacisnął pięści, w momencie kiedy tamten cofał rękę, zwyczajnie przystąpił do ataku. Wyprowadził lewy prosty celując w okolicę mostka, jednak nie robił długiego ruchu tak jak robili to na filmach. Chciał jak najmniej się odsłonić, więc cios miał być na tyle szybki na ile się dało, a nie mocny. Siła przeciwko szybkiemu przeciwnikowi słabo się sprawdza, dlatego musiał obrać inną taktykę. Po wykonanym ciosie uniósł ręce do pozycji gardy, a następnie wyprowadził z prawej łapy podbródkowy, który także starał się by być jak najszybszym, zaraz wycofując rękę do ponownej gardy i jak najmniej się odsłaniając. Spodziewał się też jednej rzeczy, którą może wykonać Daalkiin, mianowicie przerzutu lub jakiejś akcji jemu podobnej wykorzystując masę Rhoshana przeciwko niemu, dlatego uważał na swoje nogi by przypadkiem tamten nie znalazł się do niego bokiem i nie podciął go, a jeśli próbował Rhoshan próbował wyłapać moment, by szybko zabrać nogę spod podcięcia i na nowo ją ustawić w stabilnej pozycji. Mógł też zostać przerzuconym za pomocą złapania go za rękę, jeśli czarnofutry (a z pewnością mógł mieć powyżej 1 tony udźwigu) i przerzucenia nad sobą. Jeśli takie coś miało się stać, wtedy po mocnym upadku Rhoshan wykonał szybki obrót z kopnięciem.

Czuć było, że Daalkiin się wstrzymuje, zwłaszcza po tym że Rhoshana za bardzo nie ruszył cios w brzuch. Chociaż też chyba takie jest założenie treningu jeśli chodzi o walkę pod kątem technicznym. By pokazać coś w miarę możliwości zezwalając ćwiczącemu, by się podniósł z maty i próbował dalej. O dziwo lis go trafił, chociaż wtedy nie włożył w to dużo siły, chociaż teraz nasunęło mu się pytanie co by się stało jeśli faktycznie walnąłby mocno. Nie miał wcześniej okazji by przetestować co może jego ciało zrobić, dlatego przy następnej okazji ciosu włoży w to więcej siły (zwłaszcza, że Daalkiina to raczej nie ruszyło). Drugi cios nie trafił, a raczej otarł się o policzek Odrodzonego. Sam lis po chwili połapał się, że to nie jest przypadek bo nawet nie miał okazji cofnąć dłoni. Został złapany za nadgarstek, oberwał w łokieć, po czym zaraz leżał na glebie. Dostawał wciry, jednak… co uczy nas więcej? Porażki czy zwycięstwa? Oczywiście, że porażki i miał tą świadomość, że im bardziej dostanie tym lepiej się przystosuje.
Teraz miał nawet okazję poznać co Densorini nazywają chwytem poniżej pasa. Kiedy próbował się podnieść, czarnofutry chwycił go za ogon, a potem szarpnął nim mocno. Rhoshan wydał z siebie coś na kształt stęknięcia połączonego z jęknięciem, oczywiście w tonie jaki wydają lisy. Ten cios był bardzo bolesny, gdyż ogon także jest unerwiony oraz ma kość, która jest względnie łatwa do wyrwania. To go bardzo zabolało, przez co stracił równowagę i padł znowu na ziemię.
„Za dużo myślę? Chwilę, czy ja nie cechowałem się tym, że rzucam się bez pomyślunku?” złapała go ta myśl, chociaż faktycznie walka z kimś wyszkolonym pobudzała to myślenie, a nie instynkt, a raczej instynkt by nie dać się zmasakrować tak jak został pokonany na sali. Daalkiin odszedł i ponownie ustawił się, w tym czasie lis również zaczął wstawać i gotować się do następnego starcia.
- Być może, jednak to będzie kwestia kilkunastu siniaków, zanim poczuję to znowu – rzucił pewniej, ustawił się bokiem, pochylając się lekko do przodu. Zastanawiał się nad wykorzystaniem jednej rzeczy. Skoro miał poczuć to, walczyć na instynkt to czemu by nie zacząć walczyć jak zwierzę i nie wykorzystać tego co lisy używają do polowania? Mianowicie skoków oraz doskoków, do których ich łapy były świetnie przystosowane. Już lis witał się z gąską… czarnofutrym, kiedy coś przerwało jego przygotowania. Znajomy żeński głos, który dobiegał z niedaleka wołający jego imię. Kątem oka zerknął w tamtą stronę, by jak najmniej czarnofutremu dać okazji na atak z zaskoczenia. W końcu podczas walki używa się wszystkich możliwych metod, by obezwładnić przeciwnika. Kerrija podeszła do niego i zlustrowała go spojrzeniem, a on odpowiedział na jej wszechobecny, zaginający przestrzeń uśmiech swoim uśmiechem, po czym wrócił wzrokiem do „oponenta”.
- Odrodzony? – zerknął na niego, w końcu mówiła o Daalkiinie, więc na pewno to jakaś ksywa – Eee tak. W sumie skąd ta ksywka? – zapytał również szeptem, bo w końcu może to jakaś wielka tajemnica. No, a potem powstała pewna sugestia. Lamparcica oraz Rhoshan mieli sobie wzajemnie pomóc podczas treningu. W sumie nie miał okazji z nikim współpracować tak naprawdę podczas pobytu na Ziemi, więc to może być ciekawe doświadczenie. Zresztą jak zauważył to grupowo są osoby wysyłane, więc wypadałoby nauczyć się współpracować z kimś.
- Ok, chociaż nie miałem jeszcze okazji współpracować z kimś podczas walki – spojrzał na nią, jej entuzjazm bił ze ślepi. Głupio by mu było gasić ten zapał, gdyż w końcu sam się takim cechował. Westchnął z uśmiechem na pysku, wyciągnął rękę w stronę jej głowy, po czym pogłaskał ją, w końcu powitanie jakieś powinna otrzymać – Zatem ruszajmy – ponownie ustawił się w tamtej pozycji, zanim Kerrija przerwała trening. Tym razem jednak lis wziął poprawkę na ogon i nieco go bardziej chował. Następnie wybił się na nogach w stronę Daalkiina z wyprowadzanym hakiem z prawej ręki w celu obalenia przeciwnika. Domyślał się, że tamten znowu będzie próbował tamtej sztuczki lub zwyczajnie odskoczy. Jeśli wybrał odskok, wtedy Rhoshan wbił pazury jednej w kostkę, by się zatrzymać, a następnie wybił się ponownie (tym razem nieco lżej) i wykonał kopnięcie w łydkę oponenta z prawej nogi, by zaraz wyprowadzić lewego prostego (pochylając się nieco przy tym, dzięki czemu mógł się próbować uchylać przed ewentualnym ciosem) wymierzonego w podbrzusze. Tym razem użył więcej siły, jak do normalnego ciosu. Miał też na uwadze, że podczas sparingu nie jest sam, więc musiał uważać na Kerrije, by nie wejść w jej akcję. Jej ruchy monitorował kątek oka lub ze słuchu oceniał odległość między nimi. Jednak jeśli Daalkiin ponownie chciał wykonać tamten przerzut, wtedy kiedy już Rhoshan był złapany, odgiął się nieco korpusem i wykonał szybkie oraz mocne kopnięcie w żebra czarnofutrego, wolną ręką broniąc się przed ciosem w łokieć (próbując przede wszystkim złapać łapę czarnofutrego w swoją i trzymać, kiedy wyprowadzał kolejne kopnięcie, tym razem skierowane w łydkę). Trudno mu się było zgrać z kimś podczas walki, gdyż nigdy tego jeszcze nie robił, chociaż starał się skupić uwagę oponenta na sobie, by błękitna miała okno na atak.

//z telefonu

NPC Storyline - Daalkiin|Kerrija

Czarnofutry samiec wydawał się niewzruszony na rozmowę niebieskofutrej istoty oraz lisa. Bardziej wyczekiwał, aż będą gotowi do dalszego treningu. W tym momencie miał to być jednak sparing. W międzyczasie Kerrija zerknęła na czerwonofutrego i odpowiedziała na jego pytanie.
-Po crathygtansku "daalkiin" oznacza "odrodzony".
Odparła mu i szturchnęła go łokciem w żebro. Jak zapewne lis dalej mógł się domyślić, miało to swoje podłoże historyczne. To nie było teraz specjalnie ważne.
Kerrija ustawiła się jakiś metr od Rhoshana, a jej ślepia błysnęły lekko kolorem jej energii. Jej dłoń otoczyła niebieska, energetyczna fala i nagle... lis wystrzelił do przodu, a ona spojrzała na jego wyczyny z niemalejącym zaskoczeniem.
Czarnofutry nie odskoczył na bok, a jedynie odsunął się na bok - przepuszczając lisa i nawet go nie dotykając. Czerwonofutry zawrócił więc, ponownie doskakując do Odrodzonego, a ten tym razem nie uskoczył. Przyjął na siebie oba ciosy, pierwszy wymierzony w łydkę - gdzie kopnięcie poczuł, jednak nie wydawało się wywrzeć na nim aż takiego wrażenia. Przy drugim ciosie, Daalkiin spiął swój brzuch, a uderzenie cofnęło go o kilka centymetrów do tyłu - jednak nie przerwało jego działania. Oficer zamachnął się zgiętą ręką, trafiając lisa w pysk łokciem. Tutaj odezwała się densorinska wytrzymałość, bo uderzenie wytrąciło futrzastego z równowagi - a czarny wykorzystał to - podcinając jego nogę ogonem i rzucając go tym na ziemię.
Zanim jednak zrobił cokolwiek, nad głową Rhoshana przeleciała niebieska fala energii, która uderzyła w czarnofutrego i rzuciła nim jak szmacianą lalką przez połowę placu, wrzucając go do jednej z fontann. Kiedy wymoczony całkowicie samiec zaczął się podnosić, do lisa podeszła Kerrija. Samica podała mu swą dłoń, szczerząc się do niego i chichocząc cicho.
-Walczymy razem czy pojedynczo, lisie?
Zapytała, pomagając mu wstać z ziemi. Po tym puściła jego dłoń i obróciła wzrok w stronę fontanny - gdzie powinien znajdować się Daalkiin... a tam go nie było. Niebieskofutra otworzyła pysk ze zdziwienia, rozglądając się nerwowo na boki... a tymczasem znów padło na Rhoshana.
Czerwonofutry poczuł nagle, że coś znów chwyciło go za ogon i szarpnęło za niego... tym razem jednak mocniej - dosłownie rzucając nim na drugą stronę placu. Po za potwornym bólem, lis mógł przez krótkie sekundy oglądać, jak samica obraca się do czarnofutrego - stojącego centralnie przed nią i chwytającego ją za krtań. Oficer podniósł ją prawą ręką do góry, a cętkowany wąż zaraz wykręcił się i okręcił dookoła jego ręki, a następnie korpusu i głowy. Wszystko to wyglądało tak jakby przepełzła mu z ręki na plecy, niczym realny wąż... i było niemalże idealne, jednak Daalkiin strzepnął ją z siebie ogonem - uderzając w jej bok i posyłając ją w stronę Rhoshana.
Gdy lis wpadł na ziemię - na niego wpadła Kerrija. Samica warknęła cicho pod nosem, leżąc grzbietem na futrzastym. Podniosła łeb na tyle na ile pozwalały jej kolce (by go nimi nie dźgnąć) i spojrzała na swego kompana, uśmiechając się lekko.
-Wiesz, że go nie pokonamy? Ale zabawa fajna!
Rzuciła do niego, a jej dłoń powędrowała na jego brodę, drapiąc go lekko pazurami. Pieszczota nie trwała jednak długo, bo niebieskofutra zaraz zeskoczyła z niego i stanęła frontem do czarnofutrego. W jej ślepiach pojawił się lekki płomień, a jej ciało otoczyła niebieska energia, falująca przy jej futrze.
-Zaatakuj go teraz.
Rzuciła do futrzastego kompana, robiąc zamach dłonią i posyłając w stronę czarnofutrego falę energii, która miała porządnie go trzepnąć. Fala była wysoka na dwa metry i długa na trzy, przemieszczając się w stronę oficera z dużą prędkością. A on chyba nie chciał robić uniku.

Imiona zwykle nadaje się w jakimś konkretnym celu. Często znaczenie, które ze sobą niosą mają sprawiać, że osoba będzie miała jakieś określone benefity czy patronat lub zwyczajnie jakąś cechę. Rhoshan nie zagłębiał się aż tak bardzo w znaczenie swojego imienia, chociaż pewnie i ono jakieś znaczenie mogło mieć. W każdym razie imię czarnofutrego wskazywało na jakiś sposób odrodzenia się, czy to wewnętrzną przemianę czy faktyczne odbudowanie swojego ciała. W drugą możliwość nie wątpił, ani jej nie wykluczał, gdyż sam do niedawna nie miał własnego ciała, a dzielił je z łowcą, więc czemu i Daalkiinowi miałoby się coś takiego nie przydarzyć? W końcu miał te 22 lata, a już obejmował stanowisko oficerskie. Być może ta powłoka, która teraz była domem jego duszy została odtworzona… albo zwyczajnie błyskawicznie nabywał zdolności i miał predyspozycje, by zostać oficerem w młodym wieku. Jak już raz lis się przekonał z Densorinami oraz istotami pozaziemskimi nigdy nic nie wiadomo, ani nic nie jest do końca pewne. Czarnofutry był jakąś krzyżówką paru gatunków, na dodatek pracował dla Dur Shurrikuna, którego awatarem był futrzastym raptorem. Czyżby tytan modyfikował także swoich oficerów? Co jeśli Daalkiin jest kimś kto został wyhodowany albo zbudowany? Zapewne kiedyś lis zyska odpowiedź na te pytania, jednak nie zmieniało to faktu, że traktował czarnofutrego jak istotę żywą, więc nie było różnicy czy jest to android, twór eksperymentu genetycznego czy zwyczajny specyficzny gatunek.
Nawet istota wyglądająca jak Kerrija może być groźna, co jeszcze dodawało metkę „nie oceniaj książki po okładce”, chociaż nie sądził, że kiedyś dojdzie do konfrontacji między nimi. Całkiem nieźle się dogadywali, zresztą też okazywała mu gesty dosyć przyjazne, jak chociażby to szturchnięcie łokciem, na które mogą pozwolić sobie bliższe osoby, Chociaż i tak musiał na to nieco inaczej patrzeć i odwyknąć od mierzenia zachowania według ludzkiej miary, na którą się napatrzył przez ten cały czas. Odpowiedział jej na to zadowolonym mruknięciem, które też miało w sobie nutkę czegoś na kształt „zrozumiałem”.
Kiedy ona się przygotowywała, lis poleciał do przodu i nawiązał ponowną walkę z Odrodzonym. Daalkiin wtedy odskoczył, a Rhoshan wykonał swoją akcję zadając dwa ciosy. Nie widać było po oponencie, by go to ruszyło, zresztą zdawał sobie lis sprawę, że gdyby od takich ciosów miałby padać to długo nie utrzymałby stanowiska. Poza tym istoty jego pokroju były dosyć twarde i wytrzymałe.
Lis oberwał z łokcia w pysk, a potem stracił grunt pod nogami przez ogon swojego trenera. Upadł, jednak zanim Odrodzony zdążył coś zrobić, nad lisem przeleciała niebieska fala energetyczna. Zapewne ta akcja dała Kerriji dziurę w obronie, by mogła zaatakować. Cios był potężny i lis był pod wrażeniem tego co można z magią zrobić, w końcu czarnofutry przeleciał przez spory kawałek placu i wpadł do fontanny.
Oczywiście kiedy przeciwnik wstawał, również i lis wstał oczywiście akceptując pomoc od samicy, która nawet podczas sparingu zachowywała swój uśmiech.
- Jasne, że razem. Przecież dałem Ci sporą lukę w obronie wtedy – obrócił wzrok w stronę, gdzie powinien być Daalkiin, jednak jego tam nie było. Trzeba mu to przyznać, że był szybki. Lis zaczął uważnie się rozglądać i nasłuchiwać, jednak zanim zdążył coś wyczuć, został dosyć boleśnie pociągnięty za ogon. Tym razem on leciał na drugą stronę placu warcząc z bólu, gdyż ogon go zwyczajnie bolał po tym szarpnięciu. Przez moment nawet myślał, że został mu oderwany, jednak pulsujący ból w kilku miejscach przypominał mu o tym, że nadal go ma. Widział przez moment, jak Kerrija jest chwytana przez czarnofutrego. Przez moment się zmartwił o nią, jednak widząc, że jednak sobie radzi, próbował złagodzić swój upadek i potem od razu ruszyć. Oczywiście zanim się pozbierał wylądowała na nim. Nic jej nie było, w końcu wylądowała na miękkim futrze lisa, który odruchowo pilnował by kolce niebieskiej go nie dźgnęły.
- Jestem skłonny się na to zgodzić, jednak zanim dostaniemy wciry to pokażmy na co nas stać i zabawa przednia tak swoją drogą – odpowiedział szczerze. Mimo, że domyślał się jak to się potoczy, czyli że będzie obolały, bez życia i zamarudzi jeszcze nie raz na swój ogon to jednak trening sprawiał mu przyjemność. Było ciekawie i dobrze się było sprawdzić przeciwko wymagającemu przeciwnikowi. Zresztą miał też świadomość, że porażki uczą więcej niż zwycięstwa, dlatego też w tej sytuacji kiedy wiedza jest mu potrzebna nie będzie narzekał, że ktoś go obił. Zwyczajnie czuł się bardzo dobrze w obecnej sytuacji, jakby naładował się pozytywną energią, której dawno nie odczuwał. Też chyba kwestia tego, że nie tylko on się dobrze bawił, bo czuł się też lepiej ze względu na to, że i jej przypadło to do gustu.
Zamruczał zadowolony, kiedy go podrapała pazurami po brodzie i zeszła z lisa, który pozwolił sobie teraz wstać oraz owinąć swój ogon wokół swojego pasa, tak by utrudnić pociągnięcie za niego. Dużo mniej zaboli uderzenie w taki ogon niż pociągnięcie za niego, więc postanowił odciąć przeciwnikowi dostęp do tego wrażliwego punktu.
Niebieska energia, która otaczała Kerrije wydawała się dosyć silną i Rhoshan domyślał się co teraz nastąpi. Ona wykona atak, a on podąży by kontynuować dzieła. Ataki będą zapewne na zmianę, dlatego kiedy poleciała fala energii, która ewidentnie sądząc po rozmiarach miała zakryć Rhoshana. Fala była szybka, więc Rhoshan dostosował do niej timing i ponownie doskoczył w stronę Daalkiina, korzystając z fali jako zasłony dla swojej obecności. Kiedy fala uderzyła w cel, wtedy dobił też Rhoshan wyprowadzając cios w środek mostka przeciwnika, będąc jednocześnie pochylonym by próbować unikać ewentualnego ciosu, a następnie wyprowadził podbródkowy z prawej, by wytrącić przeciwnika z równowagi, aby następnie złapać go za rękę i obrócić w stronę Kerriji, by ta mogła zadać kolejny cios. Miał zamiar go zwyczajnie przytrzymać, dlatego też spróbował dorwać jego drugą rękę i przytrzymać go za nią, kiedy niebieska mogła go okładać.
To była jedna wersja, jednak co jeśli ostatecznie przeciwnik zrobił unik? Rhoshan wtedy ponownie skoczył w bok, by dopaść przeciwnika i spróbował tego samego co przed chwilą było opisywane.