Wnętrze

First topic message reminder :

Musimy opisać wnętrze jeszcze dokładniej. Po przekroczeniu korytarza do którego trafiamy przez bramę, jedynym kierunkiem jest pójście w przód. Ciekawą rzeczą w tym korytarzu są malowidła zrobione nieznanym sposobem farbowania. Przejeżdżając jednak dłonią po tych znakach zauważymy, że są one najpierw wyrzeźbione, a później pomalowane. Przy przybliżeniu pochodni malunki zaczynają przez chwilę wydzielać słabe światło, gdy następnie oddalimy pochodnię. Idąc dalej poznajemy historię bóstwa cywilizacji. Ich początek oraz ich kres. Na samym końcu zauważamy człekokształtną istotę płci żeńskiej. Rysunek wygląda na ten z obecnego wieku, ale tak nie jest. To bardzo stary obraz, a w niektórych częściach farba wyblakła. Postać kobiety przedstawiona na nim ma głowę wilka zamiast tej ludzkiej. Cywilizacja zamieszkująca ten teren postanowiła też o dodanie tej kobiecie błękitną suknię spod której wystaję... ogon. Wężowy ogon. Należy zatem sugerować się, że jest to wersja Nagi, którą ten lud zna lub w nią wierzy.
Wychodząc z korytarza wchodzimy do bardzo przestrzennego pomieszczenia w którym jest kamienny podest z ukośnym "wjazdem". Na podeście znajdują się dwie lampy badawcze oraz stół na którym porozrzucane są papiery w nieznanym języku. To prawdopodobnie albo język cywilizacji albo rasy spoza kosmosu. Trudno będzie rozszyfrować ziemskiej osobie ten język. Należałoby odszukać chociażby jeden ze znaków z tego alfabetu w innej książce. Każda z książek znajduje się na metalowej półce, która ciągnie się od jednej ściany do drugiej. Po środku podestu znajduje się w podłożu okrąg. Należałoby odszukać przycisk, który znajduje się na pewno gdzieś blisko. Ale ten okrąg nie należy już do części tego pomieszczenia. Spoglądając w górę znajdziemy co najmniej osiem otworów przez które dostaje się światło słoneczne i zimne, nocne powietrze. Każde z otworów jest wykute w kwadrat i znajduje się w liczbie dwóch na każdej ścianie świątyni.

She Hulk nie miała ostatnio żadnych zmartwień na głowie. Czuła się zadowolona, chętna do współpracy i po prostu szczęśliwa. Oczywiście to nie mogło długo takie pozostać. Na pewno niczym Michał z konopi musi wyskoczyć jakiś bandzior, szalony naukowiec, czy też kosmita... albo mordercza kometa informująca o zbliżającej się apokalipsie. Jen zauważyła jej trasę i zaraz dotarło do niej, że nie może tego tak zostawić. Może właśnie potężna, kosmiczna rasa planowała inwazję? Nic nigdy nie wiadomo. Trzeba zajrzeć co tam ciekawego dzieje się na świecie.
Gdy w końcu dotarła na miejsce jej oczom ukazała się istna Sodoma i Gomora. Sponiewierany elf i roboty Dooma... w charakterystycznym dla tego typu pojedynków otoczeniu.
Co do elfa nie mogła mieć pewności po której ten jest stronie, a pewna była tylko strony Dooma. Czyli przeciwna od jej.
- Uważaj maluszku!- krzyknęła szarżując na roboty. Musiała działać, nim te przerobią nieszczęsnego Seitha na pasztet. Albo coś gorszego. Zostańmy przy pasztecie.
Ale mogłabyś przestać gadać o jedzeniu jak coś robimy?
A tak, tak już się skupiam... 100% frekwencji...
Pięść wbiła się mocno w pierwszą blachę. Powinno się ładnie wbić, ale cholera wie, może Doom zainwestował tym razem w lepszą jakość produktu?

Wnet Seith opuścił lekko swoje ramiona w dół i wyskoczył w powietrze, próbując rozłupać z własną siłą i grzmotnięciem o ziemię głowę jednego z robotów, który postanowił zaatakować zielonoskórną kobietę, przybyłą na ratunek kruchego żywota elfa, który nie wiedząc co robić... Leciał w przód z pomocą intuicji. Gdy tylko kolejne roboty atakowały bezbronnego elfa, ten wykonując męczące go dwa salta w tył w celu uniknięcia ostrzału, zjawił się obok kobiety przez chwilę patrząc w jej oczy.
- Dziękuję ci za jakże owocne przybycie. Ten Midgardczyk posłał na mnie swoje roboty po tym jak jakaś istota pojawiła się w mojej świątyni. - Sapiąc elf podtrzymywał się na nogach, mówiąc następnie do kobiety słyszalnym do niej głosem. - Potrzebuję trochę czasu. Jeśli uda Ci się zrobić coś, co skupi na tobie uwagę tych robotów, mógłbym zyskać czas na zrobienie pewnej rzeczy, która nie pozwoli tym robotom zyskać mojej technologii, a także pewnej innej osobie. Spraw, żeby roboty zostały zdezaktywowane czy niezdatne do użytku na krótki czas, a ja... Zrobię coś. A potem uciekaj. - Elf wyskoczył następnie nad robotami i uciekł w głąb dziury, próbując unikać przy okazji pocisków robotów.

z/t

Sapnęła cicho i zaraz oddała robotowi jeszcze dwa mocne ciosy.
- To ma być ostrzał czy masaż?- zakpiła i lekko zdziwiło ją, że tylko jednego miała delikwenta, ale w sumie to roboty, czego się więcej spodziewać. Stanęła na swoim nogą i szarpnięciem wyrwała mu ba karabiny z łączeń i spojrzała na kustosza tego muzeum.
"Ja cię proszę, nie rób ze mnie takiej ignorantki!"
Ale kiedy taka prawda. Co mam ci się rozpisywać?
"Masz nie robić i nie interesuje mnie jak do tego dojdziesz!"
Jezus, więc po prostu zerknęła na elfa i kiwnęła głową. Żaden problem, a skoro nie wie nic od drugiej strony to zaraz postanowiła nauczyć parę niesfornych robotów jak powinna wygladać walka wręcz.
-Panowie orient!- z całej siły wbiła w jednego pięść, na drugim natomiast zastosowała klasycznego ciosu znad głowy mocno przydzwaniając w blaszaka.

Czuła się jak na piaskownicy. Parę okropnych piaskowych potworów, oraz kilka dzieci z tyłu rzucających ją piaskiem. Głośnym, irytującym i drażniącym. Jenifer poczuła złość, szczególnie, że drugi robot zaszarżował od tyłu.
Cofnęła się trochę nim złapała go za jedną z kończyn i przerzuciła nad głową niczym przerośniętego misia celując w oddział znajdujący się dalej. Wzięła kilka głębokich wdechów nie przestając bić w kolejne roboty.
-Doprawdy, to wam nie pomaga.- szczerze jednak wolała walkę z robotami niż ścierać się z kimś żywym. Roboty nie krzyczą nie pękają im kości a hektolitry krwi nie opuszczają ich ciała...
"O.Mój.Boże."
Aż tak źle to zabrzmiało?
"To było okropne. Nie mów, nie myśl tak więcej. Zachowaj to dla innych swoich postaci. OMG"
Faktycznie, to nie do końca do ciebie pasuje.
"Zrób coś z tym."
...I pewnie myślałaby tak, gdyby nie to, że bicie się z kimkolwiek było bardzo przyjemne. I nigdy nikogo zbyt poważnie nie skrzywdziła. I na pewno nie było krwi, ani trzaskających kości.
"Dziękuję. Coraz lepiej się sprawujesz."
To ja dziękuję.

Krzyknęła i odetchnęła z ulgą. Jest już ciszej, jak dobrze dla jej bębenków.
-No żeby was...- warknęła na roboty, które ani myślały zaprzestać tej zabawy. Przynajmniej te strzelające przestały.
- Nie jesteście za duzi na takie zabawy?- spytała popychając jednego niczym szmacianą lalkę, a drugiego chwytając nad głowę i ciskając w ostatniego strzelającego.
Czuła się jak bogini. Silna, piękna i potężna...
"Mmm... Mów mi jeszcze."
Z rozkoszą.
Co do całej sprawy nie było trudno się domyślić, że należało pójść za tamtym nieznajomym. Cokolwiek to było, ten typ był ranny i należało mu pomóc. I to pomóc natychmiast.
Uderzyła jeszcze w nadarzające się roboty, chcąc je do reszty pozbawić władzy w ciele, a gdy skończyła pozbywanie się rozejrzała szukając drogi, którą udał się Seith.

Mogłaś to przewidzieć.
Przepraszam, że nie pomyślałam o takiej sytuacji...
A już miałam nadzieję, że się z tobą dogadam...
Przepraszam, że żyję!
Przejdźmy, histeryczko dalej bo to nic nie wnosi.
Dziękuję za łaskawość, prze pani.

She Hulk znów przyjrzała się statkowi, oraz zejściu na dół. Wystarczyło wybrać odpowiednio dużą dziurę i powinno być git, co nie? No nie do końca, bo wyszło na to, że nie udało się zrobić wszystkiego idealnie.
-Co ja ci mówiłam o...- zdołała krzyknąć do robota, gdy nagle statek się wziął i wybuchł.

Sam wybuchł?
Tak sam wybuchł! Statki tak mają, że lubią sobie od czasu do czasu wybuchnąć.
.... Dobrze wiedzieć.
Nie znoszę tego..

Instynktownie zasłoniła się ramionami by uchronić się, choć minimalnie. Podmuch zdołał ją jednak wywrócić, ale Jennifer wolała przeczekać, aż blask i ogólnie bunt maszyn się zakończy.

Gdy wszystko się uspokoiło, odczekała jeszcze momencik nim poddźwigła się i podeszła do podestu. Zerknęła na swoich metalowych kolegów.
-No i co się było szarpać? I tak wyszło na moje.- spojrzała w niemałą dziurę.
- Hym, nie wygląda to najgorzej...- odwróciła się plecami do dziury i zasalutowała robotom skacząc do dziury tyłem. Obróciła się jednak w powietrzu by jednak znajdować się twarzą do kierunku lotu. Ot, dla bezpieczeństwa.
[z/t]