Sala narad

Nowoczesna sala narad wyposażona - jak i praktycznie każde inne pomieszczenie w Helicarrierze - w zaawansowaną technologię, wliczając w to sprzęt odpowiedzialny za tworzenie hologramów oraz, na wszelki wypadek, wszelkie możliwe zabezpieczenia przed ewentualnym podsłuchem.

// z Hangaru [Helicarrier]


Jeszcze w hangarze Maria automatycznie odnotowywała szczegół za szczegółem, które z czasem powinny pomagać zanalizować sytuację. Niestety, idąc do Sali narad, miała więcej niewiadomych niż wysnutych wniosków. Zauważyła, jak przybyły agent zdradzał lekkie spięcie; zawahał się po jej pytaniu, gdzie mają odbyć rozmowę – z czego to wynikało? Może chodziło o kwestię hierarchii, a może o coś innego. Poza tym agent „nie wylegitymował się”, a i ona póki co nic w związku z tym nie zrobiła, woląc najpierw przewertować swoją pamięć.
Reasumując: szła przed siebie, niewiadome mając za sobą, jak i przed sobą. Była tym typem ludzi, którzy w lokalu siadali w miejscu, gdzie ścianę mają za sobą a przed sobą najlepszy widok na wszystkie opcje, więc aktualna sytuacja była dla niej niewygodna. Ale nie chciała już kłócić się, kto ma iść pierwszy.
Kiedy weszła do Sali narad i zajęła pozycję przy konsoli, wreszcie mogła mieć swoich towarzyszy na oku. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że przez całą drogę jej mięśnie znajdowały się w czujnej gotowości, jakby gdzieś czaiło się zagrożenie. To nie było nic nadzwyczajnego dla doświadczonego agenta, automatyczna reakcja wyćwiczonego ciała i instynktu. Ale teraz…? Hill obawiała się, że zaczyna trochę przesadzać. A jeszcze kilka chwil temu sama kpiła z paranoi…
Wykazując lekkie zainteresowane usprawiedliwione wyczekiwaniem, obserwowała jak pozostała dwójka wchodzi do środka. Po odszukaniu spojrzenia Hawkeye, od razu przeniosła swój wzrok na agenta, który postanowił, że musi sprowadzić ich do jednego z nielicznych miejsc, gdzie nie ma szans, by ktoś ich podsłuchał.

Hill, z doskonale maskowanym zainteresowaniem, przyglądała się danym prezentowanym na hologramach przez agenta S.H.I.E.L.D. Jeśli miałaby wybrać – poza anteną – sprawę, która najbardziej ją zaciekawiła od powrotu na Helicarrier, byłaby to kwestia X-Men.
Nie do końca wiedziała czemu, ale bardzo często nie zwierzała się nawet przed samą sobą.
Kobieta, uważnie słuchając raportu, już zaczęła zgrywać na osobisty organizer dane – zarówno te po otrzymaniu na powitanie, jak i prezentowane przez nowopoznanego agenta.
Zdawać by się mogło, że w ogóle nie interesowały jej sprawy dziejące się w Sali narad – nic bardziej mylnego. I choć było to zupełnie niepotrzebne, uniosła wzrok w chwili, gdy agent zbudował napięcie poprzez użycie słów: I tu zaczyna się robić dziwnie.
Hill, choć wiedziała, że nie powinna, automatycznie budowała sobie obraz owego przeciwnika. Kiedy więc hologram ukazał rzeczywiste zagrożenie, omal nie opadły jej ręce. Owszem, znała życie – wiedziała jak przebiegłe i ch*** potrafi być… No ale obraz mówił sam za siebie.
Pojmana silna kobieta… nie-człowiek. To mogło oznaczać więcej niż problemy.
Czy znała jakiekolwiek dane na temat X-Men i tych silniejszych wśród nich?
Samo to pytanie obrażało jej osobę.
Czy była żołnierzem, wykonującym 100% rozkazów?
Owszem, była żołnierzem. Ale ktoś, kto wykonuje 100% rozkazów nie jest żołnierzem. Wojownikiem. Jest… niewolnikiem.
Nie bez powodu stała się Zaufanym Dyrektora Fury’ego.

Ponownie zlustrowała Salę narad, w której usłyszała głos Hawkeye’a. Spodobała się jej wnikliwość „elastycznego agenta S.H.I.E.L.D.” Mogła także wyczuć jego brak aprobaty dla potraktowania mutantki. Kolejny plus.

- Agresywny – powtórzyła w namyśle, jakby sama do siebie poczym dodała głośniej:
- Atak…? – odezwała się w stronę słów agenta, który ich tu przywiódł, chcąc uściślić i wyjaśnić najpierw tę jedną naprawdę ważną dla „później” kwestię - … czy obrona?

Oczywiście, że była to różnica i chyba nie musiała wyjaśniać tej kwestii, zresztą znała S.H.I.E.L.D. Poza tym, wybiegając w przyszłość, Hill wiedziała jak dalekosiężne mogły być ich działania. Mimo wszystko nie spodziewała się, by uziemienie jednej z najpotężniejszych mutantek okazało się dla nich korzystne.

- I co ma z tym wspólnego wysłanie innego mutanta do domu, jak się spodziewam – tu zrobiła teatralną pauzę i zerknęła na ekran, myśląc o tym, że żaden X-Men nie zostawiłby „swego” – niedoinformowanego i z naszym incognito?

Znowu wpatrzona w organizer, dalej uaktualniała dane, dzieląc swoją pozornie zdawkową uwagę na obecną sytuację. Można było odnieść wrażenie, że nic a nic nie interesuje tej kobiety, wręcz jest znudzona. Ale ona tylko stała i robiła swoje, nie przejmując się wrażeniami. O Dyrektora nie musiała pytać, Barton tym się zajął, a agent już udzielał odpowiedzi. Gdy niespodziewanie coś zaczęło się dziać, zmysły Hill wyostrzyły się.
Obserwując niepokojące zmiany zastanawiała się, czy to wina systemu czy też widoku, jaki miała na hologramie.
- Raportuj – rzuciła odruchowo, choć wiedziała, że agent sam niewiele może póki co jej przekazać. Ale lepsze to niż nic.

Na pierwsze słowa agenta, w głowie Hill już układały się kolejne wnioski i myśli. X-Men kontra nowe badania na temat mutacji? Owszem, nic dobrego to nie wróżyło. Ale stwierdzenie, iż „nie zrobią nic głupiego” było raczej zbyt pejoratywne jak na agenta i jego profesjonalność. Nie zmieniało to jednak faktu, że jeśli nie uda się wyciszyć sprawy to nieważne kto – czy X-Men, czy inni mutanci – zajmą „oficjalne” stanowisko względem najnowszej bomby rzuconej przez naukowców… wybuchnie prawdziwa wojna, której ofiarami zostanie więcej niż jedna rasa.
Ale hej! Czy to pierwszy raz w świecie (Marvela)?

Hill obserwowała jednocześnie starania agenta, by przywrócić łączność oraz Bartona, który zapewne jak ona analizował wszystko w swojej głowie ze zdwojoną siłą. Niespodziewanie z zachowaniu tego pierwszego zaszła zmiana. Kobieta wyłapywała drobne zmiany w ruchach i postawie automatycznie, zresztą jak wiele innych rzeczy. Obrał inną strategię, co spotkało się z jej aprobatą i przechodząc do rzeczy, skontaktowali się z miejscem przebywania zdecydowanie niebezpiecznej mutantki.
Posługując się metaforami – odpowiedź po drugiej stronie przyprawiła ją o prawdziwą migrenę, chociaż wyraz twarzy nie został zakłócony nawet na sekundę.

- Zbyt dużo gdybania – rzuciła krótko, mówiąc o wytrzymałości urządzeń i w głębi ducha nie wierząc w ich „ratunek”. – W razie przymusu agent Conway ma być postawiony w gotowości do koalicji z X-Men…
Jakby urwała w pół słowa i pozostawiła niewypowiedziane bycie zależnym od X-Men. Mieli pod dachem wkurzoną, porwaną, siłą przetrzymywaną i zapewne także przerażoną kobietę… silną mutantkę-telepatkę. Jeśli coś… ktoś… mógł ją uspokoić, to na pewno nie miał nic wspólnego z S.H.I.E.L.D. Choć Hill była zwolenniczką prostych, wojskowych rozwiązań i rozkazów, to wiedziała także, że czasami trzeba czegoś więcej. Zatem… jeśli to „coś więcej” wymagało porozumienia z X-Men, aby ocalić przed grillowaniem jej ludzi… zdecydowanie była gotowa wziąć to pod uwagę.

Hill nie odrywała się od swego elektronicznego organizera, jednocześnie trzymając uwagę na sytuacji w Sali narad. Kiedy łączność została odzyskana, a druga strona stwierdziła, że chyba sobie radzą, agentka nie odczuła najmniejszej ulgi. Nazwijcie to pesymizmem, ale spodziewała się naprawdę złego obrotu spraw. Jej postawy nie poruszyły nawet dalsze słowa. Te o stopionych ścianach i innych szkodach. A nawet kolejne przerwanie łączności. Zareagowała dopiero, gdy Hawkeye się odezwał.
Przeniosła na niego spojrzenie i po prostu patrzyła.
Pieprzcie mnie, pomyślała 'wesoło', wciąż bardziej skupiona w swojej głowie. Tele-k***a-patka…
Przecież już wcześniej pojawiła się myśl o grillowaniu. Czemu nie zareagowała?

- Działania wobec obiektu skupiają się na tym, jak zareagował wobec ingerencji agentów S.H.I.E.L.D. i wiedzy z wywiadu na temat mutantki Jean Grey – mówiła profesjonalnie obojętnym tonem, przedstawiającym fakty, jednocześnie przenosząc uwagę na agenta. – Telepatka.
Jasne, k***a, dodała w myślach.
- Aktualne zdarzenia udowadniają, że skupiamy się tylko na tym, podczas gdy obiekt wykazuje znacznie większa moc w obrębie nam nieznanym...
Potwierdzeniem tych słów był alarm, który nawet jeśli niekompletny czy urwany, potwierdzał kwestię zbyt wysokich temperatur, której nie mógłby spowodować nawet zbyt wysoki wyrzut energii.
- Nie puszczę cię tam – rzuciła nagle, kierując się do Hawkeye. – To nie jest zadanie dla ciebie.
Nie degradowała, przedstawiała fakty. Agent Barton był niezastąpiony, ale i niestworzony do tej akcji.  Mutanci i tak silna moc? Owszem, agent Barton poradziłby sobie w jakiś sposób, ale za zbyt wygórowaną cenę. Póki co sięgała więc po dostępne środki.
- Czy agent Conway może wynegocjować coś w tej kwestii? – upewniała się, zwracając do drugiego agenta i dodając niecierpliwie:
- I to w miarę szybko…

Kobieta zwabiona drobną złośliwością, spojrzała na agenta Bartona. Spodziewała się, że mężczyzna nie będzie zadowolony z usadzenia w miejscu i bynajmniej jej za to nie podziękuje. Ba, nawet była skłonna przyznać, że za szybko wyraziła swoje zdanie i mało profesjonalnie. Ale zapytał, czy się zastanawiała… Patrzyła na niego spokojnie. Jakby logicznie rozkładała na czynniki pierwsze tę złośliwość i jej implikacje. Wtrącił się jednak drugi agent, zwracając na siebie uwagę. Miał już powiedzieć coś, co jak sądziła Hill, zainteresowałoby ją, gdy niespodziewanie znowu nawiązali połączenie. Jak można było przewidzieć – sytuacja się pogarszała. Hawkeye dodał swoje trzy grosze i kobieta przeniosła uwagę na raportującego agenta, czekając na jego odpowiedzi i informacje. I choć każda była na wagę złota w takiej chwili, to zdecydowanie bardziej interesowała ją kwestia niedokończonego zdania oraz tego, co mógł dowiedzieć się agent Conway.
Hill nie traktowała tego, co się działo jako ataku. Nie potrzebowała kontratakować. Uważała, że należy dotrzeć – jakkolwiek nieprofesjonalne i irracjonalne było to określenie na działania, które powinni podjąć – do tej mutantki i zapobiec dalszym szkodom. Mieli do czynienia z kimś więcej, niż telepatką, należało więc dowiedzieć z kim dokładnie i co można zrobić, by dotarło do niej, że nie zamierzają wyrządzi jej krzywdy. No… większej, niż przetrzymywanie jej siłą… Ta, kiepska linia obrony.

/ Spoko, L. Tak nawet lepiej. Łatwiej o uniknięcie kolejności kto co najpierw powiedział czy odpowiedział.
Yeah… napisała to ta, która sama właśnie musi nadgonić./


Hill przemilczała wieści z intercomu. Ponad pięćdziesiąt osób. Nie była typem osoby poświęcającej czas na żałobę, ale i nie pozostawała niewzruszona. Swoją żałobę wolała jednak zamieniać na zrobienie wszystkiego, co w jej mocy, by ograniczać tego rodzaju śmiertelność.
Usłyszała kolejny zestaw pytań, tu – z tego pomieszczenia. Popatrzyła na agenta, który zaledwie kilka chwil temu wyciągnął ją i Clinta z hangaru, rozważając zadane pytania. Niemal równocześnie uwagę przyciągnął sam Barton. Niemal widziała trybiki w jego głowie, zmuszające do przypomnienia się, że przecież to on między innymi tworzy Avengers. Wysłuchała go do końca i skupiając wzrok na ruchu ręki, jaki raczej podświadomie wykonał, całkiem intencjonalnie uniosła brwi w niemym pytaniu: zgłaszasz się na ochotnika?
Może i trochę go podpuszczała. Ale on – trochę jak mały chłopiec – dążył do swojego. Nosiło go, bo potrzebował ruszyć w teren. Co jak co, ale Hill nie było to obce uczucie.
- Uważam, że sprawdziłbyś się na miejscu – powiedziała krótko i profesjonalnie, mając nieco więcej szczegółów na myśli, na które nie było czasu. – I potrzebujemy tam jakiegoś nadzoru, owszem. Ale najpierw musimy mieć pewność, że ta supernova nie wybuchnie. Bo póki co „tylko” się broni.
A jeśli tak wygląda jej obrona… – pomyślała Hill – to nie chcę poznać jej formy ataku.
- Dlatego trzymajmy najbliższą bazę w gotowości – kontynuowała – ale jeszcze się wstrzymajmy.
Hill wolała ograniczyć działania w obrębie bazy, w której zaistniał kryzys. Póki nie będą mieli choć minimum pewności, wolała nie wysyłać więcej osób w strefę zero. Nie musiała dodawać, jak niepożądane było nadwyrężenie morale agentów S.H.I.E.L.D. A wiadomość, że dostali po dupie i to przez własne działania… nikomu się nie przysłuży.
- Iron Man jest na pozycji Hawkeye – jej ton zaczynał przypominać coraz bardziej krótkie wojskowe komendy w miarę jak mijał cenny czas. - Sprawdzi się na miejscu w roli koordynatora i nadzoru.
Nie wątpiła, że zaangażują się w coś więcej. W razie czego świetnie pomogą agentom w ratowaniu sytuacji po ataku silnego mutanta. Ale byli czymś więcej…
- W razie czego – dodała pewnym głosem, przewidującym wszelkie ewentualne zdarzenia – także i dywersji. To, czego potrzebuję, to przeciwdziałanie tej mutance.
Zamilkła na chwilę, a na jej twarzy pojawiła się rzadko widywana zmarszczka zdradzanego zamyślenia.
- To niedobrze… - mruknęła, trochę jakby do siebie - Scarlet Witch i Quicksilver ze względu na swoje moce, jak i pokrewieństwo, co wpływa na ich zgranie także i w terenie, byliby idealni… Nie mogę jednak zignorować sugestii… - uniosła wzrok na agenta, który nie bał się wypowiadać opinii.
Nie byli gotowi? Tylko czy ktoś kiedyś był w 100%?
Kolejne odbicie piłeczki i znów usłyszała głos Bartona, wnikającego w temat rodzeństwa Maximoff. Nie wiedzieć kiedy usłyszała swój własny głos.
- Jak z ich wykonywaniem poleceniem – spytała niespodziewanie trzeciego agenta. Dodała, wyjaśniając, skąd jej pytanie. – Jeśli wyślę ich w teren z nadzorem, koordynującym działania, to jakie są szanse na powodzenie…?

Hill pofolgowała sobie po odpowiedzi agenta i pozwoliła ciału na instynktowne reakcje, jak zniecierpliwienie i złapanie się za nasadę nosa, by pomyśleć z zamkniętymi oczami. W tej sytuacji nie było dobrego wyjścia… zresztą jak w większości rozstrzyganych przez nią sytuacji. Problem polegał „tylko” na tym, aby wreszcie podjąć jakąś decyzję i się jej trzymać. Wraz z cholerną odpowiedzialnością, jaką ze sobą niosła…
- Skontaktuj się z Iron Manem – powiedziała, sięgając wzrokiem ponownie do swego organizera. Dodała po chwili. – Oraz z Captain Marvel.
Nie przerywając swojej pracy, zwróciła się do Bartona.
- Póki co wysyłam tam Wasp i Ciebie – mruknęła, choć jej tonowi nie brakowało stanowczości. Uniosła na niego spojrzenie. – Nie spraw, bym żałowała.
Ostrzeżenie, nie groźba. Ponownie przenosząc niemą uwagę na drugiego agenta, czekała na potwierdzenie, iż jej rozporządzenia zostaną wprowadzone w życie.