Las Vegas City Hall

- Dobry plan. Jesteś z X-Men, prawda? Jestem Doreen. Wielka fanka - zagadnęła ponownie, wskakując na świetlisty dysk u boku Illyany. Z trudem powstrzymała okrzyk zachwytu, kiedy zaklęcie sprawnie i płynnie przeniosło je na tyły wroga. Mimo niezaprzeczalnego dramatyzmu sytuacji, czerpała sporą przyjemność z faktu, że przyszło jej walczyć u boku członkini słynnej grupy. Jej ekscytację tłumiło jedynie przypuszczenie, że Magik prawdopodobnie nie da się namówić na pamiątkowe selfie na szczątkach sentinela...
Dziewczyna z powagą pokiwała głową na prośbę Illyany o kupienie jej czasu na dokończenie inkantacji. Jej znajomość magii kończyła się na filmach o Harrym Potterze, ale nie zamierzała kwestionować namacalnych dowodów na jej skuteczność. Rozejrzała się wokół. Musiała działać szybko, zanim roboty zorientują się, gdzie jest.
Na szczęście z pomocą przyszedł Ben Grimm, skutecznie ścigając na siebie ich uwagę za pomocą latarni ulicznej. Doreen szybko oceniła sytuację. Dwie spośród maszyn uniemożliwiały mu przypuszczenie ataku, prowadząc ciągły ostrzał. Dziewczyna ruszyła biegiem w ich kierunku, z zamiarem wskoczenia najbliższemu na głowę i poczynienia jak największych szkód za pomocą pazurów. Gdyby tylko mogła się rozdwoić...
- Tippy! Potrzebuję pomocy, jeśli masz chwilę! - zawołała po wiewiórczemu, już w trakcie skoku przypominając sobie o przyjaciółce. We dwie miały znacznie większe szanse, by zyskać Illyanie tyle czasu, ile potrzebowała.

Jak na komendę zeskoczyła z karku sentinela, mijając w locie dopiero co strąconą głowę drugiego z nich. Wylądowała na spękanym betonie ulicy efektownym saltem. Tippy-Toe wskoczyła jej na ramię, salwując się ucieczką z grzbietu pokonanego robota. Ben jednak najwyraźniej się przeliczył, bo maszyna wykazała się lepszym refleksem, niż jej bezgłowy kolega. Doreen z niepokojem zauważyła dwa większe roboty niebezpiecznie zbliżające się do Stwora, podczas gdy ten siłował się z mniejszym. Illyana, wciąż zajęta przędzeniem czaru, nie mogła im w żaden sposób pomóc, ale gęstniejące chmury i wyładowania wskazywały, że zaklęcie jest już prawie gotowe...
Dziewczyna i jej wiewiórka spojrzały na siebie.
- Same nie damy rady, Doreen - stwierdziła Tippy.
- Widzę, Tips - Doreen pokiwała głową. - Leć po pomoc, potrzebujemy dosłownie każdego i to szybko.
Był naturalnie tylko jeden rodzaj pomocy, na jaki mogły w tej chwili liczyć. Doreen nie miała pojęcia, czy w Vegas i okolicach żyją w ogóle jakieś wiewiórki, ale w mieście tych rozmiarów wszystko było możliwe. Tylko zmasowany atak puchatych gryzoni mógł zatrzymać, albo przynajmniej spowolnić nieco maszerujące ku nim olbrzymie maszyny. Gdy tylko Tippy zniknęła w gąszczu budynków, Doreen stanęła u boku Grimma i sama zaczęła nawoływać futrzanych sojuszników. Dla uszu postronnych brzmiało to rzecz jasna jak seria nieartykułowanych popiskiwań, przekaz w wiewiórczym był jednak jasny: "Stańcie ze mną i brońcie waszego domu."

- Niezły rzut - pochwaliła wyczyn Stwora, który przez chwilę przypominał znacznie bardziej umięśnioną wersję antycznego dyskobola. Rzut co prawda nie zatrzymał robota, ale uszkodził go na tyle, że Doreen zaświtał pewien pomysł. Kończył im się czas, nie było więc sensu czekać na resztę kawalerii. Dziewczyna błyskawicznie zrobiła miejsce Benowi szykującemu się do ataku, i równie szybko uchyliła się przez wystrzałem z dłoni drugiego z sentineli. Aby uniknąć ewentualnej fali uderzeniowej, a także na wypadek, gdyby maszyna nie zamierzała poprzestać na jednym pocisku, wykonała serię salt, rozpływając się na moment w rudobrązową smugę.
- Do mnie! Po oczach go! - zawołała do pozostałych na placu boju kilkudziesięciu wiewiórek, po czym jako pierwsza odbiła się stopami od ziemi i wskoczyła na ramię sentinela. Złapawszy równowagę triumfalnie wysunęła pazury obu dłoni. Jedną z nich uchwyciła się głowy robota, zaś drugi zestaw pazurów wbiła w robotyczne oko, licząc na to, że jej ostre szpony przebiją jego osłonę i pozwolą dobrać się do znajdującego się pod nią mechanizmu lub plątaniny przewodów. Jeżeli plan powiódłby się, spróbowałaby tego samego z drugim okiem. Liczyła też oczywiście na to, że towarzysząca jej banda gryzoni po pierwsze rozproszy nieco uwagę robota, a po drugie zdoła przegryźć tyle kabli, ile tylko możliwe, aby uszkodzić motorykę maszyny.

Najwyraźniej jej plan zadziałał odrobinę zbyt dobrze, z czego Doreen wyraźnie zdała sobie sprawę, kiedy pomimo starań straciła chwyt i poszybowała na spotkanie z podłożem. Na szczęście ogon zamortyzował upadek, który w innych okolicznościach skończyłby się co najmniej dotkliwym stłuczeniem dolnej części pleców. Dziewczyna skoczyła na równe nogi i otrzepała się z pyłu i gruzu zaścielającego ulicę. Innych maszyn nie było nigdzie w zasięgu wzroku. Zaklęcie Magik musiało podziałać.
Widząc Bena skaczącego w kierunku "jej" rozszalałego robota, Doreen nakazała wiewiórkom czym prędzej się rozproszyć. Uniosła głowę, aby lepiej przyjrzeć się całej akcji i w tym właśnie momencie kątem oka zarejestrowała Illyanę osuwającą się w dół wraz ze sporym fragmentem uszkodzonego dachu.
- Nie! - wrzasnęła dziewczyna, rzucając się biegiem w kierunku uszkodzonego budynku i spadającej postaci. Wielki puszysty ogon, który tak znakomicie sprawdzał się w roli amortyzatora, równie dobrze pełnił swoją podstawową funkcję, to jest pomagał dziewczynie w utrzymaniu równowagi. Długimi susami wskakiwała na parapety, gzymsy i wyrwy, aby znaleźć się bliżej Illyany i przechwycić ją jeszcze w locie. O ile udało jej się złapać blondynkę, oburącz mocno przycisnęła ją do siebie i postarała się bezpiecznie wylądować na w miarę pustej przestrzeni.

Jeżeli Doreen czegokolwiek w tym momencie żałowała, to tylko faktu, że w pobliżu nie przebywał akurat malarz-batalista z gotową sztalugą i zestawem pędzli. Nawet latające w tle szczątki sentineli i płonące wraki samochodów jej nie przeszkadzały. Ba - była przekonana, że jedynie dodawały scenie epickości. Przez chwilę napawała się tą chwilą chwały, której mimowolnymi świadkami były nieliczne pozostałe na placu wiewiórki z Tippy-Toe na czele. Zwierzaki wychodziły z wolna spomiędzy szczątków maszyn i gruzowisk, czyściły futerka i popatrywały z zaciekawieniem na Doreen i Illyanę.
- A więc kawaleria przybyła. - Dziewczyna pokiwała głową na słowa Bena. - Myślałam, że to my byłyśmy kawalerią, ale nasza praca chyba się w tym miejscu nie kończy. Daj im łupnia!
Pomachała Stworowi na pożegnanie, równocześnie delikatnie odstawiając Illyanę na ziemię.
- Żartujesz? To było świetne! Hej, czy mogę mieć do ciebie małą prośbę? - spytała nagle, trzymając w dłoni wydobyty nie wiadomo kiedy telefon. - Szybka pamiątkowa fotka. Moja mama pęknie z dumy, jak jej powiem, że walczyłam u boku Magik. Zbiera wycinki prasowe... - dodała z lekkim zażenowaniem.
Niezależnie czy udało jej się zyskać upragnione selfie, czy musiała obejść się smakiem, niezrażona niczym Doreen wysłuchała słów Illyany i ochoczo pokiwała głową.
- Akcja ewakuacja raz. Wiewiórki nam pomogą. Są szybkie i mogą pokryć spory teren. Przyniosą mi wieści, jeśli znajdą uwięzionych gdzieś ludzi. Tips, zajmiesz się koordynacją?
Wiewiórka z różową wstążką na szyi pokiwała łebkiem i pobiegła przekazać instrukcje pozostałym gryzoniom. Doreen tymczasem zwróciła się do Magik.
- Czujesz się na siłach? Te twoje portale mogłyby ułatwić nam zadanie, ale może lepiej będzie, jeśli najpierw trochę odpoczniesz, a ja przeszukam okolicę?
Po krótkiej naradzie dziewczyna i jej wiewiórczy oddział przystąpili do metodycznego przeczesywania okolicznych budynków i zaułków w poszukiwaniu cywilów. Chwilowo w pobliżu ratusza panował spokój, pośpiech był jednak wskazany, na wypadek, gdyby ten stan okazał się tylko przejściowym.