Williamsburg Bridge

W trakcie, a właściwie już na samym początku przelotu Susan zerknęła na brata zaledwie kątem oka, gdy ten skomentował wiadomość od Carol. Blondynka uniosła przy tym brew, ale i jeden z kącików ust, po czym łatwo dało się poznać, że ani nie oceniała tej uwagi, ani nie była z jej powodu zirytowana. Po prostu czuła się zobligowana do reakcji, jak to przedstawicielka starszego rodzeństwa wobec młodszego.
-A która niespokrewniona z tobą i atrakcyjna kobieta nie jest?- spytała, a ton jej głosu dobitnie wskazywał na to, iż było to pytanie czysto retoryczne. Na przestrzeni lat widywała już Johnny'ego z tak wieloma różnymi paniami uwieszonymi na jego ramieniu - w dodatku często po kilka naraz - że mogła spokojnie stwierdzić, iż nie dostrzegała wśród nich żadnego konkretnego wzorca. Posiadały odmienne typy urody - bez przewagi jakiejkolwiek cechy, która rzuciłaby jej się w oczy. Co prawda na pewno nie spotkała każdej takiej osoby, więc nie miała wszystkich danych, ale wystarczająco dużą ich próbkę, aby wyciągnąć wnioski.
Rozmawianie w locie - przynajmniej bez krzyczenia - było jednak trochę trudne ze względu na zagłuszający słowa wiatr... A choć użycie w tym celu komunikatorów poprawiłoby sytuację, to Sue tak czy siak wolała już nie kontynuować tej dyskusji, tylko zamiast tego skupić się na szybkim dotarciu na miejsce. Na szczęście po drodze nie rzuciło jej się w oczy nic, co pilnie wymagałoby jej i Johnny'ego ingerencji, w związku z czym nie musieli zwalniać czy całkowicie się zatrzymywać... I już po chwili znaleźli się w pobliżu mostu, niedaleko którego wysoko w powietrzu Invisible Woman widziała dwie postaci. Chociaż nie... Trzy, bo jedna z nich trzymała drugą na rękach. Blondynka aż przymrużyła nieco oczy, żeby pomimo odległości lepiej dojrzeć szczegóły i jak najszybciej spróbować ustalić co się działo. Szkoda, że nie dopytali o to po drodze, zaoszczędziliby na tym trochę czasu.
Przyglądając się uważnie otoczeniu, Susan pozwoliła na to, aby brat minimalnie ją wyprzedził i dotarł do Carol jako pierwszy, nie mniej jednak wciąż znajdowała się na tyle blisko, że usłyszała jego słowa. Niedaleko nie widziała żadnego szczególnego zagrożenia, więc domyślała się, iż zostali wezwani ze względu na osobę spoczywającą w ramionach Ms. Marvel... To zresztą pokrywałoby się również z treścią jej niedawnej wypowiedzi, bo w końcu ktoś wyraźnie emitujący wysoką temperaturę jak najbardziej był "typem" Johnny'ego. Pytanie tylko: czy był to wróg, którego Carol i Tony zdążyli jednak sami pokonać oraz złapać przed ich przybyciem, czy może przypadkowa ofiara - wymagająca pomocy? Detale zdawały się wskazywać na to ostatnie, więc Sue zdecydowała się zaryzykować i postawić na tę wersję wydarzeń.
-Jak możemy pomóc?- spytała, wciąż nie podlatując zbyt blisko, lecz na tyle, aby mogli swobodnie rozmawiać. Jej spojrzenie przeskakiwało wyczekująco między twarzą Carol i nieznajomego. Oczywiście wiedziała, że to Johnny miał być potrzebny, ale skoro on wolał na początek skomentować "golema", to ona w jego imieniu przeszła do rzeczy, dając tym samym drugiej kobiecie szansę na wyjaśnienie sprawy oraz jej oczekiwań.

W dalszym ciągu połączona z umysłem Carol, Emma obserwowała wydarzenia z jej punktu widzenia, przez większość czasu pozostając cichym obserwatorem i jedynie zbierając informacje... Choć prawdę mówiąc nie zapowiadało się już na to, aby miała usłyszeć w tym miejscu coś istotnego dla sprawy Sentineli. Uwaga Avengers zdawała się już teraz skupiać na mężczyźnie, którego dla nich uśpiła, a ta kwestia - choć z pewnością tragiczna dla jednostek - nie miała znaczenia dla ogółu.
Mimo to telepatka zdecydowała się jeszcze przez chwilę pozostać w mentalnym pobliżu i nie zawiodła się, gdyż Carol zadała jej kolejne pytania. White Queen nie zareagowała na nie od razu, najpierw poświęcając moment na dokładniejsze przyjrzenie się nieprzytomnemu... Choć nie musiała tego robić, gdyż prosta odpowiedź brzmiała "tak, to może być mutant". Nie musi, ale może. Miała jednak dla Ms. Marvel dość szacunku, aby jej w ten sposób nie potraktować - choć w przypadku kogoś innego zapewne by to uczyniła.
"Teoretycznie tak. Dla pewności musielibyśmy go zbadać, ale okoliczności przebudzenia mocy pasują do schematu. W tej chwili nie jesteśmy w stanie go przyjąć. Postarajcie się umieścić go w bezpiecznym miejscu przynajmniej do czasu, aż ustaną walki. Wtedy ktoś z nas się po niego zgłosi."
Obecnie niestety nie mogła zaoferować niczego więcej, a jej uwaga była potrzebna także w innych miejscach, choć nie zamierzała całkowicie odcinać się od Carol. Utrzymywanie takiej luźnej więzi w kryzysowej sytuacji przynosiło obu stronom korzyści, czego dowiodły zresztą ostatnie minuty. Przed zajęciem się pozostałymi sprawami, Emma miała jednak dla drugiej kobiety jeszcze jedną informację... Albo raczej ostrzeżenie.
"Ten atak zafundował mutantom w dużych miastach idealne warunki do uaktywnienia się genu X. Większość z nich na początku nie będzie potrafiła kontrolować swoich nowych zdolności, a statystycznie przynajmniej co dziesiąty z nich powinien posiadać silną mutację. Ten przypadek najprawdopodobniej nie będzie odosobniony."
Więcej przebudzonych mutantów cieszyło, lecz Instytut był w stanie pomóc tylko niektórym z nich, a część z tych nowicjuszy najpewniej będzie stanowiła zagrożenie dla siebie lub otoczenia, szczególnie teraz, otoczona walkami i śmiercią. X-Men nie mogli przebywać wszędzie jednocześnie i to dlatego Emma liczyła na to, że inni bohaterowie również będą skłonni zajmować się takimi osobami... Przecież w większości zapewne dziećmi i nastolatkami, bo to w tym okresie najczęściej pojawiały się mutacje. Zajmowanie się konsekwencjami tego ataku nie będzie proste. Panna Frost już na samą myśl o tym czuła zbliżającą się migrenę... I przewidywała konieczność zaciągnięcia do pracy co najmniej większości członków X-Men.

Wysłuchawszy wyjaśnień Carol, Sue pokiwała ze zrozumieniem głową, po czym rzuciła jeszcze okiem na Tony'ego, który również się do nich zbliżył. Ten nagły zasyp informacji z obu stron powodował, że kobieta sama nie wiedziała od czego zacząć i na czym się skoncentrować na początek. Miała wrażenie, że wszechświat uparł się na to, aby jednocześnie rzucić w nich wszystkim tym, co tylko miał już przygotowane. Roboty, wampiry, dyktator - ten mężczyzna tutaj - a do tego jeszcze... Vision? Zmarszczone czoło blondynki zapewne oddawało to, iż jej umysł pracował teraz na najwyższych obrotach.
Logika podpowiadała, by najpierw załatwili tę sprawę, przy której już się znajdowali. Skoro problem stanowiła wysoka temperatura, to być może mogliby chwilowo umieścić tego biedaka w komorze, w której Reed badał swego czasu możliwości Johnny'ego... Nie powinien być w stanie łatwo się przez nią przetopić, a gdyby się nawet obudził i spanikował, Herbie mógłby go uspokoić. Jej brat zdawał się podzielać jej opinię; wpadł na ten sam pomysł i to w tym samym momencie... Szkoda tylko, że - według ustaleń Tony'ego - sprawa okazała się o wiele bardziej skomplikowana.
Przez krótką chwilę Invisible Woman na niego spoglądała, słuchając jego tłumaczenia, które coraz bardziej brzmiało jej jak myślenie na głos - z czym miała akurat spore doświadczenie dzięki Reedowi. To dobrze, bo zwykle tuż po takim monologu pojawiało się rozwiązanie albo przynajmniej jakiś przełom i to dlatego też kobieta nawet nie próbowała dojść do głosu, pozwalając Tony'emu we własnym tempie dotrzeć do końca jego toku myślowego. Jej wzrok natomiast w tym czasie przeniesiony został na poszkodowanego, a wyraz jej twarzy złagodniał, zdradzając troskę.
Nie podobało jej się to, o czym mówił Tony. Bardzo. Nie tylko dlatego, że taki wybuch - gdyby do niego doszło - byłby tragiczny w skutkach, ale i przez to, że najwyraźniej spisywali właśnie tego mężczyznę na straty. Susan rozumiała, iż w niektórych sytuacjach - kiedy nie istniało żadne inne wyjście - należało podejmować trudne decyzje, a bezpieczeństwo tysięcy, może nawet milionów osób mimo wszystko przeważało życie jednej... Ale nie oznaczało to od razu, że łatwo to akceptowała. Przeciwnie, ciężko jej się z tym było pogodzić.
-Wskaż Johnny'emu drogę, a zabierze go na miejsce. Zróbcie co w waszej mocy, żeby mu pomóc. My zostaniemy w mieście- odezwała się w końcu. Nie widziała sensu w tym, aby wszyscy lecieli na poligon. W Nowym Jorku wciąż potrzebna była każda para rąk, więc wraz z Carol powinny zająć się dowolnym z pozostałych - licznych - problemów. W najgorszym wypadku przynajmniej wyeliminują jeszcze trochę Sentineli, a kto wie, może uda im się zaradzić coś także i w pozostałych kwestiach.
To powiedziawszy, Sue przeniosła więc wzrok właśnie na Carol, aby ujrzeć jej reakcję... Choć zakładała, że kobieta się z nią zgodzi. Tak dyktowała logika. Invisible Woman była gotowa dostosować się do tego, gdzie jej przyjaciółka zechce się teraz udać, rzecz jasna o ile w ogóle wyruszą natychmiast - ale wstrzymywanie się z wylotem również nie miałoby przecież sensu. Liczyła się każda sekunda, nie tylko ze względu na roboty, ale i tego mężczyznę, skoro teoretycznie eksplozja mogła nastąpić w każdej chwili.