Williamsburg Bridge

W porządku, takiego rozwoju wydarzeń Harry mimo wszystko się nie spodziewał... Ale nie mógł powiedzieć, że nie był on zabawny i na swój sposób nawet satysfakcjonujący. Jako że nie musiał jednak łapać Parkera, aby powstrzymać go przed wpadnięciem na siebie, to ręce miał teraz wolne, co nie dość, że pomagało mu w zachowywaniu równowagi na gliderze, to jeszcze w razie czego pozwalało mu szybciej sięgnąć po broń. To był pierwszy i chyba największy plus tej sytuacji. Pomijając zaś wszystkie inne, drobniejsze, już sam widok Spider-Mana niemalże padającego przed nim na kolana - wystarczająco blisko, Osborn nie zamierzał przejmować się szczegółami - też wywoływał w nim bardzo pozytywne odczucia. Naprawdę nie był dobrym człowiekiem.
Gdyby nie miał na sobie maski, Peter zapewne mógłby dojrzeć na jego twarzy pełen zadowolenia uśmiech, w oczach zaś iskierki rozbawienia. Może nie wszystko przebiegło po jego myśli, ale najważniejsze przecież, że tak czy siak zaskoczył czymś pająka. Być może taka jego reakcja była nawet lepsza od wcześniej przewidywanych? Co prawda Harry zawczasu przygotował sobie komentarz, z którego w tych okolicznościach musiał zrezygnować, ale to nic, bo w gruncie rzeczy i tak nie chciał psuć sobie zbędnymi uwagami tego momentu... Który i bez tego potrwał niestety zbyt krótko.
Na wszelki wypadek Osborn przez chwilę przyglądał się temu, jak Parker mościł się na gliderze, najpierw się obracając, potem przesuwając, a wreszcie szukając sobie jakiegoś oparcia, lecz szybko stracił zainteresowanie jego poczynaniami. Tak naprawdę obchodziło go jedynie to, aby pająk nie krępował jego własnych ruchów, ani nie blokował swoim ciałem przegród, z których wydostawały się granaty... Reszta nie miała wielkiego znaczenia. A siedząc przed nim nie robił ani jednego, ani drugiego.
Harry skupił się więc tymczasowo na przemierzanej trasie. Umyślnie unikał tych dużych ulic, zakładając, że na nich ktoś mógł już pomagać, zaś na tych mniejszych niekoniecznie. Po krótkiej i tak naprawdę bezowocnej podróży mężczyzna zdecydował się zwiększyć wysokość, aby nie przejmować się już wytyczonymi drogami i przemieszczać się po prostu ponad budynkami... I wówczas jego uwagę przykuła rozgrywająca się w oddali akcja. Nieświadomie Osborn aż zmrużył oczy, przyglądając się przemierzającym niebo sylwetkom, z których nie wszystkie należały do robotów... Lecz te ostatnie zdecydowanie nad nimi przeważały. Harry nie miałby nic przeciwko lepszemu zorientowaniu się w tej sytuacji... A wystające z wody masywne macki wydawały mu się tylko dodatkowo intrygujące. Obrzydliwe, ale wciąż intrygujące.
- Trzymaj się - nakazał Parkerowi pogodnym tonem i było to jego jedyne ostrzeżenie, nim podkręcił prędkość, zmierzając w linii prostej w kierunku mostu. Do niego mieli bliżej niż do centrum starcia, ale szczerze mówiąc to właśnie Osbornowi odpowiadało. Zabranie Spider-Mana nad wodę byłoby mimo wszystko głupim posunięciem, a Harry wolał myśleć, że na ogół podejmował raczej rozsądne decyzje, pomijając może te dokonywane w złości, rozpaczy czy pod wpływem takiej czy innej substancji, niekoniecznie serum. Nie, o wiele lepiej będzie zostawić pająka gdzieś, gdzie będzie przydatny - gdzie będzie mógł manewrować na pajęczynach, a nie lepić się do glidera czy w ostateczności skakać między mackami. Choć ta ostatnia wizja wydawała się całkiem zabawna.
- Zaraz zeskakujesz - dodał, kiedy jeszcze zbliżali się do mostu, zresztą bezpośrednio od jego zachodniego końca, a nie od boku. Podczas gdy dzieląca ich od niego odległość malała, Osborn utwierdził się w przekonaniu, że ponad nim rzeczywiście unosił się Iron Man lub przynajmniej jego zbroja... Dalej z kolei działała Ms. Marvel. Oboje zdawali się mieć co robić, więc szczerze wątpił, aby obrazili się za wsparcie - szczególnie od Spider-Mana. W końcu z nimi trzymał. Jak przyjmą kogoś obcego? Tego Harry już nie był taki pewien, ale i tak nie martwił się ich reakcjami. Zwyczajnie go ciekawiły.
Docierając do początków mostu, mężczyzna zwolnił zauważalnie, lecz nie na tyle, aby miało to szczególnie opóźnić niesioną przez niego pomoc, po czym wykręcił w taki sposób, aby odbić w stronę macek i Ms. Marvel, która akurat na chwilę mu pomiędzy nimi zniknęła. Liczył na to, że Parker załapie, iż to jego moment na zeskoczenie... Choć pewnie nawet nie potrzebował do tego obniżenia prędkości, ale Harry postanowił być miły i tak czy siak to dla niego zrobić. Ponownie oddalając się od mostu, mężczyzna znów przyspieszył, równocześnie przywracając do równowagi glider, który przy zakręcie znalazł się w pozycji ukośnej. Z tego ułożenia powinno mu być łatwiej unikać ataków czy przeszkód, gdyż mógł zacząć od odchylania się w dowolnym kierunku.
Prawdę mówiąc Osborn sam ledwo wierzył w to, co zamierzał... Nie, co już czynił. Jeszcze chwilę temu w ogóle nie planował się w to wszystko mieszać, tylko przyjrzeć tym maszynom z bliska i wrócić do Oscorp, a potem nie dość, że natknął się na pająka, to teraz jeszcze wciągnął się w akcję. Sądził, że będzie z tego bardziej niezadowolony, a zamiast tego czuł... Niemalże ekscytację, taką dziwną lekkość, której nie potrafił lepiej wytłumaczyć. Szkoda tylko, że nie do końca wiedział z kim walczyli - z potworem i robotami? Razem z potworem przeciwko robotom? Wykorzystywali go jakoś, by później go unieszkodliwić? Napuszczenie na siebie wzajemnie swoich wrogów było w końcu niezłą strategią, jak długo miało się pewność, że nie zaczną współpracować...
- Piękny dzień na inwazję, prawda? - zawołał do Ms. Marvel, po drodze dobywając z glidera dwóch granatów, które wyskoczyły z odpowiedniej przegrody prosto do jego wyciągniętej ręki. Parker zdawał się sądzić, że te maszyny były potężne, więc Harry postanowił wyjątkowo mu zaufać i zacząć od czegoś, co nie tyle miało im zrobić krzywdę, co ograniczyć ich działania. Wycelował w dwa pobliskie - lecz nie znajdujące się niebezpiecznie niedaleko niego samego czy jego sojuszniczki - roboty, w jednego po drugim, a następnie po kolei cisnął ku nim bombkami klejowymi. Starał się zrobić to w taki sposób, aby oberwały od frontu, najlepiej w przód głowy i ramiona, by je zablokować. Obawiał się, że z tyłu substancja zostałaby rozpuszczona przez temperaturę silnika i nic by nie dała.
- Cthulhu jest z nami czy przeciwko nam? - zapytał, bo co prawda macki zdawały się atakować roboty, lecz ich właściciel mógł być po prostu trzecią stroną tego konfliktu. A nuż walka zakłóciła jego spoczynek w rzece i teraz okazywał wszystkim to, jak bardzo mu się to nie spodobało?
Jak do tej pory mężczyzna tak czy siak skupiał się jeszcze w głównej mierze na szybkim i zwinnym unikaniu macek oraz maszyn. Polegając na atakach dystansowych mógł sobie pozwolić na krążenie poza centrum walki, przynajmniej do czasu, aż nie ustali czegoś więcej... Przede wszystkim aktualnego statusu potwora oraz reakcji robotów na granaty klejowe. Potem będzie mógł wypróbować inne metody walki - albo i nie, jeżeli te okażą się przydatne.

Zanim Ms. Marvel odpowiedziała na jego słowa, minęła krótka chwila, w trakcie której Harry doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że był oglądany i oceniany. Nie dziwiło go to i prawdę mówiąc nawet nie miał o to pretensji. W końcu z góry zakładał, że niektórym osobom będzie mógł się źle kojarzyć, w szczególności ze względu na glider... A najważniejsze było to, że najwyraźniej pomyślnie przeszedł przez te oględziny, skoro nie został ani zaatakowany, ani o nic oskarżony. Cudownie. Dobrze wiedzieć, że tymczasowi sojusznicy - przynajmniej ci ludzcy, bo co do podwodnego potworka wciąż nie był pewien - nie zdecydują się nagle obrócić przeciwko niemu.
W dodatku czekając przez ten moment na reakcję kobiety, Osborn zdążył przyjrzeć się efektom wywołanym przez jego granaty klejowe. Nie mógł chyba liczyć na nic lepszego z rozmysłem używając broni, która już z samego swojego założenia nie miała siać zniszczenia, tylko przeszkadzać wrogowi, więc czuł się względnie zadowolony. Maszyny tak czy siak już wcześniej wydawały mu się powolne, a jeszcze większe ograniczenie ich sprawności - czy widoczności - powinno uczynić z ich niszczenia zwykłą kwestię formalności.
Nim jednak mężczyzna się za to zabrał, zaśmiał się jeszcze krótko na komentarz blondynki, ten o sezonie last minute. Zgoda, może i nie był to niesamowicie wybitny żart, po którym ledwo by się dało pozbierać, ale Harry tak czy siak miał teraz całkiem niezły nastrój, przynajmniej jak na te okoliczności... A poza tym śmiech stanowił dobry upust dla emocji, tych zaś posiadał w sobie obecnie naprawdę sporo. I to zaskakująco pozytywnych! Co do bycia bohaterem w dalszym ciągu nie był przekonany, ale potrafił zrozumieć przyjemność płynącą z brania udziału w akcji.
Reszty informacji od kobiety już po prostu wysłuchał w milczeniu i kiwnął głową na znak ich zrozumienia. Czyli było mniej więcej tak, jak to podejrzewał - potworkowi nie mogli do końca ufać, ale chwilowo im pomagał. Co jak co, ale na takim wykorzystywaniu tymczasowych układów Osborn się akurat znał. Został do tego starannie wytresowany. Do wypatrywania oznak tego, że ktoś zamierzał wbić mu nóż w plecy również. O ironio, ze strony Parkera tego nie zauważył, ale... Wtedy był dużo naiwniejszy. To na pewno dlatego.
Głowa mężczyzny odchyliła się nieznacznie na lewo i równocześnie zerknął z namysłem na Ms. Marvel, kiedy ta odezwała się - najwyraźniej - nie do niego, a więc najprawdopodobniej przez komunikator. Jedna z jego brwi nawet się lekko uniosła, choć za maską praktycznie nie dało się tego zauważyć, może tylko odrobinę przez ruch czoła, ale coś takiego ciężko by było wypatrzeć, a i interpretacji znalazłoby się więcej.
Przez swoje zainteresowanie poczynaniami kobiety, a raczej prowadzoną przez nią rozmową, Harry odrobinę zbyt późno zorientował się, że jeden z robotów został skierowany ku niemu, na szczęście przynajmniej nie bezpośrednio, tylko bardziej w glider. Co prawda natychmiast podjął próbę zejścia mu z trasy, ale już zaczynając ten manewr - odchylając swój pojazd - zdawał sobie sprawę z tego, że może nie zdążyć go dokończyć... I jego czarne przewidywania się sprawdziły, przez co aż zacisnął szczęki i zmrużył oczy w wyrazie irytacji. Dzięki magnetycznemu połączeniu butów kostiumu z gliderem Osborn nie musiał martwić się o to, że zostanie z niego strącony, ale odepchnięcie i wybicie z równowagi i tak nieszczególnie mu się uśmiechało. Nie lubił nie mieć kontroli nad sytuacją, a co dopiero nad własnym położeniem.
Harry poczuł wstrząs idący od uderzenia, lecz zanim jeszcze został mocniej obrócony, ustabilizował go niespodziewany uścisk na ramieniu, który utrzymał go w miejscu, przez co wykręcił jedynie jego pojazd - przynajmniej do momentu, aż nie zablokował go nogami. Nie zastanawiając się ani przez chwilę nad tą pomocą, mężczyzna wykorzystał ją do odchylenia glidera w taki sposób, aby wrócił mniej więcej do poprzedniej pozycji i dopiero wówczas ponownie spojrzał na swoją wybawicielkę.
- Fakt, na to będzie czas później. Dzięki - skomentował jej słowa i od razu działania, po czym znów ograniczył się do kiwnięcia głową na jej rady. Domyślał się tego o stawach. Już wcześniej zwrócił przecież uwagę na wady konstrukcyjne tych maszyn i to między innymi z ich względu nie wierzył, że wyszły spod ręki Starka. Miał wrażenie, że mimo wszystko duma nie pozwoliłaby mu produkować masowo czegoś gorszej jakości. Duma i ego.
Ms. Marvel poruszyła jednak również temat, na który Osborn nie był przygotowany, a mianowicie spytała o jego imię... O pseudonim, realnie rzecz biorąc. O tym wcześniej nie pomyślał. Na pewno nic z Goblinami, bo nawet pomijając własną przeszłość nie miał zamiaru kojarzyć się z osobami pokroju Hobgoblina... Już prędzej nawiązałby do jakiegoś owada, żeby trzymać się bliżej Spider-Mana przez solidarność stawonogów, ale prawdę mówiąc to także mu nie pasowało. Nawet jeżeli zjadająca pająki modliszka nie byłaby taka zła. Co innego wchodziło w grę? Co odpowiadałoby jego obecnemu kostiumowi i pozostawiało spore pole do interpretacji?
- Viridian. Jestem z pająkiem, co pewnie zauważyłaś. I kartacza co prawda nie posiadam, ale granaty przeciwpancerne już tak - nie to, żeby zamierzał ich od razu używać, bo w tych okolicznościach zrobiłyby pewnie więcej złego niż dobrego, ale poza nimi miał też do dyspozycji jeszcze wiele innych rodzajów bomb. Takich, które przy odrobinie szczęścia zaszkodzą tylko robotom.
Nad resztą swojej wypowiedzi Harry szczerze mówiąc nie chciał się zastanawiać. Odcień zieleni zdawał się być dobrym rozwiązaniem na ten moment i został mu podsunięty przez tę część jego umysłu, która pamiętała jeszcze dawne lekcje, ale tę część o Parkerze może rzeczywiście powinien był sobie odpuścić. Z drugiej strony poleganie na znajomości z nim mogło sprawić, że sam Osborn zostanie szybciej i łatwiej zaakceptowany w środowisku... Tak właśnie zamierzał sobie tłumaczyć to potknięcie.
Podczas gdy blondynka ruszyła ku robotom, Harry dla odmiany zwiększył wysokość, aby znaleźć się ponad nimi i wciąż na krawędzi pola walki. Przy okazji rzucił jeszcze okiem w stronę mostu, chcąc zorientować się w panującej na nim sytuacji, ale chyba nie widział przy nim żadnych przeciwników, więc szybko skupił się na tu i teraz. Trochę głupio byłoby dostać po raz drugi w podobny sposób, szczególnie w tak krótkim odstępie czasu.
- Nie to, żebym narzekał, bo tak jest dla nas lepiej, ale ich twórca się nie popisał - zauważył lekkim tonem, choć musiał podnieść głos, żeby przy zwiększeniu odległości Ms. Marvel wciąż mogła go usłyszeć. Choć brzmiał tak, jak gdyby starał się po prostu nawiązać uprzejmą pogawędkę, to po cichu liczył na to, że usłyszy od kobiety coś ciekawego na temat tych maszyn. Mściciele musieli wiedzieć więcej od ogółu, prawda?
Jeszcze w trakcie odzywania się Osborn zaczął już robić spore koło ponad robotami, równocześnie przywołując z glidera kolejne granaty, po kilka naraz. W większości sięgał po takie klejowe, żeby zalepić nimi przody przeciwników, znów celując w ich głowy i ramiona. Jak długo mógł ograniczyć ich działania, Ms. Marvel powinna być w stanie z bliska zająć się resztą. Mimo to Harry nie mógł się też powstrzymać przed wypróbowaniem zwykłej, klasycznej bombki. Wolał nie ryzykować ze zrzucaniem ich wielu, jedna za drugą, gdyż połączona siła ich wybuchów zapewne sięgnęłaby także jego sojuszniczki, a prawdopodobnie i do niego - no i mogłaby zarzucić odłamkami robotów, co skończyłoby się boleśnie - a na niebie nie było się przecież gdzie ukryć i za czym schować. Pojedynczy granat nie powinien spowodować aż takich problemów, a Osborn na wszelki wypadek cisnął nim ku maszynie oddalonej od Ms. Marvel i od której sam również prędko się odsunął. Przez cały ten czas nie poruszał się w prostej linii, tylko odbijał na boki, przez co leciał niemalże nieregularnym zygzakiem, aby wrogowie nie mogli przewidzieć gdzie się zaraz uda i na tej podstawie go zaatakować.

Prawdę mówiąc Harry powinien był się spodziewać, że Parker nie będzie w stanie się powstrzymać i coś palnie. Nie oczekiwał tylko, że takich cosiów będzie aż tyle - głupota za głupotą, przez co mężczyzna nie mógł się zdecydować czy pająk faktycznie miał po prostu za długi język, czy może umyślnie starał się go wyprowadzić z równowagi... Bo jeżeli w grę wchodziło to ostatnie, to szło mu całkiem nieźle, nawet jeżeli Osborn próbował w miarę możliwości tego po sobie nie okazywać. Stawiał na głęboki, miarowy oddech i myślenie o tym, jak bardzo sponiewiera ścianołaza podczas sparingu. Ta wizja rzeczywiście poprawiała mu trochę nastrój... Momentami wręcz przywoływała na jego usta uśmiech, na który na szczęście mógł sobie pozwolić, bo dzięki masce i tak nikt nie był w stanie go dostrzec.
Mimo to jeszcze w trakcie pierwszego monologu Petera Harry odszukał wzrokiem Mścicielkę, wyraźnie obracając też głowę twarzą w jej stronę, aby pomimo szkieł kobieta miała pewność, że na nią spoglądał. W końcu mu na tym zależało. Choć nie zamierzał jeszcze zwracać się bezpośrednio do Parkera, to głos podniósł tak czy siak, niby to po to, aby Ms. Marvel mogła go bez problemu usłyszeć... Ale wiedział, że w takim wypadku pająk również wyłapie jego słowa.
- Nie myślisz czasami, że on kiedyś jednak miał osiem kończyn, tylko resztę już mu ktoś zirytowany wyrwał? Bo sam nie wiem, chwilami nachodzi mnie taka dziwna ochota... - wspomniał opanowanym, lecz wyjątkowo lekkim tonem, jak gdyby rozważał, ot, zwykłe napicie się kawy, a nie mówił o pozbawianiu kogoś ręki czy nogi. Ledwo zresztą zamilkł, a dobiegł go ciąg dalszy łgarstw Parkera, ten niby o uczeniu i plątaniu się pod nogami. Na sekundę Osborn zacisnął szczęki, nim zmusił się do ich rozluźnienia.
- I jest bardzo, ale to bardzo silna - podkreślił tym samym tonem, licząc na to, że i ten fragment dotrze do jego drogiego, wspaniałego, notorycznie kłamliwego przyjaciela. Choć może z tą obsesją akurat trafił... Ale i ślepej kurze trafiało się czasem ziarno, więc to jeszcze o niczym nie świadczyło. No i tak czy siak chodziło o inny rodzaj obsesji - bo Peter najwyraźniej starał się przedstawić go jako swojego fana, podczas gdy Harry nie mógłby być od tego dalszy. Jego natrętne i skupiające się na pająku myśli dotyczyły raczej tego, w jaki sposób mógłby go znaleźć, złapać i zamęczyć... Z morderczym finałem, bo może faktycznie pierwsze trzy punkty pasowałyby jeszcze do niektórych fanów. Do takich, nazwijmy to... Szczególnie oddanych.
Na szczęście - chyba szczęście - wkrótce potem sytuacja znów zaczęła wymagać od Osborna większego zaangażowania, przez co przestał słuchać dalszych komentarzy Parkera. Może przez jego skupienie przedarłyby się jakieś wyjątkowo skandaliczne, ale przeciętnie denerwujące na pewno puszczałby teraz mimo uszu. Może jednak powinien być wdzięczny tym robotom, że zafundowały mu przynajmniej jakieś zajęcie... I sposób na rozładowanie emocji. Bez robienia krzywdy żywym istotom, albo raczej jednej konkretnej żywej istocie.
Przez krótką chwilę mężczyzna koncentrował się na swoim zadaniu, lecz wreszcie wybuch w pobliżu Ms. Marvel przykuł na moment jego uwagę. Niestety Harry nie znajdował się na tyle blisko, aby w ogóle opłacało mu się spróbować polecieć jej na pomoc. Wątpił, aby miał zdążyć na czas do niej dotrzeć i ją złapać, szczególnie zmuszany do zygzakowania dla własnego bezpieczeństwa, a poza tym po cichu liczył na to, że w razie czego kobietę podtrzyma sam Cthulhu... Ale na szczęście szybko okazało się, że nie było to potrzebne, bo Mścicielka sama mogła zatrzymać się w powietrzu. W porządku. Ci latający o własnych siłach to jednak mieli dobrze... Aż im zazdrościł.
Później zaś Osborn spróbował już z granatem... I skończyło się to tak, jak się skończyło. Tak naprawdę nie mógł narzekać, bo swój cel osiągnął, a nikomu przecież nic się nie stało - nic poważnego - bo umyślnie zaatakował z daleka od Ms. Marvel i sam również prędko się oddalił, więc swoje sumienie uważał za krystalicznie czyste. Z drugiej strony od dawna sprawiało mu pewne problemy, a raczej właśnie nie zgłaszało żadnych, choć prawdopodobnie powinno, więc może nie powinien liczyć na jego wyrzuty jako na miarę moralności swoich poczynań... No, trudno. Nieistotne. Robot zniszczony? Zniszczony. Próba zakończona sukcesem, informacje zebrane, wnioski wyciągnięte - a przy kolejnych maszynach mężczyzna wrócił już do bombek klejowych. Dobrze, że pancerz chronił go przed obrażeniami, bo inaczej chyba wyszedłby z tego z jakimiś siniakami... Przynajmniej do czasu, aż serum by ich nie usunęło. Najpewniej poradziłoby sobie z nimi dość szybko, ale jeżeli miał po tym wszystkim wrócić do firmy... No właśnie.
W pewnym momencie coś jasnego i niespodziewanego mignęło Harry'emu na skraju pola widzenia, lecz w oddali, w związku z czym nie zainteresował się tym od razu, uznając to coś za mniej priorytetowe. Na początek upewnił się, że nic nie chciało go zaatakować, zadbał o zlepienie granatami przodów - typowo głów i ramion - reszty robotów... I dopiero wówczas zerknął w kierunku mostu, bo to gdzieś tam zauważył ten blask. Ogień? Pewnie nic dziwnego, w tych okolicznościach nie byłoby trudno o mały pożar. Nawet ataki tych maszyn mogłyby go łatwo wywołać... Ale nie powinien mieć wielkiego pola do popisu, jeżeli chodziło o rozprzestrzenianie się. No i ktoś tak czy siak już tam przecież był - Parker i Iron Man.
Osborn pewnie od razu przestałby się tym przejmować, gdyby nie fakt, że ten ostatni ruszył do płomieni... I najwyraźniej zgarnął z mostu ich źródło, w dodatku nie upuszczając go natychmiast do wody, aby je po prostu zgasić. To wystarczyło, aby zainteresowanie mężczyzny wzrosło, a on sam przyjrzał się lepiej, dokładniej - i zorientował się, że w rękach Avengera spoczywał teraz, cóż, wypadałoby powiedzieć, że człowiek, choć obecnie trochę mniej ludzki. Mutant, eksperyment - oby nie jego firmy - lub ktoś podobny... Harry odnosił wrażenie, że z każdym dniem było ich na świecie coraz więcej.
Ledwo o tym pomyślał, a w jego polu widzenia pojawiła się kolejna latająca postać - co w tym momencie nawet go już nie zaskoczyło. Zdziwił go natomiast ten szczegół, że mijająca ich kobieta nie spróbowała się zatrzymać, aby zaoferować im pomoc... Ale z drugiej strony nie każdy był bohaterem. On sam nim nie był, więc nie powinien się odzywać. Jak to o nim świadczyło, że właśnie zastanawiał się nad powodami, dla których ktoś postronny nie zaoferował ryzykowania swojego zdrowia i życia dla innych, obcych? Przecież to było właśnie zachowanie normalne dla człowieka - egoisty z natury. W pewnym sensie wręcz je pochwalał. Przynajmniej było szczere i prawdziwe.
Jak gdyby chcąc pozbyć się tych wszystkich myśli, Osborn potrząsnął głową, po czym zerknął kontrolnie na sytuację z robotami i skierował glider w stronę mostu. Skoro Stark znalazł inne zajęcie, to być może powinien wskoczyć na jego miejsce przy eskortowaniu cywili... Jakoś nie wierzył w to, że Parker sam sobie z tym poradzi. Z jego szczęściem sprowadzi na nich tylko jakieś kłopoty... Nie, zdecydowanie potrzebował opieki. To jest nadzoru.
- Co tam mówiłeś o podziwie, obsesji i plątaniu się pod nogami, mój przyjacielu? - spytał zwodniczo miłym tonem, przelatując w pobliżu pająka, lecz nie zatrzymując się przy nim, ani nawet się na niego nie oglądając. Zamiast tego udał się od razu ku uciekającym, przez krótką chwilę podróżując nad nimi, aby ich zliczyć i zorientować się kto najpilniej potrzebował pomocy... Oraz, zgoda, aby usłyszeć odpowiedź Petera. Dopiero wówczas opadł niżej, aby zgarnąć przed siebie - dla łatwiejszego upilnowania i przytrzymania - na glider jedną czy góra dwie osoby z puli tych najbardziej wymagających podwózki. Na krótkim dystansie maszyna nie powinna mieć problemów z takim obciążeniem, szczególnie w przypadku dzieci. Wystarczyło tylko dotrzeć na brzeg, odstawić żywy bagaż... I zawrócić do grupki, aby powtórzyć cały proces.

Harry doskonale poczuł moment, w którym coś przylepiło mu się do spodu glidera i nie musiał nawet spoglądać w tym kierunku, aby potwierdzić swoje przypuszczenia odnośnie tego, co to dokładnie było. Och, jaką miał ochotę wykręcić ostrzej maszyną albo przynajmniej odchylić ją w taki sposób, aby pająkiem zarzuciło na dowolny pobliski fragment konstrukcji mostu! Przecież nie stałaby mu się od tego od razu poważna krzywda, obrywał już gorzej, w tym od samego Osborna - zresztą zarówno starego, jak i młodego - więc to nie tak, że ktoś mógłby mieć do niego prawdziwe pretensje za taki manewr... Ms. Marvel może by mu nawet pogratulowała pomysłu... Ale pewnie mimo wszystko nie powinien pokazywać się Mścicielom od takiej strony. Mogliby nie uwierzyć w to, że stało się tak czystym przypadkiem i jeszcze zrobiliby się względem niego podejrzliwi. Takich problemów nie potrzebował.
Chcąc, nie chcąc, mężczyzna nabrał więc powietrza głęboko w płuca, a następnie wypuścił je z nich powoli i miarowo, dając sobie kilka sekund na to, aby się uspokoić i bardzo ostrożnie w żaden zauważalny sposób nie zareagować na poczynania Parkera... Ani na tekst, który za nimi podążył. Nie zamierzał dawać mu tej satysfakcji... Teraz. Nie przy innych ludziach. Później, gdy zostaną już sami - tak, wtedy ścianołaz będzie cierpiał. Ciekawe czy zdawał sobie z tego w ogóle sprawę? Prawdopodobnie tak, to Harry by obstawiał. Najpewniej po prostu nie mógł się powstrzymać. I dobrze. Przynajmniej oberwie za coś, co robił świadomie i z premedytacją. Sprawiedliwości stanie się zadość.
- To słodkie, że tak się o mnie martwisz, skarbie, ale przypominam, że z nas dwóch to póki co ty zdążyłeś zostać poturbowany przez te roboty, a ja radzę sobie z nimi świetnie - rzucił, a że Peter już się od niego oddalał, to siłą rzeczy musiał trochę podnieść głos... I ktoś mógłby pomyśleć, że w tych okolicznościach, przy takich słowach, jednak by mu to przeszkadzało, ale w rzeczywistości ani trochę. Przeciwnie, nie miał nic przeciwko temu, aby Ms. Marvel czy Iron Man go usłyszeli, choć nie był pewien czy przy tym dystansie mogli.
Powód takiego stanu rzeczy był prosty, lecz Harry zakładał, że nikt i tak na niego nie wpadnie, dlatego właśnie pozwolił sobie wprowadzić ten pomysł w życie. Oczywiście jego wypowiedź brzmiała tak, jak gdyby między nim i pająkiem coś było... Albo raczej tak, jakby sobie z niego żartował, z naciskiem na to ostatnie. Podejrzewał, że Mściciele obstawią właśnie tę drugą opcję, bo w końcu od początku się z Parkerem wzajemnie drażnili, ale jeżeli nawet nie... To tak czy siak nie miał tutaj nic do stracenia, a co nieco do zyskania. Niech zakładają najgorsze, a Peter jeszcze będzie się przed nimi gęsto tłumaczył... I uwierzą mu albo nie. Ważne, że odnotują, iż byli z pająkiem w bliskiej relacji, przyjaznej lub - ze względu na rybkę i skarb - romantycznej, a to powinno postawić Osborna na niezłej pozycji. Jak lepiej zdobyć czyjeś zaufanie, jeżeli nie przez pokazanie, że ktoś inny zaufany - i doświadczony, powszechnie znany, na swój sposób pewnie wręcz lubiany - już ci ufał? No właśnie.
Odstawiając pierwszą parkę poza most, Harry zyskał krótką chwilę, aby sobie to wszystko porządniej przemyśleć. Jego wnioski były... Intrygujące i odrobinę niespodziewane, jeżeli miałby być ze sobą w zupełności szczery. Otóż nie tylko sprawianie takiego wrażenia wcale mu nie przeszkadzało, ale wręcz go bawiło, po części dlatego, że ciekawiło go kiedy Peter w końcu pęknie - i jak to będzie wyglądało. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że Parker potrafił długo ciągnąć żart i odbijać piłeczkę. Pytanie tylko czy zorientuje się, że w tym wypadku tego właśnie Osborn od niego oczekiwał...
- To co, po wszystkim zaprosisz mnie na kawę i jeszcze trochę podbijesz sobie ego przechwałkami przed sparingiem? - dorzucił więc, gdy tylko powrócił po kolejnych pasażerów i akurat na moment znalazł się w pobliżu ścianołaza... Być może umyślnie, ale tego nikt mu nie mógł udowodnić. Co prawda miał też ochotę zagadnąć przyjaciela o to, co takiego właściwie stało się na moście, że Stark aż musiał z niego w trybie natychmiastowym kogoś usunąć, ale z drugiej strony jedno spojrzenie na popękaną nawierzchnię i tak wiele mu mówiło, więc chyba nie musiał wnikać we wszystkie szczegóły. Tyle że... Zostawała jeszcze jedna kwestia, którą chyba nikt się do tej pory nie zajął.
- Przy okazji, nie myślałeś o tym, by na wszelki wypadek zlepić siecią tamte szczeliny? - zagadnął, w tym momencie mając już na gliderze kolejne dwie ostrożnie podtrzymywane osoby. Sam mógłby zaoferować pomoc pod postacią granatów klejowych, ale miały w końcu to do siebie, że wybuchały, a odrzut niekoniecznie polubiłby się z tymi dziurami. Co prawda Harry nie sądził, aby były na tyle głębokie, żeby stanowić jakiekolwiek niebezpieczeństwo dla mostu, ale pewnie lepiej było dmuchać na zimne. A nuż w drogę uderzy coś jeszcze, a tamta siatka wgłębień posłuży za wzór, wzdłuż którego struktura będzie się mogła załamać. W takim wypadku nawet pajęczyna może coś zmienić... Na przykład kupić trochę czasu na ucieczkę lub znalezienie lepszego rozwiązania.
Po zwróceniu uwagi na ten problem - niezależnie od tego, czy pająk przyznał mu rację czy odrzucił jego sugestię - Osborn wrócił do transportowania resztek ludności. Nie było to może jego wymarzone zajęcie, a już na pewno nie tak ekscytujące, jak by to sobie wymarzył, ale zakładał, że im prędzej wszyscy opuszczą most, tym szybciej on sam będzie mógł wrócić do prawdziwej akcji, więc warto było się spieszyć i przykładać.

Ta krótka pauza w dyskusji pomiędzy uwagą Harry'ego i odpowiedzią Petera była dla tego pierwszego równocześnie lekko irytująca - bo kiedy już drażnił pająka, to oczekiwał od niego reakcji i chciał skupiać na sobie jego uwagę, tak jak na to zasługiwał - jak i satysfakcjonująca... Gdyż przez chwilę dawała mu poczucie, że wygrał tę potyczkę słowną. Właściwie nawet opóźnione odcięcie się nie odebrało mu do końca tego wrażenia, głównie dlatego, że sugerowało, iż Parker potrzebował momentu na wymyślenie czegoś sensownego... Lecz niestety z drugiej strony Osborn doskonale zdawał sobie sprawę z faktu, że ich obecne działania utrudniały prowadzenie płynnej rozmowy. W końcu co jakiś czas się od siebie oddalali, a krzyczenie do siebie nie miało sensu - i w związku z tym jemu również zdarzało się zwlekać czy nawet pomijać pewne kwestie milczeniem... Co stało się zresztą również w tym przypadku.
Nie oznaczało to oczywiście, że nie zareagował w ogóle. Przeciwnie, posłał Parkerowi długie spojrzenie, podkreślone przez obrócenie ku niemu głowy, gdyż w innym wypadku efekt zostałby utracony z powodu maski. Gdyby Peter wytknął mu po prostu sam wybuch, Harry bez namysłu odparłby, że przecież osiągnął cel i zaszkodził przeciwnikowi, więc nie widział w swoim postępowaniu żadnego problemu. Taka była zresztą prawda. Owszem, trochę zaryzykował, ale nikomu po ich stronie nic się nie stało, a starcie uległo przyspieszeniu. Nie uważał, aby postąpił źle... No i to w końcu nie tak, że on jako pierwszy wymyślił metodę zwalczania ognia ogniem.
Tyle że ścianołaz nie znał umiaru, więc na tym nie poprzestał, a Osborn nie chciał wyciągać brudów przy obcych... Przynajmniej nie wtedy, kiedy było mu to wyraźnie nie na rękę, jak na przykład teraz. Och, gdyby nie mieli towarzystwa, być może zagrałby nawet Parkerowi na uczuciach - na przykład pytając go o to, czy on na pewno to wiedział... Ale niestety w obecnych okolicznościach musiał ograniczyć się do tego wymownego milczenia i zasugerowanego spojrzenia. Liczył na to, że cisza również zrobi swoje. Niedopowiedzenia potrafiły być przerażające, bo pustkę wypełniała wtedy wyobraźnia... A chwilę temu - podczas ich prywatnej dyskusji - Harry przekonał się, że Peter miał akurat ogromną fantazję. I najprawdopodobniej pełną wyrzutów sumienia oraz poczucia winy. Tak, przy odrobinie szczęścia cisza powinna go trochę nastraszyć.
Poza tym zagraniem Osborn skoncentrował się jednak na obranym przez siebie zadaniu... Przynajmniej aż do momentu, gdy nadarzyła mu się kolejna okazja do zaczepienia pająka - oraz przekazania mu jakże cennej sugestii odnośnie oblepienia pęknięć pajęczyną. Rzecz jasna nie otrzymał za to żadnego dziękuję, jesteś genialny, nie wiem co ja bym bez ciebie zrobił, ale czego on oczekiwał... Ach, no tak. Zdecydowanie nie takiego ataku. A najwyraźniej powinien był, szczególnie po tej niedawnej uwadze o niepewności stron.
Prawdę mówiąc jego pierwszą - wewnętrzną - reakcją było zaskoczenie wymieszane z niezrozumieniem... Albo raczej ze zrozumieniem, w które nie chciał do końca uwierzyć, pomimo doświadczenia życiowego, nabytego cynizmu i wyrobionego zgorzknienia krzyczących do niego chórem, że dokonywał słusznej interpretacji. Och, prędko domyślił się do czego Parker pił. To nie było wcale trudne, szczególnie dla kogoś przwrażliwionego na tym punkcie. Tyle że cała ta wypowiedź brzmiała tak... Tak umyślnie okrutnie, że przez sekundę czy dwie Osborn miał wątpliwości względem tego, czy aby na pewno opuściła usta Petera. Drażnienie było normalne, nawet jeżeli bardziej charakterystyczne dla pajęczej części jego osobowości. Przechwałki również, z podobnym zastrzeżeniem... Dogryzanie sobie, pomijając drobne potknięcia, można było jeszcze zaliczyć do zabawy. Nie wydawało się groźne. Ale to? To były już pretensje. W dodatku dość agresywne i niesprowokowane. Jak nie on.
Drugą reakcją Harry'ego stała się więc złość, której zdusić w sobie zwyczajnie nie potrafił. Jego mechanizm obronny. Może i wpływ serum na jego umysł w wiekszości ustąpił, ale te resztki w takich chwilach naprawdę nie ułatwiały mu kontrolowania czy ograniczania emocji... A choć nie słyszał już w głowie zewnętrznego głosu, który pogarszałby sytuację jadowitymi szeptami, to te jego własne i tak w zupełności do tego wystarczały. Sprawiały, że pod osłoną wzburzenia czuł się przede wszystkim urażony, zraniony... A co gorsze - zdradzony. I nie mógł przestać myśleć o tym, jak bardzo wyszedł na głupca w ogóle rozważając przebaczenie, gdy Parker tak się do niego odnosił. Publicznie.
Tylko ten ostatni szczegół powstrzymał mężczyznę przed wybuchem. Ludzie mogli ich usłyszeć. Zobaczyć. Ms. Marvel i Iron Man latali w pobliżu, a nigdy nie wiadomo jak daleko sięgają zmysły nadludzi czy sprzęty super-geniuszów. Może więc i miał ogromną ochotę zrobić komuś krzywdę albo przynajmniej coś rozwalić, ale nie mógł sobie na to pozwolić. Maska czy nie, Osbornowi tak publicznie nie wypadało - i tę zasadę Harry miał zakodowaną tak głęboko, że bez problemu przebiła się przez wszystkie jego negatywne uczucia i brak panowania nad nimi. Pozwoliła mu zacisnąć zęby i wziąć się w garść. Kto wie, może nawet ojciec byłby z niego dumny. O ile przeżyłby jakoś nieudaną zemstę, próbę bratania się z wrogiem i całą resztę popełnionych przez niego błędów. I sam był przy wystarczająco zdrowych zmysłach, aby myśleć w miarę trzeźwo. Czyli pewnie nie. Chyba dobrze, że już go to tak nie obchodziło.
- Chcesz włożyć dla mnie opaskę na oczy? Na pewno wciąż jeszcze mówimy o sparingu? - spytał podniesionym głosem, siląc się na względny spokój oraz może na lekką sugestywność, choć podejrzewał, że mógł zabrzmieć odrobinę ostrzej niż do tej pory. Sama odzywka z kolei była równie dobra, co i każda inna. W bardziej sprzyjających mu okolicznościach Harry najprawdopodobniej bardziej by się wysilił, ale teraz zupełnie nie miał do tego głowy, a ten tekst przyszedł do niego jako pierwszy... I sprawiał wrażenie odpowiednio beztroskiego i zaczepnego. Taką miał nadzieję.
Widział, że Parker posłuchał go przynajmniej w kwestii zlepiania pęknięć siecią, ale w tym momencie ta świadomość nie przyniosła mu żadnej satysfakcji. Szczerze mówiąc nawet nie miał dłużej ochoty na niego patrzeć - choć o dziwo z drugiej strony oderwać od niego wzrok też było mu ciężko. Być może wynikało to z jakiejś formy masochizmu. Prawdopodobnie tak, gdyż sam napędzał tylko w ten sposób swoją własną urazę i złość. Dobrze, że posiadał chociaż niezłą wymówkę, aby się oddalić.
- Poradzicie tu sobie. Lecę dalej - dorzucił więc, ograniczając się do krótkich i teraz już poważnych zdań. Wciąż miał ze sobą na gliderze dwóch pasażerów, w związku z czym po natychmiastowym ruszeniu z miejsca zrobił jeszcze krótki przystanek na ulicy, aby odstawić tę parkę na ziemię... A następnie skierował się już wgłąb Manhattanu, po drodze rzucając też krótko okiem ku kobiecie, która chwilę wcześniej przekroczyła rzekę bez udziału mostu. Nie był nawet pewien dokąd się wybierał, ale uznał, że miał czas, aby to ustalić.

Z/t.

Chociaż Emma skupiała się w większości na dyskusji z Wandą, przez tę chwilę nie śledząc mających miejsce w kraju wydarzeń, to jednak nie zerwała całkowicie telepatycznego kontaktu z Carol. Wychodziła z założenia, że to najprędzej z właśnie jej umysłu wyczytałaby coś istotnego dla obecnej sytuacji, lecz nie spodziewała się tego, że kobieta zwróci się do niej bezpośrednio. Odebranie wśród jej myśli własnego imienia od razu zwróciło jej uwagę i dzięki temu wyłapała całość przekazu, po czym - dla pełnego go zrozumienia - natychmiast zapoznała się z położeniem Ms. Marvel.
"Uspokoić, owszem, ale jeżeli to stała, fizyczna mutacja, to jej efekty mogą nie być zależne od emocji czy woli."
Panna Frost znała takie przypadki. Kilka z nich uczęszczało do Instytutu, resztę spotkała w innych okolicznościach... Takie osoby w momencie manifestacji stawały przed szczególnym wyzwaniem, gdyż niejednokrotnie musiały nauczyć się żyć na nowo, radząc sobie z nieludzkim wyglądem czy gorszymi utrudnieniami. Sama White Queen miała szczęście. Jej diamentowa forma przychodziła i odchodziła na jej wezwanie, nad telepatią zaś panowała w takim stopniu, że potrafiła zablokować napływ cudzych myśli.
Nie zwlekając, Emma skoncentrowała się na umyśle trzymanego przez Carol mężczyzny. Mogłaby wpłynąć na jego myśli czy uczucia, lecz najprawdopodobniej byłoby to rozwiązanie na krótko, przynajmniej jeżeli miała nie wprowadzać wśród nich trwałych zmian. Uśpienie go wydawało jej się szybszym i pewniejszym rozwiązaniem, a w dodatku nie wymagało zagłębiania się w jego psychikę, dzięki czemu nie musiała narażać się na rozproszenie. Co prawda Cerebro również z tym pomagało, lecz telepatka zajmowała się wieloma sprawami jednocześnie, a ból, strach czy panika bywały gwałtowne i silne, więc nie chciała ryzykować nawet chwilowych problemów.
Efekty jej działań powinny stać się widoczne szybko, przypominając bardziej nagłe pozbawienie przytomności, aniżeli naturalne zaśnięcie. White Queen nie mogła sobie teraz pozwolić na nieustanne utrzymywanie mężczyzny w tym stanie, więc umieszczenie go w nim głęboko musiało Carol wystarczyć.