Williamsburg Bridge

First topic message reminder :



Most wiszący nad East River, łączący ze sobą Lower East Side Manhattanu - a konkretnie Delancey Street - z Williamsburgiem Brooklynu. Posiada osiem pasów dla samochodów, dwa dla metra, a także dodatkowe dla przechodniów i rowerzystów.

Nie miał ochoty wracać od razu do domu ze szkoły, ale jednocześnie nie chciał się natknąć gdzieś na kogokolwiek ze szkoły. Zwłaszcza nie na Grega czy inne osoby z drużyny koszykówki. Dlatego wybrał się na dość długi spacer, aż trafił na Williamsburg Bridge.

Pamiętał, jak kiedyś, nie tak dawno temu, po drugiej stronie mostu udawał, że jest Tonym Starkiem. Teraz było mu niemożliwie wstyd z tego powodu; nie rozumiał swojej przeszłej wersji, w jaki sposób mógł tak gładko zgadzać się na wszystko, o co poprosił Greg z tym swoim pewnym siebie uśmiechem i owinięciem ręki wokół jego ramion. 

Teddy zatrzymał się i oparł przedramiona o najbliższą balustradę mostu i westchnął, patrząc przez zabudowania ochronne na wodę. Rozważał wypisanie się z drużyny. To naprawdę ułatwiłoby mu wiele rzeczy, ale nie chciał zawieść trenera i szkoły. Utknął w przysłowiowej kropce, odkąd powiedział "nie" Gregowi i zaczął się szanować, a nie ulegać każdej sugestii chłopaka.

- Gaaah - burknął i potarł twarz rękoma. Chyba dla pocieszenia wybierze się do sklepu z komiksami i kupi sobie nowego Kapitana Amerykę. Tak, dobry plan.

Teddy nie zrobił niczego tak głupiego i niemęskiego jak piszczenie czy podskoczenie w miejscu. No, może nie podskoczył i nie zapiszczał, ale drgnął i cofnął się o krok od androida z wrażenia, bo jasny gwint Vision stoi tuż obok niego uspokójsięuspokójsięuspokójsię...

Zacisnął dłonie w pięści i zagryzł wargę, wgapiając się w mówiącego i starając się pojąć, co się do niego mówi. I dlaczego. I powstrzymywał się również od fanboyowania, bo och jak bardzo miał na to ochotę, bo VISION Z NIM ROZMAWIA. Cóż, teoretycznie to Vision na razie mówi monolog, bo Teddy stoi jak słup soli i mruga oczami.

- Co? - wychrypiał, po czym zaraz jednak odkaszlnął i wziął się w garść. - Znaczy, słucham? Skąd...Dlaczego...W jaki sposób...? - Nie potrafił wykrztusić z siebie pełnego pytania, bo zaraz nasuwały się kolejne. Wziął głęboki oddech i przyłożył dłoń do czoła. - Skąd wiesz o... mnie?

Stwierdził, że to pytanie wyraża kwintesencję tego, o co chciał zapytać. Spuścił rękę z czoła na swoją szyję, przełykając. A więc dowiedzieli się. Vision nic nie mówił o zapłacie za podszywanie się za innych bohaterów, ale skąd Teddy może wiedzieć, że nie o to chodzi? Miał nadzieję, że nie o to chodzi.

- Nie! Znaczy... nie, um, tak, em... - Cóż, elokwentnie Teddy tego nie załatwił i w sumie nie odpowiedział, po chyba nie o taką odpowiedź chodziło Visionowi. Odetchnął głęboko. - Znaczy, nie potrzebuję czasu do namysłu - powiedział już jaśniej, pocierając dłonią kark. - Okej? Wystarczy, że powiem "tak" i to wszystko?

Nie miał zielonego pojęcia, co ze sobą zrobić. Wręcz cały wibrował z ekscytacji i musiał pilnować, aby samoistnie nie zmienić koloru włosów czy czegoś w tym stylu.

Teddy patrzył za Visionem i mrugał przez wiatr znad wody, ale nie przeszkadzało mu to aż tak bardzo. Gdy tylko android zniknął z pola widzenia, Teddy zaczął szperać w poszukiwaniu telefonu i znalazł go w na dnie torby, pod książkami. (I tak nikt do niego nigdy nie pisze, nie dzwoni, już nie, więc nie musi go mieć na wyciągnięcie ręki.)

- Mamo? Słuchaj, przyszło coś do mnie? Tak? Już? Nie, nie otwieraj, zaraz będę! - Rozłączył się i pędem pobiegł do domu, coraz bardziej się uśmiechając, im bliżej do celu.

[z/t]

Lubił długie spacery. Potrafił włóczyć się godzinami, czerpiąc przyjemność z bolących mięśni nóg i odcisków na stopach. W sumie bieganie też było niczego sobie. Nigdy nie zwracał szczególnej uwagi na pogodę, jak dla niego mogło padać i być naprawdę zimno. W sumie czerpał korzyści ze złych warunków, w gorsze dni na dworze nie było aż tak dużo ludzi, a to właśnie oni najbardziej mu przeszkadzali. Odniósł wrażenie, że w Nowym Yorku prawie wszędzie był tłum, nieważne gdzieby się nie poszło. W parkach może wyglądało to trochę lepiej niż na ulicy, ale i tak niezbyt dobrze jak dla Rafaela. Dlatego szukał bardziej odludnych miejsc, takich, gdzie mógłby odpocząć od niekończącego się gwaru i jednocześnie spędzić trochę czasu na powietrzu.
I znalazł most. Nie powiedziałby, że było na nim cicho. Tyle że spokojny szum mknących samochodów nawet mu odpowiadał. Chwilę pochodził tam i z powrotem po pasie dla pieszych, patrząc to na pojazdy, to na rzekę w dole. Czuł się zadowolony. Jednak w pewnym momencie pokrowiec, który zarzucił sobie na ramię wychodząc z mieszkania, zaczął mu ciążyć. Syknął zirytowany. Po co brał laptop na spacer? Chyba naprawdę był uzależniony.
Cóż, jeśli już wziął go ze sobą, mógł zrobić z niego jakiś pożytek. Usiadł po turecku na chodniku gdzieś na samym środku mostu, ten jeden raz nie przejmując się, że musiał wyglądać raczej dziwnie. Oparł się plecami o barierkę, żeby zajmować jak najmniej miejsca, i delikatnie wyjął swój komputer. Postawił go na swoich kolanach, żywiąc nadzieję, że sprzęt nie przegrzeje się za sprawą ciepła jego ciała. Odpalił, wstukał hasło i sprawdził baterie. Godzina i dwadzieścia minut. Czyli mógł tam trochę posiedzieć. O, napisać krótkiego maila do rodziców. Palce zatańczyły na klawiaturze, a on sam częściowo przestał kontaktować z otoczeniem.

Barton przede wszystkim nie znosił siedzieć w jednym miejscu, nawet jeśli posiadał olbrzymie pokłady cierpliwości – przynajmniej gdy przychodziło do jakichkolwiek zadań. Musiał się ruszać, jak te kolorowe papużki, które widział ostatnio w jednym ze sklepów zoologicznych. Nawet na moment nie przestawały śpiewać, piszczeć, wizgać, trącać lusterka zawieszonego w klatce i tańczyć na cienkich nóżkach do taniej popowej melodii lecącej akurat z radia. Przez chwilę chciał nawet sięgnąć do portfela, kupić je wszystkie i wypuścić Starkowi w salonie na szczycie Avengers Tower – bo właściwie czemu nie? Odwet za małe, wredne urządzenia rażące prądem, które porozmieszczał w szybach wentylacyjnych, a w których Clint lubił urządzać sobie obserwatoria. Zajrzeć niepostrzeżenie do sali gimnastycznej, jednego z laboratoriów... Albo nastraszyć kogoś stojącego akurat pod prysznicem. Zrezygnował jednak z tego pomysłu, żałując niewinnych ptaków – miał dziwne przeczucie, że Tony nie odczułby skrupułów przed powystrzelaniem ich repulsorami, a Sokole Oko czuł pewną więź ze wszystkimi ptasimi kolegami. Pseudonim zobowiązywał.
Pozostawiony samemu sobie (Natasha i Steve byli w Rosji, Stark i Banner w Kansas, Thor pewnie dalej w Asgardzie) i bez żadnych konkretnych rozkazów ze strony Fury'ego, po prostu wyszedł, pozwalając nogom zaprowadzić się gdziekolwiek. Oczywiście z bronią ukrytą pod połą kurtki, tego nawyku po prostu nie mógł się pozbyć. Noszenie łuku i kołczanu po ulicy pewnie uszłoby mu na sucho, w końcu należał do grupy bohaterów, ale czasem chciał się zlać z tłumem, co w tak tłocznym mieście jak Nowy Jork nie było wcale trudne. Zadziwiające, jak niewielka ilość obywateli rozpoznawała, kim był, kiedy nie stał obok reszty Mścicieli w świetle fleszy.
Postawił kołnierz kurtki, po czym wsunął dłonie do kieszeni i wszedł na most. Wiało, jak to zwykle nad rzeką, przechodnie i rowerzyści pędzili w swoje strony, byleby jak najszybciej zejść z konstrukcji, a jednak pośród tego morza ludzi pędzących jak oszaleli w pogoni za codziennością, Hawkeye dostrzegł siedzącą sylwetkę osoby, która w tym nie uczestniczyła. Żebrak z kubkiem na drobne? Takich nie brakowało na ulicach, ale ten młody mężczyzna zamiast siedzieć na kartonach z wyliniałym psem u boku mającym wzbudzać litość, stukał na laptopie, jakby zapomniał o bożym świecie. Brwi Bartona uniosły się lekko, gdy przystanął kilka kroków od nieznajomego, przyglądając mu się z pewnym zaciekawieniem.

Najpierw zamierał po prostu napisać krótkiego maila i zająć się ciekawszymi sprawami. Nawet się za niego zabrał- ale nagle zauważył, że to do niego przyszła jakaś nowa wiadomość. Od matki. Otworzył ją, a z jego ust uleciało mimowolne westchnięcie. Przeleciał wzrokiem po istnej ścianie tekstu przesłanej mu przez jego rodzicielkę. Zawsze lubiła się rozgadywać- i najwyraźniej przeniosło się to również na tekst pisany. Dobrze było dowiedzieć się, że, mimo tego co działo się na świecie, wszystko było u nich w porządku, ale… Były pewne granice, a on już dawno skończył te pięć lat. Postanowił jednak przeczytać wszystko dokładnie. A nuż okazałoby się, że jakaś ważna informacja utonęłaby w morzu bezsensownych plotek i anegdot z życia codziennego. Gdy wreszcie udało mu się przedrzeć przez gąszcz literek, wystukał na szybko odpowiedź, zapewnił, że nic strasznego mu się nie przydarzyło, i wysłał wiadomość. Przynajmniej tak mu się na początku wydawało. Błąd. Przeglądarka zawiesiła się.
-Głupi lis- wysyczał prosto w ekran laptopa, jakby to miało cokolwiek dać. Jednocześnie jego palce już przywołały Menadżera Zadań. Naprawdę, przyszło mu do głowy tylko to? Gdy Mozilla wreszcie raczyła się wyłączyć, komputer również postanowił zrobić sobie przerwę. I to nie przez wyczerpanie się baterii, tak długo tam nie siedział. Wyrzucił z siebie parę hiszpańskich przekleństw.- Co z ciebie za grat.
Niektórym mogłoby się wydawać, że często mówił sam do siebie. Nie. On po prostu rozmawiał z maszynami, na których pracował. Taki nawyk. Innym przyzwyczajeniem było natychmiastowe zbadanie, co jest nie tak ze sprzętem. Z tego co Rafael pamiętał, ostatnio działał jeszcze bez zarzutów. Och… Przegrzał się. Możliwe, chociaż średnio prawdopodobne. Na zewnątrz było tak zimno, a on nie szukał efektownego przejścia przez zabezpieczenia chronionej sieci, tylko pisał głupiego maila. Zrestartować.
W pewnym momencie przypomniał sobie, że siedział na ulicy, nie w swoim ustronnym mieszkaniu i swoim zachowaniem może ściągać na siebie niechcianą uwagę. Uniósł wzrok znad ekranu i powiódł wzrokiem po otoczeniu. Ludzie, rowery, samochody, jakiś przyglądający mu się mężczyzna… Czego on chciał? Zatrzymał na nim swoje spojrzenie. Wydawał się dziwnie znajomy, Rafael miał wrażenie, że już go widział, ale nie mógł skojarzyć gdzie i kiedy.
-Hej- rzucił do niego, zanim zdążył to przemyśleć. Zachciało mu się nagle rozmowy z innym człowiekiem. Jakby nie miał nic lepszego do roboty. Mógł jeszcze nie dostać odpowiedzi i w sumie miał nadzieję, że tak będzie. Może powiedział to za cicho albo nieznajomy miał problemy ze słuchem, albo istniał inny powód, żeby nie zareagować na jego przywitanie.
Spuścił wzrok z powrotem na bezpieczny teren. Komputer dalej się włączał. Czasem Argentyńczyk naprawdę marzył o lepszym sprzęcie.

Obserwacja młodego mężczyzny przy laptopie nie była może najciekawszą rzeczą, jaką mógł aktualnie robić Hawkeye, ale jego komentarze i zniecierpliwione uderzanie w klawisze sprawiły, że uśmiechnął się kątem ust. Znał się na komputerach dokładnie tyle, ile wymagała jego praca jako szpiega – potrafił włamać się do niektórych systemów i przejść przez pewne zabezpieczenia, choć w trakcie wspólnych misji z Natashą wolał, by ona zajmowała się negocjacjami z technologią. Zdecydowanie lepiej czuł się na pozycji wymagającej osłaniania jej wtedy pleców.
Był trochę zaskoczony, gdy nieznajomy podniósł głowę i rozglądając się, natrafił na niego wzrokiem. Może nie samym faktem spotkania ich oczu, a tym, że latynos odezwał się na powitanie.  Ludzie w takich sytuacjach zwykli raczej spłoszeni uciekać spojrzeniem, udając, iż nic się stało.
- Hej – odpowiedział, po krótkim namyśle postępując dwa kroki do przodu. Oparł się plecami o barierki mostu, po czym kucnął, przelotnie zerkając na ekran trzymanego przez młodego mężczyznę komputera. - Klocek się buntuje?

Zerkał na niego kątem oka, czując, że jego mięśnie całe spinają się nerwowo. Nieznajomy podszedł za blisko, przynajmniej jak na jego gust, i na razie nie wyglądało na to, że zamierzał szybko ulotnić się z tamtego miejsca. Ale mógł winić za taki stan tylko samego siebie. W końcu to on zaczął rozmowę.
Laptop wreszcie raczył się włączyć. Rafael zalogował się na swojego użytkownika- jedynego na komputerze, a jednak i tak chronionego hasłem. Nie czuł się zbyt komfortowo, wiedząc, że ten mężczyzna mógł zaglądać mu przez ramię, popatrzeć na argentyńską flagę rozciągniętą na pulpicie i niezliczoną ilość nowych folderów, które były praktycznie wszędzie.
-Za słaba moc obliczeniowa. Przegrzewa się- westchnął w odpowiedzi. To był przynajmniej bezpieczny temat, lepszy niż jakikolwiek inny, który mógłby mu przyjść do głowy w tamtym momencie.-Tak jakbym coś-
Urwał w połowie wypowiedzi. Był przyzwyczajony do wypowiadania swoich myśli na głos, bo zazwyczaj w okolicy nie było nikogo, kto mógłby go usłyszeć. Najczęściej były to przemyślenia niekoniecznie nadające się do rozpowiadania na prawo i lewo. Kłopotliwe.
-Jestem Rafael- przedstawił się po chwili lekko niezręcznego milczenia.

Nie sposób było nie zauważyć sposobu w jaki mięśnie szatyna wyraźnie się napięły – drgnięcie pod skórą na lekko zarośniętym policzku, wyraźne zarysowanie ścięgien na szyi, wyprostowanie ramion. Cała jego sylwetka krzyczała wręcz, że był w stanie alarmu. Cóż, Barton nie był tym wybitnie zaskoczony, w końcu latynos siedział w miejscu publicznym ze sprzętem, który nie kosztował kilku nędznych zielonych, a właśnie zainteresował się nim nieznajomy. Potencjalny złodziej, prawda? To, że był środek dnia i miejsce pełne ludzi nie oznaczało bezpieczeństwa. Właściwie to w tłumie łatwiej było zniknąć niż na pustej ulicy. Hm, flaga argentyńska na pulpicie? To by wyjaśniało genezę ciemniejszej skóry jego przypadkowego rozmówcy, jeśli założyć, że miał w sobie aż tyle uczuć patriotycznych, by obnosić się z krajem pochodzenia.  
Słysząc argument dotyczący przegrzewania chciał zasugerować kupno wiatraka i przyklejenie go na stałe taśmą do sprzętu – hej, na pewno zwracałby w ten sposób uwagę niekonwencjalnością rozwiązania – gdy mężczyzna się przedstawił.
- Clint – wysunął jedną rękę z kieszeni kurtki, wyciągając ją w stronę Rafaela. To że normalnie raczej ot tak nie rozmawiał z cywilami poza zadaniami, w których przekazywali mu jakieś informacje, nie znaczyło, iż miał się zachowywać jak gburowaty milczek.

Przez krótką chwilę tylko patrzył na jego wyciągniętą rękę, szybko jednak otrząsnął się i podał mu własną dłoń. Uścisk. Tylko tyle, a jednak przyprawiało go o lekkie zakłopotanie. Nie chciał jednak wyjść na jakiegoś kompletnego dziwaka, chociaż i tak pewnie niewiele brakowało. Zazwyczaj go to nie obchodziło, ale od czasu do czasu dobrze było zachować się jak normalny, cywilizowany człowiek.
Nie dodał niczego w stylu miło cię poznać. Znali się za krótko, jeszcze nie zdecydował, czy rzeczywiście można było tu mówić o przyjemności. Za to słowo „Clint” znów wywołało u niego przeczucie, że skądś go zna. Teraz trzeba było tylko skojarzyć fakty. Wysilił pamięć, bo inaczej nie dałoby mu to spokoju. Był już prawie pewien, że gdzieś go widział, tylko gdzie? Raczej nie osobiście, bo oboje zachowywali się, jakby spotkali się po raz pierwszy. Czyli może w telewizji albo w Internecie. Możliwe nawet, że znalazłby coś o nim w jednym z folderów, tym, do którego kopiował dane o ciekawych ludziach. Celebryta? Aktor? …Superbohater? Och.
-Hawkeye?- rzucił, posyłając mu pytające spojrzenie. Był tego prawie pewien, ale równie dobrze mógł właśnie zrobić z siebie głupka. Zdał sobie sprawę, że od jakiegoś czasu stukał w obudowę palcami u lewej dłoni. Jakiś dziwny tik- musiał przed sobą komputer, musiał coś klikać. Przestał.

- Tak też mi czasami mówią – odpowiedział Rafaelowi, nie robiąc z faktu rozpoznania specjalnej afery. Kiwnął tylko głową, uśmiechając się mimowolnie kątem ust, gdy zobaczył niepewność w spojrzeniu latynosa.
- Co do cholery... - mruknął już wybitnie do siebie, gdy poczuł wibracje telefonu w kieszeni spodni. Wykręcił się nieco, by wyłuskać sprzęt i właśnie ta króciutka chwila nieuwagi pozwoliła złodziejaszkowi chwycić laptop znajdujący się na kolanach Rafaela i uciec do stojącego przy barierkach samochodu. Nie żeby Barton nie próbował temu zaradzić – z jedną dłonią utkniętą w przeklętej kieszeni (jaki idiota wymyślił, żeby kieszenie jeansów były tak wąskie?!), odruchowo rzucił się do przodu, ale z tak beznadziejnej pozycji nie zdołał zrobić nic poza uchwyceniem nieznajomego za nogawkę. Wystarczyło jedno szarpnięcie, a mężczyzna się uwolnił. Hawkeye poderwał się na nogi w samą porę, by zobaczyć tablicę rejestracyjną i wrzasnąć:
- Wszyscy padnij! - zanim wystawiona przez okno broń zaczęła strzelać. Chwycił dwie najbliższe mu osoby, zmuszając je, by pochyliły głowy. Oczywiście, nie mógł wyjść spokojnie na spacer jak normalny człowiek, kłopoty zawsze zdawały się za nim podążać jak cień.

Skinął krótko głową, chociaż fakt, że rozmawiał właśnie z jednym z Avengersów raczej nie pomógł mu w opanowaniu skrępowania. Można by wręcz rzecz, że było przeciwnie.
Okazało się jednak, że to nie był jego największy problem. Wszystko potoczyło się tak szybko, że nawet nie zauważył, gdy jego laptop został tak nagle przechwycony. Nie było czasu na myślenie.
-Ej!- krzyknął dość głupio, bez zastanowienia zrywając się na nogi. Jego pierwszym odruchem było pobiegnięcie za tym całym złodziejem. Miał szybkie nogi i, niewykluczone, że gdyby nie samochód, udałoby mu się go dogonić i jakoś odebrać swoją zgubę. Może nie było to zbyt mądre, ale to był laptop. Jego laptop. I nie chodziło tu o sam sprzęt, a wszystkie pliki, projekty- te dokończone i nie. Oczywiście, miał kopie zapasową, jednakże fakt, że to wszystko dostało się w ręce jakiegoś nieznajomego o kompletnie niejasnych intencjach… Duża część z plików na jego komputerze w ogóle nie powinna się tam znaleźć i mogła się okazać potencjalnie niebezpieczna.
Jednakże gdy usłyszał krzyk Hawkeye'a, na dodatek połączony z odgłosem strzałów, wrócił mu rozum. Rzucił się na ziemię.

Obserwując otoczenie i szukając wzrokiem możliwych rannych, Barton wyłuskał z kieszeni telefon, wykręcając numer policji – no bo gdzie indziej dzwonić? S.H.I.E.L.D. miało wystarczająco dużo własnych problemów, by jeszcze zajmować się przypadkowymi rzezimieszkami na ulicach. On sam bez lepszego przygotowania też nie mógł gonić za pojazdem pełnym uzbrojonych narwańców, co nie znaczyło, że ot tak zostawi tę sprawę i wróci zadowolony do domu. Przekazał dyspozytorce potrzebne informacje, zawierając w nich numery blach oraz kierunek, w którym udało się czarne auto, kątem oka zerkając na Rafaela. Latynos bez oporów i natychmiast wykonał polecenie padnięcia na ziemię, gdy zostało wydane – był wyraźnie bardziej rozgarnięty niż przeciętny uczestnik tłumu, który mimo ostrzeżeń stał jak słup, obserwując sytuację. Cud, że z tego co zaobserwował, nikt nie został zabity lub ranny. Ludzie zachowywali się czasem gorzej niż otępiałe zwierzęta, szczególnie kiedy próbowało się ich ratować.
- Naraziłeś się komuś? - spytał Rafaela, wsuwając telefon do wewnętrznej kieszeni kurtki i jeszcze raz dla pewności przesuwając spojrzeniem po otaczającym ich tłumie. Nikt nie krzyczał, co uznał raczej za dobry znak. - To nie wyglądało na przypadkową kradzież.

Gdy samochód już odjechał, a strzały ucichły, postanowił wstać. Dźwignął się na nogi, wyrzucając z siebie parę soczystych, hiszpańskich przekleństw. Przesunął nieobecnym wzrokiem po tłumie ludzi, chociaż tak naprawdę wcale na nich nie patrzył, za bardzo zanurzony w swoich myślach. Jak przez mgłę dosłyszał, że Clint do kogoś dzwonił. Policja, zgadł. Na wszelki wypadek zanotował w pamięci numer rejestracyjny. Cóż, jeśli ten telefon był już załatwiony, to Rafael nie mógł zrobić nic więcej. Chyba, że włamałby się do systemu monitoringowego miasta i zobaczył, jaką trasę obrał samochód. Tylko co niby miałby zrobić, jakby jakoś ich znalazł? Raczej nie poprosić grzecznie o zwrot sprzętu.
-Narazić…- popatrzył na niego z lekkim zaskoczeniem, jakby sama ta myśl wydawała mu się dziwna.- Nie wydaje mi się, raczej nie mam wrogów. Chociaż fakt, to było… Niecodzienne.
Na chwilę zamilkł.
-Chyba, że wszedłem na stronę, na którą wchodzić pewnie nie powinienem, a oni namierzyli mój numer IP. Kimkolwiek są- odparł, starając się nie brzmieć na szczególnie przejętego. Może nie zapyta o szczegóły, pomyślał. Nieszczególnie zależało mu, żeby ktoś taki jak Hawkeye wiedział, że był hakerem.

Tłumaczenie w odpowiedzi latynosa wydało się agentowi naciągane – no i kto reagował tak spokojnie na kradzież cennego przedmiotu lub kradzież w ogóle? Barton zmarszczył lekko brwi, chcąc wypytać Rafaela o kilka rzeczy, gdy usłyszał ciche pikanie w innej kieszeni niż ta, do której jeszcze przed chwilą schował telefon. Odsuwając połę kurtki, wyłowił z wnętrza mały, czarny prostopadłościan – pager S.H.I.E.L.D. Uciszył gadżet przyciśnięciem odpowiedniego guzika.
- To by było na tyle wakacji – mruknął sam do siebie, gdy odczytał wiadomość wzywającą go na Helicarrier, wraz z podaniem pobliskiego miejsca lądowania quinjeta. Już dawno powinien się do tego przyzwyczaić, ale jednak fakt, że agencja idealnie wiedziała, gdzie się znajdował, wywoływał w nim ciche rozdrażnienie. Swędzenie tuż pod powierzchnią czaszki, którego nie mógł się pozbyć bez roztrzaskania głowy na dwoje.
- Obawiam się, że to koniec naszej rozmowy, obowiązki wzywają – zwrócił się do Rafaela, machając krótko pagerem, zanim go schował. - Ale nie zostawię cię tak na lodzie. Słuchaj – szybko pożyczył od stojącej najbliżej osoby długopis, chwytając latynosa za rękę. Na wewnętrznej stronie jego dłoni zapisał numer, czując się jak jedna z tych upijających się w barach lasek. - zadzwoń, jeśli chcesz odzyskać swój sprzęt i powiedz, że ja cię przysyłam. Powodzenia.
Barton pozwolił sobie na krótki półuśmiech, unosząc rękę w geście pożegnania, po czym wmieszał się w tłum, kierując kroki w stronę dzielnicy przemysłowej.

[z/t]

Mentalnie przygotował się już na niewygodne pytania. Jednakże jego rozmówca wyjął coś z kieszeni. Nie mógł powstrzymać ciekawości, dlatego popatrzył w kierunku małego urządzenia i przyjrzał mu się z niezbyt dobrze ukrytym zainteresowaniem. Później przeniósł wzrok na niego.
-Jasne- pokiwał głową ze zrozumieniem. Pewnie tak właśnie wyglądało życie kogoś takiego, jak on. Poza tym, najwyraźniej powstrzymało go to od wypytania Rafaela o wszystkie głupoty, dlatego w duszy poczuł ulgę. Rozmowa z nim nie była taka zła, chociaż na pewno skończyła się średnio miłymi wspomnieniami. A laptopem mógł się zając sam.
Ale najwyraźniej nie musiał. Nie zdążył nawet powiedzieć, że zapamiętanie owego numeru nie byłoby dla niego problemem lub że miał telefon z możliwością notatek- został on zapisany na jego dłoni.
-Okej. Dzięki- mruknął, chociaż bez szczególnego entuzjazmu. To „powodzenia” zabrzmiało jakoś dziwnie złowieszczo, chociaż pewnie nie to było jego intencją. Niewiadomo. Obserwował jak Hawkeye odchodzi, a potem zerknął z powrotem na swoją rękę. Ciąg liczb, które już zapamiętał.
Nie mógł jednak wiedzieć, do kogo był ten numer. Znaczy, mógłby może się gdzieś włamać i sprawdzić, ale wolał w tym akurat przypadku tego uniknąć. Westchnął cicho, opierając się plecami o barierkę. Czasem był takim tchórzem…
Wyjął z kieszeni swoją przedpotopową komórkę- nie była nawet dotykowa, chociaż bardzo by się z takiej ucieszył, lubił takie rzeczy- i wstukał podany przez Clinta numer.

Wanda doskonale wiedziała gdzie się udać, ponieważ czarne, gęste chmury wskazywały jej drogę. Cały czas zastanawiała się nad tym, czy nie powinna udać się do Houston wraz z Visionem, w końcu wyraźnie wyczuła nadchodzącą stamtąd falę silnej, magicznej anomalii. Jednak tak szybko jak się pojawiła tak i zniknęła, a niepokój pozostał i ciężko powiedzieć, czy był to niepokój tylko o bliską osobę...
Tym razem kierowała się rozsądkiem i posłuchała wytycznych Jarvisa. Zresztą ktoś musiał zbadać sprawę na Brooklynie.
Wyraźnie kontrastując z gęstymi chmurami sunęła po nieboskłonie. Póki co nie dostrzegała niczego co mogłoby w jakikolwiek sposób przyciągnąć jej uwagę. Wzrok Wandy padł na rozciągający się pod nią korek. Najwyraźniej wszyscy uciekali w kierunku Manhattanu, który kilka chwil wcześniej został demolowany przez nowego Hulka. I wtedy właśnie naszła ją chwila refleksji. Czy gdzieś tu na Ziemi znajduję się miejsce, gdzie można było czuć się bezpiecznie? Czy kiedykolwiek będzie miała szansę na normalne życie... Rodzinę, dom, ganek, na którym usiądzie z kubkiem herbaty czy kawy i najzwyczajniej w świecie poczyta sobie książkę? Zaraz jednak zganiła się w myślach. Nie po to wróciła do czynnej pracy w Avengers by teraz borykać się z takimi myślami.
Spinając się w sobie obniżyła lot i zawisła gdzieś w połowie wysokości mostu wyczekując na jakiś znak, czy informację od Jarvisa dotyczącą tej dziwnej anomalii.