Szósta aleja zachodnia

Przez krótką - zgoda, bardzo krótką - chwilę Billy miał już nadzieję, że konflikt został zażegnany i jednak będą mogli porozmawiać na spokojnie i poważnie. Razem z Klaudią udało mu się nawet zainicjować taką dyskusję, a do tego dziewczyna w końcu się uśmiechnęła, co Kaplan uznał za drobny sukces i zaczął głębiej zastanawiać się nad jej słowami oraz nad tym, co miał okazję zaobserwować... Tyle że zaraz potem wykonali w tej relacji wielki krok w tył.
Przy prędkości Tommy'ego także i tym razem Billy nie mógł go powstrzymać - a może jednak mógłby, gdyby naprawdę się postarał i zdążył się na to wcześniej przygotować? Nie był tego do końca pewien. Tak czy siak, nastolatek zmarszczył czoło, szybko odtwarzając w pamięci ujrzaną scenę i starając się przypomnieć sobie do czego dokładnie odnosił się jego rówieśnik. Raczej nie chodziło mu o teleportację dziewczyny, gdyż tej mógł się spodziewać, nawet jeżeli zaskoczyła go swą nagłością... Więc może ruch ogona? Z daleka wyglądał dość niebezpiecznie, szczególnie przy tym ostrym zakończeniu, z tym Billy mógł się zgodzić, ale w połączeniu z całym zachowaniem Klaudii chłopak wątpił, aby próbowała w ten sposób przeprowadzić atak... Bo czemu by miała? Zwróciłaby się przeciwko nim już wcześniej, gdyby to właśnie po to tu przybyła.
Mimo wszystko jednak Kaplanowi ciężko było złościć się na Tommy'ego czy robić mu wyrzuty, gdy białowłosy wykazywał się tak zaskakującą w jego przypadku opiekuńczością. Ustawienie się na pierwszym froncie to jedno, bo w razie czego dało się je wytłumaczyć na różne sposoby, ale takie słowa były już bardziej jednoznaczne... I sprawiły, że Billy aż lekko się uśmiechnął. Zastanawiało go czy Tommy w ogóle zdawał sobie sprawę z tego, jak to wszystko brzmiało i wyglądało, lecz teraz nie miał najmniejszego zamiaru go o to pytać. Może później się z nim trochę podroczy.
W tej chwili miał zaś na głowie coś ważniejszego, a mianowicie kolejną próbę załagodzenia konfliktu. Korzystając z tego, że znajdował się za białowłosym - i upewniwszy się, iż ten w dalszym ciągu utrzymywał wzrok na Klaudii, więc wiedział, że się nie teleportowała - podszedł bliżej niego, a następnie ułożył dłoń nisko na jego przedramieniu. Nie zaciskał mocno palców, więc jego rękę łatwo dałoby się odtrącić. Poniekąd chciał skupić na sobie uwagę Tommy'ego, może nawet zadziałać jako coś w rodzaju kotwicy... Niektórym to pomagało się uspokoić, a przynajmniej coś takiego pamiętał z opowieści mamy. Chyba że coś przekręcił albo chodziło jej o inne sytuacje, ale Kaplan wolał się tym teraz nie martwić.
- Myślę, że starała się cię złapać, a nie zabić. Naprawdę nie wydaje mi się, żeby miała w tym jakiś interes, wiesz? - zasugerował rówieśnikowi cichym tonem, a jeżeli jego dłoń nie została jeszcze do tej pory odrzucona, to wykorzystał ten fakt i uspokajająco przesunął kilka razy kciukiem po jego skórze - w geście, który można by było określić jako formę krótkiego "pseudo-masażu". W przeciwnym razie nie próbował inicjować dalszego kontaktu fizycznego.
Z tego wszystkiego Billy aż prawie - ale tylko prawie - zapomniał, że czuł się niezręcznie przy częściowo rozebranym Tommy'm. Starał się na tym nie skupiać, co nie było łatwe, gdy stali teraz tak blisko siebie, ale z drugiej strony Kaplan nie mógł przynajmniej powiedzieć, że nie miał w tej chwili czym się martwić... A względne pogodzenie towarzystwa wydawało mu się jednak ważniejsze od osiągnięcia jako takiego komfortu psychicznego. Zresztą... I tak za często go nie doznawał, więc trudno. Po takim czasie pewnie powinien był się już przyzwyczaić.
- Poczekaj trochę, aż będziemy mieć prawdziwych wrogów. Wtedy zaczniemy się na poważnie martwić, że ktoś próbuje nas zabić. W końcu zorganizujemy sobie całą galerię przestępców, może nawet podkradniemy Mścicielom kogoś większego - Kaplan nie miał bladego pojęcia czy tą metodą uda mu się ugłaskać Tommy'ego, ale uznał, że równie dobrze może jej spróbować... Bo gorzej już raczej nie będzie. Nastolatek rzucił też okiem w kierunku Klaudii, która na podstawie jego słów mogła wyciągnąć parę istotnych wniosków, o ile w ogóle miała ku temu głowę po tym, jak potraktował ją Tommy.

Tommy nie zareagował na jego słowa kolejną dawką agresji, co Billy uznał za małe zwycięstwo - i dzięki czemu uznał, że może teraz bezpiecznie skupić się na Klaudii oraz jej wyjaśnieniach. Po części pokrywały się z tym, do czego Kaplan sam był w stanie dojść, ale oprócz tego dostarczyły mu również nowych informacji, podkreślonych ruchami ogona, które nastolatek uważnie prześledził. Akurat takie rzeczy dobrze było na przyszłość wiedzieć... Zakładając, że to nie będzie ich jedyne spotkanie. Chłopak pokiwał nawet głową, wyrażając w ten sposób zarówno zrozumienie wobec wypowiedzi rówieśniczki, jak i jej poparcie.
Wyglądało na to, że razem potrafili przekonać Tommy'ego, który chwilowo odpuścił i w pewnym sensie nawet wycofał się z dyskusji... A przynajmniej na to wskazywało to jego fizyczne odejście na bok i cała jego zamknięta postawa. Z drugiej strony nie stanowiła ona niczego nowego, w związku z czym Billy nieszczególnie przejmował się zachowaniem białowłosego. Jeszcze tutaj był, to się liczyło... I najwyraźniej nie miał nic przeciwko kontynuowaniu rozmowy z Klaudią. Kaplan nie potrzebował dalszej zachęty.
- Nie przejmuj się tym. Pomyłki się zdarzają, a jak długo nie stało się nic złego, to nie ma sprawy. Następnym razem będzie lepiej - zwrócił się do dziewczyny, odnosząc się rzecz jasna do jej nieudanej akcji ratunkowej. Były to zresztą słowa, które zdarzało mu się powtarzać samemu sobie. Zwykle nie pomagały, nie poprawiały jego nastroju... Ale starał się w nie wierzyć i miał nadzieję, że Klaudii pójdzie to łatwiej.
Po całym tym przedstawieniu miała wszelkie powody, aby obawiać się Tommy'ego. Nie zaprezentował się w końcu jako zbyt... Stabilny, z braku lepszego słowa. Ani przyjazny. Rzecz w tym, że ludność cywilna nie powinna się ich bać, zupełnie nie taki wizerunek Billy chciał stworzyć dla Young Avengers. Liczył na to, że uda im się pójść w ślady Mścicieli, których ludzie w większości darzyli szczerym zaufaniem... Choć oczywiście rozumiał, że to potrwa i nie osiągnie się samo.
W przypadku Klaudii natomiast Kaplan nie był do końca pewien co takiego powinien uczynić. Wiedziała o ich zdolnościach, przynajmniej w pewnym stopniu, a oni o jej - to już jakiś początek. W jej obecności wprost wspomniał o byciu bohaterami i szczerze mówiąc po cichu liczył na to, że dziewczyna sama podłapie temat i jej słowa zdradzą jej nastawienie... Tak się jednak nie stało i teraz Billy zaczynał się wahać. Z jednej strony Young Avengers potrzebowali członków, a on sam chciał pomagać rówieśnikom, dla których taka szansa mogła coś zmienić. Klaudia wydawała się pasować do tego schematu, jeżeli sądzić po jej dotychczasowym zachowaniu. Z drugiej strony... Sama nie wyraziła zainteresowania, a Billy mógł się przecież mylić w ocenie. Chyba za dużo o tym wszystkim myślał. Powinien po prostu ją zapytać - byle taktownie. Tylko jak...?
- Hej, tak się zastanawiam... - zaczął, a jego spojrzenie przesunęło się na moment ku Tommy'emu, jak gdyby szukał w nim jakiegoś wsparcia, pomocy, nim sam się zreflektował i znów powrócił wzrokiem ku Klaudii. Nie zwlekał z kontynuowaniem wypowiedzi, nie chcąc dać białowłosemu czasu na wtrącenie jakiegoś zgryźliwego komentarza. Po dziewczynie zwyczajnie się go nie spodziewał, lecz oczywiście znał ją o wiele gorzej... A praktycznie wcale.
- Nie myślałaś kiedyś o tym, żeby z tymi swoimi mocami coś... Zrobić? To znaczy, chodzi mi o ich wykorzystywanie. W jakimś celu. Wiesz, dla dobra innych osób i tak dalej - zasugerował, równocześnie dzielnie walcząc z odruchem skrzyżowania rąk na klatce piersiowej. Dobrze wiedział, że taka postawa na ogół źle się ludziom kojarzyła i dlatego teraz szczególnie chciał jej uniknąć, ale przyzwyczajenie było silne. Na szczęście jeszcze z nim wygrywał.
Być może ujął sprawę mniej subtelnie, niż zamierzał, ale zrzucał to w głównej mierze na swój brak przygotowania. Miał za mało czasu, aby się zastanowić, to wszystko... W innym wypadku ułożyłby sobie w głowie o wiele lepszą, zgrabniejszą formułkę. Z drugiej strony przynajmniej niczego jeszcze nie zaproponował, więc w razie czego łatwo mógł się wycofać - na przykład gdyby Klaudia okazała się bardzo nieprzychylna temu pomysłowi. Tylko badał grunt. To nic takiego.

Billy uprzejmie w żaden sposób nie zareagował na bitwę Klaudii z jej okularami o jeden z włosów. Starał się nawet nie śledzić wzrokiem przebiegu tej potyczki, aby dziewczyna nie poczuła się przez to nieswojo. Ktoś mógłby powiedzieć, że w takiej sytuacji wypadało zaoferować jej pomoc, ale nie znali się przecież zbyt dobrze, więc taka propozycja pewnie tylko wprawiłaby ją w zakłopotanie albo jeszcze bardziej wzmogła jej frustrację, już teraz łatwo zauważalną.
W związku z powyższym nastolatek po prostu odczekał do chwili, gdy jego rozmówczyni gotowa była mu odpowiedzieć. Pominął milczeniem pierwszą z reakcji dziewczyny, na którą zresztą odezwał się Tommy, czyli sam zainteresowany. Kaplan nawet się temu nie dziwił, a przynajmniej nie słowom rówieśnika, gdyż ton jego głosu i wyraz twarzy stanowiły już pewnego rodzaju niespodziankę. Jakaś część niego spodziewała się chyba, że białowłosy będzie gwałtowniejszy... Ale najwidoczniej faktycznie się opanował. Ta myśl podbudowała trochę pewność siebie Billy'ego, a kiedy do tego Tommy się jeszcze przedstawił, Kaplan nie był w stanie powstrzymać lekkiego uśmiechu, który sam wprosił się na jego usta. Być może jednak uda im się jakoś dogadać?
Oblicze nastolatka prędko znów spoważniało, gdy tylko Klaudia zaczęła wyjaśniać im swoją sytuację, a przynajmniej jej część - tę dotyczącą problemów z jej mocami i wyglądem. Tych ostatnich można było tak naprawdę oczekiwać. Kaplan sam doskonale wiedział, że ludzie bardzo nie lubili osób, które się od nich różniły... Aparycją, poglądami, upodobaniami czy też czymkolwiek innym. Przez lata doświadczał tego na własnej skórze, a dopiero od kilku miesięcy miał względny spokój - od czasu, gdy opuścił szkołę i zaczął pobierać nauki wyłącznie od agentów Tarczy w ośrodku Young Avengers. Teraz będzie pewnie musiał wrócić do normalnych lekcji, o ile w ogóle uda się to jeszcze załatwić. Straci rok przez te nieobecności? Miał szczerą nadzieję, że nie. Jego rodzice nie byliby tym zachwyceni, szczególnie matka... Ale jakoś bardziej obawiał się ponownego spotkania z - z Keslerem - z rówieśnikami ze szkoły.
Teraz jednak nie powinien myśleć o swoich własnych kłopotach i niepewnej przyszłości, tylko o Klaudii. Szczerze mówiąc niemalże od razu wpadł na kilka argumentów, którymi mógłby spróbować ją przekonać, że powinna trzymać głowę wysoko, nie przejmować się reakcjami otoczenia i robić swoje, czyli czynić dobro... Lecz w tym momencie Tommy wtrącił się po raz kolejny, wymawiając na głos to, co Billy rozważał w duchu. Tylko ostrzej i bardziej bezpardonowo.
Kaplan podszedłby do tego inaczej. Wolałby najpierw uspokoić dziewczynę, pomóc jej zbudować pewność siebie, uwierzyć w jej możliwości... Podałby jej też przykłady na to, że jest to w ogóle wykonalne - bycie bohaterem pomimo nieludzkiego wyglądu. Tommy przyjął zupełnie inną taktykę, lecz akurat ostatni punkt programu również wykonał, powołując się na Teddy'ego, co sam Billy także planował uczynić. Nastolatek kiwnął więc tylko głową na potwierdzenie, że białowłosy rzeczywiście wymienił właściwe imię - choć za drugim razem - i postanowił zachować dla siebie fakt, iż Altman posiadał swoje zdolności nawet wówczas, gdy prezentował się jak zwykły człowiek... Za wyjątkiem lotu, do którego potrzebował skrzydeł. Kaplan miał za to jeszcze jeden pomysł.
- Ludzie bardzo długo bali się Hulka i starali się go dopaść, a gdzie jest teraz? W Avengers, u boku Kapitana Ameryki, Thora i wielu innych spośród największych bohaterów naszego świata. Thing z Fantastycznej Czwórki w ogóle nie potrafi wrócić do swojej poprzedniej postaci. Nightcrawler czy Beast z X-Men? Walczą w słusznej sprawie i nie pozwalają, aby kierowały nimi ich wątpliwości. Im wszystkim na pewno nie było i nie jest łatwo, ale właśnie w tym rzecz: starają się mimo to - wsparł wypowiedź Tommy'ego. Starał się, by jego głos brzmiał zachęcająco, motywująco, a nie tak, jak gdyby na przykład robił Klaudii wyrzuty, że za mało się starała... Bo naprawdę tak nie uważał.
- My dwaj i reszta naszych znajomych... My wszyscy potrafimy coś, co wyróżnia nas na tle pozostałych ludzi. Czasem są to moce, czasem wyjątkowe umiejętności... Ale jedne i drugie chcemy wykorzystywać, by pomagać innym. Nazywamy się Young Avengers i gdybyś tylko chciała, mogłabyś do nas dołączyć - być może Billy pospieszył się z tą propozycją, ale prawda była taka, iż nie mógł się już doczekać reakcji dziewczyny. Nawet odmowa będzie go stresowała mniej od niepewności i oczekiwania na decyzję.

Kaplan czekał w napięciu na odpowiedź Klaudii i w tym wypadku nie był nawet w stanie powstrzymać się przed wpatrywaniem się w jej twarz - częściowo skrytą za sporych rozmiarów okularami przeciwsłonecznymi. Z nerwów złączył przed sobą dłonie i zaczął bezmyślnie "bawić się" własnymi palcami, byle tylko czymś się zająć. Sam nie zwracał na to uwagi, tak pochłaniały go jego myśli.
Szczerze mówiąc chłopak nie oczekiwał odmowy, nie tak naprawdę. Brał ją pod uwagę jako jedną z możliwości, to oczywiste, a w dodatku wrodzony pesymizm podpowiadał mu, że była to wręcz najbardziej prawdopodobna opcja w tej sytuacji, ale... Jakaś część niego po prostu nie wierzyła w "nie" i nie dawała sobie powiedzieć, że mogła nie mieć racji. Była to część cicha i niezbyt nachalna, ale za to niesamowicie uparta.
Być może wynikało to poniekąd z jego przekonania, iż nic nie działo się bez przyczyny? Szczególnie przez ostatnie parę miesięcy nastolatek coraz bardziej utwierdzał się w myśli, że jego życiem musiał rządzić i kierować pewien określony porządek, jakiś odgórny plan... Jak inaczej wytłumaczyć to, w jaki sposób składała się do kupy jego historia, jak szczegóły zaczynały do siebie pasować? Jasne, prześladowania w szkole nie były najlepszą czy najbardziej oryginalną przeszłością bohatera, ale stanowiły podstawę wyrabiającą światopogląd. Pierwsze użycie mocy w czyjejś obronie, potem ta sprawa z ranną kobietą, ingerencja Tarczy... I wreszcie wszystkie najświeższe wydarzenia. Całość wyglądała na coś, co Billy mógłby wyczytać w komiksach, w nich zaś nic nie działo się przypadkowo. Każde wydarzenie miało jakiś cel. Skoro spotkali Klaudię, nastolatkę z mocami, to najwyraźniej ich losy będą ze sobą jakoś powiązane, a przyjęcie jej do drużyny zdawało się być najbardziej oczywistą opcją.
Odpowiedź dziewczyny go nie zawiodła - oczywiście, że nie, jak dorzucił od siebie ten cichy, wewnętrzny głos w jego głowie. Mimo to Billy i tak wypuścił teraz z płuc powietrze, które nieświadomie wstrzymywał w trakcie oczekiwania. Nie było to do końca westchnienie ulgi, lecz skłamałby mówiąc, iż tej ostatniej wcale nie odczuwał. Przeciwnie, cieszył się z decyzji Klaudii i głęboko wierzył w to, iż była ona słuszna.
Kaplan milczał podczas tej krótkiej wymiany zdań między nową koleżanką z drużyny i Tommy'm... Krótkiej i w gruncie rzeczy jednostronnej, gdyż białowłosy skwitował ją jedynie gestami, nie wypowiadając ani jednego słowa. Spojrzenie Billy'ego zatrzymało się właśnie na jego rówieśniku, a kiedy ten znowu zaczął sobie żartować - przewrócił oczami i tym razem już westchnął, choć oczywiście nie z ulgą, a raczej ze zrezygnowaniem.
- Teraz pięknie witamy Klaudię w grupie. Bez dawania jej w twarz albo inną część ciała... Tak uprzedzam na wypadek, gdyby cię kusiło. Naprawdę musisz się pozbyć tego nawyku - zwrócił się do Tommy'ego, równocześnie krzyżując luźno ręce na klatce piersiowej. Choć jego słowa można było odebrać jako formę skarcenia, to jednak na jego ustach błąkał się delikatny uśmiech, który łagodził ten efekt i ukazywał, że nie docinał drugiemu chłopakowi na poważnie. Kaplan prędko przeniósł zresztą wzrok na Klaudię.
- A skoro już o imionach mowa, to ja tak naprawdę jestem Billy. Ty natomiast będziesz potrzebowała pseudonimu, którym moglibyśmy cię określać w trakcie akcji albo po prostu przy innych ludziach... Powinniśmy się również wymienić numerami, jeżeli podasz mi swój, to wyślę ci też kontakty do pozostałych osób z drużyny. Co jeszcze... - nastolatek zawiesił na moment głos, w tym czasie wysuwając z kieszeni komórkę oraz baterię do niej, a następnie odruchowo montując jedno z drugim. Uruchomił telefon, wpisał do niego hasło, lecz w trakcie wykonywania tych czynności przemówił już ponownie.
- Wiem, sprowadzę do nas jeszcze kogoś, wszystkim nam wyjdzie na dobre, jeżeli porozmawiamy... Ale uprzedzam, że on jest płochliwy. I może próbować dobrać się do waszych portfeli - to ostatnie zdanie dodał po krótkim namyśle. Może i nie nastawiało najlepiej do osoby, o której mówił, ale z drugiej strony było przecież prawdziwe, więc Kaplan uważał, że jego towarzysze mieli prawo wiedzieć. Nie czekając na ich reakcję, chłopak rozejrzał się szybko, aby upewnić się, że w pobliżu nie ma nikogo, kto mógłby się ich przyczepić... A następnie pozwolił swoim myślom powędrować do schronu i do Eugene'a, którego w nim pozostawił. Doskonale wiedział jaki efekt chciał osiągnąć, potrafił go sobie zwizualizować, musiał się tylko na nim skupić i...
- PrzenieśtuEugene'aprzenieśtuEugene'aprzenieśtu... - powtarzał, a jego oczy rozbłysły błękitem, który zaraz potem zaczął wydzielać się także z jego dłoni. Nastolatek wysunął jedną z nich - tę, w której nie trzymał komórki - przed siebie, wnętrzem do góry, rękę zaś miał zgiętą w łokciu mniej więcej pod kątem prostym. Jego energia wirowała, część z niej przypominała kłębiący się dym, reszta zaś wyładowania elektryczne i iskry... Powietrze wypełniło się zapachem ozonu, charakterystycznym dla burzy.
Wszystko to nie trwało długo, zaledwie kilka sekund, pod koniec których większość energii zgromadziła się przed Billy'm, okręciła się wokół własnej osi, aż wreszcie rozprysła się od wewnątrz, migocząc i prędko zanikając. W miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą się znajdowała, przebywał zaś przywołany ze schronu Eugene, zapewne nieźle zaskoczony całą tą sytuacją.

Kaplan nie odpowiedział na komentarz Tommy'ego ani słowem, ani nawet żadnym gestem. W innych okolicznościach pewnie chętnie by się mu odwzajemnił, podroczyłby się z nim jeszcze przez chwilę, teraz jednak chciał się skupić przede wszystkim na Klaudii i na wprowadzaniu jej w działanie drużyny... A poza tym może odrobinę - ale tylko odrobinę - dotknęło go to wspomnienie o rządzeniu się.
Nie zamierzał dowodzić. Prawda była taka, że panicznie bał się myśli, że mógłby wylądować na stałe w tej roli. Wciąż liczył na to, że Teddy albo Kate niedługo przejmą od niego pałeczkę, ale poza nimi nikt się do tego nie palił... A nawet oni wykazywali ostatnimi czasy tylko niewielką własną inicjatywę. On sam miał z kolei mnóstwo chęci i zapału, tyle że jednocześnie zdawał sobie sprawę z tego, iż nie nadawał się na leadera. Pomijając już wszystko inne... Kto by go w ogóle słuchał? Często nie potrafił ogarnąć nawet swoich młodszych braci, a co dopiero całej grupy rówieśników z mocami i niejednokrotnie bardzo... Powiedzmy, że z bardzo wyraźnie zarysowanymi charakterami.
Sukkuby kojarzyły się Billy'emu dość jednoznacznie - z pewnym konkretnym rodzajem demonów, wyjątkowo popularnym w różnego rodzaju tytułach, szczególnie fantasy, a także wśród męskiej, napalonej i zwykle niepełnoletniej części ich fanów. Nie to, żeby ich oceniał, choć sam siłą rzeczy nie podzielał tego zainteresowania... Ale po prostu trochę niepokoił go fakt, iż takie przezwisko nadał Klaudii ktoś z rodziny. Miał szczerą nadzieję, że wynikało to jedynie z niepełnej wiedzy tej osoby, bowiem w innym wypadku mogłoby być trochę niezręcznie. Trochę bardzo. Mimo to pseudonim pasował do wyglądu dziewczyny, a skoro jej się podobał, to Kaplanowi nic do tego. Być może będą mieli szczęście i nikt się tego nigdy nie przyczepi. Aż dziwne, że nie zrobił tego Tommy...
Teraz jednak przyszła kolej na zajęcie się również Eugene'em, który - co Billy powinien był przewidzieć i co właśnie sobie w myślach wypominał - stanowił idealny cel dla białowłosego. Przynajmniej tyle dobrego, że tym razem nie zaczęło się od super szybkiego ataku, ale zapewne wiązało się to z faktem, iż przybycie nowej osoby zostało z góry zapowiedziane. Wcześniej zadziałał element zaskoczenia, wzmagany przez podejrzliwość Tommy'ego... Więc, podsumowując, nie było aż tak źle, jak mogłoby być. Szczególnie, że bardziej empatyczna Klaudia stanowiła chyba odpowiednią przeciwwagę dla agresji i żartów ich rówieśnika.
Rzecz jasna nie zmieniało to faktu, że Eugene i tak sprawiał wrażenie szczerze przerażonego. To akurat Kaplan nie do końca rozumiał. Co prawda podczas swoich dotychczasowych doświadczeń z teleportacją chłopak był albo nieprzytomny albo... Albo chyba opętany, o ile Billy dobrze rozumiał to, co zrobiła mu Skuld... Ale przecież musiał wiedzieć, że bywał już w ten sposób transportowany, prawda? Jak inaczej - w jego wyobrażeniu - zabrali go na inny kontynent?
Wszystko to - zwłaszcza w połączeniu z powitaniem w wykonaniu Tommy'ego - sprawiło, że Kaplan westchnął głęboko, równocześnie opierając wolną dłoń na biodrze. Rękę z komórką opuścił póki co luźno wzdłuż ciała. Wszelkie efekty wizualne wynikające z jego mocy zdążyły już do tej pory całkowicie zniknąć, więc znów nie zwracali na siebie aż takiej uwagi... Pomijając miganie Eugene'a i ogon Klaudii.
- Mnie od początku przypominał bardziej zająca - skomentował pierwszą z wypowiedzi Tommy'ego, choć cichszym od niego tonem... I na pewno nie rozbawionym. Brzmiało to bardziej tak, jak gdyby po prostu stwierdzał fakt, nad którym się jeszcze w dodatku na bieżąco zastanawiał. Zaraz potem jednak nastolatek zwrócił się już bezpośrednio do Eugene'a.
- Teleportowałem cię. Trzeci raz i wciąż jeszcze jesteś w jednym kawałku, więc chyba możemy ostrożnie założyć, że to bezpieczna metoda podróży. To Klaudia, jest wśród nas nowa, a Tommy'ego już wcześniej spotkałeś... Przelotem. Miałeś wtedy szczęście, bo teraz będziesz go musiał jeszcze słuchać... Ale nie martw się, przywykniesz. Uznałem, że powinieneś zacząć poznawać resztę drużyny, nie tylko mnie i... Victora - liczył na to, że takie żarty uspokoją chłopaka i wprowadzą między nimi lepszą atmosferę. Trochę niepokoiła go ta płochliwość, strachliwość Eugene'a, ale nie chciał go z góry skreślać. Alternatywa nie była zbyt ciekawa, gdyż przecież nie mogli go tak po prostu zostawić samemu sobie, aby wrócił do kradzieży, a potem... Kto wie? Mógłby się zająć czymś gorszym, wykorzystywać swoje zdolności w złych celach... Billy wolałby do tego nie dopuścić. Głęboko wierzył w dawanie ludziom drugiej szansy.

Ostrożnie obserwując interakcje zachodzące między członkami drużyny, Billy powoli i bezgłośnie wypuścił z płuc wstrzymywane przez krótką chwilę powietrze. Obawiał się, że będzie gorzej, może nawet dużo gorzej... Nie spodziewał się co prawda aż powtórki z kłótni, jaka rozegrała się niedawno pomiędzy Cassie i Elim, ale mimo to zdążył się już - w nieprzyjemny sposób - nauczyć, że na spotkaniach grupy zawsze trzeba było brać pod uwagę różnice charakterów wszystkich zebranych.
W tej chwili chłopak miał wrażenie, że dałby sobie z tym radę, że w ogóle wszyscy razem jakoś sobie poradzą, nawet z natury wredny i uszczypliwy Tommy - a to z kolei napawało go czymś, co najprawdopodobniej określiłby mianem optymizmu, gdyby nie znał samego siebie lepiej. Zdecydowanie jednak nastolatek czuł się teraz pewniej i żałował tylko tego, że Victor oraz Teddy nie byli obecni na zebraniu, aby na własne oczy ujrzeć te postępy. Oczywiście łatwo mógłby ich sprowadzić - tak jak Eugene'a - ale wydawało mu się, że obecność mniejszej liczby osób działała w tej chwili na ich korzyść... Szczególnie ze względu na byłego kieszonkowca.
Uwadze Kaplana nie umknęło co prawda to pełne niedowierzania spojrzenie, które rzucił mu białowłosy, jednakże odpowiedział na nie jedynie lekkim uśmiechem... Czym, jeżeli miał być szczery, trochę zaskoczył nawet samego siebie. Wbrew pozorom doskonale rozumiał wątpliwości Tommy'ego. Nie mógł powiedzieć, że były zupełnie bezpodstawne, niestety wręcz przeciwnie. Z drugiej strony... Do tej pory Eugene utrzymywał się głównie z kradzieży, prawda? Oznaczało to, że musiał posiadać jakieś przydatne zdolności, nie wspominając już o tym, iż odwagi też powinien mieć wystarczająco dużo, skoro zdecydował się łamać prawo. Może przycisnęła go do tego desperacja, ale mimo to... Billy po prostu wolał myśleć, że rówieśnik mógł jeszcze wyjść na ludzi i przede wszystkim znaleźć swoje miejsce w drużynie. Jeżeli nie, to wtedy będą się martwić co dalej.
- Przed chwilą rozmawialiśmy o pseudonimach, Eugene. Ty też będziesz sobie musiał jakiś znaleźć i to najlepiej niedługo, więc przemyśl sprawę. A wracając jeszcze do kwestii kontaktu, żebyśmy mieli to z głowy... Podasz mi swój numer, to prześlę ci te, które już mam? - przemówił od razu po tym, jak Klaudia zamilkła, w trakcie wypowiedzi przenosząc wzrok z Eugene'a właśnie na nią... Bo to przecież do niej zwrócił się na końcu. Dla dodatkowego efektu uniósł nieco wyżej dłoń, w której wciąż trzymał swoją komórkę, a następnie delikatnie nią zakołysał, w tym samym czasie pociągnięciem kciuka odblokowując już ekran. Zaraz potem wszedł prosto w menu z kontaktami, gotów utworzyć nowy, przypisać do niego podany mu przez rówieśniczkę numer i wreszcie wystosować na niego odpowiednią wiadomość. Billy nie był pewien tego, czy Eugene posiadał w ogóle własny telefon i trochę w to wątpił, lecz jednak po cichu miał nadzieję, że w razie czego chłopak sam się w tej sprawie zgłosi, aby również załapać się na tę wymianę. Jeżeli nie - trudno.
Wszystko to przypominało zresztą Kaplanowi o konieczności zorganizowania dla nich czegoś lepszego od komórek i to lepiej prędzej niż później. Przydałyby im się prawdziwe, profesjonalne komunikatory, podobne do tych, które otrzymali od Tarczy... Może jednak pozbycie się ich było złym pomysłem? Gdyby udało im się je po prostu trochę przeprogramować, zmienić ustawienia, uniemożliwić agentom ich namierzanie czy podsłuchiwanie... Ale teraz i tak było już sensu się tym martwić. W końcu znajdą jakieś inne rozwiązanie, może nawet niekoniecznie technologiczne, gdyż w głowie Billy'ego zaczął się kształtować pewien pomysł... Który oczywiście musiałby najpierw przedyskutować ze wszystkimi członkami drużyny, aby wyrazili swoją zgodę. Spojrzenie chłopaka odruchowo przesunęło się ku rozłożonemu na masce samochodu Tommy'emu, a jedna z jego brwi uniosła się lekko w reakcji na jego własne myśli. Tak, już to widział, że wszyscy przystaną na jego propozycję komunikacji telepatycznej... A sam nie był jeszcze nawet do końca pewien tego, jak dokładnie miałaby działać.
Po załatwieniu sprawy z rozdysponowaniem numerów, Kaplan zawahał się na moment, dosłownie na ułamek sekundy, nim schował telefon do kieszeni - tak po prostu, bez wyjmowania z niego baterii. Powoli zaczynał sądzić, że takie rozbrajanie komórki nie miało większego znaczenia. Tarcza i tak by ich znalazła, gdyby naprawdę się do tego przyłożyła, prawda? Musiała być w stanie podłączać się pod kamery miejskie, pewnie posiadała programy do wykrywania twarzy i tak dalej... Więc właściwie dlaczego agenci jeszcze ich nie zgarnęli? Być może jednak Mściciele mieli z tym coś wspólnego, po rozmowie z Billy'm i Victorem albo... Albo może z Cassie, która obiecała, że w imieniu drużyny również spróbuje nawiązać z nimi nić porozumienia? Niedługo powinien do niej napisać.
- Więc... Macie może jakieś pytania na początek? - zapytał odrobinę niezręcznie, równocześnie odrywając wreszcie wzrok od Tommy'ego, któremu chyba przyglądał się odrobinę zbyt długo, aby znów podzielić uwagę przede wszystkim pomiędzy Klaudię i Eugene'a. Teraz, gdy obie dłonie miał już znów wolne, instynktownie objął się luźno ramionami w pasie.

Billy zmarszczył lekko czoło z powodu wątpliwości Eugene'a i już zamierzał na nie odpowiedzieć, zapewnić chłopaka o tym, że owszem, pseudonim będzie mu dosłownie niezbędny w tym "zawodzie" - gdy uprzedził go w tym Tommy i to w typowy dla siebie sposób. Brunet nawet nie próbował mu przeszkodzić albo jakoś mu przerwać. Zdążył się zorientować, że nie miałoby to żadnego sensu, bo jego wyblakła kopia po prostu musiała w ten czy inny sposób dać upust swoim emocjom. Pod tym względem obaj byli akurat bardzo do siebie wzajemnie niepodobni, gdyż sam Billy wykazywał raczej skłonności do zachowywania powagi i pewnej skrytości... Przynajmniej pod niektórymi względami. Zgoda, może nawet pod wieloma.
Najważniejsze jednak, że w związku z powyższym Kaplan pozwolił rówieśnikowi mówić, równocześnie odchylając głowę lekko na bok i rozluźniając ramiona, aby następnie dłonie przesunąć na swoje biodra. Na jego twarzy odmalował się wyraz zrezygnowania, które graniczyło już wręcz ze znudzeniem. Osobiście zdążył przyzwyczaić się do złośliwości Tommy'ego i teraz po prostu go ona nużyła. Wzdychając cicho, nastolatek żywił tylko nadzieję, że pozostali członkowie grupy również prędzej czy później przywykną do zachowania białowłosego, uodpornią się na nie i nauczą się je ignorować. W końcu powinni się przecież zorientować, że za tym wszystkim nie kryło się nic poważniejszego... A przynajmniej Billy wolał wierzyć, że była to jedynie zwykła - i w ostatecznym rozrachunku nieszczególnie szkodliwa - cecha charakteru.
Pomimo swojej reakcji, nastolatek i tak w dalszym ciągu utrzymywał spojrzenie na Eugene'ie oraz, w miarę możliwości, także na Tommy'm... Choć tego ostatniego siłą rzeczy ciężej było śledzić wzrokiem, kiedy w takim tempie zmieniał swoje pozycje. Szczerze powiedziawszy na tak krótkich dystansach białowłosy sprawiał wrażenie, jak gdyby teleportował się z miejsca na miejsce i głównie ruch powietrza sugerował, że tak naprawdę było jednak inaczej.
Przez tę swoją obserwację - oraz krótką refleksję - Billy niemalże nie zwrócił uwagi na to, że Klaudia znów zniknęła z parkingu. Nie dojrzał tego, chociaż odnotował charakterystyczny odgłos, a po chwili również zapach jej teleportacji... Najwyraźniej Tommy zainteresował się tym za to w większym stopniu, bo w końcu dał spokój Eugene'owi, przynajmniej chwilowo, aby znów zająć się plecakiem dziewczyny. Na słowa swojej kopii Kaplan zareagował początkowo tylko wzruszeniem ramion, nim skorzystał z tej okazji, aby wrócić do dyskusji o pseudonimie.
- Nie mówię, że musisz coś sobie wybrać już, teraz, natychmiast, ale po prostu się nad tym zastanów. Im szybciej coś dla siebie znajdziesz, tym lepiej dla nas wszystkich, bo na pewno będziesz potrzebował jakiegoś przezwiska... I to raczej już niedługo. Jeżeli naprawdę nie będziesz miał żadnego, ale to żadnego pomysłu, to zawsze możemy urządzić burzę mózgów, w trakcie której przywiążemy Tommy'ego do krzesła i porządnie go zakneblujemy - zaoferował. Przez większość tej wypowiedzi utrzymywał ton głosu na mniej więcej stałym poziomie, przez co całość zabrzmiała poważnie i dość rzeczowo... Choć ostatni fragment był oczywiście żartem. Momentami bardzo kuszącym, ale jednak żartem... Do tego dość dwuznacznym, ale akurat to wyszło niezamierzenie.
Wspomniany speedster zdążył zaś przez ten czas porzucić plecak Klaudii i rozpocząć super szybkie śmiganie po parkingu. Kaplan nawet nie starał się podążać za nim wzrokiem. Pokręcił tylko głową, lecz nie bez cienia pobłażliwego uśmiechu na ustach. Zakładał, że ich nowa towarzyszka zamierzała prędko do nich powrócić, skoro pozostawiła na miejscu swoją własność i nie wspomniała dokąd się wybiera. Gdyby miało jej nie być dłużej, to chyba dałaby im znać, prawda...?
Jak się okazało - owszem. Co więcej, Klaudia przyniosła nawet ze sobą koszulkę dla Tommy'ego, którą Billy odruchowo uznał w myślach za dar na przebłaganie rozszalałej bestii. Jaki smok, taka ofiara, jak mniemał... A kąciki jego ust aż uniosły się lekko na to porównanie, które może nie było nawet zbyt dobre i zdecydowanie nie miało nigdy opuścić jego głowy, nie bez udziału jakiegoś upartego telepaty... A jednak od razu poprawiło mu humor.
- Skoro wszyscy jesteśmy już teraz kompletnie ubrani i dla odmiany nikt nikogo nie dekoncentruje swoim negliżem... - w tym momencie nastolatek pozwolił jednej ze swoich brwi podjechać w górę. On niczego nie sugerował. Ot, po prostu odnosił się do wcześniejszych słów Klaudii, dotyczących komfortu psychicznego Eugene'a. Bo był dobrym kolegą.
- ... To pewnie powinienem wam co nieco opowiedzieć o naszych obecnych planach oraz działaniach i wtedy zobaczymy, czy będziecie mieć jakieś pytania. Tylko najpierw jedna sprawa: może przeniesiemy się gdzieś, gdzie na pewno nie będziemy się rzucać w oczy? Bo mam na to pewien pomysł - zasugerował, wędrując pytającym wzrokiem pomiędzy rówieśnikami.