Północno-zachodnia część lasu

Znajduje się tu tymczasowa baza S.H.I.E.L.D. przygotowana specjalnie na potrzeby misji. Przygotował ją oddział z Rosji. Znajduje się tu kilka podgrzewanych namiotów, skutery śnieżne, zaprzęgi i pełny osprzęt potrzebny na wyprawę.

Lot na Syberię ciągnął się niemiłosiernie i nie pomagało kilkukrotne czytanie wybitnie lakonicznych akt sprawy, które w większości zawierały dziwne wyniki ze skanerów niewiele mówiące Bartonowi. Piloci i agentka Hanabusa też jacyś mało gadatliwi... Wiedząc, że mieli jeszcze trochę czasu, zanim dotrą na miejsce, mężczyzna pozwolił sobie na płytką drzemkę – nikt zdał się nie zwrócić uwagi na to, jak ciasno skrzyżował ręce na torsie i nieznacznie opuścił głowę, zamykając oczy.
Do stanu całkowitej przytomności przywrócił go nagły wybuch. Quinjet, w którym siedzieli, wciąż był cały, dźwięk doszedł gdzieś z przodu maszyny. Kolejne wydarzenia potoczyły się bardzo szybko. Zgrzyty, ryk rwanego poszycia, jęk powalanych drzew. I okruchy szkła tańczące w powietrzu w makabrycznej parodii płatków śniegu. Uderzenie.
Hawkeye nie podniósł od razu głowy, gdy mroczki przestały mu tańczyć przed oczami – nieznacznie poruszył kończynami, upewniając się, że wciąż je wszystkie ma i nie przygniata go żaden kawał wraku. Wyglądało na to, że nie odniósł poważniejszych obrażeń. Wciągając powietrze z cichym syknięciem stanął na nogi, rozglądając się po najbliższym otoczeniu. Sądząc po rozmiarze zniszczeń i zgnieceniu przedniej części, nie było szans by ten quinjet miał się jeszcze kiedykolwiek wznieść. Cholera, Barton naprawdę nie chciał zaglądać w miejsce, gdzie wcześniej siedzieli piloci – chyba tylko cud mógł uratować ich przed zostaniem ludzką wersją mielonki w puszkach.
- Ja pierdolę – mruknął pod nosem i ostrożnie stawiając kroki, przeszedł do luku, w którym znajdowała się część sprzętu zabranego na wyprawę. W tym jego specjalnie przystosowany do niskich temperatur łuk i kołczan pełen strzał. Ignorując ból obtłuczonych i otartych mimo kombinezonu miejsc, przewiesił wszystko przez tors.
Zaraz potem uwagę Mściciela przykuł ruch po jego lewej – ocknęła się agentka Hanabusa.
- Moment, nie ruszaj się – rzucił odruchowo, choć ta już zaczęła siadać. Cóż, mógł przynajmniej wykluczyć w ten sposób uszkodzenie kręgosłupa i górnych kończyn. Wzrok blondyna powędrował dalej, aż zatrzymał się w miejscu, gdzie z nogi agentki wystawał paskudny kawał żelastwa – takie obrażenie mogło skutecznie wyeliminować ją z wykonywania zadania, ale przynajmniej żyła.
- Nawet nie próbuj tego wyciągać – powiedział, postępując kilka kroków i napierając ramieniem na częściowo zgniecioną tylną klapę. Żadna z powstałych dziur nie była wystarczająco duża, by dał radę się przecisnąć. Szczęście znów się do niego uśmiechnęło – uderzenie musiało osłabić większość mechanizmów, w wyniku czego klapa opadła z trzaskiem po kilku solidnych naparciach.
Barton zeskoczył na śnieg, zatrzymując się na chwilę, gdy krajobraz wyraźnie zafalował mu przed oczami. Niedobrze, musiał uderzyć się w głowę dużo mocniej, niż sądził. Uniósł rękę wysoko w górę i krzyknął, chcąc zwrócić na siebie uwagę pozostałych przy życiu członków wyprawy, których zauważył w niedalekiej odległości. Zdecydowanie należało pobieżnie opatrzyć ranę agentki Hanabusy i przenieść ją do bazy.
A Hawkeye? Odepchnął od siebie ręce agenta przeszkolonego w zakresie udzielania pierwszej pomocy, nakazując, by najpierw zajęto się ranną Japonką. Jego głowa mogła zaczekać jeszcze pięć minut. Mężczyzna odsunął się kilka kroków od klapy, by nie utrudniać przejścia, po czym sięgnął do kieszeni, w której znajdował się komunikator S.H.I.E.L.D. Wsunął słuchawkę do ucha, uruchamiając urządzenie. Zanim miał okazję choć spróbować skontaktować się z dowództwem, usłyszał w uchu nagrany komunikat – wyglądało na to, że jego ulubiony machający młotkiem kolega znowu pojawił się na Ziemi.
- Tu Barton, odbiór.

Wdowa nie miała wiele czasu, by przygotować się do tej misji. Swoich towarzyszy - Kapitana, Patrona i Coulsona - opuściła na prywatnym lotnisku w Petersburgu, gdzie bez długich pożegnań wyskoczyła z helikoptera i dołączyła do zespołu czyścicieli z rosyjskiego oddziału agencji. Dostała pół godziny na błyskawiczny prysznic, przebranie się w zapasowy kombinezon i skompletowanie reszty potrzebnego jej sprzętu - począwszy od broni, na ciepłych butach skończywszy. Polecenia Fury'ego były jasne, Natasha musiała jak najszybciej dołączyć do swojego partnera i pomóc mu w wykonaniu zadania. Na szczęście udało jej się jeszcze niemal w biegu spotkać z medykiem jednostki, który - ku jej ogromnemu zaskoczeniu - ocenił jej stan zdrowia na bardzo dobry. Wprawdzie czuła się doskonale, ale logika podpowiadała jej, że to musi być zasługa utrzymującego się od dłuższego czasu wysokiego poziomu adrenaliny. Jakby na to nie patrzeć - właśnie uciekła z grzbietu leviathana, a samo to zakrawało na cud. Wyjście z tego w całości, ocierało się o miano rzeczy całkiem nieprawdopodobnej. Może to i dobrze, że Wdowa nie miała teraz ani chęci ani czasu, by roztrząsać tą zagadkę. Bo przecież zawsze jest tylko jedna akcja na raz. Do zdarzeń z Petersburga wróci w czasie pisania raportu, o który dyrektor z pewnością szybko się upomni.
Pobijając swój nowy rekord w szybkości przygotowań, Wdowa zajęła swoje miejsce na pokładzie i przygotowała się do startu. Początkowo nie rozumiała czemu jej eskorta, a także sam dyrektor, z którym rozmawiała krótko przez telefon, są tak bardzo spięci. Wszystkim towarzyszył wręcz grobowy nastrój, a Fury był tak przejęty Syberią, że nawet nie urządził jej awantury za współudział w nasłaniu na Petersburg latającej bestii (nie żeby to była jej wina, ale i tak spodziewała się kilku wymówek). Dopiero, gdy Quintjet oderwał się od ziemi i wzbił na wysokość przelotową, dowiedziała się od reszty załogi o niezwykle trudnych warunkach panujących obecnie na Syberii (tego akurat mogłaby się domyślić - taki klimat), a także o wypadku, w którym zginęło kilkoro ich ludzi. Pewnie powinna bardziej się tym wszystkim zmartwić, ale jedyna informacja, która faktycznie ją interesowała to stan Clinta. Jeśli jemu nic nie było, Wdowa pozostawała względnie spokojna. Dla tamtych nic nie mogła już przecież zrobić.
Póki lot nie nastarczał ogromnych trudności i jej obecność nie była nikomu potrzebna, Natasha zdecydowała się na drzemkę. Choć nie odczuwała fizycznego zmęczenia, to jednak jej psychika była w raczej słabej kondycji i chwila snu nie powinna jej zaszkodzić. Zasnęła błyskawicznie, gdy tylko ułożyła głowę na zwiniętej do formatu poduszki, kurtce i zamknęła oczy. W ten sposób minął jej prawie cały lot.
Obudzono ją, gdy resztki rozbitych Quinjetów pojawiły się na radarze. Prawdopodobnie tutaj będzie musiała rozstać się ze swoją dotychczasową kompanią, bo ich zadaniem było sprzątniecie powstałego w czasie katastrofy bałaganu. Ona miała czym prędzej ruszyć za resztą. Najpierw jednak musiała poznać ich położenie.
- Tu Wdowa. Hawkeye podaj swoją pozycję, odbiór.
Jej jak zawsze absolutnie opanowany ton, zabrzmiał w eterze na częstotliwości agencji z pewnością docierając do adresata. Natasha wciąż na pokładzie Quinjeta, szykowała się do lądowania, które z uwagi na panujące warunki nie zapowiadało się przyjemnie. Miała tylko nadzieje, że skutery śnieżne nie ucierpią i nic nie będzie jej już spowalniać. Im szybciej dotrze do Bartona tym lepiej. Lepiej dla misji, i dla niej samej. Choć nigdy by się do tego nie przyznała, dłuższa rozłąka z partnerem wpędzała ją w wybitnie zły nastrój.
I jeśli ktoś spróbuje użyć teraz słowa "tęsknota", dostanie kupon na darmowe testowanie jej żądeł. Na swojej własnej skórze, oczywiście.

Krótka i rzeczowa rozmowa z dowódcą znacząco podniosła morale agenta podkopane po katastrofie – bo inaczej nie można było określić twardego lądowania quinjetów. Fury był jedną z tych osób, które zajmowały odpowiednie stanowisko i nadawały się do tego jak mało kto. Skoro miał wszystko pod kontrolą, z listy zmartwień Bartona automatycznie znikały oczyszczenie terenu, zanim pojawi się ktoś z lokalnych służb (choć zamieć z pewnością znacznie opóźni interwencję), plus upewnienie się, że osobom którym udało się przeżyć, zostanie zapewniona należyta opieka.
Priorytetem stawało się więc znów wykonanie zadania. Dobrze, tak właśnie powinno być.
Opuszczając rękę, którą trzymał przy uchu w trakcie połączenia z bazą S.H.I.E.L.D., obrócił się w stronę wraku będącego jeszcze niedawno ich sprawnym pojazdem. Nic nie szkodziło przejrzeć luków, sprawdzić co z rzeczy przydatnych się uchowało, a co nie nadawało już do użycia. Oczywiście najcenniejszy przedmiot stanowił jego łuk z kołczanem wielofunkcyjnych strzał, ale posiadanie dodatkowej broni nigdy nie bolało, nie mówiąc już o niewielkich, ale wysokoenergetycznych racjach żywnościowych, które zawsze upychał do wolnej kieszeni, nawet jeśli misja zapowiadała się na krótką. Nigdy nic nie wiadomo, a doświadczenie podpowiadało, że przezorny jest zawsze ubezpieczony.
Gdy usłyszał w komunikatorze zniekształcony przez transmisję głos Natashy, odetchnął krótko, zerkając na GPS. Potarł oszroniony wyświetlacz, sprawdzając wyświetlone współrzędne, które podał w odpowiedzi. Wstając z kucek i zamykając jeden z dolnych luków, zsunął się po nachylonym w dół tyle zrujnowanego quinjeta, wypatrując na niebie pojazdu agencji. Zakładał, że Wdowa również dostanie się na miejsce drogą powietrzną, mimo trudnych warunków, tak było właśnie najszybciej.