Szósta aleja zachodnia

Z każdą kolejną próbą teleportacja szła Billy'emu coraz lepiej. Przez kilka ostatnich dni nie miał co prawda okazji, aby ją ćwiczyć, lecz mimo to był dobrej myśli. Widział efekty swojej pracy, zauważał i przede wszystkim czuł tę poprawę... Mniej się po drodze męczył, a bezpośrednio po przeniesieniu się do nowej lokacji potrafił utrzymać się przez chwilę w powietrzu i dzięki temu delikatnie, na własnych warunkach opaść na ziemię. Zaczynał ufać temu sposobowi podróżowania.
Problem polegał jednak na tym, że tym razem chłopak bardzo dobrze wiedział do kogo chciał się udać, lecz nie dokąd. Oczywiście robił coś takiego już wcześniej, więc nie wątpił, że trafi we właściwe miejsce, lecz niepokoiło go trochę to, iż teleportacją najprawdopodobniej zwróci na siebie uwagę przypadkowych osób. Jego zdolności były w końcu dość... Widowiskowe. Nie sprawdzały się wówczas, gdy chciało się utrzymać dyskrecję, nie mniej jednak w tym wypadku Kaplan rozumiał, że nie ma innego wyjścia. Nie pozostawało mu nic innego, jak tylko liczyć na łut szczęścia.
Rzecz jasna wcale go nie posiadał, jak zorientował się od razu, gdy tylko efekty świetlne zwyczajowo towarzyszące pokazom jego mocy zaczęły zanikać... Co nie trwało długo. Już w kilka sekund po pojawieniu się w rozbłysku błękitnej energii na jednej z ulic - na Szóstej Alei, blisko domu, jak podpowiadała mu podświadomość, zajmująca się w tej chwili wszystkim tym, czym nie miała czasu zainteresować się świadomość, czyli na przykład rozpoznawaniem okolicy - Billy ostrożnie opadł na chodnik. Tym razem nawet się przy tym nie zachwiał! Ostatnie smugi energii kręciły się jeszcze leniwie wokół jego dłoni i oczu, a nastolatek zdecydował się je zatrzymać... Przynajmniej te przy twarzy. Nie miał bladego pojęcia czy w ogóle mu się to uda, bo nigdy wcześniej tego nie próbował, więc po prostu modlił się w myślach o to, aby nie zniknęły. Dlaczego? To proste. Ściągnął na siebie uwagę, w związku z czym ktoś mógłby chcieć zrobić mu zdjęcie albo nagrać z nim filmik, a w takim wypadku wszelkie zniekształcenia - na przykład te światła - zadziałałyby na jego korzyść i utrudniły identyfikację. Wcale nie wpadł na ten pomysł sugerując się faktem, że Superman wibrował, aby jego fotografie wychodziły niewyraźne. Ani trochę.
Nie chcąc tracić cennego czasu - na przykład na martwienie się o to, że tym swoim nagłym pojawieniem się w centrum miasta sprowadzi na siebie zaraz jakieś kłopoty, mogące nawet przybrać postać agentów Tarczy - Kaplan natychmiast przebiegł wzrokiem po najbliższym otoczeniu... I nie zawiódł się. Wiedział, że Tommy będzie gdzieś blisko, bo w końcu podczas teleportacji użył go jako swojego celu, więc nic dziwnego, że wylądował tylko kilka kroków od niego. Nie był pewien, czy ktokolwiek w ogóle uznał za stosowne wyjaśnić mu sytuację i w razie czego zamierzał się za to zabrać, lecz na początek bardziej interesowała go kwestia komunikatorów. Ani o jednym, ani o drugim nie mogli jednak dyskutować w tym miejscu.
- Wiem, to nie było zbyt subtelne - przyznał od razu z własnej inicjatywy, licząc na to, że w ten sposób uniknie gorszych komentarzy ze strony Tommy'ego i ochroni swoje jakże delikatne ego. Oczywiście brał również pod uwagę opcję, że tymi słowami tylko sprowokuje rówieśnika do ciągnięcia tematu, dlatego też musiał zadziałać szybko i sprytnie pchnąć rozmowę na inne, istotniejsze tory.
- Musimy pogadać, ale nie tutaj. Na rogu z Trzydziestą Pierwszą jest kawiarnia, a zaraz za nią osłonięty z dwóch stron parking, jedno i drugie mi pasuje. Z wiadomych powodów nie mogę nas tam teleportować, ale może gdybyś nas przebiegł i zatrzymał się gdzieś, gdzie nikt tego nie zauważy... - wszystko to Billy starał się mówić na tyle cicho, aby tylko Tommy mógł go usłyszeć, a jednocześnie szybko, żeby jak najprędzej móc uciec przed spojrzeniami tłumu. Czuł się okropnie, gdy znajdował się w centrum zainteresowania.
Kawiarnia bardzo go kusiła, głównie dlatego, że miał straszną ochotę na coś słodkiego - zarówno do picia, jak i jedzenia - ale zarazem niechętnie przyznawał przed samym sobą, że schowanie się w jakimś kącie tego parkingu mogło być lepszym posunięciem. Na nastolatków i tak nikt nie zwróci tam większej uwagi, a z pewnością będzie im łatwiej porozmawiać. W lokalu z kolei każdy mógłby ich podsłuchać... Chyba że spróbowałby jakoś wyciszyć ich dyskusję, ale temu towarzyszyłyby pewnie kolejne efekty wizualne, czyli cały wysiłek ukrycia się poszedłby od razu na marne.

Czyli nie obeszło się bez uroczego komentarza na temat sposobu jego przybycia... Trudno, w końcu Billy sam z góry wiedział, że najprawdopodobniej sprowadzi na nich uwagę i świadomie podjął to ryzyko. Gdyby to od niego zależało, chętnie teleportowałby się bardziej jak... Jak... Może jak Nightcrawler, choć w jego przypadku również dało się to zauważyć - przez dym i zapach siarki... Ale po prostu dyskretniej. Niestety nikt nie zapytał go o zdanie, gdy otrzymywał te zdolności, a w gruncie rzeczy i tak nie mógł na nie narzekać, bo - subtelne czy nie - przynajmniej spełniały swoje zadanie i naprawdę mu się przydawały. Nie można mieć wszystkiego.
Kaplan przewrócił oczami, gdy Tommy podjął się zorganizowania akcji dywersyjnej rodem z jakiegoś filmu albo może raczej kreskówki. W tych okolicznościach chyba nawet na Billy'ego - wielkiego fana wszystkiego, co wiązało się z superbohaterami - nie zadziałałaby tak jasna i oczywista próba odwrócenia zainteresowania... Ale z drugiej strony to był przecież Nowy Jork. Osoby z mocami dało się tutaj spotkać na każdym kroku, w tym nawet Spider-Mana, jeżeli tylko miało się odrobinę szczęścia... A poza tym Kaplan wolał zatrzymać krytykę dla siebie, aby dodatkowo się nie narażać, bo to przecież właśnie z jego powodu w ogóle potrzebowali tej dywersji.
Chłopak stanowczo nie zamierzał natomiast powstrzymywać się przed wyrażaniem swojego protestu oraz niezadowolenia, gdy został tak bezceremonialnie i niedelikatnie przerzucony przez ramię Tommy'ego. Oczywiście nie zareagował na to od razu, bo po prostu nie zdążył - ale na to powinien być chyba akurat przygotowany. Jedno było pewne: zdecydowanie preferował teleportację od super prędkości. Do swojej wybranej metody podróżowania zdążył się już przyzwyczaić i przynajmniej nie robiło mu się od niej niedobrze, ani nie kręciło mu się tak w głowie... Nie pomagało mu też to nagłe zawracanie, które z resztą ledwo rejestrował. Z tego wszystkiego to pierwsze zatrzymanie się potraktował praktycznie jak wybawienie, czego nie omieszkał wyrazić na głos.
- Czasem cię nienawidzę - stwierdził słabo, zamiast grzecznie ocenić liczbę palców rówieśnika, ale większość jego słów i tak utonęła w szumie powietrza, gdy ponownie ruszyli z miejsca, teraz już prosto na parking... Na szczęście, bo oznaczało to wyczekiwany ostateczny koniec podróży. Może i w rzeczywistości trwała bardzo krótko, ale Billy'emu w zupełności wystarczyła. Na długo.
Usadzony na masce samochodu, Kaplan od razu uniósł ręce do głowy, jak gdyby chciał w ten sposób powstrzymać jej zawroty, a równocześnie zamknął na chwilę oczy. W myślach odliczył do pięciu, oddychając przy tym głęboko, a przez ten czas Tommy akurat zdążył przemówić. Billy w końcu rozchylił powieki, aby rzucić mu długie spojrzenie.
- Byłem zajęty i chyba pod ziemią, więc bez zasięgu. Liczyłem na to, że ktoś inny wpadnie na to, że powinniście tu utrzymywać ze sobą kontakt. Widać się myliłem, wybacz - wytłumaczył, po czym zmarszczył czoło, gdy zdał sobie sprawę z tego, iż tak naprawdę jedną rzecz założył i mógł być w błędzie... A dokładniej jedną istotną rzecz. Taką, którą powinni sobie od razu wyjaśnić, gdyż to właśnie od niej zależał dalszy ciąg tej dyskusji.
- Bo nie rozmawiałeś z innymi, prawda? Z Kate, z Teddy'm, z kimkolwiek? Na tym spotkaniu w parku sporo się wydarzyło, przed nim zresztą też, więc jeżeli nie... - nie dokończył, bo zdawało mu się oczywiste, iż w takim wypadku będzie musiał wprowadzić rówieśnika w temat. Co prawda przerażała go wizja powtarzania po raz kolejny tych wszystkich informacji, głównie dlatego, że nie chciał czegoś pomylić, ale każdy członek grupy powinien wiedzieć co się działo... I to jak najdokładniej. Wkrótce będą musieli zadbać o jakąś komunikację, która nie polegałaby na korzystaniu z telefonów komórkowych.
W trakcie swojej wypowiedzi, Billy wciągnął stopy na maskę, instynktownie szukając na niej jak najwygodniejszej dla siebie pozycji. Już kilka sekund później usiadł zaś po turecku, lekko pochylony, z łokciami opartymi na kolanach i złączonymi ze sobą dłońmi. Nieszczególnie przeszkadzało mu to, że właściciel auta może nie być tym zachwycony. Prawdę mówiąc nawet o tym nie pomyślał.

Billy uniósł lekko brew na ten dźwięk uderzenia dłoni o maskę samochodu, lecz od razu zdecydował się go nie komentować - i tylko zerknął krótko na ręce Tommy'ego, nim znów przeniósł wzrok na jego twarz... Tak podobną do swojej własnej, praktycznie identyczną, jeżeli pominąć jej kolorystykę i może jakieś drobne szczegóły. Przypominało mu to trochę patrzenie w lustro, ale takie, w którym odbicie posiadało osobne życie, przybierało inne wyrazy oraz gesty... A to wszystko sprawiało, że ogólne wrażenie było trochę niepokojące. Podobno każdy miał gdzieś na świecie swojego sobowtóra. Przy tak wielkiej liczbie ludzi - i nieludzi - na Ziemi, jakie były szanse na to, że się go kiedykolwiek spotka? Niesamowicie małe, to na pewno, a jednak w tym wypadku do tego doszło. Ostatnimi czasy zaś Kaplan przestawał wierzyć w coś takiego jak zbieg okoliczności. Zbyt wiele takich sytuacji go spotykało, za dobrze układały się w całość, aby miały być zupełnie przypadkowe.
Tym razem nastolatek darował sobie nawet przewracanie oczami na brak wiary swojego rozmówcy, choć osobiście uważał, że był to nie lada wyczyn, gdyż ochotę na wykonanie tego gestu miał ogromną. Zamiast tego westchnął tylko krótko i cicho, na moment uciekając wzrokiem na bok, w kierunku ulicy. Miało to również pewne praktyczne zastosowanie, bo w ten sposób upewniał się, że nikt ku nim jeszcze nie zmierza. Niestety to była pewnie tylko kwestia czasu, nim ktoś zechce dostać się do swojego samochodu - albo przyjedzie, aby dopiero tutaj zaparkować... Więc musieli się pospieszyć, jeżeli chcieli coś załatwić bez konieczności przenoszenia się w inne miejsce.
To z kolei oznaczało, że Billy powinien już przejść do konkretnego wyjaśniania sprawy. Komentarze i przypuszczenia Tommy'ego puścił trochę mimo uszu, bo choć ich wysłuchał i wyciągnął z nich te istotne informacje, to jednak nie zamierzał odnosić się do większości z nich... A już na pewno nie do fragmentu dotyczącego deratyzacji oraz kanałów. Dogryzanie sobie musieli zostawić na później, bo inaczej to właśnie na nim spędziliby większość cennego czasu. Normalnie Billy nie miałby nic przeciwko, ale nie teraz.
- Byłem w podziemnym schronie, nie na terenie Stanów, tak sądzę. Jeżeli dobrze pójdzie, to może uda nam się zrobić z niego bazę albo przynajmniej dodatkową kryjówkę, tak na wszelki wypadek. Victor tam został i wszystkim się zajmuje, a pomaga mu ten chłopak, który w parku próbował okraść Cassie. To skomplikowane, ale chyba jakoś się z nim dogadaliśmy, przynajmniej na tę chwilę. Tak czy siak, mamy teraz ważniejsze sprawy na głowie. Pamiętasz jeszcze to, co mówiłem na tym ostatnim spotkaniu? O tym, że Tarcza nas oszukała, o spotkaniach z Mścicielami i... O całej reszcie? - chociaż Kaplan wyraźnie zadał rówieśnikowi pytanie, to jednak tak naprawdę nawet nie czekał na jego reakcję. Zakładał, że o tym wszystkim ciężko by było zapomnieć, więc zagadnięcie o to stanowiło z jego strony jedynie formalność, a także w pewnym stopniu formę gładkiego przejścia do meritum. W związku z tym Billy praktycznie od razu kontynuował opowieść.
- Po tym, jak Cassie urosła, teleportowałem nas do jakiegoś lasu... Wszystko jedno gdzie. Udało nam się ustalić parę spraw, ale głównie zgodziliśmy się co do tego, że nie chcemy już dłużej pracować dla S.H.I.E.L.D. Dlatego... Od teraz będziemy działać na własną rękę. To znaczy, o ile wciąż jesteś na to chętny. Pracujemy nad przygotowaniem sobie zaplecza na początek i nad dotarciem do pozostałych osób, które przez ten czas zwerbowała Tarcza. Jedna z dziewcząt z Asgardu, Kelly, miała się tym zająć, ale w razie czego jej pomożemy. Teddy wspominał też o innych rekrutach, do których warto by było dotrzeć i ich uświadomić... A Cassie obiecała porozmawiać z członkami Avengers. Jeżeli kogokolwiek mieliby posłuchać, to najprędzej właśnie jej. No i powinniśmy się też dogadać z innymi bohaterami, nie tylko tymi zrzeszonymi, wyrobić sobie imię... - w tym momencie chłopak zawiesił głos, nie bardzo wiedząc co jeszcze mógłby dodać. Przygotował sobie co prawda parę argumentów na wypadek, gdyby Tommy wymagał przekonywania, ale po cichu liczył na to, że nie będzie musiał się do nich odwoływać... Choć były dobre. Naprawdę tak uważał.
Przez większość czasu, gdy przemawiał, Billy skupiał wzrok na Tommy'm, lecz mimo to momentami krótko zerkał w stronę obu ulic. Zgodnie z jego wcześniejszymi przewidywaniami, przechodnie nie zwracali na nich większej uwagi, trzymali się chodnika i zazwyczaj nawet nie spoglądali w kierunku jakichś tam nastolatków. Kto by się nimi przejmował, tak? Przecież każdy miał własne, o wiele ważniejsze sprawy na głowie... Sprawiało to, że Kaplan zaczynał czuć się spokojniej. Może jednak nikt im nie przeszkodzi i zdążą wszystko załatwić?

Także i tym razem przy kolejnych przemiłych uwagach Tommy'ego Billy postanowił unieść się dumą i praktycznie w żaden sposób nie reagować, nawet jeżeli lekka irytacja najprawdopodobniej odbijała się w wyrazie jego twarzy. On sam wiedział swoje. Nie zamierzał dać się tak łatwo sprowokować... I w dodatku był skłonny zafundować rówieśnikowi teleportacyjną wycieczkę do schronu, lasu albo gdzie tylko zajdzie potrzeba, aby utrzeć mu nosa - to znaczy, żeby udowodnić mu swoje racje. Dla dobra drużyny oczywiście.
Na szczęście w końcu Tommy spoważniał i wyglądało na to, że wreszcie odpowie na serio, zamiast uciekać się do sarkazmu - co nie było w ogóle sprawiedliwe, gdyż akurat on stanowił ulubioną broń Billy'ego, przynajmniej z czasów jeszcze przed uaktywnieniem się jego chyba mutacyjnych zdolności - i ciętych uwag. Kaplan sam nie zdawał sobie sprawy z tego, że ta sytuacja tak go zestresuje... Aż serce zabiło mu mocniej, gdy oczekiwał dokończenia rozpoczętego zdania, to zaś mogło bardzo łatwo pójść w obie strony. Jasne, miał w zanadrzu te swoje argumenty, dobre argumenty, ale z drugiej strony nie mógł też nikogo do niczego zmusić. A raczej... Może by mógł, ale tego nie chciał i prawdę mówiąc odrzucała go nawet myśl o sprawdzaniu, czy rzeczywiście coś takiego potrafi.
Najwyraźniej jednak dzień toczył się do tego momentu zbyt pozytywnie i w związku z tym wszechświat uznał, że to już najwyższa pora, aby zaingerować w dość dobrą passę Kaplana. W głębi ducha nastolatek nawet się temu nie dziwił. Zdążył się przyzwyczaić do tego, że kiedy sądził, że sprawy zaczynały się układać, los zrzucał bombę.
W tym wypadku bomba w pierwszej kolejności dała o sobie znać dość nietypowym odgłosem, który jednak Billy całkiem nieźle kojarzył - a dokładniej z nagrań niektórych akcji X-Men, wygrzebanych z czeluści internetu. Jego głowa natychmiast obróciła się tak, aby mógł spojrzeć bezpośrednio w stronę, z której dosłyszał ten dźwięk... I jego oczom ukazał się równie charakterystyczny obłok dymu, a wśród niego osóbka o błękitnej skórze...
Jego pierwsza myśl brzmiała: o boże, Nightcrawler. Akurat jemu chłopak bez problemu wybaczyłby to nagłe wtargnięcie na parking, a potem pewnie zrobiłby wszystko, aby się nie wygłupić, a nawiązać jakiś kontakt. Niestety druga myśl była już mniej przyjemna, choć za to trafniejsza. Jego umysł zdążył zarejestrować więcej szczegółów, dzięki którym zorientował się, że mieli do czynienia z kimś innym - przede wszystkim z dziewczyną, choć przynajmniej ogon się zgadzał. Cała reszta... Nie za bardzo.
Kaplan zmarszczył czoło, lecz tak naprawdę nie zdążył zrobić nic więcej, nim Tommy zeskoczył ze swojego miejsca i pomknął ku nieznajomej. Nie miał nawet czasu, aby porządnie zastanowić się nad tym, co i dlaczego planował jego rówieśnik, a co dopiero spróbować go zatrzymać... W związku z czym w następnej chwili był już świadkiem ciosu z rozpędu, przez który wydał z siebie pełen zniechęcenia pomruk i na krótką chwilę ukrył twarz w dłoniach. Świetnie, nie ma co.
Jego bezczynność nie trwała długo. Słyszał słowa Tommy'ego i wiedział, że musi zareagować, w związku z czym ułożył dłonie nieco za sobą, wyprostował nogi i znalazł na masce podparcie dla stóp, a następnie prędko zeskoczył na ziemię... No, na beton. Zaraz potem szybkim krokiem skierował się już w stronę zamieszania.
- Naprawdę nie sądzę, żeby wysyłali za nami osoby w naszym wieku. Spodziewałbym się raczej smutnych dorosłych w ciemnych garniturach - skomentował po drodze, a kończąc mówić zatrzymał się tuż obok Tommy'ego. Prawdę mówiąc strzelał, że to właśnie z powodu Tarczy białowłosy zdecydował się zaatakować... Takie wyjaśnienie wydawało mu się najlogiczniejsze, nawet jeśli krzyczało co nieco na temat paranoi. Z drugiej strony ponoć to już nie paranoja, gdy wiesz, że ktoś faktycznie chce cię dopaść... Ale teraz mniejsza o to. Grunt, że sam Billy podejrzewał raczej, że dziewczyna natknęła się na nich przypadkowo. W końcu byli w miejscu publicznym, a wyśledzić ich nie było chyba aż tak łatwo... No i mutantów ostatnio strasznie przybywało. Albo raczej zaczęli być widoczniejsi po tym, jak oficjalnie ogłoszono ich istnienie. Plus, szpieg chyba lepiej by się krył, prawda?
- Nic ci nie jest? To znaczy, nic poważnego? - zagadnął więc nastolatkę, choć mimo wszystko nie nachylił się ku niej, woląc zachować te resztki ostrożności i podejrzliwości. Winą za taki stan rzeczy obarczał Tommy'ego. To przez niego miał teraz pewne wątpliwości.

Tym razem nawet liczenie do pięciu - ani do dziesięciu, bo w akcie jawnej desperacji Billy postanowił to sprawdzić - nie przyniosło większego efektu, to jest nie pomogło Billy'emu opanować ogarniającej go irytacji... Która jednak wraz z kolejnymi wypowiedziami Tommy'ego stopniowo przekształciła się w o wiele bezpieczniejsze - na pewno dla białowłosego - zrezygnowanie. Do tego dochodziło jeszcze zakłopotanie, nie wygasające do końca resztki podejrzliwości, a także zwykłe zmęczenie, choć bardziej psychiczne, aniżeli fizyczne. Koniec końców przez ostatnie dni Kaplan był bardzo zajęty i praktycznie przez cały czas martwił się o sytuację grupy oraz jej przyszłość... A to robiło swoje.
To właśnie przez to wszystko Billy nawet nie próbował komentować słów swojego rówieśnika, choć już przy pierwszych z nich uniósł wymownie wzrok ku niebu. Tak, brawo, dokładnie tego w tej chwili potrzebowali - wyjawiania obcym szczegółów swojego położenia. Niby prędzej czy później pewnie i tak by to wyszło na jaw, skoro zamierzali działać otwarcie jako superbohaterowie, jednakże Kaplan jeszcze nie przyzwyczaił się do końca do tej myśli. Odczuwał jakiś wewnętrzny opór... I sam nie był do końca pewien o czym mogli oficjalnie mówić, z czym się światu zdradzać - a co lepiej byłoby zachować dla siebie. Chłopak wiedział tylko jedno: nie zamierzał z własnej inicjatywy ogłaszać wszem i wobec swojej prawdziwej tożsamości. Co prawda miał za to pewien pomysł odnośnie promocji grupy... Lecz w tej sprawie musiał się już najpierw skontaktować z całą resztą jej członków. Wszystko w swoim czasie.
Odpuszczenie sobie wszczynania sprzeczki przy następnych tekstach Tommy'ego było już zdecydowanie trudniejsze. Billy miał aż ochotę ugryźć się w język - choć ostatecznie tego nie uczynił - aby powstrzymać się przed podkreśleniem, że przecież sam uściślił, iż chodziło mu o coś poważnego. Czasami naprawdę odnosił wrażenie, że Tommy czepiał się po prostu dla idei czepiania samej w sobie... Wcale by go to nie zdziwiło, nie przy jego charakterze. O cosplayerach Nightcrawlera i ich talentach teleportacyjnych, a raczej ich braku, również miał ochotę wspomnieć, lecz zamiast tego skwitował tę kwestię jedynie przewróceniem oczami.
Dopiero kiedy Tommy od nich odbiegł, Billy zerknął za nim krótko, po czym westchnął i pokręcił głową, nim w końcu skierował wzrok na nieznajomą. Skoro jego kolega z drużyny wcale nie krył się ze swoimi zdolnościami, to pewnie nie było sensu, aby Kaplan tego próbował... W końcu z ich rozmowy i tak już wiele wynikało. Wręcz za wiele.
- Wybacz. On... Zyskuje przy bliższym poznaniu. Chyba. Przynajmniej ja wciąż na to liczę - zwrócił się do dziewczyny, równocześnie rozważając zaoferowanie jej dłoni, aby pomóc jej wstać. Z jednej strony takie zachowanie wydawało mu się właściwe i instynktownie chciał do niego przystąpić, z drugiej jednak... Po oczach teleporterki wnosił, że w dalszym ciągu mogła być jeszcze rozkojarzona po tym ciosie. Może byłoby lepiej, żeby trochę posiedziała, a raczej poklęczała? Chyba nigdzie jej się nie spieszyło, a Tommy i tak robił rundki po okolicy, w związku z czym Billy musiał na niego zaczekać.
- Jeżeli potrzebujesz, to akurat na leczeniu trochę się znam... - zaoferował więc tylko, nie uściślając jednak co dokładnie miał przez to na myśli, po czym sam przyklęknął na jedno kolano, żeby znaleźć się mniej więcej na tym samym poziomie, co jego rozmówczyni. Nie zdążył zrobić czy powiedzieć nic więcej, gdyż właśnie w tym momencie Tommy zakończył obchód i nawet podrzucił im przekąskę... Na którą Kaplan zerknął dość niepewnie i podejrzliwie.
- Jedzenie jako symbol pokoju? - spytał, unosząc lekko brew. Tak naprawdę miał ochotę zagadnąć białowłosego o to, czy zmienił już zdanie odnośnie swojej "ofiary", lecz przez grzeczność nie chciał ujmować tego wprost. Miał nadzieję, że Tommy mimo tego zrozumie jego intencje... I że odpowie w taki sposób, aby ich nie zdradzić. Prawdę mówiąc bardziej obawiał się właśnie tego ostatniego.
W głębi ducha Billy odczuwał również potrzebę poznania imienia nieznajomej - z tego prostego powodu, że tak podpowiadało mu dobre wychowanie, wpajane mu przez długie lata przez mamę i tatę. Chłopak nie był jednak pewien jakie miano mógłby podać ze swojej strony, a przecież musiałby się jakoś odwdzięczyć... I to właśnie dlatego nie poruszał jeszcze tego tematu. Rozpoczynanie kariery bohatera nie było ani proste, ani łatwe. Tyle kwestii musiał sobie jeszcze przemyśleć...

Prawdę mówiąc Billy spodziewał się, że nieznajoma nie zechce, aby spróbował ją wyleczyć. Sugerował się przede wszystkim tym, że nie posiadała żadnych powodów, aby mu ufać, ale poza tym doskonale rozumiał też fakt, iż w gruncie rzeczy "normalna" osoba w takiej sytuacji nie bardzo mogłaby jej pomóc... A przecież dziewczyna nie miała pojęcia o tym, co dokładnie potrafił, nawet jeżeli zapewne podejrzewała, iż dysponował jakimiś zdolnościami. On na jej miejscu tak właśnie by pomyślał - i pewnie przy okazji wziąłby siebie i Tommy'ego za braci, ale jeżeli do tego również doszło, to nie zamierzał wyprowadzać rówieśniczki z błędu.
No właśnie... Rówieśniczki. Teraz - gdy dziewczyna przybrała bardziej ludzką postać - dużo łatwiej było mu określić jej przybliżony wiek, przynajmniej przy założeniu, że nie posiadała czynnika regeneracyjnego albo czegoś innego, co wpływałoby na jej proces starzenia. Tak naprawdę nie zmieniła się aż tak strasznie... Ot, kwestia zniknięcia rogów i pojawienia się innych kolorów, więc nic specjalnego. Mimo to jej wcześniejszy, bardziej niecodzienny wygląd skutecznie odwracał uwagę od spraw takich jak wiek. Pewnie miało to swoje korzyści, w tym przy ukrywaniu prawdziwej tożsamości.
Kontemplując tę kwestię Kaplan zignorował pierwsze złośliwości Tommy'ego, choć krótko ku niemu zerknął, gdy zabrał się za jedzenie. Co prawda sam miał teraz raczej ochotę na coś słodkiego, to jednak nie mógł zaprzeczyć, że był głodny, więc kurczak go kusił... A w gruncie rzeczy nie uważał, aby białowłosy coś z nim zrobił. Szczerze powiedziawszy nawet nie przeszło mu to przez myśl, przynajmniej aż do chwili, gdy Tommy sam zwrócił na to uwagę.
W związku z powyższym Billy już zamierzał sięgnąć do kubełka po przekąskę... Gdy jego niepokojąco wierne odbicie lustrzane bez ostrzeżenia zaczęło się rozbierać. W pierwszym momencie nastolatek zmarszczył czoło, nie do końca rozumiejąc w czym rzecz, ale kiedy koszulka powędrowała do nieznajomej - natychmiast się lekko uśmiechnął. Teraz było jeszcze za wcześnie, aby miał wykorzystać tę sytuację i dociąć Tommy'emu... Ale zamierzał dobrze to sobie zapamiętać. W przyszłości przypomni mu o tym, jakie miał wielkie i czułe serce. Niech tylko trafi się ku temu odpowiednia okazja, a już on ją wykorzysta.
Nie zmieniało to faktu, że chłopak poczuł się trochę nieswojo. Nie chodziło nawet o to, że inny samiec w bliskiej odległości od niego częściowo się obnażył. Z tym miał doświadczenie, między innymi z powodu obowiązkowego wychowania fizycznego i konieczności korzystania ze szkolnej szatni, z czego jedno i drugie stanowiło okrutną i wymyślną torturę, za którą przynajmniej dwa razy w tygodniu przeklinał aktualny system edukacji. Przynajmniej dzięki tym męczarniom nauczył się zachowywać w takich sytuacjach normalnie. Mimo to drażniła go kwestia podobieństwa i to właśnie przez nie unikał teraz spoglądania w stronę Tommy'ego, starając się to jednak czynić jak najbardziej subtelnie. W końcu nieznajoma była taka interesująca! Beton i otaczające ich samochody również. Że też wcześniej tego nie doceniał...
Jako że wszechświat Kaplana nienawidził, dziewczyna musiała także podążyć jego wcześniejszym tokiem myślenia i zapytać o ich imiona. Choć... Właściwie nie, nie do końca. Nie o imiona, tylko o to, kim byli - na to zaś odpowiedzi znalazłoby się wiele. Rzecz jasna większość z nich od razu wyglądałaby na kręcenie i przez to Billy nie mógł ich użyć, ale prawdziwego imienia póki co również nie zamierzał zdradzać. Na szczęście Tommy najwyraźniej też nie, choć Kaplan z trudem zachował niezmieniony wyraz twarzy, gdy usłyszał wybrane przez kolegę z drużyny miano.
- Asgardian, tak możesz mi mówić - poinformował ogoniastą, równocześnie odnotowując w pamięci, aby potem koniecznie zapytać Tommy'ego o to, czy powinien może zacząć nawiązywać do Scarlet Witch, żeby pasować do jego Quicksilvera. Tak naprawdę nie miałby nic przeciwko, ba, byłby zachwycony, choć pewnie nie czułby się tego godzien... Ale z drugiej strony podejrzewał, że rówieśnik mógłby nawet nie zrozumieć tego odniesienia. Choć kto wie? Być może jednak go nie doceniał.
Victor na pewno by to załapał. Albo Teddy, tak. Cassie najprawdopodobniej też, choć akurat ona z innego powodu, bardziej osobistego... Kaplan zaczynał już do nich tęsknić - do nich wszystkich, choć przecież z pierwszą osobą z tej swojej mentalnej listy dopiero co się widział. Mimo to chłopak wiedział, że nie powinien teraz o tym myśleć. Lepiej byłoby skupić się na obecnych rozmówcach, a szczególnie na dziewczynie, której miano mieli właśnie poznać... Wszystko w swoim czasie.

Ponieważ Billy utrzymywał spojrzenie głównie w pobliżu nieznajomej, co stanowiło dla niego w tej chwili jedną z bezpieczniejszych opcji, miał okazję w całości ujrzeć to, jak koszulka Tommy'ego przewiesiła się przez ogon dziewczyny. Sprawiło to, że myśli Kaplana natychmiast znów pomknęły w stronę Nightcrawlera i jego mutacji. W przypadku obu tych osób chwytne ogony zdawały się pełnić funkcję dodatkowych kończyn... Przynajmniej jeżeli sugerować się tym pokazem oraz wierzyć filmikom, artykułom i wypowiedziom internautów, które nastolatek miał okazję zobaczyć. Po części zastanawiało go jakie to uczucie, ale bardziej intrygowała go inna kwestia. Rogi dziewczyny zniknęły, więc jakieś elementy mogła usuwać - ale ogon pozostał na swoim miejscu. Z jej wyboru? Czy może jednak nie było to zależne od jej woli? Ciekawe.
Niestety Billy podejrzewał, że pytanie o to w tym momencie zabrzmiałoby trochę nie na miejscu i w ogóle niegrzecznie, dlatego musiał sobie niechętnie odpuścić. Niektórzy wyglądali nietypowo, ale nie można się tym było przesadnie interesować i o to zagadywać - tę lekcję również chłopak wyniósł z domu. Nie wypadało poruszać takich tematów z kimś, kogo jeszcze się praktycznie nie znało...  
Oczywiście nie należało również tak otwarcie zarzucać nowo poznanym osobom kłamstwa, ani na głos podkreślać, że nie obchodzi cię ich zdanie. Kaplan zaczynał odnosić dziwne wrażenie, że ta dwójka była po prostu siebie warta. Przynajmniej nie osiągnęli jeszcze poziomu kłótni Cassie i Eliego... Choć z drugiej strony w tym ostatnim przypadku nie doszło do rękoczynów. Pewnie dobrze się stało, że Cassie mogła się wtedy wyładować na ich koledze złodziejaszku, bo inaczej z Elim byłoby źle.
Wszystko w Billy'm krzyczało, że powinien spróbować jakoś załagodzić tę pogarszającą się sytuację. Mógłby na przykład zwrócić dziewczynie uwagę na to, że Tommy przecież tylko żartował - kłamiąc, zgoda, ale nie na poważnie, nie po to, aby umyślnie wprowadzić ją w błąd... Chyba, chociaż rzeczywiście mogła to być dla niego forma dodatkowej rozrywki. Przez myśl Kaplana przeszła też jeszcze jedna opcja. Mógł nawiązać do niecodziennego imienia i nazwiska ogoniastej, spytać ją o pochodzenie, zwyczajnie skupić jej uwagę na przyjemniejszej dyskusji... To również miałoby prawo zadziałać. Nie wspominając już nawet o, och, dosłownie o wszystkim innym, byle tylko ukrócić tej dwójce interakcje - nie prowadzące raczej do niczego dobrego.
Tyle że nie zdążył. Nie wybrał nawet metody, którą wolałby się posłużyć, bo Tommy ponownie i jak zawsze prędko przystąpił do działania, teraz przynajmniej ograniczając się do przejęcia własności ich nowej znajomej, zamiast wywierać uszczerbek na jej zdrowiu. Billy tylko krótko ku niemu zerknął, równocześnie nabierając powietrza w płuca, aby zaraz potem głęboko westchnąć i przy okazji wydać z siebie długi oraz pełen zrezygnowania, choć mimo to cichy jęk. W tym samym czasie nastolatek pochylił na moment głowę i zdecydował się jednak odrzucić swoje wcześniejsze postanowienie.
- Z tego miejsca pragnę zaznaczyć, że on i ja nie jesteśmy ze sobą spokrewnieni, nawet jeżeli z jakiegoś powodu na to wyglądamy - poinformował Klaudię, jak gdyby to właśnie to było w tej chwili najistotniejsze. Z tego wszystkiego chłopak dopiero po kilku sekundach uniósł głowę, aby znów skierować wzrok na Tommy'ego. Osobiście podszedłby do sprawy zgoła inaczej, po prostu zapytałby, zamiast wymuszać na dziewczynie reakcje i stawiać ją w sytuacjach stresowych, a ten brak dezaprobaty odbijał się w jego oczach... Ale mimo to sam jeszcze nie wkraczał. W najgorszym razie będzie miał porządny argument, aby od tej pory to on wybierał metody zapoznawania się z potencjalnymi sojusznikami lub nowymi członkami oraz ich testowania. Poza tym... W takim wypadku będzie też mógł docinać Tommy'emu. A jeżeli jednak mu się uda? Tym lepiej dla nich wszystkich.
Trochę ciekawiło go jeszcze to, dlaczego kolega z drużyny nie wymienił go jako kolejnego "dziwaka z mocami", skoro już o nich wspominał. Porównał Klaudię tylko do siebie samego, a nie również do Kaplana... Dawał mu wymówkę na brak reakcji? Czy może wciąż żywił względem dziewczyny podejrzenia i chciał zachować przewagę pod postacią elementu zaskoczenia? Billy wolałby, aby w grę wchodziło to pierwsze.

W reakcji na kolejny uroczy komentarz Tommy'ego, Billy otwarcie wzniósł wzrok ku niebu, w duchu zastanawiając się nad tym, jakim cudem białowłosy w ogóle przeżył tak długo ze swoim czarującym charakterem. Nie to, że chciałby mu coś teraz zrobić... Ale podejrzewał, że wiele osób nie posiadało jego anielskiej cierpliwości. Na szczęście Kaplan miał dwóch młodszych braci i przy nich nabył wszelkiego potrzebnego doświadczenia, a w dodatku nie popełnił przez nich samobójstwa z rozpaczy. Oni również jeszcze żyli, więc Tommy był chyba bezpieczny...
Za to trochę szkoda, że tylko się tak drażnił. To znaczy, Billy rzecz jasna nie preferowałby prawdziwego konfliktu, nie to miał na myśli... Ale gdyby jego ojcem był Tony Stark albo inny Mściciel, to jakoś zniósłby nawet takiego brata. Oczywiście czysto teoretycznie rzecz biorąc, bo przecież kochał swoją prawdziwą rodzinę i w rzeczywistości nie zamieniłby jej na żadną inną. Tak. Choć rodzice na pewno by zrozumieli, gdyby ktoś z Avengers przejął nad nim duchowe przewodnictwo - na przykład, och, pierwszy z brzegu, Kapitan Ameryka... Kiedyś jeszcze dogadają się z Mścicielami.
Te marzenia musiały jednak poczekać, bo w prawdziwym świecie też działy się ciekawe rzeczy... I niestety pewnie ważniejsze od wyobrażeń Billy'ego. Podczas gdy wygląd Klaudii się zmieniał, Kaplan zerknął nerwowo w stronę obu pobliskich ulic, aby upewnić się, że w dalszym ciągu nikt ich nie obserwuje. Dopiero potem nastolatek znów spojrzał na dziewczynę, która do tego czasu zdążyła wrócić do demonicznej formy... A następnie zniknąć w obłoku nieprzyjemnie pachnącego dymu. Billy odruchowo zmarszczył nos, równocześnie podnosząc się na równe nogi i obracając przodem do Tommy'ego.
Okazało się to dobrym pomysłem, bo - żadna niespodzianka - to właśnie przed niego teleportowała się Klaudia. Kaplan skłamałby mówiąc, że zaskoczenie i upadek Tommy'ego nie przyniosły mu żadnej satysfakcji, w związku z czym nie zamierzał w ogóle się na ten temat wypowiadać... Lecz kąciki jego ust odruchowo skierowały się lekko ku górze. Mimo wszystko liczył na to, że jego rówieśnik nie zrobił sobie nic poważnego, ale skoro był w stanie od razu się poderwać, to chyba faktycznie nic mu się nie stało... Więc w porządku.
Szybkim krokiem Billy ruszył w stronę obojga nastolatków, po drodze w myślach przyznając dziewczynie punkty za określenie "przedszkolne zabawy". Wiedział, że w działaniach Tommy'ego tkwił głębszy cel, ale obrana przez białowłosego metoda naprawdę nie była jego zdaniem najlepsza... Przynajmniej mieli to już za sobą. Zobaczyli, co mieli zobaczyć, a przez cały ten czas Klaudia nie okazała względem nich tak naprawdę nawet śladu agresji, co pewnie dobrze wróżyło na przyszłość. Tommy też zdawał się to rozumieć... Przynajmniej do momentu, gdy nie wyparowała z niego chwilowa powaga.
Tym razem Kaplan nawet nie okazywał swojego niezadowolenia, tylko natychmiast odruchowo wyciągnął rękę w stronę ciśniętego plecaka, a zarówno on, jak i oczy oraz dłoń chłopak jednocześnie rozbłysły błękitem. Otoczony energią obiekt zatrzymał się, a następnie poszybował ku swojej właścicielce, podczas gdy Billy obracał powoli rękę, aby go odpowiednio nakierować. W trakcie tej czynności zatrzymał się już przy pozostałej dwójce, pomiędzy którą przesunął wzrokiem.
- Myślę, że tyle wystarczy - oznajmił, gdy jego spojrzenie spoczywało na Tommy'm. Nie brzmiało to tak, jak gdyby go karcił, umyślnie zadbał o to, aby ton jego głosu wskazywał na zwykłe i niewinne stwierdzenie faktu. Do tej pory jego energia zdążyła zaniknąć, więc jego rówieśnicy byli w stanie stwierdzić gdzie kierował wzrok.
- Ładne skrzydła. Więc... Lot, teleportacja i do tego jeszcze zmiennokształtność, tak? Potrafisz przybrać jakąś inną formę czy tylko te dwie? - zapytał Klaudię. Jej zdolności mniej przypominały mu teraz Nightcrawlera, a bardziej mieszankę mocy Teddy'ego oraz jego własnych... Choć sam przyznawał, że nie było to w żadnym razie idealne porównanie i to między innymi dlatego nie zamierzał rzucić go na głos. No i... Po części przez to, że wolał nie wspominać o mieszaniu Teddy'ego i siebie. A skrzydła skomplementował szczerze - naprawdę mu się podobały. Anielskie czy demoniczne... To nie miało dla niego większego znaczenia. Po prostu lubił skrzydła.