Główna część salonu fryzjerskiego

Marie czuła się dzisiaj wyjątkowo dobrze.
Jak na ponad dwustuletnią kobietę również wyglądała zaskakująco wspaniale. Czy powinno to kogoś dziwić? Raczej nie. W końcu świeża, wampirza krew robi swoje. A mówiąc o wampirach - przydałoby się wkrótce jakiegoś złapać. W końcu wiedźma nie robi nic złego, czyż nie? Usuwa małe, gryzące potworki z pięknego świata, który nie zasługuje na to, by stąpały po nim tak złowieszcze istoty. Niemniej jednak w pewnym sensie ich podziwiała.
Sama nie wytrzymałaby dnia bez słońca i łażenia po nocy, oj nie. To nie było w jej stylu. Ponadto większość krwiopijców, jakich poznała, była dość zamknięta w sobie i... nudna. Kompletnie przeciwieństwo mulatki - ta dosyć łatwo nawiązywała znajomości, potrafiła porozmawiać i zabawić klientów salonu. Kontrolowała jednak swą miejską sławę, aby nie sprowadzić na siebie podejrzeń. Kto wie, czy nie istnieje jakaś grupa polująca na wiedźmy?
Laveau dawno nie kontaktowała się się z drugą stroną. Nawet potężna kobieta zasługuje czasem na odpoczynek, który ewidentnie jej się należał. Ale nic nie trwa wiecznie i wkrótce musiała do tego powrócić. Nie, by specjalnie jej to przeszkadzało. Tym razem miała zamiar zerknąć w przyszłość i dopracować swój rytuał. Była bardzo zadowolona ze swoich odkryć i miała nadzieję, że tym razem uda jej się natknąć na coś... interesującego.
Dziś zabrała ze sobą jednego z zaufanych pracowników, który często uderzał w bębny rytualne. Ceremonia ich wymagała. Kreolka odziała się w strój kapłanki voodoo - na swoje ciało włożyła białą, długą suknię, natomiast głowę przyozdobił duży turban tego samego koloru. Klęknęła przed poświęconym skrawkiem ziemi, chwytając za przygotowaną już, jak i poświęconą kredę.
Poczęła wymawiać inkantacje słowa ku czci loa Damballaha, rysując jego ogromny symbol na podłodze. Bębny zaczęły wytwarzać dubniący, skomplikowany dźwięk, który komponował się z głosem Marie. Po niedługim czasie kobieta sięgnęła do specjalnie przygotowanego, jednego z dwóch koszy - otwierając go. Ujęła w swe dłonie węża, unosząc go w górę, szeptając jakieś niezrozumiałe słowa pod nosem. Pochwyciła sztylet, rozcinając gada wzdłuż - krew zaczęła skapywać do kielicha, natomiast mulatka zaczęła zabarwiać jego krwią poszczególne części symbolów namalowanych na podłodze.
Krótko po tym sięgnęła do kolejnego kosza, wyciągając większego węża; podobnie jak poprzednika, rozcięła go wzdłuż, lecz tym razem zbliżyła swe usta i wypiła krew prosto z jego ciała. Na koniec ułożyła dwa, martwe ich ciała na przygotowanych miejscach. Otarła usta chustą, przykrywając nią kielich i układając na jego górze dłoń. Zamknęła oczy.
- Wskaż mi drogę, loa. Pokaż mi to, co dane jest mi zobaczyć - powtarzała kilkanaście razy, a bębny zaczęły stwarzać wręcz opętańczy dźwięk. Wkrótce Marie wzięła naczynię w dłoń, ruszając nad nim kilka razy ręką.
Powinny błysnąć z niego płomienie na znak, że rytuał został poprawnie przeprowadzony. Następnie przystawiła bukal do swych ust i uniosła go do góry, ówcześnie usadzając chustę u jego podstawy. Zaczęła pić, odchylając głowę do tyłu i czekając na wizje, które winne były nadejść.

To nie był pierwszy raz, gdy Królowa Voodoo kontaktowała się z drugą stroną. Wizje zsyłane przez duchy wiele razy pokazywały coś, czego inne ludzkie oczy nie chciały widzieć. Bodźce tykające Laveau chłonęły ją w całości, a sama Kreolka odczuwała obecność w miejscu przedstawianym przez zjawy. Tym razem... tym razem było inaczej. Marie Laveau została wrzucona do wiru wydarzeń, który trudno było pojąć i ułożyć w całość.
Czarnowłosa spodziewała się, że zapowiada to coś złego. I doskonale wiedziała, że w wizjach zesłanych przez zaświaty nie ma ani krzty żartu, czy też kłamstwa. Oczywiście, śmiertelnicy nie znający bóstw, dzięki którym Mambo otrzymała swoje moce, mogą uznać prawdy głoszone przez kobietę za bełkoty opętanej.
Zdarzenia przedstawiane ciemnoskórej były przerażające – tylko to słowo mogło określić odczucia kapłanki. Świat upadał na jej oczach, płonął niczym w stos w Salem, a ona nie mogła zrobić nic, prócz tępego patrzenia się w to, co chcano jej przekazać. Kiedy bogowie zrzucają na swych kapłanów widma tego typu, dając niepodważalny znak na to, że świat czeka coś okropnego.
Coś, co można powstrzymać – w tym przypadku był to ktoś, a raczej coś, co pragnęło uczynić Ziemię swoją, aby następnie rozłupać ją jak orzecha. Laveau nie miała pojęcia, skąd przybyć mogła ta istota. Ludzki wygląd nie usprawiedliwiał nieziemskiej mocy, jaka spoczywała w dłoniach kobiety wznoszącej się nad innymi.
Wielka Kapłanka znała swoje bóstwa lepiej niż inni, zwłaszcza, że miała z nimi niezaprzeczalny kontakt. Długowłosa w niczym nie przypominała choćby jednego z nich – płomienie obejmowały jej ciało, natomiast skóra pozostawała blada, nietknięta.Potężna energia dawała o sobie znaki. Energia, której Laveau nie znała. Miała jednak pewność, że była mroczna, niemal tak jak voodoo. Voodoo jednak w niczym nie przypominało tego, czym panowała młoda kobieta w pelerynie.
Jeden ruch istoty wystarczył, by świat zniknął.
Wizja skończyła się z gestem młodej kobiety, natomiast Laveau została – dosłownie – wyrzucona do rzeczywistości, która przedstawiała się o wiele lepiej niż to, co dane było jej zobaczyć. Kobieta niemal upadła, gdy poczuła, że to już koniec. Nerwowo dotknęła podłogi, jakby chcąc się upewnić, że wszystko jest na swoim miejscu. Doprawdy, stan transu tym razem wymęczył ją bardziej, niż by się tego spodziewała. Kim była kobieta, którą widziała w wizji? Dlaczego chciała zniszczyć świat?
Kreolka zadawała sobie w głowie wiele pytań, na które nikt żywy nie znał odpowiedzi. Wiedziała jedynie jedno – tę siłę trzeba powstrzymać. Kapłanka nie od dziś wiedziała, że prawdziwe zło trzeba niszczyć w samym zarodku. Był na to idealny czas, gdyż nic nie wskazywało na to, by świat stanął w płomieniach. Mambo nie mogła znieważyć obrazów, jakie zostały jej przedstawione. Miała zamiar się nimi zająć – samo poinformowanie osób trzecich stanowiło pomoc, do której Laveau była w tym momencie zobowiązana.
Tuż po zakończeniu wizji podniosła się z ziemi, udając się do pomieszczenia obok. Ciemność przeważała, a jedyne światło stanowiło zamknięte okno, przez które światło wpadało na dość dużą klatkę. Królowa Voodoo zbliżyła się do stołu, na którym leżał papier – bądź też coś papiero podobnego, gdyż był ciemniejszy. Marie pochwyciła w rękę pióro, aby wypisać coś na materiale i na samym jego środku złożyć podejrzanie wyglądający naszyjnik. Złożyła pakunek w małą kostkę, aby następnie pojąć go w dłoń.
Laveau podeszła wolno do klatki, szeptając pewne słowa pod nosem i otwierając ją. Z środka wyleciał ptak o dość osobliwym wyglądzie – przeleciał wolno po pokoju, aby następnie usiąść na prawej ręce kapłanki. Ta zanurzyła dwa palce w sypkim proszku, który znajdował się tuż obok klatki i posypała głowę zwierzęcia. Zbliżyła wolno pakunek do obrączki na jednej z kończyn ptaka, aby ją tam przypiąć. Po tym czynie otworzyła okno, natomiast ptak w jednej chwili wyleciał, by spełnić swe zdanie.

Dzięki możliwościom technicznym Quinjeta dotarcie do Luizjany zajęło jej naprawdę niewiele czasu. Zaraz po starcie oddała stery w (metaforyczne) ręce autopilota i skupiła się na analizie danych, które przygotował dla niej Jarvis. Dokładnie sprawdziła co kryje się pod adresem, który otrzymała od dziwnego posłańca. Okazało się, że to salon fryzjerski o całkiem dobrej renomie, prowadzony przez niejaką Clairice Norchelle. Natasha sięgnęła do danych Tarczy i innych źródeł, które doradził jej Jarvis, by przyjrzeć się kobiecie, którą miała niebawem odwiedzić. Jej kartoteka była czysta, pojawiały się tylko jakieś wzmianki o możliwym udziale w środowisku okultystycznym Nowego Orleanu. Nie było jednak żadnych konkretów - nic podejrzanego. Natasha marszczyła brwi czytając z ekranów kolejne informacje. Nie było do czego się przyczepić, ale jej instynkt podpowiadał jej, że należy się mieć na baczności. Akta osoby, którą miała znaleźć dla Magik, przesunęła póki co na boczny plan. Zawsze była tylko jedna misja na raz. Nie mogła sobie pozwolić na utratę koncentracji. Szczególnie wtedy, gdy leciała w nieznane.
Kiedy autopilot poinformował ją, że docierają do celu przejęła stery i podeszła do lądowania na prywatnym lotnisku, które udzieliło jej miejsca na przechowanie Quinjeta na czas pobytu w Luizjanie. Zapadał wieczór, ale nie było to dla niej szczególnym utrudnieniem - umiała bezpiecznie posadzić maszynę w gorszych warunkach, a przy całym sprzęcie Starka poradziłaby sobie zapewne nawet z zawiązanymi oczami. Kiedy odrzutowiec znalazł się już bezpiecznie w hangarze, Natasha wypożyczyła samochód i bez dalszej zwłoki pomknęła do miasta. Miała na sobie wygodne ubrania w ciemnych kolorach, które nie były wprawdzie jej standardowym kostiumem na misje, ale w razie zagrożenia nie utrudniałyby walki ani ucieczki. Dwa glocki przyjemnie ciążyły pod materiałem kurtki, a w pasku skrywała jeszcze kilka innych niespodzianek. Mimo późnej pory udała się bezpośrednio w kierunku salonu fryzjerskiego. Nawet jeśli nic dzisiaj nie załatwi, obejrzy okolicę i poczyni plany na dzień następny. W bagażniku samochodu miała przecież podręczną torbę spakowaną na kilka dni, mogła więc w razie potrzeby wynająć pokój w hotelu.
Najpierw przejechała powoli przez ulicę podaną na kartce, uważnie obserwując przy tym otoczenie. Zlokalizowała salon fryzjerki, w którym wciąż świeciło się światło. Zerknęła na zegarek, by sprawdzić godzinę - było wcześniej niż myślała, mogło być jeszcze otwarte. Poczyniwszy tą obserwację skręciła w jedną z bocznych alejek, by tam zaparkować samochód. Następnie nieśpiesznym krokiem podążyła w stronę salonu fryzjerskiego. Nie wyróżniała się niczym szczególnym w rzednącym tłumie przechodniów - nikt nie powiedziałby na pierwszy rzut oka, że jest uzbrojona i niebezpieczna. Ani, że w kieszeni kurtki niesie dziwaczny medalion przyniesiony jej przez podejrzane ptaszysko.
Zawędrowała pod drzwi salonu i zatrzymała się przed nimi z doskonale odegranym wahaniem, jakby nagle poczuła nieodpartą potrzebę zmienienia fryzury. Zakołysała się na piętach, niczym niecierpliwa dziewczynka, a potem nacisnęła klamkę zastanawiając się czy ustąpi pod jej naciskiem. O dziwno - udało się. Nad jej głową melodyjnie zabrzmiał mały dzwoneczek. Powoli wkroczyła do środa, rozglądając się czujnie wokół.
- Dobry wieczór. - przywitała się, podnosząc nieco głos, by zwrócić na siebie uwagę.

Marie Laveau doskonale wiedziała, po kogo posyła.
I doskonale wiedziała, jakie mogą być tego konsekwencje. Długie życie kobiety upewniło ją co do tego, że ludzie to podstępne kreatury - oczywiście, świat zmieniał się z dnia na dzień, ale u człowieka pozostała ta jedna, niezniszczalna cecha. Laveau była jednak zbyt obojętna na świat zewnętrzny, by przejmować się dwulicostwem ludzi. Wrogowie królowej Nowego Orleanu kończyli w nieciekawej sytuacji; wszakże przekonali się na własnej skórze, że laleczki voodoo nie są tylko bajką dla dzieci. O nie, było to coś więcej niż tylko historyjki o ofiarowaniu węży i wtykaniu szpilek w materiał. Kreolka doskonale wiedziała o swojej przeszłości, o afrykańskich plemioniach i niewolnikach, którzy niespełna trzysta lat temu przybyli do portu Nowego Świata jako towar, o który biali szlachcice daliby się posiekać.
Marie co kilka lat zmieniała otoczenie i towarzystwo, w jakim się obracała - niewiele osób znało jej sekret, dlatego też upewniła się, że zabiorą go ze sobą do grobu. W przypadku jej przyszłych gości musiało być inaczej - nie bez powodu kontaktowała się z grupą Avengers. I nie miała zamiaru zepsuć tej relacji przez zwykłą chęć całkowitej dyskrecji. Czarnoskóra nie raz spotykała się z głośnymi buziami, które mówiły więcej, niż myślały. Na takie przypadki również znała lekarstwo - nie trzeba dopowiadać, że nie należało ono do najprzyjemniejszych.
Zaczarowane ptaszydło wróciło do kobiety wcześniej, niżby się tego spodziewała. Dopiero teraz pomyślała, że mogłaby zacząć zapraszać do siebie w bardziej oczywisty sposób... ale czymże byłaby królowa Voodoo bez ani krzty tajemniczości? Może nie było już XVIII wieku, ale przyzwyczajenia pozostały. Na swojego tajemniczego gościa nie musiała oczekiwać długo - minęło kilka dni, które dla Laveau były jak mrugnięcie oka - powoli traciła rachubę czasu, która utrzymywała się właściwie tylko dzięki kalendarzowi zmienianemu codziennie przez jedną z pracownic.
Jedno zdanie Wdowy wystarczyło, by z pokoju obok wyszła ciemnoskóra kobieta ubrana stosunkowo przeciętnie. Co ważniejsze, nie wyglądała na dwieście dwadzieścia lat. Prawdziwego wieku ani tożsamości Natasha nie znała, to prawda, ale czy coś stało na przeszkodzie, by zaraz się dowiedziała?
- Chcesz coca-coli? - zapytała niczym starą przyjaciółkę, skinając głową na stojącą na stole butelkę. Zmierzyła pannę Romanowa z góry aż po dół, wzruszając ramionami. Chuda i biała, cóż, na ten moment będzie musiała się nią zadowolić. Skierowała wolno kroki do stołu z dwoma krzesłami, przysiadając sobie i zakładając nogę na nogę. Zerknęła na rudowłosą wyczekująco, ówcześnie wymownie zerkając w stronę krzesła tuż obok Laveau. Kreolka zgarnęła puszkę z colą, przystawiła do ust, upijając nieco i mówiąc.
- Pewnie zastanawiasz się, po co ściągnęłam cię tutaj z samego Nowego Jorku. Ale jeśli mamy współpracować, musisz wiedzieć kilka rzeczy - powiedziała, dłonią odsuwając magazyn modowy spod swojej ręki - Postanowiłam skontaktować się z waszą grupą z niepokojących powodów, ale może najpierw dowiesz się, kim właściwie jestem - stwierdziła, odgarniając włosy i opierając dłoń o podbródek.
- Marie Laveau. Wygoogluj mnie, jestem na Wikipedii - powiedziała całkiem poważnie, choć przez usta przemknął jej skromny uśmiech. Zerknęła wymownie na kieszeń Wdowy, w której zapewne znajdowało się coś telefonopodobnego. Zastukała palcami o blat stołu, kontynuując - Jedynym sposobem na to, byś nie wzięła moich słów za bajeczki dla niesprytnych, jest poczucie na własnej skórze tego, co ja. A żeby to zrobić, musisz mi choć odrobinę zaufać. Chyba chcesz ratować swój biały świat, co? - mówiła, obracając głowę za siebie; znajdowały się tam drzwi, które uchyliły się sekundę po poczuciu na sobie wzroku kapłanki. Wróciła oczami na rudowłosą kobietę z pytającą miną, unosząc prawą brew do góry. Tak, to definitywnie była sugestia.

Przez chwilę stała w progu, z ręką opartą na klamce jakby wciąż wahając się czy powinna wchodzić do środka. W zasięgu jej wzroku pojawiła się kobieta, która wedle wszelkiego prawdopodobieństwa oficjalnie nosiła miano Clairice Norchelle - trzeba przyznać, że w rzeczywistości wyglądała lepiej niż na zdjęciach z dokumentów. W postaci kreolki było coś co kazało Wdowie tym bardziej mieć się na baczności. Fakt, nie wyglądała na swoje dwieście lat. Natasha fizycznie oceniała ją na góra czterdzieści. Nie przywiązywała się jednak do tej liczby, bo przecież sama była doskonałym przykładem na to, że metryka nie zawsze idzie w parze z wyglądem. Powiedzmy, że obie panie trzymały się lepiej niż nieźle... Natasha pozwoliła, by drzwi wreszcie zamknęły się za nią i bez pośpiechu przemierzyła wnętrze salonu, kierując się do miejsca, w którym siedziała gospodyni. Zajęła krzesło obok niej, a potem bez słowa poczęstowała się oferowaną coca-colą. Nie przepadała za słodzonymi napojami, ale prawdę powiedziawszy zaschło jej już w gardle. Ostatnia rzecz jaką piła to kawa z Bartonem wiele godzin temu. Sączyła więc swoją colę i wyczekująco wpatrywała się w postać kapłanki voodoo. Ku jej szczerej uldze, kobieta nie owijała w bawełnę i szybko przeszła do konkretów.
- Intryguje mnie nie tylko zaproszenie i jego powód, ale również to w jaki sposób je dostarczono. - odezwała się wreszcie, odstawiając swoją puszkę. Miedzy palcami jej drugiej dłoni zamigotał wyciągnięty z kieszeni naszyjnik. - Fascynująca forma komunikacji, choć nie jestem pewna na ile wydajna. - dodała tonem, który nie zdradzał żadnych emocji. Jej twarz wyrażała uprzejme zainteresowanie, a oczy pozostawały czujne i chłodne. Kiedy jednak usłyszała o stronie na Wikipedii, kąciki jej ust lekko zadrżały.
- Nie omieszkam sprawdzić, madame Laveau. - obiecała, choć byłaby to tylko formalność. Miała wystarczające rozeznanie w kulturze i historii tego regionu, by dopasować nazwisko do postaci - jak dotąd sądziła - historycznej. Sprawa była jeszcze ciekawsza niż jej się dotychczas wydawało! Choć jej zainteresowanie podszyte było odrobiną niepokoju. Cholerna magia. Nie miała o niej pojęcia, a nic nie zdawało jej się groźniejsze od własnej niewiedzy. - Natasha Romanoff. - przedstawiła się jeszcze, uznając to najwyraźniej za odpowiedni moment. Laveau nie zdawała się póki co bezpośrednim zagrożeniem, wręcz przeciwnie - chyba chciała szukać w Avengersach jakiejś formy sojuszu. Kiepska była z Natashy ambasadorka, bo nie bez powodu miejsce szpiega pozostawało w cieniu. Coś jej jednak podpowiadało, że królowa voodoo na cieniu zna się jak nikt inny, więc może uda im się znaleźć konsensus.   
- Jeśli tylko mam taką możliwość staram się ratować cały świat. - odparła wciąż tym samym uprzejmym, acz chłodnym tonem. Jej wargi wykrzywił przy tym ostry i zimny uśmiech, bo z jakiegoś powodu słowa kreolki ją rozdrażniły. Nie dała jednak poznać po sobie ani tego, ani zaskoczenia jakie wywołały nagle otwierające się drzwi. Nieśpiesznie dopiła colę i podniosła się z krzesła, zapewne słusznie zakładając, że Marie chce jej coś pokazać.
- Proszę prowadzić.

Trzeba przyznać, że Królowa Voodoo była zaintrygowana swoim gościem.
Nie wyglądała na pustą laleczkę, a z takimi spotkała się już wiele razy - niestety, Marie nadal była uprzedzona co do białych Amerykanów. Minęło dwieście lat, a ta nadal chowała w sobie pewnego typu urazę, która nasiliła się najbardziej po zdobyciu swej faktycznej mocy, magii. Niewolnictwo wzbudzało w niej odrazę, nawet po tych dwustu latach.
Nie mogła jednak winić aktualnych mieszkańców Stanych Zjednoczonych o to, że ich przodkowie okazali się być okrutnymi rasistami. Nie trzeba chyba dopowiadać, że Marie wiele razy używała voodoo, by się na nich wyładować. Z czasem jednak zaczęła doceniać swą siłę i postanowiła nie marnować czasu na błahostki tego typu.
Skierowała wzrok na rudowłosą, uważnie się jej przyglądając. Uśmiechnęła się, gdy usłyszała o zaproszeniu. Tak, ta wiedźma definitywnie gustowała w tajemniczych zaproszeniach, a ptak nakreślony loa bez wątpienia się do takiego zbioru zaliczał.
- Następnym razem zadzwonię, skoro wolisz ten sposób komunikacji - stwierdziła, unosząc puszkę do ust i upijając nieco cieczy. Czarnoskóra powoli zaczynała twierdzić, że wysłanniczka Avengersów nie była taka zła, jak się z początku wydawało; był to między innymi jeden z powodów, by przystopować z niechęcią do jej pradziadów (choć tego też nie była pewna, w końcu jej nazwisko nie brzmiało amerykańsko!). Dlatego też postanowiła zignorować jej krzywy uśmiech, który zapewne był reakcją na uznanie świata za należącego do białoskórych, choć po części była to prawda.
- Niewątpliwie, choć nie wyglądasz na kobietę, która ratowałaby go bez żadnego wynagrodzenia - stwierdziła, podnosząc się wolno z miejsca i zerkając wymownie na pannę Romanoff. Ruszyła wolno w stronę uchylonych drzwi, wchodząc do środka. Gdy znalazły się w pomieszczeniu, drzwi zatrzasnęły się. Sam pokój wyglądał... nieprzyjaźnie. Wokoł roiło się od czaszek, słoików i krzyżów.
Wszystko spoglądało ciekawsko na nikogo innego, jak Wdowę. O dziwo zapach należał do przyjemniejszych; pachniało kwiatami, choć widać ich nie było. Pomieszczenie było pogrążone w mroku, a jedyne światło stanowiły trzy świeczki ustawione tuż obok nakreślonego na podłodze znaku.
- Jedyny sposób, byś upewniła się, że to co mówię, nie jest wymysłem... - powiedziała, wystawiając dłoń do miejsca przy znaku, sugerując, żeby przyklęknęła - ...jest przekonanie się na własnej skórze o tym, co widziałam - skończyła, dając jej chwilę na przyswojenie sobie informacji i przygotowanie do rytuału. Sama kobieta zniknęła na moment w ciemnościach, by po chwili wrócić w stroju rytualnym, w którego skład zaliczał się długi strój, kilkanaście naszyjników ze znakami voodoo, jak i turban złożony na głowie.
W dłoniach trzymała okrągły koszyk, który zdawał się być lekki. Trzeba było przyznać, że wyglądała dosyć majestatycznie. Zakładając, że Natasha zdecydowała się przyklęknąć we wskazanym miejscu, królowa Voodoo skierowała się naprzeciw niej i również klęknęła.
- Zamknij oczy i oddychaj - nie brzmiało to jak rozkaz, a raczej jako radę. Wszakże Laveau była mistrzynią w tej dziedzinie magii, więc słuchanie się jej było więcej niż wskazane. W pewnej chwili tuż obok Kreolki zaświeciła się świeczka, która zaczęła uwalniać specyficzny zapach. Nie był on specjalnie mocny, niemniej jednak sprawiał, że rudowłosa zaczęła tracić obraz sprzed oczu, a słowa-inkantacje Marie brzmiały niczym muzyka, wprowadzając kobietę w trans. W ostatnim momencie mogła usłyszeć jedynie syczenie węża, który począł wolno wić się na jej ciele. Ludzki odruch kazałby uciekać, odskoczyć. Czarna Wdowa nie mogła jednak nic zrobić.

Marie Laveau wiedziała, że Ogoun nigdy nie przychodzi bez niespodzianek. Tą niespodzianką okazała się bezinteresowna - choć na pewno taka nie była - pomoc poprzez stwierdzenie, że nikt w pomieszczeniu nie musi martwić się o swoje życie. Czy to oznaczało, że to życie stracili? Być może. Ale w ten sposób w końcu nie mogli umrzeć, bo już byli nieżywi. Królowa Voodoo miała jedynie nadzieję, że jej ciało wróci całkiem do normy po tym, jak bóg rozprawi się z robotami. Tymczasem nie miała się o co martwić. To, na czym jej zależało, czyli bezpieczeństwie plemienia, zostało spełnione. Pokora Laveau wynikała z powodu tego, że wiedziała, że Ogouna łatwo zaspokoić ziemskimi przyjemnościami takimi jak popalanie cygara czy picie rumu. Gdy opuścił pomieszczenie, czas przyszedł na Erzulie Freda.
Jak się Marie spodziewała, Freda nigdy nie chciała być druga i odmówiła pomocy w głowie kapłanki, jako że ta była przez chwilę opętana. Marie miała nadzieję, że bogini tym razem widząc sytuację zdecyduje się na bezinteresowną pomoc, ale najwidoczniej było to na nic. Kapryśna mistrzyni magii chciała pomóc tylko gdy wygasną efekty Ogouna. Ale zaraz: jeden dzień? Czy naprawdę bóg rozprawi się z tym wszystkim w jeden dzień? Cóż, nie powątpiewała w jego możliwości walki, ale to było co najmniej podejrzane. Ale tak jak zawsze robiła, pokładała w nim nadzieję.
Po zakończeniu obu rytuałów, mambo odczuła dziwną aurę, którą jednak automatycznie rozpoznała. Co jak co, ale swoich zawsze się pozna: a był to nikt inny, jak bracia Drumm. Wyczuła to dosłownie kilka sekund przed tym, jak rozległo się potężne pukanie do drzwi. Członkowie plemienia popatrzyli na kapłankę pytająco, a ta pomasowała się po czole i powiedziała do jednej ze swoich zaufanych kobiet.
- To bracia Drumm. Przyślijcie ich do mnie. Odpocznijcie, nie mamy się już o co martwić. Darline, przygotuj kolację tak jakby nic się nigdy nie działo: jesteśmy tutaj bezpieczni - powiedziała, a wszyscy ruszyli wykonać swoje zadanie. Posłanka otworzyła drzwi braciom Drumm i przepuściła ich do środka, prowadząc ich dosyć szybko do kolejnego pomieszczenia w kompleksie salonu fryzjerskiego: sali tronowej Królowej Voodoo.


z/t do sali tronowej