Bryant Park

Co prawda Peterowi udało się wylądować miękko na ziemi, ale nie dane mu było pozostać w tym samym miejscu choćby chwilę dłużej. Kolejne drzewo padało w jego stronę, przed czym ostrzegł go pajęczy zmysł. Dał mu o sobie znać również w momencie, gdy wybrał kierunek ucieczki przed rozległą koroną rośliny i wielkim pniem. Alternatywą było prawdopodobnie spotkanie z dzikim zwierzęciem, kolejnym tego dnia. Czyżby był to osobnik, przed którym uciekły te mniejsze? A może było ich więcej, ponieważ dźwięk dochodził z przynajmniej trzech różnych stron? Gdzie by nie uskoczył Spider-Man, i tak będzie dla niego źle, więc postanowił zdać się na łut szczęścia (w końcu Black Cat była daleko od niego i nie powinna przynieść mu takiego rozwoju wydarzeń, jakiego nie chciał) i przeskoczył nad Toxinem. Trzymał się niższych partii, nie chcąc skończyć tak jak ostatnio. Trochę męczyło go to ciągłe uciekanie w dziwnej puszczy rozmiaru XXL, ale z kim niby miał walczyć? Przeciwnik dopiero nadciągał, a sądząc po odgłosach, raczej nie był posępnym Entem, który urwał się prosto z planu ,,Władcy Pierścieni” i utknął w tym dziwnym świecie. Spidey czuł się trochę jak na Battleword, chwilowe déjà vu. Wrażenie to przerwało pacnięcie Pająka w jakąś twardą powierzchnię – to przed nią musiał go ostrzegać spider sense. Banalne, ale dał się nabrać samemu sobie. Mogłoby się zdawać, że Parker jest dziś największą pierdołą we wszechświecie… Chłopak podniósł się zwinnie i zerknął naprzeciw. Pokręcił głową, niezbyt pewien tego, co widzi. Ma omamy, czy z jego wzrokiem wszystko w porządku? Wyciągnął ręce by sprawdzić, czy znowu go gdzieś nie przeniosło... Przecież przed nim niczego nie było. Ale nie mogło nie być, bo w coś jednak uderzył...

Teren, na jakim się znajdowali, musiał być sporych rozmiarów. Skoro dźwięki nie dochodziły jedynie od ściany wyświetlającej reality show rodem z National Georaphic, to cała reszta była zapewne ograniczona dopiero gdzieś hen hen, daleko. Lecz nie to zaprzątało teraz głowę Parkera, bowiem choć bardzo chciał się pochylić na dłużej nad istotą tegoż dziwnego elementu tutejszej, powiedzmy, architektury, miał na głowie poważniejsze problemy. Koci napastnicy uciekli gdzie pieprz rośnie (patrząc na tutejszą florę: rly?), ale na ich miejsce pojawiły się kolejne futrzaki. I to nie byle jakie – stado wielkich, zmutowanych goryli. Peter i bez swojego pajęczego instynktu wiedział, że najmniejszy ruch może ich kosztować zdrowie bądź życie. Przeciwnik przewyższał ich liczebnością i – jak łatwo było ocenić – siłą.
- Od zawsze byłem za tym, by zaprzestać testowania leków na małpach – powiedział na widok dodatkowej pary łap włochacza, gdy jeden z goryli, będących najpewniej przywódcą, ryknął. I to tak ryknął, że gdyby rosnące dookoła nich drzewa nie leżały na ziemi, zapewne złamałyby się pod natężeniem i siłą jego wrzasku.
- Spokojnie, myłem dziś uszy – odburknął pod nosem i spojrzał to na Kleisera, to na Toxina.
Kosmita przybrał chyba podobną taktykę, ale Spider-Man nie do końca wiedział, co mogło mu chodzić teraz po głowie. Oby nic, co byłoby w stanie zaszkodzić i tak kiepskiej już sytuacji… Szczególnie, że widział ich czerwone i na pewno bardzo ostre rogi na czole.
Spidey dźgnął detektywa łokciem pod żebro i przechylił się nieznacznie w jego stronę.
- Weź ich jakoś ładnie przywitaj, czy coś. Musimy improwizować, nie zabrałem ze sobą czerwonego dywanu, który moglibyśmy rozwinąć naszym gwiazdom – zwrócił się do Mulligana półszeptem.

Spider-Man nie zamierzał ustawać w swoich działaniach. Musiał istnieć jakiś sposób, by sprowokować wielkoluda do ruchu. Parker rozejrzał się, szukając pomysłu. Jego wzrok spoczął na przewróconych drzewach i gdyby tylko nie miał na twarzy maski, można by było zauważyć u niego uśmiech.
Skierował wyprostowane ręce w stronę jednego z leżących pniaków i wystrzelił dwa strumienie pajęczyny. Lepka nić owinęła się dookoła niego, po czym Spidey szarpnął, przyciągając go do siebie. Nie próbował jednak złapać owego elementu tutejszej przyrody. Okręcił się za to kilka razy wokół własnej osi, jakby wykonywał rzut młotem. Gdy uznał to za stosowne, puścił syntetyczną przędzę, a pień niczym pocisk poleciał prosto na goryla. Miał nadzieję, że trafi on centralnie w stwora i zmusi go wreszcie, by zaszarżował.
- Podanie do małpiszona! - krzyknął i przykucnął, gotowy do ewentualnego skoku.
Widział również przez moment działania Patricka i Kleisera, przy czym ten drugi radził sobie zdecydowanie lepiej. Byłoby naprawdę miło, gdyby kosmita podzielił się z nimi swoim szczęściem. Może wreszcie dowiedzieliby się, o co w tym wszystkim chodzi i uzyskaliby możliwość powrotu, pokonując włochate indywidua.

Dźwięk chrupnięcia o konar potężnego drzewa, rozszedł się echem po gęstej dżungli strasząc pobliskie ptactwo przesiadujące na koronach. Mężczyzna wydał z siebie syk bólu, którego w ogóle się nie spodziewał. Pomarańczowo czarna maź rozczłonkowała się na drzewie, niczym ośmiornica ciśnięta o ścianę. Toxin naprężył swoje silne nogi i odepchnął bestię, wyzwalając siebie, w efekcie upadając na trawiaste podłoże. Powstał z niego dość powolnie. Patrick chyba pierwszy raz odkąd został połączony z symbiontem otrzymał taki cios. Wyprostował plecy i usłyszał jak coś w nich strzyknęło.
- To był zły pomysł... - skwitował w myślach swoje ostatnie działania, lecz Toxin nie odpowiedział. Czas na przemyślenia się skończył, gdyż goryl nie miał zamiaru na tym poprzestać. Toxin skupił się i zrobił uskok w przód, stając bliżej stada. Bliżej niż by tego chciał, lecz tym razem nie zamierzał działać tak pochopnie. Rozwarstwił swoją ogromną paszczę i ryknął przeraźliwie na znajdujące się obok stado. Chciał ich tym sprowokować, zmusić do działania, aby się trochę rozsunęli.
Agresywne nastawienie Patricka, które tak bardzo przypodobało się młodemu towarzyszowi ulotniło się wraz z gruchnięciem o ten konar. Musieli przyjąć inną taktykę. Taką, która przez pierwsze sekundy poprzedniego ataku dawała im znaczną przewagę, musieli być szybcy. Razem.
Symbiont wyskoczył w powietrze, a gdy znalazł się na odpowiedniej wysokości obrócił się i wystrzelił pajęczyną w twarz goryla, tym razem nić byłą cały czas połączona z jego dłonią. Naciągnął ją, aby niczym z procy wystrzelić w stronę goryla. Będąc metr od niego wysunął prawą stopę i przywalił gorylowi prosto w paskudną maskę. Upadł na ziemię plecami do goryla, obrócił się szybko, a jego ramię wyciągnęło się niczym macki Omega Reda. Na końcu znajdowało się twarde zgrubienie zakończone kolcem, które miało podciąć nogi goryla, aby ten stracił równowagę i przewrócił się, a gdyby tak się stało Toxin odbiłby się od podłoża, zrobił salto w powietrzu i wbił głowę goryla obiema stopami w glebę. Na tym by jednak nie poprzestał, lecz ten goryl miał już dość! Liczył, że sprowokowane stado ruszy w jego stronę, a gdyby tak się stało, on nadal by atakował. Cisnąłby pajęczyną w stronę drzewa, z którym miał niedawno bliski kontakt i zakręciłby się na jego pniu niczym jojo, nadając sobie prędkości, którą ulotniłby na cielsku kolejnego gorylątka. Odbiłby się od niego i wpadłby pomiędzy stado, a wtedy nadszedłby główny akt. Toxin pochyliłby się, jakby bolał go brzuch. Jego plecy i klatka piersiowa, zaczęły by bulgotać niczym kożuch na gotującej się zupie. Symbiotyczna tkanka zbierałaby się w miejscu, gdzie pomarańczowa strefa łączy się z granatową. Nagle wyprostowałby się, a z jego ciała wystrzeliłyby macki, które pochwyciłyby tyle goryli ile by się dało. Pociągnąłby je do siebie, silnym szarpnięciem, a sam uskoczyłby w powietrze, tak aby goryle zderzyły się ze sobą.

//Loki, grałeś kiedyś w Web of Shadows? Mogłoby dać Ci to lepsze wyobrażenie moich ataków - zrób research :)

- No serio?! – krzyknął widząc, że jego pomysły wciąż nie przynoszą zamierzonego skutku, a goryl, zamiast oberwać w pysk, złapał kłodę. Jednak okazało się, że nie ma aż takiego pecha, jak sądził – uskoczył przed pniem, który, rzucony przez małpę, trafił w ścianę. Może nie było to to, co zaplanował, ale efekt był zadowalający. W miarę, bo ściana cały czas była w jednym kawałku. Zawsze to jakieś jej naruszenie…
Sporo w tej kwestii ,,zrobił’’ jednak kosmita, ciśnięty na hologram.
- Rzut za 3 punkty – powiedział, będąc pod wrażeniem wykonanego przez stwora manewru.
W pierwszym odruchu Spidey chciał pomóc Kleiserowi podnieść się na nogi. Jakby nie patrzeć, siła, z jaką został ciśnięty, była spora. Ale okazało się, że nie jest to potrzebne, bowiem Herr nie ucierpiał tak bardzo jak mogło to z początku wyglądać. Zresztą, wciąż był on zagadką dla pajęczaka – co jeszcze potrafi ten facet i kim tak naprawdę jest? Widział w swoim życiu wiele, ale wciąż coś potrafiło go zaskoczyć.
- Nie bądź samolub, daj pobawić się też innym! – krzyknął żartobliwie do Toxina, w oka mgnieniu znajdując się koło niego. Stado zdawało się wycofać, więc chyba na chwilę mogli o nim zapomnieć, a w razie problemów plecy osłaniał im nazista. Peter, idąc za pomysłem Patricka i jego symbionta, także zaczął chwytać pajęczyną przewrócone drzewa i rzucać nimi w ścianę. Wyglądali jak okropnie niezsynchronizowani tancerze, stawiający całkowicie odmienne kroki, ale mimo wszystko tańczący do tej samej muzyki. Nawet udało im się wylądować na trawie niemalże w tym samym momencie.
- No dalej… – w jego głosie było słychać nadzieję na to, że wysiłek nie był bez sensu i coś jednak dał. Oczekiwanie na efekt przypominało tę okropną chwilę między otrzymaniem przez prowadzącego show wyniku rywalizacji, a jego ogłoszeniem. Co prawda Parker nigdy nie brał udziału w żadnym teleturnieju czy programu tego typu, ale i tak potrafił sobie to bardzo dobrze wyobrazić na innych, podobnych przykładach z życia wziętych.
- Z tej ekscytacji cały aż chodzę! – dodał, przeskakując z nogi na nogę.

Walka, o dziwo, dobiegała powoli końca. Kleiser wykończył jedną z małp, która odbiegła oślepiona. Pająk starał się nie trafić w kosmitę, który stał akurat na drodze do ich celu – jednak kto jak kto, ale on i symbiont byli zwinni i potrafili tak manewrować pniakami, by omijały Herra. No, gdyby mężczyzna zaskoczył ich jakimś ruchem, mógłby być problem, ale najwyraźniej na rękę było mu z nimi współpracować. I nic dziwnego.
Jeden z drewnianych pocisków wreszcie naruszył ścianę na tyle porządnie, by ta pękła całkiem pod jego naporem i w efekcie powstała dziura. Wydobyło się z niej ostre światło, które na chwilę oślepiło Parkera.
- O nie, to już ten moment? Czemu nie widziałem najpierw tunelu? – jęknął z udawaną rozpaczą, łapiąc się za głowę. – Jestem rozczarowany!
Na słowa Toxina lekko przytaknął i obserwował, jak Patrick wraz z towarzyszem skaczą przez wyrwę.
- Do nie-zobaczenia! – krzyknął Peter do małp, machając przy tym do nich i po chwili wskoczył w jasną przepaść w nadziei, że po drugiej stronie wreszcie czeka na nich dom. O ile coś z niego zostało, bo tego też nie mógł być pewien…