East Angeles High School

Jedna z wielu szkół w Los Angeles.

Runways'i postanowili się rozdzielić. Bo ona wolała być teraz sama.
Bo po ostatnim wydarzeniu nie była za bardzo sobą. I dalej gdzieś w głowie widziała twarz Alexa. Czuła się tak bardzo oszukana, wyrolowana, zraniona. Choć nie miała zamiaru przyznać przed samą sobą, że tak jest.
I w końcu bo Chase o wiele lepiej zajmuje się Molly, o którą wcale za bardzo dbać nie trzeba. W końcu nikt inny nie radzi sobie tak dobrze, jak ich Przepotężna Księżniczka. Poza tym ktokolwiek mógłby się sprzeciwić, widząc jak bardzo Nico deklaruje chęć pozostania w pojedynkę. A gdy Nico coś tak poważnie deklaruje, nikt nie śmie tego negować.
Powłóczyła się nieco po dzielnicach Los Angeles. W końcu wylądowała na East L.A., gdzie postanowiła zajrzeć do jednej z okolicznych szkół. Musiała od czegoś zacząć. Stała skonsternowana na szkolnym korytarzu i ściskała w dłoni nieco zniszczone przez czas zdjęcie niejakiego Victora. Czekała, aż w budynku rozniesie się dźwięk dzwonka dającego znać, że przerwę czas zacząć. Niecierpliwiła się, bo wciąż miała w głowie obraz osuwającej się na posadzkę Gert. To nie była ta prawdziwa Gert, ten jej Arszenik z fioletowymi włosami, ale mimo wszystko była to Gert. Z krwi i kości.. Nawet jeśli z przyszłości, a może nawet z innego wymiaru, to wciąż była nią. I nic więcej nie było ważne..
Z wyjątkiem znalezienia tego całego Victoriusa. Kimkolwiek był i gdziekolwiek teraz się chował, musiała go odnaleźć, choćby w mysiej dziurze. Pragnęła tego dla siebie.. Dla nich.. Dla niej.. I w końcu dla świata. Czuła, że nie będzie to łatwe i może zakończyć się porażką, ale jedyne co im teraz pozostało to próbować. Poza tym wszyscy wiedzieli, że Minoru tak łatwo się nie poddaje.
Długo wyczekiwane dzwonienie sprawiło, że napięły się jej wszystkie mięśnie. Rozejrzała się nerwowo po korytarzu wypatrując chętnej osoby do współpracy. W końcu, gdy namierzyła cel podeszła do grupki chłopaków i skorzystała ze swoich wszelakich wdzięków, by wyciągnąć z nich jakiekolwiek informacje.
- Cześć chłopcy. Przepraszam, że przeszkadzam w rozmowie. Umówiłam się tutaj gdzieś z moim kuzynem Victorem. Nigdzie go jednak nie widzę.. Kojarzycie go może? Miał mnie oprowadzić po szkole, chciałabym się tu przenieść od przyszłego semestru. Jesteście mi w stanie pomóc? - powiedziała uśmiechając się najsłodziej jak potrafiła. Liczyła, że to coś pomoże. Choć pewności nie miała.

Przerzucała spojrzenie z jednego chłopaka na drugiego. Żaden jakoś szczególnie nie pałał chęcią podzielenia się jakimikolwiek informacjami. W końcu jeden zaczął niepewnie, w tym właśnie momencie Nico zamieniła się w słuch, uśmiechając się przy tym przesłodko. Bycie zalotną przychodziło jej z wyjątkową łatwością, tak samo jak bycie wredną jędzą. W tym przypadku konieczność zastosowania tego drugiego oblicza mogła dopiero nadejść, gdy inne sposoby zawiodą.
- Oh przepraszam.. Faktycznie nie podałam nazwiska..
Wtrąciła szczebiotliwie, chowając zdjęcie, którym już miała zacząć wymachiwać im przed twarzą. Stwierdziła, że pokazywanie jakichkolwiek fotografii tak od razu mogłoby się wydać nieco socjopatyczne. Przestraszeni nie za wiele by powiedzieli, a tak może samo nazwisko wystarczy.
- Mancha, nazywa się Victor Mancha. Ciemne włosy, mniej więcej jego postury..
Wskazała na chłopaka, stojącego za mówcą. W zasadzie dłużej nie miała czasu się nad tym zastanowić, a może podświadomość po prostu wypierała takie informacje w zaistniałych okolicznościach, ale nie można było odmówić uroku temu całemu Victoriusowi. Na zdjęciu przedstawiał się bardzo dobrze, Nico więc domniemała, że rzeczywistość będzie równie urodzajna. Nie żeby w jakikolwiek sposób zmieniłoby to jej nastawienie do chłopaka, bo przecież był to ponoć jakiś czarci pomiot, który chciał zniszczyć wszystko co stanie na jego drodze. Z przydziału miała go nienawidzić jak tylko najmocniej potrafiła. Cóż.. Minoru była jednak tylko nastolatką, w dodatku nastolatką z szalejącymi hormonami, która nie udawała - jak niektóre dziewczyny - że nie interesuje ją płeć przeciwna, będąca zmorą wszechświata. A to, że potrafiła grać przed nimi słodką idiotkę, to już inna bajeczka.
- Zdążyłam zauważyć, że szkoła jest całkiem spora, ale umówiliśmy się właśnie tu pod biblioteką, żeby nawzajem nie szukać się po szkole..
Westchnęła informując o oczywistych oczywistościach.
- Żeby nie okazało się, że pomyliłam szkoły, bo zapomniałam zabrać telefon z domu i nie mam z nim żadnego kontaktu. Jestem taka roztargniona..
Zarechotała, udając wielce zainteresowaną chłopcami i tym co mają do powiedzenia. Liczyła, że jeśli oni nie będą znać Victora, to chociaż wpadną na pomysł jak dowiedzieć się, czy faktycznie owy Victor chodzi do tej szkoły. Wyglądali na bystrych.

Przypatrywała się chwilę zachowaniu chłopaków, które było dosyć intrygujące. Już pierwsze ich reakcje dały Nico do zrozumienia, że coś jest na rzeczy. Szansa, że Victor chodzi do tej szkoły i Ci właśnie tutaj go znają wydawała się olbrzymia. Dlatego też Minoru nie skrywała zadowolenia. Na jej uroczej twarzyczce wykwitł uśmieszek pełen triumfu. Była z siebie dumna, że przechytrzyła tych tutaj, a także nie mogła doczekać się chwili, w której przekaże pozostałym wyczekiwaną przez wszystkich wiadomość. Nie spodziewała się też w żadnym wypadku, że rozmowa obierze taki, a nie inny tor. Nikt bowiem nie przypuszczał, że najbierniejszy z rozmówców odezwie się w końcu i będzie miał najwięcej do powiedzenia.
- A co takiego wydarzyło się na plaży? - zapytała rozbawiona, jakby usłyszała najlepszy dowcip świata, niby w ogóle niewzruszona ostatnim pytaniem chłopaka. Udała, że go po prostu nie słyszała albo, że go wcale nie było.
Tak, zdecydowanie nie było żadnego pytania o mutantach.
W środku jednak cała się spięła, ponieważ nie lubiła gdy ludzie wspominali o jej świecie. Tak, to był jej świat, jej mutanci. A stosunek ludzi bywał różny, więc wolała po prostu uważać.

Słuchała tego wszystkiego i aż włos jeżył jej się na głowie.
Wiedziała teraz, że przybyszka z przyszłości.. Że Arszenik z przyszłości nie kłamał. Victor nie był zwykłym człowiekiem i na pewno nie należał do tych najmilszych.
Przełknęła głośniej ślinę, jakby jakaś gula ugrzęzła jej w gardle. Sztywniały jej mięśnie, gdy słyszała jak ludzie gadają o mutantach, kosmitach, czarodziejach, wampirach i innych skrzatach ogrodowych. Nie była za asymilacją. Nie wyobrażała sobie jakiegoś wielkiego paktu czy czegoś w tym rodzaju. Ludzie nie rozumieli. Nie chcieli rozumieć. Byli zbyt ograniczeni, aby pojąc, że mutanci i wszyscy inni nie są dla nich zagrożeniem. Świat przeto nie dzielił się tylko na ludzi i odmieńców, jak mieli w zwyczaju nazywać ich Ci pierwsi. Według Nico nie powinny istnieć inne kategorie do jakich zaliczano kogokolwiek, niżeli dobrzy i źli. Bowiem zarówno jedni jak i drudzy mogli być wcieleniem ognia piekielnego. Ale podziały istniały od zawsze i zawsze istnieć będą. I bezpieczniej byłoby dla wszystkich, gdyby nikt nie próbował zacierać granic, które chroniły jednych i drugich. Pierwotną z nich była niewiedza. Niewiedza była czymś dobrym i w niej większość powinna tkwić. Bo ponoć im mniej się wie, tym lepiej się śpi.
Wysłuchała do końca opowieści chłopaka, po czym zaśmiała się donośnie. Tak przejmująco, że sama uwierzyła w autentyczność tego śmiechu.
- Widziałam takie rzeczy w jakiejś grze, w którą grał mój kuzyn. Nie pamiętam nazwy. Może graliście w to samo? Ale, żeby od razu mutant. Nie znam żadnego, a szkoda. Podobno niektórzy wyglądają jak kosmici. Mają rogi, inny kolor skóry czy coś takiego.. A wy znacie jakiegoś?- zaczęła pleść głupoty. Nie miała zamiaru ciągnąć dalej tematu, ale chciała tak odwrócić rozmowę, by nie musieć odpowiadać na żadne pytania. Miała zamiar zmyć się w pierwszej sekundzie, gdy któryś z nich zacznie swoją opowiastkę dowiedziawszy się tego, czego chciała.

Stało sie to, co miała w zamiarze wywołać. Chłopcy zaczęli dyskutować między sobą i gwarzyć o prawdomownosci słów jednego z nich. Wiec korzystając z okazji Nico zaczęła powoli się oddalać. Jeden, dwa, trzy kroki w tył i już stała na rogu korytarza, którym po chwili zmierzała do wyjścia. Na zewnątrz roiło się od uczniów. Chcąc więc użyć staff of one do teleportacji musiała oddalić się w ustronne miejsce, ale powstrzymala się w ostatniej chwili. Postanowiła dać sobie czas i dotrzeć do kryjówki w taki sam sposób w jaki tu przybyła. Chciała go wykorzystać na przemyślenia o dalszym postepowaniu..czy powiedzieć o wszystkim pozostałym, czy rozwiązać to na własną rękę? Minoru w większej mierze była indywidualistką, która nie miała nic przeciwko poklaskowi jaki otrzymywane sie po powrocie z bohaterskiej misji. Nie bez powodu była głową druzyny, chociaż nie do końca oficjalnie została nią okrzyknięta.


/zt - chętnie usłyszę sugestie.