The Bronx High School of Science

Jako pierwsze w powietrzu pojawiły się błękitno-białe iskry, jakoś na wysokości dwóch metrów nad ziemią, może nieco wyżej. Na początku było ich tylko kilka, lecz w ciągu zaledwie paru sekund rozprysły się we wszystkie strony, gwałtownie się namnażając, otaczając się wiązkami elektryczności oraz świetlistą aurą, która sięgnęła niemalże aż do podłoża - i równie daleko w górę oraz na boki. Zjawisku towarzyszył charakterystyczny zapach, przypominający ten następujący przy burzy - woń ozonu.
Pomiędzy tym blaskiem ukazała się zaś niewyraźna sylwetka Billy'ego, ze złączonymi nogami oraz rozłożonymi pod kątem prostym do tułowia ramionami. Chłopak miał na sobie kostium, co oznaczało, że jego peleryna powiewała w uderzeniach energii oraz poruszanego przez nią powietrza. Jako że jego włosy poddawane były podobnemu traktowaniu, znajdowały się w kompletnym i całkowitym nieładzie, nawet jeżeli częściowo blokowała je opaska... Przy czym to akurat nic dziwnego.
Teleportując się do Tommy'ego, Kaplan obawiał się, że trafi w samo serce jakiejś akcji i będzie musiał zacząć od stworzenia sobie tarczy, dlatego na wszelki wypadek gotów był jak najszybciej przekierować swoją aurę prosto w barierę. Naprawdę, czego innego miał się spodziewać po tak ujętej wiadomości? Jakież było więc jego zaskoczenie, gdy pierwsze rzucenie okiem po okolicy ukazało mu, że... Że sytuacja nie należała do przyjemnych, jak w całym mieście, ale nie wyglądała też na środek walki.
Czoło nastolatka lekko się zmarszczyło, a jego energia zaczęła przygasać, aby ostatecznie pozostać jedynie tuż przy jego ciele, świecąc się nieco intensywniej przy jego dłoniach oraz oczach. Wówczas Billy powoli osunął się niżej, aż wreszcie ostrożnie wylądował i dopiero wtedy błękit zupełnie się wycofał. Dla pewności chłopak jeszcze raz rozejrzał się po najbliższym otoczeniu, ale jego wcześniejsze wnioski nie uległy zmianie. Nie było tak źle, jak tego oczekiwał. Więc... Chyba nie musiał mieć wyrzutów sumienia w związku z tym, że nie teleportował się od razu po odczytaniu wiadomości, tylko prędko załatwił jeszcze kilka ostatnich spraw na placu.
- Co mnie ominęło? - spytał w ramach powitania, a jego spojrzenie na moment zatrzymało się na oparzeniach na ręce Cassie. Jeżeli oberwała w nią promieniem, to... To praktycznie na pewno w powiększonej formie, bo inaczej rany byłyby o wiele poważniejsze. Niestety widział je na ofiarach, a sama myśl o tym sprawiała, że aż robiło mu się niedobrze, zarówno w sensie fizycznym, jak i psychicznym. Swoją drogą, wydawało mu się, że w tej okolicy sytuacja prezentowała się nieco lepiej niż na Times Square... Mniej ciał w zasięgu wzroku. Mniej robotów czy nawet ich resztek. Za to chyba więcej samych zniszczeń. Z dwojga złego wolał już zdemolowane budynki od zwłok.
Zaraz potem wzrok Kaplana przesunął się na tę dziewczynę, której nie kojarzył, a która również siedziała na schodkach, w dodatku ze znajomo wyglądającą komórką w rękach. Na ten widok chłopak prawie się uśmiechnął, bo dotarło do niego, że Tommy najwyraźniej przynajmniej próbował jakoś o nią zadbać... Jednakże stan nogi rówieśniczki skutecznie sprawił, że ta namiastka dobrego humoru prędko go opuściła. Można by pomyśleć, że tyle śmierci dookoła chociaż częściowo znieczuliłoby go na taki obraz, ale nic nie mógł poradzić na swoje odruchy - a wystająca z ciała kość nie była przecież czymś miłym. Tarcza mogła sobie próbować przygotować go na ewentualność świadczenia wsparcia medycznego w warunkach polowych, ale przez rozwiniętą empatię niemalże czuł się na miejscu dziewczyny... Dlatego szybko uciekł spojrzeniem na twarz Tommy'ego. Tak łatwiej mu było nad sobą panować.
- Wątpię, żeby szpitale mogły teraz przyjąć więcej osób. Obstawiam, że w całym mieście jest tak samo... A już na pewno na Manhattanie, bo nad nim przelatywałem. Mogę wyleczyć rany niektórych, ale nie każdego - doniósł, równocześnie szukając już najlepszego rozwiązania, jakiegoś kompromisu... Być może wypoczęty stanowiłby większą pomoc, może byłby w stanie uzdrawiać na dużą skalę albo nawet teleportować całe grupy ludzi do mniejszych miast, by tam przeczekały atak - lub by przynajmniej ranni mogli trafić do mniej obleganych lekarzy... Ale teraz nie czuł się na siłach, aby czegoś takiego próbować, a wiedział już, że jego zdolnościom zdarzało się odnosić niepożądane skutki, gdy coś im się akurat nie podobało. Co prawda najczęściej szkodziło to teleportacji, a leczenie jeszcze go jak do tej pory nie zawiodło, ale miał złe przeczucie, że wynikało to po prostu z faktu, iż z pierwszej z tych mocy korzystał najczęściej, więc zwyczajnie posiadała najwięcej okazji do szwankowania.
Z drugiej strony oczywiście nie mógł odmówić pomocy komuś, kto praktycznie na niego czekał, świadomie czy nie. Gdyby chodziło o tłum z poszkodowanymi w swych szeregach, sprawy wyglądałyby może inaczej, ale pojedyncza dziewczyna? To wydawało się o wiele bardziej osobiste. I nic dziwnego, bo na czymś podobnym polegało chyba nawet jedno z psychologicznych zagrań... Mógł dokładniej słuchać matki, gdy opowiadała o ciekawostkach ze swojej dziedziny. Trudno, nieważne. Grunt, że musiał coś zrobić.
- Nie powinno boleć. Nikt się jeszcze nie skarżył. Ale... Lepiej i tak uważaj potem na nogę i zgłoś się do lekarza, gdy będzie po wszystkim - zwrócił się do rówieśniczki, starając się brzmieć spokojnie i profesjonalnie, ale wciąż uprzejmie. Wbrew pozorom nie był wcale najlepszy w kontaktach międzyludzkich, nie jak Kate. Radził sobie, w dodatku na pewno lepiej od, na przykład, Tommy'ego, lecz jego relacje z innymi były dość... Ograniczone. Co mogło wynikać między innymi z braku popularności w szkole. Delikatnie mówiąc. Albo, mniej delikatnie, z bycia uważanym za idealną ofiarę przez tych na szczycie społecznego łańcucha pokarmowego.
- Chcę ją uleczyć, chcę ją uleczyć, chcęjąuleczyć... - zaczął powtarzać, dzielnie zerkając na uszkodzoną nogę dziewczyny i próbując ją sobie wyobrazić zdrową. Był zmęczony, fizycznie i psychicznie, a do tego przybity i naprawdę, naprawdę nie wiedział co dalej, choć domyślał się, że powinien, bo w końcu należał do grupy bohaterów, przeszedł nawet szkolenie od rządowej agencji, więc był do tego wykwalifikowany... No, bardziej od przeciętnego cywila... Ale zagrożenie na taką skalę wydawało mu się przytłaczające.
To pewnie wszystkie te wątpliwości i negatywne myśli sprawiły, że jego moce odpowiedziały z drobnym opóźnieniem. Aura przy jego oczach i lekko uniesionych dłoniach pojawiła się w typowym czasie, nie zwlekała też z przeniesieniem się na nogę nieznajomej, lecz to właśnie w tym momencie zaczęły się problemy. Zwykle blask po prostu przechodził po ranach, przywracając tkankę do normalnego stanu lub przynajmniej naprawiając ją na tyle, na ile potrafił - teraz jednak potrwało to dłużej. Kiedy w końcu rana się zamknęła, Billy był już pewien, że słusznie kazał dziewczynie zgłosić się do lekarza. Może i złożył jej kość, ale podejrzewał, że i tak wymagała wzmocnienia i ostrożnego traktowania.

Billy naprawdę wolał nie wnikać w to, o co chodziło z brakiem ofiar w króliczkach. Wyobraźnia podpowiadała mu różne dziwne rzeczy, na których rozważanie nie miał obecnie ani czasu, ani siły... Dlatego skupił się po prostu na cieszeniu się tym, iż Cassie i Tommy najwyraźniej dobrze się ze sobą dogadywali. Prawdopodobnie. Uśmiechnęła się na jego zaczepkę, czyli najpewniej nie miała nic przeciwko niej, tak? To już coś. W końcu jego blada kopia bywała... Trudna. Kaplan zdawał sobie z tego sprawę, nawet jeżeli zdążył się już nauczyć całkiem płynnie posługiwać językiem speedstera. Nie zmieniało to faktu, że martwił się o jego stosunki ze światem jako takim.
Z drugiej strony w kwestii drużyny tak naprawdę od samego początku mniej martwił się o relacje z dziewczętami. One wydawały mu się bardziej... Zgodne? Rozsądne? Och, kogo on oszukiwał, największe problemy sprawiał im przecież Eli, a praktycznie z całą resztą dało się już jakoś porozumieć. To by zresztą tłumaczyło dlaczego właśnie Eli trzymał się ostatnio z daleka, podczas gdy pozostali członkowie drużyny - jak Billy wiedział - dość często odbywali spotkania towarzyskie w mniejszych lub większych grupkach. Nie zdziwiłoby go to, gdyby ostatecznie Patriot zdecydował się działać solo... Albo w ogóle przestać. Szczególnie teraz, gdy zamierzali trzymać się bliżej z Mścicielami - a chyba wszyscy już wiedzieli jakie było jego podejście do Kapitana Ameryki. Wiccan nawet je rozumiał, ale i tak się z nim nie zgadzał.
Obecnie jednak nie był to ani dobry czas, ani odpowiednie miejsce na takie zamartwianie się. Tak czy siak nastolatek nie mógł przecież nikogo zmusić do współpracowania, a co dopiero do zachowywania kultury i bycia miłym dla reszty. Eli... Uczyni w końcu to, co uzna za stosowne. Tak jak i każde z nich. Billy zaś powinien się przede wszystkim skoncentrować na tym, aby dobrze wykonywać własne zadania - w tej chwili z leczeniem na czele, szczególnie że sprawiało mu pewne problemy.
Chłopak zupełnie nie spodziewał się tego, że jego pacjentka aż tak źle zniesie proces uzdrawiania. Prawdę mówiąc jak do tej pory jeszcze nigdy mu się to z nikim nie zdarzyło... Ale z drugiej strony pewnie nie powinien się dziwić, bo stres potrafił odcisnąć na człowieku fizyczne piętno. Z zaskoczenia on sam nie zdążył zareagować, ale na szczęście nie było wielu rzeczy, przy których nie wyrobiłby się Tommy - przynajmniej wtedy, gdy naprawdę tego chciał - i ich rówieśniczka została na czas złapana. Oczywiście przy akompaniamencie należytego komentarza ze strony speedstera.
- Możemy się zamienić. Odnoszę wrażenie, że jeden z członków Runaways wciąż ma do mnie uraz po tym, jak ostatnio ich liderka pocałowała mnie w policzek... Ale z drugiej strony już wcześniej na mnie groźnie łypał, więc może po prostu taką posiada czarującą osobowość - Kaplan zmarszczył lekko czoło, jak gdyby na poważnie się nad tym zastanawiał, a kąciki jego ust skierowały się delikatnie w dół. Właściwie ostatnio chyba rzeczywiście więcej dziewcząt się do niego uśmiechało. I go obserwowało. Momentami w bardzo niekomfortowy sposób, co znowu przypomniało mu o jego niedawnych spotkaniach z Runaways... Dlaczego mili chłopcy nie robili tego samego? Najlepiej nie-niepokojąco, jeżeli miał szansę wybrać?
Ale to wszystko mógł już zachować dla siebie. Tak czy siak pozwolił sobie na tę krótką opowieść jedynie po to, aby spróbować podnieść Tommy'ego na duchu... By zaoferować mu coś, czego mógłby się uczepić, może rzucić kolejnym docinkiem, cokolwiek. Billy domyślał się, że zapewnianie go o tym, że wszystko było w najlepszym porządku i uspokajanie go wprost skończyłoby się źle - prawdopodobnie po prostu odrzuceniem pomysłu, że speedster w ogóle mógłby się o niego martwić. Lepszą opcją wydawało mu się wprowadzenie poczucia normalności przez zaproszenie do drażnienia. Być może się mylił, ale szczerze chciał postąpić we właściwy sposób.
Pewnie powinni jak najszybciej zabrać tę dziewczynę do wnętrza szkoły, zostawić ją pod czyjąś opieką, a potem... Cóż, potem będą mogli zadecydować co dalej. Małymi kroczkami. Kaplan już zamierzał to zaproponować - to znaczy, tę pierwszą część, bo swoje wątpliwości mógł opuścić - lecz najpierw rzucił jeszcze okiem na Cassie, aby podkreślić, że zwracał się do obojga przyjaciół... I aż zamrugał szybko, gdy dotarło do niego, że gdzieś w międzyczasie blondynka zdążyła się skurczyć. Może nie bardzo, ale zauważalnie... I to wystarczyło, aby na krótką chwilę nastolatek się zawiesił, przez te kilka sekund po prostu na nią spoglądając. Widywał ją już w ogromnej formie, ale chyba jeszcze nigdy nie widział odwrotnego procesu... Choć to niby logiczne, że potrafiła go wywołać.
- Cassie...? Wszystko w porządku? - spytał tonem głosu, który można by określić mianem odrobinę ostrożnego. Póki co zapomniał o konieczności odstawienia nieprzytomnej rówieśniczki do budynku. Wątpił, aby koleżanka z drużyny miała powody do zmniejszenia swojego rozmiaru, więc najprawdopodobniej zrobiła to przypadkowo... A to mogło stanowić problem. Wciąż pamiętał, że przy pierwszym powiększeniu się miała kłopot z powrotem do swojej normalnej wielkości, a nawet gdyby teraz przyszło jej to z łatwością - oby - to i tak istniało niebezpieczeństwo, że w przyszłości znów zmieni się spontanicznie, a nie dlatego, że tak sobie będzie życzyła. W trakcie misji może jej to wyjść na złe. Och, kolejny powód do martwienia się...

Billy jedynie uniósł brwi, nie komentując już słowotoku Tommy'ego, choć w jego ciemnych oczach pojawiło się coś na kształt głębokiej ulgi. Wyglądało na to, że jego bardzo improwizowany plan podnoszenia na duchu zadziałał całkiem nieźle... Albo przynajmniej speedster zorientował się w jego zamiarach i z czystej litości się do nich dopasował. Owszem, Kaplan nigdy nie należał do szczęśliwego grona optymistów.
Nie to, żeby nie podobała mu się ta wizja... W pewnym sensie. To znaczy, nie obraziłby się za odrobinę zainteresowania z męskiej strony, to na pewno. Nawet jeżeli takie podrywanie kogoś na mieście zupełnie nie było w jego stylu i nie wiedział w ogóle czy potrafiłby się do tego zabrać... Prawdopodobnie czułby się zbyt niekomfortowo. Albo tak po ludzku by stchórzył. Tak, to brzmiało mniej więcej jak on.
No i... Szczerze mówiąc już od dawna najbardziej zależało mu na zainteresowaniu ze strony pewnej konkretnej osoby. Nie miał na nie ogromnych nadziei, bo niby od kiedy to świat dawał mu coś, czego sobie życzył, ale z drugiej strony jakaś jego część nie potrafiła do końca odpuścić. Momentami bywał naprawdę uparty. Ostatnio ta cecha jego charakteru objawiała się nawet coraz częściej... Więc póki co nie planował zrezygnować ze swojego crusha. W końcu dostawał od niego jakieś sygnały, tak? To już tylko i wyłącznie jego sprawa jak długo będzie niósł dla niego pochodnię.
Chłopak zakończył więc słuchanie swojego lustrzanego odbicia przez krótkie i niepełne przewrócenie oczami, któremu towarzyszył jednak subtelny uśmiech, ot, zaledwie lekkie uniesienie jednego kącika ust... Bo, zgoda, mimo wszystko ten wywód był dość zabawny, nawet w tych okolicznościach. Zaraz potem nastolatek skupił się już na Cassie... Tyle że zanim dziewczyna zareagowała na jego słowa, Tommy tak czy siak zdążył wtrącić do dyskusji swoje trzy grosze i tym razem sprawił, że Billy aż przygryzł na moment dolną wargę. To było tak oczywiste wystawianie się na docinek, że on sam od razu wiedział jak skomentowałby ten tekst na miejscu blondynki...
Tyle że w pierwszej chwili już pomyślał, że go zawiodła - skupiając się na jego własnym pytaniu. Kaplan kiwnął głową, lecz z wyraźnym wahaniem, dającym wyraz jego słabo skrywanemu brakowi wiary w wyjaśnienie dziewczyny, ale ledwo to zrobił, a ona zwróciła się jednak do Tommy'ego - mniej więcej tak, jak zrobiłby to Billy. Może dobrałby trochę inaczej słowa, lecz sens zdecydowanie pozostałby ten sam... Jego spojrzenie natychmiast powędrowało ku speedsterowi, bo liczył na to, że złapie jeszcze jego reakcję. Nawet uniósł lekko brwi.
Z tego wszystkiego nastolatek ledwo wyłapał moment, w którym ich tymczasowa towarzyszka zniknęła - i w takich chwilach był niemalże skłonny uwierzyć w coś w stylu telepatycznej i najwyraźniej bardzo rzadko się objawiającej więzi, bo w końcu dopiero co myślał o konieczności odstawienia jej do środka, a tu proszę, Tommy sam się za to zabrał. Choć może była to po prostu oczywista kolei rzeczy? Pewnie tak. Przecież ludzki umysł często interpretował zwykłe przypadki jako coś większego - gdy akurat z jakiegoś powodu to do niego przemawiało... A przynajmniej jeszcze niedawno tak czytał, od tamtej pory mogło się coś zmienić. To aż zabawne, że co chwilę jakieś badania i eksperymenty obalały swoich poprzedników... Na parę tygodni albo miesięcy, góra lat, nim spotykało je to samo.
Najważniejsze jednak, że cywil - och, jak gdyby oni sami nie byli cywilami - został przeniesiony w bezpieczniejsze miejsce. Jak długo budynki nie obrywały przypadkowo, na przykład dlatego, że ktoś akurat się przy nich znajdował, na ogół zdawały się nie skupiać na sobie zainteresowania robotów... Więc istniała spora szansa na to, że kryjące się w nich osoby przetrwają atak. Oby, bo inną potencjalną kryjówką byłoby chyba tylko zejście pod ziemię, a Billy jakoś nie czuł się z tą opcją zbyt pewnie.
Spojrzenie chłopaka przesunęło się pomiędzy Tommym i Cassie, gdy ci po kolei się wypowiadali, w zasadzie zgodnie, przynajmniej pod tym względem, że powinni się stąd zbierać. Tu mieli rację. Problem w tym, że, jak zresztą zauważyła blondynka, wszędzie w Nowym Jorku sprawy wyglądały podobnie... Czas upływał, a tak naprawdę niewiele się zmieniało. Kaplan liczył na to, że efekty działań Mścicieli pojawią się prędzej. A skoro już o tym mowa...
- Nie wiem czy dostaliście chwilę temu telepatyczny komunikat od X-Men, ale jeżeli nie, to te maszyny nazywają się Sentinelami. Najlepiej je atakować czysto fizycznie, szczególnie w stawy i w głowy, a klatek piersiowych dobrze unikać, bo od tego mogą wybuchnąć. Mściciele polecieli pozbyć się ich u źródła, ale... To było już jakiś czas temu i wciąż nic - wymienił to, co pamiętał z tamtej wiadomości, marszcząc przy tym czoło, jak gdyby miało mu to pomóc przypomnieć sobie coś więcej. Billy szczerze chciał polegać na nadziei, że dorośli bohaterowie opanują sytuację w jej centrum, lecz coraz więcej wskazywało na to, że tak się jednak nie stanie... A jego oddanie wobec Mścicieli już wcześniej wystawiane było na próbę i teraz nastolatek sam nie wiedział co myśleć. Z perspektywy czasu życie wiernego fana wydawało mu się o tyle prostsze.
- Więc... Nie możemy liczyć na to, że to załatwią. Obierzmy kierunek i przesuwajmy się w nim, po drodze niszcząc roboty, aż natkniemy się na kogoś, kto będzie nam mógł zaoferować dostęp do aktualnych informacji? Najlepiej kogoś z Mścicieli, Fantastycznej Czwórki lub X-Men - Kaplan umyślnie nie wspomniał o Tarczy, bo z jej agentami naprawdę wolałby nie mieć do czynienia, a podejrzewał, że Cassie i Tommy również. Drużyny bohaterów posiadały jednak komunikatory, a nawet telepatów w przypadku tej ostatniej, mogły więc wymieniać się danymi na temat tego, co działo się u źródła problemu... Oraz tworzyć wspólnie plany na odległość. A nuż dzięki temu zostaną skierowani tam, gdzie będą szczególnie potrzebni?

Otrzymując potwierdzenie, że Cassie i Tommy nie dostali informacji na temat słabych punktów robotów oraz poczynań Mścicieli, Billy jedynie kiwnął głową na znak, że przyjął to do wiadomości. Co prawda było to dla niego lekko zaskakujące, ale z drugiej strony być może błędnie założył, że komunikat został rozesłany do mas... On sam mógł go otrzymać dlatego, że miał już wcześniej okazję trafić do siedziby X-Men, a towarzyszące mu dziewczyny... No, właśnie przez to, że działały wraz z nim. Byłoby to nawet logiczne, gdyby dane skierowane zostały do osób w jakimś stopniu znajomych.
Teraz jednak zastanawianie się nad tym nie dość, że nic nie dawało, to jeszcze nie mogło w zasadzie zagwarantować żadnej konkretnej odpowiedzi, tylko zwykłe domysły. Powinni się skupić na chwili obecnej - i przyszłej, skoro podejmowali właśnie decyzję odnośnie swoich dalszych poczynań. Ich plan wydawał się równie dobry, jak każdy inny. Zagrożenie i tak znajdowało się wszędzie, więc gdzie by się nie udali, tam na pewno trafią na coś do roboty... A mimo to reakcja Cassie i Tommy'ego - zgoda, szczególnie Tommy'ego, bo Cassie zdawała się głównie odpowiadać na jego zachowanie - nie była zachwycająca. Przeciwnie, wręcz niepokojąca... I Kaplan nie wiedział co na to poradzić.
Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że pokładane w nim były dużo większe nadzieje. W końcu to właśnie dlatego został tutaj przywołany, a brat dosłownie nazwał go swoim planem, w żartach czy nie. Taka odpowiedzialność wciąż była dla niego przytłaczająca, nawet jeżeli od pewnego czasu z konieczności ją na siebie przyjmował - po prostu z tego względu, że nie robił tego nikt inny, a jego głupie poczucie obowiązku, troska o pozostałych, silna chęć wykorzystywania zdolności do czynienia dobra oraz, w porządku, wspomnienia dawnych marzeń o byciu bohaterem nie pozwalały mu odstąpić. Bardzo chciałby być w stanie zrobić coś więcej, podjąć lepszą decyzję, skoro tego najwyraźniej po nim oczekiwano, ale w tych okolicznościach chyba nie było na to szans. Szkoda, bo sprawianie reszcie zawodu naprawdę nie dawało mu przyjemności.
Spojrzenie nastolatka ponownie powoli powędrowało pomiędzy obojgiem jego rówieśników, aby zatrzymać się na Cassie, skoro to ona zwróciła się do niego jako ostatnia. Chłopakowi udało się jakoś powstrzymać odruch westchnienia, lecz skrzyżowania rąk już nie - albo raczej luźnego objęcia się nimi mniej więcej na wysokości pasa. Nie uczynił tego nawet do końca świadomie, a kiedy tylko zorientował się, że to zrobił, od razu znów rozluźnił ramiona i opuścił je wzdłuż swoich boków... Choć to pewnie tym bardziej zwróciło uwagę na jego gesty. Trudno, po fakcie nic nie mógł na to poradzić.
Billy już planował coś odpowiedzieć, wskazać przyjaciołom pierwszy z brzegu kierunek, gdy jego uwagę zwróciła wreszcie nietypowa myśl. W innej sytuacji być może uznałby ją za własną, bo to przecież nic dziwnego, że w obliczu inwazji chciał udzielać innym pomocy, ale... No właśnie, ale. Kaplan posiadał już pewne doświadczenia z telepatią, sam niedawno ją naśladował, no i instrukcje odnośnie robotów też otrzymał drogą psychiczną... A choć wtedy rozpoznawał w swojej głowie odmienne głosy, zaś teraz nie, to nie wątpił, że psionik potrafiłby tak po prostu umieścić w czyjejś głowie jakąś myśl. Ta konkretna została sformułowana w sposób, który jemu raczej nie przyszedłby teraz do głowy. No i... Wydawało mu się, że czuł od niej coś więcej. Coś takiego, jak na przykład od Scarlet Witch, gdy używała na nim swoich zdolności, ale tym razem słabiej i mimo wszystko inaczej, tylko... Podobnie. Trochę. Może. Chłopak domyślał się, że mogły to być pozostałości jakiejś energii.
Mrugając szybko, Billy nagle przypomniał sobie gdzie przebywał i z kim rozmawiał. Środek atakowanego miasta to jednak nie było najlepsze miejsce do popadania w zastanowienie... I to najwyraźniej głębokie, gdyż do nastolatka właśnie dotarło, iż przed chwilą musiał stracić równowagę. Czego, tak się składało, nie pamiętał. Niespodziewane ataki amnezji też nie były szczególnie bezpieczne, nawet kiedy obejmowały swoim zakresem zaledwie parę sekund... Bo obstawiał, że tyle czasu minęło. Raczej nie dużo więcej.
- Wiem jak to zabrzmi, ale chyba głos w mojej głowie zwrócił się do nas z prośbą o pomoc. To znaczy, obcy głos. Ale nie był na tyle miły, by uściślić o pomoc dla kogo chodzi... Choć podkreślił, że to pomoc w pomaganiu innym, więc podejrzewam roztrzepanego bohatera...? - wyjaśnił Cassie i Tommy'emu, odrobinę naginając przy tym fakty w kwestii tego głosu. Tak było po prostu łatwiej i szybciej, a w tym momencie Kaplan naprawdę nie miał siły relacjonować im dokładnie całego tego doświadczenia. Może zrobi to później, kiedy będzie spokojniej, a oni będą mieli chwilę wytchnienia.
- Myślę, że mógłbym nas tam teleportować - dodał, bo akurat ta kwestia była dość istotna przy podejmowaniu decyzji. W końcu co z tego, że zostaliby wezwani, gdyby nie wiedzieli dokąd albo nie potrafili tam dotrzeć. A tak... Cassie i Tommy usłyszeli już chyba wszystko to, co ważne i mogli świadomie przedstawić swoje opinie. Tak naprawdę sprawdzenie tej prośby o pomoc pokrywałoby się nawet z ich poprzednim planem. Tak czy siak chcieli znaleźć kogoś, kto udzieliłby im informacji i może przekierował w miejsce, gdzie byliby najbardziej potrzebni.

Billy posłał bratu długie spojrzenie, które tak naprawdę nie było ani oburzone, ani nawet urażone... Ani tym bardziej zaskoczone, skoro już o tym mowa. Właściwie zdawało się idealnie oddawać słowa och, naprawdę? - od wstrzymanego westchnięcia zaczynając, przez ich udawaną powagę i wreszcie na suchości ich tonu kończąc. Chłopak był wręcz bliski przewrócenia oczami, ale ten odruch również udało mu się jakoś wyeliminować, choć nie bez wysiłku. Cóż mógł rzec... Spodziewał się komentarza z tego gatunku, świetnie rozumiał to, jak nietypowo brzmiała jego relacja, więc nie miał szczerych pretensji. Po prostu nie potrafił odpuścić bez podkreślenia, że dzięki, ale doskonale zdawał sobie z tego wszystkiego sprawę. Był trochę bardziej uparty, niż zakładała większość znających go osób...
Przez chwilę Kaplan skupiał się na swoim niemalże lustrzanym odbiciu, lecz nie oznaczało to, że przy okazji nie rejestrował poczynań Cassie, czyli przede wszystkim tego, że dziewczyna nieco zmieniła pozycję i... Nieszczególnie wtrącała się do dyskusji. Nie był pewien czy dokładnie ich słuchała czy nie, ale zdecydowanie na nich nie patrzyła, a przynajmniej nie w tym momencie, gdy to sprawdzał. Przez ułamek sekundy nastolatek miał nawet ochotę podążyć spojrzeniem za jej linią wzroku, ale szybko uspokoił sam siebie, że najprawdopodobniej nie było to konieczne. Gdyby Cassie zauważyła coś niepokojącego albo wymagającego ich interwencji, na pewno od razu dałaby im znać... Więc mógł to zostawić w jej rękach i w tej chwili skoncentrować się na bieżącym problemie.
Nie wiedział tylko czy wspomniany problem polegał na tym, że ktoś potrzebował ich pomocy - czy może jednak na tym, że Tommy nie chciał się zgodzić na jej rychłe udzielenie. Kiedy to tylko zresztą powiedział, Billy natychmiast obrócił twarz ku ich towarzyszce, jak gdyby chciał szukać u niej jakiegoś poparcia... I zaraz potem rzucił jej już spojrzenie pełne jakże słusznego poczucia zdrady i opuszczenia. Jego wzrok jeszcze raz przesunął się pomiędzy obojgiem jego rówieśników, a równocześnie nastolatek przygryzł lekko dolną wargę. Zastanawiał się nad sytuacją i szybko rozważał dostępne opcje.
Najważniejsze wydawało mu się to, że skoro ktoś zwrócił się do niego tak bezpośrednio, to przecież nie mógł nie zareagować na wezwanie, prawda? Ten ktoś zapewne pokładał w nim - w nich - spore nadzieje. W innym wypadku zwróciłby się chyba do kogoś z dorosłych bohaterów, a skoro tego nie zrobił, to... To z jakiegoś powodu nie mógł, najpewniej. Mało prawdopodobne, aby świadomie wybrał ich grupę zamiast kogoś bardziej doświadczonego. Z tego Kaplan wnioskował, że mogli być dla kogoś ostatnią deską ratunku, a sumienie nie pozwalało mu tego zignorować.
W porządku, czyli wiedział, że nie mógł odpuścić. Teraz pozostawało mu tylko przekonać do swojego zdania pozostałych... Albo może znaleźć coś w rodzaju kompromisu. Co więcej, może nawet miał na niego pewien pomysł. Czy dobry - tego jeszcze nie wiedział, ale żaden lepszy nie przychodził mu w tym momencie do głowy, więc chyba musiał z nim zaryzykować. Kto wie, w najgorszym wypadku może przynajmniej kupi sobie w ten sposób czas i zdąży jeszcze wykombinować coś bardziej skutecznego. Warto było spróbować. Siedzeniem cicho niczego by nie zyskał.
- Tak tylko zaznaczę, że wcale nie mdlałem przy leczeniu. Nie wyszło do końca tak dobrze, jak powinno... Ale wyszło. Uzdrawianie obcych tak czy siak zawsze idzie mi trochę gorzej - podkreślił na początek i w gruncie rzeczy taka właśnie była prawda, choć problem ten objawiał się głównie przy poważniejszych obrażeniach... Czyli na przykład złamaniach. Chłopak czuł się przekonany, że z kimś znajomym osiągnąłby lepsze efekty, nawet obecnie, gdy był już, niech będzie, zmęczony. Jego moce zawsze działały lepiej wtedy, gdy szczególnie się w coś emocjonalnie angażował. A czasami spiskowały wówczas przeciwko niemu i sugerowały się jego podświadomością, a nie słowami... Ale nawet im się nie dziwił. Szczególnie ostatnim razem, gdy teleportowały z nim dodatkowego pasażera... Nie, wróć, nie powinien o tym teraz rozmyślać. O nim.
- Ale w porządku, więc co powiecie na to... Cassie musi wrócić do większych rozmiarów, a ja potrzebuję kawy albo innego energetyka. Załatwiamy jedno i drugie, a potem sprawdzimy ten głos? - zaproponował, znów przeskakując spojrzeniem pomiędzy towarzyszami i starając się wyczytać z ich twarzy jak najwięcej. Jego zdaniem plan był całkiem dobry. Nie wiedział ile czasu potrzebowała Cassie na dojście do siebie, ale zorganizowanie kofeiny i jej spożycie powinno już zająć krótką chwilę, w trakcie której będą jeszcze mieli okazję trochę odpocząć... No, chyba że Tommy załatwi tę pierwszą część programu, ale nawet wtedy zostanie kwestia wypicia napoju. Kaplan nie miał nawet pojęcia czy taka zwykła kawa coś mu w ogóle da, ale jeżeli te ostatnie miesiące go czegoś nauczyły, to właśnie tego, że jeśli potrafił się na coś nastawić - naprawdę to sobie wmówić i w to uwierzyć - to jego zdolności zazwyczaj się do tego dostosowywały. Innymi słowy, o ile słusznie rozumował, nawet placebo powinno mu pomóc, jak długo sam będzie przekonany o tym, że musiało. A obecnie starał się bardzo głęboko na to liczyć.