Quincy St (i okolice)

First topic message reminder :

Ulica mieszcząca się we wschodniej dzielnicy Brooklynu - Bedford-Stuyvesant, która graniczy z Williamsburgiem, Clinton Hill, Brushwick i Brownsville.
Quincy Street jest równoległa względem Lexington Ave, Gates Ave czy Monroe St, a krzyżuje się z Tompkins Ave, Marcy St i innymi ulicami. Nieopodal znajduje się Herbert Von King Park, komisariat policji, kościół czy też szkoła średnia. Zaczyna się na Broadwayu, kończy na Gates Ave (lub odwrotnie).
Przy tej ulicy znajdują się głównie budynki mieszkalne, kamienice, a także sklepy spożywcze i lokale usługowe. Wszystkie zaopatrzone w schody przeciwpożarowe, które są w zaułkach, na tyłach lub - co rzadsze - na froncie budynków.

Klaudia zaliczyła no nie oszukujmy się - porządną glebę na ryj z powodu jakiegoś tam stworka, który niestety złapał ją za nadgarstek i pociągnął za sobą z powodu jej nieuwagi. Gdyby dziewczyna nieco bardziej przejęła się obecną sytuacją nie było by tak źle i może wcześniej zauważyłaby jak coś mknie w stronę jej dłoni. Szczury uciekały w popłochu, dookoła słyszalny był jeszcze dla demoniej dziewczyny przytłumiony pisk przerażonych stworzeń, dziwne szmery i głośne powiewy wiatru. Czas wrócić do żywych, otrząsnąć się. Fioletowowłosa powoli się podniosła gdzie podczas tego na chwilę straciła też równowagę i podparła się kolanem o ziemię. Powoli potrząsnęła głową i złapała się za nią prawą dłonią. Pobolewała. W sumie wszystko ją bolało z powodu dziwnego upadku, jaki przeżyła młoda demonica. Finalnie Klaudia wstała będąc lekko pochylona, a kiedy spojrzała w dół zauważyła, że zdarła sobie spodnie w miejscu kolan, które poza brudem, który był wszędzie dookoła jakby dokładniej przyjrzeć się ulicy, chodnikom i tym, po czym stąpają były małe bąbelki dziwnego koloru krwi, mianowicie wyraźnie żółtej, jakby nieco świecącej, zupełnie jak jej oczy.
Zabaweczki, jakie znajdowały się w dłoniach Eugene zrobiły małe wrażenie na Sukkubie, ponieważ szczerze w głębi duszy nie wiedziała, że ktoś taki jak Eugene będzie w stanie się bronić, albo chociaż pogrozić czemuś czymś ostrym. Nie doceniła go, pochopnie myślała, że jest po prostu bezbronny, zbyt strachliwy i niewinny. Uniosła brwi i skinęła głową. Musi pozytywniej myśleć o innych i wyszukiwać coraz więcej plusów, nie minusów. Szklany miecz jak na coś zrobionego w chwile wyglądał dość dobrze przynajmniej według dziewczyny, ale jako iż wykonany ze szkła wydawał się jej nieco ciężki i kruchy. Jednym słowem - tylko nieporęczny straszak. Nóż, który wyglądał jak zwykłe ostrze do krojenia sera podkradnięte mamie z szuflady w kuchni był już według niej czymś bardziej praktyczny. Może i wyglądał banalnie, ale był lekki, nie za wielki, łatwy do trzymania i wyraźnie ostrzejszy od zwykłych nożyków kuchennych. Oko do ostrych rzeczy to ona miała, mogła rozróżnić co jest ostre jak brzytwa, a co tępe jak stary pordzewiały scyzoryk. Czas skończyć oceniać białą broń przyjaciela i wyjąć swoje zabawki, chociaż póki co jedną. Niech tajemniczy sztylet pod spodniami pozostanie na później. Przyda się jako element zaskoczenia. Dziewczyna z kieszeni spodni wyjęła poręczny, całkiem czarny nóż motylkowy z dość długim jak na te nożyki ostrzem, którego krawędzie były już nieco posrebżałe od ciągłego ostrzenia go. Na pierwszy rzut oka można było określić, że mógłby przeciąć lekko opadający liść, który otarłby się o jego bok, a co by to zrobiło z ludzką bądź też nie ludzką skórą - lepiej nie myśleć. Ał. Jednym zgrabnym trikiem, który może i był lekko dla pokazu, ale też był po prostu odruchem wyrobionym na treningach z wujem dziewczyna przerzuciła nóż z lewej do prawej ręki i mocno zacisnęła go w dłoni. Dopiero teraz, kiedy jej oszołomiona po upadku głowa wróciła do świata żywych Klaudia zauważyła nową twarz. Przez to, że chwilę czasu ją ignorowało zrobiło się jej nieco głupio. To niekulturalne i okazuje brak poszanowania. Sukkuba odwróciła się w stronę Shadowcat i uśmiechnęła się nieco wymuszenie, a nieco głupkowato do dziewczyny, po czym szybko skinęła głową w jej stronę, co miało według niej oznaczać przywianie.
- Wybacz, nie kontaktowałam. Co tu się do cholery dzieje? Aaaalb..o, nie ważne.
Powiedziała do Shadowcat, po czym postanowiła zwrócić się do Eugene, ale po chwili uświadomiła sobie, że on chyba też ją o to pytał. Dziewczyno, ochłoń.
- To coś jest chyba dość pancerne. Kiedy mnie dotknęło wydawało się mieć grubą skórę, na którą podziałają tylko kurewsko ostre noże, ewentualnie duża siła. Mogę coś spróbować swoim ogonem. Nigdy tego nie używałam przeciwko komuś bądź czemuś jeśli chodzi o atak pionowy, ale na to coś mogę spróbować.
Krótka analiza przeciwnika. No, dziewczyno, chyba powoli wracasz do żywych. Przydałoby się chociaż, żebyś zauważyła coś takiego, jak powstała niedawno trąba śnieżna i spadek temperatury powietrza? No, kolejne rzeczy, które zadziwiły Succubus tego dnia i spowodowały, że dziewczę uniosło brwi i nawet lekko zadrżało z zimna. Temperatura spadała coraz to szybciej w dół, co Klaudia mimo demoniej formy wyczuwała doskonale. Wtem coś pociągnęło ją ze sobą na dach. Ostatnim, co jej przyjaciel mógł usłyszeć, to ponownie rzucone popularne polskie przekneństwo i szelest ogona dziewczyny.

===
Loki mam nadzieje, że nie ma problemu w tym, że dodałam jej fakt o innym kolorze krwi ;;; W razie czego mogę to edytować.
+ wybaczcie jeśli o czymś zapomniałam / pominęłam jakąś akcję z Klaudią.
+2 Uznajmy, że to coś złapało mnie po akcji i słowach Sukkuby. Dodałam odpis 2 minuty po MG i nie zauważyłam, że coś się stało przed nim. Reakcje na niego dam już w kolejnym.

Eugene osłonił ręką oczy, widząc tą trąbę powietrzną. Szlag by to, co tu się stało? Nie dość, że zimno, to jeszcze to. Temperatura jednak spadała, a to oznaczało tylko jedno- nie jest zbyt wesoło.
Owszem, miecz ze szkła Eugene'a mógł wydawać się bardziej jak broń obuchowa- jednak to było tylko takie wrażenie. W istocie był niezwykle ostry, jednak nie było wiadome czy nie rozleci się przy pierwszym uderzeniu. Środek był solidny, ale krawędzie cieńkie- dlatego był on ostry. Jednak jeśli przetnie, to raczej no nie?
Rozruszał mięśnie, drepcząc lekko w miejscu. Zazwyczaj w zimie jakoś dawał sobie radę, jednak teraz nie był na to przygotowany. Miał przecież tylko swoją bluzę. Zaczęło go szczypać, a to już nie było miłe uczucie. Zwłaszcza, że z zziębniętymi palcami trudniej mu się wspinać.
A jednak, czuł, że powinien wesprzeć Klaudię.. Jakiś głos z tyłu głowy. Przypominający jego brata, bardzo podobny. Mówiący "No, to teraz się przełam, Eugene. Dasz radę. Tylko nie ucieknij. Jesteś Mercer, udowodnij, że ten speedster się mylił".
~Nie zawiodę cię, Sam. Będę jak ty.~Przyrzekł sobie w duchu. Jednak nie zauważył monstrum, jak przyciągnęło do siebie Succubs.
-Z-z -złap mnie gdybym spadł- Powiedział szybko, rzucając miecz o ziemię. Tylko by go spowalniał, a teraz musi iść wyżej. Nóż też wsunął z powrotem do spodni, i pobiegł. Ślizgał się lekko,ale jednak zdążył się rozpędzić na tyle, by wbiec lekko po ścianie, i chwycić się zejścia przeciwpożarowego. Zaczął się wspinać, dotykając metalu przez bluzę. Tylko nie spadnij, tylko nie spadnij...

Klaudia lecąc w górę razem ze stworkiem, który postanowił ją ze sobą pociągnąć obiła się głową o rynnę, co spowodowało u niej rozkojarzenie na krótką chwilę, podczas której nieco opadła z sił i przymrużyła oczy próbując dokładniej zorientować się co się właściwie w tym momencie stało. Nóż motylkowy nie opuszczał jej dłoni. Grzecznie pozostawał na swoim miejscu będąc mocno zaciśniętym w ręku Sukkuby. Śnieżna trąba powietrzna znajdująca się za jej plecami sprawiała, że kiedy dziewczyna wylądowała na dachu wraz z bestią jej włosy mimowolnie majestatycznie unosiły się w górę dodając jej dziwnej wrogości, która mogła jej jedynie pomóc. I tak wyglądała już dość groźnie. Rogi, ostre pazury, żółte ślepia oraz fioletowa skóra. Bestia, która ją tu zaciągnęła nie wydawała się milusia, a wcześniejsza analiza, którą przeprowadziła dziewczyna uświadomiła jej tylko, że jej nóż motylkowy nie podziała na jego skórę i trzeba sięgnąć po coś z wyższej półki. Jednym sprawnym ruchem zakręciła więc czarnym ostrzem i schowała go w kieszeń i tak samo szybko odsunęła lekko boczny zamek spodni, pod którym jak się okazało znajdowała się skórzana pochwa, z której Klaudia wyjęła długi sztylet będący nieco zakrzywiony jak karambit, a wykonany był z tęczowego metalu. Przyjemny dla oka, dla skóry już nie. Stwór wciąż trzymał jej drugą rękę w nadgarstku, co powoli zaczynało boleć. W dodatku coraz to mocniejszy chłód wydawał się powoli nie do wytrzymania. Nie ma czasu na zabawę. Fioletowowłosa sprawnie wbiła ostry jak brzytwa sztylet w kończynę stwora starając się ją nawet odciąć. Z powodu obrażenia to coś poluźniło ucisk na jej nadgarstku, dlatego też dziewczyna wykorzystała okazję i szybko wywinęła swoją rękę machając nią lekko. Miała nieco siny ślad na nim z powodu mocnego zaciśnięcia, ale co tam, z czasem jej to zejdzie. Kiedy tylko odczuła jakąkolwiek wolność postanowiła odskoczyć w tył, co niestety w parze z rozkojarzeniem spowodowało mały wypadek. Klaudia dokładniej odskoczyła, jednak już na samą krawędź dachu, z którego runęła jak głupia. Na szczęście ma coś, co mogło ją z tej sytuacji poratować. Szybkie wytworzenie skrzydeł - to była najlepsza decyzja, jaką póki co podjęła. Będąc w połowie wysokości budynku, z jakiego spadała raptem wyleciała aż nad sam dach jednocześnie pozwalając sobie przez chwilę przyjrzeć się całej sytuacji. Zleciała jednak szybko w dół, ponieważ nie chciała się narazić na doskok bestii i walkę w powietrzu. Tęczowy sztylet wciąż spoczywał w jej dłoni. Lądując pociągnęła ona za sobą Eugene'a. Chłopaczyna jak widać chyba chciał zareagować i podejść na dach, przy okazji jej pomóc, ale teraz, gdy wspinał się sam do tej bestii nie mogła pozwolić na to, by zakończył on swoją podróż na dach. Sukkuba zatrzymała się w locie obok przyjaciela i złapała go wolną ręką w pasie ówcześnie tykając go palcem w talii, by ten puścił się metalu i dał się pociągnąć w dół. Z reguły wiele osób reagowało na ten gest głównie z powodu łaskotek. Talia była dla wielu czułym punktem.
- Wybacz, nn-nie możesz iść na górę. Niech to coś-ś zejdzie na dół. Jest ranne. Samem-mu jedynie zostanie z cie-e-ebie czerwona plam-ma. W najlepszym wypadku coś ci się-ę stanie.
Powiedziała lądując. Jej szczęka nieco latała z zimna, przez co wydawało się jakby Klaudia zaczynała się jąkać. To wszystko jednak z powodu zimna i tej zasranej trąby śnieżnej. Co się tu do cholery dzieje?!

Nareszcie młodzi zaczęli kontaktować z rzeczywistością. Na ich szczęście. Przy obecnej sytuacji zapewne prędzej czy później by zamarzli. Kitty obecnie była w stanie fazowania, więc nie była w stanie ocenić jak zimno jest, ale widziała zamarzającą ulicę. Widziała jak szron osiada na budynkach. A to znaczyło, że musi być naprawdę zimno. Spojrzała do góry w stronę Lockheeda, chyba całkiem nieźle się trzymał. Pewnie wewnętrzny ogień pomagał mu wytrzymać obecną temperaturę.
Skierowała spojrzenie na dziewczynę gdy ta zaczęła mówić coś na temat stwora. Gruba skóra. Ciekawa jak gruba. Przez chwilkę zastanawiała się czy by nie dać się specjalnie złapać stworowi. Mogłaby wtedy mu wyrwać coś, używając swojej mocy. Być może i jej stwór nie próbowałby od razu zabić skoro oszczędził nastolatków. Sytuacja była nieciekawa i powinni się pospieszyć.
Z rozmyślań wyrwał ją zaskoczony krzyk dziewczyny. Spojrzała w jej stronę i zauważyła jak potwór ją porywa, by wspiąć się na budynek. Lockheed również zwrócił na to uwagę. Początkowo miał zamiar ponownie zaatakować ogniem, ale nie chciał ryzykować trafienia Succubus. Kiedy już miał zdecydować się na atak dymem, młodej jakoś udało się wymknąć z łap potwora. Nie czekając ani chwili dłużej ponownie zionął ogniem w stronę wroga, trzymając się na bezpieczną odległość. Skoro istota nie wykazywała jakichkolwiek oznak do przerwania walki to i on nie będzie się patyczkował. Musiał dopilnować by Shadowcat nic nie groziło. A to oznaczało likwidację potwora.
Katherine czekała na to co teraz zrobi ich przeciwnik. Była gotowa przybrać z powrotem ludzkie ciało, by wprowadzić swój plan w życie. Już nie raz ryzykowała podczas walki, jakby nie patrzeć była członkiem X-Men już od dziesięciu lat. Wiele przeszła i wiele widziała. Zdecydowanie najgorszy był moment kiedy zaczęła powoli znikać.

Choć wiatr nie miał na Kitty żadnego wpływu kiedy była w postaci fazowania to śnieg już jednak tak. Może i nie wpadał jej w oczy, bo po prostu przenikał przez nią, ale za to osłabiał widoczność. Wcześniej zauważyła, gdzie wylądowała dziewczyna rzucona przez trąbę śnieżną, więc podbiegła tam, łapiąc ją pod ramiona i odciągając na bok. Wyczyściła ją ze śniegu na ile mogła, by nieznajoma nie zamarzła zbyt szybko po czym podbiegła do budynku. Skierowała spojrzenie do góry i dając się ponieść prądowi powietrza, zaczęła się powoli wznosić. Musiała dotrzeć do potwora na czas. Zerknęła tylko w stronę Eugena. Mogłaby mu pomóc z dostaniem się na górę, ale nie chciała marnować czasu na to. Była pewna, że młody poradzi sobie. Wydawał się wiedzieć co robi, więc nie musiała się o niego raczej martwić. Powinni pokonać potwora i jak najszybciej zmyć się stąd. Zabawa ze zjawiskami pogody zdecydowanie nie była dla niej. Tu przydałaby się Storm. Rozejrzała się, starając się wypatrzyć Lockheeda i zauważyła niewielki kształt, poruszający się w stronę budynku.
Smok, chcąc utrzymać się jak najdalej od trąb śnieżnych, poleciał na budynek. Tutaj nic jeszcze nie zamarzało, więc mógł spokojnie wylądować na dachu, co też zrobił. Usiadł na samym środku, rozkładając skrzydła. Warknął raz i drugi w stronę potwora, buchając na niego płomieniami. Nie na tyle mocnymi jednak by mogły go dosięgnąć. Fioletowy nie chciał przypadkiem skrzywdzić dziewczyny. Nie, on tylko chciał zwrócić uwagę ich przeciwnika na siebie. Posiadał bardzo silną więź empatyczną z Shadowcat i wiedział, co dziewczyna próbuje zrobić. Miał zamiar jej pomóc zrealizować plan.
Katherine tymczasem była coraz bliżej dachu budynku i gdy w końcu znalazła się na odpowiedniej wysokości, od razu wykonała ruch, mając nadzieję, że stwór nie spodziewał się jej. Robiąc lekki rozmach wfazowała rękę w jego wnętrze, łapiąc za pierwszy lepszy organ wewnętrzny, jaki znalazł się w jej zasięgu. Wątroba, nerka, kawałek jelita. Nie znała się na anatomii potworów i nie wiedziała na co natrafi. Jeśli faktycznie udało jej się wykonać plan to zaraz wyrzuciła z ręki to "coś" z obrzydzeniem, a organ, tracąc kontakt z ręką Kitty, ponownie stał się materialny i z plaśnięciem wylądował na dachu. Z ust dziewczyny wyrwało się tylko krótkie "Bleh". Robiła już takie sztuczki kilka razy, ale i tak za każdym razem brzydziło ją to. Teraz tylko czekała na reakcję stwora, by zobaczyć jak bardzo mu zaszkodziła.

Wykonując swój atak Kitty poczuła lekki szum w głowie, przytłumiony głos. Jakby ktoś próbował się z nią skontaktować. Niestety podczas fazowania nawiązanie z nią jakiegokolwiek kontaktu telepatycznego było bardzo trudne i bez skoncentrowania się na tym dziewczyna nie była w stanie go wyraźnie wychwycić. Postanowiła później się dowiedzieć o co chodzi dokładnie, rozumiejąc jedynie, że chodzi o X-Menów. Zapewne osobą, próbującą skontaktować się z nią była Emma Frost. Mutantka chętnie by ją olała, z czystej złośliwości. Wiedziała jednak, że nie może, bo komunikat na pewno nie był czymś błahym. Później się tym zajmie.
Na razie miała inne sprawy na głowie. Stwór najwyraźniej nie ucierpiał zbyt poważnie po utracie trzustki, która i tak wyglądała marnie. Jak martwa. Kosmiczne zombie? Nad tym również Shadowcat się nie zastanawiała zbyt długo. Musiała się skoncentrować na walce. Zwłaszcza, że młodsza dziewczyna została poważnie zraniona w ramię i chyba nie była w stanie walczyć. Przynajmniej chwilowo. Miała nadzieję, że tamten chłopak zaraz zjawi się na dachu i pomoże jej. Im więcej ich będzie tym lepiej. Stwór będzie miał kilka celów zamiast jednego, a to powinno być dla nich na plus.
Lockheed tylko czekał aż potwór zwróci uwagę na Kitty i na niej skoncentruje swój atak. Wiedział, że w tej formie dziewczyna była bezpieczna. Chyba, że nagle ich przeciwnik okaże się wyjątkowo inteligentny i rzuci jakimś czarem. To już byłoby niebezpieczne dla niej. W chwili kiedy istota odwróciła swoją uwagę na Shadowcat, smok ponownie zionął ogniem. Tym razem dużo silniej. Celując w górne partie ciała, by przypadkiem nie trafić Succubus. Czasem ofiary były nieuniknione, ale tutaj póki co można było starać się zniszczyć wroga bez krzywdzenia osób trzecich.
Katherine natomiast nie zwróciła nawet uwagi zbytnio na to co robił potwór. Na początku używania swoich mocy miała odruch zasłaniania się choć fazując nic jej nie groziło. Nauczyła się więc nie iść za tym odruchem. Pamiętać, że nic jej się nie stanie dopóki nie ma do czynienia z magią czy innym, specyficznym atakiem. Zasłanianie się z taką mocą przy zwykłym ataku fizycznym było bez sensu. W myślach westchnęła z ulgą, że te pazury nie mogą jej dosięgnąć. Istniało ryzyko, że jednak stwór miał jakieś moce, które były w stanie ją dosięgnąć. Jednocześnie wykonała niewielki zamach nogą, celując prosto w głowę przeciwnika. Skoro utrata trzustki to za mało to ciekawe co się stanie jak wykopie mu mózg. Jeśli i to nie pomoże to pozostaną jej próby dostania się do serca. Za wszelką cenę musi uratować ta dwójkę dzieciaków. Szczególnie dziewczynę, która była już poważnie ranna. Trzeba wszystko opanować nim dziewczyna wykrwawi się. Nie mogła dopuścić do śmierci. Nie pozwoli na to.
Co do szczurów to dziewczyna raczej nie zauważyła ich, zbyt pochłonięta próbami pokonania stwora. To było w tej chwili najważniejsze. Lockheed natomiast słyszał stworzenia wyraźnie, ale je ignorował dopóki nie były blisko niego. Gdyby któryś zbytnio się zbliżył, smok po prostu poderwie się do góry by te go nie dosięgnęły.

~Zimno... zimniej.... Zimne zimno zimnawe zimnawo zimnowane zimnowanym zimnem~Myślał Eugene, wchodząc wyżej. Faktycznie już drżał, ale im wyżej, tym lepiej było. Ale nadal zimno. Zachciało się kradzieży na Brooklynie... pogratuluj sobie, geniuszu.
Mimo wszystko dotarł na ten dach, i rozejrzał się za jakimiś szybami. Jeśli ich nie było, to wyjmie z plecaka kawałek szkła. Skupił się, i po chwili w jego dłoniach pojawiły się dwie włócznie. Już miał spróbować je rzucić, jednak przeszkodził mu ten smok, towarzyszący kobiecie. Szkło by tylko zmiękło, więc nie ma sensu próbować. Zaczął tworzyć kolejne włócznie, na zapas. Były wzmacniane na końcu, więc powinny przebić... albo rozproszyć. Na takim dystansie, jeśli stwór nie wykona uniku, to powinien trafić...
-N--nie ziej ponownie!-Zawołał, jąkając się. No, bał się o siebie i Succubs, więc nic dziwnego, że zaczął się znowu jąkać. Jego serce biło jak szalone. Pochwycił lepiej jedną z włóczni, i rzucił ją w stronę stwora. Miała zaostrzony czubek, wzmacniany. Nie rozbije się tak łatwo, jeśli wejdzie, prawda? Jeśli włócznie nie będą dawały efektów, Eugene zmieni taktykę. Zacznie strzelać odłamkami szkła z palców, posyłając je w stawy. Jeśli i to nie da efektu, Mercer wystrzeli opancerzonym odłamkiem. A jeśli będą efekty, to będzie kontynuował jeden z typów ataku. Co prawda opancerzone odłamki muszą się trochę czasu formować, ale nie ma innego wyjścia, jak je posyłać. Jak nic nie da rady, to będzie musiał coś wymyślić... Metodą ASAP, ale jakoś da radę.

Tego co się stało chyba nikt się nie spodziewał. Ani Lockheed ani Kitty. Żadne z nich nie pomyślało, że ogień będzie aż tak efektywny w walce przeciwko stworowi. Łatwo został podpalony, a przez to ogień szybko objął jego ciało. I niestety również dziewczynę, z czego również żadne z nich nie było zadowolone. Dziewczyna nie była aż tak szybka by móc zareagować. Bestia szybko wpadła w panikę i po prostu zmiażdżyła Succubus. Tym bardziej Shadowcat się zdenerwowała, wykonując zamach nogą. Co prawda atak chłopaka dał niewiele, ale na pewno trochę przyblokował bestię, dając jej dodatkowe ułatwienie. Lockheed nie potrzebował prośby Eugene by nie ziać ponownie ogniem. Nie chciał pogarszać sytuacji choć właściwie wyczuwał, że dla młodszej mutantki nie ma już ratunku. Pozwolił swojej partnerce wykonać ostatni atak, wpatrując się w potwora, zadowolony, że nareszcie udało im się go pokonać. Podleciał w stronę mózgu przeciwnika, obwączłonekąc go. Nie podobało mu się to w jakim był stanie. Może i wyglądał po prostu jak smok. Ział ogniem i ryczał. Jednak tak naprawdę był kosmitą. Niesamowicie inteligentnym kosmitą. Widział, że coś jest nie tak. Złapał organ w jedną z łap, unosząc się lekko nad powierzchnią dachu. Postanowił zabrać to do badania.
Kitty z zaskoczeniem patrzała jak potwór jeszcze chwilę się chybocze nim padł na dobre. Przez moment myślała, że i ten atak nie wywrze na stworze większego wrażenia. Na szczęście jednak ten w końcu padł. Widząc, że stwór jest martwy, Katherine kucnęła przy nastolatce. Widziała w jakim stanie jest jej ciało i nie musiała nawet sprawdzać pulsu. Wiedziała, że ta nie żyje. Przymknęła oczy na chwilę. Może i była to dla niej obca osoba, ale była też tak młoda. Całe życie jeszcze było przed nią, a teraz straciła to życie. Na moment skierowała spojrzenie na płonące szczątki stwora.
Przymknęła oczy na moment i odetchnęła głęboko, podnosząc się. Odwróciła się, kierując spojrzenie w dół na ulicę. Wyglądała jak w środku ostrej zimy. Podeszła powoli do Eugene i złapała go za ramię, tym samym sprawiając, że i on przeszedł w stan fazowania.
- Przepraszam, że nie uratowałam twojej koleżanki. Bardzo mi przykro - odezwała się, a z tonu jej głosu można było wywnioskować, że mówiła to szczerze. Nie lubiła przegrywać, a obecną sytuację traktowała jak porażkę. Zabili bestię, ale przy tym zginęła niewinna osoba. To nie było zwycięstwo. To było tylko pokonanie wroga. Unosząc się lekko do góry, pociągnęła fazującego w tej chwili Eugene i powoli zleciała z nim w dół wzdłuż ściany budynku. Uścisk miała mocny, nie chciała by młodemu stała się krzywda. Lockheed był tuż za nimi, cały czas nasłuchując. W trakcie zlatywania X-Menka zauważyła ciemniejszy punkt na śniegu. Póki co ciągle trzymała chłopaka, podchodząc bliżej tego konkretnego miejsca. Lockheed leciał obok nich, na wysokości ich głów.
- Trzymaj się mnie, tak jesteś bezpieczniejszy - powiedziała do niego po czym zmrużyła lekko oczy, koncentrując się na Emmie Frost. Czas na formalności i sztuczną uprzejmość.
Pani Frost, tu Shadowcat. Nie mogłam wcześniej odebrać wiadomości z powodu walki. Dzieje się tu coś dziwnego i mam problemy z pogodą. A dokładniej ze śnieżycą. Jest tu ze mną młody mutant. Drugi, a właściwie druga, niestety nie przeżyła. Nie wiem z czym mieliśmy do czynienia, ale Lockheed ma prezent. Przydałby mi się transport jeśli to możliwe. Storm mogłaby się zająć tutejszą anomalią. Albo ktoś władający wiatrem cz wytwarzający go. Ja z nią nic nie zrobię.
W trakcie całego przekazu dziewczyna przyglądała się ciemniejszemu miejscu na śniegu, nie wiedząc czym on właściwie jest. Jednego była pewna. Nie zostanie tu zbyt długo. Nie poradzi sobie z trąbą śnieżną. Nie miała władzy nad pogodą czy wiatrem.

Telepatyczna odpowiedź Emmy nastąpiła niemalże natychmiast.
"Storm jest w tej chwili nieosiągalna, a nie mogę pozwolić na wysłanie uczennicy w sam środek zagrożenia. Oddeleguję kogoś w jednym z mniejszych pojazdów, żeby zabrał was do Instytutu i wtedy zastanowimy się co dalej."

Eugene w zasadzie drżał cały na ciele, a jednak... Widząc płonącą Succubs, skoncentrował się na tym, by zrobić cokolwiek, jakkolwiek by ją ocalić. Przecież... To miał być wspólny wypad. Mieli się uzupełniać, a tu już na powitanie ktoś ginie.
Tak jak... wtedy. Pięć lat temu.
Kolejny grób. Kolejna osoba, którą zawiódł.
Widząc, że stwór wbił pazury w Klaudię, włócznia poszybowała jeszcze wścieklej... ale stwór czystym fartem ją odbił. Wylądowała na ciele Succubs, a sam Eugene rzucił bez namysłu kolejną... którą nie trafił. Szlag by to! Nie nadaję się do niczego.
Dopiero działania mutantki coś zdziałały. Eugene nie wnikał, jakim cudem wykopała mu mózg z głowy. To nieważne. Znowu zawalił.
-Nie przepraszaj. To moja wina-Powiedział zdołowany, na słowa mutantki. Nie stawiał oporu, padając na kolana. Miał ochotę krzyczeć "boże, czemu ja". Kiedyś napotkał takie mądre zdanie, że Miecz przeznaczenia ma dwa ostrza. Jednym z nich był on, a czym jest drugie? Odpowiedzią według niego było "Każdy ma inny miecz, każde ostrze jest inne". Mercer teraz jednak już miał wrażenie, że poznał swoją stronę miecza.
Jego drugą stroną... była śmierć. Najpierw Sam, teraz Klaudia. Każdy, z kim poznawał się dłużej, umierał.
Więc taki jest jego los. Pasmo porażek. Ucieczka, Nowy Jork, Park, Schron, teraz Brooklyn...
Jak przez mgłę skinął głową na słowa Shadowcat, zastanawiając się nad tym wszystkim. Miał ochotę rzucić to wszystko w cholerę, i po prostu... zniknąć. Niech Wiccan organizuje swoje Young Avengers, niepotrzebny mu członek, który będzie niósł na nich śmierć. Kim był? Kimś nieprzydatnym. Nie był w stanie pomóc Succubs, gdy ta potrzebowała tego najbardziej. Był bezużyteczny, niepotrzebny. Przysłowiowy dodatkowy balast. Jego moce nadawały się tylko do życia na ulicy.

- To nie twoja wina, młody. Jak już coś to to nasza wspólna wina. Mogłam się nie wahać i od razu zrobić to co zrobiłam na koniec. Może twoja koleżanka byłaby wtedy nadal z nami - odpowiedziała chłopakowi spokojnym głosem. Sama czuła się częściowo winna za to co się stało. Przecież mogła uratować dziewczynę. Jednak w przeciwieństwie do Eugene, ona nie poddawała się uczuciu porażki, bo po prostu nie mogła. Musiała chronić jeszcze nastolatka i jakoś wrócić do instytutu.
Podczas gdy Kitty i Eugene bez problemu mogli wylądować na ziemi, Lockheed miał spore utrudnienia. Najwidoczniej śnieżyca przybrała na sile i teraz niewielkich rozmiarów smok nie zbyt dużo siły, by się przeciwstawić wiatrowi, który go spychał. Postanowił więc ostrożnie wycofał się z powrotem na dach. Wkrótce stracił dwójkę mutantów z oczu, nie wiedział co się z nimi dzieje, ale czuł, że na razie są cali i zdrowi. Dzięki empatii i silnej więzi z Katherine odczuwał silniej jej emocje i mógł jeszcze się nie martwić o nich. Przynajmniej dopóki mutantka była spokojna.
Widząc, że to co zauważyła było plamą krwi, Shadowcat potrząsnęła lekko głową. Zamiast interesować się takimi rzeczami, powinni się stąd zwijać. Sytuacja pogarszała się z każdą chwilą. Było coraz gorzej. Zamieć była coraz silniejsza. Chyba żadne z nich nie rozumiało tego co się dzieje. X-Menka przesunęła dłoń niżej z ramienia chłopaka by złapać go za rękę. Tak mogła mieć pewniejszy uścisk. Kiedy otoczyła ich biała ściana, Kitty powoli zaczęła się wycofywać. Kroczek za kroczkiem szła do tyłu, ciągnąc za sobą Eugene. Rozejrzała się na wszystkie strony, słysząc śmiech. Kobiecy śmiech. Więc to nie była jakaś anomalia pogodowa. To było coś więcej. Pierwszym co przyszło jej do głowy była myśl, że mają do czynienia z jakąś mutantką. Kobietą, która chyba czerpała radość z męczenia innych ludzi. To co robiła, było okrutne. Katherine była niemal pewna, że bez fazowania ona i jej towarzysz już dawno by zamarzli. Zatrzymała się, przymykając oczy na chwilę. Przy fazowaniu telepatia była dużo trudniejsza niż normalnie i dziewczyna musiała się skoncentrować mocno. Do Emmy dotarł kolejny, cichy przekaz od Kitty.
Ostrożnie z transportem. Ktoś steruje śnieżycą. Mutant? Czarownica? To nie koniec. Okropnie zimno.
Nie była pewna z kim mają do czynienia, ale powinni uważać, a Emma powinna wiedzieć w jakiej sytuacji znajdowała się obecnie Shadowcat.
- Ktoś się nami bawi - stwierdziła cicho, próbując ujrzeć cokolwiek w całej tej zamieci.

Dziewczyna coraz mniej rozumiała z tego co działo się dookoła nich. Zaczynała mieć wrażenie, że ma do czynienia z jakąś śnieżną wróżką. Taką złośliwą. Albo czymś w tym stylu. Taką z legend i mitów co to bawiły się ludźmi i sprawiały, że ci się gubili w górach czy lasach. Tyle więc dobrego, że oni byli w środku miasta.Przyglądała się jak śnieg porusza się w ten sam sposób co oni, patrząc w każdą stronę. Ciężko było zobaczyć cokolwiek, Kitty starła się wypatrzyć kogoś w tym śniegu, ale zakładała, że raczej nikogo nie zauważy jeśli faktycznie mieli do czynienia z czymś lub kimś magicznym. Równie dobrze mogła to być po prostu mutantka lub osoba władająca magią, która w tej chwili świetnie się bawiła.
To co się wydarzyło po chwili, utwierdziło ją w przekonaniu, że spotkali jakąś magiczną istotę. Wzdrygnęła się, czując przeszywające zimno na wysokości karku. Sięgnęła do niego wolną dłonią i obejrzała się, ale nie mogła niczego zauważyć. Po wszystkim ponownie usłyszała kobiecy śmiech. Sama nie wiedziała co ma o tym myśleć. Śnieżyca nie zachowywała się jakby próbowała ich skrzywdzić. Raczej miała frajdę z bawienia się nimi i dokuczania im. Shadowcat nie była pewna czy powinna się szykować do walki czy może nie warto jednak prowokować przeciwnika. W sumie to i tak niewiele mogła zrobić. Nie miała żadnych mocy, które by pomogły jej w wcale ze śniegiem, a nie była w stanie wypatrzyć osoby, lub osób, sterującej całym tym zjawiskiem pogodowym.
- Kim jesteś? Czego od nas chcesz? Co tu robisz? - zadała pytania. W jej głosie nie było słychać żadnego wyrzutu czy złości. Nie chciała okazywać negatywnych emocji skoro nic jeszcze się nie działo i nic nie wskazywało na to, że właścicielka trąby śnieżnej pragnęła ich skrzywdzić. Wolała nie prowokować. Dlatego starała się by jej głos brzmiał spokojnie i w miarę uprzejmie. Jeśli istniał choćby cień szansy na uniknięcie walki to lepiej z tego skorzystać.
Miała drugiego dzieciaka do ocalenia. Z dziewczyną się niestety nie udało i pewnie długo będzie to sobie wyrzucać. Przecież mogła od razu zrobić to, czym ostatecznie pokonała potwora. Wtedy może nastolatka by wygrała. Teraz chciała chociaż ocalić chłopaka. Nie dać mu zginąć. Młody wyglądał na porządnie przybitego. Raczej ciężko będzie mu walczyć, jeśli do takiej sytuacji dojdzie. Wolałaby na spokojnie rozwiązać obecny problem ze śniegiem. I odeskortować chłopaka stąd bezpiecznie.
- Mogłabyś nam się pokazać? - zapytała jeszcze na koniec i tu już zamilkła, wyczekując jakiejkolwiek reakcji ze strony śnieżycy. Jej słuchowi nie umknęło to ciche nucenie. Całkiem przyjemne dla ucha. Może nie do końca nucenie, ale tak to trochę brzmiało. Ciężko było opisać ten dźwięk innym słowem. Co to mogło być?
Telepatyczna odpowiedź niewiele jej dała. Kto sobie poradzi z takim mrozem? Oby osoba została uprzedzona o tym.

//pierwszy post Angela

Przez ostatnie kilka miesięcy, kontakt z Warrenem miało jedynie kilka osób. Chłopak postanowił odpocząć i sporo podróżował. Informacje o wydarzeniach w Instytucie otrzymał będą w Londynie. Atak na szkołę wstrząsnął nim do tego stopnia, że w rekordowo szybkim czasie spakował się, zabukował lot i zjawił się ponownie w stanie Nowy Jork.
Podróż nie minęła mu spokojnie. Mimo że uzyskał informacje o wyrządzonych szkodach, to przez cały lot zastanawiał się, co zastanie na miejscu. Jaki zakres zniszczeń? Czy są ranni? Co z Laurą?
Gdy pojawił się wreszcie na miejscu, odetchnął z ulgą. Każdy krok, który przybliżał go do zabudowań, udowadniał mu że jest mężczyzną z bardzo mocno rozwiniętą wyobraźnią. Przez te kilka chwil, które spędził na terenie szkoły, mignęło mu parę znajomych twarzy, a każde takie spotkanie powodowało że spadał mu z serca wielki kamień. I mimo że nie było wśród napotkanych osób tej, która zobaczyć chciał najbardziej, wiedział że Laura jest cała i zdrowa.
Obejrzał dokładnie wszystkie kąty, aż wreszcie dotarł do swojego pokoju. Wyjrzał przez okno i wtedy zobaczył co tak naprawdę się wydarzyło. Wychylił się i przyjrzał dokładnie śladom pozostawionym na ziemi.
-I w czymś takim brała udział Laura? - wymamrotał do siebie i mimowolnie zadrżał. Jednak nie dane mu było dalsze zamartwianie się, gdyż otrzymał komunikat o kłopotach Kitty. Niewiele myśląc, odpowiedział na niego niemal natychmiast, w tym samym czasie wyciągając z szafy kostium, którego nie miał na sobie od długiego czasu.
-Ale o co chodzi z tą śnieżycą? - szeptał do siebie, przebierając się. W ostatniej chwili sięgnął jeszcze po grubą kurtkę. W końcu nie wiedział co go czeka.
Już po kilku minutach zbliżał się do hangaru. I z daleka zobaczył znajomą postać.
-Bobby! Świetnie Cię widzieć. Naprawdę. - powiedział, a w jego głosie zabrzmiała nutka ulgi. - Cieszę się, że jesteś cały i zdrowy. - mówiąc to, poklepał mężczyznę po plecach.
Czasami Warren zastanawiał się, jak to jest możliwe, że Robert jest od niego starszy? Wyglądał zaskakująco młodo. Jednak... Nie był to czas na takie rozmyślania.
-Ty też odebrałeś komunikat o Shadowcat? - spytał, będą niemalże pewnym, że w tej podróży będzie miał towarzysza, co go naprawdę ucieszyło. Wiedział, że komu jak komu ale Iceman'owi mógł zaufać. - Nie mam pojęcia co tam się dzieje, ale chyba nie ma czasu do stracenia?
Mówiąc to rozejrzał się po pomieszczeniu, a  jego wzrok padł na najbliżej stojącego X-coptera.
Warren wszedł do środka, nie zastanawiając się nawet nad tym, który z nich będzie dowodził misją. Współpracował razem z Icemanem już przy kilku akcja, i jak dotąd nie było między nimi nieporozumień. Tak też było tym razem. Worthington oddał stery Drake'owi, a sam usiadł tuż obok. Pogładził delikatnie kokpit maszyny i uśmiechnął się nieznacznie, zadowolony że może tu być, jednak ułamek sekundy później na jego twarzy pojawił się wyraz skupienia.
Wbił współrzędne które otrzymał do komputera.
Gdy przybyli na miejsce, Warren wychylił się na siedzeniu zerkając z niedowierzaniem przez przednią szybę.
-O cholera...- wymsknęło mu się, po czym zerknął na Icemana. -Gotowy? Postaraj sie wylądować.

Eugen... Metaforycznie rzecz biorąc, opadał w mrok. Wyłączył się, aczkolwiek przez jego barierę przebił się śmiech tajemniczej postaci. Odniósł go do siebie, że śmiech szydzi z niego i jego porażki.
Rozważał cały czas w głowie możliwe opcje, jak mógłby to rozegrać inaczej, i nie doprowadzić do śmierci Klaudii. Gdyby nie zechciał iść na Brooklyn, nie przeniosłaby go. Mógł to wszystko rozegrać inaczej, nie doprowadzić do jej śmierci. Cofnąć czas, zmienić historię. Przeszłość nie jest przecież stała, prawda? Może być zmieniana, wpływać na teraźniejszość. Przyszłość ostatecznie bazuje na przeszłości, każdy kolejny dzień to odcień szarości powstały z ciemnych dni poprzednich. Każdy dzień to równocześnie kontynuacja poprzedniego, a nie oderwane od historii miejsce. Teraźniejszość to równocześnie przeszłość, bo chwila którą uznajemy za teraźniejszość, jest automatycznie zmieniana w przeszłość.
Mercerowi podobne rozmyślania krążyły po głowie, samemu pozwalając się ciągnąc Shadowcat. Nie zwracał uwagi na otoczenie. W zasadzie, to mógłby umrzeć, i tak zapewne wiele by to nie zmieniło...
//Huh, taki trochę filozoficzny post mi wyszedł...

// z Instytutu

Przesiadywał w Instytucie i pomagał reszcie naprawiać niewielkie uszkodzenia budynku gdy dostał informację o położeniu Kitty. Szybko skierował się do hangaru po drodze mijając kilka znajomych twarzy. Wyjątkowo nie miał czasu na podrywanie dziewczyn. Nie przejął się informacją o śnieżycy a przynajmniej nie tak jak Angel. Był odporny na mróz choć śnieżyca niewątpliwie będzie utrudniać widoczność. W hangarze zauważył wcześniej wspomnianego anioła.
-Ciebie też dobrze widzieć. Niestety tak, oby jej się nic nie stało
Lodowy chłopak a właściwie już mężczyzna uśmiechnął się do niego po czym wsiadł do X-coptera. To właśnie jemu trafiło się zadanie pilotowanie tego. Cóż nie miał na co narzekać... najwyżej się rozbiją. Podróż minęła bez większych problemów. Bobby próbował nawet rozpocząć jakąś rozmowę ale to co zobaczyli... potrafiło zaprzeć dech w piersiach.
-Shadowcat zawsze lubiła imprezy ale to już przesada
Wylądował na dachu jednego z budynków po czym opuścił ich środek transportu. Patrzył przez pewien czas na to zjawisko po czym przeniósł wzrok na Angela.
-Poszukam Kitty, ty zostań. W tej zamieci nie wytrzymasz długo
Westchnął. przybrał śnieżną formę i stworzył z lodu coś na kształt zjeżdżalni po której zjechał na dół. Skok z takiej wysokości byłby głupotą.
-Kitty?!! - zawołał wchodząc w sam środek śnieżycy.

Lockheed skierował spojrzenie do góry na niebo, słysząc szum śmigieł. Czyżby nadeszła pomoc? Po chwili rozpoznał X-copter i w myślach uśmiechnął się z zadowoleniem. Miał tylko nadzieję, że to ktoś kto da sobie radę w takiej pogodzie. Zbliżył się do pojazdu, podlatując lekko nad powierzchnię dachu. Rozpoznał obie postacie, a jedna z nich zdecydowanie wywołała u niego zadowolenie. Bobby. Iceman. Tak, on na pewno wytrzyma temperaturę panującą na dole. Obserwował mężczyznę zjeżdżającego na dół po czym zbliżył się bardziej do helikoptera, zaglądając do środka i patrząc na Angela. W łapach cały czas trzymał ten nieszczęsny mózg potwora.
Katherine rozglądała się dookoła, szukając jakichś przejawów obecności osoby sterującej śnieżycą. Zależało jej na usłyszeniu odpowiedzi na swoje pytania. Naprawdę chciała wiedzieć z czym lub kim ma do czynienia. Istota nie wydawała się jakoś bardzo agresywna. Raczek... Wesoła? Rozbawiona całą tą sytuacją choć zapewne gdyby nie fazowanie to już by zamarzli dawno na tej ulicy. A może ją bawiło męczenie ludzi, tak jak wcześniej Kitty myślała. Nie podobało jej się, że ciągle słyszy te śmiechy dookoła zamiast odpowiedzi. Poza tym, czyżby miała do czynienia z większą ilością postaci niż tylko jedna? Tak to wyglądało. Głosy nakładające się na siebie mogły to sugerować. Albo to tylko efekt echa.
W końcu jednak dostała odpowiedź chociaż na jedno swoje pytanie. Zauważyła jak fragment śnieżycy zwalnia, przybierając częściowo kobiecą postać. Nimfa śnieżna? Wróżka? Czy może jakaś inna magiczna istota? Shadowcat nie znała się zbytnio na tych rzeczach, ale jednego była pewna. Nie miała do czynienia z człowiekiem, mutantką. To było coś zdecydowanie coś innego. Coś czego nie znała. Przyglądała się tej białej, wirującej postaci.
- Masz ładne włosy - wyrwało jej się z ust zupełnie nieprzemyślane zdanie. Nie walczyli. Kitty zdążyła się nieco uspokoić. Być może stąd wzięły się słowa, które zupełnie nie pasowały do obecnej sytuacji. Szczerze to bardzo podobała jej się ta śnieżna postać. Faktycznie wyglądała pięknie. Cała biała i lekko wirująca. Dziewczyna potrafiła docenić takie rzeczy. Nie odsunęła się gdy dłonie postaci ruszyły w jej stronę. Dała się "dotknąć", czując ponownie to przeszywające zimno. I o ile ten pierwszy dotyk jej nie przeszkadzał to kolejne już jej się nie podobały. Cała masa ramion, wywołująca nieprzyjemne dreszcze od mrozu. Nie była pewna czy istota naprawdę próbowała ich skrzywdzić, czy może tylko się bawiła z nimi, udając te ataki, w pełni świadoma, że niewiele może im zrobić.
Ponownie zaczęła się cofać niewielkimi krokami, rozglądając się na wszystkie strony. Zauważyła zmianę w zachowaniu śniegu. To jak obniżał się w jej stronę. Tak jakby trąba zmieniała kształt. Trochę ją denerwował fakt, że nie mogła nic zrobić. Cofanie się niewiele dawało, śnieg podążał za nią. Mogła spróbować unieść się do góry, ale i to mógł przecież zrobić śnieg. Ślepa zabawa w berka?
Słysząc swoje imię ponownie rozejrzała się dookoła. Poznała głos, a jakże. Na jej twarzy pojawił się lekki uśmiech. Przybyła osoba, której mróz sam w sobie nie mógł zrobić aż tak wielkiej krzywdy jak komuś innemu.
- Bobby! - krzyknęła z całych sił, rozglądając się za chłopakiem. Chciała już wydostać się stąd. Choć fazowała to każdy dotyk istoty wywoływał u niej dreszcze zimna. Wolałaby znaleźć się w ciepłym instytucie. Ba, wystarczyła inna dzielnica. W końcu mieli środek lata. Uniosła się nieco nad ziemię, ciągnąc ze sobą Evana, którego ciągle trzymała za rękę. Cały czas kierowała się w jedną stronę bardzo powoli, więc nawet jeśli oddalała się od chłopaka to ten zapewne ją dogoni, idąc szybciej od niej. A ona sama prędzej czy później dotrze pod ścianę jakiegoś budynku.