Pokój Surge i Dust

Po wycofaniu się sprzed pokoju Jay'a, Josh ruszył prosto ku przeciwnemu skrzydłu budynku, czyli w stronę dormitorium dziewcząt. Wiedział, że teoretycznie miał jeszcze chwilę, żeby w nim przebywać, bo do ciszy nocnej trochę brakowało... Ale na tyle niewiele, że ktoś mimo wszystko mógłby się chcieć go przyczepić. W związku z tym chłopak cały czas pilnował otoczenia, biokinetycznie sprawdzając czy ktoś się do niego nie zbliżał. Większość mijanych przez niego osób znajdowała się już w sypialniach, więc nimi się nie przejmował. Interesował go jedynie korytarz.
Szczęśliwie udało mu się uniknąć spotkania kogokolwiek i już po chwili zatrzymał się przed drzwiami do pokoju Noriko... No i Soorayi, której jednak w środku nie wyczuwał - i bardzo dobrze, bo na swój sposób go niepokoiła, nawet jeżeli wiedział, że była miła. Nastolatek odbierał za to kogoś innego i dlatego jeszcze przed wejściem do pomieszczenia odchylił głowę na bok w wyrazie namysłu i zarazem zdezorientowania. Tego się nie spodziewał... A ufał swojej mutacji.
Chęć pochwalenia się przyjaciółce swoim najnowszym podbojem zeszła na moment na dalszy plan, a jej miejsce zajęła zwykła ciekawość. Uzdrowiciel uniósł rękę i na drodze wyjątku zdecydował się najpierw krótko zapukać, nim otworzył drzwi. Szczerze mówiąc w praktyce i tak nie dawało to czasu na reakcję, bo czynności te wykonał jedną po drugiej, od razu, ale we własnym odczuciu miał czyste sumienie... Bo przecież zasygnalizował swoje nadejście, prawda? Tylko po prostu trochę za późno.
Jako że Elixir nie czekał na odpowiedź, to i z wkroczeniem do środka również się nie krępował, a gdy zamykał za sobą drzwi, jego spojrzenie omiatało już całe wnętrze. Zgodnie z jego wcześniejszymi ustaleniami, Soorayi tutaj nie było, za to Noriko znajdowała się w bardzo interesującej pozycji na podłodze - a dokładniej na Onurisie i dopiero dalej na podłodze.
- Nawet nie chcę wiedzieć - skomentował chłopak na początek, umyślnie unosząc jedną brew dla podkreślenia, że sytuacja wyglądała dość dwuznacznie. Najchętniej zwróciłby Noriko uwagę na to, że za bardzo wzięła sobie do serca to bycie smoczycą, o którym niedawno rozmawiali, ale uznał, że łaskawie zrobi to później, gdy będą sami. Onuris i tak nie zrozumiałby takiego odniesienia, a tłumaczenie go zepsułoby efekt. Żarty trzeba było po prostu łapać.
Blondyn wykonał kilka kroków przed siebie, teraz koncentrując wzrok na tej podłogowej parce... Aż wreszcie jego spojrzenie padło na akcesoria, którymi operowała jego przyjaciółka. Zaraz potem zjechało na klatkę piersiową Onurisa i tym razem w górę powędrowały już obie jego brwi. W głębi ducha zastanawiał się czy na ten temat chciał coś wiedzieć - czy również nie... I chwilowo skłaniał się ku ostatniemu. Sam miewał dziwne pomysły, więc nie oceniał, a przynajmniej nie na poważnie. Czasem tylko w żartach, podtekstach lub po to, aby kogoś zirytować, a w tym momencie nie miał ochoty na żaden z tych punktów.
- Coś się stało czy to tylko wizyta towarzyska? - spytał za to, bo prawdę powiedziawszy obie te opcje wydawały mu się równie możliwe... No, może nie równie, bo podczas pobytu w Instytucie nauczył się już oczekiwać tego pierwszego, ale prawie. Rzecz jasna osobiście preferowałby niezobowiązujące spotkanie, szczególnie o tej godzinie i po aktywnie spędzonym dniu... Ale na szczęście zachowanie Noriko i Onurisa nie wskazywało na pospiech czy niepokój, więc raczej nie szykowało się nic większego.
Jeszcze w trakcie mówienia nastolatek nie zatrzymywał się i wreszcie powoli dotarł aż do łóżka przyjaciółki, na którym zajął miejsce, równocześnie zsuwając plecak na podłogę tuż obok siebie. Pochylił się lekko, żeby przedramiona móc oprzeć na rozsuniętych udach, a w tym czasie jego spojrzenie nie opuszczało dziewczyny i smoka, na których reakcję oczekiwał. Teraz, gdy zaskoczenie mu mijało, jego myśli zaczęły powracać ku tematowi, z którym tutaj przybył. Tyle że... Chyba o tym też wolał pogadać z Nori w chwili, gdy będą już sam na sam. Nie to, żeby się krępował, ale jakoś wątpił, aby Onuris był zainteresowany.

Josh miał ogromną ochotę automatycznie odciąć się Noriko tym, że zapytał jako pierwszy, ale jakoś zdusił w sobie ten odruch i jedynie nonszalancko wzruszył ramionami na wspomnienie godziny policyjnej. Jak gdyby kiedykolwiek się nią przejmował... I akurat jego przyjaciółka powinna o tym doskonale wiedzieć, bo w końcu dopiero co spędzili praktycznie całą noc poza swoimi pokojami - na rozmowach i grach. Potrafił nie dać się złapać, a jak do tej pory żaden telepata nie robił mu z tym jeszcze problemów.
Prędko okazało się zresztą, że nie musiał dodatkowo namawiać Nori do wyjaśnienia sytuacji, gdyż sama od razu do tego przystąpiła, a brwi chłopaka w końcu opadły do naturalnej pozycji. W porządku, to... Coś już tłumaczyło. Brzmiało zwariowanie, ale nie bardziej od niektórych rzeczy, z którymi nastolatek miał już do czynienia w Instytucie, więc nie widział problemu. No, może poza tym jednym, że pewnie powinni zawiadomić kogoś z dorosłych, czego i tak nie zamierzał robić - po prostu rozpoznawał taką konieczność. Znał zasady. To, że się do nich nie stosował, było już jego świadomym wyborem.
- Mogliście pożyczyć bojowe gatki od Santo. Zresztą Thing też się tak nosi i jest w porządku... Jak na standardy bohaterów przynajmniej - skomentował pomysł dziewczyny, wzruszając przy tym lekko ramionami i przesuwając wzrokiem pomiędzy nią i Onurisem. Rockslide nawet by nie zauważył, że ubyła mu jedna para, a na pewno byłoby to wygodniejsze i trwalsze od markerów. No i szybsze, pomijając konieczność wycięcia dziury na ogon. Chyba że w pokoju Santo spotkaliby też jego współlokatora, czyli Kellera, ale obecnie raczej by do tego nie doszło... Elixir zdążył zwrócić uwagę na jego podejrzaną i przeciągającą się nieobecność. Tylko czekał na okazję, aby wywęszyć w tym temacie coś więcej.
Na krótką chwilę spojrzenie uzdrowiciela przeniosło się na powstający symbol. Obserwował ten proces w milczeniu, równocześnie w duchu rozważając czy w tych okolicznościach powinien szczerze wyjaśnić powody swojego przybycia czy rzucić jakimś ogólnikiem... Też prawdziwym, tylko po prostu pozbawionym szczegółów. Chyba to właśnie wydawało mu się być najlepszym rozwiązaniem... I to nie tylko dlatego, że chciał oszczędzić Onurisowi historii o swoich sprawach sercowych, ale i przez to, że nie czuł się z nimi do końca komfortowo w jego towarzystwie. Ciężko byłoby mu to wyjaśnić na głos, lecz do tej pory brali razem udział w trudnych i poważnych sytuacjach, więc taka zmiana atmosfery na lekką i przyjemną... W pewnym sensie sprawiała wrażenie niewłaściwej. Nienaturalnej? Musiał najpierw zbadać teren i się z tym oswoić.
Jak się okazało, teraz nie miał na to jednak czasu. Już pierwsze mrugnięcie światła sprawiło, że nastolatek odruchowo spojrzał w górę, ku lampie, ale prędko dotarło do niego, że to nie ona stanowiła problem. Czoło chłopaka się zmarszczyło, gdy jego umysł przeszedł w szybszy, intensywniejszy tryb działania, a jego nogi wyprostowały się i podniosły go z łóżka zanim jeszcze o tym świadomie pomyślał. Widział kilka możliwości, zaczynając od tej, że któryś z mutantów - w takim wypadku nowych, bo Josh całkiem nieźle znał mieszkańców Instytutu - używał zdolności opierających się na świetle czy mroku... Ale obecność Onurisa mogła też świadczyć o czymś zupełnie innym. I potencjalnie gorszym.
Jedno zerknięcie na smoka potwierdziło przypuszczenia Elixira... Choć nie, to nie była do końca prawda. Jego widok rzeczywiście pomógł, lecz już wcześniej Josh wyczuł zmiany zachodzące w jego organizmie, z napięciem mięśni na czele, bez patrzenia wiedział jak dokładnie Onuris się przemieścił, Noriko zresztą również... Więc wzrok dostarczył chłopakowi jedynie informację, że jego mutacja poprawnie wyłapała te wszystkie sygnały, a on właściwie je zinterpretował. Zbliżało się coś niebezpiecznego. Możliwe zagrożenie. Być może takie, z którym mieli już do czynienia, a może tylko podobne.
Blondyn nawet nie do końca zdawał sobie z tego sprawę, ale jego ciało również zaczęło przygotowywać się na okoliczność starcia. Z jednej strony biokineza uspokoiła niektóre reakcje związane ze stresem, aby w razie czego w niczym nie przeszkadzały, z drugiej jednak utrzymywała go w stanie ciągłej gotowości, aby mógł zareagować natychmiast - szybciej niż w normalnych okolicznościach.
Problem polegał na tym, że nie wiedział jeszcze z której strony nadciągało zagrożenie, nie wyczuwał go biokinetycznie, a w stosunkowo małym pomieszczeniu możliwości ruchu były poważnie ograniczone. To oznaczało, że w tej chwili nie widział nawet sensu w przemieszczaniu się, bo niby dokąd? W stronę drzwi wydawało się najlepszą opcją, ale do nich miał dość daleko, a w dodatku musiałby minąć Onurisa, któremu nie chciał zachodzić teraz drogi. Już bliżej znajdowały się okna, a w ostateczności nawet zeskoczenie z tej wysokości nie byłoby takie złe... Dla niego, bo i tak by się zregenerował. Tyle że w takim wypadku mimo wszystko nie bardzo mógłby zabrać ze sobą Nori, a okrążanie budynku w celu zaalarmowania reszty jego mieszkańców zajęłoby mu chwilę... Poza tym, jeżeli tylko dobrze rozpoznawał oznaki, to coś, co nadciągało, interesowało się najpewniej głównie Onurisem.
W końcu jednak nastąpiło kolejne mruganie i zmiana ciśnienia, którą Josh wyłapał przede wszystkim w oparciu o własny organizm, a potem Onuris wystrzelił przed siebie - i to był dla nastolatka idealny sygnał, aby natychmiast wycofać się wzdłuż łóżka bliżej ściany, choć nie aż pod nią. W ten sposób zrobił miejsce do walki, żeby przypadkowo nie oberwać, a równocześnie przesunął się w stronę Noriko, by w razie czego albo ją powstrzymać albo poinstruować, jeżeli na coś wpadnie. Nie musiał spoglądać na dziewczynę, bo i tak czuł jej organizm... I nie tylko jej, bo teraz odbierał też nowe bodźce. Pojawiły się i zmieniały szybko, chłopak miał wrażenie, że wypełniały się i uzupełniały, ale nie był w stanie dokładnie prześledzić tego procesu, bo niestety rozegrał się zbyt prędko. Póki co wystarczyło mu jednak, że wiedział.
Ze względu na to, że jeszcze przed chwilą chłopak biokinetycznie podkręcił swój organizm - w granicy ludzkich możliwości, bo mimo wszystko nie chciał się przecież uszkodzić, nawet jeżeli wkrótce potem by się zregenerował - łatwiej mu było śledzić następne wydarzenia. Nieudany atak, reakcję istoty, w której zaraz potem rozpoznał Ankylona... Wyraźnie niezadowolonego, czemu Elixir nie mógł się tak naprawdę dziwić. Na jego miejscu pewnie też by nie był zachwycony, gdyby na dzień dobry po teleportacji został tak potraktowany. Drugie stworzenie działało inaczej, jak podpowiadała chłopakowi jego mutacja. Nie do końca jak jeden ze smoków, ale też nie jak zwyczajny człowiek. Temu ostatniemu przeczyła już sama masa, nie wspominając o innych gadzich cechach, które Josh wyczuwał zanim jeszcze je zobaczył... Czyli ktoś nowy. A w dodatku coś nowego. Nie mutant, a przynajmniej nie taki jak oni, bo blondyn najpewniej wyczułby w nim gen X. Ciekawe. Jego zachowanie również, oczywiście, ale zainteresowanie nastolatka i tak skupiało się na kwestiach biologicznych i chemicznych.
Dla uzdrowiciela powrót światła zmienił tak naprawdę niewiele. Wszystkie informacje i tak zdążył już wyciągnąć biokinetycznie, nie licząc może takich, do których tak czy siak nie miałby dostępu nawet przy idealnym oświetleniu. Z drugiej strony rzeczywiście był przyzwyczajony do funkcjonowania w jasności, nawet jeżeli potrafił przekształcić swoje oczy w taki sposób, aby widzieć w ciemnościach. W tym wypadku tego nie próbował, bo przeczuwał, że mrok nie utrzyma się długo. Modyfikacja by się nie opłacała.
W międzyczasie - wciąż uważnie obserwując sytuację i skupiając się na Ankylonie - Elixir przyklęknął na moment, aby pomóc Noriko wstać. Po fakcie ułożył jedną dłoń na jej ramieniu, tak na wszelki wypadek, żeby jej pilnować... I już wiedział, że dobrze zrobił, gdyż smok zwrócił się do Surge. Na szczęście blondyn trzymał rękę w taki sposób, że dwoma palcami dotykał jej skóry, więc bez problemu mógł wpływać na dziewczynę i w razie czego uspokajać ją przez subtelne manipulowanie substancjami chemicznymi w jej organizmie, aktywnością poszczególnych obszarów mózgu i rytmem pracy serca czy przez wymuszanie głębszych oddechów. Zachowanie Ankylona nie świadczyło o agresji, więc oni też nie powinni jej okazywać... A Josh wiedział, że jego przyjaciółkę mogłoby ponieść.
Szczęśliwie smok sam szybko zmienił temat, a nastolatkowi bardzo to odpowiadało. Wyjaśnienie sytuacji było mile widziane, nawet jeżeli wizja otrzymania jakiegoś zadania o tej godzinie nie napawała chłopaka zachwytem. Co prawda mógł się rozbudzać i tak naprawdę nie musiał martwić się ani fizycznym, ani psychicznym zmęczeniem, ale do niektórych rzeczy był po prostu przyzwyczajony.
- I... O co dokładnie chodzi? Co mamy zrobić? - spytał kontrolowanym i zrównoważonym tonem, prędko dochodząc do wniosku, że lepiej się odezwać zanim zrobi to Noriko. Nawet sztucznie uspokojona mogła się okazać... Niezbyt miła. Choć szczerze powiedziawszy Josh liczył trochę na to, że perspektywa jakiejś misji ją zainteresuje i pocieszy. Nawet jeżeli nie podobała jej się cała reszta - a wiedział, czuł, że tak właśnie było. To dlatego tak szybko zaczął gasić jej złość już w zarodku.
Nim jednak Elixir zdążył otrzymać odpowiedź, jego uwagę przykuł syk Onurisa i uzdrowiciel od razu zerknął ku niemu kątem oka, przy okazji lekko marszcząc czoło. Nie wyczuwał od niego prawdziwej agresji, a w jej rozpoznawaniu był akurat świetny, więc w pierwszej chwili nie do końca rozumiał co się działo... Ale wystarczyło mu kilka sekund obserwowania z uniesionymi brwiami tej walki smoka z pseudo-smokiem, by nagle dotarło do niego, że przypominała mu starcie między młodymi kotami, uczącymi się przez zabawę.
Kiedy tylko zdał sobie z tego sprawę, Josh westchnął cicho, po czym pokręcił głową ze zrezygnowaniem. Wyglądało na to, że nimi nie musiał się przejmować. Co więcej, chłopak odnosił wrażenie, że Ankylon nie tylko w pewnym stopniu podzielał jego reakcję i opinię, ale i zadbał o to, aby nikt nie zwrócił uwagi na te wygłupy. Dźwięki nie wytłumiły się przecież same, a to właśnie ten smok wydawał się najbardziej prawdopodobnym źródłem tego zjawiska.
Wciąż trzymając dłoń na ramieniu Noriko i subtelnie jej pilnując, blondyn ponownie skupił większość swojego zainteresowania na egzekutorze. Dowiedzenie się czegoś więcej na temat tego jego zadania wydawało się mieć w tej chwili największy priorytet... Ale chłopak już teraz posiadał kilka kolejnych pytań.

Josh praktycznie ignorował starcie toczące się za Ankylonem. Nie spoglądał na nie, nie obserwował go, choć rejestrował je kątem oka oraz rzecz jasna biokinetycznie... I właśnie to ostatnie dostarczyło mu ciekawej informacji, nawet jeżeli w tej chwili jedynie odnotował ją w pamięci i nie interesował się nią głębiej. Wyczuł mianowicie, że łuski Onurisa zostały lekko uszkodzone i w ruch musiała pójść jego regeneracja. Wiedział z wcześniejszych doświadczeń jak wytrzymała powinna być ta tkanka, w końcu sam miał okazję z nią pracować, a dokładniej ją odtwarzać, więc trochę go to zaskoczyło.
Spojrzenie chłopaka na moment przeskoczyło na Nori, nim znów skierowało się ku egzekutorowi. W pewnym sensie był dumny z przyjaciółki. Zachowywała się... Cóż, znacznie lepiej, niż się tego po niej spodziewał, nawet biorąc pod uwagę to, że przez cały czas ją uspokajał - za co zresztą przed chwilą oberwał drobnym ładunkiem. Nie wykłócała się, a to już coś. Ograniczyła narzekanie do minimum. Wspomniała o czymś, co tak naprawdę było faktem, bo pora rzeczywiście nie sprzyjała rozpoczynaniu misji... Nawet jeżeli Josh mógł oszukać i zregenerować jej organizm w taki sposób, w jaki robił to ze swoim, aby nie odczuwać zmęczenia.
Z drugiej strony Ankylon nie znał jej skłonności do agresji, więc najpewniej nie zdawał sobie sprawy z tego, że to i tak była łagodna, okrojona wersja Nori. No, chyba że wyczytał to z ich umysłów, jednak blondyn szczerze wątpił, aby chciało mu się sprawdzać takie informacje. Nie miałby ku temu żadnych powodów. Kiedy więc smok zbliżył się do dziewczyny i pochylił do wysokości jej twarzy, Elixir domyślał się już, że jego podejrzenia były słuszne... A słowa egzekutora tak czy siak prędko to potwierdziły.  
Nastolatek ponownie przesunął wzrokiem pomiędzy przyjaciółką i gadem, osobiście nie reagując na tę reprymendę, lecz w dalszym ciągu pilnując Noriko. Panował nad jej emocjami w takim stopniu, w jakim było to możliwe z punktu widzenia biokinetyka, a nie empaty czy telepaty... Czyli na poziomie reakcji chemicznych, naturalnych substancji i hormonów, aktywności mózgu oraz dostarczanych do niego sygnałów. Uspokajanie kogoś w ten sposób nie należało do najtrudniejszych rzeczy, jakie chłopak miał okazję wykonywać. Po prostu sprowadzał wszystko do normy. Zadziałanie w przeciwną stronę byłoby pewnie bardziej skomplikowane - nad wywoływaniem konkretnych uczuć musiałby się głębiej zastanowić.
Zajęty tą kwestią, czyli upewnianiem się, że Nori przypadkiem nie przesadzi, uzdrowiciel nawet nie zwrócił uwagi na to, że Onuris wraz z bezimienną jaszczurką skończyli już swoją zabawę. Co prawda czuł to, jak się przemieszczali, ale nie interesował się tym świadomie. Dopiero teraz, gdy Ankylon się cofnął i przywołał ich spojrzeniem, Josh również na nich zerknął. Nie odstępował przyjaciółki ani na krok, aby w dalszym ciągu móc trzymać dłoń na jej ramieniu, lecz jego wzrok przemykał po wszystkich zebranych... Przynajmniej aż do momentu, kiedy szary przemówił po raz kolejny, gdyż wówczas ponownie skupił się na nim.
- Logiczne - zgodził się na informację o przechodzeniu próby. W końcu w Houston sami zaoferowali swoją pomoc, więc nic dziwnego, że zostali pociągnięci do odpowiedzialności... Choć szkoda, że w okrojonym składzie. I dziwne, że aż tak szybko. Z drugiej strony chłopak chyba wolał załatwić to jak najprędzej, żeby nie wisiał nad nimi - i nad Onurisem - taki problem... Co nie zmieniało faktu, że najchętniej zawołałby też do pomocy Laurę. Tyle że wcześniej dotarła do niego informacja, że ich opiekunka gdzieś wybyła, więc nie mogli po nią skoczyć. A co do Jay'a... Nie, on powinien sobie odpocząć. Należało mu się.
Wolna dłoń nastolatka wylądowała teraz na jego własnym biodrze, gdy w milczeniu słuchał dokładniejszych wyjaśnień smoka, wciąż nie spuszczając go z oczu - nawet kiedy gad przenosił spojrzenie na kogoś innego. Nazwa wyspy nic mu nie powiedziała, lecz wywnioskował tyle, że nie brzmiała zbyt... Ziemsko. A przynajmniej nie jak miejsce ze Stanów Zjednoczonych, choć blondyn nie wykluczał jakiejś bardziej egzotycznej krainy. Może na przykład gdzieś w Azji? Jego wiedza geograficzna była dość ograniczona.
Lokacja i tak nie miała ogromnego znaczenia. Skoro smoki mogły się teleportować, to pewnie po prostu przetransportują ich na miejsce. Istotniejszy wydawał się cel wyprawy i to on od razu najbardziej zainteresował Elixira... A także sprawił, że zmarszczył czoło. Choć Ankylon zwrócił się jedynie do Onurisa, to uzdrowiciel miał ochotę zgłosić, że w tym wypadku to on tu czegoś nie rozumiał - nawet jeżeli inni tak. Domyślał się, że chodziło o... O zabicie jakiejś istoty, która zboczyła z właściwej ścieżki? To nie wydawało się zbyt właściwe, skoro jeszcze niedawno argumentowali, że Onuris powinien dostać drugą szansę. Ich zaprzyjaźniony smok chyba również nie był zachwycony tą wizją, choć z oczywistych powodów nie mógł się na ten temat wypowiedzieć.
Josh jeszcze przez kilka sekund utrzymywał pełne namysłu spojrzenie na Onurisie, starając się wyłapać z jego zachowania jak najwięcej, choć Ankylon przeszedł już do przedstawiania im kieszonkowego wydania smoka. Mimo to słuchał jego tłumaczenia i to bardzo uważnie, nie chcąc niczego przegapić. Christopher... Ludzkie imię. Nie bardzo pasowało do reszty gadów, choć egzekutor wypowiadał się o nim w taki sposób, jak gdyby do nich należał. Ciekawe. W głowie blondyna mimowolnie zaczęły powstawać teorie tłumaczące taki stan rzeczy, lecz nie chciał się na nich teraz skupiać...
Szczególnie w momencie, gdy Ankylon wspomniał o wymianie mocy, którą zaobserwowali jeszcze w Houston. To wystarczyło, aby uzdrowiciel znów na niego zerknął, tym razem ostrożniej, lecz wciąż w zastanowieniu. Nie czuł się zaniepokojony, między innymi dlatego, że szary nie okazywał agresji - nawet jeżeli Elixir nie mógł go czytać tak, jak pozostałych obecnych. Poza tym... Gdyby chciał coś z tym zrobić, to od tego by pewnie zaczął, prawda? Skoro zaś jedynie napomknął o tej kwestii, to najwyraźniej nie musieli się nią aż tak przejmować - przynajmniej nie w tym momencie.
Wszystko wskazywało na to, że miał rację, bo egzekutor zmienił temat i już po chwili wrócił do wyjaśniania szczegółów misji. Im więcej opowiadał, tym bardziej Josh robił się sceptyczny. Och, nie podobało mu się to wszystko i to bynajmniej nie dlatego, że ich przeciwnik został opisany jako potężny... Albo raczej silny, bo przecież mowa była o zdolnościach fizycznych. Nie, szczególnie przeszkadzał mu fakt, że po prostu nie widział sensu w natychmiastowym usuwaniu takiej istoty. Żadnego. Nie chwaląc się, potrafił zapanować nad czyimiś emocjami - czasem lepiej od telepatów, gdyż często okazywało się, że przed jego mutacją trudniej się było bronić, podczas gdy na moce psychiczne sporo istot posiadało jakieś bariery. Umiał przysposobić sobie coś dzikiego. Wiedział jak ukoić ból, nie tylko ten fizyczny, bo w końcu manipulował energią i domyślał się już, że musiał mieć jakiś wpływ na same dusze, skoro był w stanie zwracać je do martwych ciał... Słowem, a właściwie kilkoma słowami, najchętniej po prostu pomógłby temu bytowi się ogarnąć. Może i najlepiej znał się na ludziach, ale leczył już kiedyś widmo i posiadał informacje na temat ich organizmów, więc co mogłoby pójść nie tak?
Przynajmniej okazało się, że miał rację odnośnie transportu, nawet jeżeli pomylił się w kwestii teleportacji. Było to marne pocieszenie, nie mniej jednak nastolatek i tak zorientował się, że pokiwał na tę informację głową. Nie bał się ani szaleństwa, ani chaosu. Bez technologii potrafił się obejść, magii tak czy siak nie używał... A swoim mocom ufał. Czuł je w sobie przez cały czas. Co prawda zapamiętał radę Ankylona, lecz nie zamierzał z jej powodu nastawiać się negatywnie. Jeszcze wywołałby efekt placebo.
- Dzięki za informacje. W ten czy inny sposób sobie poradzimy - podsumował słowa smoka, gdy ten już zamilkł. Ton jego głosu nie wskazywał wcale na przesadną pewność siebie, lecz był silny i pozbawiony wątpliwości. Kiedy światło zaczęło migać, blondyn w dalszym ciągu skupiał spojrzenie na szarym, domyślając się, iż ten zaraz zniknie... I nie przeliczył się. Jego głowa odchyliła się lekko na bok w zastanowieniu i odczekał chwilę, obserwując tę próbę Onurisa. Dopiero w tym momencie cofnął rękę z ramienia Nori i tę dłoń również oparł na swoim biodrze. Już nie musiał pilnować przyjaciółki.
- Zgaduję, że wyruszamy od razu, więc my dwoje musimy przebrać się w kostiumy. Dajcie nam kilka minut i nie pozwólcie, żeby przez ten czas ktoś was zobaczył. Będziemy musieli porozmawiać o paru sprawach i ustalić plan działania, ale to możemy zrobić przy garażach... Albo już po drodze. To połączenie, o którym wspomniał Ankylon... Chodziło o telepatię, tak? - domyślał się, że owszem, ale wolał uzyskać potwierdzenie. W takim wypadku będą mogli dyskutować w każdej chwili, bez względu na otaczające ich warunki. Co prawda nastolatek w dalszym ciągu nie lubił naruszania prywatności jego umysłu, ale w trakcie misji musiał z tym jakoś żyć... Jak długo nikt nie pchał mu się zbyt wścibsko do głowy. Jak wtedy w Houston.
Elixir poczekał na reakcje członków towarzystwa, a także na nawiązanie telepatycznej więzi, jeżeli rzeczywiście do tego doszło, lecz nie chciał zwlekać zbyt długo. Jeśli tylko nadarzyła się ku temu okazja, a jego uwaga nie była nikomu dłużej potrzebna, przypomniał zebranym o konieczności wskoczenia w kostium, sięgnął po swój plecak i wraz z nim wymknął się z pokoju. Miał tylko nadzieję, że nie będzie miał problemów z Davidem, ani nie natknie się po drodze na nikogo innego... Szczególnie wracając, bo wtedy będzie musiał wytłumaczyć się ze stroju.

Z/t, chyba że zrobi je za wszystkich MG albo z innego powodu będę musiał jeszcze zostać w temacie.

Josh kiwnął głową na zapewnienia jaszczura, w takim wypadku decydując się pozostać na swoim miejscu i tylko obserwować dalszy rozwój wydarzeń. Ponownie rzucił okiem na telepatycznie przemawiającego gada, gdy ten wspomniał o ich przeciwniku, lecz tę kwestię również skwitował kolejnym skinieniem na znak, że to rozumiał - że i tak się tego domyślał - ale nie odezwał się, ani nawet nie skoncentrował na żadnej konkretnej myśli, którą smok mógłby odebrać jako umyślnie wysłaną mentalną wypowiedź. Chyba po prostu nie miał już teraz siły się nad tym wszystkim zastanawiać. Chciał jedynie bezpiecznie dotrzeć do domu i odpocząć.
Głowa blondyna odchyliła się lekko na bok, gdy na jego oczach łańcuchy zaczęły zanikać. Skoro nikt na to nie reagował, to zakładał, że tak właśnie powinno się stać... Więc, co za tym idzie, on także nie podejmował żadnych działań, ani się tym nie przejmował. Czuł zresztą i widział, że z Onurisem było coraz lepiej. Wyraźnie dochodził do siebie. W porządku, bo to najprawdopodobniej oznaczało, że wizja łóżka zbliżała się wielkimi krokami, a Elixir co prawda starał się tego po sobie nie okazywać, nie w sposób zbyt oczywisty, ale pilnie potrzebował czasu, żeby się zregenerować. Ciekawe czy mógłby zrzucić na Nori dopełnianie wszelkich formalności i rozmów... Chociaż nie, to pewnie źle by się skończyło. Jeszcze chwilę wytrzyma. Dobra motywacja czyniła cuda.
Powieki nastolatka opadły do połowy, a jego głowa lekko się uniosła, kiedy tak obserwował całe to zwalnianie z przysięgi, z którego jego przyjaciółka wyczuwalnie nie była zadowolona. Być może zapyta ją o to później... Ale prawdopodobnie nie. Co jakiś czas przypominał sobie, aby przejmować się takimi sprawami i okazywać wsparcie, ale i tak częściej wylatywało mu to z głowy. Przynajmniej był na tyle samoświadomy, że to przed sobą przyznawał.
Zaraz potem dwa z gadów rzuciły się już na siebie z powitaniami - zgoda, jeden z nich robił więcej rzucania, ale witanie się zdecydowanie nastąpiło już z obu stron - a Noriko wycofała się bliżej niego. Spoglądając na jej twarz, Josh uniósł pytająco brew, lecz o nic nie zagadnął... Bo tak naprawdę nie był nawet pewien od czego by mógł zacząć. Zapewne większość jego wątpliwości sprowadzała się do prostego wszystko w porządku...? Fizycznie wiedział, że tak, ale psychika i emocje bywały niestety o wiele bardziej skomplikowane, nawet jeżeli biokinetycznie posiadał o nich pewne pojęcie.
Chłopak uprzejmie milczał, gdy smoki dyskutowały, równocześnie nie utrzymując nawet na nich spojrzenia. Och, od czasu do czasu zerkał w ich stronę, ale to nie był jego moment, więc nie czuł potrzeby gapienia się. Głębiej zainteresował się dopiero w chwili, gdy uwaga znów przeniosła się na niego i Nori. Wówczas rzeczywiście skierował już ku gadom wzrok, najpierw rzucając okiem na Nodina, a dopiero później na przemieszczającego się Onurisa. Nawet rozluźnił ramiona i opuścił je w końcu wzdłuż ciała.
Mutant instynktownie drgnął lekko, gdy Onuris się za niego teleportował. Nie wynikało to rzecz jasna ze strachu i prawdę mówiąc nie całkiem z zaskoczenia... Po prostu zareagował na gwałtowną zmianę, której się w danym momencie nie spodziewał. Jego głowa obróciła się na bok, aby mógł w dalszym ciągu śledzić spojrzeniem jaszczura po swojej lewej i tym razem uniósł już obie brwi, obserwując jego poczynania - aż do momentu, gdy musiał zmienić stronę. Słowa gada sprawiły, że w pierwszym odruchu przewrócił oczami, nawet jeżeli jeden kącik jego ust lekko się uniósł.
- Na ogół nie głaskam przyjaciół. Chyba że w specjalnych okolicznościach - to ostatnie zdanie dodał po krótkim namyśle, bo faktycznie przychodziło mu do głowy kilka takich okazji... Ale może nie o nich teraz. Elixir nie widział jednak powodu, aby nie spełnić żądania Onurisa, skoro on sam sobie tego życzył, w związku z czym ostrożnie pogłaskał go po łbie, pozwalając mu się odsunąć wówczas, gdy miał już dość.
Wówczas odezwał się Urtagar, a że zaczął od razu od jego imienia, Josh prędko się ku niemu obrócił, zerkając na niego pytająco... Zaś słysząc jego słowa zamrugał szybko z zaskoczeniem. Właściwie pewnie nie powinien się dziwić, bo zdążył się już nauczyć, że te istoty wydawały się być bardzo honorowe, a mimo to... Chyba jak do tej pory po prostu nie przyszło mu do głowy, że zyskiwał czyjąś wdzięczność. Nie do końca po to tutaj przybył. Nie zastanawiał się nad konsekwencjami, po części dlatego, że nawet nie było na to czasu. Skupiał się na instynkcie i kompasie moralnym, ale... Miło było usłyszeć podziękowania i pochwałę. Temu nie przeczył. Lubił uznanie, jak chyba prawie każdy.
- Zapamiętam. Dzięki. I wzajemnie, gdybyś potrzebował pomocy, a my będziemy w stanie jej udzielić... - zawiesił wymownie głos, bo w tym wypadku jego intencje były chyba jasne. Co prawda podejrzewał, że w konfliktach i problemach widm ich wsparcie wyglądałoby zazwyczaj jak mrówki pomagające słoniowi, ale - jak widać - czasem bywali przydatni, więc nie zakładał z góry, że do takiej sytuacji nigdy nie dojdzie.
W tym czasie Nodin i Onuris zdążyli zamienić kilka słów, na które Elixir zwrócił niewielką uwagę. Zainteresował go dopiero gest złączenia ramion, a następnie posłane jemu i Nori spojrzenia... Oraz kiwnięcie głową, na które odpowiedział podobnie. Kiedy dwa smoki zniknęły, jego wzrok powrócił ku ostatniemu pozostającemu z nimi jaszczurowi i chłopak znów na moment skrzyżował ręce na klatce piersiowej. Jego brwi uniosły się lekko na słowa Onurisa, ale zdecydował się jeszcze ich nie komentować, gdyż wyczuwał w powietrzu zbliżający się powrót do Instytutu. Zgodnie z jego oczekiwaniami, gad otworzył dla nich portal i Josh niemalże westchnął z ulgą, gdy w końcu postawił stopę w pokoju Noriko i jej współlokatorki.
- To było męczące - skomentował lekkim tonem, jak gdyby rozmawiał o pogodzie, równocześnie podchodząc do łóżka przyjaciółki i bez pytania na nim zasiadając, z rękami opartymi na udach. Nie planował zostać na długo, bo naprawdę spieszyło mu się do siebie, ale skoro już była okazja przycupnąć... To na pewno nie zamierzał pozwolić, aby tak po prostu przeszła mu koło nosa. Spojrzenie uzdrowiciela znów padło na Onurisa, który w końcu wspomniał coś o jakiejś nagrodzie. Trochę go zaciekawiła. Na tyle, by jeszcze nie zmył się spać.

Prawdę mówiąc Josh żadnymi rozmowami czy kazaniami się nie przejmował. Upomnienia na ogół spływały po nim jak woda po kaczce, z czasem nauczył się nawet całkowicie na nie wyciszać - miał w tym większą praktykę, niż w ignorowaniu kar, choć na przykład z łamaniem zasad w dalszym ciągu radził sobie lepiej. Jasne, pewnie później będzie miał jakieś kłopoty z Dani, ale naprawdę, kto by się jej bał? Nie on. Trochę się pokłócą i wrócą do statusu quo, jak zawsze w takich sytuacjach.
W związku z powyższym chłopak był całkowicie rozluźniony. Nie chciało mu się nawet reagować na poczynania Onurisa, gdy ten chyba próbował się do nich... Skradać? Tak to wyglądało. Jedna z brwi nastolatka lekko się uniosła, ale na tym poprzestał - a kiedy smok zadecydował, że zaraz do nich wróci, Elixir w ramach odpowiedzi tylko wzruszył ramionami, po czym odchylił się już do tyłu i opadł na łóżko. Jego wzrok wbił się w sufit, lecz po kilku leniwych mrugnięciach zamknął jednak oczy.
Rzecz jasna w dalszym ciągu słyszał i czuł to, co się wokół niego działo, wliczając w to oddalającego się gdzieś w pobliżu Onurisa - a następnie słowa Noriko. Zamruczał na nie w sposób graniczący między potakującym i neutralnym, co w jego zamyśle miało oznaczać, że może, ale tak naprawdę nie miał pojęcia i nie zamierzał się nad tym teraz zastanawiać. Owszem, liczył na to, że ten jeden odgłos przekaże całkiem sporo informacji. I nie, nie planował tego sprostować na głos.
Jego przyjaciółka nie zaczynała już żadnego innego tematu i blondynowi to w pełni odpowiadało. Mógł trochę pomilczeć. Wiedział, że nie zaśnie, bo po prostu sobie na to nie pozwalał, jeszcze nie teraz - ale odpoczynek był przyjemny, nawet w takiej formie. Sekundy mijały, ale nie liczył dokładnie upływu czasu, aż wyłapał powrót gada do pomieszczenia. Dopiero wtedy ponownie rozchylił powieki, ale nie od razu podniósł się z materaca. Początkowo jedynie zerknął na Onurisa ze swojej pozycji leżącej. Jego zmniejszonej formy ani nie komentował, ani zbyt szczegółowo się jej nie przyglądał. W końcu wiedział, że dla jego gatunku takie zmiany były możliwe i chyba wręcz normalne, więc po co się nimi przejmować? Zwyczajnie zaakceptował tę nową informację.
Kiedy jaszczur w końcu się zbliżył i przed nimi usiadł, Josh mimo wszystko zmuszony był niechętnie zrobić to samo, aby móc w spokoju kontynuować spoglądanie na niego. Inaczej kąt zrobiłby się już zbyt niewygodny i nieprzyjemny. Tym razem jednak chłopak oparł dłonie na łóżku po swoich bokach i nieco z tyłu, przez co w dalszym ciągu był lekko odchylony za siebie.
Już pierwsze słowa Onurisa wystarczyły, aby Elixir uznał, że wrócili do żartów - przynajmniej częściowo, bo akurat w jego chęć odzyskania symbolu X-Men był skłonny uwierzyć. Tak czy siak świadomość ta sprawiła, że nastolatek natychmiast poczuł ochotę, aby z powrotem się położyć, ale jakoś się przed tym powstrzymał. Mógł chwilę poczekać... A Nori wydawała się zadowolona z takiej luźniejszej atmosfery, więc tym bardziej mu to nie przeszkadzało. Mimo wszystko nie było z nim jeszcze aż tak źle. Chciał się wyspać, ale teraz, gdy nie korzystał już ze swoich zdolności, nie potrzebował tego bardzo pilnie. To znaczy, przynajmniej nie groziła mu utrata przytomności, bo i tak regenerował siły.
Zaraz potem została zresztą wymieniona - oraz holograficznie ukazana - nagroda przeznaczona dla niego samego, która natychmiast sprawiła, że jeden z kącików ust chłopaka lekko się uniósł. Zaraz potem jego głowa przetoczyła się na bok, twarzą w stronę Noriko, której uzdrowiciel posłał wymowne spojrzenie. Zamierzał nawiązać do ich niedawnej rozmowy i zastanawiał się czy dziewczyna ją w ogóle pamiętała... Lepiej, żeby tak, bo inaczej wyjdzie dziwnie.
- Widzisz? Mówiłem, że jestem księciem - stwierdził mianowicie z całym przekonaniem, na jakie tylko było go stać... Czyli, zgoda, z naprawdę ogromnym. Milczeniem pominął z kolei fakt, że w ich dyskusji został właściwie określony tytułem księżniczki, a nie księcia, bo w tym momencie nie było to istotne. Za to Nori wykazywała wystarczający związek ze smokami, by porównanie w dalszym ciągu pasowało.
Wreszcie jednak przeszli do konkretów, a podczas gdy Nori odezwała się jako pierwsza, Elixir w trakcie jej wypowiedzi wzruszył ramionami. To w końcu nie tak, że wcześniej zastanawiał się nad tym, co chciałby dostać. Przede wszystkim w ogóle nie spodziewał się nagrody, a poza tym w trakcie akcji nie bardzo miał czas na takie rozważania. No i... Czego on mógłby pragnąć? Moce posiadał potężne, nawet na tle innych mutantów - i nic dziwnego, w końcu był omegą. Pewnie, że mógłby poprosić o jakiegoś do nich bonusa, ale szczerze mówiąc podejrzewał, że prędzej czy później i tak wzrosną, bo przecież to z grubsza na tym polegały zdolności omeg. Nie miały granic, przez co rozwijały się i rozwijały. Równie dobrze mógł im pozwolić robić to w naturalnym tempie. Albo osobiście im dopomóc, gdy nauczy się to robić bez ryzyka wyrządzenia sobie krzywdy.
Z drugiej strony... Może właśnie na tym powinien się skupić. Przeprowadzone przez ludzi badania były mimo wszystko dość ograniczone, a choć on sam biokinetycznie czuł o wiele więcej, to jednak często nie chciał manipulować niczyim mózgiem czy kodem genetycznym, aby nie doprowadzić do jakichś problemów. Wiedział, że mógł to zrobić. Zdarzało mu się już wywoływać różnego rodzaju zmiany, ale na ogół takie prostsze - pomijając usuwanie nieprawidłowości, manipulował substancjami chemicznymi, impulsami nerwowymi i podobnymi mechanizmami. Ale przecież możliwości było o wiele więcej. Przy odrobinie szczęścia być może mógłby nawet blokować w ten sposób próby czytania w jego myślach czy wprowadzania zmian w jego głowie przez telepatów. To by mu się przydało. Większość omeg tak czy siak potrafiła się przed tym bronić, bo sama posiadała moce psychiczne, ale on nie - więc ktoś teoretycznie mógłby przejąć nad nim kontrolę i wykorzystać jego zdolności wbrew jego woli... Na przykład przeciwko osobom, z którymi trzymał. A t0 by się skończyło źle.
- Ja wiem czego chcę. Wiedzy. Biologicznej, chemicznej, pokrewnej, szczegółowej, żebym mógł ją wykorzystywać z moją mutacją w praktyce. Jestem pewien, że wiesz sporo o tym, jak działają organizmy - albo możesz się dowiedzieć, prawda? W większości to proste, ale są rzeczy, w których nie chciałem sam grzebać metodą prób i błędów, żeby nie zepsuć sobie czy komuś czegoś ważnego w mózgu albo genach - oznajmił, choć podejrzewał, że Onuris pewnie tak czy siak mógł doczytać sobie resztę z jego umysłu. Właściwie to wyjątkowo nawet na to liczył, bo długo by opowiadać o szczegółach tego, na czym mu zależało i dlaczego.

Josh tylko przewrócił oczami, kiedy Noriko wtrąciła mu się z poprawieniem księcia na księżniczkę, lecz zdecydował się już tego na głos nie komentować. Aż tak mu na tym temacie nie zależało, a dziewczyna trochę racji miała, więc sobie odpuścił. Zaraz potem jego uwaga tak czy siak skupiła się już niemalże wyłącznie na Onurisie, w związku z czym prywatne rozmowy - i ewentualne dogryzanie sobie wzajemnie - musiały poczekać na później.
Nastolatek obserwował jaszczura, gdy ten obiecał im spełnienie ich życzeń - choć tak naprawdę Nori nie wyraziła żadnego konkretnego, ale mniejsza o to - i od razu przystąpił do dzieła. Jego spojrzenie zsunęło się z gadziego pyska na dłonie, pomiędzy którymi zaczęła formować się energia. Głowa Elixira przechyliła się lekko na lewo w wyrazie nieskrywanego zainteresowania, lecz chłopak w dalszym ciągu zachowywał milczenie. Czekał na efekt końcowy... I nie zawiódł się, gdy między pazurzastymi palcami wyłoniła się wreszcie skondensowana kula, nie za duża, ale i w gruncie rzeczy nie mała... I niemalże złota. Blisko. Właściwie wyglądała całkiem ciekawie, głównie ze względu na przesuwające się po jej powierzchni nieregularne wzory.
Dłoń ze sferą została ku niemu wysunięta, więc mutant wyprostował głowę i oderwał prawą rękę od materaca, aby po nią sięgnąć - lecz zanim jeszcze zdążył to uczynić, Onuris przemówił ponownie, przez co Josh znów przeniósł wzrok na jego oblicze i zastopował swój ruch. Wysłuchawszy smoka uważnie, uzdrowiciel skinął mu na potwierdzenie, że zrozumiał te wyjaśnienia i polecenie, po czym - nie zwlekając już dłużej - ułożył dłoń na kuli.
Efekt tego działania w pierwszej chwili odrobinę Elixira zaalarmował. Chociaż nie, właściwie nie w pierwszej chwili, tylko w momencie, gdy pył z wytworzonego przez Onurisa obiektu zaczął osiadać na jego skórze i przez nią przenikać... To było dziwne z tego względu, że nie wyczuwał zmian, a przyzwyczaił się do tego, że jego moce informowały go o wszystkim. Jasne, nie każdą materię mógł wyczuć na zewnątrz, ale kiedy już wkraczała do jego ciała, to się o niej dowiadywał - w tym o takiej syntetycznej czy magicznej. A więc ta kula nie zaliczała się do żadnej z tych kategorii, no i organiczna - z oczywistych powodów - również nie była. Intrygujące. I trochę niepokojące.
Przeglądając swoją nową wiedzę, Josh prędko się zorientował, że otrzymał tak naprawdę więcej, niż o to prosił... I dobrze. W końcu dzięki tym informacjom mógł się nie tylko bronić, ale w gruncie rzeczy także naśladować część zdolności psychicznych... Może bez sztuczek pokroju przekazywania komuś swoich myśli, bo to wymagało już nawiązania jakiejś więzi, ale prostsze efekty powinien być w stanie osiągnąć. Będzie musiał to sobie przećwiczyć. Ciekawe czy Kukułki zgodziłyby się udzielić mu paru lekcji... I pomóc mu przetestować chronienie się przed cudzą telepatią.
- Jasne. Dzięki - skomentował krótko dalsze wytłumaczenia Onurisa, prawdę mówiąc nie do końca się na nich skupiając, a zamiast tego pogrążając się w szczegółach świeżo pozyskanych wiadomości. Dłoń już wcześniej zdążył cofnąć i teraz opierał ją luźno na swoim udzie, głowę z kolei lekko opuścił i znów odchylił na lewo. Jego spojrzenie zjechało na bok, na podłogę - i utrzymywało się na niej przez dłuższy czas, przez co początkowo nie obserwował dalszych poczynań smoka, a już tym bardziej swojej przyjaciółki. Jedynie kątem oka wyłapywał nieco odmienioną powtórkę z poprzedniego procesu, tym razem wykonywaną z drobnym udziałem Nori - i dającą trochę inny skutek.
Jego zainteresowanie wzrosło jednak dopiero w trakcie dyskusji tej dwójki i to właśnie wówczas zerknął na trafiającą do Noriko kulę. Nawet nachylił się lekko w stronę dziewczyny, żeby lepiej widzieć. Nie wtrącał się, gdy przyjaciółka wspomniała, że nie potrzebuje pomocy z rękawicami, ani wtedy, gdy Onuris wyjaśnił im sytuację z łuskami i poprosił o miejsce na odpoczynek. To znaczy, na kontemplację, jak to ujął. Pozwolił Nori mówić pierwszej, bo to w końcu o jej pokój tutaj chodziło, a Elixir i tak planował się zaraz zmyć. Prawdę mówiąc to było dla niego wręcz trochę dziwne - zostawianie dyskusji w rękach Noriko. Zazwyczaj sytuacja wyglądała dokładnie odwrotnie. No, ale zawsze musiał być ten pierwszy raz.
- Technicznie rzecz biorąc, tak czy siak nie jesteśmy już tylko zwykłymi uczniami, więc możemy pewnie dyskutować w kwestii większych praw - zauważył tylko po wypowiedzi przyjaciółki, równocześnie wzruszając nieznacznie ramionami, ale więcej do dodania tak naprawdę nie posiadał. Blondyn zsunął dłoń z uda z powrotem na materac, lecz tym razem tuż przy jego krawędzi, po czym podniósł się z miejsca, a następnie powoli się przeciągnął, na moment przenosząc ręce ponad głowę. Wyglądało na to, że to już była na niego pora. Nie czuł się tutaj dłużej do niczego potrzebny, a wszyscy powinni trochę odsapnąć.
- Będę się zbierał. Czas spać. Długo spać. Więc... Widzimy się jutro? - rzucił, w tym czasie przesuwając wzrokiem pomiędzy Nori i Onurisem, nim skierował się ku drzwiom. O tej porze nie musiał martwić się, że ktoś przyłapie go na przemykaniu po korytarzach, bo po prostu było jeszcze wcześnie i nikt nie mógł się go przyczepić. To znaczy, nie o to, bo na pewno znalazłaby się cała masa innych powodów, wliczając w to ostatnie zniknięcie ze szkoły... Ale grunt, że - oddalając się - nastolatek zrezygnował z biokinetycznego sprawdzania trasy.

Z/t.