Pokój Surge i Dust

Jej mała misja dobiegła końca. Na szczęście pozytywnie. Poznała nowe osoby i miała nr telefonu w razie potrzeby kontaktu z nimi. Prędzej czy później zapewne zadzwoni z informacjami na temat postępów w leczeniu dziewczyny.
Teleportacja na szczęście przebiegła bez problemu. Zarówno ona jak i młoda przestępczyni trafiły do siłowni. Idealne miejsce na lądowanie, doskonale dobrane. Nic się nie rozwaliło, nie przewróciło. Parę sprzętów jedynie się zakołysało, a wytworzona elektryczność szybko została przez nią wchłonięta.
W pierwszej kolejności musiała się zająć mutantką i wiedziała co powinna zrobić. Bez namysłu podniosła nieprzytomną dziewczynę i przeszła przez pomieszczenie do drzwi, by wyjść na korytarz. Ignorowała zaczepiające ją o nieznajomą osoby. Zbywała je krótkimi „nie twoja sprawa” lub „nie interesuj się”, idąc korytarzem w stronę windy. Po wejściu wcisnęła przycisk i zjechała na poziom, gdzie mogła znaleźć laboratorium futrzaka. Profesora McCoya znaczy. To on zawsze zajmował się badaniem mocy i wymyślał, co można na nie poradzić.
Po wyjaśnieniu sytuacji i zostawieniu nastolatki pod jego opieką, Noriko ruszyła z powrotem na górę. Jeszcze w windzie podjęła decyzję, że nie skieruje się prosto do gabinetu Frost. Zdała sobie sprawę, że wypadałoby najpierw zmienić ubrania, które nie były w najlepszym stanie po ćwiczeniach na siłowni. I tak teraz pewnie dyrektorki nadal rozmawiały, więc da im kilkanaście minut więcej na rozmowę. Poza tym nie spieszyło się jej do dostania szlabanu. Dlaczego akurat na nią padło?
Z tym postanowieniem Azjatka, po wyjściu z windy na parterze, ruszyła na piętro, prosto do swojego pokoju. Otworzyła drzwi i weszła do środka, obrzucając pomieszczenie spojrzeniem. Wyglądało na to, że Dust nie było w tej chwili tutaj. Dobrze. Zrzuciła z siebie bluzkę i trzymając ją w dłoni poszła do łazienki przemyć się. Bluzka trafiła do kosza na brudne ubrania, a Surge wróciła do głównego pomieszczenia, otwierając szafkę i przeglądając zawartość, by w końcu wyciągnąć granatową bluzkę z napisem Game Over.

W pokoju panowała cisza, przerywana jedynie odgłosami dobiegającymi z zewnątrz, a i tych nie było już zbyt wiele, bo powoli się ściemniało na dworze. Na szczęście było lato i widno było przez długi czas, dopiero co słońce powoli sunęło w dół, wkrótce powinno zacząć zachodzić.
Nagły warkot, który w dodatku wyraźnie pochodził z jej pokoju, sprawił, że drgnęła z zaskoczenia. Bluzka jak najszybciej powędrowała w dół, by Nori odzyskała widok na pomieszczenie. Nawet nie musiała się rozglądać. Ciężko było przegapić olbrzymią postać, stojącą na środku, głową niemal sięgającą sufitu. Znajomą postać do tego. Białe łuski, czarne wzory. Smoczy pysk. Z nikim innym nie dało radę pomylić Onurisa.
- Onuris. - Na twarzy Azjatki pojawił się uśmiech. Tyle się zastanawiała nad tym, czy kosmita odwiedzi ich Instytut, czy będzie wiedział, gdzie ich znaleźć. I proszę, teraz właśnie tu stał i... Czy on czekał na przytulenie? Spojrzała na jego rozłożone ręce. Z niczym innym ten gest nie mógł się skojarzyć. To na swój sposób było urocze. Wielgachny, potężny smok, chcący tulenia.
Noriko nie przepadała za okazywaniem uczuć. Chyba, że miała okazywać agresję lub złość. Z tym akurat nie miała żadnego problemu. Gorzej się miało okazywanie emocji pozytywnych. Josh ją trochę przyzwyczajał przez tą swoją wieczną potrzebę kontaktu fizycznego, ale i tak chyba nikomu innemu nie dałaby się przytulić, poza nim.
W końcu jednak zadecydowała, że Onuris był poza tym wszystkim. Był kosmicznym smokiem i mogła sobie pozwolić na okazanie tego, co czuła. Rzecz jasna czuła radość. Cieszyła się, że ten tak szybko postanowił złożyć wizytę. Poza tym, nikogo innego tutaj poza nimi nie było, co też przemawiało na korzyść.
Te wszystkie myśli w jej głowie przepływały ze sporą prędkością. Jej namyślanie się trwało kilka sekund, zapewne nie więcej niż pięć. W końcu niebieskowłosa podeszła do smoka i przytuliła go. A raczej przytuliła się do niego choć nie była w stanie go objąć. Odsunęła się kawałeczek po kilku sekundach i spojrzała do góry na jego pysk.
- Co cię tu sprowadza? Bo zakładam, że nie chęć napicia się herbatki wspólnie. Pewnie nie masz czasu na takie rzeczy. - zagadnęła kosmitę, odsuwając się nieco bardziej jeszcze. Takie patrzenie do góry nie było zbyt wygodne, szyja szybko zaczynała boleć od odchylania głowy.

Różnica we wzroście nigdy nie była niczym przyjemnym. Nie chodziło tu o kwestię poczucia bycia niskim, Nori była w miarę wysoka. Jedynie zadzieranie głowy do góry nie było przyjemne. Zdecydowanie lepiej by było, gdyby Onuris zdecydował się usiąść. Tylko żeby nie próbował na jej lub współlokatorki łóżko. Na pewno by nie wytrzymały jego ciężaru. Nie wiedziała ile waży, ale raczej całkiem sporo, patrząc na jego wzrost i masywne ciało.
Przechyliła lekko głowę, patrząc na jego gesty. Pamiętała, że Onuris nie może mówić. Zabrano mu moc. Co strasznie się jej nie podobało. Rozmawianie na migi nie było fajnie. Wolałaby słyszeć jego głos. Słyszeć w głowie, bo w końcu używał telepatii do rozmowy. Miała nadzieję, że prędzej czy później odzyska tą umiejętność. Na szczęście to co teraz stwór próbował jej przekazać, wydawało się dosyć proste do zrozumienia. Wskazał na nią, a następnie pokręcił głową. Mogło to znaczyć, że dla niej miał czas. Co było naprawdę miłe.
Zauważyła, że smok się rozgląda po jej pokoju. Chyba zaciekawiło go pomieszczenie. Albo po prostu chciał zobaczyć jak mieszka. Swoją drogą ciekawe jak się tu dostał skoro stracił swoją moc. Być może pewne umiejętności miał i bez niej. W końcu nie słyszała żadnego alarmu, nikt nie krzyczał, nie panikował. Nikt też nie wpadł do jej pokoju. Uśmiechnęła się do siebie, wyobrażając panikę swojej współlokatorki na widok prawie trzymetrowego potwora. Och, to by było zabawne.
W pierwszej kolejności zainteresowaniem zostało obdarzone jej zdjęcie z bratem. Jedyna pamiątka z domu. Jedyna rzecz, która tak naprawdę była jej. Trochę tak masochistycznie trzymać coś, co jej przypominało o rodzinie i Japonii. O ile za rodzicami niezbyt tęskniła, o tyle za bratem już tak.
Sama podeszła kawałek bliżej, gdy Onuris przeniósł swoje zainteresowanie na co innego. W pierwszej chwili myślała, że chodzi o łóżko, ale zaraz jej pomyłka została naprawiona, gdy smok sięgnął lewą łapą do jej pluszaka. Taki olbrzym. Trzymający w łapie i badający małą, pluszową maskotkę. Widok był rozczulający. Z drugiej strony ktoś by zapytał co rozczulającego jest w tym, że potwór trzyma maskotkę. Ona jednak wiedziała swoje. Uśmiechnęła się nawet, gdy ten ostrożnie odłożył psiaka na swoje miejsce. Kiedy usiadł, Nori zrobiła to samo. Ona jednak usiadła na krześle przy biurku. W ten sposób byli na podobnej wysokości, co zdecydowanie było wygodniejsze od wcześniejszego stania.
- Więc masz chwilę wolnego czasu? Przyszedłeś mnie odwiedzić? Zastanawiałam się, czy będziesz wiedział, gdzie mnie i reszty szukać. Nawet rozmawiałam o tym z Joshem. Zastanawialiśmy się, czy te łuski od ciebie nie są jak GPS. Wiesz pewnie czym jest GPS? Na pewno wiesz. - podniosła nogi z dywanu, by samej usiąść w pozycji takiej, jak Onuris. Szkoda, że nie mogli dosłownie sobie porozmawiać. Skoro już smok ją odwiedził. Później koniecznie będzie musiała o tym powiedzieć Joshowi. Chyba, że Onu i jego odwiedzi to nie będzie czym się pochwalić.

Przyglądając się sylwetce Onurisa, Nori zauważyła, że końcówka ogona, ułożona z przodu, drgała lekko. Troszkę się jej to kojarzyło z kotem, u którego takie drganie oznaczało ekscytację. Być może smokowaty odczuwał to samo. W końcu mieli okazję pogadać na spokojnie, z dala od pola walki. No, może nie dosłownie pogadać. Tylko ona mówiła. Jej towarzysz mógł tylko przytakiwać lub kręcić głowa na jej pytania. Mogli próbować tez porozumiewać się na migi, ale na tym Azjatka słabo się znała. Najchętniej dałaby mu zeszyt i długopis, by mógł pisać, ale pewnie z tak dużymi dłoniami byłoby mu ciężko utrzymać malutki pisak.
Surge miała wiele pytań do kosmity. Bez problemu byłaby w stanie pytać o go różne rzeczy, wystarczyłaby jej chwila na zastanowienie się, by wymyślać kolejne pytania. O jego rasę, o to skąd pochodzi. Co lubi, czego nie lubi. Czy stoczył już wiele walk, jak długo żyje. Pewnie mogłaby tak do rana. W końcu skoro już kogoś polubiła, co u niej było bardzo rzadkie, to chciała więcej o nim jak najwięcej. Przyjaciele powinni wiedzieć o sobie dużo, więc rozmowy były czymś oczywistym. Nawet jeśli na co dzień dziewczyna nie była zbyt rozmowna.
Wszystkie jej pytania dostały odpowiedzi takie jakich się spodziewała. Choć w przypadku łuski nie była do końca pewna, jaka była prawda. Onuris jednak rozwiał jej wątpliwości. W tym czasie zdążył też się przysunąć tuż pod jej krzesło, więc schyliła głowę w dół, by móc na niego patrzeć. Mutantka szykowała już kolejny zestaw pytań i nawet otworzyła usta, by zadać pierwsze z nich kiedy nagle coś ją dotknęło. Odruchowo zacisnęła dłoń na... Ogonie? Zerknęła w dół na biały ogon, który owinął się w okół niej i podniósł ją do góry.
- Ej! Co ty robisz? Onuris, odstaw mnie! - zaczęła się buntować przeciwko temu co smok robił. Kompletnie ją zaskoczył tym, co zrobił i nie wiedziała po co w ogóle ją podnosił. Po chwili jednak się dowiedziała kiedy po obróceniu jej powietrzu opuścił ogon w dół i wylądowała na nogach stwora. Kiedy już miała się niemal od razu poderwać na proste nogi, na jej kolanach wylądował ogon smokowatego. Dziewczyna zerknęła z zaciekawieniem, dotykając go ostrożnie. Jako, że stwór nic nie robił poza tym, że ją posadził sobie na nogach, niebieskowłosa chwilowo się skoncentrowała na ogonie, specjalnie ściągając jedną rękawicę, by móc go bezpośrednio dotknąć. Okropnie ją ciekawiło jaki był w dotyku.
Kiedy nagle poczuła dotyk na swoich plecach, wzdrygnęła się i lekko obróciła, spojrzeć na twarz towarzysza. Poczuła jak ten sunie pazurem na skos w dół, a następnie z drugiej strony robi to samo.
- To jakaś zabawa? - zapytała, prostując się. Opierając jedną dłoń na ogonie kosmity, przechyliła lekko głowę, próbując zrozumieć co ten robi. Na jej twarzy pojawił się uśmiech, gdy wreszcie zrozumiała. Pisanie po plecach? Serio? To zabawa dla dzieci. Z drugiej strony skoro nie mógł mówić to wymyślił inny sposób komunikacji.
- X-Men? Mam tylko zgadywać? Mogę też poopowiadać. Ja należę do New X-Men. Wiesz, nowa grupka, która ma zająć się walką. Bo coraz więcej problemów mamy. Ale to jeden krok do przodu. I tak nie mam nic do stracenia, więc spędzenie życia na walce mi nie przeszkadza. - właściwie to nie wiedziała czego Onuris oczekiwał, ale jeśli by napisał jakieś bardzo konkretne słowo to mogła trochę powiedzieć na jego temat. Tak jak teraz, gdy napisał nazwę ich głównej drużyny. Nie miała nic przeciwko takiej zabawie. Ciekawe tylko co powie Dust jak wejdzie do pokoju i zastanie ich w takiej sytuacji. Z jednej strony mogła się wydawać dwuznaczna, z drugiej za jej plecami siedział kosmiczny smok, a nie ludzki chłopak. A z jeszcze trzeciej, dodatkowej, Nori to Nori i kto wie, co jej strzeli do łba.

Nori nie ma miała nic przeciwko takiej zabawie. Onuris nie mógł mówić i choć takie pisanie składało się zazwyczaj z pojedynczych słów to pisząc najważniejsze słowa, mogła zgadywać czego smok oczekuje i odpowiadać mu. A może chciał po prostu tylko się bawić, a ona miała jedynie odpowiadać, jakie słowo napisał. Chyba się nie pogniewa na nią jeśli trochę mu poopowiada. Ciężko był znaleźć temat do rozmowy, który by ją interesował, ale jej towarzysz chyba niewiele wiedział na jej temat, więc miała o czym mówić.
Te ciche warknięcie na jej słowa sprawiło, że dziewczyna ze zdziwieniem odwróciła się do tyłu, by spojrzeć na stwora, więc dźgnięcie tylko dodatkowo wywołało drgnięcie z jej strony i odchylenie lekko w bok. No dobra, rozumiała dlaczego jemu się to nie spodobało. Josh pewnie też by ją ochrzanił za takie gadanie. Uśmiechnęła się jedynie przepraszająco, bo i nie bardzo wiedziała co może odpowiedzieć mu na to. Może i coś miała. Jakby się tak zastanowić. W sumie szkoda by było nie móc więcej zobaczyć się z Elixirem. No i z białołuskiem też. Chciałaby też kiedyś w końcu chociaż jeszcze raz zobaczyć się z Keitaro. W tej chwili nic więcej jej nie przychodziło do głowy. Czyli niewiele.
Łuski były bardzo ciekawe w dotyku. Właściwie to nigdy nie miała okazji dotykać żadnego gada, bo i gdzie by jakiegoś znalazła. W sklepie zoologicznym? Nie miała czasu ani ochoty chodzić w takie miejsca. Nie potrafiła więc porównać łusek Onurisa z łuskami ziemskich zwierząt. To jednak zupełnie jej nie przeszkadzało. Interesowała się teraz tymi łuskami, a nie jakimiś innymi.
Czując, a następnie widząc ruch ręki smokowatego, Surge przechyliła głowę i spojrzała na dłoń, którą wysunął przed siebie, by jej pokazać. Pazury nie były tak ciekawe jak łuski czy po prostu ogon sam w sobie, ale i je ostrożnie dotknęła, sprawdzając, że są naprawdę ostre. Mógłby nimi zrobić całkiem sporo szkód. Pazury zostały dosyć szybko sprawdzone i Azjatka wróciła do dotykania ogona.
Chwilowo jednak po prostu oparła na nim dłonie, koncentrując się na ruchu stwora. Czuła, że znowu zaczął pisać po jej plecach. Strasznie dużo znaków. Po kolei je odczytywała, w połowie się orientując, że Onuris nie pisał długiego słowa tylko całe zdanie. Nie za długie, jej zdaniem bardzo ciekawe. Czy wie kim jest. Dobry pytanie. Wiedzieć nie mogła, w końcu nie znała go dobrze. Dopiero co go poznała w Houston i wiedziała o nim tylko tyle, że ma na imię Onuris. Być może białouski chciał poznać jej domysły. Zobaczyć, co ona o nim sądzi.
- W pierwszej kolejności obstawiam kosmitę, bo nie przypominasz żadnego znanego, ziemskiego gatunku. - odezwała się, lekko się obracając tak, by siedzieć po skosie i móc patrzeć na stwora, nie nadwyrężając przy tym karku zbytnim wykręcaniem się do tyłu - Obstawiam też coś w stylu Mothry skoro nie wyglądasz jakbyś był stąd, a mimo to broniłeś ludzi. - dodała drugą możliwość, która również jej przychodziła do głowy. A skoro już o Mothrze mowa to chyba powinna wytłumaczyć co ma na myśli. Smokowaty przecież mógł nie znać filmów i nigdy o niej nie słyszeć. Ona za to dobrze wiedziała o czym mówi. Była olbrzymią fanką filmów o Godzilli. Oczywiście tylko filmów w wersji japońskiej. Amerykańska Godzilla była beznadziejna.
- Mothra to postać z filmów o Godzilli. Taka mega ćma. Praistota żyjąca w uśpieniu albo ukryciu, nie pamiętam już jak to było. I pojawiała się kiedy Ziemi i ludziom groziło wielkie niebezpieczeństwo. - wytłumaczyła na koniec.

Nori nie ciekawiło to, jak bardzo morderczym stworzeniem był Onuris. Widziała go już w akcji. Wiedziała jak silny jest, co potrafi. Choć pewnie tak naprawdę niewiele widziała i ten ją zaskoczy jeszcze nie jeden raz. W końcu miał przeróżne moce, z telepatią na czele. A to, że teraz ich nie miał? Na pewno prędzej czy później je odzyska. Jak pokażę, że można mu zaufać. Że nie planuje nikogo skrzywdzić i naprawdę jest obrońcą słabszych. W to Azjatka nie wątpiła. Ona po prostu była zaciekawiona jego łuskami i ogonem. Tym, że wygląda jak smok. To było w nim najlepsze. No i charakter. Jak na olbrzymiego stwora, który niejednemu mógłby się wydawać przerażający, był niesamowicie przyjazny i wesoły. A do tego delikatny. Kiedy jej dotykał, robił to ostrożnie.
Pierwsze skinięcie potwierdziło jej domysły. Był kosmitą. To jednak było oczywiste. Nie mógł być mieszkańcem tej planety. A smoki? Noriko sama nie wiedziała czy smoki kiedyś naprawdę żyły czy były od zawsze tylko legendą, która powstała na podstawie dinozaurów. Wierzenia w smoki były dosyć popularne, ale mimo wszystko nie wiadomo było co jest prawdą, a co nie. Tak czy siak, obecnie nie było smoków, więc białołuski był wyjątkowy.
Zauważyła też, że wspomnienie o Mothrze wywołało zaciekawienie na twarzy widma. Może i nie opowiadała o prawdziwym stworzeniu tylko o czymś wymyślonym na potrzeby filmu, ale koncept tej istoty był całkiem logiczny. Olbrzymia istota, broniąca swojej planety. Opiekun. Surge osobiście bardzo się podobał ten pomysł.
Zmarszczyła czoło, wpatrując się w białego. Czy on właśnie zaczął się śmiać? Z niej? Z Mothry? Przecież Mothra nie była niczym śmiesznym. Była doskonałym pomysłem. Obserwowała jak Onuris odchyla łeb, śmiejąc się w głos, a potem pada na podłogę ze śmiechu. W końcu sama się uśmiechnęła, bo widok był naprawdę komiczny. Wielki stwór, leżący na podłodze i chichrający się. Jedyne co przychodziło jej do głowy, powód dla którego stwór się śmiał, to fakt, że Mothra była ćmą. Faktycznie, po dłuższym zastanowieniu ćma jako obrońca Ziemi mogła się wydawać zabawna.
W końcu białołuski się uspokoił i uniósł na łokciach, by znów na nią spojrzeć. I skinąć łbem. Czyli był również obrońcą. Istota, która miała chronić Ziemię i jej mieszkańców. No, na pewno lepszy smok niż ćma. Z drugiej strony czy wygląd był taki ważny? Ważne co się robi, a nie jak się wygląda.
- Widzę, że humor ci dopisuje. Dobrze, że uważasz z głośnością. Gdyby ktoś zajrzał tutaj to dopiero byłby hałas. Uczennica, złapana ogonem przez olbrzymiego potwora. Który na pewno jest groźny skoro ukradkiem dostał się do Instytutu. - sama przechyliła lekko głowę, patrząc na towarzysza z lekkim uśmiechem i klepiąc dłonią jego ogon. Żałowała, że Onuris nie miał teraz już swoich mocy. Szczególnie telepatii. Rozmowa byłaby milion razy łatwiejsza. On mógłby zadawać pytania, opowiadać o czymś.
- Inni od ciebie też są obrońcami? Tamten złoty i w ogóle? - zapytała z lekkim zaciekawieniem. Pamiętała, że od tego drugiego czuło się coś co sprawiało, że człowiek się uspokajał. Przy nim można było się czuć bezpiecznym.

Obserwowanie gestykulacji i mimiki Onurisa było świetną zabawą. Wyglądał nieco komicznie kiedy tak starał się jej przekazać w gestach to, co mógłby jej powiedzieć. O ile tego wyszczerzu nie bardzo rozumiała to drugi gest ogarnęła bez problemu. Był taki ludzki. Osoby uważające się za fachowców w czymś wykonywały go, by pokazać, że zrobienie czegoś dla nich to pikuś. Noriko nawet się lekko zaśmiała kiedy to zrobił.
- Zero skromności jak widzę. Mistrz w swoim fachu? - zagadnęła z rozbawieniem. Pomimo braku mocy smokowi udało się tutaj zakraść, więc coś musiał umieć choć ją utracił. Był olbrzymi, więc nie mógł od tak przemknąć niepostrzeżenie. Nawet z daleka łatwo było go zobaczyć. Miał więc jakiś sposób na to, by się tu przedostać. Nie uruchomić systemów obronnych i nie zwrócić na siebie uwagi. Chętnie by zobaczyła jak to zrobił.
Przytaknięcie na jej pytania podsunęło jej myśl, że rasa Onurisa to rasa kosmicznych obrońców. Co brzmiało nieco dziwnie, ale wydawało się też fajne. Urodzić się po to, by czegoś lub kogoś bronić. A w wolnym czasie robić to co się lubi. Tak jak teraz białołuski siedział u niej, bo chwilowo nie działo się nic, co wymagało jego interwencji.
Kiedy nagle zaczęła słyszeć lekkie stukanie, Azjatka skierowała swoje spojrzenie na łapę stwora. Przez chwilę patrzała jak pazury stukając o podłogę. Kiedy biały zwinął dłoń w pięść wystraszyła się, że ma zamiar walnąć mocniej, by ściągnąć na siebie uwagę mieszkańców budynku. Na szczęście tylko zaczął uderzać kostkami, ale to wciąż był dźwięk, który mógł być słyszalny choćby piętro niżej.
- Onuris, złośliwcu. Nie rób tak, bo ktoś tu przyjdzie. - odezwała się, kierując spojrzenie na jego pysk. Widziała ten zadziorny uśmieszek. Specjalnie to robił. Wiedział, czym grozi takie hałasowanie. Przechyliła się więc, wyciągając ręce do przodu i łapiąc jego dłoń w obie swoje.
- Przestań. Dopiero co kosmici rozwalili nam kawałek budynku. Uczniowie spanikują jak się o tobie dowiedzą. - choć jej słowa były poważne to na twarzy błąkał się delikatny uśmiech.

Widziała, że Onuris tylko sobie żartuje. Świetnie się bawił, dokuczając jej w taki niewinny sposób. Łatwo było to zauważyć. Na jego pysku ciągle widniał uśmiech. W oczach też miał to coś co sugerowało, że chce się z nią podroczyć trochę. Sama świetnie się bawiła.
Zdawała sobie jednak sprawę, że niedługo ta zabawa będzie musiała się skończyć. W każdej chwili Emma mogła sprawdzić co porabia, chcąc ją wezwać do siebie. W końcu miała dostać szlaban za Valhallę. Pewnie będzie musiała się spowiadać z tego, co się tam wydarzyło. Nie miała na to najmniejszej ochoty. W dodatku w takiej sytuacji Frost wykryje Onurisa i będzie koniec z ukrywaniem się. Widać było, że czymś się zamartwia. Gdyby jej białołuski przyjaciel miał swoje moce to zapewne bez problemu wyczytałby to z jej umysłu.
Z nieprzyjemnych myśli wyrwało ją uczucie uścisku. Azjatka zerknęła na drugą łapę smoka, a następnie na swoje dłonie, uwięzione między tymi jego. Następnie skierowała spojrzenie na jego twarz, patrząc mu prosto w oczy.
- Co tym razem wymyśliłeś, co? - zapytała, na początek próbując lekko uwolnić dłonie, ale okazało się, że smok trzymał je z pewną siłą. Nie był to luźny chwyt, z którego mogła się uwolnić bez problemu. Pociągnęła nieco mocniej, ale nadal nic. Zmieniła więc ułożenie, obracając się bardziej w stronę ich rąk i ciągnąc mocniej, by się uwolnić. W siłowaniu nie miała z nim żadnych szans, ale pewnie ten zamierzał w którymś momencie dać jej fory.

Po jednym z pierwszych szarpnięć Noriko usłyszała jak Onuris warknął na nią. Spojrzała na niego z niedowierzaniem. No jak on tak może warczeć na nią. Ona go polubiła, nie boi się go, a ten na nią warczy. Zero wdzięczności normalnie. Oczywiście widziała po oczach stwora, że nie był to agresywny warkot. Zresztą po co miałby się złościć na to, że chce uwolnić swoje dłonie z jego uścisku. Chyba po prostu bawili się w siłowanie, gdzie jedna strona wiedziała, że nie ma żadnych szans z tą drugą, a mimo to i tak starała się wygrać. Trochę jak zabawa z psem. Jej dłonie były zastępstwem dla zabawki. Pytanie które z nich w tym przypadku było psem.
Siłowanie trwało dopóki smokowaty znowu nie zaczął kombinować, przekładając sobie jej dłonie i rozsuwając. Był szybki, a przy tym niezwykle delikatny. W końcu cały czas widziała jego pazury. O ile na metalowej rękawicy tak czy siak nic by nie poczuła, to ręka bez niej mogła być już zagrożona. Jednak białołuski był naprawdę ostrożny i tylko czuła, że pazury opierają się na jej skórze. A była pewna, że bez najmniejszego problemu mogłyby się wbić w jej ciało. Co do tego nie miała najmniejszych wątpliwości.
- Co ty robisz, Onuris? - zapytała, dając manipulować swoimi rękoma i patrząc, gdzie to zmierza. W końcu stwór zaczął ją ciągnąć do przodu. Nie chcąc się przewrócić na niego, musiała rozprostować nogi i przesunąć się. Usiadł bokiem na nim teraz, ze stopami na podłodze po jego prawej stronie i przesunęła się, zatrzymując, gdy smok przestał ją ciągnąć w swoją stronę. Dłońmi mogłaby teraz bez problemu sięgnąć do jego pyska.
Na chwilę kosmita przestał robić cokolwiek, obracając głowę w stronę biurka, więc Surge podążyła za jego spojrzeniem jakby mieli tam coś znaleźć. Zamiast tego jej radio nagle się włączyło na jedną ze stacji. Akurat leciały wiadomości. Wsłuchała się uważnie w to co mówiono tam. Ktoś chyba relacjonował akcję z Houston? Lub innego miejsca, gdzie kosmici zaatakowali. W końcu nie pamiętała, by były tam jakieś futrzaki. Chyba, że to wszystko się wydarzyło przed ich przybyciem na miejsce. To było bardzo możliwe, bo przecież oni przybyli na sam koniec. Mieli tylko się zająć rannymi, przypadkowo trafili na walkę i musieli się bronić.
Jednak nie człekokształtne futrzaki były najważniejsze w tej relacji, a coś zupełnie innego. A raczej ktoś. Biało czarny smok z płomiennymi wzorami. Kiedy urządzenie ucichło, Azjatka ponownie spojrzała na swojego niezwykłego przyjaciela, który akurat podsuwał swój łeb w jej stronę. Łatwo było się domyśleć czego chciał. Jednak Nori postanowiła zrobić to po swojemu. Zamiast więc pogłaskać czy poklepać smoka po łbie, pacnęła swoje dłonie na jego oczy, przesłaniając mu widok na wszystko.
- Próbujesz mi zaimponować, pokazując, że mówią o tobie w radiu? Że jesteś sławny? Jeszcze trochę i pewnie zostaniesz gwiazdą telewizyjną. Niech tylko tamto nagranie z telefonu trafi do internetów albo jakiejś stacji telewizyjnej. - odezwała się wesoło. Zmarszczyła lekko brwi po chwili. - Chociaż mam nadzieję, że naszej drużyny nie będzie na nim widać. Niby walczyliśmy w obronie ludzi, ale oni i tak potrafią być niewdzięczni. Chyba też nam wystarczy radiowa relacja. No wiesz, nie ja jedna pewnie mam niebieskie włosy, a Josh i tak nie wychodzi poza Instytut przez swoją skórę. Szkoda. Przydałby mu się taki bajer jak ma Kurt. - przesunęła powoli dłonie z oczu Onurisa na jego pysk. Jedną rękę zabrała na bok i tylko lewa, tą bez rękawicy, pogłaskała go po pysku.

Noriko postanowiła rozsiąść się nieco wygodniej na klatce piersiowej. Obrócił się więc bardziej do przodu. Założyła jedną nogę na klatkę Onurisa, uginając ją w kolanie i opierając na jego ciele. Stopę miała w takim wypadku z brzegu, luźno ją układając poza piersią smoka. Druga noga była ustawiona normalnie jak przy siadzie, ze stopą na podłodze. W ten sposób nie musiała wyciągać rąk w bok tylko do przodu. Tak było jej zdecydowanie wygodniej.
Maślane oczy gada rozbawiły ją, strasznie jej się teraz kojarzył z takim psiakiem, proszącym o głaski i pieszczoty. Co zupełnie jej nie pasowało to inteligentnego smoka, z którym rozmawiała w Houston. Bardzo ciekawa mieszanka. Z jednej strony olbrzymia inteligencja, a z drugiej potrzeba pieszczot i głaskania. Jej to w zasadzie nie przeszkadzało. Nie był człowiekiem, mogła go głaskać do woli.
- Nie? Nie chwalisz się? A szkoda, już myślałam. - odparła na jego potrząsanie łba, chwilowo utrzymując dłonie na jego oczach. I tak traktowała to bardziej jako żart. Nie sądziła, by istota jak Onuris na serio miała się przechwalać swoimi wyczynami. W końcu nigdy wcześniej o nim nie słyszała. A to oznaczało, że potrafił być całkiem dyskretny. Może czasem jacyś ludzie coś o nim mówili, ale bez namacalnych dowodów szybko o tym zapominano. W końcu kto normalny miałby uwierzyć w smoka, broniącego ludzi.
- Kto by pomyślał, że możesz być taki uroczy. - odezwała się z lekkim śmiechem. Nie przerywała głaskania, przesuwając dłoń w różne miejsca niezbyt oddalone od siebie, by kontynuować pieszczotę. Słyszała to ciche mruczenie smoka, co przywoływało uśmiech na jej usta. No teraz to zupełnie jak kot. Zauważyła, że ogon też zaczął się lekko poruszać na boki, tuż przy jego ciele.
- Te futrzaki z radia to twoi jacyś znajomi? - zapytała po krótkiej chwili milczenia. Ciekawe czy białołuski znał innych kosmitów i kiedyś ich spotka. Nie, że dosłownie ona, ale ich drużyna albo nawet Instytut.

Dla Noriko taka ilość bliskości była zdecydowanie wystarczająca. Nie lubiła przeginać z kontaktem fizycznym, głaskanie Onurisa nie było czymś, co by jej sprawiało problemy. To prawie jak głaskanie zwierzątka. Mega inteligentnego zwierzątka. Raczej byłaby przeciwko czemuś innemu. Nadmiar tulenia też nie był wskazany.
Sama sie uśmiechnęła, gdy smok zachichotał po tym jak nazwała go uroczym. No nic nie poradzi na to, że tak o nim myśli. Żadne inne słowo według niej nie pasowało do określenia zachowania kosmity.
Głaszcząc go powoli, czekała na odpowiedź na swoje pytania. Nie słowne oczywiście. Ciągle byli zdani na kiwanie głową. Tym razem jednak nie dostała prostej odpowiedzi. Stwór poruszył głową po skosie, co normalnie mogłoby oznaczać "nie wiem" jednak w tym przypadku w ogóle nie pasowało. Bardziej więc Onuris chciał chyba jej powiedzieć, że tak i nie. Może on znał ich, ale oni nie znali jego? Może chodziło o to, że nie mieli okazji się jeszcze spotkać osobiście, ale byli z jednej grupy? Opcji było wiele. Jak będzie pamiętała to kiedyś dopyta go o to jeszcze raz. Wtedy będzie mógł jej dokładnie wytłumaczyć jak wygląda sytuacja. Słowami. Bez domyślania się, o co może chodzić.
W pewnym momencie, gdy tak spokojnie sobie siedzieli, Surge poczuła dotyk na drugiej ręce. Tej, która nic nie robił, trzymając ją luźno u swego boku. Spojrzała jak Onuris bierze jej dłoń w swoją i przygląda się z zaciekawieniem. Domyślała się, że chodzi mu o rękawicę. To jej musiał się przyglądać. W końcu ich spojrzenia się spotkały i tym razem smokowaty nie musiał nic mówić, by Azjatka go zrozumiała.
- To żelastwo to moje bezpieczniki. - zaczęła tłumaczyć unosząc lekko rękę nieco wyżej. - Wiesz, że moge atakować elektrycznością, prawda? Wchłaniam ją cały czas, nawet z powietrza. Nie panuję nad tym. Więc prędzej czy później dochodzi do przeładowania. One pozwalają mi kontrolować uwalnianie prądu. - nie była zadowolona z tego, że musi je nosic. Były ciężkie i nieporęczne. Do tego wyglądały beznadziejnie. Może i wczesniejszy sposób na radzenie sobie z kontrolą nie był najlepszy, ale przynajmniej nie wymagał tego żelastwa.

Widziała jak smok uważnie się w nią wpatruje. Jak skupia na niej całą swoją uwagę. Miło było widzieć zainteresowanie na jego pysku. Na prawdę jej słuchał, był ciekaw. To... Całkiem przyjemne. Wiedzieć, źe ktoś cię słucha. Słucha, co masz do powiedzenia.
Zerkała za tym, co robił Onuris. Jak spojrzał na jej rękę, ubraną w rękawicę. Dźgnął ją raz i drugi. Na koniec przykładając swoją dłoń do jej. Różnica była olbrzymia, ale to nie było dziwne. W końcu skoro był dużo wyższy od niej to i części ciala miał większe.
Po tych śmiesznych zabiegach przyszła kolej na co innego. W łapie białołuskiego pojawił się metalowy znaczek w kształcie X. Ktoś od nich mu go dał, a teraz smok go przywołał. I chyba chciał go nosić? Azjatka uśmiechnęła się z rozbawieniem.
- Chcesz być X-menem? Jednym z nas? - zapytała wesoło. Podniosła znaczek z obojczyka kosmity i obróciła go w dłoniach, zerkając na jego prawy biceps. Chciał go nosić jak odznakę.
- Mogę zrobić Ci coś jak opaska. Klejem przykleić znaczek do paska materiału. Choć to trochę zajmie. No, ale skoro nigdzie się nie spieszysz. - wydała z siebie coś na wzór "hmm", patrząc na znaczek i na Onurisa na zmianę. W końcu jej wzrok padł na klatkę piersiową widma.
- Tymczasowo mogę Ci namalować znak na piersi wodoodpornymi mazakami. Co ty na to? Opaskę zrobiłabym jutro. Taką porządną. - nie chciała robić czegoś byle jak. Robienie opaski zajęłoby jej kilka godzin, a powoli robiło się ciemno. Za dnia będzie zdecydowanie lepiej. Na spokojnie, bez pośpiechu.