Pokój Surge i Dust

To nie był dobry dzień.
Laura nie była narzekającym typem - jej życie składało się z dni, które nie były dobre, więc przywykła. Zaprzyjaźniła się ze śmiercią i stratą. Nie, może nie zaprzyjaźniła. Były jak irytujące koleżanki z pracy, z którymi po prostu musiała żyć w zgodzie albo się zwolnić.
Jednak dzisiaj było… ciężko.
Lubiła walczyć ale nienawidziła takich inwazji - zabijasz jednego, przychodzi kolejny, a ty ostatecznie czujesz się już bezradny. Wiesz, że nie uratujesz każdego, wiesz, że to nie skończy się w momencie w którym oderwiesz skurwielowi głowę. Będzie po prostu trwać.
Ale w końcu ustało. Już nawet nie wiedziała kiedy - była w stanie w jaki normalnie wprawiał ją przeklęty zapach wyzwalający agresję, walczyła jak bestia, do momentu, gdy po prostu ucichło. I było to naprawdę dziwne, ta cisza, gdy jej zmysły wciąż były tak wyostrzone.
Do domu wróciła wciąż nabuzowana - adrenalina odmawiała zejścia z jej ciała, bodźce nadal docierały trzy razy silniejsze. Chciała tylko chwili spokoju, ale w Instytucie czekały ją inne obowiązki, które były w jakiś sposób jeszcze cięższe - odpowiedzialność za  New X-Men. Nigdy nie była zachwycona, że Emma powierzyła ją właśnie jej stanowisko opiekunki, ale teraz nie znosiła tego wyjątkowo. Elixir i Surge przepadli bez wieści, nikt nie widział ich w żadnym z miejsc, w których toczyły się walki. Teraz, w chwili oddechu, X-23 uderzył w pełni stres związany ze zniknięciem przyjaciół. Jeśli nie będzie ich w ich sypialniach… Na samą myśl o tym przechodziły ją dreszcze. A jeśli będą to chyba ich zabije.
Instynktownie w pierwszej kolejności skierowała się do sypialni Nori - po prostu już podświadomie miała zakodowane w psychice, że jeśli ma się z kimś skonfrontować taka wkurzona na dziewczynę zareaguje lepiej.
Z ulgą odnotowala, że w miarę zbliżania się do pokoju mutantki, wyczuwa coraz silniejszy zapach, który nie mógł pochodzić tylko od pozostawionych w nim rzeczy.
"Czyli jednak zabijamy"
Stanęła przed drzwiami i walnęła w nie, jakby chciała wyładować na nich swoją złość .

Nori była mile zaskoczona po tym, jak się okazało, że pokój już został posprzątany. Pozbycie się dokładnie całego piasku na pewno nie byłoby proste i jeszcze przez kilka dni gdzieś by go znajdowała. Onuris jednak użył swoich mocy, by usunąć piasek i nawet zaścielić jej łóżko. Za co była mu wdzięczna.
Rozmowa ciągnęła się w najlepsze, ale niestety w pewnym momencie okazało się, że smok ma jednak coś pilnego do zrobienia. Coś, co musiało mu nagle wyskoczyć. Surge nie miała mu tego za złe. Jak bardzo lubiła jego towarzystwo, tak też rozumiała, że miał swoje obowiązki. Pożegnała się więc z nim, machając mu jeszcze na pożegnanie.
Po chwili sięgnęła do talerzyka z kanapkami, by złapać jedną z nich i zjeść. Niemalże upuściła swój posiłek kiedy nagle coś walnęło w drzwi od jej pokoju. Czyżby gość, którego się spodziewał białołuski? Szkoda, że nie poczekał tej jednej minutki. Pewnie by w końcu spotkał kogoś. Choć była szczerze zdziwiona, że nie usłyszała wcześniej w głowie jakiegoś komunikatu od Frost. Albo, że nie wezwała jej do siebie do gabinetu. Widocznie znalazła inny sposób na załatwienie tej sprawy. Albo po prostu niebieskowłosa się myliła i to wcale nie przyszedł ktoś, kto miał ich- ją ochrzanić. Na pewno też nie był to Josh, bo on od razu by wszedł do pokoju po zapukaniu. Nigdy nie przejmował się zbytnio formalnościami.
Odłożyła kanapkę na talerz i podeszła do drzwi, otwierając je. I szczerze nie byłą zdziwiona tym, kogo ujrzała. Laura była ich przełożoną i opiekunką grupy. Może to właśnie ją Emma wysłała. Na pewno większość Instytutu zauważyła, że zniknęli na cały dzień.
- No cześć. - puściła klamkę od drzwi, przesuwając się nieco w bok, gdyby Laura miała zamiar wejść do jej pokoju. Co jak co, ale pomimo bycia buntowniczką zostało jej kilka gestów z dawnego wychowania, a jednak u niej w kraju kultura osobista była bardzo ważna. Ciekawe czy zapach Onurisa był jeszcze wyczuwalny. Dla kogoś pokroju X-23 pewnie tak. Chociaż w sumie to nie znała się na tym za bardzo.

Tempo w jakim Surge otwierała drzwi wydawało się X-23 zdecydowanie za wolne. Ale kiedy była w tym stanie, dostrojona do walki, wszystkie normalne zachowania docierały do niej jako właśnie takie. Gdy tylko drzwi uchyliły się na centymetr, Laura wciągnęła zapach wnętrza i zmarszczyła nos, mrużąc oczy. W pokoju wcześniej był ktoś obcy.
Nie, nie całkiem obcy – znała ten zapach, przywodził wspomnienie masakry w Houston i walki smoków. Nieźle wtedy dostała po tyłu od wielkiego bydlaka. Ale to nie był on tylko Onuris, Białołuski.
Drzwi otworzyły się do końca a w progu stanęła Noriko, cała i zdrowa. Przez chwilę Laura miała jakiś przejaw ludzkiego odruchu, który nakazywał jej przytulenie dziewczyny i zapewnienie jej o tym, jak bardzo cieszy się, że nic jej nie jest.
Nie.
Tu nie było miejsca na takie słabości. Były jakieś cholerne zasady, a Laura miała swoje obowiązki.
Splotła ramiona na piersi i zmierzyła drugą mutantkę przeszywającym spojrzeniem, które u kogoś słabszego niż Surge pewnie wywołałoby chęć błagania o życie. Ale przecież nie u niebieskowłosej.
- No cześć. – powiedziała ostro, a właściwie mogło to już uchodzić za warknięcie. – Wolisz zacząć teraz, czy od razu idziemy po Elixira? – zapytała.
Nie miała zamiaru bawić się w szopki „Co wyście sobie myśleli?”, „Mogliście zginąć!” albo „Zamorduję was, kretyni!” (W końcu nie powinno się uprzedzać o chęci zamordowania kogoś, kto może stawiać opór.). Potrzebowała natychmiastowych i konkretnych wyjaśnień, najlepiej udzielonych po dobroci. Szkoda, że nie była Emmą – nie wiedziała jak Surge i Elixir zareagują na reprymendę ze strony nowomianowanej opiekunki, a ostatnim czego obecnie chciała było wymuszanie swojego autorytetu. Chociaż z drugiej strony… Może nawet tego chciała. Ale to były niskie, zwierzęce pobudki kierowane agresją, a wiedziała, że nie może w ten sposób traktować swoich „podopiecznych”. Chociaż chciałaby im wtłuc.
Ta cała „opieka” bardzo szybko przerodziła się w bycie ciężką próbą.

Ton głosu Laury również nie był dla niej żadną niespodzianką. Miała prawo być na nią- Na nich zdenerwowana. Nori oczywiście nie miała zamiaru się złamać pod tym spojrzeniem czy ostrym tonem i druga dziewczyna zapewne dobrze o tym wiedziała. Azjatka nigdy nie należała do strachliwych osób. Owszem, wiedziała kiedy należy się wycofać, gdy chodziło o walkę. Ale w takiej sytuacji, jak ta nie odczuwała potrzeby okazania skruchy. Mimo wszystko jednak wiedziała, że X-23 powinna być na nich zła.
Dziewczyna chyba jednak nie miała zamiaru wchodzić do jej pokoju, nie ruszyła się z miejsca, więc i Surge stała dalej przy drzwiach. Teraz pytanie czy lepiej wszystko od razu przyjąć na klatę czy pójść z tym do Josha. Właściwie nie miało to dla niej większego znaczenia, więc jedynie wzruszyła lekko ramionami.
- Jak wolisz. Ale pewnie nie masz ochoty mówić dwa razy tego samego. - odparła na jej pytanie. Z jednej strony mogła teraz odebrać opieprz, a z drugiej Laura pewnie bardziej się zdenerwuje jeśli będzie musiała drugi raz to samo gadać Joshowi. Lepiej więc chyba będzie jeśli pójdę we dwójkę do niego. Ciekawiło ją, czy dziewczyna tylko ich ochrzani za tę samowolkę, czy może też wymyśliła już lub dopiero wymyśli im jakąś karę. Morderczy trening, po którym będą padnięci? A przynajmniej ona, bo Elixir ze swoją biokinezą nie musiał się martwić takimi rzeczami.
Sądząc, że decyzja została podjęta, Surge wyszła na korytarz i zamknęła drzwi od swojego pokoju za sobą. Czekała aż Laura pierwsza ruszy, by pójść za nią do pokoju blondyna.

z/t ?

Kiedy Nori uznała, że jest jej obojętne, czy odbędą te rozmowę we dwie, czy przy Joshu, Laura wcale nie była pewna, czy druga opcja jest lepsza. Automatycznie przyjęła kalkulację jak w przypadku walki – dwoje na jedną. Mając swoje wsparcie i wspólne przeświadczenie o tym, że postąpili słusznie, Josh i Nori mogli być jeszcze trudniejsi do ogarnięcia niż pojedynkę. Już sam fakt, że Surge nie wyglądała na skłonną do przepraszania wskazywał na to, że cierpliwość X-23 zostanie wystawiona na ciężką próbę. Pewnie nie przejmą się tym, co im powie. Ciekawe, czy chociaż uszanują karę, jeśli jakąś im wymierzy…
Ba, na pewno jakąś wymyśli. Tylko taką, żeby nie wyrzucili jej z Instytutu. Ale może pozbawienie jej nowej pozycji nie będzie takie złe. Już teraz nie działało dobrze na jej nerwy.
Uspokój się pomyślała Dzisiaj nic nie było pod twoją kontrolą. Świat, przyjaciele, ty sama. Spróbuj chociaż odzyskać to ostatnie, to dobry pierwszy krok.

z/t tutaj