Główna pralnia

Wbrew pozorom Joshowi wcale nie przeszkadzała ta kompletna cisza, która zapanowała pomiędzy nimi w drodze do... Cóż, do dowolnego miejsca, jakie Laura mogła dla nich wybrać, nie wnikał, bo prawdę mówiąc nie było to dla niego aż tak istotne. W związku z tym chłopak nie próbował przerwać milczenia, po prostu podążając za brunetką i zachowując się przy tym równie spokojnie, co przez praktycznie cały czas do tej pory. Chwilami jego spojrzenie padało na którąś z jego towarzyszek, lecz na żadnej z nich nie skupiał wzroku na dłużej. Głównie patrzył przed siebie, momentami zerkając pod nogi czy gdzieś na bok, jeżeli coś go akurat minimalnie zainteresowało. Czyli rzadko, bo - umówmy się - chadzał tędy codziennie od dość dawna.
Nie dziwiło go to, że w trakcie swojego spaceru nikogo nie spotkali. W zasadzie nawet się tego spodziewał, po części ze względu na godzinę, ale głównie z powodu Laury i jej wyczulonych zmysłów. Nie chciała świadków, więc nie będzie ich miała, proste. Potrafiła o to zadbać. Przynajmniej pod tym względem byli do siebie trochę podobni, nawet jeżeli osiągali takie efekty na inne sposoby. To znaczy, Josh mógł wpłynąć na wszystkie swoje zmysły, ale częściej opierał się zwyczajnie na tym dodatkowym. Tak było łatwiej.
Tak czy siak, zejście do piwnicy stanowiło już dla blondyna drobne zaskoczenie, ale i tak dobrze je skrył, pomijając może to, że na moment umyślnie uniósł lekko brwi. W tym momencie i tak nikt na niego nie patrzył, więc na taką reakcję chyba mógł sobie pozwolić bez psucia efektu... A nawet jeżeli ktoś zwróciłby na to uwagę, to chyba nie miałoby to większego znaczenia. Osobiście zdarzało mu się zapędzać do tej części budynku - na przykład do składu z meblami, który stanowił całkiem niezłą kryjówkę... Ale pralnia, do której się najwyraźniej kierowali, również posiadała swoje zalety. No i czasem przydawała się po prostu ze względu na swoją główną funkcję, to też, nawet jeżeli Foley nie był mistrzem radzenia sobie z pracami domowymi oraz pokrewnymi. Niestety mieszkając w Instytucie musiał przynajmniej trochę je ogarniać.
Kiedy znaleźli się już we wnętrzu pomieszczenia, chłopak udał się prosto ku złączonym ze sobą stołom na jego środku, lecz przecież nie byłby sobą, gdyby tak po prostu zajął miejsce na jednym z wielu dostępnych krzeseł - co to, to nie. Zamiast tego chłopak płynnym ruchem obrócił się tyłem do najbliższego blatu, a następnie się na niego wsunął, zatrzymując się mniej więcej na jego środku. Nogi skrzyżował pod sobą w siadzie tureckim, rzecz jasna twarzą kierując się tam, gdzie zatrzymały się dziewczyny... Albo przynajmniej tak, żeby chociaż spróbować mieć je obie w polu widzenia. Dłonie oparł na udach, plecy miał wyprostowane - i u kogoś innego mogłoby to sprawiać wrażenie napięcia, ale jego ciało w dalszym ciągu wydawało się być w pełni zrelaksowane.
- Jaką odrabiamy karę? I kiedy? Czy najpierw mamy streścić naszą wersję wydarzeń albo coś podobnego? - spytał, przechodząc od razu do rzeczy, bo w kręceniu nie widział najmniejszego sensu... A podejrzewał, że swoimi wcześniejszymi akcjami w pokoju Jay'a i tak nadwyrężył już cierpliwość Laury. Dla niektórych mogłoby to być dziwne, ale póki co nie zamierzał nawet protestować w kwestii konsekwencji ich małego wypadu ze smokami w roli głównej. Jasne, nie wiedział jeszcze czy dostosuje się do kary, sporo zależało od tego, jaka będzie... I z kim realizowana... Ale zdawał sobie sprawę z tego, że wymierzona zostanie tak czy siak, a jego słowa niczego tutaj nie zmienią.
To zresztą między innymi z tego względu nastolatek nie widział powodu do zdawania relacji z wyprawy z ich punktu widzenia. Przy dyrektorce - telepatce wszystko i tak było już pewnie jasne, więc ich słowa raczej nie mogły niczego zmienić... No i w jego długiej karierze wpadania w kłopoty jeszcze nigdy się tak chyba nie zdarzyło, by nawet posiadanie słuszności miało mu pomóc. Więc był przyzwyczajony i pogodzony z sytuacją. Sprawiedliwość na tym świecie nie istniała, a szkoły istniały między innymi po to, aby uczyć tego ludzi od najmłodszych lat. Takie przystosowanie do dorosłego życia. Pomijając swoją skórę, Josh uważał, że był świetnie przystosowany...

W tym momencie Josh naprawdę potrzebował zaangażować całą swoją siłę woli w powstrzymanie się przed przewróceniem oczami. W duchu musiał sobie powtarzać, że zaognianie konfliktu nie miało sensu, szczególnie teraz, gdy i tak widział, że był traktowany gorzej. Mniej lub bardziej subtelnie, ale wciąż gorzej. Prawdę mówiąc nie wiedział z czego to wynikało i nawet nie próbował się nad tym zastanawiać, bo aż tak go to nie obchodziło - choć posiadał swoje podejrzenia, dotyczące głównie jego czarującej osobowości. Jak uznał już jednak wcześniej, sprawiedliwość nie istniała, więc czemu powinien jej oczekiwać pod tym względem?
Nie zmieniało to faktu, że w pewnym sensie sytuacja wydawała mu się być wręcz... Zabawna. Już czuł, że najprawdopodobniej oberwie bardziej od Nori - i to nawet nie to, żeby miał do niej o to pretensje, bo przecież nie od niej to zależało, ale nie mógł się powstrzymać przed refleksją, że jeżeli któreś z nich było tu prowodyrem całej akcji, to prędzej ona niż on. Oczywiście jeszcze bardziej smoki, które po nich wpadły, ale one również zaczęły od zwerbowania Noriko. Być może planowały jego także zgarnąć, a może po prostu im się napatoczył. Tak czy siak, teraz najwyraźniej nie miało to znaczenia, bo już sama reputacja Elixira stawiała go na gorszej pozycji. Ponownie, mało sprawiedliwe, bardzo zabawne.
Tak czy siak, najważniejsze, że nastolatek - w przenośni - ugryzł się w język zanim skomentował, że tak, właśnie to powiedział, spodziewał się kary, tylko interesowały go jej szczegóły. Rozsądnie uznał, że wytykanie już zirytowanej Laurze, że praktycznie powtórzyła jego słowa, pewnie nie było najlepszym pomysłem... A choć wątpił, aby miała mu zrobić krzywdę - bo, technicznie rzecz biorąc, prawdopodobnie by nie mogła, bo obowiązywały ich oboje zasady szkoły i tak dalej - to uprzykrzyć mu życie już by pewnie spróbowała. Innymi słowy, nie było warto.
Decydując się odreagować w bardziej subtelny sposób, chłopak przybrał po prostu wręcz anielsko spokojny wyraz twarz i przeniósł spojrzenie na Nori, gdy ta została zagadnięta o rozpoczęcie relacji. Bo oczywiście, że ona pierwsza. W tym momencie już go to nawet nie dziwiło. Wyjątkowo mu też to zresztą nie przeszkadzało, choć może powinno. Z jednej strony ciekawiło go trochę jak jego przyjaciółka ujmie sprawę ze swojego punktu widzenia... Z drugiej był boleśnie świadomy faktu, że na ogół lepiej było nie pozwalać jej mówić. Czasem bycie bezpośrednim i kompletnie pozbawionym filtra myśli-usta stanowiło zaletę, ale niekoniecznie w chwilach takich, jak ta.
Kąciki ust Josha najpierw zadrgały lekko, a potem już faktycznie skierowały się ku górze, gdy dziewczyna zaczęła opowieść. Praktycznie miała rację, bo w gruncie rzeczy nie posiadali większego wyboru, ale raczej nie o to się tu teraz rozchodziło. Jeżeli dobrze zrozumiał, główny problem stanowił fakt, że nie poinformowali o akcji nikogo dorosłego... A pod tym względem naprawdę nie mieli wyjścia. Ich ówcześni towarzysze może i pozwoliliby im po prostu zrezygnować z wyprawy, nawet jeżeli wiązałyby się z tym jakieś konsekwencje - szczególnie poważne dla samego Onurisa - ale w kwestii unikania innych mieszkańców Instytutu i nie zwracania na siebie uwagi byli bardzo... Zdecydowani. Ich proszę raczej by niczego nie zmieniło.
To właśnie był chyba główny problem, który nastolatek widział w wypowiedzi Noriko. Jasne, słusznie stwierdziła, że nie mieli wówczas czasu, ale to przecież nie to zaważyło. Smoki podjęły naprawdę niemałe kroki, aby najpierw ukryć w ogóle swoją obecność w szkole, a potem ich wspólną podróż przez budynek, aż do... Och. Och.
Uśmiech chłopaka prawie się poszerzył - ale tylko prawie, bo dzięki jego najświeższemu przebłyskowi co prawda powinni wygrać przynajmniej w tej jednej kwestii, lecz szczerze mówiąc głęboko wątpił, aby miało to jakoś realnie wpłynąć na ich sytuację. Ukarani zostaną tak czy siak, więc obecnie walczyli już tylko o satysfakcję z posiadania racji. Och, ale Josh lubił być usatysfakcjonowany. W jego oczach aż pojawił się błysk, wyraźnie zwiastujący, że coś faktycznie krążyło mu teraz po głowie. Nie czekając na przyznanie mu głosu, nastolatek sam wtrącił się tuż po ostatnich słowach przyjaciółki.
- Technicznie rzecz biorąc, nieprawda. Fakt, smoki nas jakoś zakamuflowały, obstawiam, że pewnie telepatycznie... I nie dały nam okazji, aby się do kogoś najpierw zwrócić... Ale tuż przed wylotem rozmawialiśmy krótko z Sigmą. Ona nas widziała i słyszała, więc daliśmy jej znać, że wybieramy się na misję z Onurisem. Jeżeli nikomu tego nie przekazała, to już nie z naszej winy - zauważył. Czy zrzucał winę na androida? Trochę, ale nie robił tego bezpodstawnie. Przecież nie kłamał, dyskutowali z nią, uprzedzili ją o swojej wyprawie... A ona nie spróbowała ich zatrzymać. Nie to, by była w stanie, gdyby jaszczury zdecydowały się postawić na swoim, ale fakt pozostawał faktem, że ich puściła. Co prawda Elixir nie wiedział do końca jaki był status Sigmy w szkole, czy zaliczała się do personelu czy nie, ale bez wątpienia uznawano ją za dorosłego mieszkańca Instytutu. Nastolatek pamiętał, że pomagała go chronić, w tym raz u boku samej Laury, jeżeli jego informacje były prawdziwe... I chodziły słuchy, że zajmowała się monitoringiem budynku i jego okolic. Czyli jakąś funkcję najwyraźniej pełniła.

Kara brzmiała... W zasadzie niemalże dokładnie tak, jak Josh się tego spodziewał. Och, może i Laura nie podała im jeszcze szczegółów tych całych wieczorowych zajęć, ale w gruncie rzeczy nie miało to większego znaczenia. Chłopak aż za dobrze wiedział jak ta szkoła funkcjonowała, przynajmniej pod względem ponoszenia konsekwencji za swoje czyny... Niekoniecznie słusznych, ale jednak konsekwencji.
W związku z powyższym uzdrowiciel nie wyglądał ani na zaskoczonego, ani na oburzonego tymi wieściami... Ani nawet na przejętego. Zgoda, nazwanie ich dziećmi okazało się trochę irytujące, zwłaszcza biorąc pod uwagę to, że Laura nie była tak znowu dużo starsza od nich, ale nie zdziwiłby się, gdyby użyła tego określenia umyślnie... Właśnie po to, aby wywołać jakąś reakcję. Albo w ramach zagrania psychologicznego, wszystko jedno. Grunt, że Josh nie zamierzał jej dać tej satysfakcji.
Jedynym, na co nastolatek sobie otwarcie pozwolił, było wzniesienie oczu ku niebu... Czyli ku sufitowi pralni... Kiedy dziewczyna wspomniała Kellera. Tak, bo tylko tego przypomnienia jeszcze w tej chwili potrzebował do pełni szczęścia. Odrobinę pocieszała go myśl, że już widział to, jak na przykład taka Nori była posłuszna rozkazom Helliona... Ale w porządku, skoro ktoś na górze uznał to za rozsądne posunięcie, to mogli się pobawić. Przynajmniej będzie miał miejsce z samego przodu na spektakularną katastrofę.
Przez krótką chwilę Josh prawie rozważał zabranie głosu i podjęcie kolejnej próby argumentacji. Pewnie, doskonale wiedział, że to z góry przegrana walka, ale był z natury uparty i przekorny... Z czym obecnie musiał walczyć. Na szczęście Nori z własnej inicjatywy podjęła się wymówienia części jego myśli, tych na temat ich braku wyboru i działań smoków. Efektów nie oczekiwał, ale zawsze dobrze było usłyszeć, że ktoś uważał podobnie do niego. Szczególnie ktoś, z kim utrzymywał bliższą relację. Solidarność to piękna sprawa.
Pogrążony w większości w gorzkich oraz sarkastycznych rozważaniach, Elixir nieomal zignorował powtórne przywołanie Kellera... I pewnie faktycznie by to zrobił, gdyby w tym momencie odruchowo nie pomyślał, że jeszcze jedno wymówienie jego miana i prawdopodobnie wyskoczy na nich z którejś z odbijających obrazy pokryw pobliskich pralek... Bo lustra w pomieszczeniu chyba nie widział. Z drugiej strony, ostatnio jakoś nietypowo rzadko się na Helliona natykał. Na co wcale nie narzekał. Tylko to... Zauważał. Ciekawe z czego to wynikało. Normalnie Keller nie odmówiłby sobie żadnej okazji do uprzykrzania mu życia. Naprawdę, czasami Josh odnosił wrażenie, że był w nie dziwnie zainwestowany.
Ale skoro już o nim - ciągle - mowa... Blondyn rzucił Noriko pełne namysłu spojrzenie, po czym skierował podobne ku Laurze, równocześnie odchylając głowę lekko na bok. Nie sądził, aby od którejkolwiek z nich miał się dowiedzieć czegoś ciekawego, bo... Cóż, jeżeli Nori znałaby na temat Helliona jakieś plotki, to już dawno by się nimi z nim podzieliła, a X-23 raczej nie była w nastroju na zdradzanie im czegokolwiek... Prawdopodobnie stwierdziłaby, że to nie ich interes. Tak czy siak, temat Kellera nagle go przyciągnął. A dokładniej przypomniał mu o czymś, o czym myślał już wcześniej - i to coraz poważniej.
- A został? Przywódcą, o to mi chodzi. Na ile to oficjalne? - zagadnął, rzecz jasna teraz zwracając się już głównie do Laury. Podejrzewał, że decyzja została podjęta odgórnie i nic im było do tego, ale nie potrafił tak łatwo odpuścić. Może po części w nadziei na utarcie Kellerowi nosa, może dla ratowania własnych zdrowych zmysłów, bo naprawdę nie wyobrażał sobie przyjmowania od niego poleceń... Ale po prostu musiał sprawdzić wszystkie swoje możliwości. A jeżeli istniała opcja na ustanowienie szefem kogoś innego, to Josh nie mógł pozwolić takiej okazji przejść obok swojego nosa.
Wbrew pozorom to nawet nie chodziło o to, że jakoś strasznie zależało mu na przejęciu władzy dla siebie. Nie miał na to aż takiego parcia, choć wciąż uważał, że poradziłby sobie w tej roli, gdyby została mu nadana. Potrafił się względnie słuchać i uważał nawet, iż było to wygodniejsze od brania na siebie odpowiedzialności i myślenia nad dalszymi posunięciami dla wszystkich członków drużyny... Więc nie, niekoniecznie zamierzał zaproponować siebie. Ale Keller? Już wolałby zagłosować na Nori. Nawet na Jay'a, doskonale zdając sobie sprawę z jego, nazwijmy to, bierności. Niemalże na kogokolwiek innego. Bo może i Julian - co przyznawał z najwyższą niechęcią - posiadał charyzmę i zdolność planowania potrzebne leaderowi, ale jego postawa negowała wszystkie pozytywne cechy, jakie mógł posiadać.

Tym razem Josh nie był już w stanie powstrzymać się przed przewróceniem oczami. Wystarczająco często się z tym krył, a w końcu też musiał mieć coś od życia. Choć... To chyba trochę smutne, że w ten sposób o tym myślał. Jeszcze rok, dwa lata temu jego dni pełne były zupełnie innego rodzaju atrakcji i to nawet nie tak, że do nich tęsknił - no dobrze, może do części z nich tak, tylko odrobinę - ale... Ale jego obecny wygląd i wynikające z niego bycie praktycznie uwięzionym w Instytucie obrabowało go z wielu przyjemności. Więc tak, brak hamowania swoich reakcji, w tym tych niemiłych, uznawał przynajmniej za jakieś ujście. Co nie zmieniało faktu, iż wciąż było to smutne.
Wierzył, że Keller chętnie zacząłby się już rządzić. Och, nie posiadał na tym polu żadnych wątpliwości! Tym bardziej dziwiła go ta dziwna i długa cisza z jego strony. Żadnego chełpienia się sukcesem, grożenia przyszłym dręczeniem... Nawet wymownego przebywania w pobliżu z zadowoloną z siebie miną. To było nietypowe. Nie pasowało do Helliona - a co jak co, ale Josh mógł bez wahania stwierdzić, że znał go wystarczająco dobrze, aby być w stanie z dużą dozą prawdopodobieństwa przewidzieć jego zachowanie. Innymi słowy, coś mu tutaj nie grało... I pobudzało jego ciekawość.
- To interesujące, że o tym wspominasz, bo właśnie o demokracji teraz myślałem - wspomniał na początek, lecz wyraźnie lekko rozkojarzonym tonem, bo w końcu jego rozważania zajmowało jeszcze coś innego... A po prostu nie w jego naturze leżało zwlekanie w trakcie prowadzenia rozmowy. Na ogół. Chłopak rzucił okiem na Noriko, lecz zaraz powrócił spojrzeniem ku Laurze, równocześnie odchylając głowę dla odmiany w drugą stronę.
Zastanawiało go to, czy udałoby mu się wyciągnąć z X-23 coś więcej. Obstawiał, że nie, a przynajmniej nic istotnego... A szkoda, bo akurat ona mogła wiedzieć co się działo z Kellerem. Powinna, skoro w jakimś sensie jej teraz podlegał, prawda? Bo chyba tak to wyglądało, jeżeli dobrze zrozumiał szczegóły ich obecnego układu. On to przywódca, ona zaś niańka, przydzielona z głównej drużyny, żeby się nie pozabijali. Co... Pewnie było słusznym założeniem. Nieważne, detale ich współpracy wyjdą pewnie w jej trakcie, więc nie zamierzał marnować teraz czasu na ich rozgryzanie.
- Tak sobie myślę... I popraw mnie, jeżeli się mylę. Ale ostatnio przy tworzeniu składów mieliśmy spory wpływ na to, kto obejmie nimi dowodzenie. A i sami X-Men nie dostają z góry wyznaczonego leadera, tak? To znaczy, nawet jeżeli, to mogą go w jakiś sposób zmienić. Słyszałem, że swego czasu Storm pokonała Cyclopsa i w ten sposób przejęła na pewien okres władzę - w porządku, nie był pewien wszystkich szczegółów tego ostatniego zajścia, ale wiedział, że zdecydowanie obiło mu się to o uszy. Z tego co pamiętał, doszło wtedy do pojedynku bez użycia mocy... Albo do czegoś podobnego.
Wciąż wpatrując się w Laurę, Josh powoli odchylił się do tyłu, dla zachowania równowagi opierając dłonie na blacie za sobą, lecz nogi pozostawiając skrzyżowane w siadzie tureckim. Ta pozycja sugerowała rozluźnienie, swobodę... I słusznie, bo nastolatek mimo wszystko nie czuł się spięty. Lekko zirytowany niesprawiedliwym traktowaniem, jasne, ale z przyzwyczajenia nie przejmował się nim na tyle, aby miało się to wyraźnie odbijać na jego postępowaniu czy nawet na mowie jego ciała... I to nawet wtedy, gdyby nie posiadał nad nim nadnaturalnej kontroli. A poza tym miał image do utrzymania. Nonszalancja stanowiła jego bardzo ważny składnik.
- Więc, teoretycznie rzecz biorąc, skoro przygotowujemy się do bycia X-Men, to powinny nas już chyba obowiązywać podobne zasady? - zakończył wreszcie swój wywód. Nie to, żeby spieszyło mu się do wyzywania Kellera na pojedynek albo namawiania do tego kogoś innego. Co prawda był przekonany, że w starciu bez użycia mutacji miał większe szanse od Helliona i wniosek ten opierał nie tylko na... Cóż, na poczuciu własnej wartości - ale i na faktach... Lecz wbrew pozorom nie uważał, że zastosowanie rozwiązania siłowego było konieczne. Przeciwnie, posiadał dość innych argumentów, z którymi chętnie by wyskoczył, gdyby tylko nadarzyła się ku temu odpowiednia okazja.
Prawdę mówiąc spora część z nich opierała się na Noriko. Na jej opinii, tak, ale i na tym, co mogłaby opowiedzieć z ostatnich dni, może nawet tygodni. Może przede wszystkim na tym...? Bo w końcu góra nie była chyba głupia, władze szkoły musiały sobie zdawać sprawę z tego, w jakich relacjach byli członkowie tej ich nowej drużyny, a mimo to zadecydowały, że połączenie ich będzie z jakiegoś powodu dobrym pomysłem. W takim wypadku powoływanie się na brak sympatii i zaufania niczego by już nie zmieniło, bo... Bo jedno i drugie było pewnie jasne.

Josh jedynie uniósł brew na komentarz Noriko, nie ustosunkowując się do niego w żaden inny sposób. Jasne, pewnie miała rację - w większości przypadków. I nie oczekiwał tak naprawdę, że uda im się po prostu z kimś pogadać i na piękne oczy doprowadzić do głosowania w sprawie przywódcy. Tylko... Nie była to przecież jedyna dostępna metoda działania, prawda? Oczywiście przyznanie się do błędu dla każdego bywało trudne i to stawiało ich w tym gorszej sytuacji, bo góra prawdopodobnie nie będzie się chciała wycofać ze swojej pierwszej decyzji.. Ale z drugiej strony X-Men chyba nie będą iść w zaparte, gdy fakty jasno świadczyły będą przeciwko nim?
Albo i będą, jeżeli wierzyć słowom Laury. Elixir nie był do końca pewien czy X-23 naprawdę wierzyła w słuszność tego postanowienia i z góry wyznaczonej władzy - a wcale by go to nie zdziwiło, biorąc pod uwagę to, co o niej słyszał - czy może, tak jak on, po prostu używała pozornego spokoju jako tarczy i zarazem broni... Ale jeżeli w grę wchodziło to pierwsze, to zupełnie nie potrafił takiego podejścia zrozumieć. On sam wykazywał silne skłonności do podważania autorytetów, przynajmniej tych, których osobiście sobie nie wybierał. Nie lubił mieć narzucanego czyjegoś zdania, szczególnie przez dorosłych, gdyż to wywoływało w nim silną chęć uruchomienia przekory. Teraz więc, gdy uważał wybór za zły, nie potrafił siedzieć cicho i tego zaakceptować. Przeciwne zachowanie - i w ogóle nastawienie - wydawało mu się wręcz... Smutne.
Tyle że chłopak wiedział już, że niczego tutaj nie osiągnie, a przynajmniej nie z Laurą. Nie udałoby mu się przebić przez jej poparcie dla otrzymanych... Poleceń, zapewne. W związku z tym ograniczył swoje reakcje do minimum, tak te fizyczne, jak i słowne, w ten sposób starając się ratować własną dumę. Mógłby się tłumaczyć, pewnie, ale odnosił wrażenie, że tego już dość dzisiaj zrobili - zarówno on sam, jak i Noriko. Z tego wszystkiego jedynie wzruszył ramionami na oskarżenie, jakoby jego działania miały na celu wygryzienie Helliona. Nie było to nawet prawdą, więc mógłby szczerze zaprzeczyć, ale w tym momencie już nie widział w tym żadnego sensu.
Właściwie w pewnym sensie ucieszyło go, gdy X-23 zmieniła cel i na chwilę skupiła się na Surge. Prawdopodobnie nie powinien tak myśleć, bo nawet w jego głowie brzmiało to dość egoistycznie, ale nic nie mógł na to poradzić. To w końcu nie tak, że życzył jej źle, tylko... Chyba po prostu dobrze było mieć poczucie, że nie obrywał jako jedyny. Oczywiście kazanie dla niego było dłuższe i, jego zdaniem, surowsze, ale nie oczekiwał niczego innego.
I naprawdę nie miał pojęcia kto uznał, że mogli być wzorem do naśladowania dla młodszych uczniów. Jay, może, pod pewnymi względami, bo mimo wszystko był z nich najbardziej spokojny i najgrzeczniejszy, a to dorośli pewnie sobie cenili... Ale reszta z nich? Chyba że to wyróżnienie miało ich nagle zmienić. Tyle że Elixir mimo wszystko podejrzewał, że akurat jego wybór wiązał się zwyczajnie z faktem, że drużyna potrzebowała uzdrowiciela, a nie z jakimikolwiek cechami jego charakteru czy z jego zachowaniem. I wbrew pozorom nie miał o to pretensji. Do tego też się już przyzwyczaił.
Z zamyślenia chłopaka wyrwała nagła zmiana tematu - bo mimo wszystko wyłapał coś o pralni i to przyciągnęło jego uwagę. Jego głowa odchyliła się na bok, a czoło lekko się zmarszczyło, gdy tak słuchał wyjaśnień Laury... Ale kiedy dziewczyna doszła już do sedna sprawy, Josh nie był w stanie powstrzymać się przed cichym i krótkim parsknięciem śmiechem. To miała być ich kara? Och, jasne, mógł się zająć praniem. Mało co o nim wiedział i był przekonany, że prawdopodobnie wyjdzie mu kiepsko, więc zleceniodawca jeszcze tej decyzji pożałuje, ale tak, mógł spróbować. Szczególnie, że - i w tym się akurat orientował - robienie prania trwało. I zawierało długie okresy, w trakcie których nic się nie działo, bo maszyna potrzebowała czasu na... Na przemielenie tego wszystkiego, zapewne. Wszystko jedno. Grunt, że brzmiało to na karę, w trakcie której będą sobie mogli odpocząć i pogadać.
- Pod nadzorem? - spytał niewinnym tonem, wciąż lekko się uśmiechając, bo tak naprawdę dowolna odpowiedź coś mu dawała. Jeżeli mieli zostać sami, to ich dyskusja będzie swobodniejsza. Jeśli nie, to może uda mu się załamać Laurę problemem obsługi pralki... Bo coś mu podpowiadało, że dziewczyna mogła wcale nie wiedzieć na ten temat więcej od niego. Nori pewnie się pod tym względem broniła, więc w ostateczności zamierzał w większości kopiować jej poczynania lub zasypywać ją pytaniami, ale to mogło poczekać. Hm, a może mógłby sprowadzić tutaj Jay'a? On miał wielką rodzinę i pomagał w domu. Prawdopodobnie wiedział co i jak. Tyle że to akurat sprawdziłoby się lepiej przy opcji numer jeden - i zostaniu bez opieki.

Subtelny i jakże niewinny uśmiech chłopaka o dziwo natychmiast się powiększył, gdy Laura zasugerowała, iż mieli nad sobą nadzór telepatyczny. Nie do końca w niego wierzył, nawet jeżeli rozumiał, że jak najbardziej wchodził w grę. Z drugiej strony równie dobrze ktoś mógłby ich nawet obserwować przez kamery i w praktyce oznaczałoby to niemalże to samo... Ale Josha po prostu na swój sposób bawiła wizja, iż ktoś z personelu - może nawet sama dyrektorka? - zamierzał marnować swój cenny czas na śledzenie ich poczynań. Kara karą, ale robienie prania naprawdę nie było wciągającym zajęciem. W hierarchii stało chyba tylko nieco wyżej od obserwowania rosnącej trawy albo schnącej farby. Pilnujący ich nieszczęśnik ucierpiałby na tym bardziej od nich. I dobrze. Blondyn wcale tej osobie nie współczuł.
Mimo to nie planował też dalej drażnić X-23, szczególnie przez zdradzanie jej tego, o czym obecnie myślał, w związku z czym tylko kiwnął głową na jej wyjaśnienia, a kiedy dziewczyna się z nimi pożegnała, leniwie jej zasalutował. Przez cały ten czas wciąż nie ruszał się ze swojego miejsca na stolikach - i nie zmienił tego stanu jeszcze przez chwilę, kilka, a może kilkanaście sekund, dając Laurze moment na oddalenie się. Wolał odczekać, aby ich nie usłyszała. Nie był pewien jak dokładnie dobry był jej słuch, ale słyszał pogłoski, że jej zdolności przebijały Logana, dlatego nie chciał ryzykować... A śledzenie sygnatury życiowo-zdrowotno-energetycznej jednej konkretnej osoby, nawet charakterystycznej i znajdującej się jeszcze w pobliżu, w szkole pełnej istot żywych nie należało do łatwych zadań... Więc tego chłopak nawet nie próbował. Szczególnie nie o takiej nieboskiej godzinie.
W tym czasie natomiast jego spojrzenie powędrowało ku Noriko. W jego oczach malował się wyraźny namysł, chociaż w dalszym ciągu towarzyszyła mu spora dawka rozbawienia, a może wręcz zachwytu tym, co sprowadzili na biednego nadzorującego... O ile ktoś faktycznie ich pilnował. Czy przesadzał z tymi reakcjami? Tak. I doskonale o tym wiedział, bo robił to umyślnie. Koniec końców były lepsze od pogrążania się we frustracji, irytacji, niezadowoleniu i poczuciu niesprawiedliwości - na co miał potężną ochotę. Zdawanie sobie z czegoś sprawy i bycie z tym względnie pogodzonym nie sprawiało od razu, że go to coś w ogóle nie dotykało.
- I co, jak się czujesz będąc wzorem do naśladowania dla naszych kolegów i koleżanek? - zapytał przyjaciółkę pogodnym tonem, gdy tylko uznał, że najprawdopodobniej byli już bezpieczni... Przynajmniej pod kątem Laury. Hm, może to Sigma śledziła ich przez kamery? Wcale by go to nie zaskoczyło. Mimo wszystko była w większości maszyną, więc na pewno poświęcanie im uwagi kosztowałoby ją mniej niż człowieka bez umysłu-komputera... No i byłoby to trochę ironiczne. Raz ich nie zatrzymała, więc pokutowała za to przez oglądanie fascynujących prac domowych. To by przynajmniej tłumaczyło czemu ktoś musiał przez to przechodzić...
Wracając jednak do głównego problemu. Wzrok Josha opuścił Nori i powędrował po pomieszczeniu, zatrzymując się na losowych obiektach - to na tej pralce, to na tamtej, to na szafkach w pobliżu, to wreszcie na stercie pościeli, którą podobno mieli się zająć. Na tej ostatniej na moment zawiesił spojrzenie. Było jej całkiem sporo, ale nie spodziewał się niczego innego. W końcu w Instytucie mieszkało mnóstwo osób... Ciekawe ile dokładnie. Nigdy się nad tym nie zastanawiał, nie nad konkretną liczbą, ale obstawiał, że w grę wchodziła zdecydowanie ponad setka... W porównaniu z tym, co teraz przed sobą widział, zgadywał, że nie musieli przynajmniej wyprać wszystkich ostatnio używanych zestawów. Być może bliżej połowy... Ale wolał nie zastanawiać się nad tym której połowy. Tak czy siak czuł już od całego tego materiału... Rzeczy.
- To ja zacznę od znalezienia rękawiczek - skomentował suchym tonem własny tok myślowy, krzywiąc się przy tym lekko. Jakieś chyba musiały się tutaj znajdować, prawda? Z rodzaju tych gumowych. Pewnie przy środkach chemicznych, gdzieś w tych wszystkich szafkach... Och, miał taką nadzieję. Może i było to z jego strony bardzo wybiórcze podejście, ale na wszystko istniały odpowiednie okoliczności, czas oraz miejsce, a dotykanie - nawet niebezpośrednio - pozostałości czyjegoś potu, śliny i innych produkowanych przez ciało substancji niespecjalnie mu się teraz uśmiechało. Przeszkadzała mu już sama uciążliwa świadomość ich obecności.
Chcąc, nie chcąc, nastolatek przysunął się więc do krawędzi stołu, po drodze rozplątując nogi z dotychczasowej pozycji, a następnie zeskoczył na podłogę. Niby mógłby przeciągać, tak z czystej przekory, ale teraz już niczego by to tak naprawdę nie zmieniło. Nie zadziałałoby nawet na pokaz, bo nie miał pewności, że ktokolwiek poza Nori by to zauważył... A zapowiadało się, że tak czy siak spędzą tu trochę czasu - i to nic nie robiąc.
Zgodnie ze swoją zapowiedzią, Josh zaczął od przeprowadzenia najazdu na szafki, rozglądając się za rękawiczkami. Przy okazji pozwoliło mu to namierzyć siedlisko proszków do prania, ale nie był pewien czy oprócz nich potrzebowali czegoś jeszcze. Posiadał niejasne pojęcie o istnieniu zmiękczaczy do tkanin, krochmalu czy takich kolorowych kapsułek, ale czy potrzebowali ich tu i teraz? Jak się ich dokładnie używało? Tego już nie wiedział i liczył na instrukcje Nori. Och, ale przynajmniej trafił na rękawiczki.

W porządku, czego jak czego, ale towarzystwa Josh się tutaj i teraz akurat nie spodziewał. O tej porze? Zakładał, że większość rówieśników wolałaby dłużej pospać, chyba że już naprawdę musiałaby się czymś koniecznie zająć, ale robienie prania prawdę mówiąc nie wydawało mu się aż tak istotne. To znaczy, owszem, czyste ubrania jak najbardziej były ważne i potrzebne, nie chodziłby w brudnych, ale sam proces doprowadzania ich do tego stanu... Ech. Smutny obowiązek, nic więcej.
Jego głowa obróciła się więc twarzą ku drzwiom, a brwi podjechały w górę, gdy ujrzał w przejściu kogoś nieznajomego... Czyli zapewne nowego w szkole. I, jak oceniał, najwyraźniej starszego od niego i Nori, choć pod tym względem faktycznie mógł się mylić. Nawet biokineza nie mogła mu podać czyjegoś dokładnego wieku, a jedynie pomóc mu go oszacować, a poza tym elementy takie jak makijaż też potrafiły zrobić ogromną różnicę. W skrócie, mógł tylko zgadywać. Nie to, żeby miało to dla niego ogromne znaczenie... Chyba że ta dziewczyna przybyła po to, aby ich nadzorować.
Tyle że najwyraźniej tak nie było - jak sama od razu wyjaśniła. Niby mogła w tej sprawie kłamać, ale niby po co? Opiekun powiedziałby im wprost co tutaj robił, żeby nie czuli się zbyt swobodnie. Prawdopodobnie. Nikt w Instytucie raczej nie stosował bardziej podstępnych taktyk, a przynajmniej nie względem uczniów. Czyli wyglądało na to, że świeża krew rzeczywiście uznała za stosowne wziąć się za roboty domowe o tej nieboskiej godzinie. Elixir nie był w stanie tego zrozumieć, ale natychmiast uznał, że nawet go to aż tak bardzo nie obchodziło. Wyczuwał okazję.
- Jasne, baw się dobrze - skomentował lekkim tonem, gdy tylko dziewczyna wytłumaczyła swoją sytuację, a następnie podniósł się ze swojego miejsca przy szafkach i płynnym ruchem się od nich wycofał. Swoje rękawiczki już znalazł, więc nie chciał stanąć nieznajomej na drodze, gdy szukała tego, co było jej potrzebne. Nie oznaczało to jednak, że odszedł daleko. Przeciwnie, trzymał się w pobliżu niej, może nie na tyle, aby wyglądało to podejrzanie lub naruszało przestrzeń osobistą - jej lub jego własną - ale i tak niedaleko.
Jego spojrzenie na moment przeskoczyło ku Nori, ale nic nie powiedział, jedynie uniósł pytająco brew... Pozwalając dziewczynie na własną rękę zinterpretować o co mu chodziło. Szczerze mówiąc nie miał nawet na myśli niczego konkretnego, domagał się po prostu jakiejkolwiek reakcji. Rozpoczęcia prania na przykład. Albo udzielenia mu jakiegoś komentarza, dowolnego, naprawdę. A po części może sygnalizował przyjaciółce swój nowy plan.
Przez krótką chwilę blondyn zachowywał milczenie i po prostu podążał wzrokiem za poczynaniami nieznajomej, przy okazji wykorzystując tę okazję, aby założyć już rękawiczki. Trochę zastanawiało go co dokładnie dziewczyna rozumiała przez to, że ich wyczuła, ale to pytanie zamierzał sobie zostawić na później. Podobno nie wypadało tak od razu. I... Zgoda, on sam pewnie też nie byłby zachwycony, gdyby ktoś zaczął rozmowę od pytania go o mutację. Nawet jeżeli jego własna była widoczna na pierwszy rzut oka.
Wracając jednak do tematu mocy dziewczyny... Telepatia, empatia? Te dwie zdolności nasuwały mu się jako pierwsze, bo mimo wszystko były dość popularne, a obie pozwalały na wykrywanie osób w pobliżu. Oczywiście mogło też chodzić o coś dosłownego, o wyczucie przez wyostrzone zmysły, co... Pewnie występowało nawet częściej, przynajmniej jeżeli sądzić po mieszkańcach Instytutu. Ktoś powinien kiedyś przygotować jakąś statystykę. W grę wchodziło też coś podobnego do jego biokinezy, ale... O tym wolał nie myśleć. Nie lubił konkurencji. Wolał czuć się wyjątkowy ze swoją mutacją - co pewnie było okropnym podejściem, ale co z tego?
- Wygląda na to, że wiesz co robisz. Ja jakoś tak nigdy się tego nie nauczyłem. W domu matka tak czy siak wszystko ogarniała, więc nie było potrzeby - odezwał się wreszcie, gdy uznał, że miał już dość obserwowania. Niby coś z poczynań nieznajomej zapamiętał, ale nie wszystko, a poza tym nie wiedział nawet czy każde pranie odbywało się tak samo, czy może wpływały na to jakieś czynniki zewnętrzne. Wciąż liczył na to, że w ostateczności Noriko załatwi sprawę, ale skoro sama z siebie pojawiła się nowa opcja, to warto było przynajmniej się jej przyjrzeć.
Jako że tak czy siak nie zabierał się jeszcze do roboty - i póki co w ogóle tego nie planował - Josh oparł się o jeden ze stolików zgromadzonych na środku pomieszczenia i ułożył dłonie na blacie za sobą. Stawiał na spokojną pewność siebie i nonszalancję. To ostatnie zawsze dobrze mu wychodziło... Choć nie na każdego pozytywnie działało. No, ale jakieś nastawienie musiał wybrać na początek.

Josh zamruczał niezobowiązująco, być może potakująco, gdy jeszcze-nieznajoma wyjaśniła mu, że owszem, znała się na rzeczy... A kiedy zapytała go o to, czy czegoś od niej potrzebował, natychmiast posłał jej czarujący, wręcz olśniewający uśmiech. Ta część była prosta, może nawet nieco zbyt prosta, ale przecież nie zamierzał na to narzekać. Przeciwnie, w duchu zaczynał już wstępnie świętować.
- Josh. Albo Elixir, idąc pseudonimem. A to jest Noriko, czyli Surge... I co prawda do tej pory hiszpańskiego się nigdy nie uczyłem, ale być może najwyższa pora zacząć - przedstawił gładko siebie i przy okazji przyjaciółkę, równocześnie ujmując i potrząsając krótko zaoferowaną mu przez przyszłą nauczycielkę dłoń. Prawdę mówiąc ta część o języku nie była nawet z jego strony podlizywaniem się, a przynajmniej nie do końca, choć oczywiście nie obraziłby się, gdyby w ten sposób zadziałała. Francuskim jako tako już operował, potrafił poprowadzić w nim rozmowę, choć może bez wchodzenia w bardziej skomplikowane czy techniczne tematy... Ale hiszpański też był popularny, prawda? Mógł się przydać. Zarówno na misjach, jak i... W sytuacjach towarzyskich.
Nawiasem mówiąc, teraz blondyn miał okazję lepiej się kobiecie przyjrzeć - gdy chwilowo spoglądała na niego, a nie zajmowała się praniem. Włosami nawet się nie zainteresował, bo mogły być zarówno efektem mutacji, jak i po prostu farbą - patrz, Nori - ale oczy... Barwiące soczewki kontaktowe nosiło już o wiele mniej osób. Z tego co chłopak się orientował, były zwyczajnie niewygodne, a na dodatek przeszkadzały w funkcjonowaniu, bo potrafiły przysłaniać pole widzenia... To zaś wiodło go do wyciągnięcia wniosku, iż ten kolor mógł być naturalny. Gdyby się skupił i postarał, pewnie byłby w stanie to ustalić, ale prawdę mówiąc nie ciekawiło go to aż tak, aby miał tracić na to wszystko czas - szczególnie, że w ostateczności mógłby po prostu zapytać. Nie było to może zbyt kulturalne, ale nie każdy bywał tym dotknięty, a poza tym... Jego własna skóra była metalicznie złota, to chyba dawało mu pełne prawo zagadywać innych wprost o fizyczne objawy ich mutacji.
No i jeszcze te rękawiczki. Niewiele osób nosiło je w budynkach, przynajmniej licząc wśród tych ludzi, którzy nie musieli tego robić. Niektórych zmuszały do tego jakieś schorzenia, innych moce... Ale zdarzali się i tacy, dla których był to po prostu wybór modowy. No i oficjalne kostiumy również rządziły się własnymi prawami, ale ten strój na niego nie wyglądał... A Carmelita nie wspomniała niczego o przynależności do X-Men. Rzecz jasna nie musiałaby tego robić, jasne, ale i tak brał to pod uwagę.
- Coś czuję, że pewnie mógłbym zgadnąć twój ulubiony kolor - zauważył póki co na zakończenie swoich oględzin. Tego, że się kobiecie przyglądał, tak czy siak nie mógłby ukryć... Dlatego nie zamierzał nawet próbować. Przecież się tego nie wstydził. Obserwowanie innych ludzi było najzupełniej normalne, szczególnie na początku znajomości... I już zwłaszcza wtedy, gdy ktoś wyróżniał się stylem, ubiorem, fryzurą, makijażem - czy czymkolwiek podobnym. Bo przecież taki ktoś musiał sobie zdawać z tego sprawę, prawda? Ba, spora część z nich pewnie robiła to właśnie po to, aby wybijać się z tłumu i przyciągać spojrzenia, a reszta musiała przynajmniej wiedzieć.
Josh z pełną premedytacją nie kłopotał się też używaniem bardziej formalnych form - nawet pani, a co dopiero pani profesor. W końcu Carmelita jeszcze jego nauczycielką nie była, więc z tym ostatnim mógł z czystym sumieniem poczekać, co się zaś tyczyło pierwszego... Cóż, nie wyglądała mu na dużą starszą od niego czy Nori, więc takie postarzanie jej byłoby wręcz nienaturalne. Poza tym, hej, kobiety na ogół chyba lubiły uchodzić za młodsze, niż były w rzeczywistości, tak? W związku z tym nieoficjalnie akceptując ją do grona rówieśników robił jej tak naprawdę przysługę. A przynajmniej tak to się prezentowało w jego głowie.
Mógłby teraz spytać o te zewnętrzne objawy mutacji. Z drugiej strony mógłby także skorzystać z okazji - czyli z pytania Carmelity - aby wrócić bezpośrednio do najważniejszej kwestii, a więc prania... Może i mu się z tym nie spieszyło, ale z drugiej strony rozumiał, że faktycznie powinni się tym zająć, załatwić sprawę i zostawić ją za sobą. Elixir mógł do woli odgrywać nonszalancję, ale wiedział, że kuszenie losu dla samej idei kuszenia losu nie miało sensu. Bunt potrzebował lepszego celu.
Mimo to nastolatek jeszcze z tym zwlekał - z jednym i z drugim. Mógł spróbować za moment, po odbębnieniu typowych grzeczności i zebraniu podstawowych informacji. To znaczy, przynajmniej o ile Nori mu tego wszystkiego nie ukróci... Ale póki co zdawała się podchodzić do jego zachowania wystarczająco pobłażliwie. Choć szczerze wątpił, aby je popierała.

W gruncie rzeczy Josh nie potrzebował tłumaczenia dla Misterioso. Brzmiało wystarczająco podobnie do swojego angielskiego odpowiednika, aby bez problemu odgadnął jego znaczenie... Choć prawdę mówiąc jego pierwsze skojarzenia powędrowały od razu w kierunku Mystique. Zależnie od punktu widzenia, praktycznie każda mutacja mogła zostać uznana za tajemniczą. Szczególnie przez osoby, które jej nie rozumiały. Elixir z kolei był nieskromnego zdania, że akurat on wiedział na ich temat więcej od większości, wliczając w tym naukowców - albo przynajmniej czuł więcej, nawet jeżeli nie dla wszystkiego posiadał odpowiednią nazwę.
Tak czy siak, tajemniczość nie wyjaśniała mu niczego, może poza tym drobnym szczegółem, iż sugerowała, że zdolności kobiety musiały być raczej subtelne. Prawdopodobnie. A to pasowało akurat do większości, jeżeli nie każdej z rozważanych przez niego wcześniej opcji, z telepatią i empatią na czele. Dzięki nim można było na przykład w tajemniczy sposób wiedzieć co inni sobie myśleli i czuli - i gotowe.
Szczęśliwie temat ten nie zajmował zbyt długo głowy chłopaka, gdyż przyszła nauczycielka zadała mu - im - pytanie... I chociaż sama praktycznie natychmiast się z niego wycofała, to wystarczyło, aby blondyn zastanowił się nad tą kwestią. Lekcje... Powinny się zacząć niedługo, ale prawdę mówiąc stracił trochę rachubę przez te wszystkie ostatnie wydarzenia. Trochę poprzesuwały mu się dni. No i miał pewne podejrzenia odnośnie tego, że podczas wyprawy ze smokami niemalże na sto procent wylądowali na jakiś czas w innej strefie czasowej, a to tym bardziej musiało mu rozwalić zegar biologiczny i całą resztę... Bo w końcu spędzili tam przynajmniej kilkanaście godzin. Może więcej.
Na ostatnie pytanie również nie dane było nastolatkowi odpowiedzieć - a przynajmniej nie od razu - lecz z innego powodu... A mianowicie przez to, że akurat wówczas wylądowała na nim czyjaś bluza. Brudna bluza. Ew. Z drugiej strony zawsze było to zewnętrzne odzienie, a nie na przykład podkoszulek... Tyle że w takich chwilach Josh nie doceniał drobnych cudów. Zdecydowanie wolał otrzymywać te większe.
- Naprawdę? - spytał retorycznie tonem, który wyraźnie wskazywał na to, do czego się odnosił. To jedno słowo można by było rozwinąć w coś w rodzaju... Naprawdę właśnie teraz i w taki sposób musisz zwracać na siebie moją uwagę, odrywać mnie od pogawędki i sprowadzać do mało przyjemnego zadania, od którego staram się jak najdłużej, a możliwie całkowicie wykręcić? Mniej więcej coś takiego.
Równocześnie natomiast chłopak zsunął z siebie bluzę, trzymając ją w dwóch palcach - pomiędzy kciukiem i środkowym. Gdy tak się nad tym zastanawiał i lepiej jej przyglądał, to prezentowała się jakoś tak dziwnie znajomo... Och. No, to przynajmniej było lepsze od elementu stroju przypadkowej osoby. Nori się akurat nie brzydził. O ile prawidłowo rozpoznawał...
- A jeżeli mam ruszyć dupę, to najpierw musisz powiedzieć mi co mam robić. Moje pojęcie o praniu jest bardzo ograniczone. Głównie do tego, co widziałem w reklamach - dodał, zresztą zgodnie z prawdą. To w większości z tego źródła czerpał informacje o czynnościach domowych. No, może w gotowaniu orientował się trochę lepiej, ale też czysto teoretycznie, bo ze względu na oglądanie programów kulinarnych... Tych z gatunku współzawodnictwa. Co prawda nie były dla niego jakoś szczególnie fascynujące, ale czasem puszczenie ich w tle było lepsze od siedzenia w ciszy. Och, a tej nie lubił. Więc... Trochę ciekawostek z nim pewnie zostało.
Oczywiście Josh nie miałby osobiście problemu z zepsuciem czegoś - i to w tym wypadku naprawdę kompletnie przypadkowym. Jasne, prawdopodobnie by mu się za to oberwało, ale to już nie jego wina, że się na czymś nie znał, a nikt nie wyjaśnił mu co dokładnie powinien zrobić. Oznaczenia na pralkach czy materiałach mogły go trochę poprowadzić, ale nie wszystkie znał, a instrukcje z opakowań różnego rodzaju specyfików... Bywały wybrakowane. Posiadał więc powody ku temu, by nie umieć... Tyle że teraz przyszło mu do głowy, że mógłby w ten sposób uszkodzić również coś swojego - a to już wcale, a wcale mu się nie uśmiechało.
Innymi słowy, był pod tym względem zdany na łaskę towarzyszek... A Nori z natury nie była zbyt łaskawa, nie w takich kwestiach. Och, Josh zdawał sobie sprawę z tego, jak to wyglądało z boku - i wiedział, że mu to nie pomagało. Nie, nie próby wysługiwania się kimś. Bardziej fakt, że nie wyniósł takiej podstawowej wiedzy z domu. Musiał sprawiać wrażenie typowego nastolatka, wokół którego skakała matka. Co... Nie było do końca niewłaściwym wnioskiem, bo ona faktycznie zajmowała się domem... Ale bez przesady, w tym wieku chyba jeszcze mógł sobie na to pozwolić. Prawda? Miał wtedy po prostu inne zajęcia.