Riverside Park

Kitty obudziła się w swoim pokoju następnego dnia, po powrocie. Nie zdążyła otworzyć jeszcze oczu i zastanowić się, jak się tu znalazła, gdy jej głowę przeszył tępy ból wwiercający się w czaszkę dziewczyny z taką siłą, że przywarła mocniej do poduszki, próbując go choć trochę stłumić. Mógł to być efekt utraty przytomności – w końcu nie wiadomo, co działo się w momencie, gdy byli z McCoy’em nieprzytomni. Nie była pewna, czy przypadkiem czegoś wspólnego nie miała z tym Emma Frost, bowiem Pryde zdawało się, iż Biała Królowa grzebała w jej umyśle. Ostatecznie doszła do wniosku, że tylko jej się to przyśniło, a sam sen wywołany został przez nadmiar emocji związanych z wydarzeniami w magazynie, a postać blondynki znalazła się w nim, gdyż Kitty mocno zaskoczył widok kobiety w posiadłości X-Men. Umysł lubił przeplatać ze sobą różne dziwne obrazy, więc tym razem pewnie tak było. Zresztą, mutantka nie miała siły tego roztrząsać. Zdążyła się umyć i przebrać, dość mechanicznie, a następnie złapała coś do przegryzienia z lodówki i poszła rozejrzeć się po domu. Nie mogła znaleźć nigdzie nikogo, kto mógłby udzielić jej informacji, których potrzebowała. Ani widu Beast’a, Gambita, nawet gadatliwego Nightcrawlera. Skierowała się więc do Cerebro, bowiem była to ostatnia część domu, jakiej jeszcze nie odwiedziła podczas poszukiwań. Miejsce było puste, niestety, ale uwagę Shadowcat przykuł świecący się monitor. Podeszła bliżej i przeczytała dane, które wyświetlał. Penelopa Jessica Moore, sierota, zamieszkała w Nowym Jorku… Na stoliku leżała również karteczka z informacją dla niej, by zajęła się tą sprawą w miarę możliwości. Przypuszczała zatem, że zniknięcie kolegów oznaczało, iż byli zajęci inną, ważniejszą sprawą i prawdopodobnie nie chcieli jej przeciążać po powrocie, więc pozwolili jej na odpoczynek. Oczywiście do czasu, gdyż obowiązki same się nie wykonają… Zapisała zatem na odwrocie kartki wszystkie dane, jakie mogły się przydać podczas poszukiwań dziewczyny i wyszła z pomieszczenia, kierując się jeszcze raz do swojego pokoju, by zabrać parę drobiazgów. Na dole skręciła szybko do lodówki, bo wcześniejszy posiłek nie zapełnił jej żołądka na zadowalającym poziomie i wyszła, mijając grupkę młodych uczniów.
- Proszę, zróbcie wszystko, bym po powrocie miała gdzie wrócić – powiedziała do nich widząc, jak dogaszają kawałek trawnika, który musiał się zapalić podczas głupiej zabawy.
By dostać się do sierocińca, potrzebowała podjechać kawałek autobusem. Nie odzyskała jeszcze w pełni sił, by urządzać sobie długie spacery. Pech chciał, że przystanek znajdował się po przeciwnej stronie parku Riverside, co dom dziecka. Pryde westchnęła, po czym przeszła przez bramę i ruszyła alejką. Tak w sumie, to odrobina świeżego powietrza powinna ją nieco rozbudzić. Ludzi nie było zbyt wielu, jak na tę porę, gdyż większość siedziała jeszcze w pracy, lecz gdzieniegdzie przewijały się pojedyncze osoby bądź małe grupki młodzieży, która pokończyła już zajęcia w szkole. Mijając jedną z nich, Kitty przystanęła. Pamięć podsunęła jej obraz mówiący, że ciemnowłosa dziewczynka, jaką właśnie widziała, nie jest jej tak całkiem obca. Wyciągnęła z kieszeni bluzy wydruk z komputera i porównała zdjęcie z rzeczywistością. Chyba trafiła do celu.

Nagły dotyk na jej ramieniu sprawił, że Kitty niemal podskoczyła w miejscu. Odwróciła się, strząsając rękę i odskakując, ugięła lekko kolana patrząc na przeciwniczkę spod przymrużonych powiek. Alarm okazał się jednak fałszywy.
- Betsy, na Boga – odezwała się do kobiety, głośno wzdychając. Sylwetka Shadowcat wyraźnie się rozluźniła, gdy brunetka zobaczyła znajomą twarz. – Nie mam pojęcia. Ale na pewno nic dobrego – odparła na pytanie. Też ją to zastanawiało, ale odpowiedź musiała poczekać. Jasnowłosy mężczyzna stojący obok Wandelopy zawołał mutantki gestem dłoni. I tak zamierzała tam podejść, więc skoro nadarzyła się okazja… Nie podobało jej się, że dorosły facet zaczepia nieletnią. Pryde nasuwały się różne skojarzenia i nie było w nich nic dobrego. Jego płaszcz nie sprawiał, że wyglądał majestatycznie – przeciwnie, wydawał się być jeszcze bardziej podejrzany. Kitty skinieniem głowy wskazała Psylocke kierunek i przybrała na twarz najmilszy uśmiech, na jaki mogła się zdobyć.
- A kim pan jest, że tak bardzo interesuje się tymi tutaj dziećmi? – spytała. Wygodniej było odpowiedzieć pytaniem na pytanie, okazać troskę i zainteresowanie bez zdradzania swoich intencji. Zresztą, dwie młode kobiety na pewno sprawiały lepsze wrażenie w tej sytuacji, niż postawny King Snake. Katherine popatrzyła ciepło na Wabika, chcąc dodać mu otuchy i pokazać, że nie są kimś, kto chce ich skrzywdzić. Dopiero teraz pomyślała, że mogła się ubrać trochę bardziej odpowiednio do okazji, ale było już po fakcie. Jej luźny strój będzie musiał zejść na drugi plan pod słowami, jakie miała w zanadrzu do wygłoszenia. Liczyła również na Betsy.

Kitty czuła, że sprawę trzeba załatwić nad wyraz delikatnie, nie chciała bowiem wystraszyć Wandelopy, a złożyć jej propozycję, która mogłaby zmienić życie dziewczynki na lepsze. Z formalnościami nie powinno być problemu, Xavier miał w końcu wszędzie znajomości, więc nie musiały się z Psylocke uciekać do zabrania młodej do instytutu wbrew prawu. Wystarczyło podać odpowiednie nazwisko, pokazać papiery i po sprawie, szkoła profesora robiła za coś bardzo podobnego do sierocińca - tylko z wykwalifikowaną kadrą.
- Mamy dla ciebie propozycję, młoda damo - powiedziała - Niestety najpierw musimy wrócić do twojego tymczasowego miejsca zamieszkania, ale zapewniam cię, że będziesz zadowolona - dodała, a potem rzuciła szeptem: - Moje źródła donoszą, że dziś na podwieczorek serwują lody - mrugnęła do Wandelopy.
King Snake sam przyznał się do tego, że znalazł się tu przypadkowo. Równie przypadkowo zaczepiał nieletnich? Pogrążał się coraz bardziej. Shadowcat nie wiedziała, kim jest cichy nastolatek, gdyż jego Cerebro nie wskazało, ale też mógł być mutantem, więc ukradkiem na niego zerkała, by nic nie umknęło jej uwadze. Nie umknęło również to, jak mężczyzna zniknął, jakby rozpłynął się w powietrzu, a potem pojawił się ponownie, w tym samym miejscu. Pryde instynktownie zasłoniła dziecko.
- Betsy, idźcie już powoli - rzekła stanowczo, nie chcąc straszyć małej. - Zaraz do Was dołączę.
Była ciekawa, z kim ma do czynienia. W każdym razie była gotowa stawić mu czoła, jeśli oznaczało to zapewnienie Wandelopie bezpieczeństwa. Facet mógł być z wrogiej organizacji, może też chciał ją zrekrutować? Nie wiedziała jakie ma zamiary, ale nie zamierzała ryzykować potyczki w obecności dziewczynki. Szczególnie, iż nic nie wiedziała o Adrianie, który mógł się okazać niespodzianką tego spotkania, jeśli faktycznie sam miał jakieś zdolności.