Miasto Hilo

Największe miasto wyspy Hawai'i i drugie największe miasto stanu. Zgodnie z klasyfikacją, tereny wokoło należą do tropikalnych lasów deszczowych. Sama miejscowość została już dwukrotnie zniszczona przez uderzenia fal Tsunami.
Miasto jest na tyle duże, że posiada własny port lotniczy.

Darmowe wakacje? Czemu nie, brzmi świetnie! Annie lubiła zwiedzać i choć nie zawsze było na nią stać, to tym razem padło na najtańszy lot jaki mogła sobie pozwolić żeby tutaj przylecieć. Inna temperatura i wilgotność powietrza powinna być lepsza choć z początku ciężko będzie się przyzwyczaić, ale da radę! Spakowała jedną torbę podręczną, drugą zaś na kosmetyki i ubrania. Nie zamierzała tutaj długo pobyć, w sumie  to chce jedynie zwiedzić najważniejsze miejsca i wrócić do siebie. Tak oto też Annie po kilku godzinnym locie dotarła na miejsce, torby zaniosła do hotelu, w którym się zakwaterowała na czas pobytu. A następnie poszła na miasto! Może nie tak dosłownie, głównie to raczej zwiedzała, miasto, stragany, okoliczne restauracje i miejscowe jedzenie. Dzisiaj było ciepło, znacznie cieplej niż normalnie jest w Nowym Jorku, dlatego też wskoczyła w strój kąpielowy, góra i dół była z materiału, ale pasowała do niej. Góra wyglądał jakby stanik był zrobiony z muszelek, zapinany z tyłu dobrze podtrzymywał jej biust. Dół zaś doszyte mini perełki na brzegu majtek i krótki materiał o jaśniejszym odcieniu niż bielizna. Ten materiał swoją drogą nie układał się za specjalnie dobrze co jej się nie podobało. Miała jeszcze cienka narzutkę na sobie oraz wygodne klapki japonki. Przez ramię miała przerzuconą małą torebeczkę w której trzymała najważniejsze rzeczy. Typu zapalniczka, telefon, słuchawki, chusteczki i pieniądze.Tak ubrana poszła na plażę, nie obyło się bez ręcznika pod pachą. Słońce było za chmurami, dlatego rozłożyła ręcznik najbliżej wejścia na plaże i usiadła na ręczniku. Telefonem zaczęła robić kilka fotek na pamiątkę i ogólnie rozkoszowała się tą miła chwila ciszy i spokoju. Jedną dłoń trzymała na torebce i rozglądała się na boki. Niewiele ludzi było o tej porze roku, ale to jej nie przeszkadzało. Miała tylko nadzieję, że nagle nie zacznie padać, bo zapomniała zabrać ze sobą parasolki. Nawet nie wiedziała czy w pobliżu jest sklep z takim asortymentem. Ale ale! Nie pada! Więc Annie zamierzała się rozkoszować i cieszyć swoimi wakacjami aż do ostatniego dnia tutaj.

Plaża wydawała się opustoszała. Tylko w oddali było widać jakiegoś psa ze swoim właścicielem, choć położona była zaraz koło miasta Hilo. Scott siedział na plaży i pustym wzrokiem wpatrywał się w horyzont, ciągle się zastanawiając jak mogło do tego wszystkiego dojść. Odszedł od X-man i stracił najważniejsza dla siebie osobę. Jean Grey, może nie umarła, ale teraz nie wiadomo nawet czy jest jeszcze sobą. Scott próbował dowiedzieć się czegokolwiek na jej temat, ale wszystko to poszło na marne. W głębi siebie czuje się taki bezużyteczny i nie potrzebny. Nie potrafił pomoc nikomu, a nawet sobie samemu nie potrafi, dlatego właśnie znalazł się tutaj na Hawajach. Chciał odpocząć od tego wszystkiego i spróbować sobie wszystko poukładać choć wie że nie będzie to takie proste jak myśli. Miał tylko nadzieję, że dojdzie do jakiś wniosków i w końcu zadecyduje co robić dalej.

Po wielu trudach, Magneto wreszcie doprowadził swoją małą garstkę mutantów do porządku. Nie miał problemów z przekonaniem ich, że są następnym krokiem w ewolucji człowieka. Wyzwaniem okazało się wytłumaczenie im, że od aktualnego szczytu ewolucji, wymaga się więcej. Że powinni być lepsi i służyć swoimi czynami za przykład, a nie zachowywać się, jak banda pijanych małp. Problem z wytłumaczeniem Nietzschego brutalnym i niecierpliwym ignorantom jest taki, że mogą go sobie interpretować bardzo krzywo. Tak, jak gwałcąc koncepcje filozofa, zrobiła to Trzecia Rzesza Niemiecka. Eric nie zamierzał dopuścić do czegoś podobnego teraz, zwłaszcza że przeżył te czasy.
Kolejną kwestią jest wpuszczenie do Bractwa świeżej krwi, kogoś kto faktycznie reprezentował sobą ideały mutanckości. Jeżeli kogoś takiego nie znajdzie, to musi wychować. Jego obecni podwładni nie byli obiecujący. Najłatwiej formuje się młody umysł, głodny nowych doświadczeń i otwarty na zewnętrzne wpływy. Na dodatek wiedział gdzie taki jeden znaleźć. Hawaje. Jedyne, co pamiętał, to że nowa mutantka jest córką właściciela dużej sieci hoteli na wyspie. Niewiele, ale miał od czego zacząć.
Jedynym problemem pozostała logistyka. Dzięki wybrykowi na nowojorskiej estakadzie, powrócił na pierwsze strony gazet. Lot nad Oceanem Spokojnym byłby dla niego zbyt wyczerpujący i wiązał się z możliwością spostrzeżenia. W dzisiejszych czasach prawie każdy ma przy sobie telefon komórkowy, zdolny nagrywać filmiki niezłej jakości, a widok lewitującego nad falami faceta jest zdecydowanie czymś, co warto nagrać. Mógł oczywiście udać się tam incognito, jako "dziadek Magnus", jak nazywała go Annie, ale spodziewał konkurencji w postaci X-menów. Wszak o młodej mutantce na Hawajach dowiedział się dzięki kontaktom z Instytutem. Jeśli Xavier pofatyguje się osobiście, albo wyśle innego telepatę, których obecnie w rezydencji nie brakuje, Ericowi przyda się hełm. Niestety paradowanie w fioletowo-czerwonym kostiumie z peleryną na pewno zwróci czyjąś uwagę. Z tym, że niekoniecznie, jak uświadomił go Toad.
Cwany mutant zwrócił Mistrzowi Magnetyzmu uwagę, że w najbliższym czasie w jednym z hoteli miasta Hilo, odbędzie się duże wydarzenie. Hotel należał do ojca nowej mutantki i miał on się tam pojawić jako gospodarz. Już to stanowiło okazję nie do przegapienia. Jak jednak tłumaczył Toad sama impreza powinna pomóc Ericowi ukryć się w tłumie. Wydarzenie nazywało się Hawaiicon i było dorocznym konwentem miłośników sztuki nowoczesnej i nietypowej, z tego co Magneto zrozumiał z tłumaczenia. To wciąż nie mówiło mu, co jest w tym takiego specjalnego. Każde duże wydarzenie zebrałoby tłum, w którym starcowi łatwiej byłoby się ukryć. A przynajmniej tak mu się wydawało, dopóki Toad nie poruszył zjawiska znanego, jako cosplay. Wyjaśnienie czym jest cosplay pozostawiły Lehnsherra z większą ilością pytań niż odpowiedzi. Ostatecznie, jeśli pozwoliłoby mu to zabrać swój strój i za jego pomocą wmieszać się w tłum, tym lepiej. Głownie dlatego się zdecydował.
Nie chciał jednak wyruszać i zostawić swojej trzódki samej sobie. Dlatego postawił przed nimi zadanie. Przez ten czas, kiedy go nie będzie, mają mu udowodnić, że są nadludźmi. Ich pracą domową, było dokonanie jakiegoś czynu, który wspomoże zwykłych ludzi, bez uciekania się do przemocy. Coś, co pokaże, że rozumieją swoją rolę na tym świecie. Że nie ma podludzi, są ludzie i są mutanci. Że są ponad normy moralne ludzkiego społeczeństwa i kiedy trzeba, potrafią stanąć na wysokości zadania. Jedna, choćby i wspólna akcja, która wspomoże ludzi, jak i mutantów, a nie zrani nikogo. Ostateczny test przed wdrożeniem planu. Eric sprawdzi ich wysiłki po powrocie.
Już na lotnisku LaGuardia zaczął swojej decyzji żałować. Zwłaszcza, że kostium w bagażu zwrócił uwagę ochrony. Oczywiście miał na to scenariusz przygotowany i przećwiczony z Toadem. Pokazał kupiony bilet na imprezę i wydrukowaną plakietkę uczestnika.
- Lecę do wnuczki w Hilo. Ona będzie na Hawaiiconie i uwielbia tych kolorowych superludzi z telewizji, więc chciałem jej zrobić niespodziankę - tłumaczył pracownikom ochrony z miną dobrodusznego dziadka.
Magneto nie wiedział, co było gorsze. Reakcje ludzi w kolejce, wahające się od politowania i wytykania palcami do nerwowych uśmiechów zrozumienia. Dowcipy i komentarze ochroniarzy, którzy robili sobie zdjęcia z nim w hełmie. Czy może to, ile czasu stracił i ile wstydu się najadł przez ten pomysł. Podczas lotu, myślał nad tym, jak Toad mu za to zapłaci.
Gdy Eric znalazł się wreszcie w Hilo, znalazł kolejny powód do narzekania. Było mu duszno i gorąco, a nawet nie założył kostiumu. Dodając do tego zdrętwiałą lewą rękę, najpewniej od zaśnięcia na niej w samolocie, od początku pobytu tutaj miał parszywy humor. Mimo to nie zwlekał i udał się od razu do hotelu. Na miejscu przywitał go kolorowy tłum. Niby był przygotowany na to, co zobaczy ale ujrzenie tego na własne oczy go przytłoczyło. Mijały go postacie fikcyjne, które znał z książek i filmów, a także takie, o których nie miał pojęcia skąd się wywodzą. Poza postaciami fikcyjnymi, można było ujrzeć również przebranych za żyjące postacie z popkultury, w tym tak zwanych superbohaterów i superzłoczyńców. Widział ze trzech Spider-Manów, z czego jeden z nich miałby problemy z wejściem po schodach, a co dopiero z wspinaniem się po ścianie. Staruszek czuł się bardzo dziwnie przedzierając się przez ten tłum, by dotrzeć do recepcji. Kiedy w końcu znalazł się w swoim pokoju hotelowym, był wykończony. Wiedział jednak, że to dopiero początek. Musiał się przebrać, zejść na dół i poszukać właściciela. Dzięki niemu Magneto, jak po sznurku, dotrze do nowej mutantki.
Gdy wkroczył na korytarze pełne konwentowiczów w kompletnym rynsztunku, podświadomie spodziewał się paniki. Wbrew swoim oczekiwaniom, zderzył się z pozytywnymi emocjami. Ludzie podchodzili do niego i chwalili strój, chcieli sobie z nim robić zdjęcia i rozmawiać z nim. Mimo, że krótkie i czysto hipotetyczne, przeprowadził konwersacje na temat mutantów i ich miejsca w społeczeństwie. Nie wyobrażał sobie, że ludzie potrafią być do tego stopnia otwarci na inność. W tym miejscu Morlockowie mogliby się pokazać bez płaszczy i kapturów, a zostaliby przyjęci uśmiechami. Wszystko to budziło w jego piersi jakieś takie dziwne ciepło, którego nie czuł od dawna. Ostatni raz podobnie się czuł w latach 70-tych w enklawie hippisów niedaleko San Francisco. Tylko, że wtedy pierwszy i ostatni raz zażył LSD, a teraz był całkowicie trzeźwy. Może Charles miał rację i da się współżyć z ludźmi. Niestety z tymi ludźmi tutaj, a nie z tymi ubranymi w drogie garnitury, którzy podejmowali ważne decyzje na szczeblach państwowych.
Szukając swojego celu rozejrzał się po konwencie i doszedł do wniosku, że dzisiejsza młodzież nie jest jeszcze stracona. Przypomniał sobie Annie i zdumiał się, jak często ostatnimi czasy jest pozytywnie zaskakiwany przez młode pokolenia. Przebywający tutaj okazywali posiadany w sobie idealizm i kreatywność. Rozmawiał z gładko ogolonym młodzieńcem o przefarbowanych na biało włosach i podobnym stroju, który rozpływał się nad jakością przebrania.
- Broda, to odważne zagranie. Dodaje powagi i majestatu, podoba mi się twoja interpretacja - mówił z podziwem. - Ja postawiłem na klasykę.
Konwersacja z młodym przebranym z Magneta potrwała kilka chwil. Mistrz Magnetyzmu dowiedział się, że jest podziwiany za swoje przekonania i za walkę o nie. Także za to, że mimo swojego wieku przyjechał tutaj, żeby się bawić z podobnymi sobie, cokolwiek to znaczyło.
Potem dryfował od stanowiska do stanowiska, od grupki do grupki. W tym serdecznym nastroju pojawił się tylko jeden zgrzyt. Jakiś dzieciak, który się na niego uwziął. Łaził za starcem i biadolił. Nazwał strój Erica tanimi łachami, twierdził, że prawdziwy Magneto nie ma brody, że otwór w hełmie wygląda inaczej. Lehnsher poważnie rozważał zadźganie malkontenta spinaczami do papieru, póki ten nie został przegoniony przez innych konwentowiczów, którzy najwyraźniej znali negatywnie usposobionego młodziana. Co więcej, poprosili Magneta o pomoc w czymś, co nazywali LARPem. Grupce przebranej za Mścicieli zabrakło przeciwników, więc niemal perfekcyjny Magneto był dla nich ratunkiem. Z uśmiechem na ustach, głowa Bractwa Złych Mutantów postanowiła dołączyć, kiedy usłyszał, że to ważne i ktoś z organizujących ma tam być. Może to właśnie droga do odnalezienia właściciela hotelu i co za tym idzie, jego córki. Jedynym problemem było to, że z braku pomieszczeń gra miała się odbyć na plaży. Jak trzeba, to trzeba. Mistrz Magnetyzmu jakoś przetrwa palące słońce i wszędobylski piasek. Wszystko, byle tylko zrealizować swój cel.

Annie siedziała i pstrykała zdjęcia nie wyglądało na to żeby miało się stać coś strasznego, w dodatku na plaży biegał taki słodki krabik! Zdążyła mu zrobić zdjęcie, ale rozmazało się.
-No niee, a był taki śliczny - mruknęła rozgoryczona. Kiedy podniosła wzrok z nad telefonu dostrzegła Scotta, uśmiechnęła się na jego widok lekko. Pewnie ma misję czy coś przeszło jej przez myśli, wiedziała, że jej nie znał, była krótko u Xaviera więc to raczej normalne. Ona z kolei miała łeb do zapamiętywania ludzi i rzeczy co dawał jej kilka plusów do życiorysu. W dodatku poza nim było też sporo przebierańców, robiących za tych złych i tych dobrych. Uniosła brew do góry i lekko się uśmiechnęła. Ciekawe te niektóre cosplay'e. Schowała telefon do swojej torebki i usiadła po turecku, wyciągnęła się leniwie aż jej kość w karku strzelił. Z jej relaksu wybiły ją dziwne dźwięki syren. Najpierw słyszała je cicho i wydawało jej się, że się przesłyszała. Lecz im dalej w las tym głośniej syreny były słyszalne. Coś się działo na wyspie i to coś niedobrego. Przegryzła dolną wargę zastanawiając się o co chodzi Czyżby to było coś poważnego? Oby nie. Wstała powoli z swojego miejsca i niespiesznie zaczęła składać swój ręcznik w kosteczkę. Następnie biorąc swoje rzeczy pod pachę zaczęła spacerować niedaleko obecnych tutaj ludzi z nadzieją, że wyłapie coś co może jej się przydać.

Eryk tak bardzo się wczuł w zabawę, że początkowo chciał walczyć o swoją tożsamość. Przecież to on był prawdziwym Magnetem! Z trudem powściągnął swój słuszny gniew. Nie po to tutaj przybył. Będzie musiał przełknąć zniewagę i poczekać na okazję, do rozmowy z kimś, kto mógł go dalej pokierować. Tym kimś wydawał się facet w krótkich spodenkach khaki i wzorzystej, kolorowej koszuli, który przyglądał się LARPowi zza okularów przeciwsłonecznych.
Gdy rozgrywka się rozpoczęła, musiał przyznać, że młody mężczyzna, odgrywający Mistrza Magnetyzmu, znał się na rzeczy. Jego dialogi brzmiały, jak wyjęte z ust oryginału. Z drugiej strony Eric miał okazję współpracować z Raven tyle razy, że przekonywujące odgrywanie Mustique nie było dla niego problemem. Podczas zabawy, co jakiś czas zerkał na swój cel, który wyglądał na zainteresowanego rozgrywaną historią. Dawało to Lehnsherrowi nadzieję, że mężczyzna poczeka do zakończenia i da się z nim wtedy porozmawiać.
Oczywiście nic w życiu nie może być takie proste. LARP przerwały syreny alarmowe, które słychać było ze strony miasta. Starzec postanowił wykorzystać przerwę i podejść do mężczyzny, który potencjalnie mógł go doprowadzić do nowej mutantki. Nawet miał sposobność, żeby rozpocząć rozmowę.
- Pan jest miejscowy - zagaił, - wie pan co to może być? Trzęsienie ziemi, huragan, tsunami?
Dał mężczyźnie czas na odpowiedź. Wierzył, że tutejsi ludzie powinni wiedzieć, czego się mogą spodziewać. Co więcej, pewnie mają na takie okazje przygotowane plany ewakuacji. Był przekonany, że właściciel hotelu z rodziną mają przygotowany sposób na opuszczenie tego terenu w sytuacjach zagrożenia. Jeżeli tak było, to Magneto, mógł w ten sposób przechwycić dziewczynę, pod pozorem ratowania jej. Chyba, że jak ktoś zauważył, były to tylko ćwiczenia.
- Jakie w takim razie obwiązują procedury, skoro jesteśmy gośćmi hotelu? Jak wygląda ewakuacja?

Rozmyślanie i można powiedzieć samotność na plaży przerwało Scottowi przybywanie co raz to większej ilości osób. W większości byli to pewnie wczasowicze, którzy przybyli z rana zażyć kąpieli słonecznych i nie ma co się dziwić, gdyż pogoda tutaj naprawdę dopisywała dla takich osób. Co najciekawsze największą grupa, która tu przybyła to nie były to osoby z leżakami, bądź ręcznikami plażowymi, a jacyś przebierańcy w strojach super herosów. Byli tam wszyscy od Kapitanów Ameryk, przez Hulka, a nawet można było dostrzec jednego Cyclopa.
Summers przez pewną chwilę przypatrywał się im i scenką które odgrywali, aż do momentu gdy dostrzegł w śród nich osobę która stała do niego tyle, ale w gestykulacji i ruchach strasznie przypominała mu jednego z wrogom szkoły profesora Xaviera, a mowa tu o Magneto. Może to dziwne, że w tym tłumie Scott stwierdził że to on, szczególnie że nie widział jego twarzy, ale mierzyli się po prostu z nim tyle razy, że naprawdę można było zapamiętać, nie które rzeczy. Cyclops chciał wstać i podejść już do niego, bo gdyby to był na prawdę on wiedział, że jego pobyt tutaj nie może się dobrze skończyć szczególnie dla tych niewinnych ludzi. Gdy już ruszył w jego stronę, nagle usłyszał okropne wycie syreny alarmowej dochodzącej z miasta. Nic nie wskazywało, że są to ćwiczenia dlatego stając przed wyborem podejścia do rzekomego Erica, a sprawdzenie tego alarmu wybrał to drugie. Magneto może poczekać, to może być ważniejsze. Nie zważając na nic pognał w stronę miasta, w celu zbadania sprawy.

Mając ręcznik pod pachą przechadzała się z miejsca na miejsce aż w końcu podeszła do grupy cospley'erów żeby podsłuchać o co to całe zamieszanie. W milczeniu słuchała, a wzrok kierowała od jednej do drugiej osoby próbując odczytać emocje z ich twarzy. Wyglądało na to, że coś poważnego się działo, odczuła to w momencie tąpnięcia, coś co powinno być naturalne, ale coś czuła, że to coś więcej niż mogło by się wydawać. Rozejrzała się po zebranych tutaj ludziach, nie bardzo wiedziała co powinna zrobić, bo nie znała dobrze całej sytuacji i to co się działo na wyspie. Więc póki co musiała się zdać na ludzi, którzy tutaj mieszkają aczkolwiek w razie co była by gotowa pomóc w ewakuacji. W tej chwili po prostu była turystką gotową teoretycznie do normalnej ewakuacji aczkolwiek kto wie jak ta cała sytuacja się potoczy.

Eric nie spuszczał oka z biznesmena, jednym uchem tylko słuchając Malako. Sytuacja wymykała się spod kontroli. Co więcej, rozglądając się pobieżnie dookoła, zauważył Annie. Co ona tu robiła? Wrócił wzrokiem do mężczyzny z telefonem komórkowym przy uchu, który ewidentnie miał problemy z dodzwonieniem się do wybranej osoby. Ostatecznie Magneto westchnął cicho i ruszył w stronę rudowłosej dziewczyny.
- Cześć Annie - przywitał się, zdejmując hełm. - Wakacje na Hawajach?
Usłyszał głosy innych turystów, zarzucających nieszczęsnego Malako toną pytań i zażaleń. Oczywiście, że w sytuacji możliwego zagrożenia życia, pierwszą myślą niektórych jest zwrot pieniędzy za nieudaną wycieczkę. Staruszek sam nie wiedział, czy powinien się śmiać, czy lamentować nad stanem społeczeństwa. Na plaży powstało zamieszanie i Magneto stracił z oczu swój cel, w potoku ludzi chcących dostać się do bezpieczniejszego miejsca.
- Nic tu po nas - powiedział do Annie, - lepiej porozmawiać w spokoju. Gdzie się zatrzymałaś?
Obawiał się, że jeśli sytuacja jest poważna, to pojawią się szumowiny chcące z niej skorzystać. Podczas ewakuacji nikt nie zauważy stłuczonych witryn sklepowych i wyrwanych torebek. To spowoduje jeszcze większy chaos i wtedy będzie bardzo ciężko przebić się przez ulice miasta. Wolał tego uniknąć. Starzec ruszył, mając nadzieję, że dziewczyna pójdzie z nim. Chciał znaleźć się w mieście, by lepiej zorientować w sytuacji.
Podczas drogi, Eric uważnie się rozglądał. Wciąż miał nadzieję odnaleźć w tłumie mężczyznę mogącego zaprowadzić go do młodej mutantki, której poszukiwał. Chociaż stracił go z oczu na plaży, to miał nadzieję, że tamten również chciał się dostać do hotelu. Uważna obserwacja, nie przeszkadzała mu w rozmowie z Annie, jeśli miała coś do powiedzenia.

Scott wbiegł na jedną z ulic, ale w danej sytuacji, każda wyglądała podobnie. Samochody stawały w po przech, policja z udawanym spokojem wyprowadzała ludzi z miasta. A i nie zabrakło też kilku wypadków oraz najgorsze, że nad wulkanem unosił się niepokojący dym. Cyclops, mógł udać się sprawdzić co dzieje się pod wulkanem, ale postanowił w drodze do niego sprawdzić pobliskie uliczki, czy nikt nie potrzebuje pomocy. Znalazł pierwszą pobliską uliczkę, w której nie było żadnych służb porządkowych i zaczął przeszukiwać pobliskie lokale w celu odnalezienia cywili w potrzebie.

Gambit jak to on, nigdy nie siedział w miejscu. Tym razem postanowił odpocząć po ostatniej akcji odnalezienia Jean, a jako że od dawna marzył mu się urlop na wyspie, wybór padł na znane wszystkim Hawaje. Poza tym miał informacje, że na wyspie mogą przebywać mutanci, a przecież zawsze raźniej wśród swoich, czyż nie? W każdym razie, wróćmy do urlopu. Korzystając z swoich złodziejskich zdolności bez problemu wpakował się na czyjąś rezerwację (pierwsza klasa!) i w luksusowej atmosferze, bezproblemowo dotarł do celu. Jedyne co wzbudziło jego ciekawość to ciemne kłęby pyłu nad wulkanem. Z pewnością to było przyczyną niepokoju cywili.
-Eh...a miało być tak pięknie.
Po tych słowach zaczął, wbrew kierunkowi w jakim zmierzali tubylcy, iść w stronę wulkanu.

Kiedy się tak przysłuchiwała widziała coraz większy niepokój w oczach ludzi, to nie było nic dziwnego zwłaszcza, że działo się coś niedobrego w miejscu gdzie sami mieszkali. Przystanęła na chwilę i widząc znajomą twarz uśmiechnęła się i pomachała staruszkowi.
-Dziadek Magneto! Nie sądziłam, że Cię tutaj spotkam - rzekła uradowana, ale zdziwiona jednocześnie. Dzisiejszy dzień chyba da jej jeszcze wiele niespodzianek o których nie miała zielonego pojęcia.
-Ano wakacje, ale zostały przerwane. Właściwie nie wiem dokładnie nawet przez co. Zatrzymałam się w miejscowym hotelu - rzekła z grymasem na twarzy. Nie była zadowolona z powodu, że ktoś przerwał jej wakacje, ale jak to mawiają mus to mus. Nie było innego wyjścia. Podążyła na dziadkiem Magneto, zmartwiona rozglądała się na boki zastanawiając się co się dzieje.
-Idziemy sprawdzić co się dzieje? - zapytała po chwili zaciekawiona dotrzymując krok Magnusowi. W końcu to chyba najlepsze wyjście z sytuacji. Czuła się pewniej będąc koło Magneto, bo krążyć samej po takiej wielkiej wyspie nie było jej na rękę. I istnieje prawdopodobieństwo, że oboje dowiedzą się czegoś na temat tego tąpnięcia, który był wcześniej. Pierwszy raz w życiu coś takiego czuła. A było by fajnie jakby się dowiedziała o co tu biega.

-Nie wierz....Ugh! Niech Pani uważa z tą parasolką...sacrebleu! - ciasny tłum zaczynał go już drażnić. Tym bardziej, że większość osób rozpychała się jak zwierzęta nie zwracając uwagi na to, że komuś posyłają kuksańca w tę czy inną część ciała Wzdychając, rozgląda się dookoła szukając czegoś ciekawego. Jakiegoś przesmyku w tłumie lub słabo strzeżonego miejsca. Jeśli szczęście mu dopisze może znajdzie jakąś toaletę i wymyśli co dalej. Gdyby udało mu się jakimś cudem nakłonić jakiegoś ochroniarza żeby przeprowadził go przez bramki lotniska, byłyby w siódmym niebie. Na razie jednak musi znosić niewygody stania w tłumie. Rozdrażniony używa dawnych złodziejskich sztuczek i opróżnia kilka portfeli z banknotów, tak na wszelki wypadek. Każde pieniądze mogą się przydać. Może to przez panującą atmosferę, jednakże ma wrażenie że czuje lekkie wibracje podłoża. Niee....to pewnie tłum wywołuje te drgania, nie daj się zwariować Remy.

Scott wchodząc w najbliższą alejkę natknął się na zbirów, którzy rabowali lombard, ale też mieli zakładnika, który mógł być właścicielem lombardu bądź przypadkowym przechodniem. Jeden z nich wykrzyknął do Cyclops'a, żeby zabierał się stąd jak najdalej jednocześnie grożąc mu. Cyclops oczywiście mógł szybciej się ich pozbyć używając swojego lasera, ale uznał że lepiej nie wychylać się na razie ze swoimi zdolnościami, gdyż mogłoby to jeszcze zaszkodzić, dlatego uznał, że lepiej będzie trochę poblefować.
- Słuchajcie, nie chce kłopotów, a wręcz przeciwnie. Lepiej się stąd zbierajcie, bo zmierza tu bardzo duża grupa mundurowych, a raczej nie chcecie się z nimi spotkać. Proponuję też zostawić tego gościa, gdyż raz że będzie was spowalniał, a dwa to widać że jest tak wystraszony, że nic nie powie stróżą prawa. A teraz szybko znikajcie stąd. - powiedział Summers jednocześnie licząc, że zakładnik zrozumie jego blef.

Eric oglądał chaos na ulicach, nie wierząc własnym oczom. Wątpił by udało mu się znaleźć państwo Saroa ewakuujących się z miasta, nawet gdyby wiedział, gdzie ich szukać. Z drugiej strony, właściciel hotelu, w którym odbywa się konwent to niemała figura. Być może w mediach jest o tym głośno. Staruszek nie miał czasu, żeby znaleźć kafejkę internetową i przeszukać portale informacyjne. Nagle twarz rozświetlił mu pomysł i zerknął na Annie. Jej telefon może być przydatny.
- Hej Annie - zwrócił się do dziewczyny, - mogłabyś poszukać w swojej komórce, jakie komunikaty podają media o tym, co się tu dzieje?
Idąc, szukał wzrokiem negatywnych elementów społeczeństwa, korzystających z zamieszania. Gdyby zobaczył włamywaczy, czy rabujących kogoś rzezimieszków, użyłby subtelnie swojej mocy, by zniechęcić ich do nielegalnych działań. Nie zamierzał ich ranić i powiększać panującego chaosu. Wolał pozbawić potencjalnych przestępców metalowych narzędzi, takich jak noże, łomy, czy gazrurki, posyłając je poza zasięg ich włascicieli. Na przykład na kondygnację wyżej. Może jakiegoś uciekającego kieszonkowca, zatrzyma drgnięcie studzienki kanalizacyjnej, które wytrąci go z równowagi. Mimo przebrania był prawie pewny, że nie zwróci na siebie ogromnej uwagi. Po pierwsze, nie będzie latał wykonując teatralnych gestów, po drugie, cała grupa przebranych w kostiumy konwentowiczów, w tym drugi Magneto, szła ulicami panikującego miasta, a po trzecie, Ci którzy połączyliby fakty, raczej by się nie zbliżyli, co było staruszkowi na rękę. Mierzili go tacy ludzie, który sytuacje zagrożenia wykorzystywali, by wzbogacić się kosztem innych. Typowo ludzkie zachowanie.
- Ach, i gdybyś była tak miła, sprawdź co z magnatem hotelarskim Saroa i jego rodziną. Mam nadzieję, że się wydostali - powiedział Lehnsherr, mając nadzieję, że jeszcze nie zdążyli.
Dziewczyna i starzec zbliżali się do hotelu, co oznaczało, że znaleźli się w ruchliwszej części miasta. To nie byłoby problemem, gdyby nie fakt, że wszyscy posiadający samochody, chcieli owo miasto opuścić. Na to też Magneto zwracał uwagę i przygotowany był do działania. Gdyby co bardziej bezduszni, albo głupi kierowcy mieli problem z przepuszczeniem pogotowia, policji, czy straży, pomógłby im. Oczywiście nie w dramatyczny sposób unosząc samochody, czy przesuwając je. Raczej skręcając kołami, bez przejmowania się obitymi zderzakami. Stworzenie korytarza życia, może kogoś uratować, a wizyta u lakiernika, to na pewno niska cena. Zwłaszcza, ze mutant i tak nie będzie jej płacić.

Kiedy tak szli rozgladała się na boki obserwując otoczenie, ludzie panikowali i ogólnie robili niezłą przepychankę. Nie dziwiła im się sama postąpiła pewnie by podobnie gdyby wiedziała co się będzie działo. Na słowa dziadka Magneto pokiwała głową na zgodę, wyciągnęła z torebki swojego fona i zaczęła go przeglądać.
-Spoko sprawdzę, zobaczymy czy coś tam będzie - rzekła i wzięła się do roboty. Co prawda sygnał był średni, ale pakiet internetu jaki wykupiła na czas wakacji powinien jej starczyć aby znaleźć to co chcą. Pierwszą stronę jaką odwiedziła był oczywiście Facebook, bo jak coś się dzieje to tam od razu to jest napisane. Ale jednak nie miała szczęścia co do informacji dotyczące wyspy. Taki wpis jeszcze nie powstał, a szkoda.
-Magnat? To ktoś ważny? - rzekła zdziwiona unosząc jedną brew do góry. W sumie co tam skoro już sprawdzała to mogła sprawdzić i tego ktosia. Kimkolwiek on był.
-Dooobra. Na facebooku nic nie ma na ten temat, ale znalazłam ich adres, to jakaś rezydencja czy coś w tym stylu. I to parę kilometrów od nas - rzekła przejeżdżając palcem po ekranie swojego telefonu. Po chwili zatrzymała się i spojrzała w Scotta, a raczej jego okulary. Uśmiechnęła się i pomachała mu lekko.
-Hej, pewnie mnie nie pamiętasz, ale miło Cię znowu widzieć - rzekła na luzie do starego znajomego. Fakt on jej pewnie nie pamięta, bo nie była długo u Xaviera, ale cóż jej rude loki były zawsze jej znakiem rozpoznawczym.

Idąc przez niemal puste zaułki, zajrzał do telefonu szukając jakichś informacji odnośnie zdarzeń na wyspie. Jednocześnie cały czas zmierzał w stronę dymiącego wulkanu.
-Może jest tu ktoś od nas...? - pomyślał.
Spojrzał na dach, stwierdzając, że stamtąd lepiej będzie można dostrzec coś ciekawego. Pobiegł wzdłuż ściany, po czym podskoczył w jej kierunku i odbił się na przeciwległą ścianę. Szybko wyjął swój metalowy kij, ładując go, a następnie uderzając nim tak by energia kinetyczna odrzuciła go do krawędzi dachu tak by zdołał się jej złapać i podciągnąć wyżej. Stojąc już na stabilnym podłożu rozejrzał się dookoła szukając czegoś odbiegającego od typowych zachowań ulicy. Jeśli nic takiego nie dostrzeże, korzystając z tego że już stoi na dachu, ruszyłby naprzód, przeskakując z dachu na dach jeśli odległość na to pozwoli. W innym przypadku korzystałby z laski i mocy by wybić się dalej lub wyżej.

Magneto zmierzył wzrokiem Cyklopa. Udało mu się przegonić bandytów, na co wskazywał szybko odjeżdżający pickup, ale ich reakcje różniły się od zwykłych. Wyglądali niemal na wdzięcznych. To, w połączeniu z podarkiem w postaci smartfona, pozwoliło dojść do najróżniejszych konkluzji.
- Dzień dobry Scott - rzekł grzecznym tonem, aczkolwiek zaraz przeszedł do uszczypliwości. - Ty i drobne kradzieże? Naprawdę wypadłem z obiegu.
Uśmiechnął się pod wąsem, ale zmarszczył brwi w zamyśleniu. Jeśli był tu Summers, to znaczy, że inni X-meni również mogą się gdzieś czaić. Mogli przybyć w tym samym celu, co on, ale to nie było pewne. Zwłaszcza, że nagły kataklizm, to duży zbieg okoliczności. Chyba, że kataklizm i młoda mutantka są ze sobą połączone. Drugorzędna mutacja? Stary mutant nie wykluczał, żadnej z tych opcji, chociaż miał nadzieję, że źródło zagrożenia jest inne.
- Przybyłem na Hawaje żeby wygrzać stare kości na słońcu i pobawić się na konwencie, ale co ty tu robisz Summers? Daleko stąd do Instytutu - zawiesił głos i skinął głową w kierunku miasta. - Chyba, że to zamieszanie, to wasza sprawka. Jestem blisko?
Uważnie przyjrzał się Scottowi, by ocenić jego reakcję. Jeżeli X-meni faktycznie wdali się w bitwę, z kimś, albo czymś na wyspie, to Magneto może po cichu załatwić swoje sprawy. Jeśli jednak jest to coś niezależnego od podopiecznych Xaviera, można się było spodziewać wszystkiego. Łącznie z naturalnym kataklizmem, sugerującym najgorszy zbieg okoliczności.
Mimo tych przemyśleń i rozmowy ze Scottem, Eric wciąż zerkał za siebie, na reakcje cywili. Być może ktoś z tutejszych będzie wiedział więcej i zechce się podzielić tą informacją. Nawet jeśli miałby to być paniczny krzyk.

Scott nie chciał wdawać się w walkę z tymi złodziejaszkami. Szczególnie, że on posiadał moce, które mogły ich nawet zabić. Jednakże, nie spodziewał się, że w sumie w jakimś stopniu zostanie wspólnikiem tej grupki. Jedyny plus tego był taki, że wypuścili zakładnika. Summers położył "swoją część łupu" na najbliższym jeszcze nadającym się do czegokolwiek blacie, gdyż w tym czasie zobaczył znajome twarze, ale jakoś nie czuł wielkiego szczęścia z tego powodu. Jedną z osób była dziewczyna, którą widział parę razy w szkole profesora. Nie zapamiętał jej imienia, ale nie było ciężko zapamiętać tej płomienista rudej fryzury, która bardzo zapadała w pamięć. Cyclops tylko kiwnął dziewczynie, bardziej interesując się drugim znajomym.

- Czego tu chcesz Eric? To na pewno twoja zbieranina mutantów jest w to zamieszana. Czego, ty tym razem chcesz, bo jakoś nie uwierzę że nagle władca magnetyzmu chciał wziasc parę dni wolnego i po odpoczywać sobie na Hawajach. I w ogóle jak ty mogłeś pomyśleć, że X-men są odpowiedzialni za to wszystko. - powiedział Scott oburzony poprawiając lekko okulary, gdyby nagle musiał zacząć walczyć z Magneto. Wiedział, że to starcie było by bardzo ciężkie i nie był pewien, czy wyszedł by z niego żywy, ale w razie czego musiał być gotów.

Kiedy spojrzała na Scota i dziadka Magneto wiedziała, że to się może źle skończyć. Ich wymiana zdań ją w tym przekonała, wiedziała, że nie są ze sobą pan brat, ale widziała w ich oczach iskry. Jeszcze chwila, lont zapłonie będzie bomba.
-Hej, hej spokojnie, nie kłóćcie się, nie po to tutaj jesteśmy - rzekła machając jednocześnie energicznie dłoni w górę i w dól z nadzieją, że może jednak się uspokoją. Niby dorośli, a zachowywali się jak dzieci czepiając się każdą głupotkę. Kiedy nadali w telewizji ogłoszenia otworzyła oczy szeroko. Potem wejrzała w niebo i dostrzegła jak chmury spadły i zrobiły się dziwne ciemne.
-Źle się dzieje i musimy sprawdzić co się dzieje. W razie co musimy pomóc, co nie? - rzekła szturchając dziadka Magneto mniej więcej na wysokości jego talii, celowała łokciem w jego żebra.
-Najlepiej to wrócić do hotelu i tam zacząć -rzekła na głos sama do siebie. Nawet jeżeli żaden z nich z nią nie podąży to pójdzie tam sama. Nie będzie wysłuchiwać kłótni dwójki dorosłych kiedy na tej wyspie źle się dzieje i ludzie szaleją, kradną i robią same złe rzeczy. Wzniosła się w powietrze na około pięciu metrów i rozejrzała się zastanawiając się czy jest jakiś inny punkt gdzie mogła by polecieć, ale teraz nic nie przychodziło jej do głowy.
-Jeżeli macie choć trochę oleju w głowie to polecam za mną podążać - rzekła oddalając się od tej dwójki. Nie zamierzała marcować czasu, patrzenie na tych wszystkich ludzi nie pomoże. Może się okazać, że w innym miejscu będzie bardziej pomocna. Kierunek - hotel w którym mieszka.