Valhalla

Josh już w żaden sposób nie ustosunkował się do tego, że Cessily przystała na jego plan i zapowiedziała, aby Laurie szukała jej później w jej pokoju. Miał tylko nadzieję, że dziewczyny nie natkną się potem na nikogo, kto będzie je chciał wstrzymać... Pewnie najbezpieczniej byłoby, gdyby skorzystały z okna. Przez nie jedna spokojnie mogłaby zgarnąć drugą... No i zaoszczędziłyby sporo czasu, który w innym wypadku zmarnowałby się na przechodzenie korytarzami i schodami. Mimo to nastolatek nie zamierzał im tego sugerować na głos, zakładając, że same będą wystarczająco rozsądne, aby na to wpaść. Ostatecznie kiwnął tylko głową, po części w ramach zgody, ale i pożegnania dla Cess.
Skoro to zostało postanowione, chłopak mógł skupić się na Laurie. Nie był pewien w jaki sposób zamierzała go ze sobą zabrać, czy skończy na jej plecach czy pod nią - czy w jeszcze innej pozycji... Ale te wątpliwości rówieśniczka szybko rozwiała, sama wychodząc z inicjatywą. W jej zmienionej formie pewnie tak rzeczywiście było dla nich obojga najwygodniej... Lecz i tak przede wszystkim liczyło się dla niego to, że decyzja została podjęta i nie musiał się nad tą kwestią dłużej zastanawiać.
- Jasne - odparł, pozwalając się nieść, a dłonie z braku lepszej możliwości opierając na przedramionach Laurie. Choć w pierwszym momencie spojrzał z zaciekawieniem w dół, nie okazując żadnych oznak strachu przed wysokością czy możliwością upadku, to jednak prędko opuścił powieki, dając sobie czas na zadbanie o odpowiednią ochronę. Po ostatnim tykaniu Jay'a pamiętał co mogło mu się przydać... Dodatkowa warstwa na oczach, to na pewno, zbicie tkanki skóry, aby była odporniejsza... Szum powietrza stanowił pewien problem, ale chłopak zdecydował się na czas przelotu po prostu pogorszyć sobie słuch, aby nie musieć się z tym męczyć.
Po tym wszystkim uzdrowiciel w końcu postanowił ponownie rozchylić powieki i znów zerknąć w dół, na szybko mijane tereny. Lubił takie widoki, podobało mu się przebywanie wysoko... W myślach odnotował sobie, aby namówić Jay'a na takie loty. On poruszał się o wiele wolniej, więc z nim powinno być nawet przyjemniej... Będą tylko musieli uważać, aby nikt ich nie zobaczył.
Oczywiście teraz także trzeba było o to zadbać, dlatego najwięcej sensu miało przemieszczanie się na jak największej wysokości. Dawało im to też dodatkową korzyść, a mianowicie widzieli wszystko już ze sporej odległości, w związku z czym Elixir tak naprawdę nie musiał wiedzieć gdzie dokładnie znajdowała się ta cała Valhalla, aby zrozumieć, że właśnie się do niej zbliżali. Efekty działalności mutanta rzucały się w oczy już z daleka. Czyli jednak nie chodziło o tłum z pochodniami, tylko o utratę kontroli... W porządku, szybka ocena sytuacji to podstawa.
Korzystając z osłony drzew, dwójka wylądowała w końcu na drodze przy jeziorze i to tam się rozdzieliła. Josh od razu zaczął kierować się ku krawędzi lasu - o ile mógł go w ten sposób określić - po drodze szybko przywracając swój słuch do normy. Przede wszystkim chciał lepiej przyjrzeć się temu, co tam się działo.
- Leć po Cess, a ja pomyślę co dalej - polecił tylko po drodze, zerkając przez ramię na Laurie i równocześnie wsuwając już dłoń do kieszeni, aby wyjąć z niej komórkę. Odblokował jej ekran, po czym zamknął aplikację z mapą. Ta nie była mu dłużej potrzebna... Miał inne plany. Chłopak szybko wybrał wiadomości i znalazł numer Cessily, po czym skierował wzrok przed siebie, chłonąc jak najwięcej szczegółów.
Na jezdni leżał pień, to zarejestrował jako pierwsze. Rzecz jasna musiał go obejść, ale po fakcie zdecydował się nie wracać już na drogę, tylko wkroczyć pomiędzy drzewa i wykorzystać je jako ochronę - głównie przed niepowołanym wzrokiem. W ten sposób ryzykował, że roślina zostanie wyrwana i on nią oberwie, ale jakoś podejść musiał, a chyba wolał jeszcze pozostawać w ukryciu. Wreszcie zatrzymał się tak daleko, jak tylko mógł się wysunąć bez zdradzania swojej obecności.
W powietrzu ktoś się unosił i Josh od razu zmrużył lekko oczy, żeby dojrzeć jak najwięcej szczegółów. Sylwetka prędko podpowiedziała mu, że nie mieli do czynienia z dorosłym, co było sensowne, bo w końcu moce zazwyczaj budziły się w okresie dojrzewania. Sukienka i długie włosy - czyli dziewczyna, nie potrzebował do tego widzieć jej twarzy, czego ze swojej pozycji zrobić nie mógł. Innych informacji na temat tożsamości mutanta póki co nie wymagał.
Jego moce stanowiły zupełnie inną historię. W pierwszej chwili wziął je po prostu za pole siłowe, ale szybko zorientował się, że najprawdopodobniej nie miał racji. Wywoływały nacisk, co mógł poznać po wgłębieniu w ziemi... Telekineza, kontrola wiatru? Te opcje brzmiały już bardziej sensownie i wywoływały pewien problem. Do kogoś takiego ciężko było się zbliżyć, a bez kontaktu fizycznego Josh nie mógł wiele zdziałać - chyba tylko próbować rozmowy. Gadkę miał niezłą, szczególnie względem dziewcząt, ale specjalizował się raczej w tych trochę starszych...
Z takimi zdolnościami najlepiej było walczyć przy użyciu podobnych. No i gdzie czaił się Hellion, kiedy ten jeden raz go do czegoś potrzebowali, co? Taka okazja, żeby zaszpanował i potem przez miesiąc nie dawał im o tym zapomnieć, a on się gdzieś zaszył. Kolejną niezłą opcją wydawała się być telepatia... Ale z kolei Josh nie był pewien czy okazjonalne flirtowanie i mizianie się z Kukułkami uprawniało go do proszenia ich o pomoc, a z innymi telepatami raczej nie utrzymywał stałych... Kontaktów. Pech. Chyba będą jednak musieli poradzić sobie w inny sposób.
Zastanawiając się nad możliwymi rozwiązaniami i przyglądając się reszcie terenu - między innymi wyłapując wzrokiem Nori, a także położone kawałek dalej boisko - Elixir wybrał na telefonie przesyłanie zdjęcia, po czym uniósł komórkę i uwiecznił scenę przed sobą. Praktycznie natychmiast nadał ją do Cess, licząc na to, że po drodze będzie się już mogła zacząć namyślać.
Sądząc po kształcie tego zagłębienia pod dziewczyną, zmierzała w kierunku najbliższych zabudowań. Logiczne, więc chyba można to było założyć. Na swojej drodze miała Nori, kłopotliwe, ale być może przyniesie to jakieś efekty, więc chwilowo uzdrowiciel się o to nie martwił. Dalej znajdowała się konstrukcja podtrzymująca kable z elektrycznością... Których część zwisała smętnie i ciągnęła się po ziemi. Niedobrze, ale póki co wystarczy trzymać się z daleka - od nich i od wody, która rozlewała się po okolicy. To Josh mógł zrobić, bo w tej chwili znajdował się jeszcze daleko.
Nastolatek wiedział, że on sam i Cess wiele tutaj nie pomogą, więc przynajmniej na początku wszystko będzie leżało w rękach Nori i Laurie. Nie był pewien czy wyładowania tej pierwszej przebiją się przez uderzenia powietrza... Ale gdyby tak zrobić z Laurie żywy pocisk... To brzmiało jak plan. Ryzykowny, ale jednak plan, a lepszy nie przychodził mu obecnie do głowy. Teraz musiał tylko poczekać na dotarcie dziewcząt, żeby go z nimi ustalić.

Tworząc w myślach swoje plany i uważnie obserwując rozwój tych najważniejszych wydarzeń, Josh nie poświęcał wielkiego zainteresowania swojemu najbliższemu otoczeniu... A przynajmniej tak było aż do chwili, gdy za sobą usłyszał nowe dźwięki, lekko szeleszczące, przypominające mu jego własne kroki sprzed zaledwie momentu. Co prawda chłopak wiedział kogo mógł i powinien się spodziewać, ale nie miał pewności, że nie zbliżał się do niego ktoś inny, w związku z czym tak czy siak obrócił głowę, aby przez ramię spojrzeć za siebie... I nie zawiódł się, widząc nadciągające Cess i Laurie. Tyle mu wystarczyło, aby bez słowa znów skierować prędko wzrok przed siebie.
Nastolatek odczekał tylko krótką chwilę, aby dziewczyny znalazły się już blisko niego i mogły na własne oczy obejrzeć co się działo, po czym już zamierzał się odezwać, aby podrzucić im swoje wcześniejsze pomysły i spotrzeżenia, gdy Mercury go ubiegła i odezwała się jako pierwsza. Uzdrowiciel najpierw na nią zerknął, a następnie poszedł w jej ślady i również częściowo wysunął się zza jednego z drzew, aby dokładniej zbadać dalszą trasę spaceru dzieciaka. Wcześniej - z góry - zobaczył już, że znajdowały się tam jakieś budynki i boiska, ale prawdę mówiąc jedynie mignęły mu w zasięgu wzroku i aż tak bardzo się nimi nie zainteresował. Jasne, że musieli ograniczyć zniszczenia i tak dalej, ale dla niego priorytetem było jednak zatrzymanie oraz zgarnięcie tej dziewczyny. Z drugiej strony z tym i tak nie mógł jeszcze pomóc, skoro najprawdopodobniej nie byłby w stanie się do niej zbliżyć... Więc pewnie mógł poświęcić swój czas na inne kwestie.
- Nie wiem, może, z tej odległości ich nie czuję - odparł więc zgodnie z prawdą, dla dodatkowego efektu wzruszając też ramionami. Choć wzrok miał bardzo dobry, a może nawet trochę lepszy od normalnego człowieka, to ze swojego obecnego położenia widział tylko część boiska... Pustego w tym miejscu boiska... A nie chciał wychylać się jeszcze bardziej. Tak, bywał impulsywny, zdarzało mu się kusić los, może nawet zbyt często, ale przecież niedawno obiecywał sobie, że spróbuje być odpowiedzialny... No, odpowiedzialniejszy. Nie można było od razu oczekiwać cudów.
W trakcie powrotu do poprzedniej pozycji chłopak znów skierował spojrzenie ku głównej atrakcji, lecz dzielił uwagę pomiędzy nią i swoje towarzyszki, aby w razie czego słuchać również ich słów... Tyle że tym razem zamierzał wciąć się dyskusję i koniec. Oczywiście nie mogło być tak pięknie, aby coś szybko i łatwo poszło po jego myśli, więc w tym wypadku jego uwagę odciągnęły wydarzenia pomiędzy Noriko i dzieckiem, które próbowała zatrzymać - ale, nauczony doświadczeniem z Houston, Elixir nie czekał na rozwiązanie sytuacji, tylko zaczął mówić natychmiast po tym, jak Surge rozpoczęła atak... Czyli również tuż po następnych słowach Cess.
- Nie uderzaj od frontu, tylko z boku albo z tyłu. Nie daj się zamoczyć, bo jeżeli w którymś momencie nie unikniesz elektryczności, to wilgotna oberwiesz bardziej, ale i tak pilnuj tego, co robi Nori. Najlepiej odeślij ją do ogarnięcia kabli i może zrobienia czegoś z tamtą wieżyczką. Potem sobie pomagajcie, nie wchodźcie sobie w drogę, a nami i całą resztą się nie przejmujcie, chyba że damy wam znać - poinstruował Laurie, wchodząc w tryb rządzenia się. Ostatnim razem podziałało na tyle dobrze, że nikt nawet nie kwestionował jego poleceń, przez co w tej chwili Josha aż ciekawiło czy teraz stanie się podobnie. Nie żeby mieli czas na dyskutowanie o każdym szczególe...
Chłopak akurat skończył mówić, gdy atak Nori spalił na panewce, a ona sama została odepchnięta przez niewidzialną siłę. Elixir podążył za nią wzrokiem i nawet drgnął lekko, ale z tej odległości żadne z nich nie zdążyłoby zareagować... No, może Laurie, lecz ona otrzymała inne zadanie, a poza tym Surge sama powinna być wystarczająco rozsądna, aby odsunąć się w mutacyjnie przyspieszonym tempie. Zrobiłaby to pewnie zanim Transonic by do niej dotarła - bo może była od niej wolniejsza, ale na krótkim odcinku, bez rozpędu, nie miało to aż takiego znaczenia.
- Chodź, Cess - odezwał się ponownie, stawiając już pierwszy krok do tyłu, a następnie obracając się całym ciałem, lecz nie o sto osiemdziesiąt, lecz dziewięćdziesiąt stopni, a dokładniej na swoje prawo. Tutaj za bardzo pomóc nie mogli, ale skoro dziewczyna twierdziła, że dalej przebywały jakieś dzieci, to równie dobrze mogli to sprawdzić i w razie czego zadbać o ich ucieczkę. Po drodze Elixir ponownie sięgnął po swoją komórkę i odblokował ekran.
- Gdyby Nori udało się przejąć albo odprowadzić w inną stronę elektryczność z linii wysokiego napięcia, być może będziesz musiała je przeciąć, najlepiej spory kawałek stąd, żebyśmy mieli pewność, że nie będą przeszkadzały w akcji. Poza tym powinniśmy zaalarmować policję. Dla nas to kiepski układ, ale wioska może potrzebować zorganizowanej ewakuacji - wyjaśnił, przemieszczając się szybkim krokiem pomiędzy drzewami, dość blisko ich granicy, ale nie zaraz przy niej. Pomimo swoich słów nie wybierał jeszcze żadnego numeru.

Choć Josh umyślnie nie oddalał się za bardzo od krawędzi lasu, to pomiędzy drzewami i tak o wiele ciężej było mu obserwować to, co działo się w tym czasie z pozostałymi. Słuchem również nie mógł się sugerować. Jeżeli nawet na łące padały jakieś słowa, to z tej odległości tak czy siak by ich nie wyłapał, w szczególności przy całym tym sztucznym wietrze. Wyglądało na to, że przez chwilę zdany był jedynie na kontakt z Cess.
To z kolei okazało się wciąż być dla niego trochę niezręczne, nawet jeżeli te ich najnowsze interakcje zdawały się świadczyć o tym, że powrócili do pozytywnych - nawet jeśli nie przyjaznych - stosunków. Rzecz jasna chłopak tego po sobie nie okazywał, starał się nigdy nie pozwalać sobie na zdradzanie dyskomfortu, bo niezachwiana pewność siebie o wiele bardziej do niego pasowała... A jednak w głębi ducha zachowywał jakąś powściągliwość. Nie czuł się w pełni swobodnie.
Nie zatrzymując się ani na chwilę i od czasu do czasu zerkając przez prześwity między pniami i gałęziami w stronę zamieszania, nastolatek kiwnął głową na opinię Mercury odnośnie wzywania policji. Sam wciąż nie był przekonany co skończyłoby się dla nich lepiej. Wątpił, aby w tej wiosce znajdował się komisariat czy posterunek, więc radiowozy musiałyby pewnie dojechać z jakiejś sąsiedniej miejscowości, a to by wymagało czasu... Przez co uzdrowiciel miał złe przeczucie, że jeżeli już zdecydują się zadzwonić, to zrobią to za późno. Z drugiej strony spotkanie z policjantami nie byłoby dobre dla nich osobiście, a tym bardziej dla Instytutu, gdyby któreś z nich zostało później z nim skojarzone... Dylemat występował więc pomiędzy dobrem własnego rodzaju, a losem mieszkańców najbliższej okolicy.
Pomiędzy niepokój chłopaka oraz próby logicznego ocenienia przez niego sytuacji - co nigdy nie było jego mocną stroną - prędko wkradła się jednak świeża dawka irytacji, zafundowana mu przez Cess. Blondyn od razu zmarszczył brwi, po czym posłał rówieśniczce nieprzychylne spojrzenie, zdające się mówić och, naprawdę?
- Mogę poćwiczyć na Julianie - odgryzł się bez namysłu, choć zaraz po fakcie zdał sobie sprawę z tego, że pewnie było to naprawdę kiepskie posunięcie. Do tej pory starał się zachowywać tak, jak gdyby w ogóle nie pamiętał o tym, co się między nimi wszystkimi stało, ale teraz coraz bardziej i bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że to nie miało prawa zadziałać. A bycie w jednej drużynie z Kellerem? Nie, tego już na pewno nie widział. Chyba że najpierw porządnie by się na siebie wydarli, może wymienili parę ciosów, o ile Hellion odważyłby się nie uciekać do telekinezy... Ale nawet w takim wypadku Elixir czuł, że nie byliby w stanie wybaczyć i zapomnieć. To nie leżało w naturze żadnego z nich. No i w gruncie rzeczy Julian nie miał czego wybaczać.
Mimo to nagłe ukłucie złości zdziałało cuda w kwestii nastroju Josha. Wolał być zirytowany niż niepewny. Uzdrowiciel pozwolił, aby Cess wyrwała się na prowadzenie, choć sam nie zwolnił kroku. Wciąż uważając na to, aby nie wpaść na żadne drzewo, które mogłoby mu zdradziecko stanąć na drodze, ponownie skierował swoje zainteresowanie na komórkę, którą w dalszym ciągu trzymał w dłoni. W porządku, policja odpadała, ale były przecież jeszcze inne opcje.
Pisanie w trakcie szybkiego chodu nie należało do najprostszych zadań, ale nastolatek miał w tym lata praktyki. Prędko wystukał treść pierwszej wiadomości - "Valhalla pod NYC, dziecko z mocami, potrzebna pomoc." - i zaznaczył kilku odbiorców, w tym Laurę i niedawnych New Mutants, oczywiście z wyłączeniem Nori. Rozważał jeszcze dodanie informacji, by wstrzymać się z donoszeniem o sprawie dorosłym, ale teraz sądził, iż chyba przydałoby im się większe wsparcie. Co prawda miał delikatne wyrzuty sumienia, że prawdopodobnie odciągnie Jay'a od spotkania z bratem... Ale hej, zawsze mógł go zabrać ze sobą. Tym razem Elixir już by nie protestował.
Po wysłaniu tych zawiadomień, nastolatek zawahał się na moment, ale jednak wybrał w spisie esemesowych rozmów kontakt, do którego od miesięcy się nie odzywał. Sam nie był pewien czemu nie wykasował całego tego wątku, lecz teraz i tak nie zamierzał się nad tym zastanawiać. "Rusz zadek do Valhalli pod NYC. Sytuacja z dzieckiem z mocami, może telekinezą. Cess tęskni."
W międzyczasie Josh usłyszał przed sobą okrzyk Mercury, na który zareagował równocześnie przewróceniem oczami i uniesieniem kącików ust, te ostatnie jednak prędko wróciły do poprzedniej pozycji. Jego oczy wreszcie opuściły ekran telefonu, który zaraz potem wylądował w kieszeni spodni uzdrowiciela. Wsparcie wezwane, byle tylko się pospieszyło. Przy odrobinie szczęścia wszystko jeszcze dobrze się skończy.
Przez tę swoją zwłokę blondyn dotarł do krawędzi drzew z opóźnieniem, nawet jeżeli na ostatnim odcinku wyraźnie przyspieszył. Jego spojrzenie w pierwszym odruchu odszukało Mercury, a następnie przesunęło się dalej, ku uciekającym dzieciom. Świetnie, czyli osoby najpilniej zagrożone zostały odstraszone... To znaczy, najpilniej - nie licząc oczywiście ich grupy.
Zwalniając i w tym samym czasie obracając się prawym bokiem do zabudowań, chłopak powiódł wzrokiem na lewo. Nie do końca pamiętał widok z góry na najbliższą okolicę, a drzewa zasłaniały mu teraz naprawdę sporo... Ale mógł już przynajmniej znowu dostrzec Nori przy jednej z wież. Pomimo odległości długie, wygięte kable dość łatwo było zauważyć, więc nastolatek prędko zorientował się czym zajmowała się do tej pory jego przyjaciółka.
Jeszcze bardziej na lewo znajdowało się z kolei źródło całego tego problemu... Oraz Laurie. Wyglądało na to, że plan się nie powiódł i dziewczynie nie udało się zatrzymać czy spowolnić zagrożenia. W porządku, to nic, tylko pierwsza próba... Wszystko jeszcze przed nimi. Naprawdę przydałaby im się Sofia, ale nie mogli liczyć na to, że ktokolwiek zdąży zareagować na wezwanie... Szczególnie teraz, gdy młoda niespodziewanie przyspieszyło.
Elixir obserwował jej postępy zmrużonymi oczami, zaciskając mocno szczęki i myśląc na wysokich obrotach... Dosłownie, bo pobudzał do tego własny organizm. Najgorsze w tym wszystkim było chyba to, że nie mógł nic zrobić - i to naprawdę nic. W Houston na swój sposób się przydał, bo dzięki telepatycznemu połączeniu mógł śledzić z boku rozwój wydarzeń, wydawać polecenia i dbać o to, aby nikt nie wchodził sobie w drogę. Teraz nie był nawet w stanie koordynować działań pozostałych, bo dziewczyny nie usłyszałyby jego słów... Nie cierpiał tego uczucia. Nienawidził być bezużyteczny. Tyle osób chwaliło jego zdolności, ale kiedy już przyszło co do czego, to nie mógł pomóc...
Elixir widział to, jak Transonic niszczyła wieżę, co - nawiasem mówiąc - trochę odbierało sens ostatnim działaniom Nori, ale szczerze powiedziawszy chłopak tylko odnotował ten fakt, lecz świadomie nad nim nie rozmyślał. W jego głowie zaczynał się kreślić nowy plan, być może głupi i naiwny, ale na żaden lepszy nie miał w tej chwili pomysłu. Opierał się w dużej mierze na zwykłych przypuszczeniach... Dzieciak gonił, na oko, rówieśników. Zainteresował się Laurie, gdy się do niego zbliżyła. Jeżeli był tak ciekawski... To może przyciągnęłoby go coś ładnego albo niezwykłego.
Jeszcze w trakcie zastanawiania się nad tym wszystkim Josh uniósł już ramię i zaczął energicznie nim machać, patrząc w stronę Noriko. Kiedy tylko miał pewność, że zwrócił na siebie jej uwagę, całą ręką - aby gest ten był jak najlepiej widoczny - zatoczył w powietrzu łuk biegnący za przeciwnikiem, a dokładniej od przyjaciółki aż do siebie samego. Liczył na to, że Nori zrozumie, że chciał, aby do niego przybiegła... I nie przeliczył się.
- Pomysł. To tylko dziecko, w dodatku dziewczyna, więc może odwrócimy jej uwagę czymś ciekawszym. Wiem, nie jesteś od fajerwerków, ale może zafundujesz jakieś światła? Najpierw wysoko z przodu, a potem z boku, żeby ruszyła w las, a na koniec zawróciła w stronę jeziora... Albo chociaż na chwilę się zatrzymała - zasugerował. Miał wrażenie, że jak do tej pory bodźce wizualne działały lepiej od dźwiękowych, więc to nawet mogło zadziałać. Może. Nori prawdopodobnie była naładowana, więc wypuszczanie większych ilości energii elektrycznej też nie powinno być dla niej problemem... Musiała tylko tak nią pokierować, żeby na pewno została zauważona. Och, a gdyby jeszcze potrafiła zrobić z nią coś interesującego...

Elixir starał się obserwować i brać pod uwagę wszystko to, co działo się w okolicy, lecz z oczywistych przyczyn po prostu nie był w stanie odnotowywać każdego jednego wydarzenia. W związku z tym chłopak miał tylko nadzieję, że umykało mu jak najmniej... Choć czy w tym wypadku aby na pewno znaczyło to aż tak wiele? Mógł się przyglądać do woli i wyciągać takie wnioski, jakie tylko chciał, a i tak brakowało mu dobrego sposobu na przekazywanie reszcie pomysłów. Gdyby przynajmniej mieli komunikatory jak X-Men... Ale musieli sobie radzić zarówno bez nich, jak i bez telepatii.
Z tego wszystkiego przynajmniej Nori prędko go zauważyła i zbliżyła się, aby go wysłuchać. Wyglądało na to, że nie mylił się zakładając, że była mocno naładowana... Tym lepiej dla nich, nawet jeżeli wiązało się to z jakimś ryzykiem. Choć Josh doskonale wiedział, że elektryczność nie zrobiłaby mu wielkiej krzywdy - a raczej zrobiłaby, ale nie na długo - to jednak nie czuł potrzeby nią obrywać w sytuacji, gdy nie było to absolutnie konieczne... Dlatego, zgodnie z sugestią przyjaciółki, odsunął się na kilka kroków w tył, tym samym pozwalając jej swobodnie działać.
Przez pierwszych kilka sekund nastolatek w milczeniu i napięciu spoglądał na poczynania Noriko, w głębi ducha zastanawiając się czy nie marnowali właśnie czasu i energii na coś, co nie miało prawa wypalić. Oby nie, bo byłaby to tylko i wyłącznie jego wina. Gdzieś w jego głowie w dalszym ciągu kołatała się cicha myśl, że do niczego się tutaj nie przydawał, że nawet w Houston było z niego więcej pożytku, ale starał się ją ignorować... I koncentrować się na rozwoju wydarzeń.
W porządku, po kolei... Musiał po prostu to wszystko ogarnąć i jakoś sobie poukładać. Dziecko przesuwało się szybciej niż wcześniej i dalej kierowało się w tę samą stronę, lecz przynajmniej Cess przepędziła postronnych. To dobrze, ale wiązał się z tym jeszcze jeden plus, a mianowicie dziewczyna nie przejmowała się ich obecnością tuż obok... A Josh lubił nie czuć się bezpośrednio zagrożony. Niszczenie terenu póki co ignorował. Z jednej strony wiedział, że nie przysporzy im to żadnych fanów, z drugiej wolał skupić się na ratowaniu ludzi... A przecież i tak ograniczyli zagrożenie.
Na moment wzrok blondyna wbił się w Laurie. Rozumiał, że robiła co mogła, ale ta praktyczna część jego osobowości protestowała, że efektów tak czy siak nie było widać, więc dziewczyna powinna już przestać. Co prawda nie sądził, aby go posłuchała, gdyby jej to powiedział... O ile w ogóle by go usłyszała... I to głównie dlatego zdecydował się nie marnować oddechu na zbędne słowa. Potrzebowali lepszego planu, a do tego momentu jego uzyskania mogli jedynie kupować sobie więcej czasu. Problem polegał na tym, że wyjątkowo uzdrowiciel nie wiedział co dalej. Nawet jeżeli zdobyliby zainteresowanie dzieciaka, to jak mogliby do niego później dotrzeć? Jak przekonać go do współpracy?
Niemalże panicznego analizowania sytuacji nie przerwała Elixirowi nawet zmiana zachowania dziewczyny. Wysiłki Nori i Laurie chyba nie szły jednak całkowicie na marne... W porządku. Zawsze to kolejna chwila do namysłu, choć w tym wypadku upływ sekund zdawał się nie przynosić żadnych nowych rozwiązań. Nastolatek odnosił wręcz wrażenie, że im głębiej się zastanawiał, tym większą miał w głowie pustkę i tym ciężej było mu zebrać myśli w logiczną całość. Szczerze nienawidził tego uczucia.
Sprawy uległy jednak gwałtownej zmianie, kiedy dziecko w końcu złapało się na sztuczkę ze światłami. Choć to właśnie o to im chodziło, Josh nie wziął pod uwagę, że przez ich działania Laurie mogła oberwać... I to po części ten fakt, a po części zaskoczenie samo w sobie sprawiły, że blondyn wzdrygnął się wyraźnie i odruchowo zaczął się wycofywać. Nie zdążył tego nawet dobrze przemyśleć. Wystarczyła mu świadomość, że mógł skończyć podobnie, a jego nogi zareagowały praktycznie bez konsultacji z mózgiem. To się chyba nazywało instynkt samozachowawczy. U Elixira czasem nie łączył.
Kiedy sekundę czy dwie później umysł uzdrowiciela zdecydował się wreszcie dorzucić swoje trzy grosze, chłopak odbił na swoje prawo, a więc w stronę przeciwną do drzew. W końcu lepiej było zejść z linii ataku, niż tylko się od niego oddalać, prawda? Nie wspominając już o tym, że nastolatek wolał przebywać na otwartym terenie, na którym nie mógł dostać żadną gałęzią czy pniem.
Przez cały ten czas uzdrowiciel był świadomy tego, że Nori kontynuowała swoje zabiegi, lecz jego uwaga skupiła się na Laurie, gdy ta odsunęła się od bariery i podleciała do niego samego. Podążał za nią wzrokiem aż do momentu jej lądowania i dopiero wówczas skierował spojrzenie z powrotem na przeciwnika, równocześnie kiwając głową na słowa Transonic.
- Może. Napisałem do paru osób, przy odrobinie szczęścia dostaniemy wsparcie. Może Laurę, może Kellera, może Jay'a z bratem albo jeszcze kogoś innego - odparł, w dalszym ciągu dbając o to, aby nie znaleźć się na drodze przemierzanej przez dziecko. Prawdę mówiąc najbardziej liczył na pojawienie się kogoś, kto potrafiłby przygotować spójny plan działania, a do tego nadawałaby się większość wymienionych przez niego osób i nie tylko, bo na przykład David również... Ale poza tym przydałby im się też nowy zestaw mocy. Skoro zaś już o nich mowa...
- Pilnuj nas za nas oboje - zarządził, nie tłumacząc jednak Laurie co dokładnie miał przez to na myśli, tylko po prostu ujmując ją za nadgarstek. Lecząc musiał się skupić, a przecież nie chciałby zostać czymś zaskoczony w trakcie, dlatego zmuszony był polegać pod tym względem na rówieśniczce. Liczył na jej domyślność, bo naprawdę nie powinni marnować czasu na wyjaśnienia.
Dłoń blondyna natychmiast otoczyło jasne, biało-złote światło. Choć nie pracował teraz ze zwykłą, miękką skórą, tylko z jej kryształowo-łuskowym odpowiednikiem, to sama zasada działania pozostawała niezmieniona. Prawdę mówiąc jego energia biokinetyczna wykonywała za niego większość roboty, nie musiał jej nawet szczególnie nakierowywać... Dobrze, że rany nie były aż tak głębokie. Uzupełnianie i łączenie tkanek, naprawianie ścianek uszkodzonych naczyń krwionośnych... To było proste i znajome. Szybkie. Do tego praktycznie bezbolesne, bo wyłącznie na czas leczenia Josh przytępił trochę odbiór sygnałów z nocyceptorów na zranionych obszarach. Już po chwili było po wszystkim.