Valhalla

Skupiając się na swoim zadaniu, Josh tylko jednym uchem słuchał tego, co miała mu do powiedzenia Laurie oraz niespecjalnie przyglądał się otoczeniu, w pełni polegając na jej czujności. Leczenie powierzchownych obrażeń było łatwe, jasne, ale to nie oznaczało, że nie powinien się do niego przykładać. Zawsze dbał o to, by nie nawalić, nawet wtedy, gdy jego rola ograniczała się jedynie do nadzorowania praktycznie automatycznego działania jego energii biokinetycznej. Może był pod tym względem odrobinę przewrażliwiony.
W związku z powyższym chłopak najpierw usłyszał, a dopiero potem wyczuł i zobaczył, że sprawy drastycznie skręciły ku gorszemu... W czym pomogło mu również to szarpnięcie do tyłu w wykonaniu Laurie. W tym momencie proces uzdrawiania jej ran był już zakończony, więc nastolatek mógł bez problemu oderwać się od rówieśniczki i wreszcie porządnie rozejrzeć się po okolicy... Bardzo szybko się zmieniającej okolicy. Mimo to spojrzenie blondyna ponownie przeskoczyło na Transonic, gdy ta znów się odezwała.
- Nie ma sprawy - odpowiedział tylko na jej podziękowanie, rozsądnie postanawiając zachować dla siebie informację, że początkowo sam rozważał wezwanie policji. Dobrze, że ograniczył się jedynie do wysłania wiadomości do ich znajomych z Instytutu... W praktyce może wiele to nie zmieniało, bo młoda i tak się wściekła, ale w ten sposób przynajmniej nie ponosił za to odpowiedzialności. Raczej. Chyba że to Cess gdzieś tam w oddali zdecydowała się podążyć za jego pomysłem, ale skoro wcześniej mu to odradzała, to raczej nie zmieniłaby nagle zdania, prawda?
Elixir znów potoczył wzrokiem dookoła siebie, starając się równocześnie ocenić stopień zagrożenia - wysoki, to wiedział od razu, ale zależało mu na szczegółach dotyczących zdolności dziecka - jak i zorientować się gdzie znajdowali się ludzie. Laurie przy nim, Nori całkiem po drugiej stronie dziewczyny, Cess na boisku... No i do tego ci nieszczęśni policjanci. Jeżeli o niego chodziło, wsparcie mogłoby wpaść w każdej chwili... Ale obecnie Josh nie był nawet w stanie stwierdzić ile dokładnie minęło czasu od momentu, gdy je wezwał. Niewiele. Prawdopodobnie za mało, by się zorganizować i dotrzeć na miejsce.
Podczas tych wszystkich rozmyślań i rozglądania się po otoczeniu chłopak robił też wszystko, aby osłonić się przed szalejącym wiatrem. Jego ciało wciąż było wzmocnione po niedawnej podniebnej podróży w ramionach Transonic, ale zagęszczenie tkanek jeszcze bardziej nie mogło mu zaszkodzić... Ani tym bardziej odbudowywanie na bieżąco uszkadzanego naskórka. Uzdrowiciel poprawił też warstwę ochronną na oczach, bo w innym wypadku zaszłyby mu one łzami - o ile w ogóle mógłby je trzymać otwarte. Mimo to nastolatkowi aż ciężko było normalnie oddychać, a nie chciał aż tak gruntownie przebudowywać swojego organizmu, aby coś na to poradzić. Eksperymentowanie z samym sobą na polu walki brzmiało mu na bardzo kiepski pomysł.
Pomimo całej kontroli, jaką posiadał nad swoim ciałem, Elixir mimo wszystko drgnął lekko, gdy całkiem niedaleko niego i Laurie eksplodowało drzewo, z hukiem i w istnym deszczu drzazg. Chociaż tyle dobrego, że przy falach powietrza uderzających od dziecka na zewnątrz nie było szans, żeby takie odłamki uderzyły bezpośrednio w nich... Ale z drugiej strony blondyn naprawdę nie chciałby sprawdzić czy przeciwniczka potrafiłaby zrobić to samo z człowiekiem. Rozsądek podpowiadał mu, że prawdopodobnie tak... I najwyraźniej miał rację, gdyż spojrzenie Josha padło na Cess właśnie w momencie, gdy ją również spotkał podobny los. Tym razem nastolatek już nie zadrżał. Spiął się na moment, wstrzymał oddech, a jego uwaga skupiła się przy Mercury, gdy odruchowo starał się sięgnąć ku niej swoimi zdolnościami i ocenić jej stan... Ale nawet się nie odezwał, nie spróbował poinformować o tym zajściu Laurie, która patrzyła w innym kierunku.
Nieorganiczna postać Cess oraz dzieląca ich oboje spora odległość uniemożliwiały Elixirowi ustalenie co się z nią stało, ale widział, że na swój sposób się poruszała... Więc był prawie pewien, iż w końcu dziewczyna będzie potrafiła z powrotem się złożyć. Oby, bo on nie mógł teraz nic dla niej zrobić, nie tak, jak dla Transonic. Zaraz potem zainteresowanie blondyna przesunęło się ku policjantom, którzy również znajdowali się daleko, ale przynajmniej posiadali normalne ciała, więc być może mógłby ich jeszcze wykryć. Nie dojrzał na własne oczy co im się przytrafiło, ale zostali powaleni, więc nie mogło być zbyt dobrze... A on chciał poznać jak najwięcej szczegółów.
Przez ten czas Nori zdążyła znów do nich podbiec i Josh z zadowoleniem odnotował, że przynajmniej jej nie stało się nic poważnego. W zaistniałych okolicznościach było to marne pocieszenie, ale innych pozytywów nie widział, więc brał to, co mu oferowano. Obie jego towarzyszki zdawały się dochodzić do podobnych wniosków do niego... Czyli takich, że nie mogli tutaj nic zdziałać, a przynajmniej nie w celu zatrzymania tego dziecka. Co im pozostawało? Poza zebraniem Cess, które w tej chwili byłoby co najmniej ryzykowne.
- Na boisku. Wypatruj w poziomie - skomentował od razu ostatnie słowa Laurie, lecz nawet nie czekał na to, aż dziewczyny spojrzą we wskazaną przez niego stronę, odezwą się albo zareagują w jakiś inny sposób. Nie, zamiast tego blondyn od razu mówił dalej, szybko, ale starając się odzywać na tyle głośno, aby nie miały problemu ze zrozumieniem go pomimo szumu wiatru.
- Wycofujemy się. Zabierzcie policjantów poza zasięg jej wzroku. Wzywamy naszych, ale tym razem X-Men, oni niech sprowadzą Tarczę do zabezpieczenia terenu i ewakuowania miasteczka. Od tego powinniśmy byli zacząć. I od zorganizowania telepaty - zadecydował, mając nadzieję, że - tak jak w Houston - dopisze mu szczęście i z jakiegoś powodu dziewczyny postanowią nie kwestionować jego poleceń.
W czasie tej wypowiedzi dłoń nastolatka wsunęła się już do kieszeni jego spodni i jego palce zamknęły się wokół telefonu.  Do kogo z dorosłych - ważnych dorosłych - miał numer? Do Rahne, o to zadbał dłuższy czas temu, ale wiedział, że jej już nie było w szkole. Drugą opcję stanowiła Dani, która na pewno potem go zamorduje, ale przynajmniej powinna zachować zimną krew i dobrze ustawić sobie priorytety. Najpierw pomoc dla miejscowej ludności, potem kazania i szlabany... Których on i tak nie dotrzyma, o czym pewnie oboje wiedzieli.
Teraz Elixir czekał tylko i wyłącznie na decyzję, czyli najlepiej na zgodę swoich towarzyszek, gotów w każdej chwili zacząć wycofywać się w spokojniejsze miejsce... I komponować wiadomość do swojej opiekunki, bo w tych warunkach raczej by go nie usłyszała, gdyby do niej zadzwonił. Poza tym uzdrowiciel pozostawał czujny. Może i do tej pory dziewczyna ich nie atakowała, ale wyraźnie miała coś mocno nie tak z głową, więc w każdej chwili mogła zmienić zdanie. Josh podejrzewał, że była w jakimś stopniu niedorozwinięta, ale z tej odległości nie potrafił tego potwierdzić.

Po wylocie z Instytutu, z bratem na plecach, Sam od razu skierował się na południe, nawet nie komentując przytyku ze strony Jay'a, a jedynie przewracając na niego oczami. Przy bramie zauważył jakieś niewielkie zbiorowisko, ale nie zwolnił, aby lepiej przyjrzeć się jego uczestnikom i przebiegowi... W końcu czas uciekał, a co by się pod szkołą nie działo, X-Men na pewno mogli to załatwić sami - a on obiecał bratu pomoc i to miało priorytet.
Mężczyzna wiedział gdzie mniej więcej powinien szukać Valhalli, ale po cichu liczył na to, że z góry zobaczą jakiś znak, że to właśnie tam powinni wylądować. Po drodze na wszelki wypadek włączył maskowanie, prezent od nerdzików, własnym polem siłowym niwelował z kolei dźwięki towarzyszące jego mocom - przez co z zewnątrz byli niewykrywalni dla gołego oka czy ucha. W końcu naprawdę nie byłoby dobrze, gdyby ktoś na podstawie jego przelotów namierzył szkołę... Choć wciąż dziwił się, że tak długo udawało się utrzymywać ją w ukryciu.
Przy jego prędkości - a z rozmysłem nie rozwijał nawet maksymalnej, choć wysoką - podróż potrwała tylko krótką chwilę... I najwyraźniej niewypowiedziane życzenie mężczyzny się spełniło, bo już z daleka był w stanie dojrzeć chaos panujący przy jeziorze. Zbliżając się, Sam zaczynał poważnie żałować, że coś takiego sobie wykrakał, lecz jednocześnie starał się już ocenić co właściwie się działo i jak najlepiej będzie temu przeciwdziałać.
Przynajmniej to dziecko-mutanta z wiadomości łatwo było namierzyć... Ale za to już sama skala zniszczeń nie napawała blondyna optymizmem. I pomyśleć tylko, że dopiero co obiecywał Bobby'emu, że nie będzie się wychylał... Dobrze, że przyjaciel szybko mu wszystko wybaczał, a taką sytuację tym bardziej powinien zrozumieć.
Gwałtownie zwalniając - czego skutki całkowicie unieszkodliwiło pole siłowe - a następnie zatrzymując się wysoko w powietrzu, lecz nie wyłączając maskowania, Sam zerknął przez ramię na brata, w tym samym momencie układając dłoń na jego nadgarstku, aby jeszcze przez chwilę go przy sobie przytrzymać. Wciąż utrzymywał wokół nich barierę, więc nie chciał, żeby Jay za wcześnie spróbował odlecieć i w nią uderzył... A poza tym miał mu coś ważnego do powiedzenia.
- Zostań tutaj i obserwuj z góry. Zabiorę policjantów w bezpieczniejsze miejsce, a potem spróbujemy coś zrobić z tą mutantką - nakazał, choć tak naprawdę nie zdziwiłby się, gdyby brat go nie posłuchał i mimo wszystko zdecydował się polecieć do swoich. Tak czy siak Cannonball musiał przynajmniej spróbować o niego zadbać, a na tej wysokości zagrożenie zdawało się być o wiele mniejsze i mężczyzna głównie tym się sugerował.
Puściwszy wreszcie rękę Jay'a, Sam pozwolił mu się odsunąć, po czym skierował się już w dół, zakręcając dookoła centrum wydarzeń, aby przybyć do policjantów z boku, a dokładniej od strony jeziora. Ufał swojej barierze ochronnej. Jak długo była sprawna, mogła wytrzymać naprawdę wiele, więc teraz również nie powinna mieć problemów... Szczególnie, że urządzenie maskujące w dalszym ciągu działało, kryjąc go przed wzrokiem dziecka i innych osób.
Blondyn nie musiał zwalniać, aby pochwycić dwóch z policjantów, po jednym na rękę, w miarę możliwości tak, aby trzymać ich jak najbardziej pewnie i stabilnie. Jego pole siłowe sięgnęło ku nim jako pierwsze, amortyzując działające na nich siły, dzięki czemu mógł szybko ich porwać. Przy nawiązaniu kontaktu oni również stali się niewidzialni, a Cannonball skierował się wraz z nimi za drzewami aż do głównej ulicy i pozostawił ich przed jakąś restauracją. Przeleciał na tyle blisko niej, że pewnie zatrzęsły się jej szyby - i dobrze, bo to powinno zwrócić uwagę personelu i klientów.
O ile tylko wszystko do tej pory poszło dobrze, mężczyzna zamierzał zrobić kółko i powtórzyć ten manewr, aby w końcu usunąć z najbardziej zagrożonego terenu wszystkich policjantów. Co później... Tego jeszcze nie wiedział, ale skłonny był skontaktować się z A.I.M. Być może nerdziki zorganizowałyby coś z falami dźwiękowymi albo psychicznymi... Albo cokolwiek innego przydatnego.

Zanim jeszcze którakolwiek z dziewcząt zdążyła ustosunkować się do jego poleceń, kątem oka Josh wychwycił już ruch - różniący się od wszystkich dotychczasowych i przede wszystkim wypadający ponad nimi. Dosłownie sekundę zajęło mu zorientowanie się co właściwie widział, lecz w tym czasie i tak odruchowo odchylił już głowę lekko do tyłu, aby prześledzić wzrokiem zbliżającego się, a następnie opadającego obok nich Jay'a.
Uzdrowiciel dopiero co go wezwał, więc oczywiście nie czuł się zaskoczony jego obecnością samą w sobie, ale za to strój rówieśnika wpędził go już w stan krótkiego zawieszenia. Obcisły, z przewagą czerni, wyraźnie przygotowany pod misje... Rudzielec raczej nie zorganizowałby sobie czegoś podobnego z własnej inicjatywy, a już na pewno nie w tym kolorze, więc wnioski nasuwały się same. Najprawdopodobniej takie miały być ich nowe kostiumy.
Pierwsza myśl nastolatka brzmiała tak, że będzie w tym wyglądał bosko. Co prawda był to dla niego stan naturalny, co potwierdzały niezależne od siebie źródła, ale brakowało mu lepszego słowa, więc niestety musiał zadowolić się właśnie tym określeniem. Być może sam przygotowałby odrobinę odmienny projekt, ale nie narzekał. Krój tak czy siak przypominał mu trochę jego dotychczasowy uniform... Szczególnie pochwalał odsłonięte ramiona.
Druga myśl Josha była z kolei taka, że Jay też świetnie się prezentował. Jasne, już wcześniej nosił przylegające do ciała kostiumy i blondyn mógł się na to napatrzeć do woli, ale w czerni po prostu było coś takiego... Może chodziło o to, w jaki sposób podkreślała mięśnie i kształty? O grę światła i cienia na materiale? Nie potrafił dobrze opisać tego wrażenia, wiedział za to, że treningi i misje będą od tej pory jeszcze przyjemniejsze pod kątem wizualnym. Ciekawe czym będą się różniły stroje dziewczyn...
Umyślnie przesuwając powoli wzrokiem po sylwetce aniołka, Elixir powstrzymał odruch zagwizdania - ale tylko dlatego, że mieli teraz poważniejsze sprawy na głowie - i ograniczył się do kiwnięcia głową na słowa rudzielca oraz wykonania w jego stronę kilku kroków, żeby zatrzymać się tuż obok niego. Nie widział nigdzie jego brata, ale wierzył mu na słowo, a poza tym tak czy siak spodziewał się przybycia Cannonballa. I naprawdę nie poczuł się ani trochę zagrożony obecnością starszego i bardziej doświadczonego w roli lidera mężczyzny. Zupełnie. Dopiero co mówił o konieczności wezwania X-Men, więc wszystko było w porządku.
- Nie wiem czy skupię się na dowodzeniu, jeżeli dostajemy takie stroje - skomentował jednak, bo tego nie mógł już sobie odpuścić. Brzmiał na pewnego siebie, jak gdyby spodziewał się, że faktycznie zostanie przywódcą, nawet jeżeli tak naprawdę podejrzewał, że rola ta prawdopodobnie przypadnie jednak Kellerowi. Od początku wszystko na to wskazywało i w głębi ducha wątpił, aby coś miało się zmienić tylko dlatego, że ktoś inny pokazał się od dobrej strony. Świat tak nie działał, nie był sprawiedliwy. Nie wspominając już o dawnych argumentach Dani...
Skupiając się przez chwilę na Jay'u, jego stroju i słowach, uzdrowiciel nie od razu zwrócił uwagę na to, że wiatr stał się jeszcze ostrzejszy, nawet dla jego zagęszczonej i stale regenerowanej skóry. Początkowo myślał, iż to tylko takie wrażenie... Ale po paru sekundach - przy mocniejszym uderzeniu powietrza, przez które musiał się aż zaprzeć, żeby zachować równowagę - dotarło do niego, że coś rzeczywiście się zmieniło. Spojrzenie chłopaka jak na zawołanie oderwało się wówczas od jego rówieśnika i wróciło ku głównemu problemowi tego dnia, a równocześnie wyraz jego twarzy znów spoważniał. Nie widział oblicza przeciwniczki, a przy dzielącym ich dystansie nie mógł nic z niej wyczytać, ale i tak nie podobało mu się dokąd to wszystko zmierzało. Miał złe przeczucia i już żadnych dobrych pomysłów.
Chłopak słyszał dookoła siebie kolejne wybuchy i coraz trudniej było mu nie zamykać oczu, nawet pomimo dodatkowej warstwy ochronnej, którą na nich wytworzył. Mrugał znacznie częściej, ale niewiele mu to dawało, więc ostatecznie uniósł prawą rękę, aby przynajmniej częściowo osłonić oczy dłonią, a przy okazji zgarnąć i przytrzymać trochę włosów nad czołem, żeby nie latały mu we wszystkie strony. Będzie miał potem zrujnowaną fryzurę. Świetnie, nie mogło być lepiej...
Kiedy tylko ta myśl zawitała w głowie blondyna, świat najwyraźniej zdecydował się mu udowodnić, że się mylił. Nastolatek miał wrażenie, że w okolicy prawa fizyki uległy jakiemuś nagłemu zakłóceniu. Wznoszenie się wody, gałęzi i innych śmieci przeciwstawiało się podmuchom powietrza, a do tego przez chwilę wydawało mu się, że czas zwolnił... Nim zrozumiał, że wcale nie, bo sam mógł się normalnie poruszać i tylko coś było nie tak z wiatrem. Dziwne, podejrzane, nietypowe... Na swój sposób złowieszcze, przez co Elixir doświadczył szybkiej wizji niemalże jak z Oszukać przeznaczenie i aż się przez to wzdrygnął.
Sam nie był do końca pewien co wydarzyło się w ciągu następnej chwili. Pamiętał, że Jay poruszył się jako pierwszy, a potem jego własne ciało zareagowało już automatycznie, dostosowując się do tego, co się z nim działo... Poczuł wokół siebie najpierw ramiona, a potem skrzydła rudzielca, zarejestrował miękkość jego piórek w tych miejscach, gdzie miał odsłoniętą skórę, czyli głównie na twarzy i dłoniach... Nie wiedział w którym momencie zamknął oczy oraz pochylił głowę, ani tym bardziej kiedy jego ręka znalazła się wokół szyi aniołka, z przedramieniem zakrywającym ją od tyłu. To również był instynkt, nakazujący mu osłaniać te delikatne punkty. Jego druga dłoń przesunęła się po klatce piersiowej i boku Jay'a, ale obcisłe kostiumy miały to do siebie, że ciężko było pochwycić ich materiał, więc to mu się nie udało... A i tak nie wiedział co by przez to zyskał. Chyba nic.
Gdyby zdążył się zastanowić i przemyśleć sprawę, najpewniej by zaprotestował. Nie potrzebował ochrony, nie tak jak inni, nie jak Nori. Co by mu się nie przytrafiło, prędzej czy później doszedłby do siebie, więc obaj z Jay'em byli w tej samej sytuacji. Równie dobrze to on mógłby kryć rudzielca... A zamiast tego wylądował pod nim na ziemi. Nie, nie całkiem na ziemi, bo pod sobą miał jeszcze warstwę piór, która trochę złagodziła jego upadek, ale nawet przy niej plecy i tak zabolały. Serce biło mu szybko, w gardle mu zaschło, ze stresu nie tylko czuł, ale i praktycznie słyszał przepływ własnej krwi...
Wiedział, że adrenalina i szok sprawiały, że póki co nie było mu jeszcze bardzo źle i doskonale rozumiał, że powinien to wykorzystać, ale zmuszenie się do ruchu przyszło mu z trudem. Dotykał szyi Jay'a i z powodu tego kontaktu przez pierwszych kilka sekund nie potrafił ocenić które uszkodzenia należały do kogo... Ale zaraz westchnął głęboko dla uspokojenia i spróbował wziąć się w garść. Musiał. Od tego tutaj był.
Większość uszkodzeń przechodziła właśnie przez kolejne etapy powstawania i rozwoju siniaków... U nich obu, choć w większości u Jay'a. Te leczyły się szybko, więc się nimi nie przejmował. Zarówno jego biokineza, jak i czynnik regeneracyjny rudzielca nie powinny mieć z nimi żadnych problemów. Irytowała go jedynie ich liczba, która trochę go dekoncentrowała, bo jego moce instynktownie płynęły teraz ku wszystkim obrażeniom. Silniejsze rwanie odczuwał ze strony lewego skrzydła... Ale prędko upewnił się, że żadna z kości nie została połamana, a jedynie wybita i jego mutacja już łączyła siły z czynnikiem aniołka, żeby temu zaradzić... Choć było to trochę bardziej skomplikowane od usuwania siniaków.
Nagły ból przedramienia - dla odmiany własnego - utwierdził Elixira w przekonaniu, że jego organizm ustabilizował już zaburzony poziom substancji chemicznych i sprawił, że chłopak jęknął cicho, cały się wzdrygając. Wcześniej ledwo zwrócił uwagę na znajdujące się w tym miejscu uszkodzenie, przeładowany tak wieloma bodźcami, ale teraz dotarło do niego, że odczuwał również wilgoć na bluzie... I dopiero w następnej sekundzie opanował się na tyle, by ocenić szkody. Obcy, organiczny obiekt wbity w ciało, chyba kawałek drewna, przeszedł na wylot, nie naruszył kości... Zatrzymał się pomiędzy nimi. W porządku, nic strasznego, bywało gorzej. Najważniejsze, że kołek skończył w nim, a nie w szyi albo głowie anioła... Co pewnie by się stało, gdyby nie położył tak ręki.
- Spodobało ci się ostatnim razem? Bo teraz znowu będzie moja kolej - zagadnął cicho rudzielca, siląc się na humor, nawet jeżeli mówił przez zaciśnięte zęby. Równocześnie odchylił już ostrożnie ranną rękę w taki sposób, aby opierać łokieć na ramieniu Jay'a, ale przedramię skierować w górę. Starał się go nie obracać, aby ruch nie spowodował dalszych uszkodzeń tkanki, ale w tym samym czasie wyłączał też miejscowo receptory bólu. Mimo to tak czy siak miał wrażenie, że wciąż go odczuwał, choć wiedział, że nie mógł... Nie cierpiał tego, jak bardzo umysł potrafił się zasugerować prezentowanymi mu widokami, ale niestety musiał widzieć co robił. W końcu nie chciałby przypadkowo odsłonić czarnej plamy na swojej skórze.
Wolna ręka blondyna powędrowała wzdłuż klatki piersiowej aniołka, minęła jego ramię, a następnie sięgnęła nad jego karkiem i wreszcie chwyciła wystający kawałek drewna. Ubranie rozerwane było tylko z jednej strony, więc najwyraźniej po zagłębieniu się w ciele kołek nie miał już dość pędu, aby zrobić w nim drugą dziurę... Więc opłacało się ciągnąć tylko w jednym kierunku - tym, z którego obiekt wszedł w tkankę. Tak właśnie Josh uczynił, marszcząc przy tym czoło, wstrzymując dech i przygryzając dolną wargę. Pierwsze szarpnięcie okazało się zbyt słabe, za to zwiększyło krwawienie. Dopiero drugie załatwiło sprawę i Elixir mógł wreszcie odrzucić drewno na bok, w tym momencie oddychając już ciężko, ponownie zamykając oczy i rozluźniając mięśnie. Jego przedramiona powoli opadły na plecy rudzielca. Ciało obce zostało usunięte, więc resztą spokojnie mogła zająć się jego biokineza, namnażając komórki, łącząc tkanki, naprawiając naczynia krwionośne czy rozkładając pozostałości pokroju drzazg...
Uzdrowiciel czuł, że inne uszkodzenia - zarówno Jay'a, jak i jego własne - również zanikały, a żadne z nich nie wydawało się już na tyle poważne, aby wymagało jego zainteresowania. Skupił się tylko na przebiegu regeneracji skrzydła, tak na wszelki wypadek... Ale poza tym zmusił się do rozchylenia powiek, aby najpierw zerknąć na aniołka, a następnie rozejrzeć się na boki. Z tej pozycji nie było to łatwe.
- Co się właściwie stało? - spytał w końcu, szukając wzrokiem Noriko i Laurie, które stanowiły dla niego priorytet nad tamtym dzieckiem czy policjantami, którzy i tak znajdowali się wcześniej daleko, więc może nawet nie oberwali. Jasne, w razie czego byłoby mu ich żal, ale przecież w ogóle ich nie znał, a dziewczyny tak. Okolica wyglądała na jeszcze bardziej zniszczoną, czemu się nie dziwił, za to teraz zorientował się jeszcze, że odczuwana przez niego wcześniej wilgoć wynikała nie tylko z krwi, ale i z wody. Dzieciaka nigdzie nie widział, ale to też go nie zaskoczyło, skoro ustało działanie jego zdolności.

Po przeniesieniu dwóch policjantów w pobliże głównej ulicy, Sam od razu zakręcił, aby zrobić niewielkie kółko wokół pola walki i zniżyć lot od tej samej co poprzednio strony, czyli od jeziora. Uczynił to w mgnieniu oka, a mimo to zdążył odnotować kilka faktów, z których niektóre wydawały mu się istotniejsze od innych.
W pierwszej kolejności zauważył, że Jay'a nie było już na niebie. Od początku podejrzewał, iż tak się właśnie stanie, ale w głębi duszy aż do tego momentu miał nadzieję, że brat jednak się go posłucha i zostanie na bezpiecznej wysokości. Szybkie zerknięcie w stronę zbiorowiska uczniów dowiodło, że chłopak do nich dołączył i najwyraźniej nic mu nie było. Pozostałym chyba też nie, a przynajmniej nic poważnego.
Sytuacja zdawała się jednak zmieniać i pogarszać z sekundy na sekundę, przez co Cannonball nie do końca świadomie jeszcze bardziej przyspieszył, jak gdyby chciał wyprzedzić to wszystko, co wciąż mogło pójść nie tak. Zbliżył się do ostatniego z policjantów - ostatniego, którego tutaj widział, oby tylko żadnego nie przeoczył - i jego również pochwycił, tym razem obiema rękami. Jego pole siłowe znów usunęło negatywne efekty gwałtownego wprawienia mężczyzny w ruch i blondyn zaczął się już z nim wznosić, w myślach planując podrzucenie go do jego kolegów i powrót na miejsce... Lecz nie uleciał daleko, nim coś uderzyło w niego z boku.
Tak naprawdę Sam tego nie poczuł. Nie zabolało, bo jego bariera przejęła na siebie całą tę siłę... Nie mniej jednak został odepchnięty z wystarczającą mocą, aby nawet jego znaczny pęd oraz wyjątkowa zwrotność nie pozwoliły mu utrzymać obranego kursu. Mimo to nie odrzuciło go po prostu w kierunku przeciwnym do - jak mniemał - eksplozji, tylko po skosie do przodu. Zdecydowanie nie tam, gdzie zamierzał się znaleźć... Ale daleko od zagrożenia.
Blondyn wylądował wśród połamanych i powalonych drzew. Być może sam skosił parę z nich, ale szczerze powiedziawszy nie potrafił tego teraz stwierdzić. W normalnych okolicznościach jego pole siłowe powinno wyłączyć się tuż po zakończeniu lotu, ale mężczyzna zachował wystarczającą trzeźwość myślenia, aby je podtrzymać. To była jego pierwsza myśl, instynkt, który nakazywał mu być czujnym, skoro właśnie został zaatakowany, a miał kogoś pod swoją opieką.
Rozejrzenie się po okolicy szybko utwierdziło jednak Cannonballa w przekonaniu, że nie musiał martwić się kolejną rundą. Nigdzie nie widział mutantki odpowiedzialnej za te zniszczenia... Lecz prawdę mówiąc odnotował ten fakt czysto podświadomie, podczas gdy jego uwaga skupiła się na wyglądaniu brata i jego przyjaciół. Blondyn nie odczekał nawet paru sekund, aby sprawdzić stan policjanta. Oddychał i to było najważniejsze, ale Sam potrzebował upewnić się, że z Jay'em wszystko było dobrze. Pewnie powinien odstawić tego mężczyznę w pobliże restauracji... Ale to mogło jeszcze chwilę poczekać. Potem.
Wciąż ze swoim pasażerem, Sam znów wzbił się w powietrze, szybko obracając głowę i skanując wzrokiem okolicę. Na szczęście wypatrzenie młodych nie było trudne... Ale nie podobało mu się to, że wszyscy wciąż leżeli, nawet jeżeli widział, że się poruszali. Podzielili się, próbowali się wzajemnie chronić, w jakimś stopniu wiedzieli co robić - te wnioski automatycznie przewijały się przez głowę mężczyzny, gdy nadlatywał już w stronę boiska.
W końcu Cannonball opadł na ziemię i zaczął od przyklęknięcia na moment, aby ostrożnie ułożyć na niej rannego, po czym dopiero wyłączył swoje maskowanie. Mimo to jego spojrzenie nieustannie powracało ku Jay'owi. Oczywiście zdawał sobie sprawę z tego, jak silny był jego czynnik regenerujący, ale wybuchy miały to do siebie, że potrafiły rozrywać ciała, a coś takiego ciężko się naprawiało. Szczęśliwie chłopak zdawał się być w jednym kawałku... I w dość dobrym stanie, zważywszy na okoliczności. Sam nie krył westchnienia ulgi, gdy przynajmniej on zaczął podnosić się na równe nogi. Załapał się nawet na jego słowa, tuż po których podszedł do brata i ostrożnie ułożył mu dłoń na ramieniu. Nie chciał sprawić mu tym gestem bólu, gdyby coś wciąż było nie tak.
- Może jeszcze uda się ukryć powiązania z mutantami - wspomniał, licząc na to, że nerdziki będą w stanie zdziałać cuda. Przejęcie nagrań, jeżeli to miejsce łapało się na jakieś działające kamery, może podstawienie fałszywej wersji wydarzeń... Choć do tego ostatniego przydałaby im się współpraca S.H.I.E.L.D. W interesie agencji powinno być utrzymanie spokoju. Teraz jednak... Naprawdę powinni się zbierać.
- Pomóżcie koleżankom i policjantowi, a potem lecimy - zadecydował, domyślając się, że zmierzać mogły już do nich następne radiowozy... I oby karetki. Mieli mało czasu, dwóch sprawnych latających, nawet jeżeli nadludzko silnych... Oraz sporo do załatwienia, dlatego też Sam na moment zacisnął palce trochę mocniej na ramieniu brata, po czym cofnął rękę i odsunął się o krok, uruchamiając już swój komunikator. Kontakt z A.I.M. był podstawą.
- Potrzebuję wsparcia. Pod moim obecnym położeniem doszło do eksplozji, a wcześniej do walki z osobą o nadludzkich zdolnościach. Trzeba to natychmiast zatuszować, przynajmniej na tyle, żeby nikt nie miał dowodów na połączenie sprawy z mutantami. I wyjaśnijcie wszystko szefowi - nie podawał żadnych innych szczegółów, bo wiedział, że nie musiał. Nerdziki były najlepsze w tym, co robiły. Dało się na nich polegać.

Josh prawie miał ochotę zaprotestować, gdy Jay zaczął się z niego podnosić, najpierw tylko trochę, a potem niestety już całkowicie. Powstrzymał się przed tym jedynie dlatego, że doskonale wiedział, że sam również powinien jak najszybciej wstać i pomóc pozostałym... Ale nie oznaczało to, że był z tego powodu szczęśliwy. Kiedy więc rudzielec usiadł obok niego, uzdrowiciel zmusił się do ruchu, zaczynając od obrócenia się na bok, a następnie również podnosząc się do pozycji siedzącej, z jedną dłonią służącą mu za podparcie.
Choć chłopak zbierał już pierwsze informacje na temat stanu zdrowia innych osób w pobliżu, przy okazji z wyprzedzeniem dowiadując się o przybyciu Sama i jednego z policjantów, jego spojrzenie na moment zatrzymało się na jego własnym przedramieniu... Tym, które dopiero co wyleczył. Było mu trochę szkoda bluzy, bo wiedział, że raczej nie potrafiłby jej sam naprawić, a nie lubił prosić rówieśników o pomoc w takich sprawach... Krew za to nie przeszkadzała mu wcale. Zdążył do niej przywyknąć. Najbardziej interesowało go to, aby przez dziurę w materiale nie dało się dostrzec zmian na jego skórze, ale chwila dogłębnej analizy wystarczyła, aby uznał, że powinien być bezpieczny.
W międzyczasie oczywiście blondyn słuchał wymiany zdań pomiędzy aniołkiem i jego bratem, ale zdecydował się nie wchodzić żadnemu z nich w słowo. Obaj mieli rację, że wszyscy musieli się stąd jak najprędzej zmyć... A Josh tak czy siak zdawał sobie sprawę z tego, co do niego należało, więc nie potrzebował dodatkowych rozkazów. Prawdę mówiąc polecenie wywołało u niego falę irytacji, być może zwielokrotnionej przez to, że zaczynał się czuć coraz swobodniej z dowodzeniem, nawet jeżeli nieoficjalnym. Nie chciał myśleć o tym, co będzie, gdy w końcu jako drużyna dokonają na tym polu jakiegoś wyboru i nie postawią na jego kandydaturę... Laurę mógł jeszcze zaakceptować, ale nie Juliana.
Elixir najchętniej zacząłby leczenie od Noriko i Laurie, bo dla Cess tak czy siak nie mógł nic zrobić, ale nagła myśl bardzo skutecznie zmieniła jego zamiary. W końcu dosłownie w każdej chwili mogli zostać zmuszeni do odwrotu, a w takim wypadku dziewczyny zabraliby przecież ze sobą, policjant natomiast czekałby tutaj na lekarzy... Jego obrażenia były rozległe, tyle Josh wyczuwał, więc ostatecznie postanowił podnieść się z miejsca i skierować właśnie ku niemu. Przyklęknął obok jego ciała, cały czas uważnie nasłuchując tego, o czym mówił Cannonball. To... Brzmiało ciekawie. Kogo wzywał na pomoc? Nie X-Men, tego Elixir był pewien. Tarczę? Możliwe, bo agencja prawdopodobnie mogłaby zatuszować to zajście. Pracował dla niej? Współpracował z nią? Chłopak odnotował sobie w pamięci, aby później wypytać Jay'a o szczegóły.
Zaraz potem jednak rozświetlająca się dłoń blondyna wylądowała już na szyi policjanta, a jego uwaga skoncentrowała się na obrażeniach mężczyzny. Energia biomolekularna Elixira leczyła większość z nich automatycznie, z własnej inicjatywy kierując się do otarć, siniaków, wszystkich tych drobnych ran i uszkodzeń. To było proste. Popękane kości prezentowały już trochę większe wyzwanie... Z tego względu, że należało nie tylko je naprawić - ta część to nic wielkiego - ale również zadbać o to, aby wokół nich nie ostały się żadne odłamki. Takie resztki potrafiły okazać się bardzo niebezpieczne. Czasem powoli się przemieszczały i z zaskoczenia wbijały w narządy wewnętrzne... To właśnie dlatego rozłożenie ich było takie istotne. Na początek żebra, nimi Josh zajął się najdokładniej, potem obojczyk... I na końcu ręka. Wszystkim innym mutacja chłopaka zajęła się sama.
Następna w kolejce była Laurie, znów z logicznych powodów. Nie dość, że mogli jej zaraz potrzebować, aby odlecieć, to jeszcze dziewczyna zachowała przytomność, więc czuła ból - w przeciwieństwie do mogącej chwilę poczekać Noriko. Takie segregowanie rannych na mniej i bardziej pilne przypadki podobało się Elixirowi o wiele mniej teraz, gdy miał do czynienia ze swoimi, a nie z obcymi ludźmi... Ale weszło mu już w nawyk, więc starał się po prostu za dużo o tym nie myśleć, by nie mieć wyrzutów sumienia.
Blondyn przeniósł się bliżej Laurie i przyklęknął niedaleko jej głowy, a dokładniej pomiędzy nią i Noriko, aby potem nie musieć się już przesuwać. Do wyboru miał spore połacie skóry, a mimo to ułożył dłoń na ramieniu rówieśniczki. Z zewnątrz wydawała się być w całkiem niezłym stanie, pomijając trochę siniaków oraz kilka odłamków, do których chłopak od razu się pochylił, by szybkimi, sprawnymi ruchami je wyciągnąć. Resztę mogła już załatwić jego bioenergia, bo łączenie tkanek - chociaż grubszych i twardszych - nie było dla niej żadnym wyzwaniem. Nawet oparzenia w pobliżu ran czy oczu Elixir usuwał bez głębszego zastanowienia, skupiając się tylko na tym, aby wyłapać wszystkie uszkodzenia.
- I gotowe - poinformował dziewczynę po krótkiej chwili, cofając rękę z jej ramienia i natychmiast umieszczając drugą w pobliżu szyi Nori. Co prawda wcześniej nie widział tego, jak Laurie zasłoniła ją własnym ciałem, lecz domyślał się takiej wersji wydarzeń po rodzaju obrażeń odniesionych przez przyjaciółkę. Trochę siniaków z tyłu, ale głównie oparzenia... Nic przyjemnego, ale przynajmniej leczenie przebiegało szybko i prosto. Już wkrótce potem nastolatka wyglądała jak nowa i musiała się jeszcze tylko wybudzić. Elixir potrafiłby to na niej wymusić, ale uznał, że pewnie powinien pozwolić jej odpocząć.
Na moment Josh oparł obie dłonie na swoich własnych udach, a jego spojrzenie powoli przesunęło się pomiędzy twarzami wszystkich zebranych. On zrobił już swoje i tak naprawdę był gotowy do odlotu, choć wciąż zastanawiał się co z Cess. Nie skończyłoby się to najlepiej, gdyby w trakcie podróży im się rozlała i wyciekła ze sporej wysokości na ziemię... Może i nie zrobiłoby to jej poważnej krzywdy, ale zbieranie jej potem mogłoby spowodować problemy.
- Dzielimy się w pary? - spytał, bo takie rozwiązanie wydawało mu się być oczywiste. Trzy osoby potrafiące latać, trzy pozbawione tej możliwości... Żadna wyższa matematyka. Wreszcie uzdrowiciel podniósł się z trawy, odruchowo otrzepując spodnie i ogólnie starając się wyglądać tak, jak gdyby przed chwilą nie znajdował się w sytuacji zagrożenia życia. W końcu mieli być profesjonalną drużyną.

Podczas zgłaszania nerdzikom sytuacji i odbierania od nich odpowiedzi Sam nieustannie wodził wzrokiem po swoim otoczeniu, nie tylko mając na oku młodzież, ale i wypatrując problemów. W ostateczności - gdyby ktoś pojawił się w polu widzenia - powinni być w stanie zniknąć w ciągu kilku sekund, więc najpewniej nie zostaliby złapani czy zidentyfikowani, ale mężczyzna wolałby nie zdradzać obecności na miejscu jakichkolwiek mutantów... Nikogo. Nie wiedział jak A.I.M. podejdzie do wyciszania sprawy, ale chciał im to możliwie jak najbardziej ułatwić.
Obserwując proces uzdrawiania, blondyn czekał na odzew w napięciu, którego jednak nie dało się po nim poznać na zewnątrz. Nie chodziło o to, że wątpił w możliwości nerdzików albo w to, że w ogóle zareagują na jego wezwanie. Tym się nie martwił. Ci szaleni naukowcy byli gotowi czcić ziemię, po której Bobby stąpał, więc zrobiliby co w ich mocy, żeby pozbyć się jego kłopotów - a to obecnie oznaczało dbanie o interes mutantów. Sama niepokoiło jedynie to, aby zdążyli zorganizować wszystko na czas. Miał do czynienia z cudotwórcami, ale nawet dla nich istniały pewne granice.
Sekundy mijały i w końcu w komunikatorze odezwał się upragniony głos, a Samuel wypuścił z płuc powietrze, które nieświadomie wstrzymywał. Wiadomość trwała, lecz jeszcze w jej trakcie mężczyzna dojrzał już zbliżający się cień... A zaraz potem rzucający go z góry obiekt. Statek powietrzny. Rozpoznawał go, choć nawet nie chciał myśleć w jaki sposób A.I.M. tak prędko go tutaj przerzuciło. Stacjonował gdzieś w pobliżu? Zajmował się czymś innym i dla nich zmienił zadanie?
Choć w pierwszym momencie na ustach blondyna pojawił się lekki uśmiech, dzięki czemu uczniowie mogli się domyślać, że wszystko było w porządku, to wyraz ten szybko został zastąpiony ściągniętymi brwiami i wyraźnym niepokojem w oczach. Eksplozja pod firmą Bobby'ego? Nie w niej, tylko na zewnątrz... Przypadek czy próba ataku albo zastraszenia? Cannonball jakoś nie mógł uwierzyć w to pierwsze, bo w końcu zbyt wielu ich wrogów orientowało się kim był Sunspot... A kto wie, być może mścił się nawet ktoś, komu nie podobały się nowe porządki panujące w A.I.M.?
Jak by nie wyglądała prawda, Sam tak czy siak miał ochotę jak najszybciej popędzić do przyjaciela i pomóc mu rozwiązać sprawę. Z drugiej strony wiedział, że nie mógł sobie na to pozwolić, bo najpierw musiał zająć się bratem i jego towarzyszami... Z ciężkim sercem odkładał wylot do Bobby'ego, choć wiedział, że on to zrozumie. Albo przynajmniej miał taką nadzieję. Berto bywał czasami zazdrosny o uwagę...
- Startujcie. Lot wysoko, nie chcemy świadków - nakazał, skoro jedna parka była już gotowa do wyruszenia, a druga się do tego zbierała. W takim wypadku jemu przypadł obowiązek przetransportowania najbardziej poszkodowanej mutantki... Tak chyba było najlepiej, biorąc pod uwagę jej aktualną konsystencję. W swoim polu siłowym Cannonball mógł trzymać dziewczynę blisko siebie i nic go to nawet nie kosztowało, bo bariera i tak powstawała automatycznie, niezależnie od jego woli.
Nie czekając na reakcję młodzieży, Sam skierował się ku nastolatce i zebrał ją najdokładniej, jak tylko potrafił, po czym wraz z nią udał się za pozostałymi, od razu uruchamiając maskowanie. Po drodze minął statek powietrzny, ale nie poświęcił mu już więcej uwagi. Nerdziki na pewno wiedziały co robiły.

Z/t dla wszystkich do Instytutu.