Willow Park

Willow Park jest jednym z pięciu zielonych płuc Spring Valley i wśród nich drugim co do wielkości. Wśród licznych alejek najpopularniejsza jest Aleja Zakochanych. Znajduje się tutaj brama wolno stojąca, na które pary przypinają kłódki ze swoimi inicjałami, a klucz wrzucają do tutejszego stawu rybnego.

Dewizą parku jest cisza i spokój. Człowiek jest gotów zapomnieć, że tuż obok prowadzi droga stanowa numer 16.

Idealne miejsce na piknik.

Leżała na trawie w parku, słońce świeciło, ptaszki śpiewały w koronach drzew wijąc sobie gniazdka. Przechodnie spacerowali, rozkoszując się ciepłem lata.
A ją przywitał odruch wymiotny. Natychmiast, niemal w panice, zerwała się na równe nogi. To był błąd, bo swym gwałtownym zachowaniem tylko wzmogła przemożną chęć zwrócenia śniadania. Oparłszy się dłońmi o najbliższe możliwe drzewo poddała się w końcu jednemu z najmniej przyjemnych aspektów życia. Usilnie starała się przy okazji nie uświnić jak jakiś żul czy bezdomny, co jej się udało w pełni.
- Mogłaś mnie uprzedzić - Usłyszała w głowie zniesmaczony i zdezorientowany głos demona. No tak, dalej byli połączeni. Przynajmniej tyle dobrego iż w szaleństwie, które zwaliło im się na głowy jedno nie zgubiło drugiego.
Kiedy w końcu otarła usta chusteczkami, przepłukała wodą i pochwyciła zębami trzy listki mocno miętowej gumy do żucia (kobiece torebki to doprawdy pojemne twory), rozejrzała się dookoła, zdejmując z głowy przemoczoną czapkę i rozpinając ciepły płaszcz.
*Jak ja się tu do cholery znalazłam?* - Pomyślała. Najłatwiej byłoby przyjąć, iż całe zajście w Waszyngtonie w ogóle nie miało miejsca i nikt nie poluje na Alicję i Bailiffa a ona sama po prostu przysnęła rozleniwiona promieniami słońca. Ale nie było sensu się oszukiwać. Ponadto, raczej na pewno odbyła podróż. Jak daleką nie wiedziała. Więc pierwszy krok - zaczepić kogoś i spytać, pozbyć się natrętnego uczucia dezorientacji i zagrożenia jak u dzikich antylop, na które polują lwy.
I tu znów kolejne zaskoczenie, to błękitnooka i jej towarzysz zostali zaczepieni pierwsi. Przez chwilę przyglądała się dziewczynie siedzącej na ławce nim skojarzyła ją ze zjawą która pojawiła się ni z tego ni z owego podczas ucieczki. Odruchowo sięgnęła do torby prawą dłonią, zaciskając palce na pistolecie i przełknąwszy ślinę podeszła wolnym krokiem w kierunku palaczki. Starała się zachowywać powagę i wyglądać doroślej niż zazwyczaj.
- Gdzie jesteśmy?

Nie bała się dziewczyny, Bailiff tym bardziej. Alicja uśmiechnęła się tylko delikatnie, lecz w tym geście brak było większych emocji – raczej odruch bezwarunkowy niż przejaw jakiegokolwiek zrozumienia i ciepłych uczuć. Sama kiedyś, póki demon nie wrócił do niej na stałe, znajdowała się w podobnym stanie co stalowo oka. Interesujące, cóż bowiem mogło spowodować ten stan, jakie traumatyczne zdarzenie?
Otrzymała dobre wychowanie, zarówno w sierocińcu jak i u rodziny zastępczej, dlatego zdecydowała nie przerywać wypowiedzi Grace. Ponadto, z każdą kolejną chwilą utwierdzała się w przekonaniu iż było to warte powstrzymania przemożnej chęci odwrócenia się i po prostu odejścia w siną dal. Słowa osoby na skraju szaleństwa sprawiały iż uczucie strachu i ogólnie pojęte zdenerwowanie, o dziwo, ustępowały zaciekawieniu. Tak wielkiemu, że brązowowłosa skłaniała się by przyjąć zadanie, choćby było najbardziej absurdalnym i niewykonalnym, zrodzonym z umysłu osoby chorej i psychicznie niestabilnej.
*Daj spokój, mamy ważniejsze rzeczy do roboty!* - warknął w myślach Bailiff, który nie podzielał entuzjazmu dwudziestosześciolatki. - *Raz, że goni nas jakiś wariat a dwa, że jej po prostu nie ufam. Zna moje i twoje imię, zachowuje się niemal jakby mnie widziała pomimo iż teraz… współdziałamy ze sobą!*
- Miło mi cię poznać, Grace. – usiadła obok niej. Postanowiła udawać jak najzwyklejszą i najmilszą osobę, ot pierwszego lepszego przeciętniaka, może trochę głupka. Choć złote oczy kota mogły budzić wątpliwe zaufanie. Obawiała się trochę bezimiennego i bezcielesnego nieznajomego, bo równie dobrze mógł być to wyimaginowany przyjaciel dziewczyny, jak i jakiś niebezpieczny, niedostrzegalny dla nich przeciwnik. Ale jak to mawiają, jest ryzyko jest zabawa. – Powiedz mi, proszę, o jakim Metalowym Człowieku mówisz? I czym jest Koszmar?
*Wszystko będzie dobrze. Nawet z jednym pistoletem możemy zrobić mu z dupy jesień średniowiecza* - van Wryght uśmiechnęła się do swoich przemyśleń, lecz demon tylko westchnął ciężko. Gdyby go nie znała, pomyślałaby iż w jego głosie zabrzmiało zwątpienie lub wahanie o własny los?
*Nie masz pojęcia na co się porywasz*

Coraz mniej z tego rozumiała, coraz bardziej chciała po prostu wstać i odejść przed siebie nie przejmując się dłużej ani dziwnym grubasem z parku, ani nie do końca zdrową na umyśle Grace. Istotnym czynnikiem, który trzymał tu brązowowłosą była niewystarczająca ilość pieniędzy by kupić bilet powrotny do Waszyngtonu oraz kompletnie obcy teren Spring Valley. Gdyby miała swoją maskę, mogłaby po prostu porwać czyjś samochód i kazać kierowcy jechać tam, gdzie sobie tego zażyczy. Teraz było to niemożliwe, więc chyba była skazana na pozostanie w tym miejscu, przynajmniej póki nie wymyśli sensownego planu działania.
Westchnęła ciężko, opierając się plecami o drewniane sztachetki ławki. Koszmary. Pomijając te wywołane przez Bailiffa gdy zwiastował swoje ponowne przybycie, nie miała żadnych. Właściwie: nigdy nic jej się nie śniło, noce mijały zaskakująco szybko od zamknięcia powiek do ich ponownego otwarcia rano. Zawsze dziwnie się czuła gdy w szkole inne dziewczyny opowiadały o swoich wspaniałych przygodach w krainie marzeń sennych, przechwalając się czego tam nie robiły. Może trochę im zazdrościła. W końcu też czasem chciała mieć jakiś ciekawy sen, nigdy się go jednak nie doczekała. Ciepłe promienie słońca rozleniwiały Alicię, sprawiały że czuła się jakby płynęła, oddalając się od własnego ciała… Szybko spróbowała otrząsnąć się z tego przyjemnego błogostanu wiedząc cóż on zwiastuje, lecz było za późno. Powieki same zamknęły się na parę sekund i tyle wystarczyło. Gdy czerwone oczy z pionowymi źrenicami ponownie spojrzały na świat, brwi zmarszczyły się w gniewie, zniecierpliwieniu i… strachu?
Bailiff doszedł do głosu.
Demon, który przejął na jakiś czas ciało kobiety pozostawiając ją świadomą czynów które zamierzał wykonać, stanął naprzeciwko swojej ‘wybawicielki’ i złapał ją silnie za ramiona zmuszając by ta spojrzała mu prosto w oczy. Skrzywił się, obnażając ostre kły.
- Nie wiem kim jesteś, co potrafisz, ani jaki jest twój związek z tamtym kolesiem w parku – warknął groźnie swoim głosem, lecz niezbyt głośno. Wiedział iż dla ludzi przechodzących obok cała sytuacja wygląda już na nazbyt podejrzaną. – Ale jeśli szybko nie dasz mi jakiegoś powodu bym ci zaufał to nie będę się powstrzymywać i najpierw cię wyeliminuję a potem rozwalę każdego innego który stanie na mojej drodze. Wiesz zbyt dużo, widzisz zbyt wiele. A teraz liczę do dziesięciu…
Starał się jak mógł aby Grace nie usłyszała w jego głosie strachu a jedynie pewność co do swoich słów i zalążek głęboko skrywanej wielkiej mocy. Przecież nie musiała wiedzieć, że to jedna wielka mistyfikacja. Gdzieś tam w głowie brzęczały mu protesty Alicii, ale jej czas się skończył. Miała okazję wyjaśnić sprawę i nie skorzystała z tego, po prostu musiał przejąć stery.
- Raz…. Dwa…. Trzy….

O Bailiffie można rzec wiele rzeczy. Nie lubi mieszać się do czynnej walki, wykorzystuje do tego zazwyczaj innych ludzi i ich ciała, lubuje się w zawieraniu porozumień i paktów oraz nienawidzi z całego serca gdy ktoś próbuje zrobić z niego idiotę. Ale zbić go z tropu potrafią tylko nieliczni a do tego sztuka ta udaje się na tyle rzadko, by demon miał swego czasu opinię opanowanego do bólu. To znaczy, gdy jeszcze posiadał swoją pełną moc i nie musiał polegać na 'żywicielu'.
Kompletnie nie spodziewał się wybuchu płaczu ze strony Grace i trudno mu się dziwić. Dziewczyna zdawała się być raczej odporną na podobne do przed chwilą zastosowanego proste wymuszenia i groźby, ba! wydawała się wiedzieć o wiele więcej o zaistniałej sytuacji i całym tym cyrkiem z przenoszeniem ludzi na drugi kraniec Stanów Zjednoczonych. Tymczasem czerwonooki, który pożyczył sobie póki co ciało Alicii, w totalnym szoku puścił jej ramiona i z lekko otwartymi ustami i zmarszczonymi w niedowierzaniu brwiami cofnął się o pół kroku. Nawet niepewność i strach przed ścigających ich 'koszmarem' - kimkolwiek by nie był - i poczucie zagrożenia ze strony jego 'zleceniodawcy' - jakkolwiek Bailiff by mu się naraził w przeszłości - usunęły się w cień po konfrontacji z tak niecodzienną pomyłką co do zachowania rozmówcy. Ach, ci wariaci...
- No już, nie płaczże kobieto... - burknął pod nosem rozglądając się ukradkiem. No tak, przechodniów zaalarmował podniesiony głos Grace i teraz wszyscy przechodząc spoglądali w tę stronę. Co jak co, ale ani jemu ani tym bardziej Alicii nie uśmiechało się zwracać na siebie przesadnej uwagi. Jeszcze mała, gruba parodia kowboja zwęszyłaby przynętę i dopiero mieliby ciekawie. Z tylko jednym pistoletem i magazynkiem. Góra dwoma magazynkami, wsio ryba: na demona to i tak nie podziała. Bailiff uśmiechnął się krzywo i w jego mniemaniu uspokajająco do spacerowiczów, po czym opadł z głośnym westchnięciem na ławkę dokładnie w miejsce z którego nie tak dawno temu poderwał się by wstrząsnąć dziewczyną... Nikt nie powie że mu się nie udało, prawda? Po prostu skutek był z lekka niezamierzony.
*Brawo, Sherlocku* - gdzieś z podświadomości przebił się cyniczny wewnętrzny głos właścicielki ciała - *Narobiłeś swoje to teraz daj mi to naprawić*
*Takiego* - odparł pannie van Wryght i ponownie odsunął jej osobowość w kąt. Zbyt dawno nie 'udzielał się' by teraz ot tak po prostu przestać po wypowiedzeniu zaledwie kilku zdań. Powinna się cieszyć, że była świadoma jego poczynań. Gdyby chciał, mógłby mieć to młode, kobiece ciało na własność, ale nie było po co ryzykować. Błękitnooka miała silną wolę i nie zdziwiłby się, gdyby któregoś dnia odbiła to co do niej należy spod jego wpływów i na zawsze zamknęła swój umysł na manipulacje czarnowłosego. A tak żyją w idealnej równowadze, czerpiąc ze swej znajomości obopólne korzyści. Ach, niemal urocza parka.
Już miał pytać szurniętej dziewuchy o to, co zamierzają zrobić dalej, dokąd pójść - to było chyba jej rodzinne miasto, powinna wiedzieć najlepiej i cóż, to ona ich tu sprowadziła, powinna wziąć za do jakąś odpowiedzialność! - gdy rozległ się huk. Nie jakiś tam zwykły, choć w obecnej sytuacji to i taki wystraszyłby Bailiffa. Groźniejsze było zapewne to, co zostało zapowiedziane ów zdarzeniem. Małe, fioletowe i niezbyt wyraźne coś z fioletowym ogonem jak nyancat. Wszystkie mięśnie demona - a raczej Alicii - spięły się niczym u dzikiego zwierza który posłyszał myśliwego i lada chwila miał zerwać się do ucieczki. Coraz mniej mu się to podobało.
- Zabierajmy się stąd. Szybko. - Syknął pod nosem i miał nadzieję, że Grace albo rzeczywiście okaże się szybka, albo po raz kolejny użyje tych swoich dziwnych umiejętności teleportacji i przeniesie ich wszystkich. Najlepiej daleko. I z dala od ludzi. Afryka czy coś.