Willow St

Spectre nie była szczególnie zadowolona z tej misji. Co się zresztą dziwić. Na ten wieczór miała zaplanowane wygrzewanie się w fotelu z kubkiem kakao i wynikami dzisiejszego eksperymentu, który nadzwyczaj ją zaskoczył i chciała go dokładnie przeanalizować. Zamiast tego siedziała w chłodnym samochodzie mając w perspektywie wyjście z niego na zewnątrz, gdzie było jeszcze zimniej. A Azi była strasznym zmarźluchem i już teraz było jej nieco za zimno mimo swetra i kurtki. Aż strach pomyśleć co to będzie, kiedy zima rozkręci się na dobre, nie będzie chyba wtedy wyściubiać nosa z domu.
Ale nie czas był teraz na marudzenie, pojechała, to trzeba się na zadaniu skupić. Wyjrzała przez okno rozglądając się po okolicy. Cisza, spokój, porządek, istna sielanka, można by wręcz nakręcić jakiś filmik propagandowy jak to się miło mieszka w mieście. Ona sama miała mieszkanie w samym centrum, składała więc ciche dziękczynienie za szyby dźwiękoszczelne, a i tak czasami do jej lokum przedostawało się trochę ulicznego zgiełku. Nie było tu zresztą porównania, głośne, zapchane, czasem wręcz niebezpieczne ulice centrum i to miejsce na uboczu.
Trzeba było przyznać, że ten nieznany agent nieźle się ustawił. Chociaż jego obecna sytuacja była nieco podejrzana. Wersja, że taki oddany i skrupulatny pracownik nagle postanowił zrobić sobie nieplanowane wakacje była co najmniej dziwna. Nie spodziewała się też jakiś większych kłopotów, bo i okolica była spokojna i zainteresowany raczej nie posiadał takiego stanowiska, by dostać się na czyjś celownik. A co więc mogło chodzić? No i czemu wysyłają aż dwójkę agentów, skoro do rutynowej kontroli spokojnie wystarczyłby jeden? Chyba jednak coś się musiało święcić, pytanie tylko czy drobne nieporozumienie czy większa akcja.

Coulson nie był zbyt wielkim fanem zimy, ale jeśli miałby wybierać, to wolał troszkę zmarznąć zimą niż grzać się w garniturze latem. No, minusem zimy było to, że głupio się wygląda w okularach przeciwsłonecznych, ale agent już przywykł do tego, że ludzie dziwnie na niego patrzą - dobrze dopasowany garnitur zawsze przyciąga wzrok ludzi, bo ciekawości czy wścibskości się nigdy nie wypleni.

Jazda samochodem z agentką Spectre była cicha i spokojna. Coulson miał założone skórzane rękawiczki i trzymał dłonie ze splecionymi palcami przed sobą, na kolanach. Spoglądał za okno i chociaż wiedział, że ogrzewanie w samochodzie wysiadło, nie przeszkadzało mu to wcale, bo na garnitur miał założony naprawdę ciepły płaszcz.

Ciekawiła go ta nieobecność agenta Browna. Zawsze raporty dostarczał na czas i Coulson nawet nie musiał ich odsyłać do poprawki, pokreślonych na czerwono. Jego dotychczasowa praca była nienaganna, dlatego takie opóźnienie na początku przeszło płazem, ale do czasu. Nie zdziwił się, że wysłano dwóch agentów - jeśli agent Brown zaginął, to z naprawdę ważnego powodu. Odwrócił się do towarzyszki podróży z lekkim uśmiechem, ale zmarszczył brwi, kiedy zobaczył, że kobieta nie wygląda na zadowoloną z temperatury.

- Agentko Spectre, przepraszam, że nie zorientowałem się wcześniej, że ogrzewanie w samochodzie nie działa - powiedział. - Wymieniłbym go, ale nie mieliśmy już czasu.

Spectre osobiście nie znała agenta będącego przedmiotem zainteresowania tej misji. Pewnie wiele razy koło siebie przechodzili, może zamienili kilka słów, jednak go nie kojarzyła. Musiała opierać się na raportach, jednak do tych miała zaufanie. Wiedziała jednak, że na kartce nigdy nie odda się wszystkiego, co można by powiedzieć o człowieku.
-Ależ nie szkodzi, nie pana wina. Czasami się zdarza. Zresztą, zawsze moglibyśmy teraz iść po tym mrozie, a nie jechać - uśmiechnęła się lekko.
Tak, starała się patrzeć tylko na pozytywne strony sytuacji. W końcu nie było sensu teraz marudzić, stało się, trzeba było to znieść. Zresztą przedmiotem jej narzekań miał być wygodny, komfortowy, szybki samochód? Może i bez ogrzewania, ale na pewno mogło być gorzej, o wiele gorzej.
-Zresztą chyba jesteśmy na miejscu - zerknęła za szybę.
Opis okolicy się zgadzał, nazwa ulicy również i już tylko parę numerów dzieliło ich od celu, a więc od wyjścia na jeszcze większe zimno niż to w samochodzie.
-Mam nadzieję, że to jakieś zwyczajne nieporozumienie i szybko to załatwiły - mruknęła sama w to nie wierząc, no ale marzenia można mieć.

No tak, wszędzie znajdą się jakieś mało przyjemne typy. Ci tutaj właściwie nie odstawali od normy. Czując na sobie wzrok mężczyzny, którego już wcześniej sklasyfikowała jako najobrzydliwszego z całej grupki uniosła wyżej głowę i przyspieszywszy kroku pewnie przeszła obok. Tacy rzadko zaczepiają. Musza mieć znacznie więcej promili we krwi, a wtedy wystarczy takiego szturchnąć, by zwalił się na ziemię. A z obecnym, śliskim podłożem może nawet nie trzeba by takiemu pomagać w zaliczeniu bliższego kontaktu z podłożem.
Patrzyła uważnie na kamienicę do której zmierzali, kiedy cichy łoskot z tyłu kazał jej się obrócić. Zrobiła to na tyle szybko, że zdążyła jeszcze zobaczyć Coulsona leżącego na ziemi.
-Wszystko w porządku? - podeszła, gdy ten zdążył się już pozbierać. - Mogłam zwolnić, wystarczyło powiedzieć - miała lekkie wyrzuty sumienia przez narzucenie zbyt szybkiego tempa. To pewnie przez to zimno, normalnie jej się tak nie spieszy i zwraca uwagę, by nie wyprzedzać towarzyszących jej osób.

Zaśmiał się tylko i pokręcił głową na słowa Spectre.

- Nie, spokojnie, po prostu nie patrzyłem pod nogi, co przy takich warunkach było naprawdę złym pomysłem. - Nadal miał uśmiech na ustach, ale malał on z każdym krokiem, który zbliżał ich do mieszkania zaginionego agenta. Wiedział, że dzielnica za wesoła nie jest, ale nie podejrzewał, że aż tak. Zmarszczył brwi i gdy stanęli przed drzwiami Browna, tylko przelotnie rzucił okiem na to, co się stało z zamkiem.

Coulson pchnął drzwi i przepuścił Spectre przed sobą, ale wzrokiem już ogarnął cały bałagan. Czyli jednak przeprowadzenie śledztwa będzie wskazane, więc mogą zacząć od razu - od rozejrzenia się w pomieszczeniu i zobaczenia, czy na pewno zaszło tutaj to, na co chaos wskazuje.

- Najpierw sprawdzimy całe pomieszczenie, a następnie poinformujemy o tym centralę - powiedział do Spectre i ściągnął rękawiczki, kierując się wewnątrz pomieszczenia.

A jednak nie mogła chodzić o zwykłe nieporozumienie. Spojrzała na drzwi i zmarszczyła brwi. Tak, ktoś tu na pewno był, pytanie jednak co stało się z agentem. Po widoku mieszkania oczywistym było, że albo czegoś szukano, albo odbyła się tu niezła walka. Zastanawiała ją tylko jedna rzecz. Takie włamanie wymagało odrobiny czasu i na pewno dało się je słyszeć, czemu więc Brown nie zawiadomił nikogo? Na pewno pomoc przybyłaby w takim przypadku błyskawicznie. Może myślał, że poradzi sobie sam ale napastników było zbyt wielu? Otwarte okna mogłyby świadczyć o ucieczce, jednak w takim wypadku napadnięty raczej by się zgłosił, a nie ukrywał przez miesiąc. Cóż, teraz nie było sensu o tym rozmyślać.
Azara ogarnęła wzrokiem cały bałagan. Dokumenty, być może to o nie chodziło. Sądząc po bałaganie raczej nie leżały sobie spokojnie na stole w czasie włamania, pewnie więc w pośpiechu ich szukali. Tylko czy znaleźli?
Na słowa Coulsona skinęła głową i skierowała się na balkon by zerknąć czy była szansa ucieczki tamtą drogą i gdzie ewentualnie prowadzi, a nuż takie informacje się przydadzą.

Phil westchnął. Nie podobało mu się nic z tego, co widział i co zdążył przeanalizować. Nie czekał, aż agentka powie mu, co też na balkonie zauważyła. Po pobieżnym sprawdzeniu otoczenia nic szczególnego nie przykuło jego uwagi, więc postanowił powiadomić o tym, co na razie wie. Wyciągnął komunikator.

- Tutaj agent Coulson, razem z agentką Spectre znajdujemy się w mieszkaniu agenta Browna. Proszę przysłać grupę na rozeznanie, mieszkanie wygląda, jakby miała tu miejsce bijatyka, albo agent zzieleniał ze złości. - Phil uśmiechnął się kącikiem ust na ten swój mały żarcik. - Więcej szczegółów dostarczę po dokładnym zbadaniu terenu.

Tak więc Phil zabrał się za dokładne badanie terenu. Wyciągnął chusteczkę z kieszeni garnituru i zabrał się za powolne, metodyczne sprawdzanie wszystkiego w głównym pomieszczeniu.

- Agentko Spectre, mogłabyś sprawdzić później dalsze pomieszczenia? - rzucił, skupiając się na przeglądaniu wszystkiego, co mogłoby wydawać się dziwne. I owszem, natrafił na zdjęcia kobiety; zapamiętał, aby sprawdzić ją później - w końcu agent nie przekazał w papierach żadnej informacji mówiącej o tym, że posiada partnerkę.

Po ostatniej misji ramię wciąż dawało mu się we znaki, dlatego poniekąd ucieszył się na wieść o tej misji. Nie była ona nazbyt wymyślna, czyli taka do jakich zdążył przywyknąć, jednak lepsza niż nic. Powoli miał dość nicnierobienia, przez to jak oberwał. Zwłaszcza, że Sasza był "typowym" terenowcem, więc każda inna praca go najzwyczajniej nudziła lub niesatysfakcjonowała.
Przemierzał ulice Nowego Jorku, jakoś niespecjalnie zważając na zimno... inaczej, on sam nawet tego szczególnym zimnem nazwać nie mógł. Wyrastał w o wiele gorszych warunkach, w taką pogodę jak dziś mógłby wybrać się spokojnie na ryby, gdyby tylko to zajęcie go interesowało. Dlatego też mając stosunkowo dobry humor, po pierwsze, ze względu na pogodę, po drugie, przez możliwość oderwania się od nudnych obowiązków, nucił coś cicho pod nosem szukając odpowiedniej ulicy, co na szczęście nie zajęło mu wiele czasu.
Przyjrzał się dość pobieżnie okolicy, doszukując się czegoś... niezwykłego. Bo kto wie, być może i tu można by dostrzec jakiekolwiek ślady zniknięcia Browna. Nie miał wielu informacji dotyczących całej sytuacji, jednak dlaczego by nie spróbować od razu doszukiwać się różnych niezgodności. Kto wie gdzie kryją się poszlaki. Chociaż nie dostrzegł żadnych wyjątkowych oznak, udało mu się dojrzeć Spectre. Co prawda, średnio ją kojarzył, zwłaszcza, że nigdy specjalnie nie dbał o dobre znajomości z innymi pracownikami Tarczy. Jasne, mogło to pewne rzeczy ułatwiać, on jednak trzymał się myśli, że to tylko i wyłącznie utrudniłoby mu życie. Pozostanie na uboczu i wypełnianie swoich obowiązków jak najbardziej mu pasowało. Dlatego też odprowadził wzrokiem jej sylwetkę do auta agencji, by po chwili samemu wysiąść ze swojego pojazdu.
Podszedł pod budynek o wskazanym adresie przez chwilę mu się przyglądając. Nie był zbyt... zachęcający. Sasza mógł nawet zacząć się zastanawiać dlaczego taki agent jak Brown, nie postarał się o lepsze miejsce zamieszkania. Domyślał się, że raczej było go na to stać. Widać, coś go tutaj trzymało. Sprawy rodzinne, własne widzimisię, lub jeszcze inne powódki, w które Aristow wolał się nie zagłębiać. Przeszedł przez obskurną klatkę stając przed lekko uchylonymi drzwiami do mieszkania Jonathana. Przed wejściem przyjrzał się zamkowi, przez chwilę zastanawiając się czy włamywacz lub włamywacze, bo nie wiadomo ilu ich było zostawił jakieś ślady przy próbie zniszczenia zabezpieczenia. Nawet jeżeli nie przy samym tym punkcie, to być może na drzwiach lub pod nimi... Oczywiście, patrząc na to, iż było to miejsce gdzie mieszkała więcej niż jedna rodzina zidentyfikowanie odpowiednich śladów mogłoby potrwać, lub być kompletnie bezcelowe, jednak kto wie... Zawsze istnieje prawdopodobieństwo, że gdzieś wypadł włosek, pozostał jakiś nieuważny odcisk. Nawet profesjonaliści popełniają błędy. A takowy włosek wystarczyłby Aristowowi, aby zdobyć najważniejsze informacje dotyczące przestępcy. Wystarczyłoby się w niego na chwilę przemienić.
Pozostawił jednak za sobą te myśli, być może później o nich wspomni Coulsonowi, teraz powinien się pokazać, że przybył jako jego, pewnego rodzaju wsparcie.
Przeszedł przez próg, ostrożnie domykając za sobą drzwi, aby w razie czego nikt niepożądany nie dostrzegł na pierwszy rzut oka ich obecności w tym domu. Spojrzał na chaos panujący wewnątrz mieszkania, stwierdzając, że odnalezienie w tym wszystkich konkretnej poszlaki może być cholernie czasochłonne. Przez chwilę wręcz zwątpił w ich możliwości. Ostrożnie przedarł się do pomieszczenia, w którym znajdował się Phil, spoglądając w jego stronę. Widząc garnitur mężczyzny, nieznacznie zmarszczył brwi. Wciąż nie mógł pojąć, jak on może w tym ciągle chodzić. On - i spora część pozostałych tarczowców. Sam Sasza wolał się ubierać na tego typu misje w rzeczy... mniej rzucające się w oczy. Ot, zwykłe jeansy, szara bluza i lekko ocieplana, rozpięta kurtka. A patrząc na okolicę, garnitur tym bardziej wydawał się poniekąd... rażąco odstający od standardów.
- Znaleźliście coś... ciekawego? - Mruknął półgłosem w stronę Coulsona, skupiając na nim wzrok i czekając na odpowiedź. Być może w międzyczasie odkrył coś. Tak, coś, to dobry zwrot, bo sam Sasza nie wiedział praktycznie nic.
Jego głos zakłócił nagły huk, przez co współtowarzysz mógł go nie zrozumieć. Rosjanin odruchowo odwrócił się w kierunku, z którego dobiegł dźwięk machinalnie kierując swoje kroki w jego stronę. Ułożył dłonie, by w razie czego móc bez większych problemów dostać się do broni i ostrożnie zajrzał do gabinetu. Kto wie, czy to tylko wiatr, czy mają gościa...

Wymianę towarzyszącej mu osoby przyjął skinięciem głowy w stronę agentki Spectre, wydaniem polecenia i powrotem do zajmowania się pomieszczeniem. Nie było w nim nic, cóż, informującego o tym, co też mogło się konkretnie wydarzyć, ale Coulson nie rezygnował. W końcu to dopiero jeden pokój.

Gdy rozważał przejście do kolejnych pomieszczeń, pojawił się agent Aristow. Spojrzał na niego, aby go zidentyfikować, bo centrala nie poinformowała go, kogo dokładnie przyślą na miejsce poprzedniej agentki.

- Wiele ciekawych rzeczy, ale nic konkretnego - odpowiedział agentowi, spoglądając w stronę odgłosu i stając prosto. - Co może się zaraz zmienić, jeśli to nie było wywołane wiatrem - dodał, nie oddalając się ze swojego miejsca, ale ustawiając się tak, że miał w zasięgu wzroku wszystkie wyjścia z pomieszczenia, gdyby huk miał odwrócić ich uwagę od czegoś innego. Pozwolił agentowi na to, aby sam sprawdził, co też wywołało ten hałas.

Agent Coulson nie był zachwycony tym, co widział, bo nie było czasu na żadną reakcję. Wpadł do zimnego gabinetu, ale nie zdążył nic konkretnego zdziałać - na jego drodze stał agent Aristow, więc nawet gdyby Coulson mógłby zdążyć cokolwiek zrobić w sprawie cienia, to niestety musiałby najpierw odsunąć 'ludzką przeszkodę', co zabrałoby mu kolejne cenne sekundy. Zamiast tego więc przyłożył dłoń do ucha i uruchomił komunikator.

-- Mamy coś podejrzanego, ale zdążyło zbiec oknem od północnej strony. Niestety, nie było możliwości dogonienia czy złapania osobnika, może wam się uda. -- Po złożeniu tego raportu wciągnął dużo powietrza przez nos i tak samo je wypuścił. -- Kontynuujemy sprawdzanie mieszkania -- dodał jeszcze do agenta Aristowa.

Wbiegł na Willow St. pełen niepokoju. Oddalił się już od parku spory kawałek drogi, ale nie wątpił, że jego Beżowy Nieznajomy trzyma się gdzieś za nim. Miło byłoby go zgubić już teraz, ale Steve wiedział, że to nie takie łatwe. Muzyki już w ogóle nie słuchał, w walce by mu specjalnie nie pomogła. Z szybkiego biegu stopniowo przeszedł w trucht, rozglądając się nieustannie za ewentualną bronią. Westchnął cicho. Prowizoryczna tarcza z drzwi od taksówki jakoś nie przypadła mu do gustu.
Pluł sobie z brodę, że akurat dziś zdjął magiczny SHIELDowski zegarko-telefon. Zachciało mu się prywatności. Przy bieganiu na dodatek. Chłopcy ze SHIELDu nie mogli się dziś założyć jaką trasą będziesz sobie biegał to teraz cierp, Rogers. Choć pewnie i tak się założyli jak długo bez nich zajmie mi zorganizowanie sobie problemu.
Przystanął przy cudownie okrągłym włazie, w połowie tylko zakrywającym zejście do kanalizacji. Przyjrzał się jej krytycznie, po czym podniósł wzrok próbując odnaleźć prześladowcę.
- Ktoś powinien gdzieś notować moje wyczyny z takimi rzeczami.

Biegł za Kapitanem, od czasu do czasu zmieniając tempo, Bucky widział, że Cap jest zdenerwowany. Nic dziwnego, był narażony na walkę bez broni, wśród cywili. Winter Soldier przestał się już nawet ukrywać, wiedział przecież, że Steve go zauważył i teraz próbuje zaciągnąć ich w jakieś bardziej odosobnione miejsce (to takie romantyczne). Nie przeszkadzało mu to, nawet odpowiadało. Walka będzie wygodniejsza i na pewno ciekawsza, jeśli przeciwnik zdobędzie jakąś broń. Choćby tę tarczę, o której Barnes zdążył już trochę poczytać. Ogólnie dużo o nim czytał, chciał dowiedzieć się czegoś o swoim wrogu. Trochę go nawet dziwiło, że wcześniej za wiele o nim nie słyszał, tak jakby ktoś próbował to przed nim ukryć. Na  szczęście mógł to teraz nadrobić, przeszukując rosyjskie bazy danych na temat tego pana. Widział też wiele nagrań - to niesamowite, jakie zdolności posiada jego "przyjaciel".
Cel się zatrzymał, a Bucky tylko zwolnił. Zauważył, że stoi on przy wejściu do kanalizacji. Więc chce się dostać do mieszkania lub jakiejś SHIELDowskiej bazy takim sposobem? Winter Soldier wyciągnął pistolet i powoli zbliżał się do Rogersa, by zaraz ruszyć za nim pod ulice Nowego Jorku.

Dostrzegł broń w dłoni nieprzyjaciela. Póki co nie wyglądał na kogoś, kto ma ochotę powystrzelać pół ulicy lub wziąć zakładnika, to dobrze. Musi sprawić, by nie przyszło mu to do głowy - lub raczej nie zdążył tego zrobić. Poczekał chwilę, aż przeciwnik stanie mniej więcej na przeciwko niego i nie będzie nikogo między nimi. Ludzie i tak dostrzegli, że coś się kroi i nawet jeśli nie zauważyli broni to mimowolnie schodzili z drogi niezbyt pozytywnie nastawionemu mężczyźnie w beżowym płaszczu. Zmrużył oczy, by przyjrzeć się tej postaci. Może to dziwnie brzmiało w jego głowie, ale rysy twarzy jego prześladowcy wydawały się być dziwnie znajome..
Pokręcił szybko głową, by pozbyć się niepotrzebnych myśli. Wziął głęboki oddech i błyskawicznie schylił się po właz. Namierzył mężczyznę i rzucił, wskakując zaraz po tym do kanałów. Poziom wody nie był zbyt wysoki, w sumie to sięgała mu może do kostek, ale za to będą tu sami i nikt inny prócz ich obu nie zostanie poszkodowany. Modlił się tylko w duchu, aby ten podążył za nim. I fajnie by było znaleźć kolejny taki właz.

Bucky dokładnie przyglądał się mężczyźnie, w każdej chwili gotowy pociągnąć za spust. Wątpił jednak, że to Steve zaatakuje pierwszy. Ale nie ukrywał, że chciał, by walka się zaczęła. Już w Petersburgu liczył na poważniejszą akcję, a nie miał tam okazji pokazać co potrafi. Nie powalczył sobie nawet z wielkim latającym potworem, który się tam pokazał.
Kiedy się rozglądał usłyszał, że coś leci w jego stronę. Przez chwilę myślał, że to tarcza i zastanawiał się, skąd ją jego przeciwnik wziął, jednak już w następnej sekundzie wiedział co to jest. I było niebezpiecznie blisko jego głowy. Z łatwością jednak złapał właz swoją metalową ręką. Zwykłemu człowiekowi coś by się stało, a złapanie tego na pewno nie byłoby takie proste, ale po to Bucky ma właśnie taką protezę. Między innymi po to. Odrzucił prowizoryczną tarczę i ruszył w stronę wejścia do kanałów. Oczywiście, ludzie w okół widząc całe zajście i broń w ręku Jamesa uciekali i rozpraszali się, aż w końcu na ulicy został tylko sam Winter Soldier. A jego przyjaciel już był pod ziemią.
James dołączył do niego, wskakując tam przez otwór w ulicy.
не нападают, товарищ - usłyszał głos w słuchawce. Nie zamierzał jednak słuchać dowództwa, bo jak miał nie atakować, skoro Cap już zaczął walkę? Poza tym, nie chciał już dłużej czekać. Wyłączył słuchawkę, nie chcąc już dostawać więcej bezsensownych komend. Później mu się za to oberwie, ale zawsze może zwalić na brak zasięgu, czy coś.
-Daleko masz do tarczy? - zapytał z wyczuwalną nutą ironii (oczywiście po angielsku) i wycelował z pistoletu w Kapitana. Ale nie mógł teraz strzelić, to by było zbyt proste. Zabiłby go i co dalej? On wolał się jeszcze z nim trochę pobawić, zobaczyć go w akcji i poznać odpowiedzi na kilka pytać. I... i może był jeszcze jakiś inny powód? może gdzieś odzywał się ten wewnętrzny James 'Bucky' Barnes? -Biegnij - rozkazał krótko, wciąż mierząc do niego ze swojej broni.

Nie czuł się zbyt komfortowo w tym miejscu. Skakać to on tutaj nie będzie - między jego głową a sklepieniem było jakieś 20 centymetrów, i tak zadziwiająco dużo. Buty co prawda się  nie odratują, a on sam będzie musiał wziąć potem długi prysznic, ale nie to było jego największym zmartwieniem. Broń. Potrzebuję broni. Rozejrzał się po tunelu, a jego kreatywność w obmyślaniu sposobów do samoobrony zatrzymała się na wyrwaniu kawałka rury ze ściany. Nie czuł zbyt wielkich wyrzutów sumienia niszcząc mienie miasta. Jak słowo daję, to musi być w moim wie-
Myśli błyskawicznie opuściły jego głowę, gdy usłyszał plusk rozchlapującej się na wszystkie strony wody. Nie spodziewał się go tu TAK szybko. Zazwyczaj tarcza lub przedmioty tarczopodobne kupowały mu trochę czasu, lecz nie w tym przypadku. Choć Rogers nie ignorował żadnego przeciwnika, to przy tym postanowił być wyjątkowo ostrożny. Momentalnie się odwrócił, schylił się lekko i mocniej ścisnął kawałek metalu. W końcu mógł przyjrzeć się lepiej twarzy przeciwnika. Zaraz, moment, czy to-
-Daleko masz do tarczy?
-BUCKY?
Steve czuł, jak ziemia usuwa mu się spod nóg. Głos Barnes'a, niesłyszany od tak dawna, wprawił go w osłupienie. Nie, nie, przecież ty nie żyjesz. Patrzył jak jego najlepszy przyjaciel celuje do niego z pistoletu, a on nie jest w stanie nawet podnieść ręki. Nie wiedział nawet czemu on to robi. Dlaczego go nie poznaje.
-Biegnij.
Nie.
Opanował się. Nie będzie uciekał. Nie, kiedy on stanowi zagrożenie dla otoczenia. Nieważne kim on jest.
- Bucky, to ja, Steve. Ja..nie wiedziałem. Bucky. - patrzył na niego błagalnym wzrokiem. Wie, że będzie walczył, ale nie miał wyboru.

Kapitan, o dziwo, nie uciekał. Kapitan tylko dziwnie wpatrywał się w Winter Soldiera. Dlaczego? Czy sądził, że ma jakieś szanse w starciu z Bucky'm? Pistolet kontra metalowa rura, wynik jest raczej oczywisty. A może zaraz wpadnie tu oddział agentów SHIELDu, których powiadomił o swojej pozycji Steve? Trudno, i z nimi sobie James poradzi.
Po chwili jednak, jednym słowem Rogers sprawił, że Barnes szeroko otworzył oczy i powoli opuścił broń. Bucky - skądś znał to imię. I wywoływało one podobne bóle głowy i wizje, jak w Petersburgu. A to tylko jedno imię. A w zasadzie pseudonim. Nie, musiał pozbyć się tych wszystkich myśli. Teraz jego celem był Caaptain America. Ponownie wycelował w niego ze swoją wrogą miną.
-Kim do cholery jest Bucky?! - wykrzyknął. Nie, nie pozbył się tych myśli. Było coraz gorzej. Widział walki Steve'a Rogersa. Dlaczego? Co to za pociąg? I... Red Skull? Widział Red Skulla. Coś tu było nie tak. Przypominał sobie, a nie chciał. Rosjanie nie stworzyli perfekcyjnego żołnierza, nie przewidzieli, że Steve odkryje jego tożsamość i będzie próbował mu przypomnieć kim tak naprawdę jest?
O czym nie wiedział? O czym mówił kapitan Rogers? Przecież oni się nie znali, prawda? I na pewno nie był żadnym Bucky'm. Tak, na pewno on go z kimś pomylił. Jednak, w przypływie tych wszystkich emocji, pociągnął za spust, strzelając w prawą nogę przeciwnika. Może go unieruchomi i będzie mógł zadać kilka pytań?