Sala zabiegowa A

Znajdująca się na parterze sala zabiegowa, na którą w zasadzie składają się dwa pomieszczenia: główne i przyłączone do niego mniejsze, służące jako zaplecze. W tym ostatnim mieści się okno, oczywiście zakratowane, a pod nim - półka, na której ustawiono jakieś stare książki; to właściwie jedyne wyposażenie. W dużej sali znaleźć można łóżko, na którym spoczywali pacjenci, nad nim zniszczone i ledwo się trzymające oświetlenie, obok zaś - niewielki stolik z wbudowaną szufladą. Do jednej z pokrytych kafelkami ścian przymocowano półkę, a przy niej utworzono otwór małej windy - może na narzędzia? Podłoga jest nieźle zagracona.

Strach. Wszechogarniający strach. Dziwne uczucie, które towarzyszyło Wandzie Maximoff zanim ta otworzyła oczy. Obezwładniające i sprawiające, że gdy chce poruszyć kończyną, ta odmawia jej posłuszeństwa.
Do nozdrzy Wiedźmy dochodziły różne nieprzyjemne zapachy; te, które znała już wcześniej, ale i te nieznane jej, jednak tak samo obrzydliwe jak poprzednie. Gdy jeden z zapaszków wyjątkowo ją otrzeźwił, ta niespiesznie jakby z ociąganiem otworzyła ślepia, powoli przyzwyczajające się do ogólnej aury pomieszczenia. Gdy już widziany obraz przez nią był na tyle ostry, ta pierwsze co ujrzała to ogromną, podniszczoną już lampę – z takich, które spotkać można w salach operacyjnych, służące do dokładne oświetlenia trzewi chorego. Przez ciało szatynki automatycznie przeszedł dreszcz, gdy wyobraziła siebie na takim łóżku szpitalnym… na którym zaraz. Jedno szarpnięcie ręką. Na którym się znajduje.
Momentalnie uczucie paniki ogarnęło ją na nowo, a ta jakby w przypływie świadomości zaczęła się szarpać na wszystkie możliwe sposoby. Nie wiedziała jak się tutaj znalazła. Nie pamiętała kto mógł ją tutaj przytaszczyć, ba, nawet nie pamiętała co robiła przez kilka ostatnich dni. Miała ogromny mętlik w głowie, wszystkie fakty powiązanie z jej osobą, jak i z innymi nagle zaczęły się jej mieszać, a sprawa z utknięciem w tym cudownym miejscu wcale jej nie ułatwiała myślenia. Do tego nie wiedziała czy ktoś z jej bliskich się tutaj nie znajduje, a jeżeli nie, to czy ktokolwiek o niej pomyślał i wszczął alarm? Miała tutaj głównie na myśli swojego brata, Pietro, ale również i Kapitana, który był jej najbliższym przyjacielem.
Korzystając z okazji, dziewczyna postanowiła się jeszcze raz przyjrzeć pomieszczeniu, w którym aktualnie się znajduje w poszukiwaniu jakiejkolwiek wskazówki, lub czegoś o co mogłaby się zahaczyć. Pokój napawał ją niejakim przerażeniem, czy obrzydzeniem – już sam fakt, że leży na brudnej pościeli sprawiał, że ta poczuła lekkie mdłości, jednak wstrzymawszy je odetchnęła głęboko raz czy drugi, by uspokoić rozszalały żołądek.
To się jej udało, zważywszy na fakt, że kobieta nie poddała się, a postanowiła spróbować innego sposoby na ucieczkę. W tym celu uniosła nieco głowę, by móc spojrzeć lepiej na swoje ciało przypięte paskami. Chcę dodać, że nie była ubrana w swój mundur zakładany na misje czy specjalne okazje, a całkowicie zwyczajnie – w czarne, kryjące legginsy i nieco za duży szkarłatny tank top, który odsłaniał jej ramiona i obojczyki. Do tego ciężkie sznurowane buty. Jej ubiór mógł dać jej do myślenia, mógł być jakąś zaczepką, jednak nic Wandzie nie przychodziło do głowy – ubrana była po prostu wygodnie, bez szału czy rewelacji co mogło by ją na coś naprowadzić. Powracając. Mutantka zerknęła na swoje palce, na rękę i skupiwszy się wystarczająco starała się posłać wiązkę energii na przeciwległą ścianę, by sprawdzić czy jej umiejętności dalej są jakie były.
- Cholera! – Krzyknęła ze złością, gdy zauważyła, że nic się nie stało. Kompletnie nic. Żadnego błysku, żadnej aury, czy mrowienia w palcach. Po prostu nic. Maximoff oparła głowę o materac i zamknąwszy oczy starała się uspokoić rozszalałe serce, które biło z nienaturalną częstotliwością. Jak to się mogło stać, że została pozbawiona swoich mocy, dzięki którym była postrzegana jako jedna z silniejszych mutantów na Ziemi? Wanda kompletnie nie wiedząc co się dzieje, starała się teraz za wszelką cenę uwolnić z wiążących ją pasów. Robiła to jednak nie chaotycznie, a z wprawą – w końcu nie raz, czy drugi była więziona. Starała się wypracować jakąś dobrą technikę, która umożliwiłaby jej wydostanie się stąd. Jeżeli spokój i technika zawiodą, to wtedy zbierze całą swoją siłę i postara się uwolnić.
W międzyczasie przez jej myśli przebiegały różne stwierdzenia. Czy znajduje się tutaj sama, kto jej zrobił takie świństwo i czy w ogóle jest szansa na wydostanie się stąd.
- Oby była. – Odpowiedziała sobie sama na wcześniej zadane pytanie i szarpnęła jeszcze raz ręką, mocniej, ze złością. Gdyby jej się to udało, to oczywiste jest, że i również postara się uwolnić swoje nogi z ów pęt, jednak już za pomocą dłoni. Do tego zejdzie z łóżka ostrożnie i uważając na wszelkie pułapki podejdzie powoli do okna, rozglądając się cały czas, bo nigdy nie wiadomo czy ktoś nie wyskoczy jej na drogę, tylko po to by ją śmiertelnie wystraszyć. Oczywiście uczucie skołowacenia cały czas trzymało się Scarlet dzielnie, podczas gdy ta dalej usilnie próbowała przypomnieć jak się tu znalazła.

Widząc jak skóra powoli poddaje się jej gwałtownym zabiegom na twarzy Wiedźmy dostrzec można było cień uśmiechu – przynajmniej zejście z paskudnego łóżka było możliwe. Uczyniła to też zaraz i z wielką chęcią, czując jeszcze na sobie resztki brudu nieznanego pochodzenia.
Gdy pierwsze uczucie obrzydzenia minęło kobieta rozejrzała się po pomieszczeniu i tak jak przedtem zdążyła autorka napisać podeszła do okna, z którego nic prócz mgły nie było widać. Zmarszczenie brwi i sprawdzenie wytrzymałości krat na nic się nie zdało, toteż Scarlet już powoli miała odejść w drugi kąt pomieszczenia, gdyby nie dziwny cień, postać odbijająca się od szyby. Serce kobiety natychmiast skoczyło jej do gardła, a i puls zaczął nieprzyjemnie przyspieszać, co zaowocowało jedynie zaczerwieniem policzków – co w przypadku Wiedźmy oznaczało dodatkowy stres. Nie minęła chwila, a ta mimo wszystko obróciła się w drugą stronę, by sprawdzić czy to coś co się jej pokazało za nią stoi. Na szczęście, albo i też nie okazało się, że panna Maximoff dalej stoi sama, samotna. Zrobiła krok, dwa w przód, chwytając za obręcz łóżka i spojrzawszy w górę zauważyła jedynie jak lampa niepokojąco miga. Kobiecie nasunęła się myśl, że to na pewno żaden przypadek – co więcej, w tym przekonaniu utwierdziło ją jeszcze buczenie, które rozległo się nagle i odbijając się echem od ścian napawało szatynkę dodatkowym strachem, który i tak jej nie opuszczał.
Kobieta raz jeszcze spróbowała użyć swoich mocy, bo być może te jakimś magicznym sposobem jej wróciły, jednak znowu się zawiodła. Czując jak siły ją opuszczają zaczęła krążyć po pokoju starając się znaleźć jakieś rozwiązanie. Oczywiście starała się mieć oczy dookoła głowy, bo jednak wcześniejszy znak na szybie nie ujawnił się bez powodu.

Wanda zdążyła zrobić dosłownie dwa czy trzy okrążenia, zanim irytujące buczenie na stałe wryło się jej w głowę. Do tego miganie lampy, chociaż z początku bardziej przeszkadzało niż pomagało i teraz się przysłużyło, bo dzięki temu kobieta mogła lepiej przyjrzeć się całemu pomieszczeniu. Chociaż i tak nie za dokładnie.
Wzrok Mścicielki chwilowo zahaczył o woreczki wypełnione dziwnym, białym płynem, z którym ta chyba nie miała wcześniej do czynienia. Trudno było orzec, biorąc pod uwagę fakt, że szatynka nie wie co dokładnie się tam znajduje. Zapamiętała jednak położenie przedłużacza wraz z kablem, bo ten mimo wszystko może okazać się dobrą bronią – przynajmniej na postacie fizyczne, toteż po krótkim wahaniu kobieta zdecydowała się go zabrać. Tacka i inne przedmioty niezbyt ją zainteresowały, toteż gdy światło padło pod dziwnym kątem na pustą niby półkę, ona nie wierząc do końca swemu wzrokowi zdecydowała się do niej zajrzeć. Sprawdziła co się na niej znajduje, a jeżeli coś znalazła to starała się badawczo przyjrzeć danemu przedmiotowi, jednocześnie oceniając na szybko jego przydatność.
Windę zauważyła już wcześniej – miała ją na oku od momentu przebudzenia się, dlatego też korzystając z okazji, że półka znajduje się blisko szybu, nacisnęła migiem kilkukrotnie przycisk mając nadzieję, że to co przywoła jej nie zje, ani nie zrobi jej krzywdy. Scarlet wiedziała, że sytuacja w jakiej się znalazła daleko odbiega normami od spokojnej, więc starała się oddychać w miarę spokojnie, o czuła jak ciśnienie z chwili na chwilę coraz bardziej się podnosi, a to nie wróżyło niczego dobrego. Tak samo jak odgłos pękających żarówek, które zaraz to rozsypały się po podłodze i łóżku, na którym jeszcze do niedawna wylegiwała się Maximoff.
Szatynka przytuliła się plecami do jednej z czystszych ścian, starając się przebić wzrokiem przez ciemność, jaka ją ogarnęła. W końcu cała ta sala nie była już oświetlana chociaż po części przez wiekową lampę.
Czekała, czując jak wyobraźnia podsuwa jej różnego typu scenariusze tego co się zaraz wydarzy. Żaden z filmów nie był zbyt ciekawy, ani co lepsze – ze szczęśliwym zakończeniem.
Jej oddech mieszał się ze strachem i cholernym buczeniem.