Appalachy, stan Nowy York.

First topic message reminder :

Właśnie tutaj schronienie znalazł kosmita. Jaskinia w łańcuchu górskim, z której rozciągała się panorama na pobliskie osady ludzkie. Patrząc na wschód widział też błękit wód, a także jedno miasto położone na wyspie lub półwyspie, które zdawało się być większe od innych.
Elethar siedział na kamieniu i patrzył w dal... w niebo. Nie miał pojęcia co ma dalej zrobić. Odcięty od źródła swoich mocy, był prawie bezbronny. Nie miał też żadnych narzędzi, aby móc zbadać swoje położenie. Jak to możliwe, że znalazł się w tym miejscu? Jego rasa poznała tajemnice przestrzeni i czasu, a tu się okazało, że jest jeszcze coś poza. Doprawdy niesamowite. Jego sytuacja była trudna. Jeśli nie dowie się w jakiej rzeczywistości się znalazł, jakie są tutaj zagrożenia,m może umrzeć śmiercią dość spektakularną. Przynajmniej był jeden pozytyw tego położenia. Nie było możliwości by spotkał demony Osnowy.
Wpatrywał się w dal i medytował. Dyscyplina, silny umysł... To one go wybawią.

Góry, szczególnie jesienią, to nie jest miejsce, dla ludzi. Na dworze jest zimniej i pogoda może zmienić się bardzo szybko. Dlatego też smok nie spodziewał się spotkać tutaj nikogo. Ciemny kształt wyłonił się z chmur i zapikował ku ziemi. Miejsce miało swój urok, ale mimo wszystkie nie dorastało do pięt górom z Rivellonu. Ach, Rivellon... piękna kraina. Tęsknił za nią, mimo wszystko. Piękne góry, bujna roślinność. Szkoda, że to już minęło.
Czujne oczy smoka dostrzegły szybko poruszające się stworzenie w dole. Bestia zapikowała i powoli zbliżała się do powierzchni ziemi. Nieznajomy mógł go spokojnie dostrzec. W końcu temu nie zależało na dyskrecji. Czuł się pewnie. Smok okrążył nieznaną istotę dwukrotnie. W końcu postanowił wylądować.
Ogromne skrzydła uderzyły mocniej o powietrze i zatrzymując smoka w miejscu. Ten powoli opadł na ziemię w pobliżu Elethara. Czarne szpony wbiły się w ziemię. Skrzydła się złożyły i wylądowały na podłożu.
- Witaj. - z gardzieli samca wydobył się niski głos. Bestia powoli przesunęła się bliżej. Głowę samiec trzymał dość wysoko, tak, że mógł obserwować nieznane mu stworzenie. Nozdrza samca co chwila się rozchylały chłonąc powietrze. To było coś... nowego. Chciał się dowiedzieć na co trafił. W pewnym momencie wysunął czubek języka smakując powietrze przy nim. Zdecydowanie nie znał tej istoty. Smok przechylił łeb, przez co wyglądał bardziej jak psiak proszący o smakołyk, niż groźna bestia.

Minęło półtorej doby odkąd smok opuścił Elethara. Udało mu się jakoś dojść do siebie w tym czasie - zregenerować moce psioniczne. Psionika była dość ciekawym zagadnieniem, a jednocześnie tak trudnym do pojęcia, który napawał duszę przerażeniem. Była ona mocą o największej wadze... potrafiącą wyrwać duszę z ciała i rozerwać ją, gwarantując wieczną agonię w objęciach Bogów Chaosu. Eldarzy byli zmuszeni igrać z tą potęgą, aby mieć jakiekolwiek szanse na zbawienie swego ludu. Bo jak eldarzy rozumieli psionikę. Była to moc dusz, emocji... Każda emocja według nich trafiała do jednego miejsca - Osnowy. Tyle emocji, uczuć magazynowanych w jednym, metafizycznym miejscu tworzyło siłę, raz niszczycielską potęgę. Czerpali z niej, posługiwali się nią. Czym byłą więc dusza? Eldarzy uważali, że podczas śmierci gwałtownie uwalnia się cały ładunek emocjonalny istniejący w człowieku. Każda jego złość, miłość, nienawiść i inne stany których doświadczyła dana osoba wydostają się spod kontroli. Wybuch jest tak gwałtowny, a energia tak skondensowana, że staje się ona odbiciem danego osobnika, zachowując jego świadomość.

Elethar po prostu patrzył w niebo, pozostając w głębokiej kontemplacji. Eldarzy wierzyli w los... w pewnym stopniu byli kapłanami losu. Czyż arcyprorocy nie otwierając swój umysł dzięki upiorytowym runom, by w niebezpiecznej burzy Osnowy ujrzeć los ich rasy? Więc być może był jakiś cel, dla którego znalazł się tutaj. Właściwie to był tego pewien. Pytanie było tylko jedno: czego od niego los wymaga?
Nagle zauważył kolejnego smoka, który wylądował przed nim. W jednej chwili był w gotowości, żeby odeprzeć atak. To była już druga taka istota którą spotkał w ciągu tych dwóch dni. Czyżby te stworzenia były na Ziemi tak pospolite?
Słowa... znów te słowa. Elethar sięgnął do jego umysłu.
- Czego chcesz, obcy? - Niski, metaliczny głos rozbrzmiał w umyśle Shiriona.

Bestia przesunęła znów ogonem po ziemi i schował jęzor. Czując nacisk na umysł smok cofnął łeb. Z jego nozdrzy wydobył się ciemny dym. Nie był zbytnio zadowolony tym, że nieznajomy od razu ładuje się do jego umysłu. Samiec uniósł wargę ukazując ostre, jak brzytwa, kły i podniósł wyżej łeb odchylając go do tyłu. Mur, otaczający umysł smoka, pozwolił jednak wejść mu do środka. Pełno było w nim myśli, wspomnień. Mimo, że Elethar mógł je wyczuć, nie miał do nich dostępu. Smok nie lubił, gdy ktoś w nich grzebał. Z resztą, i tak byłyby one bezużyteczne dla niego. Większość z nich pełna była nieznanego mu języka. Rivellon posiadał swój własny dialekt, który ciężko rozgryźć, jeżeli chociaż troszkę nie zna się na owej krainie.
Jaszczur zrobił parę kroków w przód. Odległość między nimi znacznie się zmniejszyła.
- Niczego, tak naprawdę. Każdy potrzebuje czasami odpoczynku... Po za tym... Twoja osoba wydaje się być interesująca. Nie wiem kim jesteś, a widziałem trochę krain... stworzeń. Nie pachniesz znajomo. - odparł mu po chwili. Mimo, że głos był niski wydawał się być ciepły, spokojny. Zdecydowanie smok nie był nastawiony na walkę. Gad zniżył nieznacznie łeb chcąc mu się lepiej przyjrzeć. W każdej chwili gotowy był odsunąć łeb. Z resztą Elethar i tak musiałby podskoczyć, żeby wyrządzić mu krzywdę. Gad wypuścił kolejny kłębek dymu z nozdrzy. Uśmiechnął się po smoczemu. Dalej obserwował nieznajomego.

Wzbudził zainteresowanie? Jakie to typowe. Dla smoka był niczym więcej jak tylko obiektem badawczym, nowinką w świecie. Taka postawa była dla eldara przejawem, co najmniej skrajnego imbecylizmu. Co za stworzenie dąży do konfrontacji, bez uprzedniej obserwacji? Czyżby to stworzenie było tak aroganckie, ze sadziło iż Elethar Ultan - czarownik światostatku Altansar nie stanowi dla niego zagrożenia? A może w swym prymitywizmie uważało, że wszyscy inni będą do niego przyjacielsko nastawieni i dlatego nie musi się nikogo obawiać... Odpoczywać przy nieznanych sobie istotach?
Co ciekawe i u niego napotkał ciekawe zabezpieczenia, choć ich wizualizacja była bardzo prymitywna. Mury, zamki? Eldar mimowolnie się uśmiechnął, choć tego smok dojrzeć nie mógł. Miasto tajemnic jest kuszące - ileż skarbów może się kryć w tych murach? Takie pokusy z pewnością odczuł by człowiek, ale nie on. Człowiek mógłby odczuć potrzebę konkurencji, samą ekscytację związana z pokonaniem zamka. Eldarzy jednak potrafili tłumić swoje emocje - dla własnego dobra. Ich upadek był związany z folgowaniem doznaniom zmysłowym bez jakichkolwiek granic moralnych, dlatego też ci którzy przeżyli trenują swoje umysły w dyscyplinie i samokontroli, aby nigdy nie zatracili się w perwersyjnej rozkoszy, przez którą mogą potępić własną duszę.
Elethar stał tam i rozmyślał co ma zrobić z tym stworem. Czyżby losowa ręka przeznaczenia przysłała do niego smoka? Właściwie to nie miał zamiaru tracić swej energii na rozmowę nie wnoszącą nic do jego wiedzy o tym świecie. Być może coś wydusi z Shirona.
- Jestem eldarem. - Zamilkł oczekując reakcji smoka. To jak zareaguje na nazwę "eldar", będzie w stanie potwierdzić lub zaprzeczyć krystalizujące się w jego głowie teorie o swoim położeniu.
- Za to ja widziałem już tobie podobnych w moim świecie. - Dopiero teraz smok mógł zauważyć, że głos eldara jest wyprany z jakichkolwiek emocji. Monotonny, jednostajny, w pewnym stopniu przerażający. - Byli związani przymierzem z moja rasą.

Samiec wciągnął głęboko powietrze. Wyglądało na to, że nikogo nie było w najbliższej okolicy. Gad przechylił głowę na bok. Powinien zamienić się w człowieka. Można by się śmiać, że powinien zniżyć się do jego poziomu. Jak na razie nie spieszyło mu się jednak. Wiedział, że nie może sobie na to jeszcze pozwolić. Gad był zainteresowany nieznajomym. Chciał go poznać, wiedzieć czy może zmienić się w człowieka. W końcu będąc w tamtej formie nie był wstanie odlecieć. Każda sekunda zwłoki mogła decydować o wyniku ewentualnej walki. Tylko, że smok nie planował walczyć. Po prostu chciał poznać. Jak to smok, bardzo ciekawy.
Smok podniósł nieco łeb i poruszył się niespokojnie... Eldar... Kojarzył tę nazwę. Pytanie skąd? Lord nie wspominał o nich. Za to w wielu księgach wspominano o nich. Najwyraźniej ich twórcy musieli mieć z nimi kontakt. Musiało to być jednak bardzo dawno temu, jeszcze przed ponownymi narodzinami Shirona.
- Nasi twórcy musieli mieć z wami kontakt... Tyle, że to musiało być wiele lat temu... - mruknął samiec. Głos nieznajomego nie robił na nim większego wrażenia. Wiele stworzeń taki głos usiłowało mieć, żeby zrobić wrażenie na innych. Dla Shirona z jednej strony była to słaba próba udawania kogoś innego, ale z drugiej delikatny sygnał, że nieznajomy ma powody, aby w takim sposób się zachowywać. Shiron starał się traktować go jako stworzenie o wyższej inteligencji niż reszta ziemskich stworzeń, ale akurat w tym przypadku było to po prostu żałosne.

Żałosny? Gdyby Elethar słyszał myśli gada, ten poczułby tylko nawałnicę shurikenowych dysków, które (czego kosmita był pewien), odesłałyby smoka wprost do Osnowy, aby jego dusze rozerwały demony chaosu! A przynajmniej tak by się stało, jeśli znajdowaliby się w jego świecie.
Gdyby tylko smok był w stanie sobie wyobrazić, to co eldarzy widzieli na własne oczy... Zrozumiałby może po części dlaczego kosmita zachowuje się tak, a nie inaczej. Jednak skupmy się na teraźniejszości.

Slannowie? Czyżby ich twórcy także wykreowali smoczą rasę? Eldarzy nie widzieli Slannów od czasów Wojny w Niebiosach, kiedy to Wielcy Kreatorzy prawie wyginęli. Jeśli to prawda to smoki z pewnością znają ich pod inną nazwą niż Slannowie. Dość ciekawa teoria, jednak trudna do potwierdzenia.
Elethar skrzyżował ręce i spojrzał na Shirona.
- Być może. Jesteśmy starożytną rasą... - Wyczuwał ciekawość smoka, to jak ten świdrował wzrokiem jego hełm, jakby chał dojrzeć jestestwa eldara. On też się wpatrywał dość intensywnie w ślepia smoka - bez lęku. Jaką to potęgę tamten musi mieć, że tak swobodnie się czuje w towarzystwie istoty obcej - kosmity? Lub też, czy jego zachowaniem nie powoduje regresja umysłowa?
Eldar przez cały czas intensywnie myślał jak uwolnić się od natręta w razie ataku. Kiedyś po prostu wypaliłby psyche ofiary, tak że pozostałby tylko pustą skorupą. Teraz jednak nie miał takich możliwości. Ale dalej miał technologię, dalej miał umiejętności których nabył będąc Wojownikiem Aspektu - w pewnym sensie kapłanem Kaela Mensha Khaine'a. I w końcu tych które poznał krocząc ścieżką proroka. Będzie uciekał tylko jeśli się okaże, że przeciwnik jest silniejszy. I innych przypadkach zostawi na nim krwawe piętno.
- Nie doceniasz mnie... smoku. - To nie było pytanie, a stwierdzenie i to dość dosadne. - Widzę to w twoich ruchach... w twoim wzroku... w twoim zachowaniu... - Mimo że te słowa były bardzo prowokujące, sam eldar stał cały czas jak posąg. Tylko lekki wiatr poruszał jego szatami. - Więc kim ty jesteś, obcy? - Elehtar powiedział to tak, żeby dac smokowi do zrozumienia, że nie ma wcale powodów do tego, aby być tak pewnym siebie.

Gdyby smok doświadczył tego, co mógłby zgotować mu Elethar raczej nie zmieniłby swojego zdania. Mało kto broni tak swojej postawy. Musi mieć bardzo dobry powód. Nieznajomy nie wyglądał na stworzenie, które szuka uznania wśród innych. Zachowywał się zupełnie inaczej. Te wiadomości niemal wwiercały się w umysł jaszczura, który ciągle przecinały rozpędzone myśli. Wszędzie szukał wskazówek. Malowidła, które mijał codziennie w Rivellonie, mogły coś skrywać. Książek widział całe biblioteki. Tyle, że nigdzie nie było, ani jednej wskazówki. Nieprzyjemna wiadomość. Coś musiało mu umknąć, coś musiało odejść w niepamięć, w teren gdzie jego myśli nie mogły sięgnąć. Nie lubił tego. Wolał mieć wszystko pod łapą, ale co zrobić.
Gdy tak obaj wpatrywali się sobie w oczęta musiało to wyglądać nader ciekawie. Można nawet się posunąć do stwierdzenia, że to wciąż lepsza historia miłosna niż Zmierzch. Shiron poruszył się w końcu. Gad powoli odsunął się parę kroków od niego. Czerwone ślepia...wybielały. Po prostu.
Gad wysłuchiwał nieznajomego z ciekawością. Być może ten miał rację, a może ten po prostu chciał go sprowokować? Pytanie Elethara sprawiły, że Shiron był już pewien swojej decyzji. Na jego pysku pojawiło się pęknięcie. W tej chwili nie bardzo mógł mówić. Elethar mógł tylko obserwować jak ciało gada przecina coraz więcej pęknięć. Kawałki łusek zaczęły dopadać. Posypał się czarny był. Jaszczur zmniejszał się powoli, przybierał coraz bardziej ludzkie kształty. Gdy był już wielkości człowieka wyprostował się, a z niego opadła ostatnia warstwa łusek. Przed Eletharem stał rosły, jak na człowieka, mężczyzna. Dumnie wyprostowany, w pełnej zbroi i po kolana w czarnym pyle oraz łuskach. Ot, cały Shiron.
- Może dane Ci było usłyszeć, może nie. Smoczy Rycerze... - odparł i uśmiechnął się delikatnie do nieznajomego.

Eldar wycelował pistolet w smoka, gdy ten zaczął się zmieniać. Więź psioniczna też zaczynała słabnąć, ale tylko przez chwilę. Zaraz się znów wzmocniła. Elethar ujrzał przed sobą, mężczyznę, w archaicznej zbroi. Coś nowego... Eldarzy jeszcze nigdy nie natknęli się na zmiennokształtnych. Musi zbadać jego osobę bardziej. Kto wie jakie posiada możliwości. Tylko po cholerę mu jest ta zbroja? Widać ten osobnik miał w sobie trochę mentalności ludzkiej. Tylko oni są takimi zapatrzonymi w przeszłość dziwnymi stworzeniami. Opuścił pistolet, gdy znów przemówił do niego Shirion. To mu trochę przypominała jeden z aspektów eldarskich wojowników: Ogniste Smoki. Ci dzielni wojownicy szkoleni są w eliminowaniu maszyn kroczących, czy ciężkich czołgów. Nazwa wywodzi się z legendy o Smoku, którego wzięli sobie za patrona.
- Nie, nie znam Smoczych Rycerzy, jednakże... - Tutaj urwał. Nie może powiedzieć zbyt dużo. Przerwa trwała jednak tylko sekundę i wychwycenie jej mogło być trudne. - ...rozumiem kult smoka.
- Jesteście przybyszami, czy zamieszkujecie Midgard? - Przypomniał sobie jak poprzedni smok nazwał tę planetę. - Spotkałem tu już pewnego smoka, zaledwie przedwczoraj. Musi być was tutaj wiele, jeśli co krok spotykam się z jednym z was.

Shiron nie mógł tego przewidzieć. Gdy miał się poruszyć, nie mógł. Nie mógł wydać z siebie syku. Nic nie mógł. Mężczyzna natychmiast zamknął wszelkie ścieżki do swojego umysłu. Część myśli wyłączył kompletnie. Przestał również myśleć w ziemskim narzeczu. Część umysłu otoczona została okrągłą barierą, jak to SR mieli w zwyczaju. Mężczyzna miał ochotę uderzyć ogonem o ziemię z irytacji. Tylko, że go teraz nie miał. Nie mógł za bardzo się ruszyć, mimo że walczył. Jego układ nerwowy zalewało tysiące informacji o ruchu. Mięśnie jednak nie odpowiadały.
Shiron coraz bardziej się denerwował. Serce waliło mu pełną parą, a do krwi płynęło coraz więcej adrenaliny. Jeżeli to sprawka Elethara to biada mu, oj biada. Wtedy coś czerwonego po lewej zwróciło uwagę rycerzyka. Furia narastała coraz bardziej. Gdyby nie to coś, cały trząsłby się z złości. Próbował się opanować, ale ciężko mu to wychodziło. Próbował się zmienić, ale ani jedno pęknięcie nie przecięło jego skóry. Nic, zupełnie nic. Gdy czerwona lampa łaskawie raczyła się odezwać, przestało być tak wesoło. Shiron próbował odzyskać kontrolę nad ciałem. Nigdy nie uczył się potężnej telepatii. Tylko i wyłącznie panowanie nad własnym umysłem było mu wówczas potrzebne. W końcu jego przeciwnicy nie dysponowali zbyt potężnymi mocami w tym zakresie..
Wtedy wpadły dwie nieznane mu istoty. Mężczyzna wbił w nich natychmiast wzrok. Co to było? Sam nie wiedział. Przypominały mu smocze elfy, które pałętały się nie raz, nie dwa w okolicach wieży Lovisa. Tylko, że te wyglądały...inaczej. Każdy Rycerz miał tak naprawdę inną odmianę elfów, więc te mogły być tworem jednego z nich. Orobas podobno zajmował się takimi dziwnymi stworzeniami, więc to on mógł tchnąć w nich życie.
Czerwona kula nagle rozpłynęła się w powietrzu. Zielone? Można jechać? Shiron znów próbował szarpnąć dłonią. Nie chciał stać ciągle w bezruchu. Jego dłoń poruszyła się powoli. Po chwili mógł już poruszyć całym ciałem. Shiron zgiął się w pół. Jedną dłoń położył na brzuch, a druga chwyciła za głowę. Białko oka co chwila zalewała czerwień, którą wypychał biały odcień. Mięśnie mężczyzny drżały. Rozrywały go emocje. Z jednej strony gniew, że taka sytuacja w ogóle się wydarzyła, a z drugiej bezsilność, że tak łatwo mógł zginąć. Taka błahostka. Shiron zakaszlał parę razy wypuszczając z ust kilka kłębów dymu. Walczył sam z sobą. Wcześniej tak bardzo chciał się zmienić, a teraz, gdy mógł , czuł, że lepiej pozostać człowiekiem.
Wówczas coś musnęło jego umysł. Cała agresja natychmiast odsunęła się w kąt. To było jak wiadro zimnej wody. Uczucia zgniótł niczym papier i zajął się nimi wgłębi swojego umysłu. Mężczyzna powoli się wyprostował. Podniósł powoli głowę i wbił spojrzenie w nieznajomych. Uratowali mu życie, więc powinien chociaż podziękować. Nie czas na gniew, który na szczęście już go nie paraliżował.
Mężczyzna poczuł jak wszystkie bariery w jego umyśle opadają, jak myśli delikatnie krążą po przestrzeni i są rozchwytywane przez Widma. Bardzo nieprzyjemne uczucie, ale nie zamierzał się bronić. W końcu jego umysł obecnie pracował w jego rodzimym dialekcie. Jeżeli naprawdę były elfami, to spokojnie by go zrozumiały. Nie robił tego specjalnie, tak było wygodniej dla niego. Jeżeli dobiorą się do jego prywatnych myśli nic złego nie powinny znaleźć. Nie miał nic na sumieniu.
Shiron spojrzał na dwóch przybyszy i uśmiechnął się delikatnie.
- Po pierwsze... chciałbym wam podziękować za ratunek, przed tym czymś... - powiedział - Ja jestem Shiron... Smoczy Rycerz.

Shiron uśmiechnął się czując, że Widma opuszczają część prywatną z jego umysłu. Była to znaczna ulga dla niego. Nie lubił dzielić się z obcymi swoimi myślami. Tym bardziej, że grzebanie w nich dla niektórych może być niezbyt przyjemnym doświadczeniem. Z przyjemnością znów otoczył umysł murem myśli. Nie był to zbyt silny mur. Widma pewnie i tak z łatwością znów do niego wdarły. Chodziło to raczej o poczucie bezpieczeństwa.
Smok podniósł wzrok na jednego z nich. Nie spodobało mu się porównanie. Nie było to dziwne dla Shirona, ale już taki jego urok. Jeżeli nie mógł czegoś rozszyfrować, szukał podobieństw w poznanych wcześniej istotach. W całym swoim krótkim życiu miał szansę przejrzeć ogrom ksiąg, ale niestety większość zawartych tam informacji nie dotyczyła już Midgardu.
Wówczas smok usłyszał pytanie drugiego Widma. Uśmiechnął się delikatnie. Nie było łatwo odpowiedzieć na to pytanie. Było kilka wersji ich powstania. Do tego część Rycerzy uwielbiała wyolbrzymiać i koloryzować opowieści. Shiron miał szansę usłyszeć dwie wersje, które uchodzą za prawdopodobne. Oczywiście, oprócz tego, pełno w księgach było opisów, wyolbrzymiających rolę ludzi.
- Nie wiem jaką wersję naszego powstania słyszeliście, ale pewnie wiecie, że było ich całkiem sporo. Można powiedzieć, że nawet tyle, ile było Rycerzy. Szczególnie, że niektórzy uwielbiali podkreślać rolę ludzi... Możecie być jednak pewni, że moja rasa, przynajmniej rivellońskie smoki darzy ogromnym szacunkiem. Jest uznawana za naszych twórców, toteż nie możemy zapomnieć o nich i temu co im zawdzięczamy. - powiedział spokojnym głosem. Przesunął dłonią po udzie. Spojrzał na widma.
- Nie miałem jeszcze okazji poznać was, Widm. Nie było was w księgach u mojego brata, Lovisa. Wielka szkoda, że nie miałem szansy sprawdzić innych bibliotek. - powiedział z nutą smutku w głosie. Wymawiając imię drugiego SR przyłożył kciuk do wyprostowanych palców i tak złożoną dłoń przesunął od obojczyka do pępka. Gest informujący zarówno o wielkim szacunku do danej osoby, jak i o jej śmierci

Atak ze strony nieznajomych był zaskakujący, wielce zaskakujący. Reakcje Eldara były jednak w miarę unormowane. Nie czuł strachu czy bezradności, ani wtedy, gdy został unieruchomiony, ani kiedy dowiedział się, że ma być obiadem tego stworzenia. W jego umyśle igrały wszystkie zmienne, tysiące rozwiązań, które mogłyby przynieść skutek, przy zaistniałej sytuacji. Najpotężniejsi z eldarów znali tajemnice przestrzeni i czasu, a on ma się obawiać jakiegoś żałosnego drapieżcy? Kamień duszy, to było jego rozwiązanie. Nawet gdyby przypadkowa wola Losu skazałaby go na śmierci, jego przeciwnik gorzko by pożałował dobór swojej ofiary. Nie zdążył jednak wprowadzić swojego panu w życie, bo w tym momencie pojawiła się nowa zmienna.
Jakimś cudem obcy utrzymywali kontakt psioniczny. Było to naturalne. Elethar nie znał Jeszce praw rządzących tym światem. Nie odezwał się na ich wezwanie. Jeszcze mają czelność oczekiwać odpowiedzi. Nie. Zachował się inaczej.
Jego jestestwo zagłębiło się w arkanach własnego umysłu. Zbierając całą energię psioniczną, energie emocji, które nie mogąc ulecieć do Osnowy, otaczały pierścieniem jego duszę, chciał odgrodzić się od świata. Nie zerwać połączenie, ale wręcz przeciwnie, wykorzystać je. Bo gdy świat zmysłów przestaje istnieć, rodzi się świat prawdy. Eldar był ciekawy jaka jest prawda o tych stworzeniach.
Elethar pozostawał w letargu, czy też dziwnej odmianie medytacji. Za pomocą swoich wszystkich, choć i tak skromnych zasobom energii psionicznej sondował przestrzeń we wszystkich znanych sobie wymiarach, używając łącza telepatycznego obcych jako wzmocnienie swoich starań. Wiedział, że to wyczerpie jego siły do ostatka, ale być może będzie jeszcze w stanie coś zrobić, zanim będzie za późno.

Jednakże duma Eldara była czymś innym niż arogancja, czy zwykła buta. Między innymi właśnie tamte rzeczy doprowadziły do Upadku. Więc nie obce było mu uczucie szacunku, lecz strach, gniew, radość, nienawiść, miłość, żądza były niepożądanymi aspektami emocjonalności. Odczuwali je tysiące razy bardziej niż ludzie i stanowiły one dla nich większe zagrożenie. Musieli się ograniczać, nauczyć perfekcyjnej dyscypliny, kontrolować je, by w pewnych sytuacjach nasilić, a w drugich zdusić w zarodku.
Dlatego Elethar zdusił w sobie wszystkie emocje, gdy obcy gwałcił jego umysł. Może i ten czytał w nim jak w księdze, ale na pewno nie mógł wyczuć ani grama żadnych emocji. Dla Eldara w tym momencie one nie istniały.
Spojrzał obojętnym wzrokiem na Widmo. Powolnym ruchem zdjął hełm i wbił chłodne oczy w przybysza.
- Jestem Elethar Ultew z Światostatku Altansar. Ty jednak śmiesz mnie nazywać głupcem, choć wyczytałeś z mojego umysłu wszytko. Masz nade mną władzę, bo ten świat nie jest moim światem, jednak doskonale wiesz kim jesteśmy, jaka jest nasza wiedza, nasze możliwości tam skąd pochodzimy. Wydarłeś z mego umysłu moją historię. Jeśli uważasz mnie za głupca to sam nim jesteś, bo tajemnice przestrzeni i czasu kryją się w naszych umysłach, wiedza o której najchętniej byśmy zapomnieli, gdyby było to możliwe. - Schylił czoło przed tym gadopodobnym stworzeniem. - Chylę czoło jednak przed tobą, bo rozumiesz ten świat lepiej ode mnie. Zostałem oddarty z części swojego jestestwa, jednak jestem Eldarem! Dobra śmierć jest dla nas wybawieniem. Tutaj jednak jej nie zaznam. Muszę wrócić. Jak?

Wygląd bez hełmu:

Shiron poruszył się niespokojnie. Zamrugał ślicznymi, ciemnymi oczkami i podniósł wzrok z punktu przed sobą. Jego ciało trwało w bezruchu trochę zbyt długo. Czuł, że mięśnie powoli się odzywają. Poruszył nogą i spojrzał na Elethara. Stał w bezruchu i wpatrywał się w czarne widmo, które robiło to samo. Ach, jakie to romantyczne. Shir delikatnie się uśmiechnął i spojrzał na białe widmo.
- Rzadko spotyka się takie stworzenia jak wy. Spotkaliśmy się przez przypadek... Polowaliście na tą "czerwoną kulkę". Wnioskuję, że albo ten obcy zrobił coś wam, albo ktoś wam to zlecił. Jako, że nie jesteście słabi, przychylam się do drugiej opcji. Z kolei wątpię, abyście tak łatwo godzili się na jakąś umowę z byle kim. Albo ten ktoś wam dobitnie podpadł... albo ktoś naprawdę potężny nad wami jest... - szeptał ni to do Widma ni to do siebie. Czujne oczy smoka obserwowały gada. Mężczyznę wyprostował się i przesunął dłonią po mieczu w pochwie.
- Chciałbym was poznać. W świecie jednak nic nie jest za darmo, więc spodziewam się, że chcielibyście coś ode mnie. Mogę wam opowiedzieć o moim domu, ale ponoć wszystko o nas wiecie... może jest coś, co stanowi dla was tajemnicę? Nie wiem na ile nas znacie. - ruszył powolnym, opanowanym krokiem przed siebie. Złożył ręce z tyłu. Zdjął hełm i powiesił u swojego boku. Przekrzywił delikatnie głowę. Cały czas obserwował Widmo. Ciekaw był jego reakcji. Delikatnie musnął umysł gada chcąc nawiązać kontakt.

Dotychczas nie istniała we wszechświecie żadna zagadka, której niemalże doskonałe poznanie eldarów nie mogło sprostać. Tutaj Elethar był jednak niczym dziecko, zagubione w świecie w pewnych aspektach tak podobnym, a w drugich tak różnym od swojego domu. Miał pewne teorie, ale było za dużo niewiadomych. Po słowach Widma Eldar pozwolił sobie na lekki uśmiech. Ogarniał wzrokiem potężną sylwetkę gada. Walczył jednakże z przeciwnikami o wiele straszniejszym wyglądzie niż ten osobnik, jednak czy potężniejszymi? W tym konkretnym wypadku nie. Jego wzrok nadal był nieugięty.
- Żadna istota nie może się sprzeciwić rzeczywistości. Ja oraz moi bracia i siostry wiemy o tym najlepiej. Ocaliłeś mnie, a jednocześnie zaatakowałeś. Nie mogłem uciekać, została więc walka, a przynajmniej próba wykorzystania sytuacji na swoja korzyść. Pokonałeś mnie, to jest rzeczywiste, więc jak już powiedziałem z rzeczywistością się nie walczy. Dlatego moja rasa jeszcze istnieje, przyjęliśmy rzeczywistość taką jaka jest, wiemy jednak, że jesteśmy na tyle silni, by tworzyć własną rzeczywistość, naprawić swoje błędy. Dlatego staję na przeciw ciebie bez lęku, bo służę sile dorównującej rzeczywistości, służę losowi.
Gdy Widmo wspomniało o śmierci, w oczach eldara przez moment zabłyszczał olbrzymi ból, który istniał w każdym z eldarów, kumulowany przez tysiąclecia. Przyłożył dłoń do kamienia na swojej piersi.
- Dowiedziałeś się dlaczego nigdy się z nimi nie rozstajemy. Dowiedziałeś się czym jest śmierć dla eldara. Niekończącym się koszmarem agonii własnej duszy, która przy wrzasku demonów zostaje rozerwana przez Wielkiego Wroga. Dobra śmierć, to jedyna szansa na uniknięcie tego losu, na połączenie się z przodkami w Kręgach nieskończoności, gdzie dusze wszystkich eldarów łączą się, aby przebudzić Ynneada, który pokona Wielkiego Wroga i przywróci równowagę w moim wszechświecie. To jest moja droga, moja powinność. Co się jednak stanie jeśli umrę tutaj? Zostanę uwiedziony w moim kamieniu duszy, bez żadnej możliwości, aby służyć mojemu ludowi nawet po śmierci, aż po granice istnienia. Nikt nie chce umierać, jednak moja śmierć to krok w kierunku napraw grzechów, które popełniliśmy kiedyś. Chcę wspomóc swoich braci, za życia i w śmierci, dlatego muszę wrócić.
Zatopił swój wzrok gdzieś w dali.
- To... takie piękne, gdy nie dręczą cię koszmary Osnowy, jednakże ten kto pamięta jej śpiew sprzed Upadku, nie może pozostać bezczynny. - Spojrzał znów na swojego rozmówcę.
- Masz rację, w tym co się zdarzyło i ja wyczuwam rękę Losu. Widzę przed sobą wiele ścieżek. Ludzie tam skąd pochodzę, są aroganccy, zaślepieni fanatyczną wiarą w człowieka, który mógł zmienić oblicze wszechświata i przegrał. Może uda mi się ustrzec ludzi z tego świata od tego błędu. - To była dość ważna chwila, bo eldar ujrzał, że ludzie, którzy dla jego współbraci, byli robactwem dążącym do samozniszczenia we własnej ślepocie, mogą uczynić świat czymś lepszym. Tutaj karta wieków była prawie niezapisana. Nie chodziło o ludzi, ale o kataklizm który mógłby zatrząsnąć tym światem. Bo nikt, żadna żywa istota nie powinna doświadczyć bólu, który poznali eldarzy.

Zmiany, ciągłe zmiany. Eldarski umysł pracował szybko, ciągle przystosowując się do sytuacji w danym momencie czasu. Elethar miał pewien problem. Prawie całą swoją moc psioniczną wyczerpał na nieudane sondowanie. Na jego skroni pojawiły się kropelki potu. Widać było, że stoi bardzo niepewne, ale też jego postawa mówiła, że nie ma zamiaru dać po sobie tego poznać. Starał się stać  wyprostowany, z gracją i elegancją prawidłową dla jego rasy. Zdradzało go tylko lekkie drżenie kolan. Wiedział, że nie jest w stanie zrobić zbyt wiele. Czuł buzujące w nim emocje, jak jego oczy iskrzą się mocą psioniczną spowodowaną jego gniewem. Spokojnie... Powoli wypierał rozbuchanie emocjonalne czystym pragmatyzmem. Po chwili znów jego postawa emanowała chłodnym spokojem. Gdyby zdjął hełm niektórzy mogliby się przerazić, widząc niewzruszony spokój w jego wzroku... jakby nie żył. Nie miał zamiaru włączać się w dyskusję. Eldarzy potrafili się porozumieć samą mową ciała. Przeprowadzając skomplikowaną rozmowę za pomocą samych postaw, nieznacznych gestów... bez ani jednego słowa. To jak teraz stał w jego "języku" oznaczało "zirytowanie", choć z pewnością nikt nie zauważył czegoś nadzwyczajnego w postawie Elethara. Ujął w dłonie pistolet shurikenowy, miecz energetyczny, ale poza tym nic nie zrobił. Stał, przysłuchiwał się, rozmowie obcych. Z pewnością dużo mu to powie o ich naturze. Jeśli zaistnieje taka potrzeba osobiście wbije ostrze miecza w cielsko tego pomiotu chaosu. Choć kto wie, może i też przyjdzie mu się rozprawić z Widmami. Wola Losu jest nieprzenikniona.

Shiron spoglądał na jaszczura spokojnym wzrokiem. Nie walczył z nim, jego umysł wpuścił go bez wahania, ale wciąż broniąc głębin. Nie chciał mimo wszystko, żeby tam był. Smok westchnął cicho słysząc jego słowa.
- Zauważ, proszę, że nasze rasy znacząco się różnią. Inne pochodzenie, zwyczaje. Wszystko. My dawaliśmy się poznać innym mieszkańcom Rivellonu, ponieważ byli do nas bardzo podobni. Wybacz proszę moje pytanie i podejście. Nie miało ono Cię obrazić. - odparł patrząc na gada. Wzbudzał podziw samą swoją postawą. Był stworzeniem, którego nie można było zignorować.
Shiron uśmiechnął się delikatnie. Wtedy jednak wydarzyło się coś czego nie bardzo rozumiał. Pierwsza uderzyła go energia. Coś naprawdę niezwykłego. W całym jego życiu tylko raz uderzyła go podobna moc. Ciężko było jednak je porównywać. Ta, z którą zetknął się teraz pochodziła od żywego stworzenia.
Jaszczur stał w miejscu i obserwował co się dzieje. Po chwili mniej więcej wiedział już o co chodziło. Nogi mężczyzny ugięły się delikatnie, a dłoń sięgnęła po rękojeść broni. Chwycił ją pewnie i wysunął w połowie. Całe jego ciało przeszył wtedy silny dreszcz. Wraz z jego oddechem uchodził z niego ciemny dym. W dodatku przez jego twarz, w tym nos i oko, przeszło pęknięcie. Dość grube i głębokie. "Rana" otworzyła się nieco ukazując ciemne łuski pod powłoką. Oczy zaszły czerwienią. Shiron drżał cały. Spoglądał na widma i nieznajomego zdenerwowany. Miał nadzieję, że nie dojdzie do walki. Wiedział, że zmiażdżą jego umysł i ciężko byłoby się obronić. Oczywiście, o ile to możliwe.

Eldar widząc ogon gada zmierzający w jego stronę, nie czekał na interakcję, zręcznie odskoczył w tył, aby dać Widmu to co chciał. To była ich walka, a rola obserwatora jest pożyteczniejsza. Walka jak się spodziewał nie trwała zbyt długo. Nagłe ataki, wyładowania energii, blitzkrieg... Czuł się prawie jak w domu. Tyle, że w tym przypadku Kiarti był niczym eldar w walce wręcz - potrzebna była przewaga co najmniej cztery do jednego, aby mieć jakieś szanse na pokonanie wroga. Elethar patrzył na gady. Postąpili nieroztropnie. Z pewnością było spowodowane systemem wartości tej dwójki, jednakże można by to rozegrać o wiele lepiej.
Dopóki oni żyli, jego umysł jest bezpieczny. Ucieczka byłaby zbędną gierką, Eldar miał pewność, że jeśli ten osobnik upatrzy go sobie szczególnie jako ofiarę, nie będzie w stanie nigdzie się skryć. Wytopią go i z łatwością zabiją. Tę sprawę trzeba było rozwiązać tu i teraz. W interesie Elethara było to, żeby Widma żyły.
- Niech Los i Śmierć zatańczą dziś ze sobą w parze. - Używając połączenia, które nadal Widma podtrzymywały, przesłał im tę wiadomość. Po chwili już go nie było. Z zdumiewającą szybkością wystrzelił do przodu niczym strzała. Mimo, że nosił szatę jego ruchy były płynne, precyzyjne i pełne gracji - wcale mu ona nie przeszkadzała. Wiedział, że postawił wszystko na jedną kartę. Pomimo zmęczenie wykrzesał z siebie ten początkowy wysiłek, potem było coraz łatwiej. Mięśnie eldarów są z sobą połączone w ciekawy sposób. Z każdym ruchem, nawet najdrobniejszym mogą pobudzić do pracy wszystkie mięśnie na raz. Eldar w biegu jest jak samonapędzająca się maszyna, bo do ruchu używa nie tylko poszczególnych tkanek mięśniowych, ale wszystkie. Pęd który dzięki temu nabiera jest zdumiewający, a energia którą temu poświęca relatywnie niewielka. Dążył do szybkiego zwarcia, choć biegł lekko łukiem, aby zajść obcego od boku. Jednocześnie z jego pistoletu wystrzeliła chmara shurikenowych dysków, zmierzających w stronę hybrydy.

Polecenie Nodina nieco zmieszało Shirona. Rozkaz pewnie był uwarunkowany obawami albo doświadczeniem. Z drugiej strony nie bardzo chciał uciekać. Chciał im pomóc. Tylko co zrobić. Głos napastnika wprawił smoka w zastanowienie. Bracia? Czyżby był z nimi spokrewniony. Nie wyglądał na takiego, ale kto go tam wie.
Smok widząc dziwne fale uchodzące z ciała białego gada odskoczył zaraz do tyłu. Spotkanie z taką ilością energii mogło być nieprzyjemne. Odsunął się od nich na większą odległość. Miał szczęście, ponieważ gady same chciały ich odepchnąć. Shiron obserwował wszystko. Mężczyznę telepało całego. Kolejne przecięcia pojawiły się na jego skórze. Biały pył posypał się z jego twarzy i ciała. Ledwo łapał oddech niemal dławiąc się odrobiną powietrza. Trzask kości dochodził z jego żeber. Oddech był chrapliwy, urywany. Wiedział, że trzeba im pomóc.
- Nie opuszczę was... - przesłał wiadomość do Nodina.
Smok miał już pomysł. Miał nadzieję, że rzeczywiście pomoże. Trzasku było coraz więcej. Z Shirona sypał się pył. Skóra w końcu pękła. Z powłoki wyłonił się czarny, spory samiec. Gad rósł przez chwilę,ale zatrzymał się w połowie do normalnego wzrostu. Jego ciało pokrywały ciemne, błyszczące łuski. Z każdym jednak oddechem sypał się teraz z niego czarny pył. Cały samiec dygotał jakby ledwo stał na nogach.
Najgorsze było jednak w jego umyśle. Fala uczuć, wspomnień myśli. Absolutnie wszystko w ciągłym ruchu co chwila zmieniając jego wnętrze. Umysł co ułamek sekundy przemieniał się o 180 stopni i za chwilę znowu. O ile uchwycenie jednej myśli było możliwe, o tyle utrzymanie się jej i zrozumienie graniczyło z cudem. Do tego co chwilę roztrzaskiwała się ona na tysiące kawałków, by pojawić się gdzie indziej. Wspomnienia zlewały się z legendami. Szło się tam zgubić. Stan ten nie był przyjemny dla Shirona. Ruch i walka w takim stanie wymagała ogromnego skupienia. W końcu działał jednocześnie jako smok i jako człowiek. Słyszał legendy o tym stanie. Zatrzymanie się w nim raczej nie należało do najbezpieczniejszych, ale taki jeden, wielki miks powinien znacznie utrudnić pracę Kiarti.
Smok podniósł łeb i wyskoczył w powietrze. Ciemne skrzydła uderzyły w powietrze zostawiając za nim płaszcz z pyłu i maleńkich, ciemnych łusek. Z każdym ruchem cały ich ogrom odrywał się od niego. Wciąż wyrastały nowe z jego ciała. Gad przyśpieszył ruch ku wrogowi. W pewnym momencie otworzył paszczę wypuszczając niewielką kulę ognia i dymu wprost na przeciwnika. Skręcił gwałtownie w prawo chcąc nadejść wraz z Eletharem. Poruszał się niezwykle szybko. Był znacznie mniejszy, ale mięśnie pracowały jak u dorosłego gada. Mimo to, nie śpieszyło mu się do szybkiego ataku. Kula była tylko sprawdzająca na co może sobie pozwolić. Celem Shirona będzie białe widmo. Jeżeli będzie mógł to tylnymi łapami odepchnie wroga od białego gada i zaraz śmignie dalej. Ogonem spróbuje również go potraktować po miejscach, które nie są pokryte łuskami. W razie ewentualnego ataku zaniecha ataku i zatoczy okrąg.