New York-New York Hotel & Casino

Luksusowy hotel i kasyno, położony przy bulwarze Las Vegas Strip w Paradise, w stanie Nevada. Stanowi własność korporacji MGM Resorts International.

[za Wikipedią - Venom]

Podróż za pomocą słabszego ciała, niepozwalającego wykorzystywać mocy tak jak chciał, była dla smok po prostu udręką. Właśnie na jego liście celów znalazło się zaznajomienie z tą techniką młodego, by on sam się z tym męczył... On tego z resztą nie odczuje, bo nie wie jak wielka jest prawdziwa smocza moc. Najgorszym okazało się wyjście. Ona wyłoniła się spod wody, on cóż... Nie mógł tak po prostu skrystalizować ciała człowieka z lodu w tak widocznym miejscu, bo to po prostu zostałoby zauważone. Z resztą nie po to wmawiał Kennethowi by ten unikał otwartości nawet w przebraniu - by teraz samemu wrzucić go w taką sytuację. Zrobił więc coś innego. Wykorzystując moc, wyciągnął energię z wody i przesłał ją dalej, materializując chłopaka w jednym z pobliskich pustych korytarzy - prowadzących od razu na zewnątrz. Nikogo nie było - po prostu się udało. Kamery, cóż... Odczytały stosowny brak danych, gdyż Saurian poszczycił się zniszczeniem okablowania. Ochrona zdziwi się, znajdując zamrożone kable, jednak smok nie mógł pozwolić sobie na dalsze marnowanie energii człowieka, gdyż ten powoli skłaniał się na skraj wyczerpania.
Gdy tylko Kenneth odzyskał kontrolę nad ciałem, padł na ziemię dysząc ciężko. Powoli podnosząc się - wpierw na kolano, potem całkowicie do góry - rozglądał się po okolicy.
/Jest na zewnątrz./
Odezwał się smoczy opiekun. Bez zastanowienia, jeszcze chwilę się chwiejąc i podpierając o ścianę - Walker wyszedł na zewnątrz. Do jego uszu dotarł hałas tego miejsca, rozmowy różnych ludzi. Nie lubił takich obszarów. Zrozumiał, że chciała "uciszyć" jego moce. Szybko jednak znalazł swój cel. Zauważył, że porusza ustami, jednak z nikim nie rozmawiała. A przynajmniej nikt obok niej nie stał. Ruszył więc dynamicznym krokiem do przodu, mijając różne osoby, niektórych którzy stanęli mu gwałtownie na drodze - po prostu odepchnął, nie bacząc na zdanie tych osób.
-Dobre przeczucie. Jak i moje było dobre. Nie lubię się jednak bawić w kotka i myszkę. Co to za gra?
Rzucił, zatrzymując się przed nią, tak by mogła usłyszeć. Oczywiście nie zwracał uwagi na to, że ktoś może ich usłyszeć. Miał tego świadomość, jednak jakoś go to nie obchodziło. Nie w tej chwili. Być może było to spowodowane jego zmęczeniem, być może po prostu stał się na to obojętny. Ciężko było mu w tym momencie orzec, po prostu o tym nie myślał, gdyż miał na głowie inny problem który musiał zostać rozwiązany. Teraz jednak jego głos był spokojniejszy. Wyraźnie dawał do zrozumienia, że nie zamierzał grać w żadne gierki, jednak bliżej mu było do tej osoby którą spotkała na plaży, aniżeli człowieka który tracił cierpliwość w tym barze, naście minut później. Ciężko mu z resztą było przewidywać co wydarzy się zaraz, zwłaszcza, że większość scenariuszy zagrażała bezpieczeństwu ludzi zgromadzonych dookoła. Cóż, było ciężko - niemniej jednak nie zamierzał robić sobie z tym wielkich problemów. Wystarczy mu dziwnych organizacji polujących na mu podobnych ludzi, nikt nie musi znać jego tożsamości.

Mężczyzna westchnął tylko. Rozpiął swój polar i usiadł obok. Ani myślał o tym, by go ściągać. Na t-shirtcie nadal znajdowała się dziura po nożu którym go pchnięto. Kenneth usiadł i wsłuchał się spokojnie w jej słowa.
/Bractwo Mutantów?/
/Źli./
/Zapewne to oni odpowiadają za te znaki.../
/Definitywnie źli./
/Saurian?/
/Ahahaha, rozluźnij się, młodziku. Mówi prawdę, słuchaj co ma do powiedzenia./
/Skąd wiesz?/
/Jestem smokiem./
Krótka wymiana zdań w umysłach i... Mężczyzna skierował swój wzrok na kobietę. Musiał się chwilę zastanowić, długo mu to nie zajęło.
-Bractwo mutantów mające inicjatywę? Teraz rozmawiamy. Zamieniam się w słuch.
Odparł, nie spuszczając z niej wzroku. W tym wszystkim, najbardziej przerażająca była nagła zmiana podejścia Sauriana. Teraz już mogli rozmawiać? Ba! Smok wydawał się nawet rozbawiony tą sytuacją. Specyficzne poczucie humoru. Każdy kto był tak stary miał takie poczucie humoru? Z resztą - jak na razie smok nie zdradzał swojego wieku. Niemniej jednak Kenneth naczytał się trochę książek fantasy, a resztę dopowiedział sobie samodzielnie. Teraz jednak uwagę jego skupiła na sobie ta kobieta i jej... Cóż, "bractwo mutantów". Kim byli? Kolejna organizacja przestępcza? Sekta? A może po prostu zbiór świrów? Niemniej jednak... Może popełnił błąd? Może Saurian po staremu sprawdzał go, jak zwykł to czynić od czasu do czasu? Może słowa smoka nie należały do niego, a były jedynie odzwierciedleniem myśli i odczuć chłopaka? Zabij ją, tak będzie łatwiej, nikt się nie dowie kim jesteś, bo ona już wie... Może smok po prostu dał mu właśnie nauczkę, by to on panował nad swymi emocjami, nad swym strachem - a nie na odwrót? W końcu perspektywa utraty wszystkiego, zejścia do podziemi i ukrywania się resztę życia nie była zachęcająca dla kogoś w jego wieku. Niemniej jednak... Musiał odgonić od siebie te myśli. Walker westchnął cicho i spojrzał ponownie na swoją rozmówczynię. Za dużo myślał, za mało słuchał. Musiał więcej słuchać, by móc podejmować stosowne decyzje. Inaczej... Inaczej to po prostu się nie dało.

-Szlachetna inicjatywa.
Odparł od razu po tym, jak skończyła mówić. Skierował wzrok przed siebie i westchnął cicho. Nie był mutantem, nie był nikim takim, posiadał moce jednak nie martwił się nigdy o to, by nagle został ujawniony. Zrobił to tylko raz, podczas... No właśnie, opowie jej o tym później. Ta historia jest doskonałą opcją by przetestować ich, sprawdzić ich realne zamiary... A póki co... Póki co pozostawały pytania.
-Uzyskanie praw przez mutantów? Jakim kosztem chcecie tego dokonać?
Zapytał, ciekaw tego czego się teraz dowie. Tutaj sytuacja była skomplikowana. Dążenie do uzyskania swych praw, zawsze wiązało się z kosztami, poświęceniem, często odrzuceniem pewnych aspektów życia. Człowieczeństwa? Cywilizacji? Jakkolwiek by to nazwać. Jak daleko byli skłonni posunąć się by uzyskać swe cele? By dopiąć swego? Zastraszenia, morderstwa? Czy może pokojowe demonstracje? To ostatnie od razu odpadało. Biorąc pod uwagę napisy które pojawiły się na budynkach.
-"Super moce"? Nie nazwałbym tak tego. Ci ludzie szybciej uważają swoje dary za przekleństwo... A ludzkość. Ludzkość nie jest na nich gotowa. Z resztą - ta ustawa o której głośno ostatnio? Spis wszystkich osób z takimi właśnie "super mocami"? Ponawiam pytanie... Jaki koszt jesteście gotowi ponieść by dokonać tego, osiągnąć swój cel?
Wyjaśnił, kończąc ponownie pytaniem. On... Szczerze nie sądził by ich inicjatywa była czymś dobrym. Zebranie się, wzajemne wspieranie. Jak najbardziej. Jednak zabawa w zdobywanie praw, szacunku ludzkości? Nie, to raczej nie było wykonalne, a na pewno nie niskim kosztem. To wymagało czasu, zasobów i... Cóż, uciszenia wielu osób. A niewinni? Jak bardzo oni mieli na tym ucierpieć? Z resztą... Kto dzisiaj był niewinny? Niewinni byli zazwyczaj nieświadomymi głupcami.

-Jak ja mogę Wam pomóc?
Zapytał wprost, nie omijając tego pytania za pomocą żadnych pobocznych. Kim na prawdę byli? Do czego tak na prawdę dążyli? Tego mógł dowiedzieć się tylko w momencie gdy dołączy do tej grupy. Wtedy będzie wiedział czy realnie będzie mógł i chciał im pomóc - czy może postawi sobie za cel zlikwidowanie członków tej organizacji. Jej słowa... Zaczęły brzmieć zupełnie tak, jakby rozmawiał z fanatykiem. Nie uzyskał wcześniejszych odpowiedzi, zostały po prostu pominięte, wyraźnie zaćmione przez jakąś dziwną wizję.
-Kto nie zmierza się poddać?
Zapytał zaciekawiony tym wyrywkiem zdania ze słów które skierowała do niego kobieta. Aicath nagle również się zmieniła, Kenneth dostrzegał to i nie do końca potrafił to zrozumieć. Co takiego w tym wszystkim było? Przede wszystkim - kim był jej przywódca? Ona wyraźnie nie była typem lidera, a przynajmniej Drakona by w ten sposób za sobą nie pociągnęła. Brakowało jej tego czegoś. Niemniej jednak... Może miała rację? Może właśnie o to chodziło? By powstrzymać tą machinę szaleństwa, zanim osiągnie zenit i zniszczenie jej będzie mogło kosztować za dużo? On... Również tego potrzebował. Poczucia bezpieczeństwa. Wystarczyło spojrzeć na jego własny dom, by się o tym przekonać. Raczej drugiego takiego się nie znajdzie - tak bardzo opancerzonego, chronionego przed włamywaczami, a nawet poważnym szturmem.
-Chcę zobaczyć tą waszą alternatywę dla mojego życia. Bezpiecznego, bez problemów i potrzeby ukrywania się przed światem, by nie stać się zwierzyną na którą nagle zaczną polować setki, jeśli nie tysiące osób.
Dodał, tworząc to zdanie na poczekaniu. Przyszło mu to nagle do głowy. Czym były te słowa? cóż, chęcią znalezienia sobie spokojnego miejsca. Miejsca które sprawi, że będzie mógł poczuć się bezpieczniej. Saurian zawsze przy nim był, jednak nie mogli nigdy walczyć ramię w ramię. Brakowało mu towarzysza, realnie kryjącego jego plecy, bo - choć smok mógł być w lodowej postaci, to zużywało to jego własną energię, nie mógł wykorzystać tego również w każdej sytuacji - np. gdy nie chciał by się ujawnić. Może to była ta okazja? Realna okazja którą należało złapać i nie pozwolić jej uciec? Ten dar od losu? Smok znowu zamilkł. Znowu pozostało tylko jemu, co robić, jak wybrać?

Po rozstaniu się z osobnikiem podającym się za niejakiego Tediusa postanowił więcej czasu spędzić na analizie sytuacji. Regularnie przechadzał się po różnych dzielnicach miasta zwanego Las Vegas. Od kilku dni na swoje potrzeby wybierał okolice jak się zdawało, dobrego budynku wypoczynkowego. Przechadzając się nieopodal miniatury Statuy wolności obserwował ludzi.

- Czy to miasto nigdy nie śpi? - powiedział do siebie, wciąż nie mogąc się przyzwyczaić to tego faktu.

Groot zgubił się na planecie zwanej ziemią. Cała jego drużyna gdzieś poleciała i się rozdzieliła, a on został bez żadnego transportu międzygwiezdnego. Czuł się bardzo samotnie. Posanowił znaleźć jakieś towarzystwo, albo przynajmniej środek transportu. Jego wygląd pewnie zszokuje mieszkańców ziemi, ale ile przebierańców w tych czasach lata po ulicach? "Zwykli" ludzie wyglądają czasem "kosmicznej" od niego. Wycinanie z siebie kawałków ciała w imię mody? To okropne. Czynić takie rzeczy nie posiadając zdolności regeneracyjnych takie jakie on posiada. Groot szedł powoli wśród tłumu ludzi, którzy od czasu do czasu rzucali na niego okiem z niedowierzaniem. Spokojnym krokiem szedł, aż w końcu usłyszał pytanie od pewnego wysokiego mężczyzny. Bez chwili wachania odpowiedział:
-Ja jestem Groot.
Co za pewne oznaczało: "Nie wiem. Nie pochodzę z tej planety."

Byłby to kolejny bezowocny dzień dla Azgardczyka, gdyby nie to o co się teoretycznie dopraszał. Przed nim o to pojawiło się wysokie drzewo-podobne coś. Ville od razu rozpoznał w nim obcego. Nie był tylko pewien jakiej rasy jest przedstawicielem i po czyjej stronie stoi. Zaintrygowała go również wypowiedź nieznajomego. Brzmiała ona jak mowa Ziemian, acz nie rozumiał dlaczego nieznajomy miałby się tak od razu przedstawiać. Z drugiej strony nie pasowało mu to do żadnego innego znanego mu języka. Podejrzewając prowokację bacznie rozejrzał się wokół. Nie zauważając niczego podejrzanego zwrócił się w stronę nieznajomego.

- Tak? - rzucił pytaniem.

Drzewopodobna istota zaczęła się zastanawiać jak inaczej mógłby przemówić do człowieka. Powszechny był dla niego zrozumiały, ale umiał mówić nic innego niż: Ja jestem Groot. Te trzy słowa i tak mu starczyły. Podał gałezioramie olbrzymowi w geście przywitania i powtórzył po raz niewiadomo, który w swoim życiu trzy słowa:
-Ja jestem Groot.
Tym razem użył tych słów w dosłownym znaczeniu. Chciał sie po prostu przedstawić nieznajomemu i może nawiązać dosyć ciekawą konwersację.

Chcąc nie chcąc musiał zając się nieznajomym. Niechęć ta wzmagała się utrudnionym kontaktem. Albo wręcz wymuszeniem kontaktu.

- Jestem Ville - przedstawił się z wahaniem. Po czym, bardziej z obowiązku, uścisną dłoń Groota.

'Dlaczego zawsze muszę trafiać na jakieś indywidua?' zapytał się siebie w duchu, przypominając sobie spotkanie z Baalem. Miał tylko nadzieję, iż temu spotkaniu nie będą towarzyszyć żadne wybuchy.

- Zdrowo wyglądasz - zaryzykował twierdzenie. Miał nadzieje, że wydobędzie od drzewka coś więcej niż "Ja jestem Groot".

Drzewolud uśmiechnął się lekko, a następnie przyjrzał się uważnie człowiekowi. Nie bał się go co było bardzo miłe. Zwykły człowiek nie mógł zareagować tak naturalnie toteż Groot zaczął dedukować kim dokładnie jest mężczyzna przed nim stojący. Może to zmiennokształtny? Albo Asgardianin? Było tyle możliwości, ale tak mało poszlak. Był bardzo wysoki, za wysoki jak na zwykłego człowieka. Nie miał nad czym się zastanawiać. Posiadał za mało poszlak, więc po prostu powiedział:
-Ja jestem Groot.

Podejrzenia Graata były trafne tylko do pewnego stopnia. Teraz Ville był bardziej eksperymentem, nie ukończonym tworem Bioinżynierii niż czystym przedstawicielem jakiejś rasy. W tym momencie można byłoby zaryzykować stwierdzenie, iż spotkanie drzewo-podobnego "czegoś" w centrum świątyni hazardu nie było dla mężczyzny niczym nie zwykłym. Ot, dzień jak co dzień. Jedna tylko rzecz go uwierała. Usłyszawszy po raz kolejny "Ja jestem Groot" westchnął ciężko.

"Dlaczego Ja?" przemknęło mu przez myśl. Po chwili wahania spojrzał na Groota. Nie pozostawało mu nic innego jak spróbować się porozumieć.

- Mam nadzieję, że przynajmniej rozumiesz słowa, które ja mówię? - zapytał się. Miał nadzieję, że odpowiedź będzie twierdząca. W przeciwnym razie rozmowa była by co najmniej kłopotliwa.

Groot pokiwał głową na tak, przez co raczej dał do zrozumienia Ville, że rozumie jego słowa. Raczej z tej rozmowy nic nie wyniknie. Złapał się powoli za głowę i westchnął. Co miał uczynić? Mimo swojego wielkiego intelektu jego umiejętności lingwistyczne były za niskie. Ba! Praktycznie ich nie miał... Co miał uczynić... Co miał uczynić... Pokazał ręka na drzwi budynku i wypowiedział dumnie swoje słynne słowa:
-Ja jestem Groot.
Po tych słowach wyszedł z budynku i udał się gdzieś na ulice Las Vegas. Szedł prosto i nie wiedział zbytnio co ma robić z tym człowiekiem...

Skoro Groot rozumiał to co się do niego mówi, to Ville nie widział problemu w komunikacji. Miał w końcu wprawę w porozumiewaniu się nawet w sytuacji gdy obie stromy nie rozumiały drugiej osoby.

- Oj już tak nie dramatyzuj. Nie będzie tak źle - powiedział z przyjacielską nutą w głosie. Wyglądało jednak, iż pan Drzewko przejął się nie możnością komunikacji bardziej niż Ville podejrzewał. Przez wzgląd na to co przeszedł nie zamierzał zostawać Groota w takim humorze. Ruszył więc za rozmówcą. Po krótkiej chwili milczenia postanowił podjąć dalszą konwersację.

- Jak długo jesteś na Ziemi? -zapytał się już nie zrażony ograniczonym słownictwem Groota.

Groot niestety przez dłuższy czas nie udzielił odpowiedzi na to pytanie. Co więcej, nawet nie zwrócił dalszej uwagi na Villa. Asgardczyk podrapał się po brodzie i uznał, iż Groot być może chce zostać sam.

- Może się jeszcze spotkamy. Do zobaczenia - powiedział bardziej do siebie, po czym ruszył swoją drogą.

[z/t]

Po rozbiciu się statku każdy poszedł w swoją stronę co było logiczne, osobno mieli większe szanse na znalezienie pożądanych mechanizmów, ni to razem chodząc w swojej grupie.
Logiczne i mogłoby być ale jak wyszło Draxowi w praktyce? Dość słabo, sam nie wiedział za bardzo czeka szuka mimo, że w miarę znał kosmiczną technologię na swym poziomie.
Wreszcie stało się to co stać się miało - zaczął się nudzić i sprawdziła się pewna niepisana zasada "Na początku i na końcu jest samotność". Humanoid nie był kimś kto nie potrafił znaleźć sobie zajęcia w swoim towarzystwie ale jak raz zasmakuję się czyjejś obecności, a potem przychodzi wam się rozdzielić to jest to dość bolesne nawet dla takiego kulturysto-mięśniaka i niszczyciela jakim był Drax.
Teraz pragnął by znaleźć kogoś ze swojej drużyny nie tylko ze względu na samotność ale też na znalezienie zajęcia bowiem tak niszczycielska jednostka winna mieć ciągłe zajęcie by nie strzeliło jej do łba bić się z przestępcami na ulicy i zwracać na siebie zbytnio dużą uwagę niżeli posiada to priorytet pobytu tutaj.
Wracając do poszukiwania członków drużyn - humanoid chyba nie pogardzi nikim, ważne by mieć co robić i nie marnować swojej sylwetki.
Jako, że nie był geniuszem to szukał w prosty sposób członków drużyn, chodził po ulicy po zmroku, kiedy to nikt nie przejmuje się dziwakami (no chyba, że zaczną sprawiać problemy) i wołał pojedynczo imionami. Dość naiwne i głupie, czasem zagadał do jakiegoś człeka i to właśnie od jednego z takich ludzi dowiedział się, że kręcił się tutaj jakiś typek w przebraniu drzewa. To był trop, teraz może warto skupić się na szukaniu jednego osobnika, a nie całej drużyny.
- Groot! Dzie jesteś?! - krzyczał Drax swoim niskim głosem nie będąc nawet pewien czy przebieraniec o którym usłyszał to jego pozbawiony bogatego słownictwa towarzysz. Chadzał to tu i to tam szukając.

Groot sobię szedł ulicą gdy nagle usłyszał krzyki. Zdziwiło go to wielce. Wsłuchał się w dźwięk i usłyszał swoje imię. Odwrócił się, a za nim szedł jego towarzysz Drax. Zawrócił kurs i poszedł wprost do przyjaciela. Gdy był już wystarczająco blisko podniósł go i przytulił mówiąc standardowo:
-Ja jestem Groot!
Co zapewne znaczyło: "Cześć Drax! Tęskniłem!"

Drax wreszcie dostrzegł Groota idącego jedną z uliczek. Towarzysz odwrócił się i popędził w jego w stronę.
Humanoid ucieszył w głębi duszy, którą miał pod całym tym asortymentem twardej skóry, płaszczem wojowniczej natury nakazującej nie okazywać zbytnio przywiązania oraz wieloma innymi aspektami zaprzeczającymi radowaniu się czymkolwiek niżeli śmiercią lub połamaniem kości przeciwnika kładąc go na glebę.
Drzewo stwór podszedłszy do zielonego humanoida zrobił coś na co ten nie był przygotowany - podniósł go i przytulił. Taki gest można by uznać za miły i może zrobiłoby się Draxowi miło,, gdyby nie fakt, że ręka go świerzbiała od dłuższego czasu, a ten nie przywykł do innego przytulania polegające na czymś więcej niż skręceniu karku przeciwnika, ewentualnie wbicia noża w plecy jak chciało się poczuć troszkę więcej satysfakcji.
Doprawdy mógłby mieć wątpliwości czy ma do czynienia z jednym ze Strażników ale, kiedy usłyszał to standardowe: Ja jestem Groot to od razu zdał sobie sprawę, że to nie jakiś przebieraniec.
Niszczyciel już po fakcie nie zaprzeczał temu przytulaniu bo po pierwsze (było już po fakcie) - wiedział, że Groot to dość uczuciowe...stworzenie.
No mniejsza, nie zaprzeczał przez dwie sekundy "prztulasa" bo po ile określonym czasie drzewo stwór nie opuścił go na ziemię ten po prostu delikatnie uświadomił mu, że wystarczy już takowych czułości, oczywiście zrobił to w swoim Draxowym stylu - wyrwał się z jego objęć.
- Znalezienie Ciebie było dość proste. - to chyba był swego rodzaju komplement i Draxowe powitanie bo przecież proste rzeczy, które mogłyby zostać skazane na męczące są doceniane zwłaszcza przez zawziętość zielonego humanoida.
Teraz wypadałoby standardowo przejść do tych spraw będących priorytetem całego spotkania.
- Nie wiem czego szukam. - mimo spodziewanej odpowiedzi "Ja jestem Groot" Drax liczył, że jego towarzysz lepiej zdaje sobie sprawę co można tutaj robić albo czego to oni tak właściwie szukają.

Groot odsunął się lekko od Draxa i kiwnął głową potakując. Stwierdzenie humanoida było specyficzne. Nie wiadomo czy się zdenerować, a może zignorować? Nie była to raczej obraza, ponieważ w chowanego niestety nie grali. Jego następne słowo jeszcze bardziej go skonsternowało. Z jednej strony łatwo Cię znaleźć z innej nie wiem czego szukam. To skomplikowane, albo głupstwo...
Groot nie odpowiedział ani słowem tylko kiwnął głową.

Drax spoglądał z głębokim zamyśleniem w oczy Groota oczekując w nich odpowiedzi na swoje pytanie. No, może nie tylko w oczach bo jak przychodzi rozmawiać z drzewo stworem to warto zwrócić uwagę na każdy rodzaj komunikacji niewerbalnej.
Niszczyciel geniuszem nie był - bez bicia się do tego przyznawał, a więc za dużo ze swojej obserwacji nie wyciągnął. Jakby był psychologiem albo jakiś wariatem wyrwanym z psychiatryka, która całe życie patrzy na to jak wyglądają ludzie zaś na nazwisko ma Holmes to zapewne byłby w stanie zrozumieć co w tym momencie odczuwa rozmówca i czy zrozumiał co się do niego powiedziało.
Obstawić zawsze można ale trafi się dobrą kartę? Zielony strzelił, że jego towarzysz nie spostrzegł uszami to co zostało wypowiedziane i nie umiał czytać między wersami.
To chyba jedna z tych niezręcznych sytuacji. Ironia losu - Groot nie zrozumiał tego co zostało do niego powiedziane, a Drax najprawdopodobniej nie zrozumie nigdy tego co powie mu Groot, poza samym faktem jak ma na imię.
By dać wiekopomny moment tej chwili członek strażników podrapał się w specyficzny sposób po swojej skroni, raz rozejrzał się dookoła, chyba jego usta przestały nadążać nad mózgiem ciągle analizującym dane, bez chwili przerwy wykonującym syzyfową pracę. Coś do czego układ nerwowy został stworzony.
Drapał się tak jeszcze przez kilka sekund, dość nienaturalnym sposobem bowiem używając tylko trzech palców, a nie pięciu grubych paluchów. To już zaczęło powoli być żenującę, przejechawszy ostatnim gestem dłoni po swojej łysinie Niszczyciel złapał wiatru oddech w płuco i wyszczerzył jadaczkę odchrząkając.
- Więc...Co teraz robimy? - nie wiedział tak na prawdę co ma w tej sytuacji powiedzieć więc i wprost dał do zrozumienia, że nie wie co może zrobić. Chyba pierwszy raz znalazł się w tak nieprzyjaznych warunkach, sam na sam z Grootem, gdyby to jeszcze byłby ktoś inny najlepiej ktoś obcy albo ktoś kto podpadł kiedyś Draxowi to w tym momencie bez dwóch zdań, mięśniak by wyjść z sytuacji zachowując twarz - połamałby mu kręgosłup, o ile dany osobnik by go miał, a jak nie kręgosłup to by połamał mu cokolwiek, a jakby tego nie dało rady to by próbował zrobić mu jakąkolwiek krzywdę. Wszystko w tym momencie było lepsze od znalezienia się w warunku w którym nie wie co ma się myśleć, a dopiero co powiedzieć.