Times Square

Po zakończeniu spotkania z Visionem i rozesłaniu wiadomości do części członków swojej drużyny, Billy zdążył jeszcze zrobić kilka innych rzeczy, mniej czy bardziej istotnych. Chłopak odbył na przykład dłuższą rozmowę telefoniczną z Kate, w trakcie której ostrożnie ćwiczył latanie ponad miastem, w ten sposób testując swoją podzielność uwagi - i to w stresujących warunkach, bo miał naprawdę sporo do opowiedzenia przyjaciółce, zaczynając od akcji z Runaways, a na propozycji Mścicieli kończąc. Utrzymywał się na takiej wysokości, że nikt raczej nie powinien zwrócić na niego uwagi, szczególnie w Nowym Jorku, gdzie taki widok nie był już tak naprawdę niczym dziwnym, ale i tak starał się zachowywać czujność.
W pewnym momencie jednak Kaplan otrzymał od Sammy zaproszenie na spotkanie na Times Square, oczywiście nadane również przez komórkę. Szczerze mówiąc trochę go to zaskoczyło, ale prędko doszedł do wniosku, że być może dziewczyna chciała po prostu porozmawiać o swojej wczorajszej misji, więc niemalże natychmiast potwierdził, że stawi się na miejscu na czas. Drogą powietrzną nie powinien mieć z tym żadnych problemów, byle tylko udało mu się znaleźć w okolicy jakieś odosobnione miejsce do wylądowania... Oraz do przebrania się w coś bardziej codziennego. Przez krótką chwilę zastanawiał się nad tym, czy powinien przyprowadzić ze sobą kogoś jeszcze, na przykład Teddy'ego albo Kate, ale ostatecznie uznał, że Sammy wiedziała co robiła.
Lot przebiegł spokojnie, a nastolatek urozmaicił go sobie starając się ustalić swoją optymalną prędkość. Zbliżając się do celu nie tylko zwolnił, ale i obniżył poziom, na jakim do tej pory się przemieszczał, aż w końcu osiadł na dachu przeznaczonego do rozbiórki budynku. Schodami zszedł na dół, po drodze upewniając się, że w środku nie kręcili się żadni bezdomni, youtuberzy, ani nikt inny, kto mógłby go zobaczyć, a gdy znalazł się już na parterze, w błysku błękitnej energii wreszcie odmienił swój strój. Tymczasowo przekształcił kostium w zwykłe ciemne spodnie i w czarny podkoszulek z nadrukiem tarczy Kapitana Ameryki oraz tekstem KEEP CALM AND SOLDIER ON.
Tak przygotowany, Billy ukradkiem opuścił teren budynku i na piechotę skierował się w stronę Times Square. Nie był pewien gdzie dokładnie powinien się stawić, bo tak naprawdę nie umówili się z Sammy na żadne konkretne miejsce, lecz w każdej chwili mógł to przecież naprawić. W końcu od czego miał przy sobie telefon? Najpierw jednak chciał w ogóle dotrzeć na plac i może jeszcze zorganizować sobie jakąś przekąskę... Nic ciężkiego, bo zakładał, że koleżanka z drużyny też może chcieć skoczyć do jakiegoś lokalu, ale ot, tak tylko dla zabicia pierwszego głodu. Na szczęście miał na to czas, bo przed chwilą dopiero minęła czternasta.
Kaplan wkroczył na plac w jego północnej części... I zgodnie ze swoim niedawnym postanowieniem zaczął od zajrzenia do restauracji McDonalds, która akurat znajdowała się w pobliżu. Po krótkiej - przynajmniej jak na to miejsce i porę - walce z kolejką nastolatek opuścił budynek wraz ze zdobytymi frytkami, równocześnie popisując się prawdziwym instynktem miastowego przy wymijaniu tłumów. Przekroczywszy ulicę, deptakiem skierował się ku pomnikowi Ojca Duffy'ego. Gdyby nawet on nie był wystarczająco charakterystycznym punktem, to za nim znajdowały się biegnące w górę siedzenio - schodki, w rzeczywistości stanowiące czerwony dach budki TKTS. Je dało się już zauważyć z daleka.
Na początek chłopak przysiadł sobie tylko na jednym z wielu murków na deptaku, próbując zignorować to, jak bardzo jego czarna powierzchnia nagrzała się od słońca. Konsumując swoją przekąskę, wyjął z kieszeni spodni komórkę i prędko poinformował Sammy o tym, że czekał na nią zaraz za TKTSem. Przez chwilę po prostu jadł sobie spokojnie, równocześnie w milczeniu obserwując przechodzących dookoła ludzi, ale kiedy dokończył posiłek, od razu wyrzucił papierowe opakowanie do odpowiedniego pojemnika - z kilku dostępnych - i w końcu przeniósł się te kilkanaście metrów dalej, już na schody. Zajął miejsce na tym najwyższym stopniu, blisko barierki, mając ją po swojej lewej. Tak, to zdecydowanie był o wiele lepszy punkt widokowy.
Teraz Billy'emu nie pozostawało nic innego, jak tylko cierpliwie czekać na przybycie koleżanki. W międzyczasie nastolatek znów wyciągnął komórkę i dla zabicia czasu zajął się przeglądaniem internetu, co jakiś czas odrywając się od tego zajęcia, aby rozejrzeć się po swoim najbliższym otoczeniu w poszukiwaniu Sammy.

Jeżeli potrzebujecie do swoich postów, to tak wygląda ta okolica. Tylko normalnie nie ma tam tych siedzeń, to chyba zdjęcie z otwarcia budki TKTS.

Dzięki otrzymanej niedawno od Sammy wiadomości Billy wiedział, że najprawdopodobniej nie będzie musiał długo czekać na koleżankę z drużyny. To znaczy, tak mu się wydawało, choć niektórzy ludzie przez zaraz będę mieli na myśli już prawie wyszedłem z domu... Ale liczył na to, że nie ona. Sam może nie był pod tym względem święty, ale zwykle starał się być jak najbardziej punktualny. Nie lubił z własnej winy stawiać swoich znajomych w niewygodnych sytuacjach, jeżeli mógł coś na to poradzić.
Nastolatek nie odpisał już na tę wiadomość i zajął się swoimi sprawami, prędko skupiając się na przeglądaniu jednego z kilku forów o bohaterach, na których przesiadywał. Oczywiście nikt tam nie wiedział kim był w rzeczywistości. Nawet gdyby im się przyznał, to pewnie nikt by mu nie uwierzył... Ale tak czy siak fajnie było zapoznawać się z najświeższymi doniesieniami i oglądać zdjęcia.
W pewnym momencie chłopak wyczuł na sobie czyjeś spojrzenie. Był na to szczególnie wyczulony, gdyż nabyte w szkole doświadczenie nauczyło go, że czyjaś uwaga to coś nietypowego i potencjalnie szkodliwego. Jego wzrok oderwał się od ekranu komórki, a następnie przesunął się po otoczeniu... Aż natrafił na dziewczynę, na której obecność wcześniej nie zwrócił uwagi, a która teraz zerkała na jego koszulkę. Chociaż się uśmiechnęła, to tak naprawdę mogło to oznaczać zarówno pobłażanie czy rozbawienie, jak i to, że sama była fanką Kapitana... Tyle że szybko straciła zainteresowanie i wyciągnęła własny telefon, a Kaplan i tak nie należał do osób, które zagadywały do obcych jedynie dlatego, że mogli mieć podobne zainteresowania. Byłoby mu po prostu głupio. No i wyglądał już kogoś innego... Więc chyba dobrze, że rówieśniczka tego nie oczekiwała. Wtedy to dopiero poczułby się niekomfortowo.
Kilka sekund w zupełności wystarczyło mu, aby zorientować się, że Azjatka zabrała się za robienie zdjęć... I że on sam na moment się zawiesił. Kiedy tylko to do niego dotarło, natychmiast skierował spojrzenie z powrotem na swoją komórkę i przesunął kciukiem po jej wyświetlaczu, żeby nie zgasł, do czego miał już blisko, bo wyraźnie pociemniał. Billy przewinął czytany właśnie temat, starając się wyłapać w tekście coś ciekawego, lecz zaraz potem westchnął cicho i zamknął przeglądarkę. Może później trafi na coś nowego, bo w tej chwili najbardziej interesujące było chyba dla niego zdjęcie, które ktoś zrobił Scarlet Witch w Waszyngtonie - i to z daleka, więc wyszła niewyraźnie.
Nastolatek wybrał właśnie ten moment, aby znów rozejrzeć się po najbliższym otoczeniu w poszukiwaniu Sammy - i tym razem jego starania zostały nagrodzone, gdyż ujrzał zbliżającą się koleżankę, będącą już przy schodach. W pierwszym odruchu podniósł się z miejsca, równocześnie blokując komórkę, żeby zaraz potem schować ją do kieszeni. Na machanie dziewczyny odpowiedział lekkim uśmiechem i poczekał, aby podeszła wyżej... Sam zaś wykonał jeszcze jeden krok w tył, by stanąć na ostatnim stopniu, szerszym od pozostałych. Na nim powinno im być wygodniej, chyba że tak czy siak zdecydują się od razu przejść w inne miejsce.
Słowa rówieśniczki odrobinę go zaskoczyły, bo spodziewał się, że ich spotkanie będzie dotyczyło wczorajszych wydarzeń, a więc czegoś, o czym nie powinni rozmawiać z osobami spoza drużyny... Co prawda Sammy mogła mieć na myśli właśnie kogoś takiego, ale w takim wypadku chyba podałaby po prostu konkretne imię, prawda? Usta Kaplana na moment lekko się rozchyliły i odpowiedział z niewielkim opóźnieniem, tonem pełnym namysłu, ale i z nutką ostrożności.
- Kogoś... Takiego jak my? To znaczy, w sprawie drużyny? - spytał, bo tak naprawdę żadne inne rozwiązanie nie przychodziło mu na szybko do głowy. Skoro Sammy chciała, aby kogoś spotkał, to raczej nie po to, żeby powiększyć jego skromne grono znajomych. Albo sprawiał wrażenie bardziej samotnego, niż mu się wydawało, ale wolałby myśleć, że nie.
Jeszcze w trakcie mówienia Billy powiódł wzrokiem po okolicy, zastanawiając się o kim to mogła mówić jego koleżanka. O dziewczynie, tyle wiedział, najpewniej o kimś w podobnym do nich wieku... Jego spojrzenie zahaczyło o Azjatkę, która wciąż znajdowała się w pobliżu, ale gdyby chodziło o nią, to Sammy już by mu to powiedziała, więc od razu odrzucił jej kandydaturę - przy okazji mając nadzieję, że nastolatka ich nie słuchała, bo chyba jego pytanie nie należało do najbardziej dyskretnych. Niżej na schodach zauważył za to kolejną rówieśniczkę, która w dodatku na nich spoglądała... Może przypadkowo, a może ich właśnie szukała.
- To nie jest przypadkiem ona? - spytał więc, nieznacznym ruchem głowy wskazując w dół, aby w ten sposób zasygnalizować Sammy, że również powinna zerknąć w tym kierunku. Stylem nieznajoma kojarzyła mu się trochę z Nico, choć przypominała bardziej tę japońską odmianę punku niż gotyk, w który najwyraźniej celowała przywódczyni Runaways. Billy spędzał w internecie dość czasu, aby orientować się w takich sprawach.

Wyjaśnienia Sammy nie tylko całkiem nieźle pokrywały się z przypuszczeniami Billy'ego, ale i przyniosły chłopakowi dodatkową informację. Skoro jego koleżanka poznała tę nową kandydatkę wczoraj... To najprawdopodobniej spotkały się w trakcie misji. Czyli jednak wcześniej miał trochę racji zakładając, że o niej również będą teraz rozmawiać. W pewnym sensie. Może w niewielkim zakresie, ale zawsze to jakieś nawiązanie... Potem i tak powinien dopytać o szczegóły tych wydarzeń.
Póki co jednak ważniejsze było zbadanie potencjalnego dodatku do drużyny, który najwyraźniej jeszcze nie wiedział, że był do tej roli rozważany. Kiedy Sammy o tym wspomniała, Kaplan rzucił na nią okiem, lecz w następnej chwili znów skupił spojrzenie na zbliżającej się do nich dziewczynie. Choć lekko kiwnął głową, to nie ustosunkował się już na głos do słów koleżanki, zachowując dla siebie refleksję, że to się mogło nieciekawie skończyć. Co prawda starał się nie popadać w pesymizm, swój stan naturalny, ale nie dało się zaprzeczyć, iż miał dyskutować z kompletnie obcą osobą o przyłączeniu się do grupy, z której istnienia mogła sobie nawet nie zdawać sprawy... Jedynie na podstawie tego, że być może poprzedniego dnia współpracowała z Sammy. Choć tego z kolei on nie wiedział na pewno i tylko to zgadywał. Równie dobrze mogła im się zaśmiać w twarz. Albo spróbować ich gdzieś zgłosić, ale akurat to nie miałoby znaczenia, skoro zostali zaakceptowani przez Mścicieli.
Już po chwili jednak nieznajoma dołączyła do nich na szczycie schodów i nastolatek nieznacznie uśmiechnął się do niej na powitanie, nie chcąc wywrzeć na niej nieprzyjaznego czy obojętnego wrażenia. Nie był pewien jak zacząć tę dyskusję, bo szczerze mówiąc nie wiedział nawet co dziewczyna potrafiła... I przede wszystkim jak czuła się ze swoimi zdolnościami, jeżeli rzeczywiście były nadludzkie. Mogła być po prostu jak Kate, ale jeśli nie, to czy zechce w ogóle otwarcie rozmawiać o swoich mocach?
Jak się okazało, zastanawianie się nad tym mogło, a wręcz musiało poczekać, gdyż do uszu chłopaka dobiegać zaczął nietypowy odgłos. Jego czoło prędko się zmarszczyło, a głowa odchyliła lekko do tyłu, gdy podniósł wzrok, aby odszukać źródło tego dźwięku - które w pierwszym momencie skojarzył z nisko lecącym samolotem. Kiedy zamiast tego jego spojrzenie padło na opadające coraz niżej roboty, jego usta rozchyliły się nieco, a oczy rozszerzyły się w wyrazie zaskoczenia. Czyli nie mylił się odnośnie tej części o lataniu...
Tuż po pojawieniu się tej ponurej myśli, Kaplan natychmiast obrócił głowę w lewo, przy okazji odpowiednio odchylając też górną część ciała, by móc spojrzeć za siebie. Szybko zrezygnował z próby oszacowania liczby maszyn, którą określił po prostu jako wiele i nie tracił na to więcej czasu. W jego sercu zapalił się nikły płomyk nadziei, że być może to wcale nie był atak, tylko jakaś próba nowych strażników, na przykład dzieła Iron Mana... Lecz zgasł praktycznie tak szybko, jak się pojawił. Test wyglądałby inaczej. Na pewno nie zaangażowano by w niego nieświadomych postronnych. Chociaż w wyglądzie robotów nastolatek widział nawiązania do zbroi Starka, to prędzej uwierzyłby chyba w kradzież technologii niż w jego udział w tej akcji.
W porządku, kto inny mógłby więc wyprodukować własną armię robotów? Doctor Doom, to jasne, tyle że Billy nie do końca wierzył w to, że dyktator zdecydowałby się przeprowadzić inwazję w taki sposób... Chyba że odwracał uwagę od czegoś innego. Ultron? To byłoby już bardziej w jego stylu, ale jego roboty zwykle wyglądały trochę inaczej... Nigdzie jednak nie było powiedziane, że nie mógł zmienić schematu. Kaplana bardziej niepokoiło coś innego. W końcu tego samego dnia rozmawiał z Visionem o osobach z dostępem do zaawansowanej technologii... I teraz obawiał się, że kierujące nim wówczas pobudki mogły mieć coś wspólnego z obecną sytuacją. Oby nie. Na tę myśl chłopak aż się wzdrygnął, po czym znów skierował wzrok przed siebie, na lądujące już maszyny.
Z tego wszystkiego Kaplan prawie zignorował słowa nowo poznanej dziewczyny. Z lekkim opóźnieniem rzucił na nią okiem, po czym od razu spojrzał na Sammy, która również ograniczała się do obserwowania robotów i chyba trochę się na tym zawiesiła. Ta wypowiedź zdawała się być zresztą skierowana do niej, skoro to właśnie ona towarzyszyła wczoraj punkówie... Ale dobrze wiedzieć, że w kopalni działo się coś podobnego. Może te sprawy były jakoś powiązane - oby tylko te dwie, a nie ta, o której Billy nie mógł przestać myśleć.
Tak czy siak, Kaplan nie odpowiadał i nie decydował za koleżankę Sammy, ale za siebie samego oraz za członków swojej drużyny już tak. Przywódczyni z nimi nie było, a - z tego co wiedział - tylko on posiadał tutaj jakieś przeszkolenie. Te kilka miesięcy spędzonych z Tarczą jednak się do czegoś przydawało, nawet jeżeli w żadnym stopniu nie ocieplało jego uczuć względem agencji. Nastolatek wiedział jedno: nie powinni teraz tracić czasu na zbędne gadanie.
Podczas gdy roboty trwały jeszcze w bezruchu, Billy przyzwał do siebie pokłady swojej energii, która najpierw zamanifestowała się błękitem i bielą przy jego dłoniach oraz oczach, a następnie rozeszła się na całe jego ciało, pokrywając je strzelającą iskrami aurą, wydzielającą delikatny zapach ozonu. Wykorzystał ją nie tylko do tego, aby wznieść się - na początek - na metr w powietrze, ale i za jej pomocą zmusił swój strój do ponownej zmiany, przekształcając codzienne ubrania z powrotem w kostium. Tak będzie mu wygodniej... I może nawet ludzie łatwiej zaakceptują kogoś, kto nie tylko posiadał moce, ale i wyglądał na bohatera.
Pytanie tylko: co dalej? Kaplan najczęściej lądował w roli wsparcia, lecząc i tworząc bariery ochronne, a także służył za transport przez teleportację. W trakcie treningów pod okiem agentów rzadko kiedy ćwiczył się w ofensywie. Zwykle kogoś osłaniał, na przykład Teddy'ego, więc odruchowo ciągnęło go teraz do podobnego układu... Ale nie miał czasu, by się nad tym zastanawiać, bo roboty rozpoczęły właśnie atak. Ich nowa znajoma również ruszyła już do akcji, więc nie powinni pozostawać w tyle.
- Chyba dogada się z Tommy'm - skomentował z kamienną miną zachowanie oraz przede wszystkim dobór słownictwa dziewczyny, gdy zbiegała po schodach, lecz nie zaczekał na odpowiedź Sammy. Wzniósł się jeszcze trochę wyżej, żeby mieć lepszy widok na okolicę, po czym wybrał swój pierwszy cel, jeden z bliższych, lecz nie ten sam, na którym skupiała się już rówieśniczka. Zależało mu na takim, który nie stał przy żadnym budynku, tylko bliżej środka placu - i który nie miał za sobą ludzi. Najpierw Billy chciał w ogóle zorientować się w sytuacji. Być może każde z nich poradzi sobie z osobna i w ten sposób zajmą się największą liczbą robotów... A jeżeli nie, to będą musieli współpracować ze sobą bliżej.
Nastolatek zaczął od wyciągnięcia przed siebie ręki i wytworzenia przed przeciwnikiem lekko zaokrąglonej w jego stronę bariery energetycznej, która miała zablokować jego promień. Przerwanie tego ataku wydawało się Kaplanowi najważniejsze, bo ograniczało liczbę poszkodowanych, a w końcu zdrowie i życie ludzkie stanowiło tutaj największą wartość. Drugi krok opierał się na silnym pchnięciu tego pola siłowego w stronę robota, co chłopak podkreślił szybkim ruchem ręki, którą najpierw trochę cofnął przez ugięcie w łokciu, a później znów gwałtownie wyciągnął do przodu. Najchętniej zrobiłby to w taki sposób, aby maszyna uderzyła w inną, w czym pomógłby przez jej nakierowanie, ale jeżeli żadnej nie było w pobliżu, to trudno. Jego energia tak czy siak wykazywała cechy elektryczności, więc zetknięcie się z barierą powinno zadać dodatkowe obrażenia, a nie tylko te od uderzenia.

Billy zacisnął mocno szczękę i zmarszczył czoło, obserwując to, w jaki sposób wybrany przez niego przeciwnik uratował się i wzniósł w powietrze. Gdyby chłopak był optymistą, być może pocieszałby się myślą, że przynajmniej w tej chwili robot nie atakował już przypadkowych osób, ale niestety nigdy nie należał do tego grona. Prawdę mówiąc wręcz przeciwnie, w związku z czym nastolatek poczuł jedynie zawód i ukłucie wyrzutów sumienia, na szczęście w obu przypadkach w drobnej dawce. Powtarzał sobie w myślach, że to był dopiero początek. Rozgrzewał się. Uczył. Teraz wiedział już więcej na temat tego, czego powinien się spodziewać.
Oczywiście najpierw nie tylko powinien, ale i nawet musiał spodziewać się promienia, który skierował w jego stronę robot. Wcześniej udało mu się zablokować taki atak, dlatego Kaplan bez wahania postawił przed sobą kolejną barierę, którą następnie rozciągnął wokół siebie na kształt kuli. Po jej powierzchni przeskakiwały ładunki elektryczne, jednoznacznie zdradzające jego afiliację z piorunami. Wciąż nie lubił uciekać się do błyskawic, ale jego uraz skurczył się od dnia, gdy po raz pierwszy obudziły się jego zdolności, więc ostrożnie zaczynał rozważać przywołanie żywiołu. W końcu tym razem nie zastosowałby go przeciwko człowiekowi... Skojarzenia nie powinny być aż tak silne. Prawdopodobnie.
Otoczony pulsującym polem siłowym, Billy rozejrzał się szybko, starając się ustalić jakiś plan działania. To znaczy, taki wykraczający poza proste atakuj roboty i nie daj im się trafić. Nie to, żeby taka instrukcja była zła, skądże znowu, ale jednak chłopak wolałby podejść do sprawy bardziej... Cóż, bardziej strategicznie. Problem polegał na tym, że plany zazwyczaj tworzył ktoś inny, przynajmniej te w trakcie walki - a on jedynie się do nich dostosowywał. Tyle że teraz takiej Kate nie było w pobliżu i nie mógł nawet do niej zadzwonić, jak by go ta opcja nie kusiła, bo pewnie by się przy tym zdekoncentrował. Musiał sobie poradzić bez niej, a nikt inny chyba nie spieszył się do zorganizowania współpracy albo metody, która pozwoliłaby usunąć wszystkie roboty.
Szybkie zorientowanie się w sytuacji potwierdziło przypuszczenia Kaplana. Nie radzili sobie najlepiej. Tragicznie też nie, nawet jego wewnętrzny pesymista potrafił przyznać, że mogłoby być o wiele gorzej, ale równocześnie nastolatek wiedział, że - jeżeli mieli opanować ten kryzys i ograniczyć straty, szczególnie w ludziach - coś musiało się zmienić i to prędko. Obie jego koleżanki zdawały się nie znajdować w bezpośrednim i poważnym niebezpieczeństwie, nie w takim, przed którym nie potrafiłyby się obronić, więc nie wtrącał się jeszcze w ich walki. Myślał. A pod presją nie było to łatwe.
Sammy nie działała dość szybko, a jej nowa przyjaciółka nie sięgała na tyle wysoko, aby zrobić robotom krzywdę. Te mechanizmy odrzutowe powodowały sporo problemów, należało na nie uważać... A w pobliżu wciąż krążyło zbyt wiele osób. Co z tego wszystkiego wynikało? Jedna z dziewcząt mogłaby na przykład zamrażać nogi przeciwników, a druga je łamać. Albo można by wykorzystać ślizgawkę i w ten sposób ich przewracać... W obu przypadkach Ava mogłaby zadawać ciosy leżącym maszynom. Tyle że to wciąż za mało, bo przy takiej ich liczbie całość potrwałaby wieki, nie wspominając już o opcji przybycia posiłków - w końcu górą przeleciało więcej robotów...
Spojrzenie Kaplana przejechało wzdłuż budynków. Przez okna widział w nich gromadzących się ludzi. Może od tego powinni zacząć? Od skierowania ich do okolicznych lokali, może nawet do ich piwnic, jeżeli jakieś posiadały? Droga do nich była krótsza, a poza tym nie ryzykowali, że na sąsiednich ulicach również operowały te maszyny. Ale jak zapanować nad tłumem, jak wskazać mu kierunek?
Wzrok Billy'ego padł na Azjatkę, która wcześniej stała z nimi na schodach. Rozpoznał ją po charakterystycznym stroju, ale w oczy rzuciła mu się dlatego, że należała do mniejszości, która nie uciekała w panice. Podchodziła właśnie do jednego z samochodów, kiedy nastolatek wyłapał niedaleko niej zbyt szybki ruch. Niewiele myśląc - i wciąż utrzymując wokół siebie barierę - skierował jedno ramię w jej stronę, stawiając za nią szeroką na całą długość auta ścianę błękitnej energii. Dopiero po fakcie zorientował się przed czym ją ochronił... I osoby w pojeździe pewnie też, tyle że w ich przypadku głównie przed jeszcze większą traumą. Na ten widok skrzywił się lekko. Tak, wróciły jego znajome wyrzuty sumienia.
Mimo to w głowie Kaplana tworzył się już zarys planu i dlatego chłopak rozwiał ten energetyczny mur, równocześnie podlatując do rówieśniczki. Nie wylądował obok niej, ale obniżył swój poziom, aby znaleźć się tylko kilkadziesiąt centymetrów nad ziemią. W dalszym ciągu miał wokół siebie pole siłowe, dlatego nie zatrzymał się zbyt blisko, aby elektryczność nie stanowiła dla nikogo zagrożenia. Wokół jego dłoni krążyły błękitne sfery i nieregularne zawijasy, wśród których momentami wyróżniały się bardziej skomplikowane wzory, przypominające wręcz jakieś dziwne symbole.
- Jeżeli chcesz pomóc, przebiegnij się wzdłuż budynków. Każ pracownikom tych, które mają na zewnątrz głośniki, nadawać jak najgłośniej informację, by ludzie się w nich chowali. W razie czego powołaj się, że to polecenie od Mścicieli - zwrócił się do dziewczyny. Tak naprawdę nie kazał jej nawet skłamać, choć pominął szczegół, że chodziło o tych Młodych Mścicieli... Ale mieli ze sobą współpracować, tak? Na pewno nikt się nie obrazi. W ostateczności wyjaśni potem sytuację Visionowi i będzie dobrze.
Po wprawieniu planu w ruch, Billy natychmiast skierował się ku Sammy, tym razem przemieszczając się już na tej samej wysokości, żeby nie musieć znowu tracić czasu na wznoszenie się i opadanie. Po drodze zorientował się, że ich być może nowy nabytek z własnej inicjatywy dostosował się do planu, o którego istnieniu nawet nie miał pojęcia... Tym lepiej. Przynajmniej pomysł zaczął już wchodzić w życie.
- Chcę, żeby ludzie schowali się w tych wszystkich lokalach. Będzie nam łatwiej walczyć. Teraz postaraj się osłaniać swoją koleżankę, ale sama się nie wychylaj. Trzymaj się nisko, najlepiej za jakąś zasłoną, murkiem, czymkolwiek, byle częściowo cię zakrywało. Ona skupi na sobie ogień, a ja postaram się chronić uciekających. Jeżeli wszystko dobrze pójdzie, później będziesz potrzebna do zamrożenia za nimi ścian - wyjaśnił od razu. Nie był do końca pewien tej ostatniej części, bo równała się uwięzieniu cywili, ale warstwa lodu będzie stanowiła dla nich dodatkową ochronę... I zadba o to, aby nikt nie spróbował wyjść przed czasem. Poza tym chłopak miał nadzieję, że może roboty zrezygnują z przebijania się przez lód albo nawet nie będą w stanie wykryć za nim ludzi.
Zbliżenie się teraz do ostatniej z dziewcząt byłoby zbyt ryzykowne. Billy nie mógł sobie na to pozwolić, jeżeli miał zająć się osłanianiem osób uciekających do budynków. Znów nadeszła pora na zajęcie stanowiska wyżej, w związku z czym nastolatek ponownie wzniósł się te kilka metrów i natychmiast przystąpił do działania. Jedną barierę utrzymywał wokół siebie, drugą starał się blokować strzały różnych robotów. Zerkał też w kierunku miejsca, gdzie powinna się znajdować Azjatka, starając się ustalić czy go posłuchała. Jeżeli tak i ludzie zaczęli liczniej uciekać do budynków, skupił się na tworzeniu pól siłowych przy ich wejściach, o ile jakieś maszyny brały je sobie za cel. Ciągnęło je do grup, więc nie zdziwiłby się, gdyby je coś takiego skusiło.