Południowo-wschodnia część lasu

Las (opis później)

Światło migotało nieregularnie doprowadzając mózg na skraj szaleństwa. Okropny, wibrujący, wysoki dźwięk wbijał się w czaszkę. Palący smród wdzierał się do nosa ze swoją wypalającą śluzówki intensywnością. A w dodatku było gorąco. Upiornie gorąco i duszno. I nic nie wskazywało, żeby ten stan miał się zmienić w najbliższej przyszłości. Wychudzona, upiornie blada kobieta leżała na białej posadzce. Zagryzała usta do krwi. Przeczeka. Nie pierwszy raz. Nie ostatni. Przeczeka. Zakryła twarz ramieniem. Terapia sensoryczna. Nawet... zabawna nazwa. Musieli mieć ubaw, gdy ją wymyślali. Złapał ją atak suchych torsji. Już od dawna nie miała czym wymiotować. Niedługo zwróci własne jelita. Testują nową broń chemiczną. Miło z ich strony, że nie na psach. Miło również, że wpuszczali świeże powietrze zawsze wtedy, gdy myślała, że już nie wytrzyma i zemdleje. Bardzo miło, że utrzymują ją przy zmysłach. Przeczeka. To samo powiedziała dzisiaj nowemu dowódcy ośrodka. Przeczekała już pięciu. Przeczeka i następnego. Wjechała mu na ambicję. Sądząc po atrakcjach, które je bez ustanku fundował od jakiejś... wieczności, może dwóch, to nawet bardzo. Ci młodzi karierowicze. Zawsze tacy sami. Nie mogła sobie przypomnieć co było jej ostatnim posiłkiem. Nad tym kiedy on był nie było sensu myśleć. Od dawna nie miała już poczucia czasu. Czas to było coś, co przynależało do innych, nie do niej. Straciła nawet pewność, że jeszcze kiedykolwiek zaśnie. Że nadal jeszcze potrafi to robić. Ale... Przeczeka. Nie odda im własnego umysłu dobrowolnie. Nie wezmą go też siłą, skoro do tej pory im się to nie udało... To nie uda im się jeszcze trochę. Jeszcze tylko trochę. To, że nie potrafili przebić się przez barierę w jej mózgu, nawet gdy w pełnym boleści otępieniu nie była pewna gdzie jest góra, a gdzie dół, sprawiało jej dziką satysfakcję nawet teraz, gdy jej ciałem wstrząsał kolejny niekontrolowany atak torsji. Przeczeka. Jak topienie, elektrowstrząsy, elektryczne pałki, łamanie kości... Jak wszystko inne. Jak zawsze.

Czyżby ktoś wmieszał się do ich prywatnej gry i zmienił zasady zabawy? Oblizała spękane wargi. Z zainteresowaniem obserwowała mężczyznę. Cóż... Wyglądało na to, że nadeszła jej kolej. Odetchnęła. Serce zaczęło bić mocniej, szybciej. To była szansa... Jeżeli nawet nie na ucieczkę, to na odesłanie tego wijącego się na ziemi robala do piachu, gdzie jego miejsce. Schyliła się, by oswobodzić nogi. Nie miała pojęcia ile ma czasu, choć sądząc po zachowaniu jej starego przyjaciela to... Wystarczająco.
Przeczekaj – poradziła ochrypłym, odwykłym od mówienia głosem – Minie – wstała i klęknęła przy leżącym – przeczekaj – powtórzyła, łapiąc go za włosy – Chętnie bym z tobą porozmawiała, ale... - szarpnęła mu głową, by skręcić kark – obawiam się, że nie masz już dla mnie więcej czasu. Mówiłam, że minie – przyjrzała mu się – jak wszystko inne – zrzuciła z siebie przemoczony fartuch. On miał suche ubranie. A ona miała czas. Zabawa dopiero się rozpoczęła. Przeszukała go. Przebrała się w jego ubranie. Cuchnęło nim. Ale było suche i ciepłe. Przeszła się ostrożnie po sali. Musiała rozruszać mięśnie. Nie wierzyła w ucieczkę, ale... To była taka jej prywatna gra. Jak daleko w niej zajdzie? Wykonywała zestawy najprostszych ćwiczeń, żeby się rozciągnąć, rozgrzać. Nie mogła teraz zawieść samej siebie. Doskonale wiedziała, że psa z kulawą nogą nie zainteresuje co tu się dzieje. Jeszcze nie teraz. Za wcześnie by zaczęli się niepokoić.
W końcu przyjrzała się temu, co miała do dyspozycji. Z całą pewnością nie ułatwi sukinkotom zadania.

Zawahała się wyraźnie przy wrotach. Zmarszczyła brwi. Oczywiście, bardzo możliwym było, że całym tym kompleksem zajmuje się niewielu żołnierzy, w końcu... Kto by stąd uciekł? I, co ważniejsze, dokąd? Ale... Żadnych wart? Puste pomieszczenia? Otwarte drzwi? Aż tyle się zmieniło od czasu, gdy wypadła z obiegu? Żołnierz Związku Radzieckiego aż tak się zbiesili? I właściwie... Ile czasu minęło od tej przeklętej afgańskiej wojny? Wstrząsnęła głową. Nie czas na to. To miejsce było jej czwartym przystankiem w drodze do wieczności. I jeżeli wszystko dobrze rozegra to wyskoczy z pociągu na długo przed stacją docelową.
Cofnęła się ostrożnie od wrót. Syberii nie da się oswoić. Nie da się przeczekać. To ona rozdaje karty. I to ona decyduje o wszystkim. Sprzyja odważnym, ale nie zuchwałym. Svietlana lata temu pojęła tę naukę. Dlatego, choć cała jej dusza rwała się na zewnątrz, ku wolności, to jednak cofnęła się. Może nie widziała jeszcze żadnych żołdaków. Ale już widziała ich sprzęt.
Wiedziała, że igra z losem i wystawia swoje szczęście na próbę. Ale musiała się przygotować. Zbyt długo czekała na wolność, by tuż po jej osiągnięciu zamarznąć. Szła ostrożnie, przyczajona jak zwierzę, którym się stała, a po części zawsze była. Nasłuchiwała i węszyła w poszukiwaniu ludzi, żołnierzy, żeby żaden nie zdołał jej zaszkodzić. A sama ostrożnie wracała - potrzebowała po pierwsze ciepły płaszcz, czapę i rękawice. Mapy. Już jakieś widziała. Może któraś jest okolicznych terenów? Broni. Nie do końca ufała swojemu ciału.
Tunguska. To słowo budziło jakiś cień wspomnień. Bardzo, bardzo odległych. Skupiła się. Przypomniała sobie białe noce, które nadeszły, gdy po raz pierwszy usłyszała tę nazwę. Olbrzymia katastrofa.
Zabawne... Gdy usłyszała to wtedy była małym, głodnym, obdartym dzikim zwierzątkiem, którego los miał się właśnie odmienić. Piotr Volkow. Uśmiechnęła się do wspomnień o tym mężczyźnie.
A gdy usłyszała ją teraz... Cóż... Teraz, nie była już mała. A jej los znów się odmieniał.
- Tunguska - powtórzyła ochryple, odwykła od mówienia - Niech i tak będzie.
Chciała w tym zapomnianym przez Czas miejscu być jak najkrócej. Zbyt długo to była. Zdecydowanie zbyt długo. Dlatego zbierała zapasy szybko, ciągle węsząc w powietrzu zagrożenie. A serce w końcu biło jej mocno i zadziwiająco równo. Wróciła do gry.

Zanim wyszła - otworzyła cele. Towarzyszy niedoli nie zostawia się na śmierć głodową. Jeżeli są wśród nich jeszcze tacy, którzy zdołali zachować zdrowy rozsądek w ilości choć minimalnej - zorganizują się i przeżyją. Ba, nawet opuszczą to zapominane przez Boga miejsce. Mają swoją szansę. A ona... Ona ma swój trop.
Świeże powietrze drażniło zmysły, doprowadzało niemalże do euforii. W końcu je czuła. Nawet tak nieprzyjaźnie lodowate było... Cudowne. Ale to nie była pora na radość. Jeszcze nie.
Nachyliła się do śladów krwi i węszyła tuż nad pokrywą śnieżną. Uśmiechnęła się wilczym, pozbawionym wesołości uśmiechem. Niech ich Matka Rosja ma w opiece, jeżeli jeszcze żyją. Ruszyła.
Cokolwiek zaatakowało tę bazę i sprawiło, że ta banda wypranych z emocji żołnierzy umykała w nieładzie i panice... Musiało być porażające. I chociaż mogło dopaść i ją... Mogła być na ten moment temu czemuś tylko wdzięczna.

Nie pobiegła za dzieckiem. Zmarszczyła nos i niuchała w powietrzu - jeżeli w okolicy jest syberyjska wioska - wyczuje ją. Zapach dymu, ludzi... Wspięła się na okoliczne drzewo, by mieć lepszy obraz sytuacji. Nie właduje się w pułapkę jak pierwsza-lepsza nowicjuszka. Nic z tych rzeczy. Samotny dzieciak w syberyjskiej tajdze? Tak obszarpany, że już dawno powinien zamarznąć? Bez opieki? Powinno być zamarznięte, zeżarte przez wilki albo przerażone, głodne, zmęczone i choć skore do ucieczek to bez takiego wigoru. Tak czy inaczej 2:1 że powinno być martwe. Tak jak tamci żołnierze. Ich coś zabiło. A Svetlana nie miała zamiaru być następna.

Svetlana zmrużyła oczy. Nie zeszła, usadowiła się wygodniej na gałęzi.
- Wynoś się - rozkazała ochrypłym głosem, który nawet nie próbował być przyjazny. Teraz, gdy to dziwne coś wróciło, zamiast uciec, a ona sama już wiedziała, że w okolicy nie ma dorosłych, którzy mogliby się nim opiekować, nie miała najmniejszego zamiaru ani ochoty udawać, że wierzy fizjonomii tego czegoś, co stało pod drzewem. Tamtych coś zabiło, a ona, na przedsionku wolności, nie będzie następną. Za długo czekała na wolność, by stracić ją w najgłupszy z możliwych sposobów.

Zignorowała ją. Nie przyspieszyła kroku, nie zwolniła, nie popatrzyła nawet w jej stronę. Szła dalej, zupełnie tak, jakby nikt nic nie powiedział. Aż tak było z nią źle? Upiła się świeżym powietrzem i poczuciem absolutnej wolności?
- Nie moja rzecz - odezwała się po kilku milczących minutach - Odejdź.