Mieszkanie Zoi.

Mieszkanie.. jak to mieszkanie. Rosjance udało się złapać dwa pokoje z miniaturową kuchnią i jeszcze mniejszą łazienką, za to całkiem jasne i przyjemne. Widać, że kobieta mieszka tu od niedawna, albo mało czasu spędza w środku.

Plan mieszkania

_____

Zoja weszła do budynku i wygrzebując z torebki kluczyki do mieszkania stanęła przy windzie i pacnęła guzik. Cisza.. No tak, dziadostwo znów się zepsuło. Rosjanka zmarszczyła brwi i z ciężkim westchnięciem poszła schodami. 4 piętro to na szczęście nie tak wysoko, a kobieta była wysportowana więc chwilę później wchodziła już do siebie. Zamknęła drzwi na klucz, zawiesiła kurtkę na wieszak i rzuciła torebkę na szafkę na buty.
Mała wanna w łazience nie pozwoli się wyciągnąć, ale Zoja uwielbiała gorące kąpiele więc boso podreptała nalać sobie wody do wanny. Siedząc na jej oparciu z dłonią w wodzie w sumie nie myślała o niczym konkretnym. No, może poza dziwnym dniem i ludźmi w klubie. Chociaż czy oni byli ludźmi? Zastanawiała się chodząc po pokoju w bieliźnie w poszukiwaniu koszulki do spania. W końcu z męską koszulką w ręce stanęła w łazience nawet nie zamykając drzwi. W końcu nikogo innego tu nie było, więc miała to gdzieś. Usiadła w wannie pełnej wody i zamknęła oczy. O jak ona to uwielbiała.. Ale postanowiła nie marnować czasu na leżenie w wannie, w końcu miała strasznie ciekawą książkę do przeczytania.. Po pół godzinie była więc już w kuchni, w długiej męskiej koszuli, parząc kawę. Kawa dobra o każdej porze dnia i nocy na Zoję nie działała pobudzająco, więc ta piła ją jak tylko się dało.

PLAN MIESZKANIA!

Cały czas jej myśli zaprzątał dzisiejszy dzień w klubie. W końcu był nietypowy. Zwykle mutanci, obcy czy cokolwiek takiego pojawiali się tam baaardzo rzadko i starali się nie wyróżniać z tłumu kosztując smaków typowego ludzkiego życia, pijąc drogie alkohole i oglądając piękne kobiety. Potem myślała chwilę nad tym czy zrobić sobie kawę z dodatkiem kakao czy jednak zwykłą.. chwila. Zoja zastygła w pół ruchu. Nie pasował jej zapach unoszący się w mieszkaniu i bardzo szybko skojarzyła go z osobami, które dzisiaj widziała. Pamięć węchowa była u niej o wiele lepiej rozwinięta niż wzrokowa i, co tu ukrywać, ludzi zwykle najszybciej rozpoznawała po zapachu. Szczególnie takich, których już kiedyś spotkała. Odsunęła dłoń od włącznika światła, szybkim ruchem obróciła się przodem do wyjścia z kuchni. Włosy, spięte na czas kąpieli w szybki kok odsłaniały dłuższe uszy, a Zoja przez jeden krótki moment pomyślała o tym, że stoi przed nimi w majtkach i białej koszulce ledwo zakrywającej pośladki. Musiała głupio wyglądać. Niezależnie jednak od swoich myśli jej ciało działało instynktownie, malutkie, przeźroczyste włoski na karku i wzdłuż kręgosłupa najeżyły się. Zmarszczyła nos i warknęła cicho, co jednak zaraz opanowała. Uszy odsunęły się w tył i gdyby tylko ktokolwiek zdawał sobie sprawę, że warczenie i uszy położone po sobie lub odchylone do tyłu znamionują u wilka nie agresję lecz raczej strach, co określa się mianem agresji ze strachu to pewnie wiedziałby, że Rosjanka tak na prawdę wystraszyła się ich wizytą. Ale! Dla kogoś kto wiedział tylko czego jest mieszanką wyglądało to po prostu na zwierzęcy odruch agresji.
- Śledziliście mnie aż tu? - zapytała. Nie wydawali się spięci, przynajmniej nie bardziej niż powinni. Ich postawy nie były agresywne, ich zapachy też nie. Jednak mutantka była ostrożna i wyraźnie spięta.

Tutaj mogli dziękować tylko i wyłącznie wyszkoleniu mutantki, które zakładało opanowanie w każdej sytuacji. Pewnie gdyby była normalnym człowiekiem to tak by się nie zachowywała. Poziom adrenaliny we krwi wzrósł jednak znacznie, bo spodziewała się raczej niemiłej konfrontacji, tym bardziej, że widziała już wcześniej mężczyznę. I kobietę raczej też o ile się nie myliła. Gorący kubek mógłby parzyć, gdyby nie zwiększona odporność na ból. Kolejny z pomniejszych zwierzęcych gratisów, jakie dostała przez mutacje.
Usiadła, bo co miałaby zrobić? Pewnie dałaby radę uciec, ale nie udałoby jej się walczyć. Znała swoje możliwości i o ile była bardziej silna niż normalna kobieta, nawet taka, która cośtam ćwiczy, to na pewno nie mogłaby się równać siłą z wyszkolonym mężczyzną. Pewnie zwinnością tak, ale w bliskim starciu z dwiema osobami mogła liczyć jedynie na szczęście. Wolała więc nie ryzykować. Oparła rękę z kawą na podłokietniku sofy i czekała na rozwój sytuacji, obserwując dokładnie tą dwójkę. Kobieta wydawała się bardziej opanowana, choć nie spokojniejsza. Zdawała się Zoi zupełnym przeciwieństwem mężczyzny. Siwowłosy natomiast, może nie porwany ideą, ale raczej bazujący bardziej na instynktach i odruchach, bardziej gwałtowny, nie kalkulujący tak na sucho jak Lorilee. Poza tym teraz miała pewność, że widziała, a nawet rozmawiała z tą kobietą wcześniej. Choć teraz wyglądała inaczej, niż gdy się widziały.
Widziała znaki na murach, ale nie słyszała nic w telewizji. W końcu jej nie oglądała. Ciekawiły ją, ale nie na tyle by coś w tym kierunku robić.
Gdy pochylił się nad nią zmarszczyła nos i warknęła gardłowo, jednak nie ruszyła się nawet o centymetr. Zacisnęła dłonie na kubku z kawą, bo wystraszyła się, ale nie chciała tego po sobie pokazać. Tak, bała się go, bała się od zawsze tego, że nie ma szans w starciu z niektórymi osobami. Dałaby radę ludziom, większości ludzkich mężczyzn też, ale nie komuś takiemu. Zdawała sobie z tego sprawę i napawało ją to strachem. Czyżby bała się utraty kontroli nad swoim życiem i bezpieczeństwem?
Spojrzała na Lorilee gdy ta się odezwała. Zmarszczyła brwi zainteresowana. Czy nie po to chciała wyjechać do USA? Myślała, że tutaj będzie jej o wiele łatwiej, bo i ludzie są inni. No i całość wydarzeń z.. z.. tym wszystkim działa się tutaj. Przeliczyła się jednak i w Ameryce musiała się ukrywać tak samo jak u siebie. Propozycja tej dwójki, jakkolwiek dziwnie przedstawiona, była jednak kusząca. Tylko informacji jej było mało..

Tak, zmysły w życiu mutantów takich jak oni odgrywały ogromną rolę i gdyby ich tego pozbawić zapewne czuliby się nagle ślepi, upośledzeni. A tak czuł się przecież każdy zwykły człowiek. Nie było czego zazdrościć. Zoja zdawała sobie jednak sprawę, że pachnie strachem, choć nic na to nie mogła poradzić. Szybkie bicie serca i adrenalina w żyłach to nie coś, nad czym idzie łatwo zapanować. Kobieta odetchnęła chcąc uspokoić chociaż walące szaleńczo serce, dać sobie chwilę, słuchając tej dwójki. Nie nienawidziła ludzi, nie miała powodu. Nie byli gorsi czy lepsi, po prostu inni. Większość nie zdawała sobie sprawy z jej istnienia, choć nie miała pojęcia co mogliby czuć, gdyby wiedzieli, że ktoś o tak wyczulonych zmysłach, większej sile, zwinności i wytrzymałości chodzi między nimi. Przeszkolona maszynka do zabijania w niepozornym ciele. Rosjanka od zawsze czuła się inna i wiedziała, że to nie tylko jej wymysły. Była inna. Ale była też człowiekiem. Brakowało jej jednak kogoś, kto akceptowałby ją właśnie taką, jaka jest. Żeby nie musiała udawać, ale nie chciała być też obiektem większego zainteresowania. Chyba.. po prostu chciała być taka, jak każdy. To dziwne, ludzie dążą do inności, oryginalności, a gdy taka im się przytrafia często woleliby być tacy jak cała reszta. Zoi brakowało kogoś, kto by się jej nie bał, ale też nie podziwiał, nie wytykał palcem, nie traktował jak.. cóż, jak mutanta. Nie była dziwadłem natury, była sztucznie wyselekcjonowanym żołnierzem z dodatkiem cech wilka. To stawiało ją ponad ludźmi fizycznie, ale czy psychicznie? Na pewno była inna, jej odruchy często były instynktowne, bardziej polegała na zmysłach niż na dopasowaniu kulturowym, jak inni ludzie.
Nie patrzyła na nich, skupiła swój wzrok na jakimś mało istotnym fragmencie podłogi, sęku w panelach. Myślała, skupiała się, rozważała możliwości, skutki swoich działań, motywy pchające do reakcji tą dwójkę. Tak, słyszała o tym. Rejestracja.. Jak kiedyś, w obozach pracy - numerek na ręce, całe życie w ciągu cyfr. "Jesteś inna" wytatuowane na ciele. Choć może chip? Może opaska na nadgarstek czy kostkę? Jak bardzo widoczna musi być inność? By ludzie zdążyli przejść na drugą stronę ulicy? Zejść im z drogi? Czy by łatwo było ich wyłapać z tłumu w razie problemów?
Podniosła wzrok na siwowłosego mężczyznę. On chyba nie spuszczał z tonu, ta sprawa mocno go nakręcała. Założone na piersi ręce mogły sugerować pewność siebie, ale też zamknięcie na kontakty. W tej sytuacji jednak oczywistym było stawiać na to pierwsze. Całe jego zachowanie, zapach, reakcje, zdawały się o tym informować głośno i wyraźnie. To było ciekawe, podobało jej się. Może ze względu na ich podobieństwo, o którym nie wiedziała, ale miała co do niego dziwne przekonanie.
- Jesteśmy dziwakami. Zawsze będziemy inni. - pokręciła przecząco głową. - Nigdy nie dopasujemy się do schematów tak dobrze, jak ludzie by tego chcieli. - westchnęła ciężko i spojrzała mu w oczy. Widać było, że swoje pewnie przeszła. Wiedziała, że jeśli doszłoby do przymusowej rejestracji mutantów nie udałoby jej się tego uniknąć. Zmiany w jej wyglądzie były zbyt oczywiste. Czyli, chcąc czy nie chcąc, musi podjąć decyzję. Tu nie jest tak kolorowo, jak mogłoby się wydawać, ale możliwości ma większe niż w Ojczyźnie. Tam cala sprawa może rozegrać się krótko.. i krwawo. Zresztą ilu nieudanych mutantów przed nią zabito? Nikt nie prowadził statystyk.. "Where do I sign?" przeszło jej absurdalnie przez myśl. Podjęła decyzję. Nie da się stać po środku i patrzeć na bitwę bez strat. Przynajmniej nie za długo. Znów skupiła się na skazie w panelach. Odetchnęła ciężko, zabębniła długimi paznokciami w kubek zr stygnącą kawą. Tak, podjęła decyzję. Pokiwała lekko głową i uniosła wzrok na Lorilee.
- Nawet jeśli bym chciała.. nie udałoby mi się stać obojętnie. - uśmiechnęła się lekko. Lepiej zdecydować teraz, póki jeszcze ma wybór inny, niż chip.

Skoro już zadecydowała, nie było od tego odwrotu. Koniec końców i tak musiałaby zadecydować, ale wtedy mogło być już za późno. Teraz, nawet jeśli nie była przekonana co do słuszności swojego postępowania, to będzie miała naokoło siebie ludzi jej podobnych. Mutantów czy mieszkańców innych planet, pewnie pełen przekrój, których w końcu pozna, a przynajmniej ich część.
Słuchała Justeva, ale miała wątpliwości. I chyba nigdy się ich nie pozbędzie, bo zawsze ludzie będą się ich bać. Ze względu na ich inność i możliwości i niezależnie od dobrego nastawienia wszystkich "odmieńców" może skończyć się na krwawej rzezi, a ludzie są zdolni do zagrożenia im bardziej niż mogłoby się wydawać. Ale tak już została stworzona i nic nie może zrobić ze swoją innością, a gdyby ludzie ją zaakceptowali.. jednak jakoś nie mogła w to uwierzyć. Takie działania są ryzykowne, ale bez nich może być tylko gorzej.
Wstała z sofy zostawiając stygnącą kawę na jej oparciu i poszła do sypialni. Zatrzymała się przed szafą z ubraniami, wybrała ciemne jeansy i dopasowaną niebieską bokserkę. Ubrała się sprawnie, zapakowała kilka rzeczy do dużej torby, którą zwykle brała na treningi, przewiesiła ją sobie przez ramię.. Po chwili wychodziła już na mroźne wczesnozimowe powietrze wciskając dłonie w bluzę.

zt x 2