Mieszkanie Kaplanów

Trochę po fakcie Billy zdał sobie sprawę z tego jak bardzo ogólnie brzmiały słowa "zabierz nas stąd", szczególnie biorąc pod uwagę ogromną kapryśność jego zdolności. Równie dobrze mogły przenieść ich na drugi koniec świata - albo w miejsce, w którym naprawdę nie chcieliby się znaleźć, jak na przykład w śnieżne i mroźne góry albo pod powierzchnię oceanu... I tak dalej. Z drugiej strony mogli też wylądować po prostu w sąsiednim pomieszczeniu, otoczeni przez zaalarmowanych agentów i prawdę mówiąc w tym momencie brunet nie był pewien którą opcję by wolał.
Kiedy zaś błękitna aura zanikła, a sam Billy zaliczył spotkanie z podłożem - w dodatku przyjemniejsze od chyba wszystkich dotychczasowych, bo opadł na nie niemalże miękko - jego oczom ukazał się znajomy i wręcz kojący widok: Nowy Jork późnym wieczorem - ze wszystkimi swoimi światłami. Chelsea. Sąsiedztwo oglądane z jego własnego dachu, z czego zdał sobie sprawę natychmiast, bo w końcu bywał na nim wystarczająco często. Zresztą... W tę samą stronę wychodziły okna z jego pokoju.
Kaplan odetchnął głęboko z ulgą i wtedy dotarła do niego kolejna kwestia. Tuż przed teleportacją oraz najwyraźniej również w jej trakcie Victor trzymał go za przedramię... I teraz także. To oznaczało, że najwyraźniej właśnie zafundował swojemu rówieśnikowi niekontrolowane unoszenie się w powietrzu... I chyba winny mu był wyjaśnienia.
- Więc... Tutaj mieszkam. Co pewnie wcale nas nie ustawia, bo Tarcza albo już wie co zrobiłem albo zaraz się tego dowie i tak czy siak wpadnie tutaj z wizytą... Ale najprawdopodobniej mamy jeszcze chwilę na ustalenie co dalej i na zebranie sił - zaoferował na początek, tym razem samemu łapiąc Latynosa za rękę - za dłoń - i ciągnąc go za sobą ku krawędzi dachu. Tam przyklęknął na jedno kolano, w ten sposób sprawiając, że i Victor musiał się obniżyć.
- Te okna prowadzą do mojego pokoju. Wysoko na skok, wiem, ale po winorośli spokojnie można się osunąć na gzyms. Teleportowałbym nas jeszcze raz, bezpośrednio do środka, tyle że nie ma żadnych szans, żeby moi rodzice się wtedy nie zorientowali... A wolałbym nie musieć im teraz tego wszystkiego tłumaczyć. Sam rozumiesz - wzruszył lekko ramionami, przenosząc wzrok na Victora, może odrobinę niepewnie.
Pamiętał o sytuacji chłopaka... O jego matce. Oczywiście, że pamiętał. Tyle że taka wycieczka mogłaby się skończyć złapaniem ich obu przez przedstawicieli S.H.I.E.L.D., a Billy naprawdę wolałby, aby wszystkie jego dotychczasowe działania nie poszły nagle na marne. Miał co prawda pewien pomysł jak to sprawdzić, ale z drugiej strony nie posiadał przecież żadnej pewności, że jego metoda zadziała... Choć i tak warto byłoby jej najpierw spróbować.
Nagle zdając sobie sprawę z tego, że wciąż trzyma Victora za rękę, Kaplan szybko ją puścił, a następnie jako pierwszy zabrał się za schodzenie z dachu, chcąc wskazać rówieśnikowi najlepszą drogę. Na początek przysiadł na krawędzi, potem obrócił się, opierając dłonie jeszcze na dachu, nim ostrożnie osunął się niżej, stopami szukając oparcia wśród splotów bluszczu. Kiedy tylko udało mu się zahaczyć o roślinę, przeniósł w dół także i dłonie, by tą metodą dość powoli - choć całkiem sprawnie - przedostać się aż na gzyms, który na szczęście był dość szeroki, aby dało się na nim bezpiecznie poruszać.
Okna były rzecz jasna zamknięte i nic dziwnego - o tej porze roku oraz doby, gdy niska temperatura stanowiła już poważny problem, który zresztą Kaplan w tym momencie dość dotkliwie odczuwał. Zerkając piętro niżej Billy łatwo ustalił, że w większości pomieszczeń panowały ciemności. Lampa świeciła się w sypialni jego rodziców, ale to wszystko, przynajmniej po tej stronie. W porządku, nie było źle.
Skupiając się na haczyku, który zabezpieczał okno przed otworzeniem, chłopak uniósł dłoń, wokół której po raz kolejny zamigotały niebieskie iskry. Agenci zidentyfikowali kiedyś tę z jego zdolności jako formę telekinezy, którą ćwiczył podczas treningów, więc przesunięcie tak drobnego elementu nie stanowiło dla niego problemu. Już po chwili dolna część okna mogła zostać podniesiona, na skutek czego droga do pokoju stanęła otworem.
Billy wszedł do środka jako pierwszy, choć wcześniej zerknął w stronę Victora, aby upewnić się, że wszystko z nim w porządku. Już na miejscu w pierwszej kolejności zaświecił stojącą na biurku lampkę. To i tak było spore ryzyko, więc nie zamierzał ruszać głównego oświetlenia. Jasność prześwitywałaby pod drzwiami i ktoś mógłby przybyć to sprawdzić...

W tym momencie chyba już nic nie mogłoby sprawić, że Billy by odpuścił i pozwolił swojemu rówieśnikowi samemu się o siebie zatroszczyć. Czuł się odpowiedzialny za sytuację, w której drugi chłopak się znalazł. Gdyby przypadkowo na siebie nie wpadli, nie teleportowali się razem do Avengers Tower, to S.H.I.E.L.D. najprawdopodobniej nigdy nie wzięłoby Victora na celownik... A więc była to jego wina, tyle akurat widział jasno i wyraźnie.
Powodów posiadał rzecz jasna więcej, choć ten uważał za najważniejszy ze wszystkich. Najzwyczajniej w świecie zdążył już polubić Latynosa - i zgoda, miało to trochę wspólnego z faktem, że momentami odbierał od niego pozytywne sygnały, choć ich brak również niczego by na tym polu nie zmienił. Poza tym... Szczerze mówiąc nie sądził, aby Victor mógł sobie poradzić sam, bo w końcu dopiero co odkrył swoje zdolności, podczas gdy Kaplan miał już okazję oswoić się z własnymi, nawet jeśli wciąż nie radził sobie z nimi najlepiej. A gdyby udało im się namówić do pomocy Kate i pozostałych członków drużyny...
Do tego zaś dochodziła jeszcze kwestia S.H.I.E.L.D. Ostatnio agencja sporo straciła w oczach nastolatka, a w zaistniałych okolicznościach Billy wątpił, by ją to w ogóle obchodziło. Chciała zapewnić sobie plan B na wypadek, gdyby Avengers kiedyś się przeciwko niej zbuntowali? Powinna jeszcze wziąć pod uwagę opcję, że plan B może nie mieć ochoty być w taki sposób wykorzystywany.
Kiedy więc Victor ruszył ponownie w stronę wyjścia na zewnątrz, Kaplan zareagował szybko i w głównej mierze instynktownie. Zbliżył się do swojego rówieśnika i delikatnie chwycił go za nadgarstek, po czym przesunął się przed niego i wolną ręką opuścił dolną część okna na jej miejsce. W pokoju i tak zdążyło się już zrobić chłodno.
- Mogłeś nie zauważyć, ale w tej chwili też nie jestem w najlepszych stosunkach z Tarczą. Nie mam ochoty grać jak mi zagrają, za to tobie chętnie pomogę. Myślę, że Avengers nie wiedzą o tym, jak zostałeś potraktowany, więc moglibyśmy się do nich zwrócić... Przynajmniej do Kapitana - zaproponował cicho, równocześnie podprowadzając Victora do łóżka, na którym następnie go usadowił. Starał się nie myśleć o tym, jak mogłoby to wyglądać w innych okolicznościach, a wcale nie było to łatwe, bo skojarzenia nasuwały się same. Zresztą... Rzadko miewał w swojej sypialni atrakcyjnych chłopców, a to również nie pomagało mu utrzymać wyobraźni na wodzy. Obwiniał za to wszystko hormony.
- Mam też chyba pewien pomysł jak możemy sprawdzić co u twojej mamy i to bez stawiania się przy niej osobiście. Jeżeli zobaczymy, że jest sama, to będziemy mogli się do niej teleportować i... I zabrać ją w lepsze, bezpieczniejsze miejsce. Ale ostrzegam, że nigdy wcześniej tego nie robiłem, improwizuję i nawet nie wiem czy potrafię... Czy moje zdolności mi na to pozwolą... - niepotrzebnie mówił tak dużo i zdawał sobie z tego sprawę, ale nie był w stanie nic na to poradzić. Czuł się niepewnie, po prostu się denerwował - i między innymi w taki sposób się to u niego objawiało.
Tok jego rozumowania był jednak prosty i w tym momencie wydawał mu się logiczny. Wiedział przecież, że jego moce - jakie nie byłoby ich źródło, mutacja czy magia, a może jeszcze coś innego - reagowały przede wszystkim na słowa. Nie ograniczały się do kilku konkretnych możliwości, jak zazwyczaj miało to miejsce. Teleportował się, przesuwał przedmioty bez kontaktu fizycznego, raził prądem, leczył... Był to podejrzanie spory zakres zdolności. Spory - i niezbadany. Co szkodziło mu spróbować czegoś nowego? W najgorszym wypadku będzie mu głupio, że nic się nie stało.
- ... Ale pamiętaj, że tak czy siak nie zostawię cię z tym wszystkim samego, co by się nie działo - dodał jeszcze, po czym sam również zajął miejsce obok Latynosa, siadając na materacu po turecku, przodem do drugiego chłopaka. Był gotów zacząć wprowadzać w życie swój plan, choć obawiał się, że błękitne światło może zwrócić uwagę jego rodziców, gdyby któreś z nich wyszło w nieodpowiedniej chwili na korytarz. Pewnie nieźle by oberwał... Ale nie powinien dłużej zwlekać. Teraz potrzebował jeszcze tylko odpowiednich słów, na przykład... Tak.
- Pokaż mi dom Victora, pokaż mi dom Victora, pokaż mi domVictorapokażmidom... - chłopak nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że coraz częściej układał te formułki właśnie w taki sposób, jak gdyby zwracał się do swojej mocy, czyli w pewnym sensie ją personifikował... A z siebie samego robił jedynie jej medium.
Jak by jednak nie było naprawdę, najważniejsze, że jasnoniebieska energia otoczyła ciało Billy'ego i uniosła go trochę ponad materac. To samo w sobie oznaczało już, że jego zdolności w jakiś sposób zadziałały... Pytanie tylko: czy zgodnie z jego słowami? W myślach Kaplan starał się skupić na obecnym momencie, aby otrzymać jak najbardziej aktualną wizję, ale niestety zdążył się już nauczyć, że czasem to nie wystarczyło.
Wśród zachodzących przy chłopaku drobnych wyładowań elektrycznych dość szybko zaczęły się wyłaniać ruchome obrazy, lewitujące na planie okręgu i powoli obracające się wokół Billy'ego. Przedstawiały niewielki dom zarówno z zewnątrz, jak i od środka, pod różnymi kątami. Dwa z nich wyłapywały przebywające wewnątrz osoby... Kobietę oraz kilku mężczyzn w garniturach. Wszyscy pogrążeni byli w rozmowie, której jednak nie dało się dosłyszeć.
Niedobrze. Wyglądało na to, że S.H.I.E.L.D. wysłało już swoich agentów na miejsce, a więc póki co teleportacja nie wchodziła w grę. Billy skierował pytający wzrok na Victora, nie wiedząc o tym, że oczy wciąż wypełnia mu błękitny blask, więc tego spojrzenia nie da się zauważyć, a co najwyżej je na sobie wyczuć.

Przywołane obrazy w dalszym ciągu utrzymywały się wokół Billy'ego, który z kolei wciąż lewitował nad łóżkiem i emanował błękitną energią, oświetlającą całe pomieszczenie niezwykłym, wręcz magicznym blaskiem i wypełniającą je zapachem ozonu. Gdzieś w głębi ducha jakaś drobna cząstka niego zachwycała się faktem, że jednak był w stanie pozostawać w powietrzu, ale w tej chwili świadomie nawet o tym nie myślał. Później będzie miał jeszcze czas na przeżywanie wszystkich swoich najnowszych dokonań i odkryć. Teraz coś innego pochłaniało większość jego uwagi, a mianowicie ich obecna sytuacja... Oraz ten bardzo, ale to bardzo niedobry pomysł Victora.
- Po pierwsze, nawet nie wiem czy potrafię teleportować tylko ciebie, a samego siebie już nie. Tego też nigdy nie próbowałem, jak i - mam wrażenie - bardzo wielu innych rzeczy, które być może umiem. Po drugie, naprawdę sądzisz, że pozwolę ci iść beze mnie? Dosłownie mniej niż minutę temu mówiłem, że cię z tym nie zostawię. Po trzecie... Po trzecie, szczerze wątpię, żeby to miało się udać. Jeśli cię złapią, to przecież jej również już nie wypuszczą... A uciekać bez końca też nie można - wyliczył, zaczynając zresztą przy użyciu dość szybkiego tempa i stopniowo zwalniając do tego stopnia, że przy ostatnim punkcie brzmiał już zupełnie tak, jak gdyby się wahał. Wynikało to po części z faktu, że tak właściwie nie miał zbyt wielu przyjaciół, do niedawna nie utrzymywał kontaktów z rówieśnikami i brakowało mu w tym doświadczenia, więc i Vica nie chciał do siebie zrazić... Ale główny powód był taki, iż na miejscu Latynosa pewnie myślałby podobnie.
Pochłonięty tą kwestią, Kaplan nie zwrócił nawet uwagi na to, że obracające się wokół niego obrazy w końcu zanikły, a i otaczająca go energia zaczęła gasnąć i się wycofywać, jak gdyby powracała do jego ciała. Kiedy zamrugał, blask w jego oczach ustąpił... I w następnej chwili chłopak opadł już dość gwałtownie na materac. Tego nie planował, co dało się łatwo poznać po zaskoczeniu, które odmalowało się na jego twarzy - oraz po cichym jęku opuszczającym jego usta. Jak zawsze musiał pokazać się od najlepszej strony, tak bardzo pełnej wdzięku oraz gracji...
Spojrzenie Billy'ego praktycznie natychmiast powędrowało ku Victorowi, a dokładniej ku jego twarzy, ku oczom, w których doszukiwał się... Sam nie wiedział tak do końca czego, ale czegoś na pewno. Zorientowałby się, gdyby to w nich dostrzegł. Być może w pewnym sensie odruchowo sprawdzał czy zostanie wyśmiany przez ten swój błąd, przez to, że stracił kontrolę nad... Nad swoim czarem, jak zamierzał je póki co roboczo nazywać. Co prawda nie znał Latynosa zbyt długo, lecz i tak czuł, że takie zachowanie najprawdopodobniej nie byłoby w jego stylu - tyle że lata nabranego w szkole doświadczenia przygotowały go już na coś innego i potrzebował po prostu trochę czasu, aby przestawić się na odmienny sposób myślenia. Trochę dużo czasu.
- Naprawdę nie masz żadnego pomysłu czego od ciebie chcą? I... Od twojej mamy? Bo czego bym o nich teraz nie myślał, to jednak wątpię, by Tarcza zgarniała tak wszystkich napotkanych mutantów i nawiedzała ich rodziny... A nie dałeś im przecież żadnych powodów do zmartwienia, prawda? - zagadnął i jeżeli nawet policzki miał wciąż jeszcze lekko zarumienione z zakłopotania, to osobiście zamierzał ten fakt ignorować i liczył pod tym względem na współpracę ze strony swojego rówieśnika.
W głowie rodziło mu się już kilka pomysłów, możliwych wyjaśnień sytuacji, ale Billy odnosił wrażenie, że wszystkie były albo naciągane albo po prostu przesadzone. Jeden z nich zakładał na przykład, że być może samo S.H.I.E.L.D. w jakiś sposób przyłożyło rękę do mutacji Victora i dlatego teraz zaczęło działać. Gdyby grali w filmie akcji, to matka chłopaka najprawdopodobniej byłaby dawną agentką, która lata temu zgodziła się - albo i nie - na jakiś eksperyment... No właśnie. Przesadzał.

Na pytanie Latynosa Billy zareagował kiwnięciem głową oraz lekkim uśmiechem, w założeniu uspokajającym, który miał utwierdzić drugiego chłopaka w przekonaniu, że naprawdę wszystko było w porządku i nie powinien się przejmować. Jeżeli chodziło o Kaplana, to równie dobrze mogli po prostu obaj zapomnieć, że do tego upadku w ogóle doszło. Następnym razem będzie już lepiej przygotowany i na pewno się tak nie wygłupi... Najwyżej w inny sposób.
Nie chcąc wracać już do tego incydentu, Billy postanowił skupić się na ważniejszych kwestiach, a jego wyobraźnia natychmiast usłużnie podsunęła mu fakt, iż Victor po raz kolejny siedział obok niego na jego łóżku. Nie, to nie był dobry moment na takie rozważania, zdecydowanie... A jednak myśli chłopaka natrętnie powracały ku temu spostrzeżeniu.
Pewnie nie pomagało mu również to, że jakoś tak nie mógł oderwać spojrzenia od oblicza swojego rówieśnika. Wcześniej zwracał uwagę przede wszystkim na jego oczy i co prawda w dalszym ciągu zachwycał się ich wyjątkowym kolorem, ale z każdą chwilą zauważał coraz więcej "nowości". Taka ładna, wręcz nieskazitelna cera, bardzo regularne rysy twarzy... W pewnym sensie przypominało to trochę błędne koło, bo w ten sposób nastolatek dostarczał swojej wyobraźni więcej materiałów do pracy, ona zaś w zamian sprawiała, iż nie chciał odwracać wzroku... I jak tu się niby z tego wyrwać?
Wbrew pozorom okazało się to nie być jednak aż takie trudne, bo ostatnie słowa Victora zadziałały całkiem skutecznie - i choć Billy nie przestał na niego spoglądać, to przynajmniej jego myśli powróciły na właściwy tor. Był... Zaciekawiony, zaintrygowany, nie mógł tego ukryć, ale z drugiej strony widział, że Latynos najwyraźniej nie zamierzał powiedzieć mu na ten temat nic więcej. Gdyby było inaczej, to raczej nie kazałby się ciągnąć za język i już wyjaśniłby co dokładniej zaszło tam w bazie. Skoro tak, to Kaplan zamierzał mu chwilowo odpuścić i po prostu mu zaufać... Jemu oraz własnemu przeczuciu, które podpowiadało mu, że Victor nie zrobił niczego złego. A może po prostu chciał w to wierzyć i tylko dlatego sam się tak nastawiał?
- W porządku. Więc... Przede wszystkim nie możemy tutaj zbyt długo zostać. Właściwie to już powinniśmy się pewnie zacząć zbierać. Jeszcze nie wiem dokąd, ale... Coś zaraz wymyślimy. Jesteś głodny? Skoro już tu jesteśmy, to równie dobrze możemy najechać lodówkę, byle cicho. Zostawię tylko wiadomość rodzicom i wezmę... - zawahał się. Część swoich rzeczy pozostawił w ośrodku treningowym Young Avengers, ale pomijając nawet ten fakt... Po prostu nie wiedział co powinien ze sobą zabrać. Nigdy nie uciekał z domu, można by rzec, że był grzecznym dzieckiem z dobrej rodziny, więc coś takiego nawet nie przyszłoby mu do głowy, bo i po co?
Do tego dochodziła jeszcze kwestia jego zdolności. Wcześniej był w stanie wytworzyć nowe ubranie na miejsce zupełnie innego, a więc o strój nie musiał się raczej martwić. A skoro z tym sobie poradził... To być może z innymi obiektami byłoby podobnie, choć niestety nie miał jeszcze okazji, aby to sprawdzić w praktyce. Co z pożywieniem? Może najlepiej byłoby ograniczyć się do pełnego portfela i nie przejmować się zbędnym balastem? Komórkę co prawda rozbroił, lecz wciąż miał przy sobie, więc przy odrobinie szczęścia na pewien czas zastąpi mu ona laptopa... Choć tak czy siak żal mu się było z nim rozstawać.
Billy rzucił Victorowi ostatnie niepewne spojrzenie, po czym podniósł się z łóżka i podszedł do biurka. Opadł na obrotowe krzesło, które trochę się przez to przesunęło, a następnie z szuflady wyjął długopis oraz zalegającą luzem kartkę papieru w formacie A4. Tę ostatnią ułożył przed sobą na blacie i na moment zastygł w bezruchu.
Co właściwie powinien napisać? Jego rodzice zdawali sobie sprawę z tego kim był i co robił - przynajmniej na tyle, na ile on sam to wiedział... Mniej więcej. Agenci Tarczy wyjaśnili im sytuację, ale przecież uległa ona poważnej zmianie. Jak zareaguje na to jego rodzina? Będzie się martwić, to na pewno. Ale... Chyba stanie po jego stronie i nie poinformuje o niczym S.H.I.E.L.D., prawda? No dobrze, spróbujmy.

"Tarcza nie powiedziała nam całej prawdy. Chcieli wykorzystać mnie i pozostałych, mieć plan B na wypadek, gdyby stracili Avengers albo musieli z nimi walczyć. Nie pozwolimy im na to. Mściciele nam pomogą i niedługo załatwimy całą tę sprawę.
Jeżeli agenci nawiążą kontakt, udawajcie, że wszystko jest dobrze i nie otrzymaliście ode mnie żadnej wiadomości. Nie martwcie się o mnie, bo nie jestem sam i jakoś sobie poradzę. Zadbajcie o własne bezpieczeństwo i przede wszystkim nie ufajcie Tarczy.
Kocham Was i wkrótce się z Wami zobaczę,


Teraz wystarczyło jeszcze tylko zadbać o jedną kwestię, a mianowicie upewnić się, że agenci nie przechwycą tego krótkiego listu i go nie odczytają. Kaplan miał szczerą nadzieję, że i tym razem jego zdolności go nie zawiodą, bo gdyby tak się stało... Będzie źle. Bardzo źle.
- Tylko dla oczu mojej rodziny, tylko dla oczu mojej rodziny, tylko dla oczumojejrodzinytylkodlaoczu... - tym razem pojawiła się niewielka ilość energii, głównie przy samym Billy'm oraz wokół zapisanej kartki. Kiedy błękitna aura zniknęła, tekst prezentował się dokładnie tak samo... Ale przecież powinien. Za to Victor wydawał się całkiem niezłym królikiem doświadczalnym, w związku z czym Billy obrócił się na krześle i zerknął na niego pytająco.

Kiedy Victor potwierdził skuteczność jego "zaklęcia", Billy lekko kiwnął głową, może nie tyle zadowolony, co usatysfakcjonowany osiągniętym efektem. Miał wrażenie, że z każdą kolejną próbą idzie mu coraz lepiej, że powoli się wyrabia... Kto wie, może z teleportacją będzie tak samo i za jakiś czas nie będzie się już musiał martwić gdzie wyląduje? Byłoby miło, bo w tej chwili prawdę mówiąc bał się używać tej zdolności, a niestety była im ona niezbędna, jeżeli mieli skutecznie unikać Tarczy.
Ostatnie słowa, a raczej pytanie Latynosa sprawiło z kolei, że Kaplan obrócił się na krześle przodem do niego, równocześnie przygryzając na moment dolną wargę. Miał kilka pomysłów, ale wybranie spośród nich tego właściwego stanowiło już pewien problem. Każdy posiadał swoje plusy i minusy... A Billy nie uważał, aby miał prawo decydować za nich obu. Z drugiej strony Victor zdawał się mu ufać - i polegać na nim - dlatego tym bardziej nie chciał go zawieść... Z całego serca pragnął mu pomóc, zaopiekować się nim, a jeżeli nawet w głębi ducha coś podpowiadało mu, że właśnie beznadziejnie się w nim zadurza i najpewniej będzie miał przez to kłopoty, to pięknie ten głos zignorował.
- Teraz... Potrzebujemy miejsca, którego z nami nie powiążą, bo w innym wypadku szybko nas znajdą i niekoniecznie zdążymy ponownie im uciec... - to właśnie dlatego poproszenie o pomoc kogoś z Young Avengers byłoby obecnie problematyczne. Billy zakładał, że przynajmniej kilku osobom z grupy mógłby zaufać - no dobrze, do głowy przychodziły mu w tej chwili dwie, w porywach trzy, ale to zawsze coś - lecz póki co nie mógł zrobić wiele więcej, jak tylko poinformować kolegów i koleżanki z drużyny co się stało. Do zaoferowanych przez nich kryjówek agenci pewnie i tak prędzej czy później by dotarli, więc mijało się to z celem.
- Zawsze możemy... No wiesz, teleportować się losowo. Czasem mam wrażenie, że moje zdolności lepiej ode mnie wiedzą czego w danym momencie potrzebuję, więc powinny zadbać o nasze bezpieczeństwo. Co prawda przez resztę czasu wydaje mi się, że starają się mnie zabić... Ale tym cię chyba nie uspokoiłem... - naprawdę nie zamierzał dorzucać tej ostatniej uwagi, jednakże praktycznie sama opuściła jego usta, zanim zdążył ugryźć się w język. W związku z tym Billy posłał swojemu rówieśnikowi przepraszający uśmiech, połączony z nieco niepewnym spojrzeniem. Nie tak to wszystko miało wyglądać. Przecież chciał zająć się Victorem, prawda? I zadbać o niego - i upewnić się, że sprawy jeszcze jakoś się dla nich obu ułożą... I tak dalej. Nie ma co, świetnie mu to szło. Naprawdę był z siebie dumny.
Musiał wziąć się w garść - z tą myślą dość energicznym ruchem podniósł się ze swojego obrotowego krzesła, w rozkojarzeniu nie zwracając uwagi na to, iż Latynos stał aż tak blisko... Na skutek czego na chwilę znaleźli się tuż obok siebie, skierowani ku sobie twarzami, a spora różnica wzrostu zrobiła swoje - choć Billy nie był do końca pewien czy polepszyła, czy też pogorszyła sytuację. Victor górował nad nim o ponad dziesięć centymetrów... I miał takie śliczne oczy, co uderzało Kaplana za każdym razem, gdy na niego spojrzał. Powtarzał się, wiedział o tym doskonale, a jednak jego myśli wciąż krążyły wokół tego koloru - zielonego, ale ozdobionego też żółtym... Rzadkiego. Pociągającego.
- Wybacz - rzucił cicho, choć nie odwrócił wzroku i nie cofnął się. To ostatnie wynikało głównie z faktu, że fizycznie nie byłoby to możliwe, za sobą miał w końcu krzesło, ale gdyby chciał - najprawdopodobniej dałby radę umknąć na bok... I to można by mu już wytknąć, a on nie posiadałby dobrego usprawiedliwienia. To znaczy... Miałby jedno, szczere i ściśle związane z oczami Victora, a po części również z jego przyjemnym, lecz bliżej niezidentyfikowanym zapachem, ale akurat tego wyjaśnienia Billy wolałby nie używać. Wszystko by tylko w ten sposób zepsuł...
A jednak tak bardzo go kusiło, aby powiedzieć coś jeszcze! Na pewno istniały jakieś słowa, które - użyte w tym momencie - ukazałyby jego zainteresowanie, lecz zarazem pozostawiły mu drogę odwrotu na wypadek, gdyby Latynos sobie tego nie życzył? Jeżeli nawet, to albo nie występowały w języku angielskim - albo Kaplan nie znał go jeszcze tak dobrze, jak sądził do tej pory.

Śliczne, choć delikatne rumieńce, które wstąpiły właśnie na oblicze Victora, Billy uznał za bardzo dobry znak. Oczywiście brał pod uwagę możliwość, iż wynikały po prostu z uczucia dyskomfortu albo z zakłopotania, ale nie chciał w to wierzyć i całkiem dobrze szło mu przekonywanie samego siebie, że oznaczały coś zgoła innego... Zainteresowanie. Może nawet podniecenie? Chciałby, nawet jeśli zdawał sobie sprawę z tego, że to naprawdę nie był najlepszy moment na rozwijanie między nimi... Romansu.
Za jego teorią świadczył również fakt, że Latynos także nie odwracał spojrzenia, tylko w dalszym ciągu utrzymywał kontakt wzrokowy - w ten sposób pozwalając mu dłużej cieszyć się widokiem tych cudownych oczu. Kaplan starał się wyryć sobie w pamięci ten obraz na wypadek, gdyby nie miał już nigdy więcej okazji oglądać ich z tak bliska, co niestety wydawało mu się dość prawdopodobne. Z jego szczęściem? No właśnie. Dziwił się, że udało mu się to ten jeden raz.
Nic dobrego nie mogło jednak trwać wiecznie i w końcu - a Billy sam nie był pewien po jakim dokładnie czasie - Victor trochę się od niego odsunął. Dopiero wówczas do chłopaka dotarło, że najwyraźniej wstrzymywał oddech, który teraz wypuścił pod postacią westchnienia - głębokiego, nieco drżącego i wręcz tęsknego, równocześnie odruchowo wiodąc wzrokiem za swym rówieśnikiem.
- Chyba... Nie ma sensu. Wydaje mi się, że jeśli - a raczej kiedy - będziemy czegoś potrzebowali, to... Jakoś to dla nas zdobędę. Jak wcześniej ubrania i w ogóle - to powiedziawszy, Kaplan wzruszył nieznacznie ramionami. Nie miał pewności, że jego zdolności zadziałają na przykład w przypadku jedzenia, ale prawdę mówiąc nie widział żadnego powodu, dla którego miałyby mu odmówić. To znaczy... Niepokoiła go trochę opcja, iż wytworzony przez niego pokarm mógłby zniknąć po pewnym czasie, tym samym nie dostarczając tak naprawdę żadnych wartości odżywczych, ale musiał to jeszcze sprawdzić w praktyce. Póki co starał się myśleć optymistycznie, choć nie leżało to w jego naturze.
Chcąc zająć się czymkolwiek, byle tylko odwlec w czasie moment opuszczenia pokoju, Billy ułożył dłoń na oparciu fotela i z powrotem obrócił go przodem do biurka. Wiedział, że nie powinien tak opóźniać. Spieszyło im się, w każdej chwili mogli zostać nakryci - czy to przez agentów, czy nawet przez jego rodziców... A to nie skończyłoby się dobrze. Mimo wszystko jednak chłopak z ciężkim sercem myślał o odejściu z domu, tym razem nie do położonego na obrzeżach miasta ośrodka, lecz... Lecz sam nawet nie wiedział dokąd - ani tym bardziej na jak długo. Miał tylko nadzieję, że trafi się jeszcze jakaś okazja, aby bezpiecznie skontaktować się z rodziną.
- Więc... Czas na nas - zadecydował w końcu, w tym samym momencie omiatając wzrokiem swój pokój oraz próbując przekonać samego siebie, że przecież nie odchodzi stąd na długo - wbrew temu, co podpowiadało mu niemiłe przeczucie oraz wrodzony pesymizm. Billy pokręcił gwałtownie głową, starając się pozbyć z niej tych myśli, a następnie nieco niepewnym ruchem ujął w dłoń przedramię Victora. Może i nie musiał tego robić, ale wolał mieć jako taką pewność, że nie rozłączą się w trakcie teleportacji... Bo kto wie, chyba istniała taka opcja. Z tak podstępnymi mocami nigdy nie wiadomo.
- Zabierz nas w bezpieczne miejsce, zabierz nas w bezpieczne miejsce, zabierz nas wbezpiecznemiejscezabierznas... - powtarzał, a w trakcie jego wypowiedzi pojawiło się przy nim niezawodne jak do tej pory błękitne światło, mające swe źródło przy jego oczach oraz dłoniach, lecz prędko się rozprzestrzeniające, by ostatecznie wypełnić całe pomieszczenie i przelać się przez okna oraz szczeliny przy drzwiach. Gdy zniknęło, ich również nie było już w środku.

Z/t za obu.