Plaża

"Oh nie, cały wizerunek zruinowany..." pomyślał i zaśmiał się cicho. Adrenalina różnie działa na ludzi, u niego czasem jej podniesienie skutkowało irracjonalną wesołością. W zasadzie nie zwrócił uwagi na małe łapki, nie mógł, inaczej straciłby cenne sekundy na ponowne skoncentrowanie się, ale kiedy już drzwi ustąpiły zauważył to i docenił.
-Dzięki księżniczko.- uśmiechnął się do dziewczynki i patrzył z zadowoleniem, jak maluchy biegną na spotkanie mamy- Nie ma za co, proszę pani.- machnął niedbale ręką w czymś na kształt salutu i zamknął za sobą drzwi. Na zamek, bo kiedy raz już poznał mechanizm manipulowanie nim stawało się znacznie łatwiejsze.
Oczywiście, mógł przecież schować się do środka, razem z pozostałymi cywilami. W końcu tym właśnie był. A jednak...Ci ludzie mieli domy, nawet jeśli codziennie psioczyli na zbyt wysokie rachunki, rodziny, na które narzekali, a i tak przecież kochali swoich bliskich i chcieli tylko do nich wrócić, pracę, przyjaciół...Tyle rzeczy do stracenia, których on nie miał. Miał za to zdolności, które pozwalały mu ich bronić i niewiele do stracenia, poza zdrowiem i życiem. Które kiedy masz tylko kilkanaście lat i brakuje Ci jakiejkolwiek nadziei na przyszłość, nie wydają Ci się aż tak wartościowe.
Dlatego z trudem odnalazł wzrokiem wcześniej porzucony kawałek blachy i wrócił do osłaniania uciekinierów sprawdzoną metodą, jednocześnie rozglądając się uważnie, na wypadek, gdyby ktoś potrzebował go bardziej.

Od czego by tu zacząć? Ach, trzeba uważać kiedy zamierzasz wybierać się na swoje "ostatnie wakacje"... Inaczej możesz skończyć na terenie walk z Sentinelami, którym wyraźnie coś się poprzestawiało w oprogramowaniu...
Maska świeciła znikomym światłem czerwieni. Jasnoszara koszula Lucasa z ciemnoszarym wzorem "15" miała kilka mniejszych dziur, za to ciemnożółtym bojówkom wyraźnie rozerwała się lewa nogawka. But na lewej nodze też nie był w najlepszym stanie.

Brazylijczyk rozejrzał się po budynkach w okolicy plaży. Przewalone siatki, rozbite auta, jeden budynek z dziurą na drugim piętrze i parę zerwanych słupów energetycznych. "Jasny Afroamerykanin" lekko dysząc usiadł przy jednym z słupów opierając się plecami o ścianę, dotykając swoją dłonią końcówki zerwanej linii napięcia, wykorzystując ją do powolnego nabywania mocy. Spojrzał w górę, poprawiając dwa loki włosów jakie opadły mu na twarz przez "rozerwanie" paru dredów pod wpływem działania wewnętrznego prądu.
Ile czasu był już w Los Angeles?

-

Autokar powoli wjeżdżał na teren miasta.
- Jesteśmy w Los Angeles! Prosimy powoli przygotować się do wysiadania! - przekazał otyły kierowca, poprawiając czapkę z daszkiem. Lucas siedział w ostatnim rzędzie przy prawym oknie. Podpierając dłonią głowę i łokieć przy samej szybie obserwował coraz bardziej dostrzegalne miasto. Nie był pewny co go podkusiło do tej wycieczki. A może był pewny, po prostu uświadomił sobie, że jest kawał drogi od domu.
Wśród ludzi panował spokój, radość... Tutaj jakiś przedszkolak ekscytował się widocznym w oddali miastem, tam zakochana para gdzieś w jego wieku robiła sobie selfie w kierunku szyby, gdzie indziej bardziej otyły mężczyzna z radością pałaszował sporą kanapkę... A ja starałem się skoncentrować na tym co za szybą. Dziwnie było siedzieć wśród tych ludzi. Siedzieć wśród ludzi zwyczajnych. Siedzieć jako jeden z tych którzy obdarzeni zostali swoją mocą. Ale Lucas już to akceptował.
- Ciekawe czy zauważą ubytek światła w tej lampce? - pomyślał, zerkając kątem oka na światełko nad nim, które mógł włączać na noc. Wcześniej, gdy nikt nie patrzył, powoli pobrał z niej nieco mocy aby czuć w sobie więcej energii na podróż.
Autokar zbliżył się do miasta. Ile to było przed tym wszystkim? Pół godziny? Nie, raczej mniej. Cóż, nie myślał o tym. Zbliżali się coraz bliżej centrum, gdzie stał hotel do jakiego Lucas się zakwaterował. Trzeba było postać w korku, nieco posiedzieć obserwując życie w mieście.
I wtedy się zaczęło. Nawet pomimo swojego refleksu Lucas nie był w stanie tego uniknąć. Usłyszał eksplozje, następnie strzały... Autokar przewalił się, rozerwał na dwie części. Jakie szczęście, że Brazylijczyk siedział z tyłu. Jeden z odłamków autokaru uderzył go w głowę. Młodzieniec upadł na brzuch, przygnieciony w pasie kawałkami pojazdu. Słyszał tylko krzyki i strzały... Ludzie w autokarze z trudem się z niego wydostawali, wielu nadal w nim siedziało. Aż w końcu kolejny odłamek ogłuszył go na dłużej.

-

Lucas podniósł się. Wcześniejsze patrzenie na niebo uświadomiło go w czasie.
- Kilka godzin? - powiedział na głos zaskoczony. Słońce wyraźnie było w innym punkcie niż gdy wjeżdżał do miasta.
- Dobra, spokojnie... - skupił się. W końcu poprawił maskę i udał się dalej. Teraz przynajmniej był w pełni silny aby próbować walczyć, co go już uspokoiło.
Wprawdzie miasto jest w walce, ale... przynajmniej może w końcu coś zrobić na pełną skalę swoich możliwości.

-

Wcześniej.
Lucas wreszcie się obudził. Widział chwilowo tylko odłamki autokaru. Wykorzystując swoją siłę z fazy I łatwo rękami wyprostował ciało jak do pompki. Podłożył jakiś odłamek pod lewą stronę i wyjął jedną nogą. Następnie obrócił lekko ciało i z pomocą rąk wydostał drugą nogę. Oparł się plecami o połowę autokaru i rozejrzał.
Ulica była już niemalże pusta. Oczywiście, z żywych ludzi. Teraz przypominała miasto-widmo. Jednak szybko uświadomił sobie, że nie jest sam.
Nie miał czasu na branie całego bagażu. Wyjął z torby swoją maskę, którą nałożył na twarz. Wtedy w porę usłyszał ciężki krok.
Skrył się za autokarem, w porę unikając wzroku jednej z maszyn. Trzy i pół metra. Powoli oddychając czekał aż maszyna przejdzie, jednocześnie mocniej kryjąc się w wnętrzu resztek pojazdu aby na pewno nie dopuścić do wykrycia swojej obecności. Nie mógł pozwolić dać się emocjom, inaczej jego wzrok i umysł przestałyby z nim współpracować. Nie cierpiał tego bólu głowy pod wpływem wibracji jak pod atakiem telepaty lub oczu pod wpływem zbyt mocnego światła.
Robot w końcu przeszedł. Lucas wyjrzał na zewnątrz i rozejrzał. Widząc nieco spokoju przebiegł do uliczki. Nieświadomy kierunku, zmierzał ku plaży.

-

I na tej plaży się znalazł. No, jeszcze nie do końca na samej plaży. Stanął przy ścianie jednego z budynków najbliżej plaży i wychylał się, aby zmniejszyć szanse na zostanie dostrzeżonym.
Brazylijczyk chwilowo nie atakowany rozejrzał się po terenie walk. Dzięki błyskawicznemu dostrzeganiu detali łatwo mógł odnaleźć się w otoczeniu. Był jednocześnie czujny, uważnie obserwował czy jednak nie zostanie zaraz zaatakowany i w razie potrzeby gotów był odskoczyć.

- Widzę, nie tylko ja w tym mieście mam jakieś połączenie z prądem... - pomyślał Lucas po ujrzeniu Lightninga. Jednak to nie jego obecność  była najistotniejsza.
Osiem robotów było bowiem ważniejszych. Błyskawicznie ustalił co powinien czynić aby jak najbardziej wyrównać szanse.
Najpierw spróbował wybrać najprostszy z celów. Jakiegoś robota, który da największe pole do poznania przeciwnika, jednocześnie mając z nim najwięcej szans. Starał się mu przyjrzeć jak najmocniej, może nawet znaleźć jakiś słaby punkt jeszcze zanim wyjdzie.
Następnie szybko postarał się poznać otoczenie tego robota. Chciał w ten sposób ustalić co mogłoby się przydać do walki.

A więc można było zaczynać. Lucas skrył się na chwilę zupełnie za ścianą, aby spokojnie przejść na fazę III. Jego maska błysnęła czerwonym światłem, a poszarpane ubrania zakrył skumulowany czerwony prąd tworzący coś w rodzaju kostiumu. Wtedy wyłonił się.
Pierwszy cel? Ustalić dokładną mobilność maszyn.
W tej fazie potrafi normalnie biegać z prędkością maksymalną 130 km/h, w dodatku biorąc pod uwagę wyłącznie bezpieczną ilość prądu w ciele. Brazylijczyk starał się w ten sposób ocenić ogólną mobilność robota, a pewne braki zwinności spowodowane pędem (jego prędkość opiera się na... jakby przyspieszeniu samego siebie... a przynajmniej tak to wygląda) nadrabia pochyleniami przy skręcaniu i odbiciami od jakichś obiektów czy ścian.
Drugi cel? Ustalić wytrzymałość robotów.
Co kilka/kilkanaście sekund Lucas stara się rzucić w robota jakimś pociskiem z prądu, za każdym razem o innej mocy, za każdym razem w inne miejsce. Uważnie obserwował skutek, jeżeli istniała też opcja, celował w prawdopodobny słabszy punkt [jeżeli takowy został zauważony]. Przede wszystkim starał się jednak nie używać nadmiaru energii, nie chcąc dopuścić do zbyt szybkiej utraty mocy. Teraz nie będzie tak łatwo odzyskać energię.
No, chyba że zdołałby jakoś się dogadać z Lightningiem... O ile w ogóle byłby w stanie pobrać od niego jakikolwiek prąd... Umysł? Przestań...

Umysł Caine'a zareagował w zasadzie kompletnie instynktownie. Za co młody mutant był mu naprawdę niezwykle wdzięczny, bo gdyby świadomie musiał przetworzyć wszystkie informacje składające się na jego obecne położenie, pewnie zajęłoby mu to o kilka bezcennych sekund za długo i teraz leżałby na asfalcie, wśród odłamków. O ile oczywiście coś by z niego zostało.
Supinacja, zgięcie w "stawie łokciowym", blokada w tej pozycji i dodatkowo w nadgarstku, na wystarczająco długo, aby bezpiecznie usunąć się z zasięgu strzału. Niby tak oczywiste, a jednak zamrugał zdziwiony widząc, jak ramię się porusza i przyjmuje pożądaną formę.
Szybko opanował zaskoczenie i skupił się  na powtórzeniu tego manewru przy drugim mechanicznym stawie. Obrót i ustawienie w pozycji pionowej. Teraz, kiedy niemal całą uwagę skupił na zablokowaniu rąk Sentinela, ten mógł prowadzić co najwyżej ostrzał gołębi, względnie własnej głowy. Oczywiście, nadal posiadał repulsor w klatce piersiowej, ten jednak pozostawał nieaktywny, a mutant nie dysponował odpowiednią siłą, żeby go zniszczyć, więc mógł tylko ustawić ręce robota w taki sposób, aby stanowiły dodatkową przeszkodę pomiędzy nim, a potencjalnym źródłem śmiercionośnych promieni, zasłaniając całkowicie jego tarczę.
Mózg był zajęty więc ciało właściwie bez jego udziału rzuciło się do ucieczki. Gdyby ktoś zapytał później Caine'a jaką trasą przebiegł pewnie powiedziałby, że nie pamięta. Po prostu wrócił na chodniki obok budynków jedną z przerw pomiędzy samochodami, które nieświadomie zapamiętał w trakcie wcześniejszego biegania. Teraz jego uwaga skupiała się na utrzymaniu maszyny w szachu do ostatniej sekundy, żeby dać mu jak najwięcej czasu na ucieczkę. Miał łatwiej, bo ktoś najwyraźniej postanowił zaatakować roboty, dodając tym samym dodatkowy szybko poruszający się obiekt, skutecznie odwracający uwagę tych, które jeszcze go nie dostrzegły. I tego, który to zrobił też, bo on również oberwał kulą czerwonej elektryczności.
Kiedy już znalazł się za linią samochodów nie zatrzymał się jednak, a kluczył pomiędzy nimi. Wiedział, że robot nie będzie go ścigać, jednak liczył, że jeśli nie będzie wiedział w którym miejscu ostatecznie zniknął mutant, nie ostrzela samochodów ani budynków. W końcu, w bezpiecznej odległości od robotów, przykucnął przy ścianie, żeby złapać trochę powietrza, pozostając nisko przy chodniku, poza zasięgiem wzroku maszyn.
Jak to szło, dobry ratownik to żywy ratownik? pomyślał z nieco histerycznym uśmiechem, zanim wziął się w garść. Na tej ulicy nadal byli ludzie. Miał nadzieję, że Lightning i ten drugi bohater, kimkolwiek był, szybko pozbędą się pozostałych maszyn. Sam natomiast, kiedy już ochłonął, zaczął się zastanawiać, czy nieznajomy słyszał telepatyczną instrukcje siania destrukcji. Patrząc na jego strategię to chyba niekoniecznie. Ale przy tej prędkości i tak nie był mu w stanie nic przekazać, przynajmniej na razie.

Dobra, wstępne testy zakończone. Teraz zaczynała się najtrudniejsza faza.
Dużym plusem była technologia. Lucas ma dostęp do prądu z różnych źródeł, jednak Sentinel na pewno nie będzie łatwy do pokonania.
Podczas pędu mającego utrudnić zostanie trafionym, bohater obejrzał się za czymś ostrym. Albo chociaż za jakimś kijem.
Rzeczami jakie najbardziej rzuciły się w oczy Brazylijczyka były te reaktory jak i dłonie zdolne strzelać. To mógł być szalony pomysł, ale... Gdyby tak trafić w taki punkt i może nawet uszkodzić go? Półtora tony siły pozwalało raczej na zrobienie takiego manewru.
Trzeba też pamiętać o innych maszynach. Lucas starał się pilnować całego otoczenia, dzięki czemu ciągle miał wgląd na ogólną sytuację.

Jeżeli Lucas zdołał znaleźć coś możliwego do rzucenia jak oszczepem, chwytał to w biegu. Po drodze też przebiegł się przy liniach napięcia, próbując odzyskać nieco prądu. Na znaleziony przedmiot, jeżeli nie był izolatorem, zaczął zbierać swój czerwony prąd.
Będąc bardziej naprzeciw Sentinela, chwycił pewniej kij i spróbował rzucić go jak oszczepem, mierząc przede wszystkim w dłonie robota, choć w razie możliwości próbując wymierzyć w reaktor. Wraz z rzutem jednak nie zatrzymał się. Rzut jest momentem zwolnienia, który Lucas zaplanował jako moment ataku maszyny. Chłopak od razu próbuje się przetoczyć do przodu w celu uniknięcia ewentualnego ataku i jeżeli jest to tylko możliwe, wystrzeliwuje w maszynę większą dawkę prądu.

Jeżeli Lucas nie znalazł takowego obiektu, kontynuował bieg. Po drodze brał prąd z tego co było możliwe, nawet jeżeli była to malutka dawka. Po tym zaczyna dokładniej ustalać momenty ataku maszyny aby po jednym z jej wystrzałów zaatakować już nieco mocniejszym wystrzałem, bo tamte ataki wydawały się jedynie smyrać. Celem były dłonie, ale także reaktor na torsie maszyny. W tej chwili wydawał się to najsłabszy punkt.

Młodzieniec pamiętał o Lightningu, który zdecydowanie miał więcej możliwości związanych z prądem. Jeżeli nawet młody Brazylijczyk nie miał dość mocy aby obalić te roboty, zawsze mógł spróbować je osłabić aby Lightning miał nieco łatwiejsze zadanie. Czy widział wcześniejsze zdarzenie? Pewnie dojrzał już jednego z pokonanych robotów, ale w jaki został pokonany sposób, zależy już wyłącznie od pozycji w jakiej się wówczas znajdował.

Lightning był piekielnie szybki, co nie powinno dziwić. Gdyby nie szczęśliwy zbieg okoliczności, Caine pewnie nawet nie zauważyłby, jak został unieszkodliwiony jego niedoszły morderca. To jednak podsunęło mu doskonały pomysł. Kątem oka obserwował unoszącego się Sentinela, ale ten wydawał się zaabsorbowany Lucasem, więc młody mutant uznał, że maszyny znajdujące się na ziemi stanowią obecnie priorytet. Nie zmieniając swojego położenia powtórzył zabieg z blokadą na robocie znajdującym się w jego polu widzenia, tym razem dodatkowo pochylając go lekko w stawach biodrowych, żeby wiązka wycelowana pierwotnie w ludzi trafiła w ziemię, nie czyniąc nikomu krzywdy. Przynajmniej takie było założenie. Miał nadzieje, że tym razem efekty będą podobne. W końcu blaszaki raczej nie uczyły się na swoich błędach.

Kolejnym szczegółem, który sobie przypomniał, był fragment telepatycznego komunikatu "...zniszczenie głowy może je wyłączyć...". To brzmiało jak doskonały plan, przynajmniej, dopóki nie uświadomił sobie, jak pancerne są głowy robotów. Niczym wojskowe konserwy...Joyce westchnął, ale zamiast rezygnować z tego pomysłu rozejrzał się za czymś ciężkim. Dostrzegł spory kawał gruzu, oderwany od jednego z uszkodzonych budynków. Poderwał go z ziemi i przez chwilę skupił się wyłącznie na nim, po czym z całej siły posłał go w kierunku głowy jednego z robotów. Teraz, kiedy znajdował się już za linią cywilów, nie mógł zrobić im krzywdy. Szanse na to, że trafi Lightninga, kiedy ten zmieniał się w energię również wynosiły zero. Najwyżej wybije komuś szybę, a kawałek szkła to raczej niska cena za unieszkodliwienie, lub chociaż uszkodzenie którejś z maszyn. Jeśli brutalna siła nie zadziała, zawsze może spróbować ukręcić głowę Sentinelowi za pomocą mocy. Jednak dotychczasowe doświadczenia z nimi pokazywały, że najprostsze rozwiązywania bywają najskuteczniejsze.

Joyce uśmiechnął się do siebie, wdzięczny losowi, że roboty nie reagowały na ruch przedmiotów nieożywionych. Świadomość, że może przyczynić się jakoś do ich eliminacji zdecydowanie podnosiła słabe morale chłopaka. Wiedział, że to niebezpieczne, ale pozwolił sobie na cień nadziei, że to piekło za chwilę się skończy.

- Te roboty zdecydowanie są najcięższymi przeciwnikami z jakimi się mierzyłem... - przeszło przez myśli Lucasa. Szybko wrócił do przemieszczania się, jednocześnie zbierając z okolicy energię. Ustalał opcje.
- Reaktory są oczywiście opancerzone, więc nie dam rady ich przebić. Stawy nie są jakimiś istotnymi punktami. Chyba, że... - wtedy właśnie rozległ się ten huk, na który bohater zareagował natychmiastowo. Zauważył unieszkodliwienie robota przez Lightninga. - Tak... Stawy to jednak jest coś co można wykorzystać.

Zacząłem zbierać w swojej lewej dłoni prąd. Starałem się go jednocześnie skumulować w mniejszym ładunku, aby był gęstszy, a co za tym idzie - mocniejszy.
- Stawy są punktami mniejszego pancerza. Jeżeli małe ilości prądu mogły nieco je zgiąć, to większa dawka mogłaby zrobić jakąś lukę w jego ochronie. Lukę, która otworzy drogę dla Lightninga, może nawet dla mnie. - ustaliłem w głowie plan. Gdy poczułem w biegu mocniejszy pocisk, ale też nie nadto przesadnie, wyskoczyłem niczym skoczek olimpijski na maskę jakiegoś auta i wybiłem nieco wyżej do przodu, rzucając w staw łokciowy jednej z dwóch rąk Sentinela.
Najpierw zrobimy test tej taktyki. Sentinel nie jest szybki, więc mocniejszy ładunek mógłby jakoś uszkodzić rękę. Rozbrojenie tej maszyny mogłoby być bardzo korzystne. Ale po kolei...
Po rzucie szybko starałem się rzucić w dół, aby zmniejszyć na oberwanie. Nie potrafiłem latać czy coś, dlatego w powietrzu stawałem się wrażliwy na ataki.

Jeżeli manewr z rzutem skończy się trafienie, i wyląduje bezpiecznie, wracam do procesu uników i zbierania prądu. Wiem jednak, że nie mogę biegać w nieskończoność.
- Roboty nie są szybkie... Chyba jednak mogę nieco ryzykować. - zwolniłem nieco tempo. Prąd jest jak najbardziej mi teraz potrzebny.

Podczas zbierania obserwuje uważnie pancerz Sentinela. Staw łokciowy na pewno nie był jedynym takim mniej opancerzonym punktem. Szukałem jakichś innych miejsc, szczególnie w punktach zgięć. Starałem się ustalić w ten sposób punkty pozwalające na zadanie jak największych obrażeń.

Punkt łączenia głowy i tułowia mógł być jednym z nich. Robot musiał mieć jakąś swobodę obracania głowy. Jeżeli faktycznie teoria znajdzie jakieś podłoże w mojej obserwacji, kolejne serie wzmocnionych pocisków koncentruje w tym punkcie. Jeżeli nie, cóż... Zostają stawy i jakieś inne dostrzeżone punkty. Nie należałem do grupy mocnych bohaterów, więc zostało mi wsparcie Lightninga czy innych nawet odciąganiem uwagi tego jednego w powietrzu.

[Będę pamiętał]

Lucas natychmiast poczuł jak serce mocniej mu bije pod wpływem szarpnięcia. Jak dobrze, że Lightning w porę mu pomógł.
- Dzięki! - podziękował, w sumie odzywając się po raz pierwszy od momentu swojego pojawienia. Doładowanie też było przydatne, bo Lucas teraz miał więcej mocy.

Brazylijczyk nie miał jeszcze doświadczenia. Takie roboty to jak dotąd jego największe wyzwanie. Widok iskier nieco go pocieszył.
Teraz Lucas kumulował moc na obu rękach. Wznowił bieg, obserwując na przemian jednego i drugiego Sentinela. Postanowił od razu kontynuować atak tylko na jednym z nich. Starał się to osiągnąć przez dotarcie gdzieś za obecne plecy jednego z robotów, aby drugi był dalej, w bardziej bezpiecznej odległości dla Lucasa.
- Dokończę sprawy z tym! - wykrzyknął jeszcze, chcąc dać znać, aby zajęto drugiego przeciwnika.
Trzeba było to skończyć, ale wszystko wydawało się iść w dobrym kierunku.

Lucas po osiągnięciu pozycji, zaczął już koncentrować się na punkcie szyjnym. Robot nie był szybki, więc taki manewr był możliwy. Ciągle kumulowana energia w końcu dostała swoje miejsce wyjścia, kiedy czerwono błyskawicowy bohater zahamował obrócony do robota i wypchnął ręce przed siebie, wypuszczając podwójną salwę prądu w kierunku szyi maszyny.
Gdy manewr został wykonany, Lucas wrócił do biegu, starając się zbierać prąd z pobliskich okolic. Tym razem koncentrował się wyłącznie na szyi maszyny. Potraktował ją jak sam środek tarczy, starając ostrzeliwać jak najczęściej było możliwe w miarę dużymi, ale też nie za wielkimi pociskami te właśnie miejsce.

Staw łokciowy skończył się iskrami. Skoncentrowany atak dokładnie na jednym punkcie wydaje się lepszą opcją od atakowania wszystkiego po kolei.

Lucas podszedł do Sentinela, obserwując dym w miejscu trafienia. Wykorzystując jeszcze nieco energii, dla czystej pewności strzelił w ten punkt z jednej ręki dodatkowym pociskiem, mającym w razie czego dodatkowo uszkodzić robota na wszelki wypadek.
- Więc na razie spokój. - odetchnął z ulgą, powoli kryjąc swoją energię. Czerwona energia na ciele zastąpiona została ubraniami, a maska wygasła, jednak Brazylijczyk jej nie zdjął. - Te ubrania już mi się raczej nie przydadzą. Po zmianie będą musiały iść do kosza... - spojrzał w dół na uszkodzony ubiór i oparł się plecami o pobliskie zostawione auto. Był po drugiej stronie kraju, więc nie było przynajmniej ryzyka, że ktoś zidentyfikuje go po stylu ubioru.

Chciał nieco odpocząć, zanim zignoruje radę Lightninga. Wprawdzie faktycznie, nadal można natknąć się na maszyny, ale jednak Lucas wolał wrócić niedługo po swoje rzeczy. Jego całkiem dobra pamięć powinna pomóc w przypomnieniu sobie położenia zniszczonego autobusu.

Odchylił maskę samochodu o który się opierał, po czym dotknął akumulator ręką, zabierając nieco energii.
- Właściciel chyba się nie obrazi, że pożyczę. I tak to auto będzie raczej potrzebować mechanika... - spojrzał na wybite szyby i mocno wygiętą prawą część bagażnika z stłuczoną szybą przez zderzenie z innym pojazdem, stojącym idealnie za nim. Musiało dojść do tej stłuczki na samym początku ataku, kiedy nie wiedziano co się dzieje.

Młody bohater po ujrzeniu ręki chwilę spojrzał na nią i w lewej zaczęła nieco wypływać energia, kiedy prawa po dwóch sekundach ją uścisnęła.
- Dobra, chyba obyło się bez małego kopnięcia prądem... - odetchnął jedynie w myślach, starając się nadać naturalności całej sytuacji. I tak sama mimika widoczna na masce pewnie zdradziła jego zakłopotanie. Nie ma co kłamać, gdyby nie Lightning, to skończyłoby się z nim źle... Ale żyje! Na razie mógł być spokojny. Przynajmniej dopóki ewentualnie nie natknie się na kolejną maszynę...
- Tak... Postarajmy się nie zginąć. - odpowiedział tuż przed puszczeniem ręki. Zawsze był to dla niego trochę dziwny zwyczaj i kiedy podawał komuś dłoń, czuł się niezręcznie. Albo po prostu bał się kopnięcia prądem, szczególnie w obecnej formie... Ale poprzez jej przerzut w inną część ciała minimalizował ryzyko. Tym razem udało się to całkowicie.

Prąd z lewej ręki zniknął w wyniku powrotu mocy na całe ciało.
- Tak, zdecydowanie muszę wrócić po swoje rzeczy. - pokiwał głową, oglądając przy okazji całe ciało. Widząc te dziury w ubraniach, wiedział już jak bardzo mu się nie przydadzą. - A miały być takie cudowne wakacje... - powiedział na głos nieco ciszej, kiedy bez dodatkowych słów obrócił się i ruszył w stronę z której przyszedł idąc nieco spokojnym krokiem.
Owszem, mógł wykorzystać energię do rozpędu i pobiegnięcia w ustalonym kierunku, ale postanowił ją nieco oszczędzać na wypadek spotkania kolejnych maszyn. Ewentualnie mógł ją wykorzystać do pomocy jakimś pechowcom.