Marcus Garvey Park

Po opuszczeniu biura Ric wybrał się z Longshotem prosto do mieszkania ich obecnego klienta, w którym ten zagwarantował im chwilę na ponowne poszukiwania. Zgodnie z sugestią Latynosa zadbał nawet o to, aby wdowa nie była przy tym obecna, co powinno oszczędzić jej trochę stresu. Z drugiej strony oznaczało to także, że ich czas posiadał odgórnie narzucony limit, w trakcie którego musieli się wyrobić... A Rictor miał tak naprawdę wrażenie, że bardziej przeszkadzał, niż pomagał swojemu towarzyszowi, dlatego zdecydował się póki co pozostawić tę część śledztwa w jego rękach.
Mężczyzna szybko doszedł do wniosku, że nie było sensu, aby bez celu kręcił się po mieszkaniu czy nawet po okolicy, gdy przecież nie brakowało mu zadań, którymi mógł się zająć - a wręcz przeciwnie. Nie wszystkie z nich wiązały się z aktualnie prowadzoną sprawą, nie mniej jednak nie powinny być ciągle odkładane na później. Poza tym... To konkretne, o którym teraz myślał, mogło akurat przy okazji pomóc przy poszukiwaniach ojca ich klienta, więc czemu by nie spróbować?
Tak rozumując, Ric upewnił się, że Longshot miał wszystko pod kontrolą - przynajmniej na tyle, na ile było to możliwe w jego przypadku - po czym wyjął komórkę i napisał do pewnego speedstera, który jeszcze niedawno chciał się z nim zobaczyć. Nie przesadził z treścią. W krótkiej wiadomości zawarł jedynie informację, że mógł się w tej chwili spotkać i że przebywał w pobliżu parku Marcusa Garvey'a, który zasugerował jako miejsce rozmowy.
Latynos poczekał na odpowiedź, a po jej otrzymaniu od razu skierował się ku wspomnianej lokacji, już po chwili docierając do niej od strony zachodniej. Rictor posiadał bardzo mgliste pojęcie na temat punktów charakterystycznych tego parku, więc nie był pewien gdzie najlepiej będzie się umówić, ale zakładał, że Quicksilver nie powinien mieć poważnych problemów z tym, aby go odnaleźć. Minął budynek należący do centrum rekreacji, przy którym kręciło się zdecydowanie zbyt wiele osób na jego gust, po lewej zostawił także basen, najwyraźniej również popularny... Nic dziwnego o tej porze roku... Wkroczył w park głębiej, w końcu zakręcającą alejką docierając do miejsca, z którego widział starą wieżyczkę, niegdyś służącą do wypatrywania pożarów. Tutaj zwolnił kroku, aż w końcu się zatrzymał, nie wychodząc jednak na otaczający strukturę plac, tylko wciąż trzymając się w cieniu drzew. Brak tłumu mu sprzyjał. Nie dość, że nie przepadał za obcymi ludźmi, to jeszcze będą mieli lepsze warunki do dyskusji... Więc teraz pozostawało mu już chyba tylko czekać. Ewentualnie wysłać kolejną wiadomość ze swoim dokładniejszym położeniem, ale z tym Ric zdecydował się jeszcze chwilę wstrzymać.

Tak jak się tego spodziewał, Rictor nie musiał ani długo czekać na Quicksilvera, ani tym bardziej podsyłać mu przez telefon komórkowy żadnych dodatkowych informacji, więc najwyraźniej dobrze się stało, że zdecydował się zwlekać z tym ostatnim. Mężczyzna tylko przez krótką chwilę stał w wybranej przez siebie alejce, nim zauważył przed sobą zbliżającą się inną ścieżką charakterystyczną postać... Której białe włosy zdradziłyby ją nawet wtedy, gdyby poruszała się w standardowy dla ludzi sposób - czy raczej z typową dla ogółu prędkością. A podobno speedsterzy zawsze się spóźniali. Na szczęście dla Latynosa, ktoś chyba zapomniał poinformować o tym fakcie tego konkretnego.
Rictor wsunął dłonie do kieszeni swoich jeansowych spodni, jednocześnie spokojnie, lecz jak zawsze uważnie śledząc spojrzeniem dalszą podróż drugiego mutanta, aż w końcu ten znalazł się tuż przy nim. Podobało mu się to, że Quicksilver bez zbędnych uprzejmości przeszedł prosto do konkretów. Na jego miejscu Ric uczyniłby pewnie podobnie... Jakoś nigdy nie miał cierpliwości do konwenansów, nawet jeżeli w ostateczności potrafił się do nich zmusić. Tak czy siak odnosił wrażenie, że wychodziły mu sztucznie.
- Możemy tu zostać albo przejść się po okolicy, twój wybór, ale domyślam się, że obu nam zależy na jak najmniejszym tłumie w pobliżu. Longshot bada mieszkanie klienta kawałek stąd, a jestem z nim autem, więc nie chcę się oddalać - wyjaśnił w uproszczeniu swoją obecną sytuację. Nie musiał kryć tego, co tutaj robili, bo przecież byli legalnym biznesem, posiadali licencję i nikt nie miał prawa się do nich przyczepić, Avenger czy nie. Była to zresztą ciekawa odmiana po długich latach spędzonych na staniu może nie tyle w sprzeczności z prawem, co przynajmniej obok niego...
Przy swojej wypowiedzi Rictor założył, że Quicksilver znał Longshota osobiście albo chociaż wiedział kto to - co wydawało mu się logiczne, bo w końcu blondyn spędził sporo czasu z X-Men, a należał do grona osób, które ciężko było zapomnieć - i dlatego umyślnie wymienił go z imienia. Z jednej strony zdradzanie przed czasem swoich kart nie leżało w jego stylu, ale z drugiej chciał podkreślić, że agencja zgromadziła przydatnych i doświadczonych pracowników.
- Chciałeś się ze mną spotkać. W jakiej sprawie? - spytał, odwdzięczając się białowłosemu dokładnie tym samym, co on wcześniej zaoferował, czyli konkretami - i wciąż nie odrywając od niego wzroku. Tak naprawdę Latynosowi nigdzie się teraz nie spieszyło, pomijając to, że za jakiś czas powinien ponownie spotkać się z Longshotem, żeby razem mogli wrócić do biura... Ale gdyby nawet jego współpracownik wyrobił się szybciej u klienta albo jemu samemu przeciągnęła się rozmowa z Quicksilverem, to zawsze mógł sprowadzić Mojoworldera do parku. Żaden problem.

Rictor zdecydował się zostawić w spokoju temat tłumów, autografów czy pomstowania. Kiedy wcześniej się wypowiadał, prawdę mówiąc chodziło mu głównie o zachowanie dyskrecji, aby nikt - przypadkiem lub umyślnie - nie podsłuchał ich rozmowy... Ale podany przez Quicksilvera powód również był całkiem dobry. Co prawda sam Ric nie należał do osób powszechnie znanych i rozpoznawalnych, więc tym akurat nie musiał się martwić, ale po prostu nie lubił nawiązywać zbędnych kontaktów z obcymi. Na ogół go irytowali. Większość znajomych właściwie również w ten sposób na niego działała... Ale przynajmniej część z nich mimo wszystko lubił.
Kiedy Pietro ruszył z miejsca, Latynos dołączył do niego niemalże od razu, bo z góra sekundowym opóźnieniem. Dostosował swoje kroki do obranego przez białowłosego tempa, aby iść tuż obok niego, bez wysuwania się na prowadzenie albo zostawania w tyle. Dłonie w dalszym ciągu trzymał w kieszeniach, spojrzenie zaś skierował w dół, na ścieżkę przed sobą. Nie oznaczało to, że nie poświęcał drugiemu mężczyźnie uwagi, wręcz przeciwnie - słuchał go pilnie. W końcu był szczerze zainteresowany powodami Quicksilvera.
Już pierwsza część tych wyjaśnień lekko Rica rozbawiła - choć z powodów, których Pietro najpewniej nie przeczuwał. Mimo to Latynos tak naprawdę niewiele po sobie okazał, więc ciężko było to stwierdzić. Nie uśmiechnął się, ani tym bardziej nie zaśmiał, ot, po prostu w pewnym momencie nieco gwałtowniej wypuścił powietrze przez nos... Akurat wtedy, gdy jego rozmówca określił Polaris mianem księgowej. Swoją drogą trochę zaskoczyło go to, że się nie znali... Świat mutantów był w końcu mniejszy, niż mogłoby się to wydawać, szczególnie wtedy, gdy ktoś trzymał się blisko X-Men lub innych bohaterów.
Choć Avenger zrobił pauzę, Rictor umyślnie z niej nie skorzystał i z niczym się nie wtrącił, wciąż czekając na to prawdziwe wytłumaczenie... Bo nie wątpił, że jakieś się zbliżało. Zdążył się nauczyć, że takie milczenie często skłaniało ludzi do mówienia prędzej od dopytywania, a jemu ta metoda bardzo odpowiadała. Stosując ją nie musiał marnować oddechu... I tym razem się nie przeliczył, gdyż zaraz potem Quicksilver ponownie się odezwał.
Jego słowa sprawiły, że brwi Rica natychmiast się ściągnęły, marszcząc jego czoło. Przede wszystkim nie podobało mu się to, w jaki sposób białowłosy ujął swoje argumenty... I to był chyba główny problem. Coś ciekawego - czyli rozrywka na czas wolny, to wcale nie brzmiało dobrze czy zachęcająco. Nie pomagało również to, że Rictor nie ufał do końca członkom Avengers, choć sam był skłonny przyznać, że zaufanie komukolwiek przychodziło mu z trudem. Poza tym... Z punktu widzenia promowania mutantów, co miało być przecież jednym z głównych założeń istnienia agencji, współpraca z Avengerem mogła przynieść korzyści. Pokazałaby ich w pozytywnym świetle.
- Poszukujemy, ale po pierwsze i najważniejsze: to nie jest zabawa. To praca. Z pensją. I zobowiązanie wobec osób, które nas opłacają. Tę cześć trzeba traktować poważnie. A to, że podczas śledztw zaskakująco często trafia się okazja, żeby kogoś obić albo zajrzeć w ciekawe miejsca... To bonus - sprostował. Fakt, bywało na swój sposób przyjemnie czy zabawnie, a niektóre dni prawie - prawie - przypominały mu dawne czasy w X-Force, szczególnie teraz, gdy dołączył do nich Star... Lecz chyba żadne z nich nie widziało tego wszystkiego jako zwykłej zabawy. Nawet Longshot.

Pomimo dokładniejszych wyjaśnień Quicksilvera, wyraz twarzy Rica nie zmienił się od razu. Jeszcze przez dłuższą chwilę mężczyzna rzucał swojemu rozmówcy podejrzliwe i przenikliwe spojrzenie, jak gdyby starał się rozkładać na czynniki pierwsze wszystkie jego słowa, szukając w nich drugiego dna. Prawdę mówiąc postępował tak niemalże z każdym... Po prostu przy niektórych już tego tak otwarcie nie okazywał, bo mimo wszystko rozumiał, że zraniłby tym ich uczucia - a na tych paru osobach mu jednak zależało. Nawet jeżeli czasem wydawało się inaczej.
Mimo to... Chociaż Rictor miał swoje "ale" do Avengers, w dodatku nie jedno, to musiał przyznać, że na ogół nie przyjmowali w swe szeregi osób, które zbyt lekko traktowały swoją pracę - czy też raczej zajęcie, bo przynależność do ukochanych bohaterów Stanów Zjednoczonych to mimo wszystko nie był do końca etat. Chyba mógł założyć, że Pietro rzeczywiście po prostu źle dobrał słowa. Albo próbował być zabawny i nie spodziewał się takiej reakcji. Niech będzie.
Latynos postanowił więc nie tylko ostrożnie przyjąć to wytłumaczenie do wiadomości, ale także odpuścić sobie nawiązywanie do "czytania o nich". Doskonale wiedział co miało na nich S.H.I.E.L.D. czy FBI. Osobiście to sprawdzał. Momentami kusiło go nawet zmodyfikować te informacje, ale jakoś się przed tym powstrzymywał... Bo mimo wszystko lepiej było nie ściągać na siebie więcej uwagi niż to konieczne. Co prawda nigdy nie interesowało go ustalenie co dokładnie zebrali na ich temat Avengers, ale domyślał się, że zapewne bazowali na danych S.H.I.E.L.D.
- Bez urazy, ale zdajesz sobie sprawę z tego, że jesteś raczej charakterystyczny? Ludzie tak czy siak cię rozpoznają, więc nie będziesz musiał się im legitymować, a oni i tak pomyślą swoje. Ale nie martw się, choćbyśmy nawet chcieli, to i tak nie mielibyśmy jak nawiązać współpracy z twoją grupą. Nie jesteśmy drużyną bohaterów - odparł, znów pomijając milczeniem myśl, że wymianę informacji tak czy siak mogli praktykować bez takiego oficjalnego dogadania się. Systemom Avengers przydałby się mały upgrade, przynajmniej jeżeli chodziło o ich bezpieczeństwo... Ale Ric nie narzekał. Jak długo mógł to wykorzystywać - czemu by miał protestować?
Mimo wszystko jednak w trakcie tej ostatniej wypowiedzi Latynosa wyraz jego twarzy trochę złagodniał, czyli w praktyce powrócił do stanu początkowego, neutralnego, choć poważnego. W jego przypadku to i tak był spory postęp - i być może Quicksilver potrafiłby to już stwierdzić na podstawie ich dotychczasowych interakcji. Większość osób w otoczeniu Rictora prędzej czy później się tego uczyła. Rzadko kiedy musiał się z tego tłumaczyć... A może po prostu jego znajomi rozmawiali o tym pomiędzy sobą? To również by go nie zdziwiło. W ich środowisku plotki były na porządku dziennym.

Rictor odpuścił sobie wyjaśnianie, że dokładnie to miał na myśli - że większość napotykanych osób i tak będzie rozpoznawała w Quicksilverze Avengera, przynajmniej jak długo będzie do tej drużyny należał... Albo i nawet dłużej. Mógł działać dla kogoś innego, wykonywać jakieś zadanie dla X-Factor, ale nawet wtedy ludzie pomyślą sobie swoje... Bo z kim skojarzą go najpierw? Przecież nie z agencją detektywistyczną, o której słyszało o wiele mniej osób.
Tak naprawdę miało to zarówno swoje plusy, jak i minusy. Z jednej strony istniała szansa, że towarzystwo Avengera rozwiąże komuś język, przez strach, podziw albo szacunek, z drugiej... Że wręcz przeciwnie. Będą musieli ostrożnie dobierać akcje, w których Pietro będzie brał udział. To znaczy, o ile w ogóle się u nich zatrudni, bo przecież chęć współpracy nie musiała tego od razu oznaczać.
- W porządku, więc na jakiej zasadzie chcesz z nami działać? Na etat? Czy mniej oficjalnie? - spytał, bo w tej chwili była to chyba najważniejsza kwestia. Po jej ustaleniu będą mogli przejść do szczegółów, choć najprawdopodobniej i tak skończy się to w ten sposób, że Ric będzie zmuszony odesłać Quicksilvera do Madroxa w celu dopełnienia wszelkich formalności. Mimo wszystko to on był szefem. W pewnym sensie.
Latynos nie wiedział do końca jak wyglądało zatrudnianie się gdzieś przez Avengers, choć oczywiście zdawał sobie sprawę z tego, że niektórzy z nich posiadali również inne zajęcia. Idealny przykład stanowił chyba Stark ze swoją własną firmą, ale nie był jedynym takim przypadkiem. Czyli najwyraźniej członkowie drużyny mieli prawo pracować... Zapewne przy założeniu, że będą w stanie w razie czego pojawić się na wezwanie? Przy normalnym pełnym etacie - w jakiejś zwykłej firmie czy zakładzie - mogło to być trudne, ale Rictor nie wątpił, że akurat w ich agencji nie będzie z tym problemu. Między innymi dlatego, że gdyby stało się coś poważnego, to prawdopodobnie połowa z nich tak czy siak z własnej inicjatywy ruszyłaby do pomocy, nie czekając na niczyje zaproszenie.
W myślach Ric zastanawiał się nad tym, czy Longshot odniósł już jakieś sukcesy w mieszkaniu klienta i ile mu jeszcze zostało do końca tej całej inspekcji. Bardzo przydałoby im się więcej informacji, bo co prawda ustalili całkiem sporo, a współrzędne tak czy siak mogły się okazać kluczową poszlaką, ale namacalne dowody zawsze były w cenie. Gdyby Longshot wpadł na trop czegoś pewnego i nie do obalenia... Wtedy mieliby powody, aby ponaprzykrzać się - na przykład - S.H.I.E.L.D. albo nawet policji. Tę drugą Rictor uważał jednak za ostateczność. Ciężko byłoby wymusić na niej działanie, skoro wcześniej wyciszyła sprawę... Ale były jeszcze media. Powinien im się spodobać odświeżony temat superżołnierza, szczególnie z domieszką morderstwa i paru innych smaków.

W porządku, jeszcze nie tak dawno temu tego rodzaju stwierdzenie najprawdopodobniej sprawiłoby, że młodszy Rictor by się... Zdenerwował. Delikatnie mówiąc. Obecnie również odczuł nagłe ukłucie irytacji, jednakże główna różnica polegała na tym, że teraz panował nad sobą o wiele lepiej - między innymi dlatego, że sporo spraw nauczył się olewać - i dzięki temu częściej stawiał na sarkazm niż na agresję. Co nie oznaczało, że unikał jej całkowicie.
Pierwszą część wyjaśnień Quicksilvera potrafił zrozumieć, ba, sam się jej wcześniej domyślał, więc go nie zaskoczyła. Ale ta druga? Ona wprawiała już Rica w głębokie zastanowienie nad tym, czy aby na pewno osoba szukająca pracy powinna otwarcie przyznawać się do wybrzydzania przed swoim potencjalnym pracodawcą. Nawet jeżeli nie był właścicielem agencji. Ani oficjalnym rekruterem. Nieważne. Grunt, że w pewnym sensie reprezentował X-Factor.
- Najwyraźniej wzajemnie - skomentował krótko, bez uściślania o co mu tak właściwie chodziło. Od początku wiedział, że to nie tylko zwykłe przeczucie i musiał być jakiś logiczny powód, dla którego nie lubił większości Avengers... Poza tym, że nie ufał im bardziej niż przeciętnie, tak dla zasady, bo mieli jakąś władzę. Wielcy bohaterowie i ich jeszcze większe ego. To ich poczucie wyższości. Choć może zalatywało to ze strony Rictora lekką hipokryzją, bo w końcu swego czasu Shatterstar zachowywał się dość podobnie... Ale nie, nawet wtedy miał już w sobie to coś, co ratowało go w oczach Latynosa. W dodatku coś poza byciem idealnym przedstawicielem swojego gatunku, choć Ric nie mógłby zaprzeczyć, że walory estetyczne zdecydowanie pomagały. Może chodziło o ten honor wojownika? Czasem go irytował, ale pomijając te sytuacje...
- Dam znać szefowi, wyjaśnię mu sprawę i przekażę twój numer. Jakoś się między sobą dogadacie i wybierzecie najbardziej wam pasujący model współpracy. To chyba wszystko - tak, zrzucał decyzję i odpowiedzialność za nią na Madroxa, ale, co najlepsze, robił to zgodnie z zasadami. W końcu w przypadku ich najnowszego pracownika było podobnie; Ric przeprowadził rozmowę, ale ostateczne słowo należało do szefa. A to, że Latynos chciał, aby jego kompan również się trochę pomęczył... To tylko bonus. Wisienka na torcie. Zupełnie nieszkodliwa. W końcu Jamie powinien mieć świadomość kogo zatrudniał, więc tak naprawdę Rictor wyświadczał mu przysługę.

Jeszcze zanim Quicksilver skończył mówić, Rictor sięgnął już do kieszeni, aby wydobyć z niej swój telefon. Miał zamiar od razu przesłać Madroxowi numer Pietro, rzecz jasna wraz z krótkimi wyjaśnieniami. Na pewno musiał uprzedzić go o tym, aby nie próbował dzwonić już teraz, tylko o późniejszej porze, bo inaczej skazałby się na czekanie i wysłuchiwanie jednej strony ich dyskusji - a tego wolałby uniknąć... I to nie tylko dlatego, że dla niego byłoby to marnowanie czasu, w trakcie którego w dodatku do niczego by się żadnemu z mężczyzn nie przydał.
- Jamie Madrox. Multiple Man - odparł krótko, nie patrząc teraz na białowłosego, tylko skupiając się na ekranie komórki oraz na treści tworzonej przez siebie właśnie wiadomości. Umieścił w niej już numer oraz pseudonim Quicksilvera... I na tym etapie na moment się zawahał, rozważając jak najlepiej będzie w skrócie ująć resztę informacji. Ostatecznie zdecydował się pójść na łatwiznę i dopisał po prostu: "w sprawie pracy; dzwoń za godzinę albo później". Nie sądził, aby jego własne spotkanie z Pietro miało aż tak się przeciągnąć, ale w ten sposób dawał sobie czas, aby zdążyć jeszcze pogadać z Madroxem i wyjaśnić mu wszystkie szczegóły.
Ric doskonale wiedział, że Quicksilver musiał już znać Jamie'ego i to najwyraźniej nie tylko ze słyszenia, jak wnioskował po własnych rozmowach z szefem. Co prawda nie miał pojęcia w jakich byli ze sobą relacjach, ale odnosił wrażenie, że Pietro niekoniecznie doceniałby poczucie humoru Madroxa... Choć mógł się mylić, bo oceniał go tylko i wyłącznie na podstawie tych dwóch spotkań oraz tego, co inni mówili o białowłosym.
- Jego nazwiska nie było w bazie? - spytał nagle, gdy wiadomość została już wysłana, jednocześnie szybkim ruchem chowając telefon z powrotem do kieszeni. Jego spojrzenie powróciło ku Quicksilverowi, a jedna z brwi się uniosła, lecz wyjątkowo nie z powodu ogromnej - i czasami wręcz nadmiernej - podejrzliwości Latynosa. Chociaż ton jego głosu w żaden sposób na to nie wskazywał, to jego słowa stanowiły coś w rodzaju żartu... Niegroźnej zaczepki. A jeżeli przy okazji wytykały drobną nieścisłość, to tym lepiej.
Mężczyzna miał pełną świadomość tego, że w plikach S.H.I.E.L.D. czy Avengers Madrox na pewno figurował. Ba, sam go tam widział, gdy jakiś czas temu sprawdzał co kto o nich wiedział... Choć brał pod uwagę, że dane mogły zostać z jakiegoś powodu zmodyfikowane. Mimo to pozycja Jamie'ego w X-Factor Investigations tak czy siak nie była żadną tajemnicą i to właśnie dlatego Rictora trochę zaskoczyło pytanie o jego tożsamość.

O dziwo lewy kącik ust Rictora uniósł się nieznacznie ze względu na te wszystkie wyjaśnienia. Mężczyzna z góry domyślał się, że jego pytanie najprawdopodobniej zostanie odebrane na poważnie, więc to go akurat nie zaskoczyło, a jednak tak dokładne wyłożenie powodów Quicksilvera było na swój sposób... Zabawne. Sprawiało, że Latynos prawie miał ochotę kontynuować temat - ale tylko prawie, bo jednak wiedział, że lepiej będzie dać białowłosemu spokój. Słyszał co nieco o tym, jak łatwo go było zdenerwować, a wbrew pozorom nie zamierzał doprowadzać tu i teraz do sprzeczki. Pietro musiał się dopiero przyzwyczaić do poczucia humoru Rica... Oraz pozostałych pracowników agencji.
- Nie, nic w sprawie zatrudnienia - odparł więc krótko Rictor na pytanie Quicksilvera. Tak się właśnie złożyło, że zbliżali się do końca obecnej alejki, a raczej do miejsca, w którym rozchodziła się ona na boki, tworząc dwie nowe ścieżki. Mężczyzna zatrzymał się tuż przed tym rozgałęzieniem i obrócił się lekko, aby stanąć przodem do swojego rozmówcy, rzecz jasna oczekując po nim podobnego zachowania. Spojrzenie umieścił na jego twarzy.
Skoro już dyskutowali, to Ric nie widział żadnego powodu, aby nie zapytać o kwestie związane z aktualnie prowadzoną przez X-Factor sprawą, bo tak czy siak zamierzał zwrócić się z nią do któregoś z przedstawicieli Avengers. Co prawda szczerze wątpił w to, aby Pietro posiadał jakieś odpowiedzi, większe szanse miałby pewnie z kimś bardziej powiązanym z S.H.I.E.L.D., ale darowanemu koniowi nie zaglądało się w zęby, a okazji się nie przepuszczało - bo inaczej można tego było potem żałować. A nuż jednak się czegoś dowie?
- Tak z zupełnie innej beczki, mówią ci coś może nazwiska David Jameth albo Henry Goodride? Pierwszy z nich był żołnierzem, zresztą zasłużonym, a drugi został policjantem - nie chciał od razu zdradzać nic więcej na ich temat, żeby nie zasugerować Quicksilverowi zbyt wiele. Wolał najpierw usłyszeć jego własne skojarzenia, a dopiero potem zamierzał mu w razie czego wyjaśnić o co chodziło... W skrócie. I o ile zostanie o to w ogóle zapytany, choć coś mu mówiło, że białowłosy należał do dociekliwych osób. Jeżeli miał rację, to tym lepiej. W tym zawodzie się to przydawało, nawet jeżeli niektórych irytowało. Ric już dawno temu nauczył się tym nie przejmować i tak czy siak robić swoje... Bardzo dawno temu. Licząc w latach.

Rictor nie zdążył otrzymać jakiejkolwiek odpowiedzi na swoje pytanie. Nim jego rozmówca ustosunkował się jakoś do tematu, uwagę Latynosa zwróciły dochodzące z góry - gdzieś ponad gałęziami drzew - dźwięki, przez które odruchowo odchylił głowę lekko do tyłu... Choć prawdę powiedziawszy zdawał sobie sprawę z tego, że przez liście najpewniej i tak niczego tam nie dojrzy. Kątem oka zauważył, że Pietro uczynił to samo, więc nie czuł się z tym głupio. Odgłosy kojarzyły mu się z samolotami, ale były dziwnie wyraźne, donośne... I liczne. Wątpił, aby w grę wchodziły jakieś pokazy lotnicze. Długie lata doświadczenia oraz przede wszystkim instynkt podpowiadały mu, że powinien mieć się na baczności.
Nie czekając na dalsze reakcje Quicksilvera, ani nie odzywając się do niego ponownie, Ric przesunął wzrokiem po koronach drzew, szukając wśród nich pustego miejsca, przez które mógłby zobaczyć coś więcej niż tylko zieleń. Kiedy tylko wypatrzył taką dziurę, od razu się ku niej skierował, teraz dopiero obdarzając niebo swoim pełnym zainteresowaniem... A malujący się na jego tle widok sprawił, że mężczyzna zaklął cicho w swoim rodzimym języku i zmarszczył czoło.
Niemalże dowolne stado robotów ponad Nowym Jorkiem praktycznie w każdych okolicznościach oznaczałoby coś złego. A teraz? Teraz było tylko gorzej, gdyż pomimo znacznej odległości Rictor sądził, że rozpoznawał te sylwetki i nietypowe kolory. Miał już z nimi do czynienia i to niedawno, w dodatku również w parku, choć nie w tym konkretnym... I wówczas nie natknął się na cały wielki oddział.
Mężczyzna już zamierzał opuścić wzrok ku Pietro, aby w paru słowach przekazać mu co na ten temat wiedział, gdy w swoim polu widzenia niespodziewanie wyłapał podejrzaną smugę... Przez której pojawienie się - a raczej zniknięcie z zasięgu wzroku, bo to ono mu przeszkadzało - Ric zamknął oczy, a następnie wypuścił gwałtownie powietrze z płuc. Tak, tego powinien się był spodziewać. Avenger pomknął robić swoje, zamiast poczekać dosłownie moment i ustalić co i jak.
Nawet nie próbując walczyć z rosnącą irytacją, Latynos tak czy siak pochylił głowę i wyciągnął z kieszeni swój telefon, aby na wszelki wypadek rozesłać wiadomości do wszystkich swoich współpracowników - za wyjątkiem Rahne i Davida, którzy tak czy siak powinni teraz przebywać poza Nowym Jorkiem. Najpewniej badali na drugim końcu kraju współrzędne wyciągnięte przez niego z nagrania. Rictor starał się spieszyć, bo choć sam czuł się stosunkowo bezpiecznie - miał na sobie ochronę pod postacią bransolety - to większość mutantów w mieście nie mogła powiedzieć o sobie tego samego... A on był przyzwyczajony do niesienia pomocy.
Chowając komórkę na jej wcześniejsze miejsce, Ric ponownie rzucił okiem w górę, aby upewnić się, że roboty minęły już park, gotów ruszyć w kierunku, w którym zmierzały... I właśnie wtedy jego oczom ukazała się inna latająca postać. Niewiele myśląc, mężczyzna uniósł palce do ust i zagwizdał na nich tak głośno, jak tylko potrafił, chcąc zwrócić na siebie uwagę żywego zagrożenia pożarowego. Gdyby miało to pomóc, skłonny był nawet do niego pomachać i gestem wskazać mu, by się zbliżył.