Marcus Garvey Park

Szczerze powiedziawszy Ric nie sądził, że tak łatwo zwróci na siebie uwagę Human Torcha... A raczej nie do końca wierzył w to, że zechce on wylądować, by sprawdzić o co chodziło przypadkowej osobie z parku. Choć Latynos nie lubił być ignorowany, to wbrew pozorom w tych okolicznościach nie miałby mu tego nawet za złe. Bardzo. Co prawda straciłby wówczas źródło informacji, które samo mu się napatoczyło, ale rozumiał konieczność szybkiego działania. To między innymi właśnie dlatego zamierzał załatwić sprawę szybko i konkretnie... A także przez to, że po prostu tak wolał.
Wszystkie jego dobre intencje na chwilę zajęły jednak miejsce z tyłu, gdy tylko Torch się odezwał. Rictor gwałtownie wypuścił powietrze przez nos w namiastce śmiechu - na więcej nie było go teraz stać - a jego spojrzenie zjechało na moment na bok, nim powróciło na twarz blondyna. Mógł się tego spodziewać. Poniekąd sam umożliwił mu ten komentarz... Ale obstawał przy swoim pomyśle. Krzyk nie przebiłby się przez inne głosy tak łatwo jak gwizd.
- Nie schlebiaj sobie - odparł krótko, bo zgoda, Torch był atrakcyjny, ale szczerze mówiąc to samo można by powiedzieć o zdecydowanej większości bohaterów. Sporo zależało od gustu, lecz gdyby Ric leciał po prostu na typ wysokiego, niebieskookiego blondyna, to... To pewnie lata spędzone w jednej drużynie z Samem przebiegłyby dla niego dużo bardziej niezręcznie. Na szczęście wolał rudzielce.
Zaraz jednak Torch z własnej inicjatywy przeszedł do konkretów, a Rictorowi bardzo to pasowało. Na początek kiwnął głową, by potwierdzić domysły drugiego mężczyzny, a jednocześnie skrzyżował ramiona na klatce piersiowej. Przez cały ten czas nie spuszczał już płomyka z oczu.
- Wiesz co dokładnie się dzieje? - spytał, bo w końcu to dla tej informacji w ogóle sprowadził Torcha do parku. Kontakt posiadał głównie z członkami X-Men, mieszkańcami Instytutu oraz osobami, które miały z nim jakieś powiązania, więc w ostateczności mógł przedzwonić do kogoś z nich, aby dowiedzieć się czegoś więcej, ale skoro już natknął się na jakiegoś bohatera - i to należącego do jednej z czołowych drużyn Stanów - to równie dobrze mógł z tego skorzystać.
Najpierw musiał ustalić co było wiadomo Fantastic Four, a potem zadecyduje co dalej. Jeżeli orientowali się w sytuacji, to świetnie, może usłyszy jeszcze coś ciekawego, z czego sam nie zdawał sobie sprawy... A jeśli nie, to on sam przekaże Torchowi - a przez niego reszcie jego grupy - swoje informacje.

Jedna z brwi Rica od razu uniosła się nie tylko na wykonywany przez Torcha gest, ale i na jego słowa. Być może jednak pospieszył się trochę z oceną, gdy doszedł do wniosku, że przeszli już do konkretów... Ale na szczęście blondyn nie dał mu czasu na zadanie kolejnego pytania albo skomentowanie jego zachowania, bo sam kontynuował temat. I dobrze. Latynos nie czuł się teraz szczególnie cierpliwy, a w takim nastroju stawał się bardziej... Uszczypliwy.
Relacja Torcha nie pokrywała się do końca z informacjami, które już posiadał, przez co Rictor mimowolnie zmarszczył czoło, starając się poskładać jedno i drugie w logiczną całość. Wiedział, że te roboty posiadały system naprowadzający, który reagował tylko na mutantów - zdążyli go już wypróbować i ich testy wyraźnie to potwierdzały. Tyle że ostatnim razem, gdy to sprawdzał, osoby z genem X stanowiły jeszcze mniejszość wśród mieszkańców Nowego Jorku, więc albo płomyk przesadzał, albo faktycznie trafił akurat na skupiska mutantów... Albo maszyny zostały z jakiegoś powodu przeprogramowane. To ostatnie byłoby niemalże sprawiedliwe, przynajmniej w oczach takiego Magneto i jego popleczników. Obrócenie broni przeciwko całej rasie jej twórców? To całkiem w jego stylu.
Mniej zagadkowa, lecz na tę chwilę bardziej niepokojąca wydawała się mężczyźnie wiadomość o tym, że roboty aż tak ciężko było uszkodzić. Poprzednio Star przeciął się przez jednego z nich bez problemu, ale to pewnie kiepski wyznacznik, skoro jego ostrza nie pochodziły z tego świata i radziły sobie z większością substancji... Tyle że wibracje Rica też szybko dały efekty, a jego moce już łatwiej było porównywać do innych. Wyglądało na to, że od ich ostatniego spotkania maszyny zostały mocno podrasowane.
- Nie z superbohaterami. Z mutantami. Nie wiem kto je stworzył i wypuścił, ale w ich głowach znajduje się mechanizm odpowiadający za rozpoznawanie w ludziach genu X. Jeżeli masz rację i atakują każdego, to pewnie został wyłączony albo nadpisany, by ignorowały jego wskazania. Albo się masowo zepsuł - sprostował natychmiast, gdy tylko Torch zamilkł. Mówił szybko, rzeczowo, starając się zaoszczędzić w ten sposób jak najwięcej czasu. Przy ostatnim zdaniu wzruszył lekko ramionami, choć ręce wciąż miał skrzyżowane.
- Skanowaliście je już? Rozebraliście któregoś na części? Dobrze byłoby się dowiedzieć jak odbierają cele i czy w ogóle są w stanie namierzyć kogoś przez fizyczne przeszkody - jeżeli rzeczywiście zostawiały w spokoju ludzi w budynkach i samochodach, to istniała szansa, że tego nie potrafiły, a wówczas przynajmniej ochrona mieszkańców nie byłaby taka trudna. Jedno zmartwienie mieliby z głowy... I zostałoby tylko pozbycie się robotów. Mimo wszystko Ric lubił starcia z maszynami. Mógł je przynajmniej z czystym sumieniem wysadzać.
- Masz przy sobie zapasowy komunikator? - spytał nagle, bo tak czy siak potrzebował jakiegoś lepszego sposobu na koordynowanie działań z innymi od rozmów przez komórkę. Dopiero w tym momencie dotarło do niego, że właściwie się nie przedstawił, ale skoro Torch nie pytał o jego tożsamość, to najwyraźniej mu to nie przeszkadzało.

Rictor prawie doświadczył uczucia déjà-vu. Prawie, bo tak właściwie nie miał wrażenia, że przeżył już kiedyś tę sytuację, tylko słyszał te słowa... No, nie te dokładnie, ale bardzo podobne. Mające ten sam sens. Tyle że nie z ust Torcha, lecz z własnych... Zgoda, w gruncie rzeczy do déjà-vu może i było temu wszystkiemu daleko, ale Latynos z pewnością poczuł się tak, jak gdyby był traktowany jak idiota, a na tym się akurat znał.
Mógłby wytknąć blondynowi, że dopiero co sam mu powiedział, że mechanizm musiał zostać wyłączony, nadpisany lub zepsuty. Mógłby też zwrócić mu uwagę na to, że nie każdy mutant potrafił się bronić - wielu pewnie nawet nie zdawało sobie sprawy z tego, że posiadało gen X, inni mogli nigdy nie ćwiczyć swoich zdolności, a już tym bardziej nie do walki, a jeszcze inni prawdopodobnie posiadali mutacje, które w ogóle by się do tego nie nadawały. Ilu z nich miało po prostu odmienny kolor skóry czy włosów albo bezużyteczne deformacje ciała?
Tak, Ric mógłby rzec to wszystko, lecz zamiast tego poprzestał na wpatrywaniu się w Torcha pustym wzrokiem, z poważnym wyrazem twarzy oraz z lekko uniesionymi brwiami. Odnosił wrażenie, że chyba nie było sensu strzępić sobie języka, a to spojrzenie tak czy siak powinno wystarczająco dosadnie ukazać jego punkt widzenia.
Przynajmniej dalsze słowa blondyna zabrzmiały sensowniej, chociaż kłóciły się z informacjami posiadanymi przez Rictora. Przez głowę mężczyzny przeszła nawet szalona myśl, że być może Fantastic Four - albo przynajmniej sam Human Torch - rzeczywiście nie wiedzieli niczego o poprzedniej wizycie tych robotów w mieście... Ale mutant szybko ją od siebie odrzucił, bo bez przesady, chyba dosłownie właśnie od tego tutaj byli - żeby pilnować takich spraw.
- Poprzednim razem. Wtedy mogliście je przeskanować. Albo kazać to zrobić swoim urządzeniom teraz, pewnie nie jesteście im do tego osobiście niezbędni - wyjaśnił i prawdę mówiąc czuł się niesamowicie dumny z tego, że nie tylko wciąż zachowywał spokój, ale i cierpliwość... Przynajmniej w tonie głosu. Poza tym nie dopuścił też do niego nutki ironii, co również uważał za spory sukces. Szkoda tylko, że coraz bardziej bolała go głowa, ale do tego i tak był przyzwyczajony. Prawdopodobnie wieczorem rozwinie mu się porządna migrena, ale do tego miał jeszcze trochę czasu, a potrafił żyć i w miarę wydajnie funkcjonować z tym efektem ubocznym swojej mutacji.
- I nie, nie jestem superbohaterem. Ani z daleka, ani przelotem. Rictor, agencja detektywistyczna X-Factor, ale więcej ci pewnie powie dawne X-Force. Komunikator? - przypomniał, by sprowadzić rozmowę na właściwe tory. W końcu nie mogli tak sobie zwlekać i gawędzić... I to był zresztą główny powód, dla którego Latynos tak łatwo wspomniał o X-Force. Ich reputacja bywała... Delikatnie mówiąc, bardzo różna, bo zdarzało im się na przykład mieć na pieńku z S.H.I.E.L.D. czy nawet z X-Men, ale przynajmniej powinni być kojarzeni przez bohaterów - prędzej od kilkumiesięcznego X-Factor Investigations. Czy ich lubiano czy nie, ich umiejętności mówiły same za siebie.

Rictor lubił myśleć, że zawsze był przygotowany na wiele, jeżeli nie na prawie wszystko. Wynikało to w głównej mierze z jego wrodzonej podejrzliwości, przyzwyczajenia do patrzenia ludziom na ręce oraz z długich lat doświadczenia - połączenie tych trzech czynników sprawiało, że rzadko bywał czymś szczerze zaskoczony. Mimo to... Tego zdecydowanie się nie spodziewał.
Nie sądził, że ktoś z tych dużych i ważnych tak szybko zwrócił na nich uwagę, nawet jeżeli otwarcie reklamowali się jako miejsce zatrudnienia dla mutantów. Quicksilver, zgoda, ale na niego po prostu wpadli, więc to co innego... I nie zdziwiłoby go, gdyby S.H.I.E.L.D. miało na nich oko, bo w końcu nigdy nie byli swoimi wzajemnie fanami. No i w przypadku X-Men Madrox sam się do nich zgłosił, by zaoferować pracę absolwentom Instytutu, dlatego to również się nie liczyło. Kto by więc pomyślał, że któryś z popularnych bohaterów ich znał...
Znał - i komplementował. Ric nie był pewien który z tych faktów wprawiał go w większe zdezorientowanie. Wyjątkowo nie posiadał nawet żadnego komentarza. Kultura osobista pewnie wymagałaby, aby podziękował - prawdopodobnie? - ale szczerze mówiąc zamiast tego mężczyzna nie mógł się powstrzymać przed szukaniem w słowach Torcha drugiego dna... Tak właśnie odzywała się ta jego niedawno wspomniana podejrzliwość.
Na szczęście najwyraźniej Rictor nie musiał nic odpowiadać, bo jego rozmówca sam ponownie przerzucił się na temat komunikatora. Latynos zmarszczył lekko czoło, gdy blondyn w końcu przyznał, że nie posiadał przy sobie żadnego zapasowego - jak gdyby nie mógł tak od razu - lecz zaraz potem mężczyzna kiwnął już głową. Komunikator byłby dużo wygodniejszy, ale trudno, w ostateczności mógł przyjąć numer telefonu. Choć kusiło go wspomnieć coś o tym, że jeszcze przed chwilą to Torch narzekał na gwizdanie i niewłaściwe momenty.
- Niech będzie. W obu kwestiach - zgodził się krótko, po raz kolejny wyjmując swoją komórkę z kieszeni. Na chwilę skupił na niej spojrzenie, odblokowując ją i szybko tworząc nowy kontakt, aby za chwilę móc dodać do niego ciąg cyfr... Ale nagle przyszła mu do głowy jeszcze jedna myśl, która naprawdę mogłaby poczekać na lepszą okazję - ale padła z jego ust zanim zdążył się opanować.
- Możesz w ogóle nosić przy sobie telefon? Albo cokolwiek innego? - spytał bez odrywania wzroku od urządzenia w swojej dłoni. Na kostiumie Torcha nie widział żadnych kieszeni, a kiedy dodać do tego jeszcze płomienie... No, ale może po prostu miał od niego dostać numer do innego członka drużyny. Albo jakiś uniwersalny, należący do całej grupy... Albo mieli coś w rodzaju przekierowania połączeń na komunikatory? To też byłoby niezłe rozwiązanie.
Tak czy siak, Ric czekał już tylko na tę informację - numer, a nie wyjaśnienie sytuacji ekwipunkowej blondyna - i jednocześnie zastanawiał się nad tym, czy wiedział coś jeszcze, co koniecznie powinien mu przekazać. W ostateczności będzie mógł to zrobić przez komórkę, ale z drugiej strony im szybciej, tym lepiej... A zaraz pewnie się rozdzielą.

Spojrzenie Rictora na moment przesunęło się na symbol drużyny, który Torch nosił na piersi, gdy ten na niego wskazał, lecz poza tym mężczyzna ograniczył się do oszczędnego kiwnięcia głową. Czyli jeden z jego typów okazał się być prawidłowy... Niby nie było to nic ważnego, ale i tak odczuł cień satysfakcji, który zniknął tak szybko, jak się pojawił, kiedy tylko Latynos przypomniał sobie, że czas im uciekał i nie powinni go marnotrawić na głupoty. Jego ciekawość została zaspokojona, mogli kontynuować.
Blondyn najwyraźniej podzielał tę opinię, gdyż wreszcie - bez dodatkowego nakłaniania czy ponaglania - przedyktował Ricowi swój numer. Zaraz po jego zapisaniu mutant ponownie zablokował ekran komórki, a następnie schował urządzenie do kieszeni. Potrzebne mu będzie dopiero za chwilę, a do tego czasu chciał mieć wolne obie ręce.
Pomijając ofiarowane mu informacje, Torch zadał Ricowi bardzo dobre pytanie. Czy potrzebował od niego czegoś więcej? Sam nie był tego jeszcze do końca pewien. W jego głowie szybko obracały się trybiki, wciąż zastanawiał się nad najlepszym możliwym do obrania kursem akcji... Brakowało mu danych, a mimo to dojrzewał do pewnego pomysłu. Ryzykownego pomysłu, tyle mógł przyznać, ale jednocześnie takiego, który - gdyby odniósł sukces - być może zapewniłby bezpieczeństwo przynajmniej osobom w parku. Roboty mogły ignorować budynki czy samochody, ale drzewa nie były tutaj aż tak gęste, by stanowić idealną ścianę. Jeżeli maszyny wylądowały na ulicach w pobliżu, to pewnie w końcu zwrócą uwagę na ludzi pomiędzy pniami...
- Właściwie tak. Podwózki, jeżeli tylko potrafisz mnie podnieść i przy okazji nie podpalić. Przyda mi się widok z góry na okolicę, ale oprócz tego będę musiał mieć przynajmniej jedną wolną rękę, to ważne - wyliczył. Nie potrzebował mieć fizycznej styczności z gruntem, by wywoływać kontrolowane trzęsienia ziemi, ale mimo wszystko najłatwiej było mu przepuszczać wibracje przez ramiona, stąd też wynikał jeden z postawionych przez niego warunków. Musieli tylko wznieść się na tyle, aby wystarczająco dobrze widział to, co robił... A konsekwencjami będzie się martwił później.
Albo, przy odrobinie szczęścia, wcale, jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem i korzyści - czyli ochronione ludzkie życia - przeważą zniszczenia, których zamierzał z pełną premedytacją dokonać. Prawdę mówiąc nie mógł się już doczekać, więc miał tylko nadzieję, że Torch nie dość, że zgodzi się na jego życzenia i będzie w stanie je wykonać, to jeszcze nie postanowi zadawać mu niewygodnych pytań. Chociaż... Ric wątpił, aby akurat on miał mu robić wyrzuty. Kto wie, może efekt końcowy mu się nawet spodoba?

Rictor nie okazał po sobie ani rozbawienia, ani zirytowania tymi przesadnymi gestami - między innymi dlatego, że nie wiedział do końca czy były one naprawdę potrzebne czy też nie. Podejrzewał, że najpewniej nie, bo z jego dotychczasowych obserwacji wynikało, iż Torch najwyraźniej kontrolował swoje płomienie głównie za pomocą myśli... Ale nie planował teraz tracić następnych cennych sekund na kolejne zbędne pytania, aby utwierdzić się w tym przekonaniu lub wręcz przeciwnie. Dość już tego zrobili.
W związku z powyższym Latynos jedynie kiwnął głową na znak, że przyjął do wiadomości tę informację i zamierzał Torchowi zaufać... Przynajmniej na tyle, na ile ufał komukolwiek praktycznie obcemu, ale tego tym bardziej nie musiał dodawać na głos. Mimo wszystko przez najbliższą chwilę czekała ich współpraca, a Ric wiedział, że Fantastic Four należało do tych mniej podejrzanych ugrupowań... Pomijając może Richardsa, ale naukowcy zawsze byli problematyczni - nie potrafili zostawić w spokoju rzeczy, których nie należało ruszać. Tak czy siak mężczyzna wolał jednak działać z nimi, niż na przykład ryzykować z powiązanymi z S.H.I.E.L.D. Avengers.
- Dam ci znać, gdy będziesz się mógł zatrzymać - odparł niezbyt konkretnie na pytanie blondyna, jednocześnie pozwalając mu się podnieść. Co prawda taka pozycja nie była dla niego najwygodniejsza, lecz Ric radził już sobie w znacznie gorszych warunkach... A poza tym chyba nie mógł wybrzydzać. Ręce miał wolne, a tego właśnie chciał - cała reszta była przy tym mało znacząca.
Rictor nie lubił odrywać się od ziemi. Nie bał się wysokości, a odległość nie wpływała na jego zdolności czy samą więź z planetą, ale... Po prostu za tym nie przepadał. Czuł się pewniej mając pod stopami stały grunt albo przynajmniej podłogę jakiegoś budynku, cokolwiek podobnego. Lot był zbyt nieprzewidywalny, szczególnie wtedy, gdy musiało się w jego trakcie polegać na innej osobie. Gdyby sam potrafił się unosić, zapewne podchodziłby do tego inaczej.
Zwisając sobie teraz w uchwycie Torcha Latynos starał się o tym nie myśleć. Skupił się na ocenianiu osiąganej przez nich wysokości oraz przede wszystkim tego, jak daleko sięgał jego wzrok. Odczekał do momentu, gdy mniej więcej widział już granice parku, bo to przy nich zamierzał działać, uważając na to, aby nie zrobić nikomu krzywdy. O ironio, pomagało mu to, że samą swoją obecnością roboty przegoniły ludzi głębiej między drzewa i częściowo oczyściły z przechodniów ulice.
- W porządku, wystarczy - oznajmił nagle, zresztą kiedy jeszcze znajdowali się najniżej, jak tylko mógł sobie na to pozwolić. Wolał nie ryzykować tego, że maszyny zwrócą na nich uwagę... Choć zdawały się nie być zainteresowane sytuacją w powietrzu - nawet wtedy, gdy same przemieszczały się na wysokości. Było to trochę dziwne, lecz Ric nie zamierzał dyskutować z ich rozkazami, gdy działały na jego korzyść.
Kiedy tylko zatrzymali się w miejscu, mutant skierował obie dłonie w dół, trzymając je płasko i poziomo, wyjątkowo nie tworząc typowych dla siebie pistoletów z palców. W końcu nie chciał wygenerować niszczycielskich wibracji, tylko sięgnąć wgłąb, pod warstwy zabudowy miejskiej, ku gruntowi i skałom... Aby to właśnie stamtąd wyprowadzić drgania, ostrożne i kontrolowane.
Głębokie oddechy mężczyzny szybko się wyrównały, a jego oczy na moment zamknęły, gdy dostrajał się do samej ziemi. Czuł ją zawsze, stale był świadomy wypełniającej ją energii, ale teraz... To co innego. Tak naprawdę rzadko miał okazję nią pokierować, gdyż wyrządziłby w ten sposób zbyt duże szkody, ale skoro w tej chwili mógł sobie na to pozwolić - to czerpał z tego szczerą przyjemność. Nawet teraz musiał nad sobą panować, żeby nie przedobrzyć, ale to wrażenie i tak było chyba najbliższym wolności, jakie znał.
Ziemia zaczęła się poruszać. Ric dbał o to, aby jak najbardziej ograniczyć trzęsienie terenu, bo wątpił, aby miało zaszkodzić robotom, a ludziom już mogło - lecz nie był w stanie całkowicie powstrzymać drżenia, bo mimo wszystko przesuwał naraz całe masy podłoża. Praktycznie słyszał szept wypiętrzających się skał, które w końcu przebiły się przez chodniki i trawę wokół parku, nawarstwiając się szybko i budując gruby mur - głaz za głazem, coraz wyżej, nachylając się do środka, lecz cały czas zachowując ciągłość, podpierając się wzajemnie. Górne fragmenty musiały być węższe, aby nie przeciążyć całości, lecz sąsiednie kamienie blokowały się w taki sposób, że struktura nie miała jak się zawalić... Bez pomocy z zewnątrz. Na samym szczycie znajdowało się zaś niewielkie okno, mające między innymi przepuszczać powietrze.
- Ktoś to potem rozbierze - rzucił do Torcha po zakończeniu pracy, choć prawdę mówiąc w tej chwili wcale się tym nie przejmował. Najważniejsze, że wszystkie osoby w parku zostały ukryte przed robotami. Teraz jeszcze tylko pomóc całej reszcie miasta. I innym też. I pozbyć się tych maszyn. I możliwie dopaść ich twórcę... Ric chętnie zrobiłby to w stylu X-Force, ale pewnie sprowadziłoby to więcej kłopotów.