Marcus Garvey Park

Znany również jako Mount Morris Park - i wciąż nazywany tak przez okolicznych mieszkańców - znajduje się w Harlemie na Manhattanie i zajmuje powierzchnię około osiemdziesięciu jeden tysięcy sześciuset metrów kwadratowych. W głównej mierze składają się na niego zadbane trawniki i boiska do gry. Dookoła parku przebiega Piąta Aleja.

Biegła jak najszybciej potrafiła. Jej pies kompletnie zwariował z radości, że jest wolny. A goni go chyba już z godzinę wyjścia z tej nieszczęsnej kawiarni, o ile nie więcej.
- Alex, stój! Do nogi! - krzyknęła, biegnąc za nim. A jeżeli znowu wpadnie on na jakąś osobę? Będzie mogła mieć straszne nieprzyjemności, bo jak by to zostało zgłoszone policji będą potrzebne dane do rodziców... A ona nie chce tam wracać, zanim nie zrozumieją że ona też jest częścią ich rodziny. Dla niej, oni o niej zapomnieli. Zawsze tylko ten brat, a ona gorsza. Co prawda, nie znali jej tajemnicy i woli aby jej nie poznali? Czemu? Ponieważ by tego nie zaakceptowali. Wiedziała to, słyszała kiedyś ich rozmowę, nie tolerują niczego co jest inne. Po chwili, otrząsnęła się ze wspomnień. Spostrzegła, że pies się zmęczył, po czym w końcu udało jej się go złapać za smycz.
- W końcu Cię dorwałam, Alexandrze... - powiedziała dysząc po tak długim bieganiu.

- Dobry pies, grzeczny Alex. Nie wolno na nikogo skakać, to nieładnie. Grzeczne pieski tak nie robią. - tłumaczyła mu długo, licząc że zrozumie. Ale jednak nie! Po chwili, przed nimi ktoś się pojawił. Alex zaszczekał, zaczął merdać ogonem po czym szarpnął mocno do przodu, co skutkowało że dziewczyna o mało się nie potknęła, lecz wypuściła smycz. Alex tylko na to czekał, znowu skoczył na mężczyznę.
- Bardzo pana przepraszam. - powiedziała, ściągając z nieznajomego psa. Tym razem złapała go bardzo mocno za smycz, aby nie uciekł - Nie wiem, co w niego wstąpiło, przepraszam. - rzekła, pomagając mężczyźnie wstać, po czym podała mu chusteczkę do twarzy.

- W każdym bądź razie, bardzo przepraszam. - powiedziała biorąc psa ze sobą, tym razem trzymała bardzo mocno swoją smycz. Zaczęła się powoli oddalać, myśląc co będzie dalej z nią. Dziś wieczorem raczej będzie spała w parku, gdyż nie miała pieniędzy na hotel. Musi wystarczyć na jedzenie. A co ona zrobi jak będzie zima? Zamarznie, zarówno jak i ona i pies. Może rzeczywiście byłoby lepiej jakby wróciła do domu? Wróć. Ona takowego już nie posiada. Sama, od zawsze... No prawie, wszak ma swojego ukochanego psa. I tak dla ludzi jest wyrzutkiem społecznym, z powodu jej zdolności. Dobrze że nikt inny o tym nie wie, jak by żyli w dwudziestym wieku, czekałby ją psychiatryk i wstrząsy, o ile nie gorzej... Przełknęła ślinę. Dlaczego życie jest aż tak bardzo brutalne?

Spacerowała dosyć długo, zwiedziła cały park zanim usiadła na ławce, a obok był jej pies. Po chwili, podrapała go za uszami.
- Jak myślisz Alexandrze, warto było uciec z domu? - zapytała się, a ten polizał ją po ręce. Zachichotała, po czym zaczęła go głaskać.
- Grunt, że mamy siebie, prawda? - zapytała się swojego towarzysza, świadoma że kolejne dni będą coraz trudniejsze. Będzie musiała sobie jakąś pracę znaleźć, ale nie jest pełnoletnia, nawet nie ma konta, a sama go nie założy bo jest konieczne pozwolenie od rodziców. A ona nie chce być na ich łasce, na niczyjej. Po za tym, ten mężczyzna był troszkę dziwny, czuła się naprawdę teraz nietypowo. Tak jak go skądś znała, a może to tylko jej wyobraźnia? Prawdopodobnie tak. Podrapała psa jeszcze raz, w obydwóch dłoniach trzymała mocno smycz, po czym zamknęła oczy na chwilę.

Właściwie to dzisiejszy dzień był bardzo normalny. Całą sobotę przepracował w antykwariacie roznosząc książki, które były zamówione z dostawą do domu, a jako że pochodził z Nowego Jorku to świetnie znał topografię miasta i nie musiał specjalnie męczyć się przy roznoszeniu tych wszystkich paczek. Za każdym razem używał skrótów przez boczne uliczki, małe skwerki i parkingi - miejsca, do których zazwyczaj niebezpiecznie było zapuszczać się samemu. Ale co to za nowojorczyk, który boi się własnego miasta! Żaden! Dlatego Chris lubił swoją pracę. Jeździł po ukochanym przez siebie mieście, odkrywał tajemnicze zakątki, oazy spokoju w pogrążonej pośpiechu betonowej dżungli, oraz poznawał nowych ludzi. Nie zawsze były to osoby przyjaźnie nastawione. Nieraz musiał uciekać przed zgrają murzynów z Bronxu, czy łebków z Brooklynu którzy nie przepadali za ludźmi z wielkim logiem Knicksów na plecach. Tym razem było nie inaczej.
Po tym jak dostarczył ostatnią już paczkę i szedł już do domu przeskakując wpierw przez siatkę łączącą dwa zaułki, dopadła do niego grupka cwaniaczków. Nie szczędząc w słowach i uderzeniach, Chris przebił się przez wrogo nastawionych członków pomniejszego gangu. Pomknął przed siebie pomiędzy dwoma szarymi budynkami, za zakrętem skręcił w prawo i kontynuował bieg chodnikiem. Pościg był tuż za nim. Na całe szczęście na przystanek, który znajdował się tuż przed nim przyjechał autobus. Kierowca już miał zamykać drzwi, kiedy do środka wpadł Chris i zaczął wrzeszczeć aby ruszał. Chwilkę później przejeżdżał już w spokoju przez most Queensboro. Ścigające go towarzystwo zostało po drugiej stronie rzeki, na terenie Queensbridge - dzielnicy, w której mieszkał. Autobus był wewnątrz prawie pusty, toteż Chris po zapłaceniu za bilet zajął sobie miejsce przy oknie i podziwiał widok. Widział go już milion milionów razy i nadal był zachwycający. Spoglądając w dół widział barki i statki z turystami sunące na rzece Hudson, niebo przecinało kilka helikopterów, przed nim zaś piętrzyły się drapacze chmur Manhattanu. Wielkie szare kolosy symbolizowały potęgę miasta, potęgę ludzi którzy tu żyli. A trzeba przyznać, że może i nowojorczycy często pusto opowiadają o pracy na rzecz społeczeństwa w głębi siebie będąc egoistycznym ludkiem, ale nie można ich oskarżyć o słabą wolę. Po tylu atakach i dziwnych zdarzeniach, nie wspominając już o wysokiej przestępczości inni ludzie niż nowojorczycy po prostu opuściliby miasto. Ale oni nie rezygnują. Cóż: "poradzisz sobie tutaj, poradzisz sobie wszędzie".
Autobus zatrzymał się na pierwszym przystanku za mostem i Powell wyszedł. Spojrzał na swojego elektronicznego Timexa. Była szesnasta, nie miał już żadnych obowiązków. A więc spacer? Spacer.
Chłopak westchnął głęboko. Dobrze było mieć momenty, w których mógł w końcu odetchnąć. Moc Darkhawka ostatnio zaczęła mniej dawać się mu we znaki. Podejrzewał, że miał mniej ataków gniewu i był mniej zmęczony dzięki potężnym dawkom parkowej zieleni i bardzo zanieczyszczonego powietrza, które aplikował sobie po szkole i pracy. Chyba niedługo zapiszę się do terapeuty. Nie chcę uderzyć nikogo z mojej rodziny lub przyjaciół tylko dlatego, że przyzwyczaiłem się do oczyszczania w ten sposób miasta z żywego brudu. Chris nie zauważył, że jego nogi zaniosły go w głąb Harlemu i wkroczył on do Marcus Garvey Park.
Obudził się dopiero wewnątrz parku i postanowił usiąść na najbliższej ławce. A więc ubrany w swoją wspaniałą, czarną, skórzaną kurtkę z logiem Knicksów na plecach, czarne spodnie i piaskowe zimowe buty rozłożył się na drewnianej ławeczce. Przeczesał ręką krótkie, brązowe włosy i zamknął oczy. Po chwili poczuł przemożną potrzebę porozmawiania z kimś.
- Ładne dziś popołudnie. Całe szczęście nie pada. - rzucił z wciąż zamkniętymi oczami do blondynki siedzącej na przeciwko.

Życie jest pełne niespodzianek, prawda? Tak właśnie ona sądziła. Kiedy usłyszała głos drugiej osoby, natychmiast otworzyła oczy.
- Tak, rzeczywiście dziś jest ładne popołudnie. - odparła, patrząc tamtej osobie na jej pytanie. W tym czasie, jej pies siedział obok niej, nawet nie szczeknął jak tamten przemówił. Tajemniczy nieznajomy, kolejna osoba którą spotyka w parku, z pokojowymi zamiarami. Niewielu jest takich, tak samo jak nie wiadomo co przyniesie los każdemu z ludzi.. Jak i nie ludzi, tak jak było w jej przypadku. Myślała że jest ona jedyna świecie, nawet nie przypuszczała jak bardzo się myliła. Życie jest naprawdę bardzo nieprzewidywalne.

- Zawsze wydawało mi się, że skoro wychodzi się z psem na spacer to pozwala mu się trochę pobiegać bez smyczy. - rzucił Chris z zamkniętymi oczami. Zazwyczaj takie wypuszczanie na wolność kończyło się na tym, że sierściuch obskakiwał ludzi, albo inne nachalne rzeczy wyczyniał. Ale cóż, taka natura zwierzęcia. Chłopak zupełnie olewał wszystko co działo się w okół niego, nie był paranoikiem, nie musiał obawiać się że coś zaraz tutaj złego się stanie - w końcu ta część Harlemu była dość spokojna. Toteż nie zauważył że ktoś ich obserwuje, zresztą jak miał to niby zrobić z zamkniętymi oczami? Zastanawiał się, czy dzisiaj w nocy będzie musiał wychodzić na patrol. Może nie? Noc z soboty na niedzielę była zazwyczaj dość spokojna, wszyscy odpoczywali po imprezach z poprzedniej nocy. Ale jak wiadomo, bywało różnie. Czasami obowiązek ciążył mu, aż nadto. Cieszył się z bycia Darkhawkiem, z pomagania potrzebującym, jednak martwił się też o swój stan zdrowia. Fizycznie było wszystko w porządku, psychicznie - coraz gorzej. Terapeuta mógłby mu pomóc. Może warto byłoby się w końcu do niego udać?

Sielankowa atmosfera wczesnozimowego popołudnia wydawała się Chrisowi czymś surrealnym. W końcu miał trochę czasu dla siebie, trochę spokoju coby porozmawiać o zupełnie nieistotnych rzeczach z zupełnie obcą sobie osobą. Nawet rześka temperatura nie przeszkadzała mu w błogim leniuchowaniu na ławeczce w parku, a wiatr który od czasu do czasu targał mu włosy nie był w najmniejszym stopniu nieprzyjemny. Powell oddychał powoli, wsłuchując się w dźwięki miasta: syreny, szumy metra i warkoty tysięcy silników, aż nagle wszystkie te hałasy ucichły stłumione w stukocie kroków.
Chris otworzył zdziwiony oczy, zapominając o tym że przed chwilą zadał rozmówczyni pytanie. Przez wszystkie alejki sunął tłum ludzi, zdecydowanie szybciej niż standardowe demonstracje. Zresztą demonstracja na Harlemie? To nie miało sensu. Chłopak przyjrzał się bliżej ariergardzie tłumu, który osiągnął Chrisową ławeczkę. Spojrzał na twarz pierwszego człowieka, który go minął. Na jego twarzy malowało się przerażenie, oddychał zdecydowanie głębiej niż zwykły spacerowicz. Potem kolejna taka osoba, kolejna i kolejna. Coś musiało się stać! Przypomniały mu się nagrania z 11 września. Reakcja tłumu była podobna.
Alejka, na której siedział zmieniła się teraz w rzekę ludzi. Zaczęło się robić podejrzanie, a on wciąż nie wiedział co się dzieje! Wtem, jakaś ręka złapała go za ramię i zaczęła ciągnąć wraz z tłumem. Chris w ostatniej chwili złapał za plecak, gdy ławka zniknęła gdzieś daleko za nim. Dopiero teraz zdążył zarejestrować, że ciągnie go jakiś raczej elegancki facet. Miał potężny chwyt i świetnie wykorzystywał szok swojej ofiary. Pierwszym, szybkim wnioskiem byli jacyś lepsi zabójcy, ale ci zabili by go na miejscu, a zresztą skąd niby mieli wiedzieć kim on jest? Drugim wnioskiem, kiedy zbliżali się do końca parku, że był to jakiś rządowy gość i sądząc po garniturze ukrytym pod płaszczem było to dość prawdopodobne. Rząd już prędzej mógł dowiedzieć się o drugiej tożsamości Chrisa, co oni teraz mu zrobią? Jakie będą konsekwencje? Pod wpływem tej myśli zaczął opierać się nogami, ale takie słabe wyrywanie się, któremu na przekór działała ciekawość chłopaka nie dało żadnego efektu. Sekundę później stał pod samochodem, a jakaś blondynka wskazywała mu drzwi.
- Mama mówiła żeby nie wchodzić do samochodów obcych. - mruknął cicho zaciskając pięści. Jeżeli była to próba porwania to kiepsko im szło. Facet stojący za Chrisem prychnął zdradzając zniecierpliwienie i wepchał go bezpardonowo do środka. Znowu z zimną krwią wykorzystał zaskoczenie chłopaka i nie napotkał żadnego oporu ze strony Powella. Niech mówią. Jeżeli to porwanie, to przysięgam że to ostatnia rzecz jaką zrobią. Chłopak zacisnął pięści i zęby, zmrużył oczy i poczuł jak adrenalina zaczyna uderzać mu do głowy.

Na początku, liczyła że to będzie spokojny dzień, ale jednak nie. Nie mogła na to liczyć, gdyż te wydarzenia zdążyły się o wiele za szybko, przynajmniej na nią. Kiedy poczuła uścisk na swoim ramieniu, zastygła w bezruchu. Alex zaczął warczeć na kobietę.
- Alex cii... Nie bój się, wszystko będzie dobrze... - powiedziała kojącym głosem, po czym spojrzała na nieznajomego chłopaka, posyłając mu pokrzepiające spojrzenie; nic mi nie będzie. Ewentualnie, będzie walczyć, ogłuszy tych i ucieknie... Lecz na razie, musi być cierpliwa. Miała nadzieję, że pies nie rzuci się na nikogo, byłoby naprawdę źle. Życie to tajemnica, tylko dlatego z nimi poszła. Może jednak, za tym niby "porwaniem", kryje się coś więcej? Coś czego nikt naprawdę się nie spodziewa?

Chris zaczynał powoli wychodzić z szoku. Zauważył nawet, że nie zaciągnęli go tu samego, ale z dziewczyną z którą zamienił przed chwilą dwa słowa. Sądząc po tym, jak sprawnie ich tu zaciągnęli i że wzięli konkretnie jego i ją, a nie jakichś innych przypadkowych nastolatków poruszających się w spanikowanym tłumie, ci ludzie byli zawodowcami. A więc jedyną szansą Chrisa na ucieczkę był Darkhawk. Ale przecież nie zmieni się w niego tutaj, przy tych ludziach. Zdradziłoby to jego sekretną tożsamość, a tego by nie chciał. Na szczęście usłyszał informację, która go trochę uspokoiła.
- Nie martwcie się, my jesteśmy tymi dobrymi. Względnie.-przemówiła blondynka. Uspokoiła i zaniepokoiła. Czas działać, albo teraz wyciągnę jakieś informacje, albo wcale.
- A co to ma znaczyć, że jesteście dobrymi? Po cholerę wsadziliście mnie do tego auta i co to w ogóle za tłum był?! - Chris postanowił być stanowczy, a więc podniósł głos i starał się brzmieć groźnie. Na jego nieszczęście, mogło to zdradzać że jest w nim coś więcej niż twardy charakter. Zupełnie nie zwrócił na to uwagi, zajęty natychmiastowym uzyskaniem odpowiedzi, a wszystko przez strach, niepokój i ciekawość towarzyszące mu w tej chwili. Strach przed agresją i przymusem zmiany w Darkhawka przy trójce ludzi, którzy doskonale wiedzą jak wygląda. Niepokój o to co przeraziło ludzi z tłumu i zmusiło ich do ucieczki, przecież coś mogło im zagrażać! No i ciekawość. Zdominowała ona inne uczucia, Chris natychmiast chciał wiedzieć jaka jest przyczyna całego tego zajścia.
Chłopak położył dłonie na kolanach i wpatrywał się brązowymi oczami na porywaczkę.

- Uspokój się. - rzekła o dziwo, dosyć spokojnym tonem Andrea. Jej też było niezbyt to w smak, ale nie można się unosić i wrzeszczeć.
- To prawda, ta sytuacja jest dziwna, więc proszę wyjaśnijcie nam to. - powiedziała, patrząc na chłopaka, a potem w stronę porywaczy. Jednakże, teraz dla niej liczył się jej pies, aby nic się mu nie stało, wtedy byłaby po prostu bardzo, ale to bardzo wściekła. Nie zważałaby na okoliczności, zniszczyłaby swoim krzykiem ten pojazd, nawet jeśli musiałaby zapłacić za to swoim życiem. Teraz zachowywała spokój, lecz była gotowa na ciętą ripostę. Aby się upewnić, że chłopak nie zrobi niczego idiotycznego, dotknęła jego ramienia pokrzepiającym gestem, chcąc mu dodać otuchy, że wszystko się skończy dobrze.

Ręka dziewczyny spoczęła na jego ramieniu. Musiał przyznać, że zaimponował mu jej spokój. Pomimo że byli porwani, lub nie jak się teraz okazało, blondynka zachowała zimną krew i na pewno myślała trochę trzeźwiej niż Chris. Co prawda, nie trudno jest być spokojniejszym od niego - wszak czasem chodzi do psychiatry w związku z gniewem, ale dziewczyna miała coś takiego w sobie co niezwykle szybko go uspokoiło. Już nawet nie bał się o to, że mogli go zdemaskować. Do czasu, aż nie usłyszał krótkiej uwagi kobiety od "tych względnie dobrych". Nie wspominałem nic o moim zaniepokojeniu sytuacją w parku. I co znaczyć miało: "tym razem"?
Serce Chrisa rozpoczęło galop. Wiedzieli o jego nocnych wypadach! Wiedzieli wszystko! Po tej sekundzie paniki skarcił się w duchu. Ta kobieta to telepatka. Jeżeli nawet blefowała, to już wie dzięki mojej gorącej głowie. Brawo, Chris. Nigdy nie spotkał telepaty, ale wiedział że na pewno istnieją zważając na liczbę dziwaków biegających po ulicach Wielkiego Jabłka. Nie, żeby sam do nich nie należał. Chłopak westchnął głośno i skupił się na słowach kobiety, cały czas o nich rozmyślając. Więcej zdradzić nie zamierza!
Na prośbę o zapięcie pasów wzruszył tylko ramionami. Prawdopodobnie w momencie zderzenia instynktownie by się przemienił, a skoro Darkhawk wytrzymał bez problemu zderzenie z rozpędzoną kolejką metra to i wypadek samochodowy to dla niego małe miki. Potem nastąpiła propozycja. Szansa, że dowie się w końcu o co chodzi okazała się zbyt kusząca, żeby powiedzieć "nie" i wrócić do domu. W końcu zaspokoi swoją ciekawość.
- No dobrze, to gdzie chcecie nas zabrać? Bo wydaje mi się, że nie jest to Disneyland. - skrzyżował ramiona.

Andrea lekko się zarumieniła, czując wzrok kobiety na sobie. To była prawda, że uciekła bez jakiekolwiek planu.
- Też jestem szczerze zainteresowana, tym co chcesz nam powiedzieć. - powiedziała, patrząc na nią, po czym na chłopca. Szczerze, naprawdę chciała się dowiedzieć, co chcą od nich. Jej życie, nie, ich życie się zmienia, o sto osiemdziesiąt stopni. Co będzie dalej? Teraz miała się dowiedzieć co będzie z jej życiem. Nie chciała wracać do domu, gdyż wiedziała jaka tam jest teraz atmosfera. Ale to też nie było jej jedynym zmartwieniem. Co będzie z jej ukochanym psem, Aleksandrem? Nie mogą go odstawić do rodziców, ani do schroniska... Nie wytrzymałaby tego, naprawdę. Krzywda zwierząt zawsze na nią źle wpływała.

Chris wysłuchał wszystkiego w ciszy i zaczął zastanawiać się nad plusami i minusami propozycji kobiety. Cokolwiek teraz usłyszał, brzmiało to co najmniej podejrzanie. Ale skoro znali już jego tożsamość, to teraz i tak nie miał nic do stracenia. Zaczynał podejrzewać, że za wszystkim stoją ludzie kontrolujący przypadki nadludzi. Jak się nazywała ta tajna agencja? Jakiś dziwny skrót, wiedział o nich od Spider-mana. Kto jak kto, ale on paplał ozorem na prawo i lewo.
Trzeba jednak przyznać, że oferta brzmiała nieźle. Szkolenie u profesjonalnych trenerów, a nie tylko wyciągnie wniosków z własnych, często bolesnych błędów. No i członkostwo w jakiejś grupie byłoby fajne, pomoc innych często jest przydatna. Zdarzało mu się już współpracować w grupie, na przykład z wyżej wymienionym Człowiekiem Pająkiem ale zawsze było to raczej niezamierzone i przypadkowe. Teraz miałby grupę, która byłaby gotów mu pomóc, a on im. Co tu mogło być złe? W końcu będzie mógł zostać superbohaterem na pełny etat. I to właśnie przeważyło:
- Dobra, zgadzam się. To może i jest pochopna decyzja, ale zawsze mogę się wypisać, prawda? - zaakcentował ostatnie słowo, a potem spojrzał na Andreę. Nie przedstawi się jej, dopóki ona też się nie przyłączy. W końcu nie ma zamiaru zdradzać się przed każdym, szczególnie że ona sama musiała mieć jakieś "ciekawe" umiejętności.

- Zawsze myślałam że jestem jedyna z mocami na świecie.. Jednakże, pomyliłam się. - rzekła blondyneczka, z uśmiechem na twarzy. Na pewno nie jeden raz i nie dwa zdarzą się ciężkie chwile, lecz trzeba żyć dalej. - Zgadzam się. - to było pewna decyzja. Teraz wszystko ulegnie zmianie, nie będzie się musiała martwić o siebie czy też o swojego ukochanego psa. Domyślała się, że tamci już wiedzą że ta bez swojego ukochanego towarzysza nigdzie się nie ruszy. Wiedziała że nie musi się już ukrywać, więc odsłoniła swoją prawą stronę twarzy którą zawsze zasłaniała grzywką. Teraz nie przeszkadzała jej ta blizna na brwi.
- Andrea Larsen, miło mi poznać. - powiedziała wyciągając dłoń w stronę chłopaka. Stary rozdział w jej życiu się zamknął, rozpoczął się nowy, miała szczerą nadzieję że on będzie dużo lepszy niż wcześniejsze życie.