Laboratorium

First topic message reminder :



Chyba nie trudno sobie wyobrazić takowe miejsce? Kompleks sterylnie czystych pomieszczeń, wypełnionych najróżniejszymi przyrządami, służącymi do przeprowadzania drobiazgowych badań i określonych eksperymentów. W tym celu przeznaczono całe siedem pięter wieżowca, dopasowując je pod wyznaczone standardy, jakie musi spełniać przestrzeń pracy naukowców. Otóż to, nie szczędzono środków, żeby zapewnić pracownikom należyty komfort, dla zwiększenia ogólnej wydajności. Wysoce zaawansowana aparatura, najnowszej generacji sprzęt komputerowy, automaty z kawą. Dobrze zorganizowane laboratorium, które może rywalizować z państwowymi instytucjami, tyle że mimo powierzchownego podobieństwa, do współczesnych pracowni badawczych, te miejsce, zdecydowaniem odbiegało od reszty, pod względem zastosowanej technologi. Nie dosyć że komputery działały na autorskim systemie operacyjnym, to większość przyrządów była zupełnie nieznana na światowym rynku, a co się tyczy samych pracowników... gumowe rękawice, ochronne gogle, materiałowe maseczki, białe kitle. Wyglądali jak normalni ludzie, ale podobnie jak same laboratorium, cechowali się pewną odmienności, jeżeli chodzi o zachowania. Zdecydowanie zbyt sztywniackie ruchy, brakowało towarzyskich rozmów, wszyscy pracowali zgodnie z ustalonym porządkiem, narzuconym rygorem, jak pszczoły w ulu. Każda jednostka miała swoją role do odegrania, szereg obowiązków, z których skrupulatnie się wywiązywała, operując jedną z maszyn, albo wprowadzając wyniki badań do bazy danych. Wśród odzianych na biało postaci, przemieszczali się też członkowie ochrony, uzbrojeni żołnierze w czarnych uniformach, chroniący robotników w gnieździe. Nieziemski sprzęt, podejrzane zachowanie personelu, ponadto należy zwrócić uwagę na wyświetlane z monitorów kolumny tekstów. W żadnym wypadku nie przypominały graficznych znaków z łacińskiego alfabetu, tylko symbole o przedziwnych kształtach. We wspomnianych automatach z "kawą", zamiast ciemnego napoju o charakterystycznym, gorzkim smaku, lała się przejrzysta ciecz o niebieskiej barwie i luminescencyjnych właściwościach. Jakby to nie wystarczyło, za obiekty wielu eksperymentów, zamiast królików, świnek morskich, czy szympansów, służyli ludzie. Właśnie tak, żywi i wiekowo dojrzali osobnicy obu płci, podłączeni do groźnie wyglądających przyrządów, albo utrzymywani wewnątrz kulistych pojemników, jak anatomiczne preparaty, zanurzone w formalinie. Co właściwie tu się działo? W zasadzie prawda jest dosyć łatwa do pojęcia. Za kitlami, maseczkami, czepkami, kryli się przedstawiciele obcej rasy, która obrała za cel zgłębienie tajemnic ludzkiego genomu. Natomiast obiekty ich niepojętych eksperymentów, nie byli zwykli ludzie, tylko obdarzeni niezwykłymi mocami mutanci, porwani prosto z ulicy, albo z własnych domów. Witamy w futurystycznym koszmarze, który dla nieszczęsnych porwanych, stał się okrutną rzeczywistością. Liczni sceptycy twierdzą, że rzekome porwania przez UFO, są jedynie chorymi wymysłami czyjejś wyobraźni. Kolejną "teorią spiskową", taką jak to, że Amerykańskie służby specjalne, przechowują schwytanego Sasquatch'a, w piwnicach Białego Domu. Niestety, to prawda. Obcy są wśród nas i zamiast wszczepiać pod skórę implanty, ćwiartują nasze DNA!

//Przejmuję wątek. Jako, że Bullseye oraz Amora odeszli z forum proponuję uznać, że był to jakiś randomowy najemnik oraz pani doktor ze schorzeniem. Uznajmy, że te postacie były dosyć podobne i tyle.
Mikael dał radę zaatakować katanami stworzenie, ba nawet trafił w tętnicę szyjną, jednak szkopuł był w tym, że troszkę (ledwo półtorej sekundy) za późno. Bestia wbiła ostrze w głowę najemnika, który nie zdążył uniknąć ciosu. Wcześniej był poobijany i mięśnie zwyczajnie odmówiły mu posłuszeństwa. Bestia zaczęła wyć i zamachnęła się by trafić wampira, jednak jej łapa zatrzymała się w połowie ruchu. Jakby na moment stworzenie skamieniało, zastygło bez ruchu. Wszystko w pobliżu ucichło, a na polu zaczęła pojawiać się mgła. Pani doktor nerwowo zerkała na monitory i sprawdzała w jednym momencie co jest nie tak... nie zauważyła, że z cienia pomieszczenia, w którym się znajdowała wyszło jedno stworzenie. Stworzenie tak potworne, aczkolwiek postury ludzkiej. Okrywał je cień oraz mgła, jednak z sylwetki można było poznać że jest to kobieta. To było ucieleśnienie zemsty, coś z czym każdy kiedyś paktował w zamian za swoją duszę. Przybyła na zew tych wszystkich, którzy w ośrodku byli uwięzieni, cierpieli katuszę oraz umierali. Postanowiła jednak się nie ujawniać sama, dlatego też zajmie się samą doktor, a resztę zostawi by jej słudzy posprzątali. Kamery ochrony na moment przestały działać, a kiedy znowu się załączyły w pomieszczeniu kontrolnym była tylko doktor, która został włóczniami przybita do ściany, a jej głowa została odseparowana od ciała. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby te włócznie nie były zrobione z niebieskiej energii. Nad tą tajemnicą pewnie długo będą się zastanawiać właściciele kompleksu, ba nawet ochrona już tam biegła widząc na monitorach to co tam było. Nie mieli jednak okazji wyjść z pomieszczeń, gdyż kiedy otworzyli drzwi zostali zaatakowani przez psowate stworzenia. Wyglądały jakby zostały utkane z cienia, a napędzane gniewem. Wilki cienia zatopiły swoje zęby w tętnicach ochroniarzy. To jednak nie działo się jedynie na posterunku ochrony, a w całym kompleksie. Na każdym piętrze wilki masakrowały tych, którzy zawinili. Nie szczędzili kobiet, ani mężczyzn. Każdego zabijali po kolei rozszarpując na kawałki. Na nic się zdały kule, zaawansowana technologia czy modlitwy do bożków. Pociski przenikały przez stworzenia, a błagań o litość nie uznawały. Miały jeden cel: wymordować każdego kto jest w ośrodku i to całkiem nieźle robiły. Kilka z nich pilnowało wyjść, kiedy reszta watahy dobijała personel. Wszystko działo się równocześnie kiedy Mikael zaatakował tamto stworzenie.
Wróćmy jednak do samego wampira. W miejscu gdzie się znajdował zaczęła się pojawiać gęsta mgła, stworzenia, które tam były zwyczajnie zaczęły się czegoś bać najwyraźniej. Pozostałe obiekty, które gdzieś tam były skryte właśnie były zabijane, zresztą krzyki, piski, zawodzenie właśnie usłyszał Mikael. Potwór, którego wcześniej ciął nadal był w bezruchu, dlatego wampir miał dobrą okazje by go dekapitować, jednak warto spojrzeć w kierunku, który obrał wzrok potwora. Otóż obserwował pewne miejsce, pewne drzewo, zza którego z czarnego dymu wyłonił się dosyć sporej wielkości wilk. Warczał złowieszczo, a jego ciało emanowało esencją mroku. Nie miał ani umysłu, ani nie czuł trwogi. Był jakby maszyną nastawioną na zabijanie z zimną krwią i ten właśnie wzrok wlepiał też w Mikaela oraz potwora, który zabił najemnika. Najwyraźniej przed śmiercią najemnik także poprosił o zemstę. Stworzenie stąpało powoli i ostrożnie obchodząc Mikaela po okręgu. Był tylko on oraz bestia, która najwyraźniej szukała momentu by uderzyć.

Wilk:

Sytuacja robiła się nieciekawa. Najpierw Mikael nie dał rady doskoczyć do bestii, zanim ta zadała ostateczny cios najemnikowi, którego wcześniej poznał. Cóż, mówiło się trudno i żyło się dalej, w końcu gościu nie był jego przyjacielem ani kolegą, a ewentualnie znajomym. Nie było mu go szkoda, skoro sam nie umiał się obronić, to już jego problem. Szwed i bestia mieli jednak teraz swój własny, którym był czarny wilk, a przynajmniej coś go przypominającego. Była to jakaś czarna energia, która przybrała kształt wilka, a nie prawdziwe zwierzę. To niestety komplikowało sprawę, ponieważ pozbycie się takiego tworu wymaga użycia innej energii, a nie obiektu fizycznego. To był właśnie problem, z którym będzie musiał się uporać wampir, jeśli wilk go zaatakuje. W końcu nie przybył tutaj dla zabawy. Mikael jednak przyjął zaskakującą taktykę, postanowił, że nie będzie agresywny, przynajmniej nie w stosunku do wilka, bo bestia dalej była w pobliżu. Był gotowy na jej atak, jednak co do wilka postanowił, że nie będzie agresywny, dopóki go nie zaatakuje. Nie było to jego celem.

Sytuacja robiła się niezbyt ciekawa. Stwór bez najmniejszych problemów pokonał kafara, ledwie dając mu spostrzec, co tak naprawdę się dzieję na polu bitwy. Nawet Mikael nie był zdolny do czegoś takiego. Owszem, mógł pokonać potwora, ale nie z taką łatwością, nie taką mocą. Wiedział, że musi być spokojny i nie dać się ponieść emocją, w końcu gościu sam przyznał, że jest wilkołakiem. Szwed nie rozumiał tylko jednego - czemu obwiniał go o śmierć jego rodziny? Wampir nie przypominał sobie, by w całym życiu zabił choć jednego z jego gatunku, a ten, nie mając żadnych dowodów, nagle go oskarża o wybicie całej jego rodziny, czy tam watahy, nie ważne. Mikael nie miał jednak zamiaru odpowiadać na to, co powiedział wilk, bo wiedział, że to nie ma sensu. Niektórych można przekonać do swoich racji tylko walką, słowa do niektórych nie docierają, choćby mu grzebał w mózgu. Potwór nagle rozrósł się do dość pokaźnych rozmiarów i pokazał swoje prawdziwe oblicze. Mikael wiedział, że musi mieć się na baczności, szczególnie po tym, co zobaczył. Westchnął więc tylko i przyjął poważną minę, przyjmując pozę do walki z mieczem przed sobą. Wiedział, że musi mieć się na baczności, więc nie tracił czujności nawet na chwilę, nie mógł dać się w końcu zaskoczyć, nie przeciw takiemu przeciwnikowi.

Sytuacja była taka sobie. Wilk powoli zataczał koło, wyglądało tak, jakby bał się zaatakować widząc, że Mikael jest uzbrojony. A to oznaczało, że można było go zranić, w końcu by zaatakować, musiał stać się materialny. Mikael wiedział jednak, że przeciwnik nie jest łatwym i będzie musiał się sporo namęczyć, by go pokonać. Po chwili wilkołak zaatakował, kopnął piachem po oczach wampira, przez co ten chwile nie mógł patrzeć, jednak w tym momencie od razu skupił się, by wsłuchać się w każdy ruch przeciwnika, wyczuć każdy ruch powietrza, zapach, wytężył wszystkie zmysły, aby poznać jego pozycję. Oczywiście widział też, przynajmniej migającą pozycję wilka, a więc próbował przewidywać ruch wilka, który postanowił zaatakować jego rękę z mieczem. Wtedy Szwed postanowił zrobić jeden szybki ruch nadgarstkiem, obracając go do dołu, razem z mieczem i wymierzając szybkie cięcie z góry do dołu(ciężko to opisać, bo jest to raczej szybki i ciężki do opisania ruch), co miało na celu skontrować atak przeciwnika i niespodziewanie go zranić. W końcu Mikael był mistrzem miecz, więc czym, jak nie kataną miał go zranić, to czym? W dodatku użył swojej mocy iluzji, by pokazać przeciwnikowi, jak z drugiej ręki wampira wystrzela się ognisty płomień. Oczywiście ruch drugą ręką to czysta iluzja, ponieważ naprawdę powędruje ona do kabury z drugą kataną na plecach, po czym Mikael kolejnym szybkim ruchem wyciągnie miecz i zaatakuje szybkim i bardzo silnym cięciem z góry w wilkołaka.

Cięcie odniosło skutek i wilk zawył z bólu, jednak siłą rozpędu wbił się w Mikaela, który usłyszał, jak pęka mu żebro, może dwa, ale nie był pewny i nie miał teraz czasu o tym myśleć, ponieważ wilkołak leżał teraz na nim i łapami blokował mu ręce. To komplikowało trochę sprawę, jednak głowę i nogi dalej miał wolne. Pytanie tylko, czy starczy czasu, gdyż wilk już chciał dobrać się do szyi wampira. Szwed nie mógł na nic czekać, nie miał po prostu na to czasu. Nagle na jego twarzy pojawiły się żyły, oczy poczarniały a kły wyszły. Wziął niesamowicie szybki zamach głową i uderzył w bok pysku przeciwnika, zaś potężnym kolanem uderzył go w tyłek, by zwalić go z siebie. W końcu musiał uwolnić łapska i wstać na nogi, bo ta pozycja zdecydowanie nie była dla niego komfortowa, wręcz beznadziejna. W dodatku budynek palił się coraz bardziej, co było czuć po coraz większej temperaturze w budynku. To dodatkowo nie zwiastowało nic dobrego, w sumie to tyle, że będzie trzeba się szybko stamtąd wynosić, bo o ile obrażenie od zwykłych rzeczy nie były groźne, to ogień wybitnie źle działał na wampiry.

Sytuacja robiła się coraz bardziej nieciekawa, ponieważ Mikael coraz bardziej odczuwał skutki wysokiej temperatury, która wzrastała z każdą minutą. Wiedział, że musi zakończyć ten pojedynek jak najszybciej, najlepiej jednym ciosem, by nie dać przeciwnikowi znów wstać i przejść do ofensywy. W tym momencie wilk ruszył na Szweda i nagle wyskoczył w jego kierunku. Jako że jednak odległość była dość duża, a zdolności ciała wampira dużo wyższe, mógł on spokojnie zainterweniować. Kiedy wilk wyskoczył, chociaż dość nisko, Mikael szybko wyciągnął lewą ręką tanto z tyłu pasa i mocno rzucił wprost na wilka, a zaraz po tym pokazując mu iluzję tego, jak atakuje go frontalnie z niebotyczną prędkością i zaatakowaniem go potężnym lewym prostym. Tak naprawdę jednak wampir wyskoczył w górę, niewiele ponad wilka(gdzieś z metr nad nim) i zamiarem wystrzelenia z pistoletu, który wyciągnął chwilę wcześniej lewą ręką z lewego uda, kuli wprost w łeb bestii, zaś prawą ręką miał zamiar cisnąć mieczem w wilka, jeśli temu uda się zrobić jakiś unik. Ta opcja była tylko dostępna w wypadku ewentualnego uniku przeciwnika, wtedy w stronę bestii poszybuje mocno ciśnięta katana.

Walka się zakończyła, ale o dziwo nie była zbyt ciężka. Co prawda na początku było dość kłopotliwie, ale dalej szło raczej gładko. Prawdopodobnie cięższa byłaby walka z tamtym kafarem, który co prawda został przez wilka łatwo pokonany, ale jak wiadomo, różnie przeciwnicy różnie innym pasują. Zagadką pozostawała jednak płonąca iskra, która jednak nie paliła, nie wydawała żadnego żaru, żadnych oznak wysokiej temperatury. Po chwili także jakiś kobiecy głos powiedział, że co Mikael zabił, to należy do niego. Wampir zrozumiał, że ta iskra, to jego nagroda za wygraną. Co prawda nie mógł być tego pewny, ale ryzyko mogło się opłacić, albo go zabić. W każdym razie postanowił je podjąć i podszedł bliżej do tego całego płomyka i pochwycił go w dłoń. Nie wiedział, co się może stać, w końcu widział, jak ta sama czarna energia strawiła kafara, jednak tym razem ten który jej wtedy użył, był martwy...

Nie było najlepiej z wampirem. Nie dość, że nawiedziły go jakieś dziwne wizje o średniowiecznej Anglii, w której mieszkał przecież przez kilkanaście dobrych lat, to jeszcze była tam jakaś mroczna siła, niby duch zemsty. Po wybudzeniu się miał jednak większe zmartwienie. W pomieszczeniu panował jeszcze większy zaduch, a dymu było coraz to więcej i więcej. Nawet już mroczki powoli nawiedzały Szweda, co oznaczało, że musi szybko wydostać się z pomieszczenia, inaczej straci przytomność i kto wie, gdzie się później znajdzie. W końcu nie był tu sam, a nie chciał dać znów się pojmać i wciągać w jakieś debilne gierki. Szybko rozejrzał się za dziurą po wcześniejszym wybuchu, i kiedy ją dostrzegł, użył całej swojej prędkości, by jak najszybciej się wydostać. Coś jednak go zdziwiło. Jego szybkość wzrosła, wcześniej już wykraczała daleko poza ludzką, jednak teraz była dużo większa. Nie miał jednak teraz czasu głębiej się nad tym zastanawiać, więc skupił się na szukaniu drogi ucieczki z budynku, i to jak najszybszej.

Sytuacja zmieniała się jak w zegarku. Kiedy Mikael myślał, że zaraz wydostanie się z budynku, w końcu znalazł okno, które wychodziło na zewnątrz, zawaliła się pod nim podłoga a on stracił przytomność po uderzeniu. Obudził się dopiero... No właśnie, po jakim czasie? Sam nie wiedział. W dodatku zdziwiło go, dlaczego jego złamane żebra w walce z wilkiem tak szybko się zagoiły. Wcześniej aż tak szybko się nie goiły. Nie miał pojęcia, czemu tak się stało, jednak przypomniał sobie, o tym czarnym płomyku. Może to jego sprawka? Nie miał jednak czasu teraz nad tym rozmyślać, musiał zbadać, gdzie się znalazł. Laboratorium wyglądało na czyste, bardzo sterylne i co najważniejsze, zabezpieczone przed ogniem. Było ciemno, ale wzrok i każdy inny zmysł jeszcze bardziej się polepszył. Widział rozbite kapsuły, które jednak były puste. Najważniejsze jednak było to, co usłyszał, czy jakieś szmery i mlaskanie, jakby ktoś coś jadł. Nie wiedział, co to może być, ale sądząc po tym, że zaatakowały go wilkołaki, to mógł być to jeden z nich, a więc musiał mieć się na baczności. Podszedł wtedy po cichu i powoli w stronę dźwięków, w końcu nie chciał dać się wykryć...

Sytuacja przestawiała się nieciekawie dla Mikaela. Na jego drodze stanął jakiś wielki stwór, który wyglądał jak scalony z jakąś zbroją. Wampir pierwszy raz w życiu widział takie coś, a żył już w końcu ponad 500 lat. Nie zmieniało to faktu, że wyglądał zdecydowanie groźnie, co potwierdziło tylko rzucenie w Szweda ludzkim ciałem, a zaraz potem kopiąc stół i biegnąc zaraz za nim. Nie mógł czekać z reakcją, więc robiąc obrót na niskich nogach, czyli uchylając się, wybił się z nóg zaraz potem, robiąc w powietrzu poziomą śrubę. Miał w ten sposób zamiar uniknąć stołu, a przy tym zaatakować przeciwnika kopnięciem z boku, bocznym kopnięciem, celując w bok jego głowy. Oczywiście łatwiej pomyśleć/powiedzieć, niż zrobić, więc ewentualne powodzenia akcji będzie też zależeć od dużej dozy szczęścia, które ostatnio jednak nie trzymało się magnata. Wręcz przeciwnie, ostatnio był regularnie nawiedzany przez pecha, w końcu został porwany, zmuszony do walki najpierw z bezmózgim kafarem, później z wilkołakiem, który jednak, wbrew pozorom, nie był zbyt godnym przeciwnikiem. Co innego ten stwór, ten zapowiadał się na dużo trudniejszego przeciwnika, czy wilkopodobny stwór, którego Mikael uważał jednak raczej za legendę aż do walki z nim.

Stwór okazał się dużo bardziej wytrzymalszy niż zdawało się Mikaelowi, bez większych problemów wytrzymał silne przecież kopnięcie wampira, bo co jak co, ale krzepy i techniki mu nie brakowało. W tym jednak wypadku zdał sobie sprawę, że jednak argument siły jest chyba po stronie potwora. W dodatku w tych ciemnościach poruszał się on nie gorzej od Szweda. Jedyne, czym mógł go pokonać, to spryt i dobry plan, bez tego mógł równie dobrze stanąć i czekać na kolejny atak, a właściwie na śmierć. Nie miał jednak dużo czasu do namysłu, gdyż biegł właśnie na niego wróg z kolejnym atakiem, przez co musiał działać tak naprawdę na żywioł, kierować się instynktem. Dobył więc miecza na plecach prawą ręką, trzymając go jednak na odwrót(klingą do dołu), po czym ruszył na niskich nogach wprost na przeciwnika(a właściwie bardziej na stronę jego atakującej ręki), mając zamiar uniknąć jego uderzenia w ostatniej chwili, by ten nie mógł już zmienić zamiarów. Od razu po uniku miał zamiar zrobić obrót, w czasie którego zda cięcie wprost na ścięgna kolanowe, po czym pojawi się za gościem i wbije mu miecz prosto w serce, a drugą ręką dobywając pistoletu będzie chciał mu strzelić wprost na wątrobę, a później odskoczyć nieco w tył.

Plan Mikaela wypalił, ale tylko po części. Stwór nie miał szans się obronić przed atakiem, był po prostu za wolny, jednak jego olbrzymia wytrzymałość nadrabiała braki w zwinności, i to aż z nawiązką. Zranić tego drania było niezwykle ciężko, w dodatku, kiedy wpadniesz w jego łapy, to tak naprawdę jesteś już bezsilny, możesz tylko czekać na to, co się dalej stanie Chyba, że posiadasz jakieś super magiczne moce, same nadludzkie i to nie jakieś mega mocne, ciało wiele nie da. W dodatku stwór, mimo to, że myśli, planuje atak, to wygląda na pozbawione strachu, lęku. Iluzja by go nie pokonała, ale może chociaż zdezorientowała. Niestety, sytuacja nie sprzyja jej użyciu. Mikael nie czekał z działaniami. Kiedy stwór zaginał łapskiem miecz, Szwed spostrzegł coś wypływającego z pojemnika, w dodatku syczącego w zetknięciu ze stworem, jakby go topiło. W tym jednak momencie wampir musiał przerwać obserwacje i robić szybki unik, a właściwie na niskich nogach i uchyleniu, wyprowadził kopnięcie na tułów stwora. Nie był to jednak typowy atak, owszem, kopnięcie miało być potężne, ale jego głównym zadaniem miało być odbicie się od stwora na parę metrów drugą nogą, która powędruje na jego kolano i odbije się od niego. W locie Mikael miał wystrzelić w stronę pojemnika z cieczą praktycznie cały magazynek jednego magnum. Wampir miał zatrzymać się w powietrzu, lewitując. Nie bardzo wiedział, jak się stąd wydostać, więc spojrzał w stronę dziury, którą spadł, czy może się nią wydostać. Jednocześnie spoglądał na to, co dzieje się z bestią.

Plan zadziałał w 100% i Mikael mógł teraz już myśleć o tym, jak się stamtąd wydostać. Zobaczył jeszcze tylko kątem oka bestię, a właściwie jej resztki i słyszał jej okropny krzyk. Można powiedzieć, że nawet przez chwilę zrobiło mu się jej szkoda, w końcu pewnie nie wybrała sobie takiego losu, a taka została stworzona. No, ale cóż, to nie jego problem. Teraz jego problemem było wydostanie się z tego walącego się powoli budynku. Widział, że dziura, którą wpadł spokojnie nadaje się do powrotu, musi tylko uważać na wystające elementy, czy leżące gruzy. Uwzględnił to, po czym podleciał pod wyjście i starał się ostrożnie i spokojnie stąd wylecieć. Wiedział, że chwila nieuwagi może się skończyć dla niego nieciekawie, więc wytężyał też swoje zmysły, aby słyszeć, widzieć i w ogóle lepiej orientować się w sytuacji. Nie lubił niespodzianek, a kto wie, co czekało na niego na górze. Służby porządkowe już zapewne dawno są na miejscu i zajmują się pożarem, szukaniem ocalałych i trupów. Nawet, jakby się wydostał, to musiałby albo uciec przed nimi, albo dobrze wczuć się w rolę ocalałego. Tylko ja wytłumaczyć wtedy brak jakiś poważnych ran, poparzeń czy ogólnie urazów?...