Biuro

Wyglądało na to, że Rictor nie załapał się na początek dyskusji dotyczącej tego najnowszego zagrożenia... Ale nie zamierzał teraz zastanawiać się nad tym, jak dużo go ominęło. Z komentarza Rahne wynikało zresztą, że najprawdopodobniej mało co - a on sam nie był tym wcale zaskoczony. Słuchając słów rudzielca, Latynos znów zbliżył się do biurka, po czym przysiadł na jego blacie, tym samym niezamierzenie tworząc fizyczny dystans pomiędzy sobą, a obiema kobietami. Jego spojrzenie padło na czekającą na niego porcję jedzenia... I zawahał się na sekundę, nim po nią sięgnął. Sytuacja była poważna, ale to oznaczało, że tym bardziej powinien się posilić, gdy jeszcze miał ku temu okazję. W końcu nie mógł przewidzieć czy niedługo X-Factor nie zostaną w coś zaangażowani, niekoniecznie z własnej inicjatywy.
- Naturalne czarne dziury może i nie - podsumował ponuro wypowiedź Wolfsbane. Pewnie zabrzmiało to bardzo pesymistycznie i może żadna z mutantek nie chciała tego usłyszeć, ale niestety taka była nieprzyjemna prawda: nie mieli pojęcia jak dokładnie powstało to zjawisko i dlaczego, ani tym bardziej jak było potężne. Zacznijmy od tego, że taka zwykła czarna dziura raczej w ogóle nie potrafiłaby wciągnąć całego wszechświata, podczas gdy ta najwyraźniej tak... O ile treść wiadomości nie była przesadzona, ale w to wątpił.
Zakładając najgorsze mogli się przynajmniej przygotować, choć w tym wypadku Ric również nie wiedział w czym mieliby pomóc i jak. Zdawał sobie sprawę z tego, że niektórzy bohaterowie - albo po prostu istoty zamieszkujące Ziemię - posiadali moce na niesamowitym poziomie, operowali ogromnymi ilościami energii, mogli sobie pozwalać na działania, które ciężko byłoby określić inaczej, jak tylko mianem boskich... Przecież on sam potrafiłby pogrzebać pod ziemią całe miasta, jeżeli nie kraje, gdyby tylko porzucił kontrolę nad własną mutacją. Lorna mogłaby - na przykład - wpłynąć na pole magnetyczne Ziemi, zaburzyć je, w praktyce być może powodując śmierć milionów czy miliardów osób. Tyle że... Co z tego, skoro nawet te potężne zdolności w większości nie miały podstaw, aby zrobić wrażenie na czarnej dziurze? Szczególnie przy założeniu, że była ona bardziej niebezpieczna od typowej.
- Jeżeli my dostaliśmy tę informację, to Avengers i inni pewnie też. Zajmą się tym wielkie umysły i jeśli będą nas do czegoś potrzebować, to pewnie szybko się o tym dowiemy... A skoro o umysłach mowa, nasi telepaci mogliby wysyłać komunikaty w przestrzeń kosmiczną. Gdyby odebrały je inne rasy, może bardziej zaawansowane technologicznie, to dla własnego dobra chyba też podjęłyby jakieś działania - zasugerował, choć tak naprawdę nie sądził, aby było to coś odkrywczego. Robienie, planowanie czegokolwiek wydawało mu się po prostu lepsze od dostępnych alternatyw... Uczucie bezsilności doprowadziłoby go tylko do kompletnie nieprzydatnej złości, więc starał się nad nim panować.
O wiele prościej byłoby liczyć na to, że X-Men poradzą sobie na miejscu - albo że inna cywilizacja załatwi sprawę - lub chociaż wierzyć w to, że jakiś Stark czy inny Banner zdąży na czas znaleźć rozwiązanie problemu. Ric tak nie potrafił. Dobre rzeczy działy się rzadziej od złych, problemy lubiły się nawarstwiać, nic miłego nie mogło wiecznie trwać, a świat był zwyczajnie złośliwy. Im więcej przygotują opcji obrony, tym lepiej będą się prezentowały ich szanse na to, że któraś z nich przemknie niezauważona przez okrutny los - i jednak przetrwają.

Podczas gdy kobiety przejęły w rozmowie pałeczkę, Ric - rzecz jasna przez cały ten czas słuchając ich uważnie - skupił się na jedzeniu. Kiwnął głową na informację, że Lorna zajmie się kwestią telepatów i nie wnikał już w ten temat, pozwalając dyskusji ruszyć dalej... Przesunąć się z czarnej dziury na coś bardziej przyziemnego - i przynajmniej leżącego w zakresie ich możliwości. Teoretycznie.
Sentinele i baza danych... To przypominało Latynosowi, że nie był pewien, czy Polaris w ogóle wiedziała o tym, iż weszli w posiadanie spisu osób z mocami. Kolejna rzecz do wyjaśnienia, lecz mężczyzna zamierzał zostawić ją sobie na trochę później. Najpierw mordercze roboty... A o nich przecież również miał całkiem sporo do powiedzenia - nawet jeżeli nie aż tyle, ile by chciał. Przydałoby im się więcej danych, jeśli naprawdę mieli coś zdziałać.
Nim jednak zabrał się za wyjaśnianie poruszonych przez obie panie kwestii, Rictor sięgnął jeszcze do kieszeni kurtki, aby wyłowić z niej bransoletkę. W tym samym czasie drugą rękę zwolnił przez odłożenie reszty swojej porcji posiłku na biurko, po czym chwycił nią oparcie obrotowego krzesła - które pociągnął za sobą bliżej kanapy. Kiedy tylko przekazał już Lornie srebrną obręcz, zajął miejsce na dopiero co przesuniętym siedzisku i powiódł wzrokiem po twarzach kobiet. Starał się zebrać myśli, żeby nie zapomnieć o niczym istotnym.
- Ten w parku nie stanowił praktycznie żadnego wyzwania, pomiędzy Starem i mną padł od razu, ale wychodzi na to, że my natknęliśmy się na prototyp... Nie, nawet nie tyle, raczej na model z góry przeznaczony na stracenie. Moduł namierzający mutantów działał aż za dobrze, więc oby te bransoletki rzeczywiście przed nim chroniły. Swoją drogą, na miejscu spotkaliśmy też Domino, ale nie miała ochoty z nami rozmawiać, zmyła się od razu - wbrew pozorom wspomnienie kobiety nie było po prostu dodatkową informacją, zwykłą ciekawostką, tylko wprowadzeniem do o wiele poważniejszego tematu... Traktującego o czymś, co mogło się okazać zagrożeniem nie mniejszym od samych robotów.
- Skoro najwyraźniej Cable wrócił i coś kombinuje, to ona jest już pewnie przy nim. Ten... Komunikat z wcześniej... Mówił o kobiecie i mężczyźnie, którzy zamierzali ukraść Blackbirda i zaatakować twórców Sentineli, tak? - Ric był pewien, że Star powtórzył mu wszystko tak dokładnie, jak tylko mógł, ale mimo wszystko wolał się upewnić. Całość idealnie do siebie pasowała i pokrywała się z metodami działania obojga mutantów... I X-Force w ogóle.
- To w ich stylu. Muszą myśleć, że eliminując teraz wroga zapobiegną krzywdzie całej naszej rasy, ale prawda jest taka, że najpewniej tylko przyspieszą pogarszanie się naszej sytuacji. Dadzą drugiej stronie usprawiedliwienie - dokończył, jednocześnie nachylając się, aby oprzeć łokcie na udach. Spojrzenie przesunął na stolik przed sobą.

Pomijając krótkie zerknięcie na wskazany przez Lornę artykuł - który mężczyzna jedynie przebiegł wzrokiem, nie chcąc teraz tracić czasu na jego czytanie i zapamiętując tylko, aby później nadrobić informacje podane na temat robotów w mediach - Rictor utrzymywał spojrzenie w głównej mierze na stoliku. W pewnym momencie złączył ze sobą dłonie i choć słuchał tego wszystkiego, co miały do powiedzenia jego rozmówczynie, to jednak coraz bardziej pogrążał się też w swoich myślach, zastanawiając się nad możliwymi wyjściami z całej tej sytuacji z Domino i Cable'em.
Latynos westchnął cicho, kiedy Polaris wspomniała o działaniu na krótką metę. Gdyby nie potencjalne - poważne i negatywne dla mutantów - efekty takiego ataku, sam chętnie wziąłby w nim udział i przynajmniej rozładował w ten sposób emocje. Prawdę mówiąc byłby wręcz idealny do tego rodzaju misji. Przy odrobinie szczęścia pogrzebałby fabrykę czy też fabryki Sentineli pod ziemią i może nawet nikt nie zorientowałby się, iż nie było to wcale zjawisko naturalne. Tyle że... Jakoś nie wierzył w to, że w rzeczywistości tego typu działania mogłyby przejść bez echa.
Główny problem polegał chyba na tym, że Ric nie był już dzieckiem - i przez to nie rozumował w taki sposób jak kiedyś, z czego Cable chyba nie zdawał sobie sprawy. Latynos potrafił realnie ocenić możliwe konsekwencje swoich i cudzych czynów, a lata obserwowania tego, jak traktowani byli na tym świecie "inni" sprawiły, że w tym momencie mógłby już pod tym względem przepowiedzieć przyszłość... Wiedział, że jeżeli mutanci zaatakują twórców Sentineli, w samoobronie czy nie, to i tak zostaną okrzyknięci tymi złymi. Tym bardziej będą uznawani za zagrożenie, rząd bez wątpienia zainwestuje w te roboty albo i w inne środki kontroli, być może dojdzie do utworzenia jakichś obozów... W skrócie, zgotują sobie właśnie taki los, którego chcieliby uniknąć - albo z konieczności będę musieli uciec się do ścieżki Magneto i spróbują wojny ze zwykłymi ludźmi, co wcale nie skończy się lepiej.
- Cable próbował się ze mną skontaktować. Być może wciąż jeszcze zareagowałby, gdybym się do niego odezwał. Tyle że... On jest telepatą, nie wiem na ile potężnym w tej chwili, więc teoretycznie mógłby się zorientować, że chcemy go zwabić w pułapkę... A gwarantuję, że w razie czego nie zawahałby się przed zaatakowaniem nas czy X-Men. Ma swoją wizję świata i usprawiedliwia swoje działania wyższym dobrem, jednocześnie będąc na tyle krótkowzrocznym i upartym, że ciężko przemówić mu do rozumu - wyjaśnił, co prawda nie ustosunkowując się bezpośrednio do pytań Lorny, lecz i tak wnosząc do rozmowy istotne informacje. Nie wiedział gdzie Cable aktualnie przebywał i co dokładnie robił, więc pod tym względem nie rozjaśniłby sytuacji... Nawet jeżeli rzeczywiście domyślał się tego i owego.
Tak jak wcześniej Rictor trzymał wzrok opuszczony, tak w trakcie mówienia uniósł go z powrotem na twarze kobiet, pomiędzy którymi teraz w dalszym ciągu przesuwał spojrzeniem. Interesowały go ich reakcje na ten jeszcze niezbyt dopracowany pomysł, nie tylko te wyrażane słowami, ale i gestami czy mimiką.

Odpowiedź od Emmy otrzymała nia tylko Lorna, ale i wszyscy mutanci - oraz jeden kosmita - przebywający na terenie budynku X-Factor. Po ułożeniu wiadomości Polaris mogła się łatwo zorientować, że nie była jedynym odbiorcą tego komunikatu.
"Cable i Domino, mutanci, którzy chcieli ukraść Blackbirda i podjąć się ataku na twórców Sentineli przebywają obecnie w zamku Doctora Dooma w Latverii... Ale wcale nie są naszym największym problemem. Ktoś wysadził w powietrze Houston. Sądząc po odebranych przeze mnie obrazach, z miasta nie zostało nic. Zginęli nieomal wszyscy mieszkańcy. Na miejscu przebywa X-23 oraz troje naszych uczniów pod jej opieką: Surge, Elixir i Icarus. Zostali ochronieni przed eksplozją, ale straciliśmy jednego Blackbirda."

Emma szybko zareagowała na pytania Rahne. Po rozesłaniu tego pierwszego komunikatu przez chwilę nasłuchiwała odpowiedzi ze strony każdego, z kim się połączyła, dzięki czemu wszelkie opóźnienia wynikały jedynie z konieczności dzielenia uwagi pomiędzy kilka rozmów.
"Prawdopodobnie obca cywilizacja albo przynajmniej ktoś, kto miał dostęp do pozaziemskiej technologii. Nie znam jeszcze szczegółów. Bądźcie gotowi wkroczyć do akcji, plan działania będzie wkrótce gotowy."

Tak naprawdę Rictor nie mógł już wiele dodać w temacie Sentineli. Zgadzał się z tym, że do tej pory mieli do czynienia z prototypami, bo wątpił, aby ktoś na poważnie uważał, że tamte egzemplarze byłyby w stanie powstrzymać mutantów... Nie licząc może tych zupełnie bezbronnych, ale z nimi zazwyczaj poradziliby sobie po prostu uzbrojeni ludzie. Nie miał pojęcia czy zaatakowane zostały tylko osoby z genem X, nie widział też skąd nadleciał robot, którego zniszczyli w parku, bo w końcu wraz ze Starem przybyli na miejsce z opóźnieniem... I prawdę mówiąc nie wierzył w to, że udałoby się im wyśledzić maszyny przez zapach, ale lepszego pomysłu i tak nie posiadał, więc był skłonny spróbować.
- Ten nasz skupiał się na Domino i jeszcze jednej kobiecie, ale obie prędko się zmyły, więc nie wiem czy ta druga też była mutantką - poinformował tylko swoje rozmówczynie, wzruszając lekko ramionami. Zaraz potem skinieniem głowy dał znać, że przyjął do wiadomości poczynania Lorny. Zastanawiało go czy Cable był w ogóle w stanie ukrywać się teraz przed telepatią... Ale jeżeli nawet, to jego towarzyszka raczej nie posiadała takiej możliwości. W sprzyjających okolicznościach pewnie mógłby ją również maskować, ale jak to się miało do jego ograniczonych zdolności?
Wszystkie te rozważania przerwał Latynosowi nagły atak pulsującego bólu głowy, o wiele intensywniejszy i ostrzejszy niż zazwyczaj. Mężczyzna przywykł już do tej przypadłości - w końcu mierzył się z nią na co dzień i to od lat - lecz tym razem natychmiast zamknął oczy, zacisnął szczękę, a następnie zmarszczył czoło i wreszcie przycisnął do niego dolną, wewnętrzną część prawej dłoni. Tak naprawdę nic mu to nie dało, ale odruch był silniejszy od niego. Czuł się tak, jak gdyby głowa miała mu zaraz pęknąć na dwie części... A jego naturalną reakcją na ból była rosnąca irytacja. Złe połączenie z obecnym tematem rozmowy.
Ric starał się oddychać głęboko dla uspokojenia - co również nigdy mu nie pomagało - i po pewnym czasie w końcu zmusił się do otworzenia oczu. Widział z mroczkami, lecz te powoli ustępowały, a do bólu mógł się spróbować przyzwyczaić... Za to zaskoczyły go wyrazy twarzy obu jego towarzyszek. Ten szok i niedowierzanie... Z czego wynikały? Na pewno nie z jego zachowania, a skoro one najwyraźniej wiedziały o czymś, o czym on nie, to... Najprawdopodobniej w grę wchodziła telepatia. Cudownie. Miał tylko nadzieję, że to nie czyjeś moce psychiczne wywołały u niego taką reakcję obronną, bo w takim wypadku musiałby sobie z tą osobą pogadać.
Mężczyzna już zamierzał spytać o szczegóły, gdy Rahne odnalazła wzrokiem tablet i sięgnęła po niego. Tak naprawdę nie powinno go to powstrzymać, ale jednocześnie wciąż musiał próbować ignorować ból, więc uznał, że chyba jednak mógł chwilę zaczekać. Kiedy sam otrzymał już urządzenie, zmrużył lekko oczy, bo w tych okolicznościach nawet łagodny blask ekranu nie był dla niego zbyt przyjemny... Ale sama treść podsuniętego mu artykułu okazała się o wiele gorsza. Wybuch, ogromna liczba ofiar... Pozaziemska technologia. Coraz lepiej. Tknięty nagłym przeczuciem, Latynos zerknął jeszcze na godzinę umieszczenia wpisu i westchnął cicho z mieszaniną zrezygnowania i irytacji. To przynajmniej wyjaśniało jego ból głowy.
- W kuchni. Jeżeli ktoś się z wami właśnie telepatycznie kontaktował, to musicie mi to streścić - wspomniał, choć z jego głosu dało się wyczytać lekką niechęć. Blokada psychiczna na ogół bywała przydatna, ale czasami utrudniała życie. Przynajmniej Star wiedział, że musiał mu zdawać relację z takich rozmów czy wiadomości, ale proszenie o to kogoś nowego było dla Rica... Kłopotliwe.
Nie czekając jednak na odpowiedzi i wyjaśnienia, mężczyzna podniósł się z miejsca i odczekał dwie sekundy, aby upewnić się, że ból nie był na tyle okropny, by miał mu przeszkadzać w przemieszczeniu się. Na szczęście nic na to nie wskazywało i mógł ruchem głowy wskazać na drzwi, ku którym zaraz potem się skierował.

Ból głowy utrudniał myślenie oraz kojarzenie faktów, przez co sprawiał, że niektóre sprawy łatwo było przeoczyć... Tak jak na przykład coś, o czym Rictor zorientował się dopiero w chwili, gdy zatrzymał się już przed drzwiami i położył dłoń na klamce, aby je otworzyć. Powinien był wcześniej wyczuć, że ktoś wkroczył do budynku i obecnie znajdował się po drugiej stronie, na ogół starał się zwracać na to uwagę, ale... Nawet w pełni sił nie było to wcale łatwe.
Najważniejsze jednak, że teraz mężczyzna rzucił okiem w kierunku swoich koleżanek po fachu, po czym dokończył jednak przerwanego dzieła, tym samym stając oko w oko z ich gościem, potencjalnym klientem... Który okazał się być trochę młodszy, niż Ric oczekiwał. Niestety takie szczegóły bazowanie na energii życiowej potrafiło mocno przekłamać. Z drugiej strony - mogli przecież pracować dla każdego, jak długo na tym zarabiali, więc wiek zleceniodawcy nie miał tak naprawdę większego znaczenia...
Mimo to, Latynos tak czy siak przyjrzał się chłopakowi bardzo uważnie, przenikliwie, być może aż do tego stopnia, by wyprowadzić go tym trochę z równowagi... Nieumyślnie, bo nie to było jego zamiarem. Interesowało go tylko wyłapanie wszystkich istotnych szczegółów i wyciągnięcie z nich wniosków. No więc tak... Jakiś obiekt w dłoniach przybysza, sztywna postawa, spięte mięśnie, kropelki potu na skórze... Najprościej byłoby zrzucić to wszystko na fakt, że gość miał po prostu jakiś poważny, stresujący go problem i liczył na to, że X-Factor go dla niego rozwiążą. Rictor nie mógł się jednak powstrzymać przed dopowiedzeniem sobie czarniejszych scenariuszy. W końcu działali jawnie jako mutanci w czasie, gdy ich rasa nie była wcale mile widziana; równie dobrze ktoś mógł próbować ich w coś wkręcić, dla żartu albo nawet w poważne niebezpieczeństwo. To również tłumaczyłoby zdenerwowanie jegomościa.
Z tego wszystkiego Ric dopiero po kilku sekundach zorientował się, że ich domniemany klient najwyraźniej nie zamierzał przemówić jako pierwszy, nawet po to, aby się przywitać. W porządku, Latynos nie wymagał tak naprawdę najwyższej kultury w kontaktach towarzyskich czy biznesowych... Ale i tak żałował, że na miejscu nie było Madroxa, który przejąłby pałeczkę. Zdawał sobie sprawę z tego, że potrafił być zbyt... Bezpośredni, podczas gdy jego szef i przyjaciel łatwiej dogadywał się ze zleceniodawcami - i z ludźmi oraz innymi istotami w ogóle.
- W czym możemy pomóc? - spytał mimo wszystko, odstępując na krok do tyłu i po części na bok, a do tego wciąż nie zdejmując dłoni z klamki, by w razie czego móc zaraz zamknąć drzwi za klientem... O ile ten zdecyduje się w ogóle skorzystać z tego niemego zaproszenia i wejść do wnętrza biura. Rictor z kolei nie spuszczał go przez ten czas z oka.

Kiedy tylko Rahne przemówiła, Rictor oderwał na chwilę czujne spojrzenie od ich gościa i najprawdopodobniej klienta, aby krótko rzucić na nią okiem. Nie martwił się widmem pecha, bo nie dość, że nie wierzył w takie przesądy, to jeszcze i tak miał go już aż nadto, więc gorzej być chyba nie mogło... A tym bardziej nie przejął się zwróceniem uwagi samym w sobie. Skupił się za to na świadomości, że kobieta najwyraźniej nie odbierała ze strony przybysza niczego alarmującego, a jej wyostrzone zmysły zdecydowanie działały lepiej od jego wyczulenia na istoty żywe. Przynajmniej mówiły jej pewnie coś konkretnego, a nie jedynie informowały o czyjejś obecności...
Latynos nawet nie czekał na kolejne słowa rudowłosej czy też po prostu na dalszy rozwój wydarzeń, tylko od razu odchylił na bok wolną rękę w uniwersalnym, zapraszającym do środka geście. Nie odezwał się, ale liczył na to, że chłopak i tak go zrozumie, szczególnie po wypowiedzi Rahne... Choć osobiście Ric uważał, że jego wcześniejsze ustąpienie z drogi tak czy siak stanowiło już wystarczającą sugestię.
Wspomnienie Stara wystarczyło, aby mężczyzna ujrzał dla siebie łatwą drogę ucieczki, nawet jeżeli jedynie tymczasowej. Lorna i Rahne powinny poradzić sobie z obsługą klienta lepiej od niego, a w razie czego po prostu przekażą mu potem wszystkie istotne informacje. On z kolei będzie miał przez ten czas chwilę, aby zapanować nad fundowanymi mu przez Ziemię atrakcjami... I przy okazji sprowadzi na dół Stara. Same plusy.
- Zajmę się tym - oznajmił, znów przenosząc spojrzenie pomiędzy Rahne i Lorną, a następnie zerkając jeszcze na nieznajomego. Jeżeli ten do tej pory zdążył wkroczyć do środka, Rictor po prostu wyszedł na korytarz i zamknął za sobą drzwi do biura. W przeciwnym wypadku wyminął się z chłopakiem niemalże w samym przejściu, bo naprawdę nie miał ochoty czekać na to, aż ten zdecyduje się w końcu ruszyć z miejsca. Przy tej drugiej opcji drzwi zostawiłby otwarte, aby gość mógł sam się nimi zająć.
Latynos skierował się od razu ku schodom i w górę, przyspieszonym krokiem, bo mimo wszystko nie chciał kazać reszcie zbyt długo na siebie - oraz na Stara - czekać. Dotarcie do sypialni, wyjaśnienie przyjacielowi sytuacji oraz powrót do biura i tak powinny dać mu kilka minut na dojście do siebie.

Nie wrzucam z/t, bo post Stara ma nas od razu sprowadzić z powrotem do biura. Z moimi odpisami czekam na niego, więc w razie czego mogę być przez ten czas pomijany.

Informacje uzyskane od Stara były... W gruncie rzeczy lepsze, niż Rictor się spodziewał. Wyglądało na to, że gdyby się na to zdecydowali i włożyli trochę wysiłku w uzyskanie tych niemożliwych do zastąpienia części, to mogliby na własną rękę utworzyć więcej bransoletek... Choć może powinni zastąpić je innymi błyskotkami czy w ogóle przedmiotami? Identyczne ozdoby, nawet tak proste i niepozorne z wyglądu, mogły się w końcu stać rozpoznawalne, a tego powinni się starać za wszelką cenę uniknąć.
Te kilka minut rozmowy wystarczyło, aby ból głowy zelżał, choć w dalszym ciągu pulsował ostrzegawczo. Teraz jednak Latynos był już w stanie go ignorować i w pełni skupiać się na swoim otoczeniu. Kogoś innego pewnie by to dekoncentrowało. On miał już z tym spore doświadczenie. Z drugiej strony nie można było powiedzieć, że ból ten w żaden sposób nie przekładał się na jego zachowanie... Bo z pewnością czynił go łatwiejszym do zirytowania.
Po ponownym zejściu na dół Ric puścił Stara przodem do biura, a gdy tylko wkroczył do środka za nim, zamknął za sobą drzwi i zatrzymał się w ich pobliżu, krzyżując ręce na klatce piersiowej. Z tego miejsca mógł wygodnie obserwować wszystkich i wszystko w pomieszczeniu. Miał wrażenie, że od momentu jego oddalenia się sytuacja nie uległa praktycznie żadnej zmianie... Skoro ich gość zareagował dopiero na przedstawienie się Shatterstara.
Rictor słuchał uważnie słów chłopaka, nie spuszczając go ani na chwilę z oka i dzięki temu śledząc nawet najdrobniejsze zmiany zachodzące w mimice jego twarzy. Całkiem nieźle radził sobie z czytaniem ludzi... Głównie dlatego, że zazwyczaj spodziewał się po nich najgorszego, a potem okazywało się, że słusznie.
Początek opowieści młodzieńca brzmiał jak standardowe zlecenie - bo w końcu biura detektywistyczne często zajmowały się szukaniem osób, które zniknęły same z siebie lub z czyjąś pomocą. Oczywiście nie wykluczało to jakiejś pułapki czy innej próby ich wykorzystania czy wkręcenia, ale powiedzmy, że brzmiało sensownie. Nawiązanie kontaktu po kilku latach - już trochę mniej.
Spojrzenie mężczyzny przeniosło się na moment na pendrive w rękach ich klienta, a następnie Latynos rozplótł ramiona i podszedł trochę bliżej, aby móc wraz z pozostałymi zobaczyć zawartość urządzenia. Przez cały ten czas milczał, nie rozpraszał się, a w trakcie oglądania nagrania odruchowo schował dłonie w kieszeniach. Pozwalał reszcie obsługiwać laptopa i plik, w to również się nie wtrącał... Całą uwagę poświęcił temu zlepkowi różnych filmów.
Ric dość szybko zorientował się, że sam obraz najwyraźniej nie miał w tym wszystkim większego znaczenia. Po krótkiej chwili mężczyzna po prostu zamknął oczy, skupiając się tylko i wyłącznie na dźwięku, nie chcąc sugerować się towarzyszącymi mu widokami... Z którymi zamierzał na wszelki wypadek zapoznać się później. Całość wydawała mu się strasznie... Skomplikowana. Wręcz niepotrzebnie. Rozumiał dyskrecję, chęć zachowania tajemnicy, ale parę rzeczy i tak mu bardzo nie pasowało.
Przede wszystkim: po co nadawca miałby sprawiać sobie tyle trudu, żeby skleić wiadomość z różnych nagrań? I tak nie było ciężko ją rozszyfrować, a skoro powinna to zrobić - najpewniej - jego żona czy syn, to równie dobrze to samo mogła uczynić każda inna osoba, która by ją przechwyciła... Bez sensu. Albo zaginiony nie był zbyt rozgarnięty i tego nie przemyślał, albo... Ktoś się pod niego podszywał? Ewentualnie w nagraniach ukrył coś jeszcze, ale ustalenie tego będzie wymagało trochę czasu i roboty.
Rictor nie mógł się też oprzeć wrażeniu, że zarówno nadawca nagrania, jak i ich klient podchodzili do sprawy niezwykle materialistycznie. Nawet z tymi "wybacz mi" i "kocham cię", wiadomość tak czy siak wydawała się bezuczuciowa. Przepraszam, ale już nie żyję, więc mniejsza o to, a teraz znajdźcie pieniądze. Chęć zadbania o rodzinę to jedno, ale takie nastawienie mogło tłumaczyć zachowanie syna... Lub wzbudzać podejrzenia. O ile ta śmierć odnosiła się w ogóle do zaginionego... Ale w końcu nie przywołał nikogo innego, więc najpewniej tak.
Póki co Latynos zatrzymał jeszcze te przemyślenia dla siebie i znów przeniósł wzrok na klienta, podczas gdy Rahne go przepytywała. Interesowały go nie tylko słowne odpowiedzi, ale i jego mniej lub bardziej świadome reakcje... A poza tym sam chciał go zagadnąć o jeszcze parę kwestii.
- Ojciec zaginął kilka lat temu, czyli kiedy dokładnie? Kim był, czym się zajmował, jak zachowywał się przed zniknięciem? Miał wrogów, podejrzanych znajomych? Jest cokolwiek innego, co powinniśmy o nim wiedzieć? Albo o okolicznościach jego zaginięcia? Wyszedł z domu i nie wrócił czy wyglądało to inaczej? Kto widział go jako ostatni? Zdarzało mu się już wcześniej przepadać? - wyliczył, a nie było to nawet wszystko, o co miał ochotę zapytać chłopaka. Ograniczył się do spraw, które zdawały mu się na początek najważniejsze, pomijając rozpoznanie głosu, o którym wspomniała już Wolfsbane. Poza tym czekał również na usłyszenie ewentualnych pomysłów samego klienta.

Rictor słuchał uważnie opowieści klienta, teraz przez większość czasu nie spuszczając go już z oczu. Dłonie wysunął w końcu z kieszeni, zamiast tego krzyżując ramiona na klatce piersiowej, a głowę przechylił trochę na bok, wyraźnie analizując otrzymywane informacje. Wyraz jego twarzy również świadczył o zastanowieniu, o intensywnym myśleniu, podczas gdy mężczyzna nie tylko starał się wszystko zapamiętać, wyłowić najistotniejsze fakty, ale i wyłapać wszelkie szczegóły, które mogłyby mu nie pasować do całości. Brwi miał ściągnięte, czoło lekko zmarszczone, usta pozostawały w prostej linii - neutralnej, poważnej, ale nie wskazującej jednak na niezadowolenie.
Wyjaśnienie dlaczego chłopak przyszedł właśnie do nich mutant odnotował sobie na później. Trochę ciekawiło go kto dokładnie ich polecił, ale prawdopodobnie nie miało to większego związku ze sprawą, więc zamierzał poruszyć ten temat na samym końcu... O ile w ogóle. Wspomnienie kaczki wywołało w nim za to ledwo zauważalną reakcję, a mianowicie mężczyzna jakby szybciej, gwałtowniej wypuścił powietrze przez nos. W innych okolicznościach - w innym czasie - być może parsknąłby śmiechem... Wiedział o kogo chodziło. Nie dziwiło go, że na ten widok klient się wycofał.
Sama historia rodziny, a nawet zaginięcia ojca brzmiała dość... Typowo. Żołnierze na misjach musieli robić różne rzeczy. Wielu wracało odmienionych. Część z nich w depresji albo gorzej... Opis pasował. Mimo to Rica zastanawiało o czym właściwie zaginiony nie mógł powiedzieć rodzinie - i dlaczego. Zabroniono mu czy sam nie był w stanie o tym rozmawiać? Jedno i drugie miałoby sens. I prawdę mówiąc ta kwestia mogła być całkiem niezłym motywem.
Latynos wpatrywał się w klienta aż do chwili, gdy Rahne wspomniała o łapaniu tropu, wtedy zaś przeniósł wzrok właśnie na nią. Szczerze wątpił, aby po tych kilku latach udało jej się natknąć na ten zapach gdzieś na zewnątrz, na trasie, którą mężczyzna miał przemierzyć do sklepu czy w ogóle w pobliżu miejsca zamieszkania jego rodziny... Ale być może woń przyda się do czegoś innego.
- W porządku, jedź. Przydałyby się też jakieś namiary na tego jego znajomego z wojska. Może opowie nam coś ciekawego - w tym momencie Rictor spojrzał wymownie na klienta, oczekując, że ten zareaguje z własnej inicjatywy i albo poda im te dane albo przynajmniej z góry poinformuje, że ich nie posiada. Mutant obstawiał tę ostatnią opcję, ale może chociaż chłopak będzie miał pomysł jak się tego szybko dowiedzieć. Byłoby miło, gdyby jego matka to pamiętała... Oszczędziłaby im szperania i przyspieszyła śledztwo.
- Przy okazji, kto właściwie nas polecił? - spytał jeszcze. Zastanawiało go dlaczego jakaś agencja miałaby odmówić zarobkowi, nawet tak niepewnemu, jak w tym przypadku. Jeżeli chodziło po prostu o kwestię finansową, to w porządku, ale Ric nie lubił być w nic wrabiany... A nie ufał ludziom na tyle, aby wierzyć, że ktoś z dobroci serca wskazał chłopakowi "lepszą opcję".