Biuro

Rictor kiwnął krótko głową na te słowa. Każda pomoc by się wtedy przydała, niezależnie od posiadanych mocy lub nawet od ich braku. Oczywiście, że mutacja pozwalająca na kontrolowanie maszyn byłaby w takiej sytuacji idealna, przynajmniej zakładając, że roboty nie posiadały przed tym jakichś zabezpieczeń, ale to przecież nie wszystko. Ktoś będący po prostu w stanie zachować zimną krew i pokierować tłumem również miałby ręce pełne roboty.
- Moje też aż tak wiele nie pomogły - przyznał. To nie tak, że nisko się oceniał, bo oczywiście, że jego udział coś zmienił i byłby głupi, gdyby tego nie zauważał. Gdzieś tam po mieście chodziły - albo, co bardziej prawdopodobne, odpoczywały w swoich domach czy mieszkaniach - osoby, którym uratował życie. Nie umniejszał temu. Mimo wszystko jednak w większości przypadków nie mógł sobie pozwolić na swobodne korzystanie ze swoich zdolności, pomijając może wypiętrzenie skał wokół jednego z parków, czym zbudował zgromadzonym w nim ludziom naturalną barierę przed atakami. Poza tym musiał uważać, jak zawsze na terenie zabudowanym. Już same wibracje przydały się bardziej, ale i z nimi konieczne było pilnowanie, aby nie eksplodować robota zbyt blisko jakiejś osoby.
Nie dane im jednak było kontynuować tego tematu, gdyż przerwał im dźwięk pukania, a następnie drzwi do pomieszczenia otworzyły się i do środka wkroczył David - którego Rictor od razu zmierzył długim spojrzeniem, na jego powitanie odpowiadając tylko kiwnięciem głowy. Jeden z kącików jego ust uniósł się nieznacznie, z nikłym humorem, gdy Rahne rzuciła tekstem o wilku, później jednak bez wtrącania się pozwolił im załatwić sprawę kabla do telefonu. Swojego i tak tutaj nie posiadał. Na górze, w sypialni, owszem. Ba, tam miał ich całkiem sporo, zresztą nie tylko takich, które pasowały do jego własnej komórki... Ale przecież nie nosił ich na co dzień ze sobą.
Mężczyzna akurat zdążył oprzeć się wygodniej o swoje krzesło, ręce układając na jego podłokietnikach, gdy dyskusja wróciła na bardziej oficjalne tory. Albo raczej biznesowe. Jego wzrok ponownie przesunął się ku Rahne i wysłuchał jej słów z uwagą, z grubsza zgadzając się w duchu ze wszystkim tym, co powiedziała. Och, zdecydowanie musieli uważać, szczególnie jeżeli grzebali w czymś, w co zamieszana była jakaś agencja... A najpewniej tak było.
- Związanego z tą sprawą? Niewiele. Ale Pietro Maximoff z jakiegoś powodu chce się u nas zatrudnić, bez opuszczania Avengers, więc możemy spróbować coś załatwić przez niego. Choć pewnie nie będzie tym zachwycony. Próbowałem zorientować się, czy słyszał coś w tym temacie, ale przerwały nam te roboty. Przy okazji, w trakcie walk spotkałem też Langa i Romanoff. Z tą ostatnią raczej nie będziemy swoimi fanami - wspomniał. Pomoc od Avengers mogłaby sporo zmienić, bo w razie czego mieliby większe szanse na wyciągnięcie tych wydarzeń na światło dzienne. Wielkich bohaterów ciężej było uciszyć. No i współpracowali przecież z S.H.I.E.L.D. Inna sprawa, że Latynos nie miał ochoty za bardzo się z nimi spoufalać... A gdy o tym pomyślał, przypomniał sobie o jeszcze jednej kwestii i jego czoło lekko się zmarszczyło.
- Poza tym najwyraźniej dostałem prywatny numer Johnny'ego Storma - przynajmniej zakładał, że jego, tak właśnie wnioskował z ich dyskusji, choć równie dobrze otrzymany przez niego kontakt mógł należeć ogółem bezpośrednio do Fantastic Four. Zresztą, wszystko jedno, jak długo nie będą się musieli przebijać przez pośredników. Najważniejsze zaś, że zagadnięcie obu tych drużyn mogło przynieść podobne efekty.

Rictor zdawał sobie sprawę z tego, że - kiedy mówił - był obserwowany. Nie znajdowałby w tym niczego dziwnego, gdyby nie ten drobny szczegół, że David spojrzał na niego właśnie w momencie, kiedy wspomniał o numerze Torcha... Ale z drugiej strony nie mógł powiedzieć, że się tego nie spodziewał albo tego nie rozumiał. Przeciwnie, prawdę mówiąc spodziewał się nawet jakiegoś komentarza, na który zapewne przewróciłby oczami - więc bardziej zdziwił go właśnie brak wymierzonych ku niemu na głos uwag. Nie to, żeby narzekał. Zwyczajnie nie był do tego przyzwyczajony... Ale i tak odpowiedział na spojrzenie mężczyzny własnym, jak gdyby pytającym, a wyprowadzonym spod wymownie uniesionej brwi - po czym, widząc jego uśmiech, odchylił głowę lekko na bok.
David szybko stracił nim jednak zainteresowanie i skupił się na komputerze, w związku z czym Ric również nie widział potrzeby drążenia tematu, nawet jeżeli tak czy siak nie czynił tego słownie. Ustalenie kolejnych kroków w prowadzonej przez nich sprawie faktycznie było istotniejsze od ewentualnego... Z braku lepszego słowa, przekomarzania się. O ile znajdowali się już w ogóle na tym etapie znajomości, czego Latynos nie był wcale taki pewien. W końcu jak do tej pory nie mieli jeszcze ze sobą aż tak dużo do czynienia, więc nie zdziwiłoby go to, gdyby najnowszy współpracownik nie czuł się komfortowo z angażowaniem go - czy pozostałych - w potyczki słowne.
Z drugiej strony Rictor tak czy siak nie miał czasu, by się teraz nad tym zastanawiać, bo jego uwaga szybko przeniosła się z powrotem ku Rahne, a wraz z nią także jego wzrok. Również i tym razem właściwie wypowiedziała jego myśli w tym temacie; zapewne głównie dlatego, że wszystko to zdawało się być po prostu logiczne i w miarę możliwości obiektywne. W związku z tym mężczyzna kiwnął krótko głową, nim odchylił ją do tyłu tak, by oparła się wygodniej o jego fotel. Przez to spoglądał teraz na towarzyszkę spod częściowo opuszczonych powiek.
- Popieram. I tak jak mówisz, technicznie rzecz biorąc odpowiadamy przed synem, więc to z nim powinniśmy się pewnie skontaktować jako pierwszym. Niech zadecyduje czy matka ma być przy spotkaniu, czy będzie wolał sam jej przekazać to, co uzna za stosowne... I w sposób, jaki uzna za stosowne - ta wersja wydarzeń pasowała Ricowi jeszcze z jednego powodu. Gdyby wyjaśnianie sytuacji jakimś cudem spadło na niego, a istniała taka opcja, to wolałby porozmawiać z tym chłopakiem, a nie z wdową. Choć oczywiście planował spróbować jakoś się z tego wykręcić i wziąć na siebie niemalże dowolne inne zadanie. To nie powinno być aż tak trudne, bo nawet jeżeli David go na tyle nie znał, to przynajmniej Rahne zdawała sobie sprawę z tego, jak wyglądały jego zdolności interpersonalne. A to tutaj wymagało delikatności.
- Wcześniej mówiliście coś o dokumentacji medycznej. Mogę ją skopiować i podrzucić tę zapasową wersję do Instytutu, niech McCoy na nią zerknie - zasugerował, bo akurat tym można się było zająć w międzyczasie. Co prawda szybciej i wygodniej byłoby przesłać dane elektronicznie, ale Latynos aż za dobrze wiedział jak coś takiego się mogło skończyć, więc wolał dostarczyć te informacje osobiście. Tak na wszelki wypadek, gdyby ktoś zdążył się już zainteresować ich śledztwem i nie był z niego zadowolony. A wyprawa do szkoły i z powrotem nie powinna potrwać zbyt długo... Przy sprzyjających wiatrach po trzech godzinach mógłby już być z powrotem w biurze, rzecz jasna zakładając, że na miejscu nikt by go z jakiegoś powodu nie wstrzymał - a mimo wszystko szczerze wątpił, by miało się tak stać.

Rictor kiwnął krótko głową na argumentację Davida odnośnie tego, dlaczego on sam wolał nie odbywać rozmowy ze zleceniodawcą. Nie mógł jej podważyć, a choć przyszło mu do głowy, że może powinien jednak zapewnić mężczyznę o tym, iż jego zdanie liczyło się tak samo, jak każdego innego z pracowników agencji... To prawdę mówiąc odnosił wrażenie, że on i tak zdawał sobie z tego sprawę, więc raczej nie było takiej potrzeby. Jeżeli się mylił, to naprawią to przy następnej okazji.
Z drugiej strony to oznaczało, że mieli pod ręką jedną osobę mniej skłonną do pogadania z klientem i Ric wciąż mógł zostać w to wrobiony - nad czym rozmyślał słuchając krótkiej rozmowy telefonicznej Rahne. Z oczywistych powodów mu to nie pasowało. Co prawda w razie czego nie zamierzał się upierać i szukać wymówki za wszelką cenę, bo ktoś tak czy siak musiał odbyć tę dyskusję - przecież starali się być profesjonalistami, a to czegoś od nich wymagało - lecz ta wizja nie poprawiała mu nastroju. Trudno. Nikt nie mówił, że praca detektywa będzie zawsze łatwa i przyjemna. W ostateczności jakoś sobie z tym poradzi i postara się nie zafundować nikomu traumy.
Choć mężczyzna słuchał informacji podawanych mu przez Davida i je również podsumował kiwnięciem głowy, to jego spojrzenie skupiło się na moment na komórce, którą Rahne położyła na biurku... A raczej przez krótką chwilę przeskakiwało pomiędzy telefonem i jej twarzą, nim wreszcie na dobre utkwiło w urządzeniu. Przez parę sekund rozważał zapytanie czy coś się stało, ale ostatecznie uznał, że lepiej było nie robić tego w środku oficjalnych ustaleń. Nie wspominając o tym, że oczywiście, iż coś się stało - całkiem sporo - więc równie dobrze mogło chodzić o dowolny z wielu problemów, o których i tak już wiedział. Albo o wszystkie. Każde z nich miało teraz dużo na głowie.
Wstrzymanie się szybko okazało się być zresztą dobrym posunięciem - gdyż zaraz potem Rahne sama zaczęła już temat, który mógł przed chwilą zaprzątać jej myśli. Wystarczyło samo wspomnienie Moiry, aby Latynos zaczął się domyślać w czym rzecz... I każde kolejne słowo tylko potwierdzało jego przypuszczenia. W porządku, to rozumiał, a nawet popierał ten pomysł - i to nie tylko ze względu na korzyści, jakie taka konsultacja mogła im przynieść. Samej Rahne wyjazd też powinien dobrze zrobić.
- Jestem za. Przyniosę zaraz dwa peny, zgramy na nie zdjęcia, tak będzie bezpieczniej je przewozić, niż trzymając je w chmurze czy przesyłając mailem. Wiemy kiedy spodziewać się klienta? Czyli czy mam jechać do szkoły teraz czy poczekać na jego wizytę? - spytał, już z grubsza pogodzony z tym, że najpewniej będzie się musiał poświęcić i albo odbyć spotkanie ze zleceniodawcą sam albo przynajmniej przy nim komuś towarzyszyć. O ile nie będzie przy tym jego matki, to nie powinno być zresztą tak źle. W końcu Ric martwił się głównie tym, że nieumyślnie zraniłby ją bardziej, niż było to konieczne przy przekazywaniu informacji, które zebrali.
Właściwie... Kiedy tak o tym myślał, Rictor był prawie pewien, że jakieś pendrive'y powinny znajdować się również w biurze. Jego głowa obróciła się powoli, a spojrzenie powędrowało po otoczeniu, aż natrafiło na czarną szafkę przy jednej ze ścian. Tak, najprędzej tam, choć z drugiej strony wcale by go to nie zdziwiło, gdyby zostały gdzieś przeniesione. Nie tracąc czasu, mężczyzna podniósł się ze swojego miejsca i podszedł do mebla, przy którym następnie przyklęknął na jedno kolano. Od razu zabrał się za otwieranie po kolei jego drzwiczek i zaglądanie do środka. Miał szczęście, bo garść rozrzuconych nośników zauważył już przy drugim podejściu - więc zabrał tyle, ile potrzebował, zamknął szafkę i wrócił na fotel, pendrive'y układając na blacie biurka.

Rictor jedynie westchnął ciężko, a następnie kiwnął głową na informację, że najwyraźniej bez problemu mógł zająć się zarówno zawiezieniem materiałów do Instytutu, jak i rozmową z klientem. Nie krył swojego niezadowolenia, ale i z nim nie przesadzał... Bo raz, że nie miałoby to żadnego sensu, dwa, swoje najbardziej dramatyczne lata zostawił już - chyba - daleko za sobą i trzy, nie było to aż tak... Istotne. Po prostu kolejne rzeczy do zrobienia. Może i takie spotkania nie stanowiły jego ulubionej części tej pracy, ale pogodził się z losem i na pewno nie zamierzał teraz zaczynać protestować. Choć wciąż irytowała go myśl, że najwyraźniej - z jakiegoś niezrozumiałego dla niego powodu - Madrox nie mógł oddelegować do tego zadania jednego ze swoich bardziej empatycznych duplikatów. Och, jak ułatwiłoby im to wszystkim życia.
Nieważne. Dyskusja Rahne i Davida - na temat jego wycieczki po resztę jego dobytku - tak czy siak poddawała Ricowi pewien pomysł i mężczyzna znowu zaczynał mieć nadzieję, że może jednak uda mu się przynajmniej nie zostać z przykrym obowiązkiem samemu. Oczywiście mógłby spróbować wrobić w pomaganie kogoś innego, ale wybór był... Taki sobie, delikatnie mówiąc. Choć praktycznie zawsze chciał mieć przy sobie Stara, to jednocześnie doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że posiadał on jeszcze mniej subtelności, delikatności i wyczucia od niego... Więc to skończyłoby się pewnie źle. Lorna czy Longshot byliby już lepsi, choć nieogarnięcie tego ostatniego też mogłoby spowodować jakieś problemy... Latynos już wolał zatrzymać przy sobie Bonda. No i wiedział jak go przekupić. Albo chociaż spróbować.
W trakcie tych rozważań Rictor w milczeniu obserwował poczynania Rahne i słuchał jej słów, które najpierw podsumował ponownym skinieniem głowy, po czym aż się lekko uśmiechnął, choć tylko jedną stroną ust. On na pewno nie zamierzał przeglądać jej rzeczy. I wątpił, aby znalazł się w ich szeregach jakiś masochista, który podjąłby się tego bez istotnego powodu - bo z jej węchem na pewno by się potem zorientowała, jak by ten ktoś nie próbował zatrzeć za sobą śladów... Ale jasne, mógł przekazać tę informację dalej. Mógł nawet być tak miły, aby zostawić tę informację na ich wspólnym mailu - do wglądu dla każdego członka X-Factor.
- Powodzenia. Pozdrów od nas Moirę - odparł w ramach pożegnania. Co prawda istniała spora szansa na to, że na wycieczkę do Instytutu poświęci dwie, góra trzy godziny, a potem wróci do biura i zdąży się jeszcze z Rahne zobaczyć, ale... W ich zawodzie nigdy nie było takiej pewności. Nie zdziwiłby się, gdyby po drodze dał się w coś wciągnąć i do "domu" dotarł dopiero za parę dni. Nie byłby to przecież pierwszy raz...
Skoro jednak ta kwestia została już tymczasowo zamknięta, mężczyzna ponownie podniósł się ze swojego fotela i tym razem przeniósł się na ten za biurkiem, nim przysunął do siebie po blacie drugi pendrive. Szybko i sprawnie powtórzył wcześniejsze działania przyjaciółki, podpinając urządzenie, zrzucając na nie pliki, a następnie je odłączając. Kolejny punkt programu z głowy, uznał, przy okazji zamykając także komputer. W najbliższym czasie raczej nie będzie nikomu potrzebny.
- Oferta. Jedź ze mną do szkoły, a może złapiemy tam teleportera, który przerzuci cię do Atlanty. Będzie szybciej niż konwencjonalnymi metodami i w najlepszym układzie załatwisz wszystko jeszcze dziś - zasugerował, rzucając okiem na Davida i w tym samym momencie chowając pendrive do jednej z kieszeni swojej skórzanej kurtki. To była pierwsza część jego planu. Koniec końców Hijack musiał fizycznie przebywać w biurze, żeby w ogóle być w stanie pomóc mu z tą jutrzejszą rozmową.

Na ogół Rica ciężko było rozbawić - przynajmniej na tyle, aby to po sobie otwarcie okazał. Najlepiej radził sobie na tym polu Star, ale z drugiej strony Star w ogóle był mistrzem w obchodzeniu się z Rictorem... I ciekawe co to o nim mówiło, że najwięcej zrozumienia spotykało go ze strony dosłownie kosmity. Nieważne. Grunt, że pomimo tego w tym momencie na ustach Latynosa wykwitł uśmiech, unoszący jedną stronę jego ust bardziej niż drugą i mężczyzna na moment oparł złożone razem przedramiona na blacie biurka przed sobą, z konieczności nieco się przy tym pochylając.
- Nie martw się. Jeżeli do tego dojdzie, odstraszę go moim urokiem osobistym - zapewnił, pozwalając aż sobie przy tym mrugnąć do Davida. Kto by pomyślał, że to właśnie solidarność w niechęci do Cyclopsa tak poprawiłaby mu nastrój... Ale ważne, że zadziałała. Co prawda Ric nie uważał Summersa za swojego osobistego wroga, ani nic z tych rzeczy, ale to nie oznaczało, że go lubił. Należał do tej części X-Men, z którą Rictor nie potrafił się dogadywać... A nie zamierzał przecież udawać, że było inaczej. Za bardzo się szanował i za mało mu zależało na pozytywnych relacjach z otoczeniem, żeby miał się tym przejmować i dostosowywać swoje zachowanie do upodobań irytujących osób.
Więc tak, mężczyzna był przekonany, że potrafiłby całkiem łatwo przepędzić Cyclopsa. Nie planował go szukać, ani umyślnie go prowokować, ale... Chyba nikt nigdy nie nazwałby Rica miłym - może poza Starem, który jednak widział sprawy trochę inaczej i ze względu na swoją uprzywilejowaną pozycję posiadał dostęp do większej ilości danych. Tak czy siak, Latynos zazwyczaj mówił co myślał, bywał drażliwy i ani trochę nie obchodziło go to, że święty Summers stał wysoko w hierarchii Instytutu. Choć... Podobno jakiś czas temu to ostatnie się akurat zmieniło. Istniała spora szansa na to, że z tego względu nie zastaną go w ogóle na miejscu. I alleluja, tym lepiej dla każdego zainteresowanego.
- To co, jedziemy? - spytał jeszcze, lecz nawet nie czekał na odpowiedź, tylko wstał już z fotela i przeciągnął się powoli, zanim ruszył w stronę drzwi. Po drodze zerknął na Davida, ale prawdę mówiąc oczekiwał, iż mężczyzna tak czy siak za nim podąży. Albo obok niego, wszystko jedno. Ric kluczyki do jeepa miał przy sobie, więc nie musieli już robić żadnych przystanków - tylko mogli skierować się prosto do samochodu... A przy sprzyjających wiatrach do Instytutu powinni dotrzeć w ciągu godziny. Zazwyczaj się udawało, chociaż sporo zależało również od pory dnia oraz korków na drogach.
Co prawda przez myśl Rictorowi przeszło jeszcze, że może powinni dać komuś ze szkoły znać, że wybierali się z wizytą, ale to byłoby tak naprawdę bardziej problematyczne od wpadnięcia bez zapowiedzi. W końcu nigdy nie dało się z góry stwierdzić kto przebywał właśnie w Instytucie, a kto wybył na jakąś misję lub zwyczajnie na urlop... A pisanie czy wydzwanianie w ciemno do kolejnych osób nie miało chyba większego sensu. Ktoś będzie na miejscu - i tego kogoś dopadną. Przy odrobinie szczęścia Beast przyjmie od nich pendrive'a bezpośrednio, ale jeżeli nie, to na pewno ktoś mu go dla nich przekaże... I przynajmniej tę kwestię będą mieć z głowy.

Z/t dla obu.