Lyndon B. Johnson Space Center (NASA)

Podróż była... Lekko mówiąc, niecodziennym wydarzeniem dla jasnowłosej dziewczyny. Nim się spostrzegła, opuściła tereny Nowego Jorku i znalazła się... Gdzie? Gdy rozejrzała się, uświadomiła sobie, że nic nie wyglądało dla niej znajomo. Czyżby Houston, o którym wspomniała tajemnicza anomalia? Postanowiła założyć, że tak właśnie było, a nie nagle jakieś inne miejsce. Dotknęła lekko czoła, po czym westchnęła cicho, na podsumowanie tej całej sytuacji. Trochę kręciło jej się w głowie od niespodziewanej wędrówki, ale na szczęście to ustępowało.
Świeże powietrze... Tak bardzo odmienne od tego w mieście, przez co czuła się kompletnie nieprzyzwyczajona. Pokręciła lekko głową, starając się nie myśleć nad tym za długo. Było to było, po co wnikać dalej? Chociaż mogła się dobrze zastanawiać czy podjęła najlepszą decyzję... Skutkiem było, że wylądowała w nieznanym sobie miejscu wraz z nieznajomym mężczyzną i "Jaszczurem". Oczywiście, obowiązkowo sobie założyła, że wcale nie będą pozytywnie nastawieni wobec niej samej.
Zerknęła w stronę "Smoka" w chwili, gdy usłyszała jego pytanie i delikatnie wzruszyła ramionami. Mogłoby się wydawać, że wszystko traktowała z obojętnością czy też niechęcią... Jak i w tym przypadku. Mimo tego, wcale tak nie było. Nie chciała jedynie zdradzać po sobie własnego podejścia.
- Trochę tak - mruknęła w odpowiedzi. Albo to, albo pozostać tam, mając na głowie zapewne policję czy tamtego osobnika. Nie wiedziała, że mogłoby nastąpić coś jeszcze innego, ale póki co, zdecydowała się tutaj pojawić... I tyle. Tylko nie wiem, jaki będzie tego skutek.
Jej spojrzenie na chwilkę zmieniło się na zaniepokojone, widząc, jak umoczył pazur w własnej krwi i go oblizał. Mimo to, nie odezwała się na ten temat, będąc prawie pewną, że mogłoby jej się dostać za takie wtrącenie się. Już za dużo i tak zrobiła... Kto pierwszy palnie jej kazanie przez to?
Póki co, skoro był spokój, wyjęła z swojej torby przenośny laptop i usiadła na ziemi, kładąc go sobie na kolana. Miała zamiar sprawdzić czy będzie dało się go uruchomić, a jeśli nie... Cóż, wiele i tak teraz nie zdziała.

Sposób podróżowania obcych był dość ciekawy, przy tym mógł przyprawić o mdłości niewprawionego w tę metody podróżnika. Mutant, choć na skutek swoich zdolności jest nieco bardziej odporny na tego typu niedogodzenia, poczuł się odrobinę jak na karuzeli, kiedy to już dotarli do Houston. No właśnie, mężczyzna dokładnie tego nie przemyślał. Jak już pokonają zło, które zagraża owej mieścinie, ktoś będzie go musiał przecież podrzucić z powrotem do Nowego Jorku. Z pewnością zagai jeszcze w tej sprawie do Ancalagona. Anomalia musiała pomylić koordynaty, wyrzucając hecną zgraje gdzieś w lesie. Nie można tak zwyczajnie obiecać komuś rozwałki, a potem zostawić na pastwę drzew i kwiatków. Co ten obrzydliwy zębacz miał teraz zrobić, łączyć się z naturą? Zdaje się, że jaszczur miał właśnie taki plan, sadzając swój gadzi odwłok na trawie, podziwiając otoczenie. Jakby co najmniej było co podziwiać. Brak neonów, telebimów, w myśleniu nie przeszkadzają klaksony, gadanina ludzi. Właściwie to ta cisza bardziej dokuczała Frankowi w układaniu myśli. Widząc odpoczywającego krokodyla uznał, że chyba faktycznie przyszedł czas na krótką przerwę, choć miejsce nieszczególnie się do tego nadawało, przynajmniej w jego mniemaniu. Rozejrzał się, spoglądając po twarzach kompanów i bez większego namysłu zdecydował, że czas wrócić do tej przyjemniejszej formy. Stanął trochę z boku, traktując proces przemiany w tego przystojniejszego jako bardziej prywatną rzecz. Towarzyszyły temu krótkie, cichsze warknięcia i nieprzyjemne odgłosy pomniejszania się wszystkich kości. Po wszystkim wrócił na swoje wcześniejsze miejsce oglądając rozerwaną koszulkę i odczuwając brak skórzanej kurtki. W domu czeka na niego cała szafa takich, jednak w tej chwili jest mu tam trochę nie po drodze. Czas leciał, nic się natomiast nie działo i nie zapowiadało się na żadną burze. Że niby nudzenie się w lesie ma stanowić formę relaksu? Murphy bardziej się tutaj męczył, niż kiedy rzucał w potwora autami na Times Square. Być może było to kolejne wyolbrzymienie, ale jest przecież tyle innych sposobów na wypoczynek. Nowojorczyk poddawszy się w końcu usiadł na trawie, opierając się rękami o ugięte nogi.
- Totalnie. - Odpowiedział na pytanie Ancalagona, choć tak naprawdę chyba nigdy nic w życiu nie przemyślał. Ot, pojawiła się okazja by wyruszyć w magiczną podróż, tak więc skorzystał. Póki co ciężko doszukiwać się w tym głębszego sensu, a na pewno on się do tego nie przymierzał.
- Może - zaczął nieco niechętnym tonem obserwując zachowanie łuskowatego - idź z tym do lekarza zamiast to rozdrapywać. Albo zabandażuj chociaż, nie wiem. - Rzucił wzrokiem w stronę torby należącej do Akiry - Pewnie znajdzie się tam jakaś apteczka. Albo karetka.

Uniosła wzrok, gdy usłyszała słowa mężczyzny.
- Przykro mi, zapomniałam wziąć dzisiaj karetki - odparła mu. - Ale będę pamiętać następnym razem - jakby jeszcze jakiś był. Dziewczyna nie specjalnie uważała, że kiedykolwiek by zobaczyła któregoś z nich. Dlaczego miałaby? Po prostu wróciłaby do swojej szarej rzeczywistości.
Gdy usłyszała słowa wypowiadane przez Gada, na chwilę zerknęła w jego stronę. Wampir? Niespecjalnie rozumiała, o co z tym chodziło, chociaż nie brzmiało to jak dobrze. Jednakże wydawało się jej, że to po prostu tajemnica pomiędzy tą dwójką, więc postanowiła się nią nie interesować, póki nie dotyczyło to jej. Oczywiście, perspektywa tego, że ktoś może zostać ofiarą dla niego jakoś nie wyglądała za pięknie, ale wtrącanie się w nie swoje sprawy często skutkuje sporą "przykrością".
Nie trzeba było poświęcić dużo czasu, by stwierdzić, że sprzęt odmawia współpracy. Z tego powodu dziewczyna lekko się skrzywiła. Mogłam się tego spodziewać. W domu sprawdzę czy dysk z danymi będzie jeszcze działać... - pomyślała. Strata sprzętu i tak była dotkliwa, nie wiedziała, kiedy będzie miała możliwość zdobycia kolejnego, ale postanowiła się o to bardziej pomartwić, gdy już wróciłaby do domu. Jak na razie schowała laptop z powrotem do torby, znów patrząc w stronę Smoka. Obserwował ją? Teraz nie mogła tego potwierdzić, skoro jej uwagę zajęło coś innego.
Podniosła się, otrzepując się z ziemi i przewiesiła torbę przez ramię. W tej samej chwili... Zaczęło się. Akira oderwała się od tego nic nie znaczącego zajęcia, by skupić swój wzrok na niebie. Fakt, że nagle zmieniła się pogoda, był wystarczający, by skupić uwagę i zacząć się niepokoić. Cokolwiek by się nie działo, zebrane, ciemne chmury mało kiedy zwiastowały coś dobrego. Dziewczyna również pamiętała, że był powód, dla którego właśnie tutaj skończyła. Można było spokojnie założyć, że właśnie o to chodziło, więc nie skupiała się teraz na tym, co działo się w okolicy, obserwując nadchodzące wydarzenie.
Zadrżała... Jednakże ciężko powiedzieć, czy na widok statku, czy też na spadek temperatury. Raczej na oba, zważywszy na to, że obiekt był stanowczo za duży. Tak uznała Akira. Dalej było jej dane obserwować, co zaczęło się "pojawiać" wraz z upływem czasu. Zamarła, obserwując to jedynie, jak również słysząc, będąc niezdolna do jakiegokolwiek poruszenia się. Po prostu patrzyła na to wszystko... Pochłaniało to całą jej uwagę, a w umyśle narastały jedynie negatywne myśli... Nie da rady. Nie da się nic zrobić. To koniec... Ciężko było się nastawić na pozytywne myślenie w tej chwili, zwłaszcza dla kogoś z takim charakterem, jak Akira. I chyba trochę zbladła przez to wszystko.
Mimo to, słowa wypowiedziane przez "Krokodyla" sprawiły, że oderwała swój wzrok od tej sceny. Nie mogą nas zobaczyć...? - powtórzyła w myślach. Nie reagowała jeszcze tak, jak właściwie powinna, przez co nie dotarło do niej na początku, że reakcja Gada... Cóż, można było się nad nią zastanowić. Przecież dziewczyna nie była wtajemniczona w wiele spraw, jeśli chodzi o ten temat...
Obserwowała to, co się działo, nadal nie mogąc się otrząsnąć. Dlatego też nawet nie krzyknęła, czy nie rzuciła się do ucieczki, gdy nagle pojawili się Oni, chcąc ich zabić... Może nawet to byłby dla niej koniec? Nie. Jednak nie. Czerwonołuski zareagować, a ona jedynie mogła patrzyć i podziwiać jego umiejętności. Czerwień... Końcowym efektem było rozpadnięcie się tamtych i wyleczenie sojusznika. Nieprzyjemny widok działania tej mocy, chociaż była bardzo efektywna.
Świetnie. Właściwie, to znów sobie uświadomiła, że nie miała pojęcia o którymkolwiek z nich. Dla niej to były obce osoby, a ona... Przyłączyła się do pomocy? Skrzywiła się w myślach, ale jednocześnie zrobiła coś, by w miarę otrząsnąć się. Mocno się uszczypnęła w rękę, tak, by ból przywrócił jej przytomność. Nie ma co się rozwodzić nad tym. Najważniejsze jest to, by nie dać się zabić.
Wzięła głębszy wdech. Musimy... Tak?
- Raczej tak... - mruknęła w odpowiedzi, znów zerkając w stronę statku. Ciężko było go nie zauważyć. - Zlikwidować, co...? - Inaczej planeta zostanie stracona? Cholera, brzmi to, jakby losy świata były na naszych barkach. Niespecjalnie mnie to zachwyca, za duża odpowiedzialność. I nadal nie potrafię zrozumieć, dlaczego ja tutaj właściwie jestem.
Nie wiedziała czy podjęła dobrą decyzję, by być tutaj razem z nimi... W końcu wiele przemawiało za tym, że to był bardzo zły pomysł. I nikt normalny by się w to nie pchał, gdy jego wiedza jest naprawdę niska na ten temat...! Tak uważała jasnowłosa. Mimo to, zamiast zacząć, tak jak zwykle marudzić (i przy okazji wkurzyć pozostałą dwójkę), pokiwała lekko głową.
- Łatwo powiedzieć - skomentowała to jedynie i rozejrzała się, nieco mrużąc oczy. Jeśli dostrzegłaby kogokolwiek z "wrogów", zamierzała teraz wykorzystać moc wiatru, wykonując drobny gest prawą ręką. Uniosłaby dwa palce, wskazujący i środkowy, pozostałe zginając i "przecięła" nimi powietrze. W tej samej chwili, tamci zostaliby zaatakowani "cięciem wiatru", które można by porównać do ataku mieczem. Chyba tak. Przynajmniej tak jej się wydawało, skoro nie miała jak to porównać zbytnio. Jeśli jednak nikogo nie zobaczyłaby, nie doszłoby do żadnego z tych działań.
No i oczywiście, skoro już się zdecydowała, zamierzała się udać w stronę budynków... Sama? Z kimś? Zobaczy się. Bądź co bądź, chciała wykorzystać dźwięk i powietrze, by była niesłyszalna i jej zapach nie był wyczuwalny... Po czym, ostrożnie, poszłaby tam, oczywiście nie mając kompletnego pojęcia, dlaczego się zdecydowała, by trafić tutaj. Pomartwię się o to później - zadecydowała w myślach, odpędzając jednocześnie je, by przestały jej przeszkadzać.

Już dawno zrezygnowała z gnieżdżenia się w Europie i nie do końca legalnie, a już na pewno nic nie płacąc pultnęła się samolotem do Houston. Tamtejszy instytut neurologiczny górował w międzynarodowych rankingach tego typu instytucji, dodatkowo akurat w tym semestrze serię wykładów miała tam prowadzić sama Louann Brizendine, a przegapienie takiej okazji byłoby głupotą. Od kogo można się lepiej nauczyć funkcjonowania ludzkiego umysłu, jak nie od przedstawicielki tego gatunku, dodatkowo szczególnie zainteresowanej tym tematem?
Na wiosnę, w połowie semestru już w pełni żyła studenckim trybem, nie spała, nie jadła chłonęła wszystko co była w stanie zrozumieć kłębiąc się gdzieś w rogu sali wykładowej, a po nocach snuła się za grupkami młodzieży analizując ich zachowanie. Z ciekawości uczęszczała również na inne zajęcia, wciąż jednak trzymając się na uboczu, zazwyczaj niezauważana, nadal obawiając się odezwać i samemu rozpocząć interakcję z obiektem swojego zafascynowania - człowiekiem. Dziś siedziała absorbując informacje przekazywane przez wykładowczynię oraz znudzenie rzeszy studentów przychodzących tu bardziej z przymusu niż własnej woli, jednak nawet cała sala nygusów nie była w stanie stłumić jej nieograniczonej, aż buchającej ciekawości. Żacy nawet nie zdawali sobie sprawy dzięki czemu ten wiosenny semestr nie był nawet w najmniejszym stopniu tak stresujący jak poprzednie i dzięki komu pełne kolokwiów dni nie obfitowały w strach i wrzody żołądka.
Pod koniec wywodu zalała ją fala niepokoju. Początkowo zignorowała ją uznając, że w sąsiedniej sali mogło zwyczajnie paść jakieś trudne pytanie, musiało ono być jednak niesamowicie podchwytliwe, bo po chwili aż od nadmiaru tego uczucia zmniejszyła jej się objętość, a gdy do całej reszty dołączył strach uznała, że coś jednak nie jest w porządku. Jej uwagę przykuły zbierające się za oknem chmury, ale czy zwykła burza mogła być aż tak niepokojąca? Przeniknęła przez ścianę, a już na zewnątrz ukazał jej się widok nie z tej ziemi, i to dosłownie. Widząc dym, wybuchy oraz ludzką panikę miała wrażenie deja vu, tym razem jednak nie była to walka ziemian przeciwko sobie. Inwazja! - pomyślała przybierając humanoidalną formę i spływając do poziomu gruntu. Ilość ludzkich emocji była przytłaczająca. Co z tego, że panika w jej okolicy zamierała, skoro ona sama była gotowa uciekać w popłochu? Taka reakcja wydawała się być nawet logiczna, gdyby nie sympatia do społeczeństwa, które do obrony wyznaczało niestety pojedyncze jednostki, a nim te się tutaj pojawią... no z Downtown na pewno nic nie zostanie - stwierdziła na widok uderzającego w centrum miasta promienia z ogromnego statku-matki. Szybko oceniła swoje możliwości w walce przeciwko czemuś tak potężnemu i z ruszenia ku ogromnemu okrętowi natychmiast zrezygnowała. Nawet jeśli są tam uwięzione setki rannych ludzi, to ona mogłaby co najwyżej wybrać kilku, zaabsorbować ich obrażenia i samemu paść z wycieńczenia, a spanikowane otoczenie zagłuszało jej racjonalne myśli. Prześledziła lot jednostek zrzucających kapsuły desantowe przyglądając się, czy przypadkiem któryś z obiektów nie ląduje w miarę blisko.
JSC! Z południowego kampusu koledżu San Jacinto to tylko krótka podróż czterdziestką piątką, ciekawe tylko, co dzieje się na głównej wylotówce z atakowanego miasta. To było dobre miejsce, tam mogła pomóc. Przywrócenie uciekającym w popłochu kierowcom chociaż kapki zdrowego rozsądku i być może jakaś regulacja tego nieszczęsnego ruchu usprawniłyby ewakuację i byłyby znacznie bardziej efektywną formą pomocy niźli próby pojedynczego wyciągania ludzi uwięzionych w walących się i atakowanych przez obcych budynkach. Z jej siłą fizyczną Susan mogłaby się ograniczyć jedynie do przenoszenia pojedynczych cegieł, lub przedszkolaków, tym niech się zajmą siły zbrojne USA, jak już dotrą do Houston, a na razie niech ci cywile, którzy są w stanie ratować siebie na pewno się uratują.
Podjęła decyzję i nie zważając na jakiekolwiek fizyczne przeszkody ruszyła najprostszą drogą w kierunku stanowej czterdziestki piątki wyciągając po drodze z każdego napotkanego człowieka jego rozpacz i panikę. To nic dobrego, ale przynajmniej nie będzie się musiała martwić energią, jeszcze zostanie jej na zapas.

Przepływała przez miasto zbaczając czasem z kursu, by zahaczyć zasięgiem zmierzające w przeciwnym do niej kierunku służby porządkowe. Niby jak się oddalą od Susan, to zdenerwowanie, strach i rozpacz, które powoli również dotykały kosmitkę znów zaczną przejmować panowanie nad ich umysłem, ale przynajmniej przez chwilę ci ludzie będą od nich wolni i pełni jedynie przekonania, że robią dobrze, a sama Su miała coraz więcej siły i coraz bardziej obawiała się tego, co działo się wokół.
Niedobrze - posumowała coraz silniejsze przytłoczenie niechcianymi i obcymi emocjami, do których dołączyła się jakaś dziwaczna, sięgająca aż tutaj energia. Czyżby z Johnson Space Center? Kierunek się niby zgadzał, tylko siła była niepokojąca. Przecież to całe 15 mil zasięgu! Ba, skoro tam zmierzała, to nawet aż 15 mil. Niby w jaki sposób taki obłoczek miał tam doczłapać w mniej niż dwie godziny?
Odpowiedź: stopem. Tyle luda wybywało z Houston, że aż niemożliwym było nie złapanie jakiejś podwózki. Susan wychynęła na środek trasy stanowej i po doczekaniu się jakiegoś Hummera, Toyoty, Lincolna, czy innego porządnego samochodu na amerykański rynek, ze sporą i całkiem przytulną paką zmaterializowała się uczepiając pojazdu, a po piętnastu minutach powinna była być już w okolicy rozgardiaszu wokół centrum lotów kosmicznych. Spanikowana, przerażona i poddająca się zapożyczonym emocjom, ale dotarła i siłą woli ostatecznie oderwała się od mknącego ku bezpieczeństwu samochodu. Tu sytuacja wcale nie była lepsza niż w mieście, ale już z odległości było widać, że ktoś walczył oraz że ten ktoś chyba nie do końca był człowiekiem. Zdematerializowała się przyjmując postać mglistej zawiesiny i unikając uzbrojonych w broń palną agresorów popłynęła w stronę tego dziwacznego źródła energii, jeśli wciąż je czuła. To mógł być jeden ogromny jaszczur, drugi ogromny jaszczur, któreś z mniejszych jaszczurów, lub cokolwiek innego, ciężko określić, miała jednak głęboką nadzieję, że to co czuje pochodzi od jakiegoś człowieka, a byłoby nadzwyczaj interesujące. Nie czas jednak na prowadzenie jakichś durnych badań, czy obserwacji, a na... Susan już sama nie wiedziała na co. Poczucie beznadziejności, które emitowali tracący nadzieję ludzie chwilami dominowało jej tradycyjny realizm. Co ona mogła zrobić? Przecież ani nie latała Apachem, ani nie cięła wiatrem, ani nie przyjmowała pocisków na klatę. Po co tu przylazła? Pooglądać?
Nie! Potrząsnęła głową odsuwając na dalszy plan te myśli, które nie powinny się nawet pojawić. Była widzialna, ale nietykalna. Z takimi kwalifikacjami na stanowisko przynęty powinno się ją przyjąć tak samo szybko i poza rekrutacją, jak ośmiornicę bez CV do roli antagonisty w japońskim filmie dla dorosłych. Rozejrzała się w poszukiwaniu jakichś zagrożonych, ludzkich żyć, które chwilową materializacją, krzykiem i być może rzuceniem kamieniem w pułk najeźdźców mogła uratować. Taka sztuczka zadziała zapewne raz i tylko na jedną grupę jaszczurowatych, ale tyle wystarczy, by utrzymać kogoś na tym świecie. Z resztą nie było czasu na rozrysowywanie planów, drobne, chwilowe pomysły musiały wystarczyć.

Jasnowłosa delikatnie uniosła brwi, słysząc słowa Jaszczura. Przywyknie? Niespecjalnie zrozumiała, do czego właściwie odnosiły się te słowa. Nie potrafiła po prostu odpowiednio dopasować. Dla niej... O ile oczywiście przeżyje, przyszłość miała wyglądać tak, że powróciłaby do swojego poprzedniego życia. Po co mieszać się w jakiekolwiek inne walki? Utrapienie. Jeszcze skończyłoby się na tym, że miałaby kogoś poznać i zaprzyjaźnić się! Brrr...
Skupmy się jednak na tym, co teraz miało miejsce. Delikatnie skrzywiła się, widząc, że jej pierwszy atak na intruzów skończył się tym, że zadał im jedynie rany... I na dodatek nie wszystkim. Może brakowało jej chęci zabijania?
- Dziękuję... - bąknęła w odpowiedzi, trochę zaskoczona niespodziewanym komplementem. Przynajmniej tak to odebrała. No i też, przydałoby się pozbyć pozostałych wrogów, prawda?
Mimo to, nie zdążyła zareagować, albowiem mogła patrzeć, jak Smok dosłownie kopiuje to, co zrobiła przed chwilą... Z o wiele lepszym efektem, niż ona. Mogła jedynie otworzyć usta i patrzeć, jak wrogowie zostali idealnie przecięci, jedynie krzywiąc się przez nastały huk. Super, nie? Bardzo. I na dodatek ten uśmiech. Droczył się z nią? Aż prychnęła, zdradzając tym samym rozbawieniem.
- Nieźle - tak skomentowała jego działanie. Jeśli spodziewał się czegoś więcej po niej, musiał się trochę przeliczyć, nie zamierzała być zbytnio wylewna, chociaż przynajmniej mniej wredna niż na początku. Jakieś plusy.
- Taaak... - włożyć w to więcej serca? - Postaram się. Powodzenia...
I tak mniej więcej skończyła się owa rozmowa. Co dalej? Cóż, Akira poleciała gdzieś dalej, by móc zdziałać tyle, ile w jej mocy z wykorzystaniem jej umiejętności. Nawet się nie zastanawiała, dlaczego Smok mógł zrobić dokładnie to samo co ona, wykorzystując jej "magię". Przyjdzie i na to czas później.
Wraz ze zbliżającymi się ku niej budynkami, mogła ujrzeć osoby, które również były zamieszane w tą całą sprawę. Skrzywiła się delikatnie, zarazem sobie uświadamiając, jak bardzo beznadziejna była owa sytuacja, a zarazem zdawała sobie sprawę, że musiała tutaj działać, bez chwili wahania. Czy uda jej się ocalić tych ludzi, którzy chcieli jedynie uciekać z tego miejsca? Jak również i tych, którzy pomimo beznadziejności sytuacji, starali się walczyć? Eh...
Dziewczyna postanowiła się zająć szybko tymi, którzy nie byli jeszcze przygotowani do walki - jaszczurami, które posiadały broń zasięgową. Nie była pewna, czy umiałaby powtórzyć ruch, którzy ujrzała poprzednio, jak również i ciut jej się spieszyło... Dlatego też, będąc nadal z dala od nich, ale widząc już ich, wykonała ten sam gest co wcześniej. Tym razem ostrze powietrza miało przeciąć ich szyje. Obstawiała, że jak każdej istoty, przecięcie spowoduje szybką śmierć, a celowała w nich wszystkich jednocześnie. Jeśli to nie zadziałałoby, zamierzała podejść bliżej i wykorzystać drugą z mocy - za pomocą fal dźwiękowych sprawić, że wysokie natężenie dźwięku ich by zabiło.
Bądź co bądź, to wszystko miało się potoczyć szybko, przynajmniej tak chciała. Kolejny gest - wyciągnięta trochę lewa dłoń - miała sprawić, by ruchy szarżujących były utrudnione przez opór powietrza. Gdyby załatwiła już pierwszą kwestię, zamierzała się pozbyć tych z ostrzami, podbiegając już bliżej nich, by mieć lepszą możliwość wykorzystania mocy. Co dalej? A to, że zamierzała ich zaatakować cięciami powietrza, najpierw podrzucając ich do góry, by nie biegli w stronę ludzi.

Udało się...? Chyba. O ile jej wzrok nie mylił, to wychodziło na to, że jej próba się powiodła. Oczywiście, sama nie była pewna dokładnie, czy wybrane ruchy będą odpowiednie, ale mimo to, postanowiła zaryzykować i je wykonać, by w ten sposób walczyć... Mimo wszystko, jaszczury to nie ludzie, więc nie mogła mieć dokładniej pewności, czy akurat to zadziała. Na szczęście tak. Ba, nawet uważała, że musiało jej sprzyjać szczęście, skoro pozbyła się przeciwników (z pomocą oczywiście) i jeszcze przeżyła to. W chwili, gdy tego jednego nie zdołała, już zaczął ogarniać ją strach, że może nie zdążyć, ale... Jednak uratowana! Przez policjanta.
- Dziękuję - mruknęła. I co dalej? Ciężko powiedzieć. Chociaż nie musiała się przejmować spowolnionymi stworami, bo i tutaj pojawiła się pomoc. Dzięki temu już nie musiała używać spowolnienia, więc przez to niepotrzebnie nie marnowała energii. Mam szczęście, że we mnie nie trafił. Akira zamierzała iść dalej, by pomagać, ale...
Nagle pojawił się nad nią wielki cień, co dotarło do niej dopiero po chwili. Jej źrenice rozszerzyły się gwałtownie, a ona zaczęła się odwracać w stronę przybyłego przeciwnika, by móc zareagować jakoś. Miała wtedy wrażenie, jakby czas spowolnił, a jej ruchy były wyjątkowo ślamazarne. Cholera. Nie zdążę - pomyślała jedynie, odczuwając, jak strach powoli przejmował nad nią kontrolę. Wydawało się jej wręcz, że to już koniec, a ona odczuje na sobie atak... O ile by go przeżyła.
W chwili, gdy już odwróciła się, by ujrzeć pancernika, przed jej oczami mignęła czerwona smuga, jaką był teraz Smok, a później, co do niej dotarło to fakt, że oboje upadli. Jej serce biło o wiele szybciej, a jej oddech przyspieszył. Przez chwilkę nie reagowała w ogóle, przeżywając pewnego rodzaju szok. Cholera. Muszę się ogarnąć. Akira, rusz się. Rusz... W końcu udało się jej opanować na tyle, by zmusić własne ciało do reakcji i powrotu.
Nie wiedziała ile właściwie to czasu trwało, lecz miała okazję, by widzieć walkę tej dwójki, jak również ujrzeć, pancernika, przed którym została właśnie ocalona. Wzdrygnęła nieco, nawet nie próbując sobie wyobrazić, co by z nią było, gdyby dostała. Wstała z miejsca, cofając się o dwa kroki.
A tak, w końcu wracało jej logiczne myślenie i czas reakcji. Możliwe, że naprawdę niewiele czasu upłynęło od tamtej chwili, skoro miała okazję zobaczyć, że jej "wybawca" znajdował się w niebezpieczeństwie. Nie widział tego? Widział? Nie wiedziała.
- Uważaj! Ogon! - krzyknęła, chcąc go ostrzec. Również starała się użyć mocy, by przynajmniej zdołać spowolnić ruch ogona. Jeśli by miała więcej szczęścia, to siłą wiatru próbowałaby zatrzymać go lub też, po prostu przygwoździć. Próbowałaby również wykorzystać dźwięk, aby rozproszyć uwagę przeciwnika za pomocą dźwięku wysokiego natężenia - oczywiście, słyszalnego jedynie dla niego samego, bo dla pozostałych musiała "wyciszyć" to, by im nie zaszkodzić. Jeśli jednakże to nie zadziałałoby, zamierzała wykorzystać powietrzne cięcia, z całej siły atakując ogon. Może udałoby się go odciąć?
- Cholera... - mruknęła międzyczasie.

Wraz z kulami przeszły ją zawirowania w całej objętości, coś jak ludzkie dreszcze. Strasznie nie lubiła tego uczucia, wręcz nienawidziła tak bliskiego kontaktu z gęstą materią. Nie z zaskoczenia. Jeszcze gdy sama decydowała się przez coś przeniknąć mogła to kontrolować i przewidzieć utratę energii, ale nawet rzucanie przez nią piłką było porównywalne do łaskotek znienacka. Kiedy samemu się dotykasz jest w porzadku, ale jak już ktoś zacznie cię smyrać przestaje być przyjemnie. Mimo wszystko była zadowolona z efektu jaki udało jej się osiągnąć i ze swojego powodzenia w byciu wabiącą najeźdźców błystką.
Nagle, spośród tego całego napływu emocjonalnej energii przytłumionej wybijającym się czymś płynącym od generatora oraz dziwaczną mocą emitowaną przez czerwonego stwora odciął się nagły i wręcz paraliżujący strach. Smaczne - pomyślała kosmitka, a przynajmniej jedynie tak dało się przetłumaczyć jej myśl na ludzki. Natychmiast ruszyła w kierunku źródła tej paniki i skupiła na konsumpcji emocji tak silnej, że nawet jej groził paraliż, pomimo braku mięśni. Dziewczyna, wyróżniająca się spośród dziesiątek biegających wokół cywili i policjantów była właśnie atakowana przez olbrzymiego stwora, a Susan nie mogła zrobić nic, z resztą jak zwykle, poza stopniowym i jak najszybszym odbieraniem jej możliwości odczuwania przerażenia. Mimo to rzuciła się ku Akirze, jakby mogła co najmniej zepchnąć jaszczura z toru jego skoku, ktoś jednak ją uprzedził. Ciężko było jej się odnaleźć w sytuacji i wciąż nie do końca orientowała się, którzy nieludzie są tymi "dobrymi" nieludźmi, jednak czerwony z pewnością znajdował się po stronie Ziemian.
- W porządku? - zapytała podpływając i materializując się na tyle, by kobieta była w stanie zarówno usłyszeć jej głos, jak i wyczuć dotyk na ramieniu. Miała zamiar z bliska wchłonąć wszystko, co kłębiło się w białowłosej i jak najszybciej pomóc jej w odzyskaniu zdrowych zmysłów. To nie czas i miejsce na szok oraz stanie w bezruchu. W ciągu zaledwie kilku chwili Susan zaczęła się bać pancerniaka, jakby to dokładnie ją, a nie kogoś innego próbował zaatakować i przy okazji był w stanie zrobić jej krzywdę. W ciągu dzisiejszego dnia zebrała już tyle energii, że mogłaby biegać zmaterializowana chyba przez okrągły miesiąc, a jednocześnie tyle dziwacznych, obcych i jednocześnie już własnych emocji. Chłonęła również sporo bólu ranionych wokół istot, być może nawet ginących pod ostrzałem apaczy najeźdźców, a gdy ujrzała, że będący całkiem niedaleko czerwonołuski także ma szansę w niedługim czasie spotkać się z kostuchą przeszyła ją obawa o jego los, zapewne również należąca do Akiry.
Była blisko, tym razem już jednak zdawała sobie sprawę, że bezmyślne rzucenie się na opancerzonego skończyłoby się co najwyżej przywaleniem w niego jak w ścianę, postanowiła zatem, jeśli zdąży, podlecieć i zatrzymać się na domniemanej trajektorii ciosu ogonem, po czym zmaterializować się. Jej przekłucie nie zabije, z resztą bardziej zaboli ją zranienie Ancalagona niż jej samej, a swoją dosyć miękką, acz fizyczną formą być może będzie w stanie jeśli nie całkiem zasłonić przed, to przynajmniej spowolnić ruch ostrza. W połączeniu ze staraniami Akiry mogłoby wyjść z tego nawet coś pozytywnego i przynajmniej przez chwilę Susan przestałaby być aż tak gwałtownie bombardowana najczystszym rodzajem strachu: obawą przed śmiercią.

Wszystko działo się tak szybko, że gdyby się nie było uważnym, przeoczyłoby się to. Przynajmniej tak wydawało się Akirze aktualnie. Nie była pewna również czy jej ciało poruszało się zgodnie z wolą umysłu, czy też po prostu działała instynktownie i pod wpływem adrenaliny. Bądź co bądź... Była jedynie cywilem, który miał na tyle szczęścia, że władował się w środek inwazji. I pomyśleć, że to wszystko zapoczątkowała po prostu ciekawość! Rzeczywiście ona była pierwszym stopniem do piekła.
Jednakże jakby tego było mało, nagle przed nią zmaterializowała się nieznajoma. Tak znikąd... Albo już tak była w szoku, że miała omany wzrokowe. Nie. Chwila. Ona odezwała się do niej. Jasnowłosa natomiast powoli pokiwała głową.
- T-ta... - wymamrotała w odpowiedzi. Żyła. Nie była ranna. Więc raczej jest okej. Nie licząc całego szaleństwa, do którego normalnie za nic by się nie wpakowała. Tak, jakby było jej za mało wrażeń w dotychczasowym życiu. - Jest w porządku... - nie licząc tego wielkiego pancernika.
Poczuła jej dotyk na swoim ramieniu. Chciała ją w ten sposób uspokoić? Mogła jedynie zgadywać... Ale zarazem "odczuwała" jak strach ją opuszczał, wyzwalając ją ze swoich szpon. Akira nie wiedziała, co to sprawiło i mogła się jedynie domyślać, że to sprawka nieznajomej, ale mimo wszystko posłała jej delikatny uśmiech, co zupełnie nie było w jej stylu. Chwilowy dzień dobroci dla innych.
I raczej można śmiało założyć, że dzięki temu mogła wykorzystać swoje moce, prawda? Nawet jeśli nie sprawiła, że go powstrzymała w cudowny sposób, to przynajmniej udało się spowolnić cios... A to sprawiło, że poczuła się lepiej. Udało się. Przynajmniej tyle mogła zrobić.
Nie zdążyła jednak zareagować dalej, by czynić kolejne "cudowne rzeczy, zupełnie w nie jej stylu". Usłyszała huk, który sprawił, że wzdrygnęła nieco. Nie spodziewała się usłyszeć coś takiego, więc na chwilę zalała ją fala zaskoczenia, trwająca zaledwie sekundę, po czym jasnowłosa rozejrzała się, szukając źródła. Zanim go jednak dostrzegła, jej uwagę przyciągnęły transportery. Zamrugała oczami, patrząc w ich stronę, by jeszcze móc zobaczyć inne pojazdy. Hę? C-co jest? Tak, trochę nie bardzo do niej docierało, że pojawiło się jakieś wsparcie. Pomoc. Cokolwiek, co nie przypominało najeźdźców i miało broń.
Spojrzała na czerwonołuskiego, po czym pokiwała lekko głową.
- Tak... Jeszcze żyję - nie miała ran, była nieco ubrudzona, a na dodatek dochodziło do tego pewnego rodzaju zmęczenie przez używanie zdolności. Dziewczyna również uniosła dłonie i zdjęła na chwilę gumkę z włosów, by po chwili znów ją przywrócić na miejsce. Nie chciała, by zbłąkane kosmyki przeszkadzały jej.
Jej wzrok pokierował się w stronę mężczyzny, w chwili, gdy usłyszała pytanie. Cóż, powiedzieć, nie powiedziała, bo "Smok" wyprzedził. I chwila, on mutantem? Dobra, dobra, przecież nie mogła tego podważać, skoro nie wiedziała, kim on jest naprawdę! Raczej się jej nie przechwalał z tym. Co nie zmienia faktu, że tak w to wierzyła jak w Świętego Mikołaja.
A co do samego pytania... Nie odezwała się, a pytający mógł uznać, że odpowiedź "Jaszczura" była za wszystkich. Cóż, Akira nie wiedziała, że jest mutantem. Szok, nie? Ba, dalej, uważała, że jej moce, to tak naprawdę magia. Nie ma to jak być niedoinformowanym przez swoje całe życie.
No i wychodziło na to, że była chwila odpoczynku, więc ona po prostu siedziała, nie ruszając się nigdzie. Nie miała co teraz zrobić ze sobą, a do domu teraz i tak nie zdołałaby wrócić.

Nie ten cios spodziewała się na siebie przyjąć. Nie żeby miała narzekać, dziurę na wylot regenerowałaby znacznie dłużej niż jakieś draśnięcie, ale gdyby Ancalagon po jej odepchnięciu zdarł sobie chociaż łuskę na lewej ręce dostałby porządny opieprz, z niemieckim akcentem, bo niestety na nic lepszego Susan nie było stać. Nie po to zastawia się kogoś własnym ciałem, by nic nie wskórać. Z resztą na świecie nie ma aż tak bezmyślnych, lub uzależnionych od komiksów o bohaterach osób, które oddawałyby życie za każdą, nawet kompletnie nieznajomą istotę, by nie domyślić się, że za tym gestem stoi coś więcej. A nawet jeśli, to selekcja naturalna dba o to, by samobójcy szybko zniknęli z tego padołu.
Lecąc zdematerializowała się na moment, by wytracić nadmiar pędu i zapobiec zaryciu w ziemię, po czym już spokojnie i kontrolowanie na nią opadła ponownie przyjmując bardziej stałą, humanoidalną postać, bo z ruchu nieludzkich warg ciężko było jej odczytać jakiekolwiek słowa, a czerwony krokodyl wyraźnie próbował nawiązać kontakt.
- Cała? Wciąż kompletna - odparła rozpływając chwilowo kończynę do amorficznej postaci i próbując zebrać rozłączony fragment ciała do kupy lewą ręką, na razie się nie kleiło, ale przy takiej ilości wchłoniętej podczas inwazji energii zasklepienie tego draśnięcia nie powinno zająć więcej niż godzinę. Jej uwagę przykuli teraz dwaj przedstawiciele rodzaju ludzkiego, od których emanowało skrajnie mniej strachu niż od okolicznych cywili, a więc nie tylko wyglądali na doświadczonych. Zza dwójki obrońców pierwszego kontaktu, którą można założyć, że już poznała wysłuchała pytania i odpowiedzi powoli analizując każde, a szczególnie kluczowe słowo: "mutant". No niby z ziemskiego, genetycznego punktu widzenia była czymś w rodzaju Perhaviniańskiego mutanta o stale zmienionym fenotypie i być może nawet zdolności do reprodukcji, ale na Ziemi żyła już wystarczająco długo, by powiązać to słowo z genem X, a emocje posiadających go ludzi "smakowały" zdecydowanie bardziej ludzko niż to, co chłonęła od wielkiego gada. Mimo tych spostrzeżeń nie protestowała. Skoro kłamał, to musiał mieć jakiś powód. Być może to łatwiejsze niż wyjaśnianie całego rodowodu i "bycie mutantem" rozwiązuje na tej planecie większość podejrzanych problemów. Warto zapamiętać.
- Możesz mi pani wyjaśnić, co się dzieje, bo ja tu w sumie przypadkiem jestem - zagaiła łamanym angielskim zwracając się do Akiry. Niby kobieta też nie wyglądała na zorientowaną w temacie, a na pewno nie lepiej niż smokopodobny stwór, ale przynajmniej w stosunku do niej nie czuła żadnej obawy... ciekawe tylko, czy swojej, czy to uczucie należało może do komandosów, lub kogokolwiek innego w otoczeniu.

Nie było...? Akira raczej nie wyglądała na taką, która by zgodziła się z jego słowami. Jej spojrzenie na tą sytuację było najwyraźniej inne niż Czerwonołuskiego. Kompletnie ta cała sprawa nie przypadła jej do gustu i była czymś, w czym za nic nie chciałaby brać udziału. Jak tylko znajdzie chwilkę, to zastanowi się, dlaczego jednak jest tutaj, a nie w domu, zajmując się własnymi sprawami i nie mieszając się w inwazje i tak dalej. Tak, tak, miała ponownie napad złego humoru, w końcu, blondynka nie była za sympatyczną istotą.
Na dodatek pochmurniała mocno, gdy uświadomiła sobie dzięki jego słowom, że mogło być gorzej. Jak bardzo? Pozostawało jedynie zgadywać, bo nie chciała się przekonywać o tym na własnej skórze. Najchętniej to wróciłaby do domu i tyle.
Jej wzrok powędrował na chwilę na nieznajomą. Zamrugała oczami, widząc ją w tym stanie, po czym pokręciła nieco głową, chcąc się otrząsnąć. Nieważne. Co ujrzała i co sobie pomyślała wtedy? To nieistotne na daną chwilę, a gdyby ktoś się jej nawet zapytał o to, pewnie nie umiałaby sensownie odpowiedzieć.
Poprawiła torbę, zastanawiając się ponownie nad kwestią laptopa. Co? Nadal nie była pewna, czy na pewno szlag go trafiło, czy może cokolwiek udałoby się jej odratować. Eh. Denerwujące, że nawet nie mogę tego sprawdzić... Zresztą, co to za sytuacja? W co ja się wpakowałam?
W chwili, gdy usłyszała pytanie, skupiła swoją uwagę na kobiecie, ignorując jak na razie fakt, że wcale tutaj nie byli sami. Nie interesowało ją otoczenie i ci wszyscy mężczyźni, zajmujący się... Czym? Czymś na pewno.
- Etto... - Chwila, chwila, ja nie jestem odpowiednią osobą do przekazywania takich informacji - pomyślała. - Na dodatek to wszystko jest męczące. Westchnęła cicho. Zrozumiała mniej więcej, co chciała od niej dowiedzieć się, ale z drugiej strony, czy posiadała odpowiednią wiedzę? I chwila, jak to przypadkiem?! - Hm... Inwazja. A dokładniej, to znajdujemy się w samym jej środku - i tyle. Nie dodała nic więcej. Sama nie była pewna co do tego wszystkiego.
Wtedy właśnie zauważyła, jak Smok wziął ją za ramię i zaczął gdzieś prowadzić. Świetna okazja, by dobrze zauważyć, że jest bardzo duży i... Bardzo czerwony. Nie, nie o to chodzi teraz.
- Etto... - świetnie, i co miała na to powiedzieć? Jasnowłosej nie chciało się bawić z nieznajomymi. Chciała iść gdzieś, gdzie będzie mogła odpocząć. Wiecie, używanie mocy trochę jednak męczyło. Z drugiej strony zaś, mieć do czynienia z żołnierzami? Mogli chcieć się dowiedzieć, co właściwie tutaj robiła, jak się znalazła, czy może nawet próbować coś złego zrobić? Nie zastanawiała się nad tym, dając się zaciągnąć tam, gdzie chciał Jaszczur.
Świetnie i wzięło go na przedstawianie się? Co tak nagle? Aż to ją skołowało i jej myśli krążyły wokół tematu dotyczącego tego, co dokładnie chciał. Jakaś zachcianka czy może miał w tym określony cel? Nie siedziała mu w głowie, więc nie wiedziała.
- Akira. Akira Kassir - bąknęła na przedstawienie się, starając się próbować nie wymyślać mu jakiś dziwnych nazw, za które jedynie by się jej oberwało. Chwila, nie czas na to! Potem będzie coś myśleć o tym, o ile... Będzie miała w przyszłości taką możliwość.
W końcu, gdy byli oddaleni od żołnierzy, dziewczyna zamierzała się uwolnić z tego nieoczekiwanego uścisku. Najpierw delikatnie, ale jeśli nie uda się lub też on nie ustąpi, będzie bardziej stanowcza.
- Dlaczego? - spytała się go międzyczasie. - Dlaczego miałabym ci pomóc? - i tyle w kwestii dziwienia się, kim jest "Czerwony Smok". Chociaż... Cholera, mam skojarzenia z duchami. Nie podoba mi się to. Dla blondynki wymienione nazwy były obce, dlatego też nie ruszało ją to. Za to perspektywa pomocy... Eh, nie należała do takich osób, które od tak to robiły, nawet jeśli wcześniejsze jej działania mogłyby ją pokazać w nieco innym świetle. Chyba. Po prostu... Za dobra nie była dla osób, które dopiero co poznała, o.
- Tylko się nie denerwuj czy co... - mruknęła jeszcze, unosząc dłoń i pocierając policzek. - Po prostu nie rozumiem, jaki jest powód, dla którego ktoś taki jak ja miałby ci pomóc. Nawet wątpię, bym zdołała - eh, naprawdę, nie bardzo jej też uśmiechało się, by i on się wkurzył. Widziała co potrafił, nawet jeśli to nie były wszystkie jego zdolności, to wystarczyły, by na spokojnie powalić ją.

- Inwazja? - Powtórzyła zastanawiając się z czym kojarzy jej się to ludzkie słowo i dosyć szybko przypominając sobie swoje pierwsze doświadczenia na tej planecie. Niby to coś dzisiaj nie wyglądało jak nalot dywanowy, ale kto powiedział, że wszystkie rasy i kosmiczne nacje muszą mieć taką samą technikę ataku? Przez mgłę pamiętała nawet konflikty z ojczystego układu, ale tam jej rasa zwyczajnie zbijała się w jedną chmurę i pochłaniała przeciwników, z resztą nikt nie był materialny i nie próbował do siebie strzelać, no może poza wysyłaniem promieniowania gamma o określonej częstotliwości we wrogie jednostki, by je trochę osłabić.
Su niby nierzadko rezygnowała z nietykalności na rzecz możliwości interakcji z bardziej stałymi osobnikami, ale nagłych objęć ze strony ogromnej jaszczurki w ogóle się nie spodziewała. A już na pewno nie tak pewnych objęć. Nie mając w swoim drobnym ciałku nawet tyle siły, co Ancalagon w małym palcu nie była w stanie mu się specjalnie przeciwstawić, z resztą nie widziała powodu, więc podreptała grzecznie te pięćdziesiąt metrów ramię w ramię, albo raczej ramię w kość miedniczą.
Stan wojenny? No to chyba nie mam na co wracać na uczelnię - pomyślała biorąc również pod uwagę opcję, iż kampus mógł w tej chwili nie być w całości, a nawet kompletnie zrujnowany. Sporo się działo w samym Houston i nawet z okolic centrum kosmicznego było widać wcześniejsze wybuchy oraz zamieszanie. Odstawiona pod ścianą zdematerializowała prawą dłoń i spróbowała dotknąć nią Czerwonołuskiego na wysokości dolnych żeber po jego lewej stronie, gdyż niedawno prowadzona miała tam stosunkowo blisko. Bez znaczenia, czy kończynie udało się wniknąć w ciało widma, czy może jednak opuszki zatrzymały się na twardej łusce  zabrała rękę, uniosła wzrok na jaszczura i z rozbrajającym, przepraszającym uśmiechem, który wyłapała od nieprzygotowanych studentów mruknęła:
- Tylko sprawdzam panie Egzekutorze - zabrzmiało prawie jak "promotorze" - Jestem Susan i także nie do końca żyję - odparła zaraz po Akirze, niezbyt zrozumiale dla rozmówców, ale prawdziwie. W końcu nie dało się jej zaliczyć do grona istot żywych, nie coś takiego, co wykraczało poza granice zrozumienia większości ludzi jeśli chodzi o inteligentne byty. Może nie zahaczała swoją nienormalnością na tereny widm, ale była całkiem blisko. Poza przedstawieniem się i mnogością imion, które powtarzała na okrągło w myślach, by dobrze je zapamiętać niezbyt dużo zrozumiała z wypowiedzi Ancalagona. Czy to przez barierę językową, czy przez dziwaczność poruszanych tematów, nieistotne, ważne, że prócz mian jaszczura w jej głowie kołatało się jeszcze mnóstwo wątpliwości. Z wypowiedzeniem na głos jednej z nich zwolniła ją właśnie Akira, której kosmitka skwapliwie przytaknęła, po czym sama ruszyła z własną ofensywą pytajników. Jaszczurowi udało się właśnie odeprzeć część inwazji obcych, więc i z tym powinien sobie poradzić.
- Skazane? Urky... Widmem? The Core? Nie mam nic przeciwko, tylko jak? - podobno kto pyta nie błądzi, a także nie ma głupich pytań. Ze swoją wręcz dziecięcą ciekawością i brakiem zahamować Susan mogła się na dłuższą metę wydawać irytująca, ale każdy, kto by usłyszał właśnie Ancalagona stwierdziłby, że pokłapał on paszczą, pomlaskał jęzorem i naprawdę niewiele istotnych faktów wniósł do rozmowy. Susan żyła sobie na Ziemi kołacząc się z miejsca na miejsce i z kontynentu na kontynent całkiem spontanicznie, więc przyczepienie się do kogoś innego i jakiejś nowej sprawy nie było dla niej czymś wartym długich rozważań, ba, uważała nawet, że może się nauczyć sporo nowego, w końcu zaledwie kilkoma zdaniami udało się Czerwonołuskiemu wprowadzić ją w stan głębokiej konsternacji. Była zdecydowanie na tak, no przynajmniej jeśli Ancalagon nie spróbuje w jej towarzystwie zrobić czegoś sprzecznego z jej zasadami moralnymi, ale na razie zachowywał się całkiem w porządku, jak na olbrzymiego, antropomorficznego warana z Komodo.

Nie ma to jak chwila uświadomienia na temat koloru łusek tymczasowego towarzysza. No cóż, ale na coś trzeba było pozwracać uwagę, gdy tak przemieszczali się, a jej uwagę w tym przypadku skupiła się na tym. O czym mogła więc pomyśleć? O tęczowych kucykach może?
- Podziękuję - skomentowała w ten sposób jego słowa. - Dam sobie radę - tęczowe kucyki odkładamy jak na razie na bok. Może potem wróci się do tej kwestii. Bądź co bądź, dziewczyna miała jeszcze na tyle energii by iść o własnych siłach.
Westchnęła cicho, gdy usłyszała jego słowa skierowane do Susan.
- Czyli to ci nie pasuje - podsumowała lekkim wzruszeniem ramionami. Aktualnie postanowiła sobie darować wymyślaniem jak się do niego zwracać, przerzucając się na formę "ty".
Tak przy okazji... Akira zdecydowanie nie była zachwycona, gdy dowiedziała się, że znów przeglądał jej myśli. O ile za pierwszym razem się nie odezwała na ten temat, to gdy po raz kolejny dotarło do niej, że to zrobił, zmarszczyła brwi, patrząc na niego z poirytowaniem. Nie bardzo jej się podobało to, że miał tak swobodny dostęp do jej myśli i na dodatek to wykorzystywał na swoją korzyść. I w dodatku, co miał być to za argument?!
- To wcale nie jest odpowiedź - powiedziała do niego, nawet nie ukrywając, że ją to denerwowało. - Równie dobrze, mogę uznać, że jesteś wróżką, bo "ja tak powiedziałam" - fuknęła w odpowiedzi. I mam to gdzieś, że jedno nie łączy się z drugim! - uzupełniła już w myślach. Nie bała się, po prostu była zdenerwowana na niego i na tą całą sytuację. Chwilowy dzień dobroci u niej aktualnie został zawieszony.
- Ano ne... - zaczęła, unosząc dłoń i pocierając nieco głowę, po czym skrzywiła się mimowolnie. - Mówił ci ktoś, że nie powinno się komuś od tak wchodzić do głowy? To nieuprzejme - jej oczy skupiły się na nim. Tym razem nie musiała zadzierać wysoko głowy, bo ten zdecydował się kucnąć... Cóż, jakimś cudem to i tak trochę ją zirytowało. - Ta... Teraz to zaskoczyłeś mnie tym objaśnieniem - mruknęła jeszcze. - Tak właściwie wątpię, by jakaś organizacja zainteresowała się dzieciakiem i jego laptopem, który jest bezwartościowy, więc to mnie nie przekonuje - to co było dla niej istotne, nie byłoby dla nich. Z takiego założenia wyszła. - Ale niech ci tam będzie. Pomogę ci w tej sprawie. Przynajmniej będę mieć potem spokój.
Westchnęła cicho. Nie wiedziała jak to się wszystko teraz potoczy, ale za to zdawała sobie sprawę, że i tak nie wróci do domu od razu, co sprawiało, że dużego wyboru nie posiadała.
Wysłuchała za to jego kolejnych słów, pomimo tego, że nie powinno ją to za bardzo interesować. Cała ta sprawa była... Dość męcząca.
- Skąd ta pewność? - rzuciła, gdy już skończył. - Skąd masz pewność, że nic nam nie grozi? - powtórzyła. Również uznała, że na swój sposób jest to głupotą, by zaryzykować, jeśli istniała spora szansa, że go zabiją. Jednak nie skomentowała tego na głos, na swój dziwny sposób szanując jego zdanie.

Dotknęła go, a skoro dotknęła, to i pogryzienie było jak najbardziej realne. Oderwała zatem dłoń od jego ciała przyciągając ją do siebie i cofając się o kilka kroków, co zajęło akurat tyle czasu, by uświadomić sobie, iż abstrakcyjna wypowiedź jaszczura była zwyczajnie żartem. (oby) Nawet przedstawiciele rodzaju ludzkiego pochodzący ze środowiska o zunifikowanej kulturze mają częstokroć problemy z wzajemnym zrozumieniem dowcipów, a kosmitce myślącej odrobinę innym schematem oraz mającej braki w języku angielskim przychodziło to ze szczególną trudnością. Na Ziemi wylądowała w kraju, który akurat w tym okresie stawiał spory nacisk na hierarchię wyrażaną również podczas zwracania się do rozmówcy, a więc tytułowanie per pan, lub per pani było jedną z pierwszych zasad społecznych, których nauczyła się przyswajając język tutersów. Owszem, od jakiegoś czasu nie mówiła już tak do dzieci, ani zwierząt, jednak Acnalagona dosyć szybko pozbawiła kategorii zwierzę, przez co po prostu został "panem". Większość ludzi, z którymi Susan miała do tej pory kontakt preferowała raczej ten chłodny dystans i to nie tylko dlatego, że była dla nich nieznajomą osobą, ale raczej nieznajomym bytem, część z nich nieśmiało sugerowała przejście na ty, jednak dziś Perhavinianka pierwszy raz spotkała się z groźbą. Rozśmieszyło ją to nawet. Nie treść, a samo unikatowe spotkanie się z taką sytuacją. Przeszła ją widoczna gołym okiem fala charakterystycznego dla jej gatunku śmiechu, po której, z lekkim opóźnieniem uśmiechnęła się już po ludzku, ustami, uświadamiając sobie, że nikt w otoczeniu nie bardzo jest w stanie odczytać jej naturalną mimikę, no może poza jaszczurami czytającymi w myślach.
- Dziękuję, mnie też się podobało - albo raczej było jednym z pierwszych, żeńskich imion, z jakimi się spotkała i nadała je sobie podczas dodstosowywania się do ludzkiego społeczeństwa. W przeciwieństwie do prób noszenia ubrań, które spadały z niej za każdym razem, gdy się dematerializowała oraz ograniczały możliwości zmiany kształtu przyzwyczaiła się do niego, no i przetrwało aż do teraz.
Wciąż była pogodna pomimo docierających do niej z granic jej zasięgu, osłabionych odczuć komandosów, kiedy uderzyła w nią silna irytacja. Przestała się uśmiechać próbując wybadać, co też takiego mogłoby ją tak nagle zdenerwować w Czerwonołuskim, a nie odnajdując żadnych powodów poza tymi wzbudzającymi zaciekawienie i sympatię doszła do wniosku, że to wcale nie musi być jej uczucie i zerknęła zdziwiona na Akirę. W odróżnieniu do dziewczyny kosmitka była bardzo ukontentowana czytaniem w myślach, z resztą na jej rodzinnej planecie w podobny sposób się porozumiewano, odczytując ruch ciała rozmówcy, który najzwyczajniej w świecie odpowiadał każdej, nawet najmniejszej myśli. Perhavinianie niczego nie ukrywali, a dla kosmitki poczucie, iż ktoś wie wszystko, co chciałaby aktywnie oraz pasywnie przekazać było dosyć przyjemne, naturalne i w pewnym sensie uspokajające. Nie rozumiem, o co jej chodzi, lecz taka forma komunikacji zdecydowanie bardziej mi odpowiada. Wydawanie dźwięków, jest dosyć, hmmm... męczące - świadomie pomyślała dochodząc do wniosku, że Widmo grzebie w głowie nie tylko ludzkiej dziewczynie, która uważała to za zachowanie stanowczo nie na miejscu i była tym aż tak poddenerwowana, że Susan musiała bardzo się starać żeby w niedawnej myśli nie znalazło się ani trochę niechcianej tam oraz z pewnością nie jej własnej ironii.
- Najmocniej przepraszam za nieuprzejmość, ale też w pewnym sensie robię to panience - skomentowała anomalię szybko uciekającego z Akiry nabuzowania i irytacji. W pewnym momencie dziewczyna zorientowałaby się przecież, że jej negatywne emocje są wciągane przez znajdującą się w pobliżu, białą istotę, która była jakby specyficznym odkurzaczem, jednak Susan postanowiła o tym zwyczajnie i grzecznie poinformować - Niestety nie umiem tego przerwać, jest dla mnie jak oddychanie, ale jeśli jest pani bardzo przywiązana do swojego gniewu, to mogę się odsunąć - dodała skłaniając się lekko. Biedna mutantka poddawana praniu mózgu przez dwójkę kosmitów, z których jeden jest o dziwo Ziemianinem.
Nie ukarzą pa... cię chyba za coś, co zostało zrobione wbrew twej woli. Z resztą gdyby nie twoja obecność dziś w Houston kto wie ile set istnień by jeszcze zginęło? Zabijanie za pomoc w walce z wspólnym przeciwnikiem, nawet jeśli walka ta łamie jakieś wewnętrzne prawo, jest nielogiczne - stwierdziła przy okazji przeprosin skierowanych do Akiry. Wygodne to czytanie w myślach, pozwala na taką wielozadaniowość. Wciąż nie bardzo mam pojęcie w jaki sposób mogłabym być przydatna w nawiązywaniu kontaktu z organizacją, o której usłyszałam po raz pierwszy w życiu, a także nie posiadając nieocenionych atutów, jak znajomość ludzkich zwyczajów i niezwracanie uwagi, mimo wszystko...
- Również chętnie się dołączę, szczególnie jeśli dzięki temu będę miała okazję poznać więcej Urkyn'Vareis - mówienie na głos ograniczyła do najważniejszych informacji, które powinna usłyszeć Akira. Może wydawać się to dosyć niemiłe, ale wydawanie dźwięków wymagało aż tyyyle zachodu, że kosmitka z nieukrywaną radością aż nadużywała możliwości przekazywania informacji w alternatywny sposób. Jeśli zaś chodzi o bezpieczeństwo, to jej własne najzwyczajniej w świecie jej nie obchodziło, z resztą wierzyła Ancalogonowi, iż nie odzywając się do żadnego per pan uniknie gryzienia, czy innych nieprzyjemności.
- Z The Core mamy próbować się skontaktować tutaj, czy może istnieje jakieś bardziej odpowiednie miejsce? - zapytała jeszcze na koniec zauważając iż przejmowane przez armię USA Houston i jego okolice były raczej stresogenną lokacją. Być może na innych nie działało to aż tak, jak na Susan, jednak ona sama zdawała się być wciąż lekko poddenerwowana i przestraszona nie będąc wciąż jeszcze w stanie przyswoić wszystkich tych emocji, które przykleiły się do niej w trakcie ostatnich wydarzeń.