HPD headquarters in Downtown Houston

Okres przebywania w obozie wojskowym zaczynał Norberta powoli nużyć. Owszem przyzwyczaił się do różnego traktowania korespondentów wojennych na froncie w obozach wojskowych, ale w obozie pod Houston przez większość czasów było po prostu nudno. Rozmowy z oficjalnym przedstawicielem odbywały się rzadko, a informacje przekazywane podczas nich były gorzej niż skąpe. Gdyby nie widok bariery, oraz tytanicznych okrętów wroga na horyzoncie można by rzec że nie czuło się nawet czyhającego za rogiem niebezpieczeństwa. Większość informacji docierała do nich drogą plotek. Ponoć wojskowi już dawno znaleźli sposób na przedostanie się przez barierę, a nawet udało się zniszczyć jeden z krążowników wroga.
Pewnego dnia wszystko się zmieniło. Do namiotu prasy wszedł jakiś kapral, wywołał Norberta z nazwiska i kazał iść za sobą. Poprowadził go przez obóz w stronę namiotów oficerskich. Zbliżała się już noc i obóz przestawiał się na sztuczne oświetlenie reflektorów i lamp. Nikt nie zwracał na nich szczególnej uwagi. Dopiero gdy skręcili w stronę prywatnych kwater oficerskich i stanęli przed jedną z nich Norberta nagle olśniło. Przed kwaterą widniała tabliczka z imieniem i nazwiskiem Bukowskiego. Poznał go podczas konfliktu w Afganistanie. Nawet się wtedy zaprzyjaźnili, a odlatując Norbert obiecał odnaleźć i jego rodzinę i przekazać im prywatną przesyłkę Bukowskiego. Pomógł też zacząć jego synowi karierę w dziennikarstwie. Nie był to wielki wysiłek, bo młody miał i tak lżejsze pióro niż wielu "wyjadaczy" z branży. No ale to było dawno, wtedy nie był to oficer Bukowski, a i tak jakiś czas temu kontakt mailowy im się urwał. Skoro stacjonował tutaj, to nie trudno było zgadnąć dlaczego.
Szeregowy bez słowa otworzył drzwi i spojrzeniem dał dziennikarzowi do zrozumienia żeby wszedł. Kwatera była skromniejsza niż Norbert zakładał, lecz i tak o niebo wygodniejsza od prycz szeregowców, czy prasy. Z początku Norbert nie poznał swojego przyjaciela w mundurze oficerskim i z dodatkowym zarostem, który przyznał że dodawał mu powagi. Jednak gdy ten wstał i z uśmiechem podał mu dłoń rozpoznał w nim człowieka, którego poznał na bliskim wschodzie. Rozmawiali krótko. Nie mieli zbyt wiele czasu. W prostych żołnierskich słowach Bukowski przedstawił Norbertowi szybko jak wygląda sytuacja w Houston. Stwierdził że może przerzucić jednego człowieka spoza jednostki do miasta, ale musi to się odbyć tego wieczora. Od dawna wiedział że Norbert jest w obozie, ale nie chciał by okazało się że jest inaczej traktowany z powodu znajomości. Teraz miał okazję to nadrobić, ale dziennikarz byłby zdany na siebie. Norbert nie zastanawiał się dwa razy. Nie był pewien czy jego przyjaciel robi to oficjalnie czy nie, ale po prostu wolał nie pytać.
Szybko wrócił do namiotu, spakował najpotrzebniejsze rzeczy i dał się poprowadzić wojskowym. Wyrobiono mu oficjalną przepustkę, przeszukano więcej razy niż to było konieczne, ale nie zabrano mu telefonu, kamery, ani aparatu. W końcu poprowadzono go do wyrwy w barierze, której już sam widok przysparzał na myśl obrazy z filmów sci-fi. Nie będąc pewien czy właściwie powinien, cyknął jej szybko zdjęcie. Po tym wszystkim trzeba będzie ustalić co właściwie powinno znaleźć się w mediach. Norbert nie był wielkim fanem ograniczania wolności w mediach, ale zdradzania sekretów narodowych jeszcze mniejszym. W końcu znalazł się po drugiej stronie wraz z kilkoma innymi ludźmi. Oni jednak nie zwracając na niego uwagi oddalili się w swoją stronę i dziennikarz został zupełnie sam w swojej drodze do miasta.
Gdy zaczął dochodzić do miasta zaczynało powoli świtać. Norbert nic nie spał tej nocy, ale adrenalina zupełnie ignorowała ten fakt. Do tej pory nie spotkał żadnej żywej duszy. Raz coś przestraszyło go ruszając się w krzakach, ale okazało się że to chyba jakieś zwierzę. Latarki używał tylko kiedy to było absolutnie konieczne, jednak uśpione miasto nie generowało typowej dla metropolii łuny światła i gwiazdy bardzo dobrze oświetlały drogę. Gdy już znalazł się w centrum wygrzebał z plecaka typowy dziennikarski kapelusz z rondem i napisem "PRESS" z poprzedniej epoki. Wszyscy jego przyjaciele twierdzili że wyglądał on strasznie kiczowo, ale Norbert twierdził że przynosi mu szczęście.
Obraz miasta nie różnił się wiele od typowych nieszczęść znanych ludzkości. Poprzewracane samochody, wiele zrujnowanych budynków. Może sporadyczne ślady dziwnej broni, niepodobnej do tych znanych ludzkości przypominały mu że nie ma do czynienia z żadnym kataklizmem, ale atakiem obcej cywilizacji. W pół godzinny nazbierał materiału graficznego do kolejnych pięciu artykułów o ataku obcych. Powoli zaczynał żałować że nie wziął ze sobą żadnej broni. Nigdy nie postrzelił żadnego człowieka, nie mówiąc już o zabijaniu, ale w obliczu obcej inwazji nie był pewien co myśleć. Czy zabijanie kosmitów też jest niehumanitarne? HUMANitarne? Cóż, to pewnie zależałoby od tego jak do tematu podchodzą kosmici, ale jakoś wątpił że kapelusz z napisem "prasa" powstrzyma ich przed atakiem.
W końcu znalazł się pod budynkiem komendy głównej policji Houston. Wyglądał na nietknięty, a po bliższych oględzinach okazało się że jest zamknięty. Wewnątrz nie było śladów żywej duszy, ale nie widać też było śladów włamania i szabrów. Bez chwili namysłu Norbert wyjął swój zestaw wytrychów i zaczął grzebać przy zamku. Być może w środku znajdzie jakieś materiały o tym co tu się właściwie działo. Szansa na jakieś pisemne raporty jest raczej mała, chyba że pracowali to najwięksi służbiści świata. Może jednak nagrały się jakieś rozmowy telefoniczne przerażonych mieszkańców wzywających pomocy, lub nagrania z monitoringu. No i być może znajdzie tam jakąś broń. Powoli też zaczynał odczuwać znużenie, a posterunek policji wydawał się tak samo dobrym miejscem na postój, jak każde inne. Może nawet troszkę lepszym.

Znajdując się pod kolosalnym okrętem kosmicznym nie mógł nie zrobić mu paru fotek. Żadna z fotografii jaką wykonał nie odzwierciedlała jednak ogromu statku. Eksperymentował kilka razy z perspektywą, fotografując wysokie budynki na tle kolosa, ale i tak nie oddawało to słuszności jego rozmiarom.
Po dłuższej chwili męczenia się z zamkiem Norbert postanowił zrezygnować. Liczył trochę że opuszczając budynek w pośpiechu funkcjonariusze nie zdążyli go protokołowo zamknąć. Mógł oczywiście próbować dalej oblężać budynek, ale wątpił że alarm jest wyłączony skoro zamek w drzwiach został zamknięty na cztery spusty, a nawet czy uda mu się wybić okno kawałkiem gruzu. Mógł znaleźć sobie przecież całą masę innych miejsc na postój, a zwrócenie na siebie uwagi kogokolwiek z armii najeźdźców nie wchodziło w grę.
Wyprostował się więc i już miał odwrócić się, aby ruszyć w dalszą drogę, gdy zauważył w odbiciu szyb komisariatu podkradającą się do niego sylwetkę. W pierwszym odruchu miał zamiar puścić się pędem wąskimi zaułkami za budynkiem, jednak widok wycelowanego w niego karabinu szybko go do tego pomysłu zniechęcił. Momentalnie, bywając już w podobnych sytuacjach podniósł ręce do góry w geście poddania. Gdyby obcy chciał go zastrzelić, to nie czekałby aż reporter wstanie. Istniała więc dla niego jakaś wątła nadzieja. Nie był do końca pewien na którą ze stron konfliktu właśnie trafił, bo informacje jakie zwykli ludzie dostawali o kosmitach Houston były bardzo lakoniczne. Odetchnął z wyraźną ulgą gdy zauważył też dziwne urządzenie na ramieniu stwora. Pasowało dość dobrze do opisu wyposażenia kosmitów z tego całego "Combined Task Force". Norbert żył już na tyle długo żeby wiedzieć że nie oznacza to wcale że jego przyszłość maluje się teraz miło i różowo. Przestrzeżono go żeby nie wchodzić im w drogę. Nie był wciąż pewien czy przebywa tu w stu procentach legalnie, nie mówiąc już o tym że nie wie nic o zachowaniu tych bestii. Czy rozumieją angielski? Reporter miał szczerą nadzieję że nie mają w zwyczaju pożerać żywcem pierwszego przedstawiciela rasy, którą po raz pierwszy spotykają. Religia bywa okropną rzeczą.
Przynajmniej niektóre z tych wątpliwości zostały rozwiane, gdy stwór kazał mu się odwrócić.
- Masz na myśli dla ciebie, czy dla mnie? - zapytał z lekko wymuszonym uśmiechem starając się przełamać pierwsze lody. Mylnie zinterpretował że głos ten pochodził od stwora. Owszem, brzmiało to okropnie, co sam w duchu przyznał, ale pierwszy raz, do jasnej opatrzności, rozmawiał z kosmitą i trochę się denerwował.
- Jestem z prasy - dodał po przełknięciu śliny. Na potwierdzenie swych słów wskazał palcem na swój kapelusz, wciąż trzymając ręce w górze. "Boże, czy oni też mają prasę?" - Moim zadaniem jest przekazywać ludziom ziemi, to co zobaczę. - wytłumaczył najkrócej jak umiał. - Wielu chciałoby wiedzieć co się tutaj dzieje. Nie wiedzą czy są bezpieczni. - Obserwował stwora chcąc ocenić jego reakcję. Gdyby zmierzał w złym kierunku od razu by zamilkł. Przy okazji mógł mu się lepiej przyjrzeć. Zastanawiał się jakim cudem taki ogromny....ktoś się do niego podkradł. Adrenalina znowu odegnała znużenie gdzieś bardzo daleko. - Nazywają mnie Norbert - wyciągnął powoli rękę w geście pokoju. Oczywiście gdyby oceniając reakcję kosmity mogłoby okazać się to samobójstwem, nie będzie ryzykował i dalej będzie trzymał ręce w górze. - Norbert Ronae.

Norbert cmoknął i pokiwał głową zgadzając się niemo ze stworem. Komuś jego postury Norbert nie zrobił by chyba nawet krzywdy uderzając go oburącz kamieniem w głowę. Stwór wykazywał jednak chęć dialogu i poczucie humoru, co dziennikarz od razu docenił.
Jednak na prawdziwy głęboki oddech ulgi pozwolił sobie dopiero gdy dziwne drony potwierdziły jego tożsamość. A więc okazało się że przebywał tutaj w dwustu procentach legalnie.
- Nie lubię broni. Jestem pacyfistą. - odpowiedział niebieskiemu na jego słowa. - "Brak zagrożenia" daje ludziom...istotom mniej powodów do strzelania do mnie. - zacytował słowa które wcześniej wypowiedział na jego temat dron. - A poza tym to z raportów które widziałem śmiem wątpić czy ta broń, na którą mam pozwolenie stanowiła by tutaj zagrożenie dla kogokolwiek poza mną.
Stwór podszedł wolnym krokiem do dziennikarza. Norbert był naprawdę dobrym rozmówcą, na czego dużą część przekładała się analiza sygnałów niewerbalnych. Spuszczenie człowieka z muszki karabinu na ogół stanowiło dobry znak, że rozmowa idzie w dobrą stronę. Przez chwilę dziennikarz sądził że twór uściśnie mu dłoń i już przygotowywał się na miażdżenie palców, ten jednak wyminął go i otworzył swoim urządzeniem drzwi komisariatu. Norbert nie namyślał się dwa razy, żeby pójść za nim.
- Miło mi. I dzięki że mnie nie zastrzeliłeś. - Norbert uznał przedstawienie się obcego za znak że może już opuścić dłonie, które do tej pory trzymał na wszelki wypadek w górze. Potem okazało się że stwór ów wie kim jest z zawodu. A on głupi myślał że nie wiedzą co to prasa... Oczywiście nagle przypomniał sobie po co właściwie tu jest i zaczął grzebać w torbie. - Czy mogę nagrywać tę rozmowę. Myślisz że mogę zrobić ci zdjęcie? Byłbyś twarzą swojego gatunku w relacjach ziemsko-... - No właśnie. Właściwie jakich? Norbert musiał poddreptywać żeby dotrzymać długiego kroku stwora. Jeśli się zgodzi to wyjmie całą elektronikę jaką ma i zacznie swoją pracę. Jeśli nie, to zostanie przy starym dobrym notesie i ołówku.
- Owszem, jestem - przypomniał sobie że właściwie nie odpowiedział na pytanie kosmity. - I nie tylko. Zajmuję się też sprawami nadnaturalnymi. Ostatnio to dość gorący temat. Zawsze twierdziłem że to coś na kształt powołania. Trochę jak służba w wojsku. - Dodał aby minimalnie utożsamić się z potworem, zapisując tym samym w kajecie "??THE CORE!!" i podkreślając je kilkoma liniami.
- Naprawdę? To dość głupie, nieprawdż? Magellan zginął od włóczni tubylca podczas odkrywania nowych ziem. Historia lubi się powtarzać. Z tym że nasze dzidy mają brzydką tendencję do zostawiania po sobie grzybów atomowych i radioaktywnego opadu. Nie wiesz kto to Magellan, prawda? - dodał po uświadomieniu sobie faktów. - No i tak właściwie to co tu robicie? Nie żebyśmy nie byli wdzięczni, wierz mi. I kim właściwie jesteście?
Po przejściu kilku pięter stwór bez większego wysiłku wyłamał pancerne kraty zabezpieczeń policji.
- To? To przecież było tak zanim tu dotarliśmy. - uśmiechnął się do niebieskiego. Widział że miał w nim bratnią duszę, przynajmniej jeśli chodzi o trzymanie się ustalonych reguł. Za drzwiami znajdowała się serwerownia policji. W sumie to czego na początku szukał Norbert, jednak teraz zupełnie o tym zapomniał.
- I to już drugi raz. - przytaknął smokowi - Słyszałeś kiedyś o Chitauri? Zaatakowali Nowy York jakiś czas temu. Kosmos stał się nagle dla nas bardzo tłocznym miejscem. Wiesz czego mogą u nas szukać ci tutaj? - wskazał palcem na sufit pomieszczenia, jednak oczywiście chodziło mu o krążownik nad nimi.
- Nie będę narzekał. Na nudnych misjach pewnie rzadziej do was strzelają, co? Czy mógłbyś potem. No wiesz. Zabrać mnie do obozu? Mam już dość materiału z samego miasta. Teraz muszę złapać trochę dzielnych chłopców Stanów Zjednoczonych w akcji.

Norbert przyznał że całkiem polubił tego kosmitę. Może dlatego że po takim uzbrojonym gigancie, do tego ewidentnym wojskowym, nie spodziewał się że będzie...no...miły?
- Nic o was nie wiem. Skąd mogłem wiedzieć że w kosmosie obowiązuje konwencja genewska. Czy jakaś tam. - poprawił się. Bardzo dziwnie rozmawiało mu się z osobą która możne nie znać podstawowych niuansów jego świata. Nie chciał stwora w żaden sposób urazić - Rozumiem. Rozumiem. Przyznam tylko że jestem bardzo przejęty, a nie chcę żeby coś mi umknęło. - pstryknął guzik od dyktafonu i zamontował go sobie przy pasie. - Czyli jesteś Densorinem? - zapytał. The Core, a już tym bardziej Federacja brzmiały jak organizacje, czyli to trzecie mogło być nazwą gatunku. Dziennikarz nie chciał nazywać go cały czas w swojej głowie kosmitą i stworem.
Norbert był bardzo wdzięczny stworowi za wszystkie odpowiedzi. Był o wiele lepszym rozmówcą niż połowa ziemskich gwiazd i polityków, czyli tych z którymi rozmawiać należało w tym zawodzie. Odpowiadał na pytania tak by dziennikarz go zrozumiał.
- Może przemawia teraz prze zemnie wewnętrzny człowiek, ale co wy z tego macie? Jest u nas powiedzenie że jeśli nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o pieniądze. Demokracja zawsze znajdzie się tam gdzie ropa. Skądś przecież bierzecie fundusze. - Norbert reprezentował tutaj typowo ludzki punkt widzenia. Prawdopodobnie wielu jego czytelników też zadałoby sobie to pytanie. Dziennikarz wolał je zadać nie dla tego że nie wierzył kosmicie, ale dlatego że naprawdę chciał poznać jego zdanie na ten temat. Nie mówiąc już o tym że na ziemi ludzie nie są przyzwyczajeni do otrzymywania czegoś za darmo, dlatego zawsze spodziewają się drobnego druczku.
- Miałem na myśli drugi oficjalny. W obliczu obecnych wydarzeń ciężko zakładać że kontrolujemy nawet 40% przylotów innych ras na ziemię. Ciągle dochodzą nas słuchy o ludziach z dziwnymi mocami. Ponoć coś dzieje się z ludzkim DNA i spontanicznie mutuje w obrębie pokolenia, ale żeby wszyscy?
Przytaknął jednak niebieskiemu. Co innego gdy takie informacje pozostawały ludzkimi domysłami, a co innego gdy pochodziły z pewniejszego źródła. Jak na przykład innego kosmity. Informacja o prawdopodobnym celu najeźdźców trochę nim wstrząsnęła. Spodziewał się poniekąd chęci podboju, może zdobycia niewolników, czy podporządkowania rasy, ale to co usłyszał strasznie ludzi jako gatunek umniejszało. Mieli zostać niczym więcej tylko pożywieniem, czy biopaliwem, niemal niczym wór kartofli. Nie było do tego innych planet? Jakichś BEZ inteligentnych form życia na zaawansowanym poziomie cywilizacyjnym? Chociaż rozumiał że zaawansowany to w tym przypadku pojęcie bardzo względne. W nieskończonym wszechświecie istniały chyba jednak planety o stopniu rozwinięcia niższym niż na Ziemi. Wieść o tym że jednak nie mogłaby być strasznie dołująca dla człowieczego ego.
Nagle cały nastrój sielanki i miłej pogawędki prysł niczym bańka mydlana. Gdyby była to scena z filmu dziennikarz pewnie doceniłby wyczucie dramatyzmu urządzenia. Nie była to jednak scena z filmu. Smok wydał mu polecenie, na które zdążył tylko skinąć głową, nim tamten wybiegł. Nagle cały pacyfizm dziennikarza szlag trafił. Poczuł się bardzo bezbronny w obliczu tej sytuacji. Niebieski mówił że konwencjonalna broń działa jak każda inna. Norbert postanowił się więc za jakąś rozejrzeć. Może piętro niżej jest magazyn broni policji. Spróbuje się do niego przedostać. Na zewnątrz słychać już było strzały. Orillion kazał mu się nie wychylać i Norbert zgadzał się z nim w stu procentach. Unikał okien i starał się iść pochylonym lub nawet na czworaka. Jeśli znajdzie jakąś broń, ukryje się za jakimś rogiem, czy biurkiem, tak by widzieć wszystkie możliwe okna i drzwi. Idealna byłoby pomieszczenie z tylko jednym wejściem. Być może nawet sama zbrojownia. Jeśli nie znajdzie sobie broni, lub stwierdzi że mocowanie się z zamkiem zbyt długo by mu zajęło poszuka sobie jakiejś po prostu jakiejś dobrej kryjówki. W najgorszym razie starczy nawet sama szafa. Jeśli chodzi o niego to na miejscu niebieskiego również by się nie wychylał, ale gad (chyba gad, ale miał przecież futro) wyglądał na takiego, który wiedział co robi.

Dobry reporter wojenny, to taki który wraca opowiedzieć o tym co widział. Słysząc strzały cały czas walczył ze sobą czy może nie podejść jednak do okien i nagrać strzelaninę, ale przecież filmów sci – fi było już aż nadto, a sceny walk nie są najważniejsze w tym co on ma tutaj do zrobienia. Gdy jednak już tę walkę przegrał, wydobył swoją podręczną kamerę i zabierał się za podkradnięcie do okna, odgłosy walki ucichły.
Norbert nie miał nawyku dyskutowania z żołnierzami. Wielu jego kolegów po fachu twierdziło że są ponad przeciętnymi wojskowymi i za wszelką cenę próbowało tę wyższość wyegzekwować. Nasz dziennikarz jednak wolał po prostu nie przeszkadzać tym ludziom w pracy. Zwłaszcza jeśli chwilowo elementem ich pracy było zachowanie go przy życiu. Tak więc gdy smok łapą poderwał go z klęczek i wyprowadził na zewnątrz nie stawiał większego oporu.
Na zewnątrz zastał krwawy obraz tego, co zostało z domniemanego patrolu. Skoro nie było niebezpieczęstwa, a bateria kamery była pełna, pozwolił sobie na włączenie jej uwiecznienie tego co zostało z wrogich stworów. Przy okazji zachaczył raz, niby od niechcenia o Oriliona, aby jego też mieć na przysłowiowej taśmie. Miał wrażenie, że gdyby leżeli tutaj martwi ludzie pewnie wykrzesałby z siebie więcej współczucia. Materiały z tragizmu wojny zawsze miały wielką moc propagandową i użyte w odpowiednich rękach mogły wywołać niemal dowolny skutek. Jednak tutaj to zupełnie nie działało. Nadchodziły nowe czasy i wiele zmian dla gatunku ludzkiego. Ciekawe czy kiedykolwiek będziemy w stanie utożsamiać się z innymi gatunkami w galaktyce. Sądząc po tym że ludziom wystarczą takie błahostki jak pigment skóry aby określać kogoś jako gorszego, ten dzień nie nadejdzie chyba jeszcze w tym wieku.
Nagle powietrze przeszył głośny ryk. Mimo że dochodził z dość daleka, zaskoczony dziennikarz niemal upuścił swoją kamerę.
- Widmo? - Norbert zapatrzył się w kierunek z którego według niego dochodził dźwięk – To dobrze czy źle? Nie spodziewałbym się takiego hałasu po czymś...kimś...kogo nazywają widmem. - znowu się poprawił. Kiedyś się jeszcze wyrobi.
Gdy potężny huk rozdarł niebo, a bariera upadła on wciąż miał włączony sprzęt do nagrywania. Z refleksem godnym rewolwerowca wycelował ją w górę, tak że zdążył jeszcze złapać rozpadającą się barierę. Co więcej nagrał też drugi strzał z nieznanej broni, który uderzył wprost w okręt dowodzenia wroga. Sam nie był pewien co się wokoło dzieje, ale wiedział że po prostu musiał to uwiecznić. Norbert miał wrażenie że mniej więcej tak czuł się człowiek, który nagrał znany filmik spod WTC. Dziennikarz był zbyt oniemiały tyloma nowymi wrażeniami, że nie zdążył pomyśleć nawet co odpowie Orilionowi gdy niebo przysłoniły wręcz siły powietrzne stanów zjednoczonych atakujących okręt. Widok, który z daleka przypominał trochę festiwal latawców i nowy rok razem wzięty w rzeczywistości był chyba największą operacją militarno-powietrzną w historii. Zaaferowany dziennikarz skupił się na swojej kamerze, jakby była w tej chwili najważniejszym elementem jego życia.
Orilion znowu z wyczuciem dramatyzmu godnym Hitchcock'a skwitował to zdaniem, które Norbert miał szczerą nadzieję że nagrało się pomimo hałasu. Potem ludzie znowu będą gadać że wszystko zostało zainscenizowane. Dziennikarz nawet w to nie wątpił. On sam czuł się jak widz jakiegoś kina 7D, a co dopiero niedowiarkowie i zwolennicy teorii spiskowych.
Gdy otoczyło go białe światło z początku myślał że zostali trafieni jakąś ukrytą bronią obcych. Jednak gdy po przebudzeniu nie zastał świętego Piotra z kluczami, tylko wnętrze czegoś co wyglądało na transporter opancerzony, przypomniał sobie komunikat o transporcie ewakuacyjnym.
Wszystko działo się naprawdę szybko. Czując że dostępuje nie wiadomo jakiego honoru usiadł na drugim fotelu pilota. Brak przeciążeń podczas akrobacji tylko pogłębiał wrażenie odrealnienia rzeczywistości. Norbert niemal spadł z fotela odruchowo kontrując siłę odśrodkową, która nie nastąpiła. Gdy zauważył że kierują się w stronę obrzeży miasta wyłączył kamerę i zamknął w końcu usta.
- Czy... czy dzieje się to co myślę że się dzieje? - bomba. Mistrz oratorski a wystarczy kilku kosmitów a komunikatywność spada do poziomu ameby. - To dokąd lecimy?
Zrobił jedno zdjęcie mapy nie mając pojęcia jak kiedyś wyjdzie. Przyjrzał się też jej dokładnie starając się określić kto właściwie ma przewagę i ile z niebieskich okrętów to siły stanów zjednoczonych, a ile obcych. „Obcych” zaśmiał się sam do siebie w myślach i stwierdził że przecież wszyscy niebiescy to „Nasi”. - Chyba to wygrywamy. - dodał po chwili wpatrywania się w mapę. - Czy na statkach może być więcej sił wroga? Jaką mają siłę rażenia? - dopytywał się już ze szczerego zaangażowania w sprawę. Ktoś kto planował tę operację na pewno to przewidział, jednak wrogie statki nie wykonały dotąd żadnego ruchu i były sporą niewiadomą.

- To takie ludzkie powiedzenie. - sprostował od razu widząc że smok potraktował je dosłownie - Znaczy że dzieje się coś oczywistego, co jednak nie jest typowe i może wymagać potwierdzenia.
Dziennikarz poczuł że na powrót ogarnia go znużenie. Zarwanie nocy i ekstremalne skoki adrenaliny zbierały swoje żniwo. Zastanowił się przez moment czy mają na pokładzie jakieś energetyki, ale picie czegokolwiek co mogło dać kopa tej górze mięśni może skończyć się dla niego zawałem serca. Dopiero pytanie niebieskiego przypomniało mu o przerwanym wcześniej wywiadzie. Reporter zdecydował się maksymalnie wykorzystać tę krótką przerwę, zwłaszcza że Orilion zasugerował że niedługo może zostać przydzielony gdzieś indziej. Biorąc pod uwagę obecną sytuację było to bardziej niż prawdopodobne. Pytanie co wtedy z Norbertem?
- Setki pytań. - odparł krótko - Ale czas to chyba luksus, którym nie dysponujemy w nadmiarze. Wspominałeś coś o Densorinach. Tak nazywacie własną rasę? Możesz coś o was opowiedzieć? Po drugie co właściwie zrobicie gdy skończy się bitwa o Houston? O ile możesz to powiedzieć. Ludzie mają wiele teorii. Jedna z nich głosi że najetyczniej byłoby zostawić nas własnemu rozwojowi, choć po tym co dzisiaj widziałem nie wiem czy to jeszcze możliwe. Wybacz że tak bombarduję cię pytaniami, ale nie wiem kiedy trafi mi się następna okazja. Uwierz mi, wolałbym porozmawiać z tobą po pracy przy piwie.
Dobrze że miał ze sobą dyktafon. Zapamiętał sobie żeby gdy tylko będzie miał wolną chwilą pozbyć się fragmentu z widmami. Bądź co bądź Norbert zawsze szanował prywatność swoich rozmówców. Może dlatego udawało mu się utrzymywać jakoś tak rozległą sieć kontaktów. Czuł się trochę źle zadręczając niebieskiego pytaniami. W sumie to była jego praca, ale wciąż.
- A ty? Chcesz dowiedzieć się czegoś o ziemi? Choć przypuszczam że wiecie o nas znacznie więcej niż my o was. Jak inne rasy w kosmosie postrzegają ziemię? Od dawna jesteśmy na waszych mapach? - I znowu pytania. Zboczenie zawodowe i tyle. Miał szczerą nadzieję że Orilion nie będzie miał mu tego za złe. Zwłaszcza że ze sporym prawdopodobieństwem zawdzięczał mu życie.