University of Houston

Siedząc już w Blackbirdzie, Josh nie mógł powstrzymać się przed odtwarzaniem w pamięci najświeższych wydarzeń - z ostatnią rozmową na czele. Prawda była taka, że na pokładzie odrzutowca, zamknięci ze sobą w małej przestrzeni, nie mieli wiele więcej do roboty... Zostawały im tylko rozmowy oraz rozmyślanie, a chłopak wyjątkowo nie był pewien jaki temat powinien poruszyć, aby niczego nie zepsuć. Omawianie misji za szybko teoretycznie mogłoby kogoś zdenerwować - podburzyć pewność siebie, wzbudzić wątpliwości i tak dalej. Na pewno nie spotkałoby to Laury i raczej nie w Nori, ale Jay'a nie był już wcale taki pewien, choć jego dotychczasowa postawa i tak stanowiła miłe zaskoczenie.
Poza tymi wymówkami natomiast, blondyn chciał po prostu trochę odpocząć. Powoli dochodził do siebie i w gruncie rzeczy nie potrzebował do tego snu, nawet jeżeli go preferował. Jego organizm tak czy siak przywracał się do idealnego stanu, eliminując oznaki zmęczenia... Co było o tyle ironiczne, że oznaczało, iż biokinezą naprawiał właśnie efekty jej własnego działania. Można by pomyśleć, że wynikałoby z tego jeszcze gorsze wycieńczenie, ale na szczęście tak się nie działo, a planowany czas podróży powinien być wystarczająco długi, aby Elixir pozbył się wszelkich skutków ubocznych niedawnego wskrzeszania.
Nastolatek siedział więc w jednym z foteli, grzecznie do niego przypięty i przyodziany jeszcze w kostium, w którym dumnie reprezentował New Mutants. Trochę szkoda będzie mu go zmieniać na inny, choć od początku zdawał sobie sprawę z tego, że najprawdopodobniej w końcu do tego dojdzie. Przez większość podróży uzdrowiciel wyglądał przez szybę na zewnątrz, lecz od czasu do czasu zdarzało mu się przymknąć oczy na dłużej. Nie zasypiał, był w pełni świadomy tego, co działo się wokół niego, po prostu... Wyciszał się. Zgoda, może momentami troszeczkę odpływał.
To w takich chwilach najlepiej przypominał sobie rozmowę z Laurą. Nie próbował analizować jej zbyt dogłębnie, bo ani nie było to w jego stylu, ani nie miał teraz do tego głowy, ale szczególnie wyraźnie widział tę konsternację dziewczyny, gdy Noriko określiła ją mianem "trenera, lidera"... Nie spodziewała się, że o tym wiedzieli? Czy sama nie została poinformowana? A może - i tego blondyn obawiał się najbardziej - wiedziała już kto będzie dowodził? Najprawdopodobniej tak. Proszę, oby to nie był Keller, każdy, tylko nie on... A jednak z każdą chwilą coraz więcej na to wskazywało. Jeżeli nie Laura i na pewno nie Jay... I nie sam Josh, chyba że ostatnio coś się zmieniło ze strategicznego punktu widzenia... To możliwości nie zostawało wiele.
Z tego wszystkiego Elixir nie był nawet pewien dokładnie jak długo trwała ich podróż na miejsce. Wylądowali tak blisko, jak tylko mogli - przynajmniej bez naruszania strefy zakazu lotów. W końcu skoro przybywali tutaj z ofertą pomocy i współpracy, to chyba powinni od początku to pokazać... Czyli resztę trasy musieli już niestety przebyć na piechotę, może z wyjątkiem Icarusa, który bardzo niesprawiedliwie mógł korzystać z własnych skrzydeł.
Okolica nie prezentowała się ani przyjemnie, ani tym bardziej przyjaźnie. Blondyn z góry przygotował się na myśl, iż będą mieć do czynienia z obszarem - praktycznie - wojny, ale myśl to jedno, a niepełne wyobrażenie z filmów, gier, czy nawet rzeczywistych relacji... Wciąż nijak miało się do przebywania w otoczeniu ciał i zniszczeń. Elixir może znał się już ze śmiercią całkiem nieźle, ale wcale nie oznaczało to, że się ze sobą polubili. Nastolatek starał się nie patrzeć na twarze ofiar, głównie dlatego, że bolała go świadomość, iż mógłby im pomóc i pewnie każde z nich - albo zgoda, większość - na to zasługiwało, ale... Gdyby nawet wskrzesił część z tych osób, to za jakiś czas straciłby przytomność, może na parę godzin albo dni, więc nie mógłby wspierać drużyny... Ani uzdrawiać tych, którzy życia jeszcze nie stracili. Nie podobała mu się ta sytuacja. Nie chciał stawać przed takimi wyborami - przerażał go ciężar odpowiedzialności oraz to, iż pomimo swojej mocy nie zawsze mógł z niej korzystać dla dobra innych.
Z drugiej strony chłopaka intrygowały i przyciągały te zwłoki, które wyraźnie nie należały do mieszkańców Ziemi. Nie był pewien czy chciał ich dotykać, ale kusiła go wizja bliższego zapoznania się z ich fizjologią. Być może nauczyłby się od nich czegoś interesującego? Takie badania opóźniłyby jednak działania grupy, więc Josh niechętnie skupiał się głównie na biologicznym "nasłuchiwaniu" - czyli na szukaniu w pobliżu oznak życia, któremu można by jeszcze było pomóc.
Uzdrowiciel zamierzał być grzeczny i słuchać się X-23, przynajmniej jak na swoje możliwości. Naprawdę. Nie chciał sprawiać problemów już na pierwszej akcji, którą w dodatku sam zaproponował i przeforsował, bo to świadczyłoby tylko i wyłącznie o nim... Oraz zapewne pozbawiłoby go kredytu zaufania, o ile w tej chwili w ogóle taki posiadał - a jeżeli tak było, to chciał go jeszcze w przyszłości wykorzystać. Kiedy jednak w oddali chłopak ujrzał tworzącą się wodną ścianę, poziom jego zainteresowania natychmiast podskoczył, a wszystkie jego piękne postanowienia szybko odeszły w zapomnienie.
- Widzę nasz pierwszy cel - poinformował pozostałych, nawet na nich nie spoglądając, tylko przez cały czas utrzymując wzrok na tym zjawisku. Odczekał zaledwie kilka sekund, nie chcąc zwlekać, ale jednak dając reszcie szansę na dostrzeżenie ściany i nadgonienie jego toku myślowego... Który był bardzo prosty. Skoro coś się tam działo, to koś mógł potrzebować pomocy. Wszystko inne nasuwało się samo.
Cierpliwość Josha miała swoje granice, dlatego nastolatek prędko ruszył z miejsca, zakładając, że jego towarzysze po prostu podążą za nim. Jeżeli tego nie zrobią... To wtedy będzie się martwił, ale jak do tej pory jeszcze go nie zawiedli, nie pod takim względem. Posiadanie jasno określonego celu było dobre, bo na moment przynajmniej częściowo odwracało jego uwagę od nieszczęścia wokół niego... A kiedy wreszcie Elixir dotarł pod ścianę, w pierwszym odruchu miał ochotę z rozpędu przebiec przez nią na drugą stronę - gdzie wyczuwał żywe istoty. Powstrzymała go przed tym jedynie świadomość, że blokada mogła okazać się jakimś cudem twarda. Może i była płynna, ale nie takie rzeczy już widywał, a choć szybko by się uleczył, to jednak nie chciał sobie sprawiać bólu - wynikającego ze zderzenia.
W związku z powyższym uzdrowiciel na czas wyhamował i, stojąc już tuż przy ścianie, obrócił głowę, aby spojrzeć przez ramię w kierunku, z którego przybył. W ten sposób upewniał się gdzie znajdowali się pozostali, ale prawdę mówiąc w tym momencie stanowiło to dla niego najmniejszy problem. Jego wzrok powrócił ku barierze, a raczej ku widokowi za nią, rozmazanemu, ale nie na tyle, aby nie dało się zorientować co działo się po drugiej stronie. Jakieś postaci, dwie wielkie i na pewno nie ludzkie, ale poza tym też trzecia, już mniejsza, chyba mająca na sobie pancerz... Nawet z tej odległości od jednej z tych dużych istot Elixir wyczuwał obrażenia i osłabienie, choć bez kontaktu fizycznego ciężko było mu określić coś konkretniejszego. W okolicy musiało być więcej osób, których obecność również wykrywał, ale ich już nie widział... Choć rozpoznawał w nich chyba zwykłych ludzi. Mądrze zrobili, jeżeli się ukryli, choć w trakcie starcia i tak mogli oberwać, więc trzeba będzie na nich uważać...
O i ile tylko do tego momentu reszta drużyny zdążyła dołączyć do Josha, teraz zobaczyłaby, jak chłopak unosi rękę, aby ostrożnie przyłożyć dłoń do powierzchni wody. Nie wsuwał jej jeszcze głębiej, sprawdzał tylko czy aby ciecz nie blokowała przejścia... Ale najwyraźniej tego nie robiła. Przynajmniej jedna kwestia się rozwiązała.
- X-23? - spytał blondyn, bo do tej pory zdążył już sobie przypomnieć, że w końcu podlegał Laurze, więc może jednak nie powinien wkraczać do akcji bez jej pozwolenia. Na wszelki wypadek na tym nie poprzestał, tylko dorzucił jeszcze argument, który mógł przekonać dziewczynę... Powinien. Elixir miał taką nadzieję.
- Tam są uwięzieni ludzie. W budynku - doniósł, ruchem głowy wskazując mniej więcej w tym kierunku, gdzie według niego przebywała grupa osób. Nie był pewien czy X-23 wyczuje ich równie dokładnie przez wodną barierę, więc wolał od razu zwrócić na to jej uwagę.

Cała drużyna prędko zgromadziła się przy ścianie, dlatego na szczęście Josh nie musiał czekać. Laura dotarła do niego jako pierwsza, później pozostali... Ale to i tak właśnie jej decyzja była dla niego najważniejsza, bo mimo wszystko nie chciał działać bez pozwolenia - choć cały jego instynkt nakazywał mu jak najprędzej wkroczyć do akcji. W tej chwili chłopak zachowywał się trochę tak, jak gdyby siedział na szpilkach. Bezczynność, nawet tymczasowa, wcale mu nie służyła... I było to po nim widać. Wyjątkowo nie blokował reakcji swojego ciała, a przynajmniej nie całkowicie, bo faktycznie trochę je temperował - nie w ramach kamuflażu przed kimś, kto mógłby chcieć go czytać, ale dla własnych korzyści, dla uspokojenia samego siebie.
Noriko i Jay milczeli, lecz to ani trochę go nie dziwiło. I jedno i drugie z nich zwykle nie mówiło zbyt wiele, chociaż z innych powodów, a teraz do tego pewnie oczekiwali konkretnych instrukcji... Blondyn doskonale rozumiał, że na tej misji powinni się słuchać X-23, że to ona pełniła nieoficjalnie funkcję przywódcy, nawet jeżeli tylko chwilowo - ale i tak korciło go od razu zadecydować o paru sprawach. Skłaniała go ku temu przede wszystkim mieszanka zniecierpliwienia, zdenerwowania oraz poczucia obowiązku... Przez którą po prostu mu się spieszyło, w dużym uproszczeniu. Poza tym może - ale tylko może - miał też ochotę coś udowodnić, sobie i innym... Lecz do tego by się nie przyznał.
Na szczęście przynajmniej Laura nie karmiła tego wzrastającego w nim napięcia i szybko przystąpiła do działania. Słysząc charakterystyczny odgłos jej wysuwających się pazurów, Josh zerknął w jej stronę i przez krótką chwilę obserwował to, jak dziewczyna własną metodą testowała płynną barierę. Potem zaś zaczęły w końcu padać rozkazy - i szczerze mówiąc tylko tego uzdrowiciel potrzebował. Surge i Icarus skierowani zostali ponad ścianę, a Elixir jedynie rzucił ku nim okiem, nim podążył za X-23 na drugą stronę... Drogą krótszą i bezpośrednią. W momencie zanurzania się w tej - mimo wszystko niezbyt grubej - warstwie wody, blondyn odruchowo przymknął oczy, a po przedostaniu się do środka natychmiast się otrząsnął. Wiele mu to nie dało, lecz chciał mieć świadomość, że przynajmniej podjął próbę względnego się osuszenia. Mokremu było mu co prawda chłodniej, ale nie bardzo zimno... Poza tym i tak w tej chwili nic nie mógł na to poradzić, więc starał się zwyczajnie o tym nie myśleć. W końcu sam wyschnie.
Odgarniając z oczu kilka kosmyków włosów, Elixir przeczesał wzrokiem pole walki. Jego uwaga bardzo szybko powędrowała ku osobom uwięzionym w budynku, na co mógł sobie pozwolić przede wszystkim z dwóch względów. Po pierwsze, oba wielkie potwory zdawały się skupiać na sobie wzajemnie, a nie na innych istotach w swoim otoczeniu. Po drugie, trzymał się w końcu przy Laurze, która w razie czego w najgorszym wypadku ostrzegłaby go o nadchodzącym niebezpieczeństwie.
Słuchając słów X-23 - czyli jej deklaracji pomocy oraz następującego po niej przedstawienia ich jako grupy, New X-Men, co z kolei wywołało w Joshu zaskakująco przyjemne uczucie podekscytowania, nawet w tak tragicznych okolicznościach - chłopak rozważał już ich opcje. Teoretycznie mogliby wyprowadzić ludność cywilną... Laura bez problemu utorowałaby im przejście z drugiej strony budynku, z daleka od walczących, a jeżeli nawet z jakiegoś powodu nie mogliby przedostać przez barierę - to Jay przeniósłby ich po kilka osób na raz. Tyle że... Na zewnątrz czaić się mogły kolejne zagrożenia, a oni niekoniecznie daliby radę obronić wszystkich, szczególnie przy tej sytuacji. W gmachu uniwersytetu cywile zdawali się być w tym momencie najbezpieczniejsi...
Tok myślowy blondyna został brutalnie przerwany, gdy usłyszał on w swojej głowie czyjś głos - i to w dodatku obcy. Josh miał już z tym pewne doświadczenie, w szkole mieszkali w końcu liczni telepaci, ale wrażenie i tak zawsze było dla niego dziwne i nie do końca miłe. Takie... Obdarcie z prywatności. Przynajmniej wiedzieli już, że mieli do czynienia z kimś o mocach psychicznych... Kto najprawdopodobniej nie był do nich negatywnie nastawiony. Czy mogli mu ufać? Niekoniecznie, ale jak długo byli po tej samej stronie - czyli chroniącej ludzi - to nie powinni mieć ze sobą żadnych problemów. Telepatia podsuwała zresztą Elixirowi pewien pomysł... Jeden z wielu, które kłębiły mu się teraz w głowie.
Zanim jednak chłopak przystąpił do realizowania tego najnowszego z nich - albo któregokolwiek innego - czarny potwór wydał z siebie nienaturalnie przeraźliwy krzyk, który sprawił, że Josh aż syknął cicho i instynktownie skierował ku niemu wzrok. Efekty zaskoczenia czy innych odczuć prędko stłumił, świadomie wpływając na reakcje swojego ciała, aby zachować spokój. Obie bestie starły się w boju... I blondyn pewnie mógłby poświęcić chwilę, aby się im przyglądać, tyle że oznaczałoby to stratę czasu - który mógł poświęcić na coś o wiele istotniejszego. Na przykład na wydawanie rozkazów. W końcu. Ale hej, ktoś musiał przecież skoordynować grupę, to wcale nie tak, że tylko na to czekał.
- Nie wyprowadzajmy jeszcze ludzi, w środku będą teraz bezpieczniejsi, a na zewnątrz może ich coś dopaść. Icarus, leć do tamtej dziewczyny, zorientuj się co się dzieje, w razie czego służ jej wsparciem. Surge, wstrzymaj się z atakowaniem, nie chcemy usmażyć tego białego... - wymienił na początek, obracając głowę, aby spoglądać kolejno na tego członka swojej drużyny, do którego właśnie się zwracał... Zaczynając od Laury, bo głównie do niej skierował słowa o cywilach. Na koniec jego spojrzenie znów powróciło ku X-23, lecz wcześniej upewnił się, iż Surge nie została zmoczona nagłym sztucznym deszczem. Na szczęście znajdowali się na tyle daleko, że krople nie sięgnęły aż do nich.
- Może mam plan, ale do tego będę potrzebował odwrócenia uwagi czarnego... I paru innych rzeczy - dodał trochę ciszej, lecz wciąż na tyle głośno, że Noriko i Jay powinni go usłyszeć... Chyba że ten ostatni zdążył się już oddalić. Usatysfakcjonowany rozdaniem najważniejszych poleceń i wskazówek, Josh z czystym sumieniem mógł już przenieść wzrok na walczących... Z których jeden, ten domniemanie demoniczny, przeszedł do dyskutowania. Elixir nazwałby to monologiem, gdyż drugi stwór najwyraźniej mu nie odpowiadał, a przynajmniej nie w sposób, który oni mogliby dosłyszeć... Ale z drugiej strony typowy monolog czarnego charakteru powinien być chyba jednak trochę dłuższy. Te teksty pozostawiały wręcz po sobie pewien niedosyt. Być może blondyn narzekałby na to bardziej, gdyby nie widział, że ten prawdopodobnie-dobry zdawał się w tej chwili przegrywać...
Doświadczenia Josha z telepatią były, delikatnie mówiąc, przeciętne. Nie miał pojęcia czy w ogóle będzie w stanie zwrócić na siebie uwagę istoty, która posiadała takie zdolności - ale musiał spróbować. Jasne, mógłby po prostu krzyknąć, tyle że w takim wypadku istniała opcja, iż ściągnąłby na siebie i pozostałych zainteresowanie wroga, co jeszcze nie byłoby mu na rękę. Być może za chwilę... Grunt jednak, iż chłopak skupił się na myśleniu o tej białej istocie, przyzywając ją, we własnej głowie zwracając się do niej per "smok", skoro na imię nie mógł sobie pozwolić... Chyba że tamta dziewczyna w międzyczasie im je podała.
Elixir nie lubił dopuszczać innych do swojego umysłu, lecz nie oznaczało to od razu, że posiadał coś do ukrycia. Przeciwnie, szczególnie w tej chwili - intencje miał czyste, naprawdę chciał tylko pomóc, ale bez wcześniejszego nawiązania współpracy jego pole do manewru było bardzo ograniczone. Gdyby tylko mogli się dogadać, a później chociaż na chwilę odwrócić uwagę czarnego... Josh mógłby się zająć swoją działką, czyli leczeniem, doprowadziłby białego do lepszego stanu, a potem reszta drużyny mogłaby go wesprzeć w starciu. Rany zadane w walce uzdrawiało się podobnie u niemalże każdej istoty - o to się nie martwił. Obrażenia wewnętrzne stanowiłyby już większy problem, gdyż nie znał jeszcze fizjologii tego stworzenia... Ale skoro był to telepata, to być może mógłby po prostu udzielić mu potrzebnych informacji i pokierować jego działaniami. To by ułatwiło sprawę...
Lecz zostawała jeszcze kwestia tego dziwnego ataku - z zasysaniem energii albo duszy, o ile coś takiego istniało... Albo czegoś podobnego. Blondyn nie był pewien co dokładnie się działo, ale wystarczyła mu świadomość, że nic dobrego - i że powinni to przerwać. Na to największe szanse miała tak naprawdę Noriko, lecz z drugiej strony oznaczałoby to porażenie również tego dobrego. Nieprzyjemne, ale może lepsze od alternatywy? Albo na przykład akurat stwór był odporny na elektryczność? Przydałaby się jakaś odpowiedź ze strony białego, najlepiej przekazana bezpośrednio Surge, aby zaoszczędzić na czasie. W innym wypadku największą szansę na powodzenie miałaby zapewne Laura... Byłoby prościej, gdyby mogli się ze sobą komunikować na bieżąco, nawet jeżeli - niechętnie - telepatycznie. Elixir wiedział, że czasem na misjach psionicy X-Men zawiązywali pomiędzy członkami składu takie połączenie, aby wróg nie słyszał ich dyskusji i nie spodziewał się łączonych ataków. Jeżeli smok odbierał jego rozważania, to być może akurat mógłby zrobić coś w tym kierunku...?
W głębi ducha chłopak zdawał sobie sprawę z tego, że we wszystkich swoich planach praktycznie nie brał pod uwagę obecności tamtej dziewczyny w pancerzu, lecz wynikało to głównie z faktu, że stanowiła dla niego wielką niewiadomą. Nie mógł umieścić jej w żadnej roli, gdy nie miał pojęcia co potrafiła albo jakie możliwości dawały jej ten kombinezon oraz jej broń. Przy odrobinie szczęścia wkrótce się to zmieni... Oby, bo niedobrze było odstępować od wykorzystywania kogoś, kogo posiadało się już pod ręką.
Elixir miał szczerą nadzieję, że smok się odezwie, jeżeli nie do niego, to przynajmniej od razu do Surge lub X-23. Gdyby jako jedyny otrzymał od niego komunikat zwrotny, pozwolenie na to, aby Noriko wkroczyła do akcji ze swoją elektrycznością - albo przeciwnie, odmowę, przez którą musieliby polegać na Laurze - to natychmiast zwróciłby się do odpowiedniej dziewczyny. Ograniczyłby się tylko do rzucenia samego jej imienia, a raczej pseudonimu - jak wypadało uczynić na polu walki. W tych okolicznościach zakładał, że przekaz będzie wystarczająco jasny... Bo chyba każde z nich równie dobrze zdawało sobie sprawę z tego, że jakoś musieli tej istocie pomóc. Brak reakcji ze strony białego oznaczałby zwrócenie się do Laury. W końcu nawet tak masywne stworzenie - gdy ranne i osłabione - mogło odnieść poważne obrażenia lub nawet zginąć, gdyby oberwało od porządnie naładowanej Noriko... A takiego ryzyka Josh nie chciał podejmować.
Być może to właśnie był odpowiedni moment na podjęcie próby uleczenia smoka? Zakładając, że odciągnęliby od niego uwagę czarnego. Elixir nie potrzebował dużo czasu, aby zrobić swoje, ale z drugiej strony nie chciał zbyt szybko zbliżyć się do obu bestii. Nikomu by nie pomógł, gdyby sam został zbyt dotkliwie uszkodzony albo... Albo gorzej. Przydałby mu się ktoś, kto by go osłaniał - pomijając osoby, które zaangażują wówczas przeciwnika. Och, jak on nie cierpiał posiadania kompletnie nieofensywnych mocy! Sam mógłby teraz co najwyżej rzucić jakimś kamieniem, a to na pewno skończyłoby się dla niego wręcz cudownie.

Jako że sam nie mógł jeszcze zrobić praktycznie nic przydatnego, jak tylko obserwować sytuację, wyciągać z niej wnioski i w razie czego zwracać uwagę towarzyszy na istotne sprawy - Josh skupił się właśnie na tym zadaniu, równocześnie układając sobie w głowie wszystkie pozyskane do tej pory informacje... Zarówno te wynikające z rozwoju wydarzeń, jak i otrzymane od dziewczyny w pancerzu, Amelii z The Core, jak im się przedstawiła.
Sama nazwa nie mówiła chłopakowi dosłownie nic, ale tym się w tej chwili nie przejmował. Mało to organizacji szalało po świecie? Nigdy nie interesował się tym na tyle, aby teraz miał kojarzyć wiele z nich - dużo lepiej orientował się w tematyce drużyn superbohaterów, szczególnie tych, które w jakiś sposób wiązały się z X-Men. Ich członków pewnie dość szybko by rozpoznał i najprawdopodobniej o większości z nich mógłby jeszcze powiedzieć coś więcej... Ale Amelia przynajmniej trochę uzupełniła zasoby jego wiedzy, streszczając mu swoje możliwości. "Niezniszczalny" pancerz brzmiał dobrze, nawet jeżeli niezniszczalne rzeczy lubiły rozsypywać się w najgorszych momentach.
Akcja toczyła się jednak dalej i Elixira z każdą chwilą coraz bardziej denerwowało to, że nie był jeszcze w stanie w żaden sposób pomóc. Konieczność zdania się na innych go irytowała. Z jednej strony ufał swojej drużynie - gdyby ktoś go o to spytał, to odpowiedziałby tak od razu i bez namysłu - ale chciał działać i... I być może w głębi ducha kłębiło mu się parę bardziej egoistycznych myśli. Choć nie, nie egoistycznych. Raczej... Egocentrycznych. Nie chodziło tu nawet o chęć zyskania uznania - prędzej po prostu o to, że po cichu i nie do końca świadomie uważał, iż sam zrobiłby to czy tamto lepiej... Ale nie mógł nawet spróbować, bo oczywiście brakowało mu ku temu odpowiednich zdolności. W takich chwilach często odczuwał drobne ukłucia zazdrości, na które jednak starał się nie zwracać przesadnej uwagi. Tłamsił je przekonywaniem samego siebie, że nadawał się do czego innego - i na tym powinien się skupić. Musiał tylko poczekać na właściwy moment.
Moment ten zaś powoli się zbliżał - kupowali mu go z kolei prawie wszyscy pozostali. Sprawna i zgodna współpraca drużyny nie stanowiła może od razu połowy sukcesu, ale z pewnością ułatwiała jego osiągnięcie... A do tego powinna świadczyć o nich pozytywnie w oczach Laury, co przecież było jednym z powodów, dla których Josh naciskał na szybkie wybranie się na pierwszą misję. Chciał ją do nich przekonać - i do samego pomysłu utworzenia grupy młodych X-Men również. Wątpliwości należało wyeliminować prędko i na dobre.
Blondyn zadbał o to, aby nie znajdować się na drodze czy w zasięgu niczyjego ataku - a więc przede wszystkim wziął pod uwagę położenie Surge i na wszelki wypadek Amelii, bo ze strony Icarusa nie przewidywał żadnych wyskoków. Sam nawet jeszcze się trochę wycofał, lecz głównie po to, aby w razie czego zwracać na siebie jak najmniejszą uwagę. Szczerze liczył na to, że ten czarny nie posiadał żadnych zdolności, dzięki którym zbyt szybko dowiedziałby się co się działo... Bo w takim wypadku Elixir miał złe przeczucie, że dość szybko zostałby celem jakiegoś ciosu. W końcu najbardziej opłacało się zaczynać od wyeliminowania uzdrowicieli oraz tych osób, które mogły zadawać największe obrażenia w krótkim czasie... Jak Nori.
Mentalnie trzymając za to - oraz za wszystkich swoich towarzyszy - kciuki, nastolatek przez krótką chwilę obserwował poczynania X-23, lecz prędko przeniósł spojrzenie na walczących. Może to głupie, ale doszedł do wniosku, że nie powinien śledzić dziewczyny wzrokiem, którego tor mógłby przecież zostać wychwycony przez wroga i... Sam nie wiedział dokładnie jak dokończyć tę wizję, ale nie miał czasu się nad tym zastanawiać. Myśl nie była kompletnie racjonalna, za to wystarczająca, aby przekonać go do skoncentrowania uwagi na olbrzymach - i to się liczyło.
Pierwszy wypadał atak właśnie Laury - a raczej wypadałby, gdyby mutantka w ostatniej chwili nie oberwała skrzydłem i nie poszybowała z powrotem skąd przybyła. W pierwszej chwili mięśnie Josha odruchowo się spięły, jak gdyby chciał pospieszyć X-23 z pomocą, jednakże powstrzymał się przed ruszeniem z miejsca - bo w tych okolicznościach i tak nie zdążyłby nic zrobić - i tylko rzucił za dziewczyną okiem. Wychwycił moment, gdy jej postać zwolniła w powietrzu, a że nikt w ich drużynie nie potrafiłby wywołać tego efektu, to odpowiedzialność za niego ponosiła zapewne Amelia... Która nie wspomniała im wcześniej ani o telekinezie, ani o niczym podobnym.
Spojrzenie uzdrowiciela przelotem przesunęło się po ich sojuszniczce, lecz zaraz potem powróciło już ku Onurisowi oraz czarnemu... I przez te wszystkie światła i pioruny Josh zmuszony był aż zmrużyć oczy. Prawdę mówiąc chyba nawet cieszył się, że Laura została tak szybko odtrącona i dzięki temu nie oberwała jakże widowiskowym atakiem Surge... Ale nie miał najmniejszego zamiaru wspominać o tym na głos, ani nawet zbyt intensywnie o tym myśleć. Odnosił wrażenie, że X-23 nieszczególnie by się to spodobało. Pewnie wolałaby dołożyć się do przeszkadzania przeciwnikowi.
Najważniejsze było jednak to, że elektryczność działała - i to bardzo dobrze. Nie dość, że sprawiała czarnemu ból, którego Elixir ani trochę mu nie zazdrościł, to i zdawała się go przypiekać. Josh został raz podpalony żywcem. Co prawda jego moce w mgnieniu oka przywróciły jego ciało do nienaruszonego stanu, ale pamiętał to uczucie... Więc domyślał się jakie wrażenia fundowały potworowi błyskawice. Sądząc po tym, co zrobił ludziom, których zwłoki ich otaczały - blondyn jakoś mu nie współczuł.
Jego satysfakcja nie trwała jednak długo, gdyż sytuacja prędko uległa zmianie. Odebrane telepatycznie słowa w pierwszej chwili skojarzyły mu się z jakimś arabskim językiem, ale wątpił, aby strzał był trafny. Podejrzewał za to, że w grę wchodziło jakieś zaklęcie - o czym świadczyłby ten wybuch, przed którym Josh na moment instynktownie odwrócił twarz. Na szczęście zasięg eksplozji nie był na tyle duży, aby miał go dosięgnąć, w związku z czym chłopak mógł praktycznie od razu przeczesać wzrokiem najbliższą okolicę.
To wyglądało na odpowiedni moment, aby oderwać się od grupy. Elixir zdecydował się pozostawić utrzymywanie czarnego na dystans swoim towarzyszom - którzy na szczęście od razu wzięli się do roboty, z Amelią na czele - sam zaś tylko rzucił okiem ku potworowi, nim biegiem wystartował ku Onurisowi. Nie dzieliła ich ogromna odległość, ale tak czy siak chciał się przy nim znaleźć jak najszybciej, aby nie zmarnować ani jednej cennej sekundy. Być może pozostali będą w stanie sami powstrzymać wroga, a może tylko dadzą mu na trochę zajęcie - Josh musiał brać pod uwagę nawet taką opcję, że nie kupią mu wystarczająco dużo czasu... Ale obrażenia stwora oraz tempo ich regeneracji wyglądały dość obiecująco.
Zakładając, że w ogóle udało mu się dotrzeć do smoka, nastolatek przyklęknął obok niego, podczas opadania na jedno kolano oceniając już z bliska jego uszkodzenia. Nie prezentowało się to najlepiej, ale z drugiej strony w przeszłości Elixir leczył poważniejsze rany... Tyle że u ludzi. To stworzenie było od nich większe, masywniejsze, cięższe, a w dodatku posiadało fizjologię, która mogła w niczym nie przypominać typowej dla człowieka - to utrudniało sprawę. Na początek uzdrowiciel mógł przynajmniej zatamować krwawienie, coś takiego robiło się podobnie u każdego gatunku, z którym Josh miał do tej pory do czynienia... Chwilowe zwężenie naczyń krwionośnych w kluczowych miejscach, przyspieszenie krzepnięcia - oczywiście tam, gdzie było to w ogóle wymagane, aby nie wyrządzić żadnych szkód nieprzemyślanymi działaniami...
- Mam szczerą nadzieję, że wcześniej słuchałeś moich myśli i wiesz, że to dla twojego dobra - rzucił, równocześnie ostrożnie układając dłoń na bliższej sobie ręce Onurisa, a konkretniej na jej przedramieniu. Miejsce styku ich ciał od razu zaczęło emanować białą energią biomolekularną, gdy Josh uruchomił swoje zdolności, najpierw wprowadzając w życie plan dotyczący krwawienia... I w tym czasie zaczynając już poznawać organizm, z którym miał do czynienia. Wszystko miało znaczenie. Przepływ energii, płynów ustrojowych, właściwości poszczególnych tkanek i narządów wewnętrznych... Szczęśliwie nastolatek nie czuł bólu istot, które leczył, nawet jeżeli ich ciała stawały się podczas kontaktu niemalże przedłużeniem jego własnego. Jego mutacja sama wskazywała mu rany i nieprawidłowości - ale zrozumienie sposobu działania uszkodzonych miejsc znacznie ułatwiało ich uzdrawianie. Inaczej proces był wolniejszy i trudniejszy, teraz zaś czas ich gonił.
- Pomogłoby, gdybyś powiedział mi co robić. Albo przekazał mi tę wiedzę telepatycznie, tak będzie nawet lepiej - mówił cicho, tak przed chwilą, jak i teraz. Prawdę mówiąc ledwo można by to było nawet nazwać szeptem, bo blondyn nie wiedział jak dobry słuch i jak podzielną uwagę posiadał ich wróg... A nie chciał go jeszcze bardziej zaalarmować. Ustami poruszał wyłącznie dlatego, że czuł się z tym lepiej, niż z myśleniem o czymś i liczeniem, że telepata to wychwyci... A głowę miał obróconą tak, że przeciwnik i tak nie widziałby w tej chwili jego twarzy, więc odpadało czytanie z ruch warg.
W tym czasie moce Elixira naprawiały to, co napotykały na swej drodze - z naciskiem na obrażenia tych tkanek, które chociaż w małym stopniu przypominały ludzkie - skupiały się zaś przy najpoważniejszych obrażeniach, które najbardziej je przyciągały. Najlepszy cel stanowiła dla nich rana w klatce piersiowej, na którą mutant zerkał ostrożnie. Widok był nieprzyjemny, jasne, ale z drugiej strony paskudnie i ohydnie interesujący... Można by rzec, że fascynujący. Przede wszystkim natomiast wgląd do środka ułatwiał leczenie - bo dzięki niemu Josh wiedział dokładnie co robił.
Oczywiście gdyby uzyskał od Onurisa potrzebne informacje czy instrukcje - w dowolnej formie, po prostu opisu albo przelania wiedzy bezpośrednio do jego pamięci - od razu wzmógłby swoje starania, dostosowując się do nowych danych. Najpierw chciał zająć się uszkodzeniami ciała, ale w grę wchodziło również odbudowanie sił smoka, a może nawet, przy odrobinie szczęścia, chwilowe ich dodanie.
W tych okolicznościach Josh był niestety bezbronny - bardziej niż zwykle - i świetnie zdawał sobie z tego sprawę. Musiał liczyć na to, że pozostali go ochronią albo przynajmniej ostrzegą na czas o tym, że powinien uciekać. Sam zerkał co chwilę w stronę czarnego i reszty grupy, ale nie mógł ich stale obserwować, skoro jego uwaga była potrzebniejsza tutaj, przy odtwarzaniu szkieletu, leczeniu oparzeń, uzupełnianiu brakujących tkanek, pobudzaniu produkcji krwi... I tak dalej.

Josh nie miał pojęcia co działo się teraz z jego głową. Nie wiedział, że telepatyczne połączenie zostało zmodyfikowane, a właściwie ograniczone, bo po prostu nie potrafił tego zauważyć - nie wspominając już nawet o tym, że w tej chwili i tak najmniej się tym przejmował. Obecnie liczyło się dla niego to, że był w stanie porozumieć się z Onurisem, a smok posiadał wystarczająco dużo sił i przytomności umysłu, aby prowadzić... Nie, może nie od razu prowadzić rozmowę, ale przynajmniej wydawać mu polecenia. To było jego zadanie, tutaj mógł pomóc, a całą resztę musiał powierzyć pozostałym.
Chłopak nie był pewien dlaczego biały zdawał się być zaskoczony - najwyraźniej, choć być może się mylił - jego zdolnościami. Badanie reakcji jego ciała w takim stanie było utrudnione, zaś interpretowanie ich w przypadku nie-człowieka stanowiło już zupełnie inną historię, więc Elixir nawet się tego nie podejmował. Zmarnowałby cenny czas, a ta informacja i tak nie zdawała się być wyjątkowo istotna. Z drugiej strony... Blondyn doskonale rozumiał, że na Ziemi żyło wielu uzdrowicieli, kilku nawet w samym Instytucie, więc wątpił, aby z jego mocą wiązało się coś aż tak niezwykłego - pomijając może jej potencjał - by miała zaskoczyć smoka.
Nie było mu jednak dane dłużej się nad tym zastanawiać, gdyż przecież czekało go coś o wiele pilniejszego, ważniejszego i zarazem bardziej interesującego. Z każdą upływającą sekundą Josh dowiadywał się czegoś nowego o budowie organizmu, z którym miał do czynienia - początkowo wyłącznie dzięki swojej mutacji - przez co prędko naszła go ochota, aby odetchnąć z ulgą... Co niemalże uczynił. Wyglądało na to, że różnice w stosunku do ludzkiego ciała nie były aż tak wielkie, jak się tego obawiał, a to z kolei ułatwiało mu sprawę. Podejrzewał, że naprawy potrwają po prostu odpowiednio dłużej przez gęstość tkanek, co wcale mu się nie uśmiechało w trakcie walki, ale przynajmniej schemat koniecznych działań powinien być podobny.
Wypełniając smoczy organizm własną energią, Elixir stawał się świadomy dokładnego rozmieszczenia, a także rytmu i sposobu pracy poszczególnych organów, układów, gruczołów - słowem, wszystkiego. Jego moce podpowiadały mu gdzie występowały nieprawidłowości, wyczuwał je w sposób, który tak naprawdę ciężko byłoby mu porównać do czegokolwiek innego... Można by powiedzieć, że korzystał z dodatkowego zmysłu, pewnej formy biologicznej świadomości, która wskazywała mu drogę. Kiedy już porządnie zapoznał się z ciałem Onurisa, zdawał sobie jednocześnie sprawę z każdej brakującej łuski, z każdego uszkodzenia... I uczył się na podstawie tego, co zostało mu dane.
Zaabsorbowany swoim zajęciem, blondyn jedynie kiwnął głową, gdy smok przykazał mu zacząć od powietrza. W międzyczasie z kolei naprawiał już najdrobniejsze rany, te wszystkie otarcia i oparzenia, lecz czynił to praktycznie bezwiednie. Kiedy on zdobywał informacje, jego mutacja radziła z tym sobie sama. Nie chciała pozostawać bezczynna, skoro weszła w kontakt z wymagającym regeneracji ciałem... A mimo to natychmiast zareagowała, kiedy Elixir skupił się na płucach. Oceny szkód zdążył już dokonać, więc teraz nie musiał tracić na nią więcej czasu. Najważniejsze było odbudowanie pęcherzyków, których co prawda było mnóstwo, ale dzięki ich niewielkim wymiarom oraz względnej delikatności - wynikającej z konieczności przyjmowania i oddawania przez nie powietrza, choć wciąż nijak się miały do ludzkiej odporności - przynajmniej ten proces nie powinien trwać zbyt długo. Następne na liście były chroniące je opłucne, również mocno uszkodzone, a do tego o wiele bardziej zbite, wymagające już więcej czasu. Pobudzenie przyspieszonej produkcji płynu pomiędzy dwiema blaszkami opłucnej nie stanowiło za to ogromnego problemu, a w dodatku tego akurat Josh nie musiał dalej nadzorować. Organizm wymagał popchnięcia, aby potem działać sam, czerpiąc po prostu z zewnętrznego źródła energii, jakim była mutacja chłopaka. Uwagi wymagały jeszcze naczynia krwionośne obsługujące płuca, które jednak zdawały się nie być w tragicznym stanie - a przynajmniej nie w na tyle złym, aby ta okolica zalewała się krwią i tym bardziej dusiła, podtapiała smoka. Kiedy zaś to wszystko było gotowe, pozostawało już tylko naprawić te prostsze, lecz nie mniej jednak czasochłonne obrażenia - połamane żebra, wymagający odtworzenia mostek... Do tego dochodziła cała brakująca tkanka pomiędzy i ponad nimi... I znów naczynia krwionośne, wliczając w to konieczność odblokowania niektórych z nich.
W trakcie przeprowadzania wszystkich tych operacji Elixir drgnął wyraźnie, gdy został skarcony... I natychmiast przesunął wzrok trochę na bok. Nie odpowiedział ani na głos, ani w myślach, zbyt skoncentrowany na leczeniu, choć jednak nieznacznie kiwnął głową. Prawdę mówiąc nie poczuł się nawet zakłopotany, zawstydzony czy zirytowany takim zwróceniem uwagi, zwyczajnie przyjął je do wiadomości i się do niego dostosował, aby mieć za sobą jeden punkt programu i móc kontynuować to, co naprawdę było ważne.
Kiedy blondyn był jeszcze w trakcie, choć pod koniec reperowania płuc i ich okolic, nagle jego wspomnienia wypełniła dodatkowa wiedza - po części pokrywająca się z tym, co wyjaśniły mu już jego zdolności, lecz wybiegająca dalej, głębiej eksplorująca temat fizjologii smoka. W pierwszej chwili Elixir zmarszczył czoło, starając się jednocześnie poukładać sobie to wszystko w głowie i kontynuować uzdrawianie. W jego wypadku wiedza dosłownie stanowiła potęgę, gdyż przekładała się na szybsze i dokładniejsze działanie... Chyba posiadał już wystarczająco jasny obraz sytuacji.
Przez cały ten czas Josh odnosił wrażenie, że jego pacjent miał w sobie coś niezwykłego - to znaczy, poza byciem smokiem i tak dalej. Otrzymane drogą telepatyczną informacje tylko pogłębiły to odczucie, utwierdzając chłopaka w przekonaniu, że działał na fizycznej powłoce bytu... Duchowego, energetycznego? Można by się kłócić, że z ludźmi powinno być podobnie, o ile ktoś akurat wierzył w istnienie duszy - bo Elixir miał ostatnio pod tym kątem spore wątpliwości - jednakże w tym wypadku różnica była wyraźna. Ten dodatkowy, biologiczny zmysł mutanta wiedział co mówił.
Nastolatek nie był do końca pewien jak powinien w związku z tym dalej postępować. Doświadczenie nakazywało mu zająć się organizmem Onurisa, ale przecież rany czuł również na tym jego drugim, niematerialnym ciele. Potrafił radzić sobie z energią - bo w końcu sam jej używał. Wiedział jak pobudzić czyjeś siły życiowe... Ale wahanie się nigdzie by go nie doprowadziło, więc - kończąc wreszcie pracę nad płucami i ich obudową - chłopak zdecydował się najpierw zamknąć sprawę fizyczności.
Skoro zajmował się już okolicami klatki piersiowej, mutant zdecydował się wziąć za występujące na niej długie rany. Nie wyglądały dobrze, musiało je zadać coś całkiem sporego i z pewnością bardzo ostrego... I może nawet domyślał się co to było, lecz teraz nie miało to już znaczenia. Nie powinien się rozpraszać. Elixir przekierował swoją energię ku wspomnianym trzem rozcięciom, najpierw sięgając najgłębiej, aby zacząć regenerację od samych podstaw i stopniowo przesuwać się dalej, aż do zewnętrznych warstw tkanek. To było... Proste, przynajmniej od strony czysto technicznej, a problem stanowiła głównie gęstość ciała białego. Wcześniejsze naprawianie żeber oraz mostka i tak było pod tym względem o wiele gorsze.
Zaraz potem wybór Josha padł na pękniętą kość - w prawej łapie, czyli w tej, która znajdowała się bliżej niego. Nie miało to tak naprawdę żadnego znaczenia, bo przy kontakcie fizycznym i tak mógł łatwo sięgnąć wszędzie w ciele swojego pacjenta, ale po prostu zwracał uwagę na takie rzeczy. Dobrze, że tym razem nie miał do czynienia z odtwarzaniem sporego fragmentu kości, ani nawet ze złamaniem... Dzięki temu leczenie trwało odpowiednio krócej. Wystarczyło naprawić uszkodzenie, zasklepić je, upewnić się, że w pobliżu nie pozostały żadne przeszkadzające odłamki - choć to ostatnie bardziej liczyło się w przypadku klatki piersiowej, w której przesuwające się kawałki kości mogły narobić poważnych szkód. Na szczęście o ten obszar również zdążył już pod tym względem zadbać.
Spojrzenie Elixira przesunęło się na moment ku walczącym, którzy chyba nie radzili sobie aż tak źle. Uspokojony tym, chłopak powrócił do swojego zadania, tym razem koncentrując swoje siły na ranie na czole smoka. Wydawała się trochę płytsza od innych, ale na głowie sprawy i tak prezentowały się inaczej. Nawet niewielkie obrażenia potrafiły mocno krwawić i tak dalej... Nie zmieniało to faktu, że przynajmniej w tym wypadku nie musiał pracować z kośćmi. Na szczęście.
Na koniec chłopakowi pozostawało już tylko zadbać o uszkodzenia skóry oraz o nowe łuski. To nie wymagało od niego wielkiego skupienia, jego moc wykonywała takie czynności w głównej mierze automatycznie, samoistnie, kopiując brakujące elementy i korzystając z dostępnych w organizmie materiałów, aby je odtworzyć. Dzięki temu nastolatek mógł sobie pozwolić na kolejne zerknięcie ku niematerialnej części smoka. Początkowo tylko badał ją z daleka, w pewnym sensie się jej przyglądał, zwracając też uwagę na ten dziwnie nienaturalny fragment, który zdawał się mocno nie pasować do całości... Ale w końcu spróbował ostrożnie wysunąć swoją energię ku ranom na - z braku lepszego słowa - duchu Onurisa... I od razu otrzymał reakcję, której po części się spodziewał. Tyle że... Zaintrygował go konkretny dobór słownictwa.
- Nie powinieneś czy nie pozwolisz? - spytał w myślach, choć w żadnym razie nie naciskał. Przede wszystkim był zainteresowany, ciekaw odpowiedzi, ale wbrew pozorom potrafił uszanować tego rodzaju granice. On nie lubił udostępniać swojego umysłu telepatom, bo cenił sobie własną prywatność, lecz godził się na to dla wyższego dobra. Podejrzewał, że tutaj w grę mogło wchodzić coś podobnego... To znaczy, właśnie kwestia prywatności. Z drugiej strony, gdyby otrzymał nawet niechętne zezwolenie, to od razu zabrałby się do roboty, emitując uzupełniającą siły i uzdrawiającą energię przynajmniej ku tym "duchowym" ranom, które sprawiały wrażenie najpoważniejszych, o ile był w ogóle w stanie to rozróżnić. Tutaj musiał już działać ostrożniej, głównie z powodu mniejszego doświadczenia.
Skupiony na swoich - i smoka - sprawach, w pierwszej chwili mutant nawet się nie zorientował, że wodna ściana została przypadkowo trafiona. Dopiero kiedy elektryczność zatrzymała się tuż przy nich, spojrzał na nią z zaskoczeniem, choć oczywiście nie mógł się jej długo przyglądać, gdyż zaraz została odprowadzona do ziemi. Elixir zamrugał szybko, po czym znów zwrócił się w myślach do Onurisa.
- Możesz już odsunąć się od ściany? - zakładał, że tak, w końcu ciało - a może i nie tylko - białego powinno być teraz w dobrym stanie, o ile wszystko przebiegło zgodnie z planem i nie przeoczył niczego istotnego... A w takim wypadku Josh mógłby już przerwać kontakt fizyczny. Czekał tylko na jakikolwiek znak, że ze smokiem faktycznie było wystarczająco dobrze, aby mogli się rozdzielić. Gdyby go otrzymał, od razu podniósłby się z miejsca i odsunął na krok czy dwa od bariery. To samo uczyniłby w wypadku, gdyby zmusiły go do tego okoliczności, czyli na przykład konieczność uciekania przed jakimś zagrożeniem. W przeciwnym razie wróciłby do leczenia.
Przez ostatnich kilka chwil Elixir czuł się niemalże tak, jak gdyby znajdował się poza tym wszystkim, poza starciem i inwazją, co wynikało z faktu, iż mógł prawie na spokojnie zająć się tym, co do niego należało. Teraz jednak sprawy znów zaczęły toczyć się dla niego szybko - gdyż dziwny, na pozór bezcielesny głos zwrócił jego uwagę i nakazał mu znów spojrzeć ku towarzyszom. Jego serce aż zabiło mocniej, usta się rozchyliły, oczy zaś otworzyły szerzej na widok, który tam zastał. Noriko trzymana przez tego czarnego, przebita na wylot jego pazurami... Tyle że akcja wcale się nie posuwała, wręcz przeciwnie, zaczęła się na jego oczach cofać. Josh zamknął usta i zamrugał szybko, odruchowo starając się zorientować w tym, co się właśnie stało - i wciąż działo - oraz jednocześnie walcząc z nieprzyjemnym uczuciem w klatce piersiowej... Jak gdyby ktoś właśnie zatopił mu w niej spory ładunek ołowiu lub czegoś równie ciążącego. Nie chcąc czekać, nastolatek świadomie ustabilizował swój własny organizm, spowolnił pracę serca do normy, przywrócił sobie spokojne oraz regularne wdechy i wydechy.
Mimo to mutant nie tracił czasu na zbędne zastanawianie się, wahanie czy wątpliwości. Nie pytał, nie wnikał, bo nie widział sensu w marnowaniu cennych chwil na dociekanie wszystkich powodów i okoliczności. Ważniejsze było opanowanie sytuacji, która najwyraźniej bardzo szybko obróciła się na niekorzyść X-Men i... The Core. A przecież nie patrzył dosłownie tylko przez moment.
- Surge, do tyłu, już. Amelia, strzelaj w niego wszystkim co masz, od razu. X-23, kiedy tylko spróbuje uskoczyć, zaangażuj go z bliska na jak najdłużej. Gdy zechce się wycofać - będzie znowu Amelii. Zmieniajcie się, obserwujcie go, bądźcie mobilne. Surge, bliżej nas, przodem do niego, spróbuj postawić elektryczną klatkę, barierę, żeby ograniczyć jego możliwości. Jeżeli spróbuje zbliżyć się czy zaatakować bokiem, dołem albo górą, przy odrobinie szczęścia zdążysz go porazić. Icarus, póki co trzymaj dystans, postaraj się poszukać dźwięków, których my nie słyszymy, a jego albo zdekoncentrują albo zabolą... Amelia, jeżeli dasz radę podzielić tak uwagę, spróbuj telepatycznie pomóc Surge z kontrolą jej mocy - miał trochę do telepatycznego powiedzenia, ale rozkazy zaczął wydawać praktycznie od razu, nim jeszcze potwór zdążył się oburzyć, a poza tym wykorzystywał myśli, nie słowa, więc przekaz docierał szybciej niż zazwyczaj. Liczył na to, że wszyscy natychmiast przystąpią do działania, jednocześnie słuchając jego dalszych instrukcji... Wymyślanych w biegu, na bieżąco.
Teraz Elixir nie spuszczał już czarnego z oczu. Widział to jego spojrzenie, więc spodziewał się ataku, ale na tym kończyły się plusy. Nastolatek miał nadzieję, że pozostali zdążą zablokować demona, ale nie stawiał na tę kartę wszystkiego. Co prawda nie posiadał mocy, która mogłaby go ochronić, ale zawsze zostawała ucieczka w całkowicie ludzki sposób, czyli poprzez bieg, uskakiwanie, uchylanie się, w ostateczności przeturlanie - cokolwiek, co będzie pasowało do sytuacji, a pozwoli mu w razie czego zwiększyć odległość pomiędzy nim i niebezpieczeństwem lub całkowicie tego ostatniego uniknąć. Na szczęście na kondycję nie narzekał, wręcz przeciwnie.
Jeżeli wcześniej uzdrawianie Onurisa przebiegło na tyle dobrze, że jego materialna i niematerialna forma zostały naprawione, Josh po cichu liczył na jego wsparcie. Jeśli nawet zdążył uleczyć tylko ciało, to i tak miał nadzieję, że to wystarczy, aby smok był w stanie wrócić do akcji - o ile zmuszą go do tego okoliczności. Jeżeli jednak Onuris wymagał dalszej uwagi, czy to gruntownej, czy tylko drobnych poprawek, a drużyna radziła sobie wystarczająco dobrze, by Elixir mógł sobie na to pozwolić, to znów dotknął białego - najlepiej ponownie jego przedramienia - by kontynuować prace nad jego duchem, ciałem lub jednym i drugim.
Dopiero po wydaniu poleceń uzdrowiciel miał krótką chwilę, aby lepiej się nad nimi zastanowić. Rola Amelii była jasna, broń kobiety zadawała duże obrażenia, musiała się skupić na atakowaniu. Nori będzie mogła chronić siebie, a także przy okazji Onurisa i Josha... Ograniczy przeciwnikowi możliwości działania oraz obszar, po którym będzie się mógł poruszać, zablokuje mu drogę. Oby tylko udało jej się utworzyć taką elektryczną ścianę... Dobrze, że w tych okolicznościach przynajmniej miała skąd czerpać energię. Zadanie przeznaczone Jay'owi było ze strony Josha czystym strzałem. Nie chciał niepotrzebnie go narażać, więc wolał, aby rudzielec trzymał się z daleka - ale skoro mogli spróbować z dźwiękami, to czemu nie? Najwyżej nic się nie stanie. Laura z kolei stanowiła dobre uzupełnienie dla Amelii. W idealnym świecie obie mogłyby się wymieniać, aby nie dać demonowi spokoju, a sobie wzajemnie kupić czas na zmianę pozycji... Ale zapewne nie będzie tak pięknie. Wróg był poraniony, oby przekładało się to na jego osłabienie. W przeciwnym razie przyda im się nowy plan. Może znów zepchnęliby go na wodę i tam potraktowali prądem? Albo zamknęli w elektrycznej klatce bez wyjścia...

Wcześniej Josh nie zastanawiał się długo nad słowami Onurisa odnośnie posiadanego przez nich towarzystwa. Przede wszystkim nie miał na to czasu, gdy dookoła tyle się działo, a zagrożenie nie ustępowało tak naprawdę ani na chwilę. Chłopak wolał zwracać uwagę na swoje otoczenie i skupiać myśli na sposobach przetrwania oraz pokonania przeciwnika - niż rozważać fakt, że nie byli na polu walki sami, co przecież i tak już doskonale wiedział... I na temat czego nie mógł tak po prostu poznać kolejnych szczegółów, a przynajmniej nie bez zbędnego rozpraszania się. W skrócie, zaufał białemu, przyjął do wiadomości tę informację, ale jeszcze w nią nie wnikał... Choć pozostawał czujny. Ktoś im pomógł, więc najprawdopodobniej był po ich stronie - w tej chwili. Cała reszta danych odnośnie tej osoby mogła poczekać.
Mutant obserwował więc dalszy rozwój wydarzeń oraz to, w jaki sposób drużyna starała się wprowadzić w życie jego - z braku lepszego słowa - "plan". Początkowo najbardziej martwił się o zadanie, które wyznaczył Noriko, lecz dziewczyna poradziła sobie jak na te okoliczności bardzo dobrze, być może dzięki wsparciu Amelii, ale co do tego nie mógł mieć pewności. W przyszłości jeszcze trochę poćwiczy tę zdolność i będzie w porządku... Ale najpierw musieli przeżyć tę akcję. Ważne, że dzięki osłonie byli względnie bezpieczni wystarczająco długo, aby Onuris mógł się podnieść, a sam Elixir - dokładniej przyjrzeć sytuacji. Niestety reszta planu nie przebiegła tak udanie.
Skupiając się na działaniach Laury i Amelii, którym z kolei szło, delikatnie mówiąc, przeciętnie, uzdrowiciel w pierwszej chwili nie zainteresował się tym, co miało miejsce w pobliżu budynku. Śledził poczynania dziewcząt oraz przede wszystkim ich przeciwnika, wciąż świadomie kontrolując reakcje swojego ciała, aby nie tylko zachować spokój oraz trzeźwość myślenia, ale i delikatnie wyostrzyć własny czas reakcji, przynajmniej na tyle, na ile było to możliwe dla - bądź co bądź - zwykłego człowieka. Na bieżąco zastanawiał się już nad lepszą strategią i do głowy przychodziło mu kilka opcji. Najchętniej postawiłby na połączenie wody i elektryczności, na przykład poprzez wspólny atak Noriko oraz Onurisa, lub... Lub może przez zepchnięcie czarnego na barierę, aby to na niej go porazić? Do tego mogła się przydać telekineza Amelii, o ile tylko byłaby wystarczająco silna. Nastolatek zakładał, że zarówno smok, jaki telepatka mogli czerpać te pomysły z jego głowy, lecz i tak zamierzał jeszcze zasugerować je pozostałym. W końcu oba te scenariusze zakładały udział Nori.
Josh po cichu liczył na to, że dziewczyny zajmą demona na trochę dłużej, ale z drugiej strony przynajmniej trochę go pomęczyły. Już wcześniej jego tempo regeneracji zauważalnie spadło, więc ich ataki z pewnością przynosiły jakieś efekty... Musieli być tylko wytrwali i ostrożni - a na pewno ostrożniejsi niż do tej pory, bo być może wówczas Amelia i Laura uniknęłyby tych uderzeń. O tej ostatniej Elixir wiedział, że nic jej nie będzie, jej czynnik regeneracyjny powinien stosunkowo szybko postawić ją na równe nogi, ale co do Amelii chłopak nie miał już takiej pewności. Oby równie prędko wróciła do akcji... W końcu pilnie potrzebowali jej w walce.
Już samo złowrogie spojrzenie przeciwnika wystarczyło, aby blondyn instynktownie przesunął się bliżej Onurisa. Nie chodziło nawet tylko o to, że się obawiał, choć był w pełni świadomy zagrożenia oraz tego, iż w spotkaniu z tym potworem mógłby skończyć źle. Wiedział o tym wszystkim, doskonale rozumiał swoją śmiertelność, gdyż nawet na co dzień wypadała idealnie w sferze jego zainteresowań - a jednak motorem jego działania było coś zupełnie innego od strachu o własne życie. Musiał być chroniony, żeby móc wspierać pozostałych. To wpajano mu w Instytucie, tego samego uczył się w grach MMO czy po prostu RPG, w których silniejsze postaci osłaniały przedstawicieli klas leczących oraz wspomagających... Gdyby ktoś zginął albo został ciężko ranny, Elixir mógłby się tym zająć. Jeżeli jednak sam by umarł - nie zrobiłby już nic dobrego dla pozostałych. W jego wypadku dosłownie egoizmem byłoby nie dbać o swoje bezpieczeństwo i wystawiać się na ataki. Duma nastolatka musiała to niestety jakoś znieść.
Nim jednak czarny ruszył w ich stronę, do elektrycznej bariery Noriko zbliżył się... Jakiś chłopak, którego do tej pory Josh tak naprawdę praktycznie nie zauważył. Za bardzo skupił się na swoich towarzyszach i przeciwniku, więc teraz odczuł lekkie zaskoczenie, które szybko w sobie stłumił. Jego czoło tak czy siak się zmarszczyło, a zainteresowanie na moment przeskoczyło na tego nowego gracza - który przekraczał już tarczę. Mutant? Kosmita? Jeszcze ktoś inny? Pewnie teraz nie było sensu się nad tym zastanawiać. Ważniejsze były jego zamiary.
- Surge, pilnuj czarnego, nie zwracaj na to uwagi - przykazał przez telepatyczne połączenie, odnosząc się rzecz jasna do wydarzeń mających już miejsce po ich stronie osłony. Musieli ustalić jakieś priorytety, a demon na pewno stanowił dla nich zagrożenie, podczas gdy ten chłopak tylko mógł nim być... Ale jeżeli nawet okazałby się wrogiem, to elektryczność najwyraźniej na niego nie działała, więc Noriko i tak nie byłaby w stanie nic zdziałać. Dziewczyna powinna skupić się przede wszystkim na czarnym.
Jeżeli więc chodziło o to nowe potencjalne zagrożenie, Josh pokładał swoje nadzieje głównie w Onurisie... I najwyraźniej bardzo się przeliczył, skoro ten tak łatwo został powalony. Uzdrowiciel rozchylił lekko usta i zamrugał szybko, jak gdyby podświadomie chciał oczyścić sobie wizję, aby przekonać się, że jednak mu się przewidziało - ale widok uparcie pozostał ten sam. Gdyby okoliczności nie były aż tak poważne, nastolatek pewnie pomyślałby, że obrazek ten wyglądał dość komicznie, biorąc pod uwagę już same rozmiary obu tych istot... Ale w tej chwili jakoś wcale nie było mu do śmiechu.
Elixir żałował natomiast, że wcześniej jednak nie spytał smoka o szczegóły dotyczące ich towarzystwa. Głos brzmiał tak samo, tego mutant był niemalże pewien, czyli mieli właśnie do czynienia z kimś, kto albo posiadał bardzo szeroki zakres mocy albo w ten czy inny sposób manipulował rzeczywistością, być może przez mocno rozwinięte zdolności psioniczne - lub inne. To oznaczało, że najprawdopodobniej ten osobnik nie miałby problemów z pokonaniem ich przeciwnika... Ale tego nie robił, choć dwa razy im pomógł. Nie był tylko obserwatorem - bo wyraźnie mógł ingerować w wydarzenia. Wybrał, że powstrzyma się przed działaniem... By "zdobyli doświadczenie". Szkoda tylko, że jeszcze przed ich przybyciem zginęło tyle osób, których nikt nie uratował.
Na wyrzuty i wyjaśnienia przyjdzie jednak czas później, oby, teraz zaś blondyn skoncentrował się na tym, co miało miejsce na jego oczach. Czerwona energia - skaza, czymkolwiek by nie była - opuszczała ciało Onurisa, a Josh instynktownie przyklęknął obok niego na jedno kolano, śledząc ten proces, na swój sposób całkiem fascynujący. Nastolatek dzielił uwagę pomiędzy to zajście, a czarnego... Który znów przystąpił do ataku. Przez krótką chwilę mutant miał nadzieję, że ktoś z jego towarzyszy zablokuje przeciwnika po drodze - albo Nori przesunie swoją barierę, aby go porazić... Ale tak się nie stało. Plan zdawał się być dobry, lecz jego wykonanie pozostawiało już sporo do życzenia.
Choć Elixir przesuwał spojrzeniem za demonem, kątem oka wyłapał również ruch cofającej się ręki nieznajomego - i natychmiast go zastąpił, dla odmiany układając swoją dłoń na ramieniu smoka. Chciał się upewnić, że wszystko z nim w porządku, co akurat było już teraz dość proste, gdy posiadał otrzymane od niego informacje na temat jego organizmu. Poza tym miał też drugi cel, w pewnym sensie o wiele pilniejszy, przynajmniej z punktu widzenia samego Josha... Otóż Jay i Laura znajdowali się daleko, Nori musiała zadbać również o samą siebie, więc tylko Amelia mogła coś zdziałać na dystans, swoją bronią lub telekinezą - a to oznaczało, że Elixir znów nie był przez nikogo kryty. Potrzebował ochrony, zaś Onuris był najbliżej niego, więc rozwiązanie nasuwało się samo. Problem polegał tylko na tym, że smok zdawał się trwać w stanie dziwnego zawieszenia. Nie zareagował od razu na słowa ich być może sojusznika, a czas uciekał i Josh nie mógł zwlekać - więc od razu posłał przez ciało białego dawkę swojej bioenergii, elektryzującą i pobudzającą do działania, aktywującą produkcję substancji chemicznych odpowiedzialnych za podwyższoną aktywność - za reakcje z gatunku "walcz lub uciekaj". W skrócie, przypomniał Onurisowi o sobie oraz o tym, że byli w trakcie starcia, w którym mile widziana byłaby jego pomoc.
W tym momencie wróg znalazł się już ponownie na ziemi, w dodatku za plecami Nori, a zanim jeszcze rozpoczął przedłużanie pazurów, nim przystąpił do głównej części ataku, Josh zwrócił się już telepatycznie do przyjaciółki... A raczej do wszystkich zebranych, bo tak działało to połączenie, lecz słowa skierowane zostały do Surge.
- Biegnij. Na prawo, może mnie zgarniesz - w ten sposób uzdrowiciel chciał przede wszystkim oszczędzić dziewczynie marnowania czasu na odruchowe obrócenie się przodem do czarnego, aby zorientować się w sytuacji. Ruszenie do przodu i tak mogłoby ją narazić na przedłużające się pazury, a być może odskoczenie na bok stanowiłoby dla wroga jakieś zaskoczenie... No i dzięki temu Nori widziałaby już samego Josha. Gdyby Onuris nie zareagował, być może Surge zdążyłaby to zrobić za niego. Z jej prędkością teoretycznie miała szansę ocalić zarówno siebie, jak i Elixira.
Nie oznaczało to, że chłopak zamierzał bawić się w damę w opresji i bezczynnie czekać na ratunek. Jasne, spróbował go sobie zapewnić - z dwóch stron - ale nie stawiał na te karty wszystkiego. Gotów był sam odskoczyć, przesunąć się za Onurisa, po części licząc na to, że w ostateczności właśnie to zbliżające się niebezpieczeństwo zmotywuje smoka do działania, jeżeli zawiedzie wszystko inne. Jeżeli w dalszym ciągu nikt by mu nie pomógł, skupiłby się na kupowaniu sobie czasu. Wiedział, że był wolniejszy od czarnego, ale nie miał zamiaru być dla niego nieruchomym celem, a każda sekunda - oby - zbliżała go do otrzymania pomocy od kogoś z grupy.
O ile tylko w ten czy inny sposób udało mu się przetrwać atak i umknąć na bezpieczniejszą, czyli możliwie jak największą odległość - dzięki jego własnym lub cudzym poczynaniom - Josh przeszedł do zarzucania drużyny, wliczając w to Amelię i Onurisa, nowymi pomysłami. Trochę brakowało mu informacji, ale wcześniej wyglądało na to, że smok w jakimś stopniu znał demona lub przynajmniej coś o nim wiedział, więc teraz chłopak miał nadzieję, że otrzyma od niego potrzebne dane.
- Rozdwojony powinien sobie radzić gorzej - mniej ciała, konieczność dzielenia uwagi... Mam rację? Jeżeli tak, nie dajmy mu się połączyć. Z czego on się w ogóle składa? Jest organiczny? - to wszystko wymagało reakcji Onurisa, gdyż raczej nikt inny nie byłby w stanie odpowiedzieć na te pytania... Pomijając może tajemniczego jegomościa od cofania czasu i całej reszty.
- Amelia, spróbuj zepchnąć choć jednego na wodną ścianę, telekinezą albo bronią, może go tam nawet przytrzymaj. Jeżeli się uda, Surge go usmaży. Onuris, wspólny atak wodno-elektryczny z Surge? Potrafiłbyś jakoś zablokować go w miejscu strumieniami pod ciśnieniem, żebyśmy porazili jak najwięcej jego ciała? Za bardzo lubi umykać. X-23, Icarus, pilnujcie tego, starajcie się go zatrzymać, jeżeli zechce uciec albo przejść do ataku - wszystkie te polecenia i sugestie padały oczywiście o wiele szybciej, niż miałoby to miejsce w normalnej rozmowie na głos. Prędkość myśli naprawdę bywała w takich chwilach bardzo przydatna.
Dodatkowo Elixir starał się skupić na swoich wyobrażeniach tego, co mogliby zrobić. Miał nadzieję, że być może grupa odbierze je jako obrazy... Jeżeli nie wszyscy, to przynajmniej Amelia oraz Onuris i być może nawet oni przekażą je dalej. Wizualizacja pomagała. Gdyby telekineza i wodne strumienie zepchnęły obie części wroga na ścianę i przytrzymały go na niej, najlepiej też od boków, z góry i z dołu, by nie miał jak się wymknąć albo ze sobą złączyć... W takim wypadku Nori nie musiałaby nawet celować bezpośrednio w przeciwnika, tylko po prostu w wodę.
Przez cały ten czas chłopak bardzo uważał na to, aby trzymać się z daleka, możliwie za innymi członkami drużyny. Wróg był szybki, ale odległość i tak dawała jakąś szansę na zorientowanie się w jego planach i zatrzymanie go po drodze... Na pewno większą niż jej brak. Josh wciąż stale kontrolował też swój organizm, czas reakcji, gotowość do działania, skupienie - wszystko to, na co miał wpływ, a co ułatwiało mu skuteczniejsze funkcjonowanie w trakcie walki.