Houston Police Officer's Memorial

Elixir starał się jeszcze nie myśleć o wspomnianych przez Noriko konsekwencjach utraty Blackbirda. W najgorszym wypadku rozważał wrobienie Kellera w kupno nowego, bo w końcu miałby za co, a podobno to jego wytypowano do prowadzenia ich drużyny - więc powinien być za nią odpowiedzialny, nawet jeżeli tutaj z nimi nie przybył. Ciekawe jak Hellion przyjmie tę wiadomość... Oczywiście poza dziką radością na wieść o tym, że wpadli w kłopoty, a on nie, gdyż to rozumiało się samo przez siebie. Z drugiej strony, blondynowi szlaban akurat nie mógł już bardziej zaszkodzić, skoro i tak nie opuszczał Instytutu ze względu na swój wygląd...
- Kiedy wrócimy do domu - skomentował krótko następne słowa Nori, równocześnie upewniając się, że dziewczyna siedziała wygodnie na swoim miejscu, po czym przeniósł się na drugą stronę samochodu. Po wejściu do środka pojazdu natomiast Josh skupił się już na tym, co działo się w jego wnętrzu, zaś o wiele mniejszą uwagę poświęcał wydarzeniom mającym miejsce na zewnątrz. Wierzył w to, że operatorzy, którzy zostawali z cywilami przy resztkach uniwersytetu, potrafili poradzić sobie z sytuacją - bo w końcu ta i tak się uspokoiła, a co gorszego mogłoby się teraz stać? - więc uznał, iż sam mógł się spokojnie zająć zadaniem swoim i swoich towarzyszy.
Zmiany w ustawieniu siedzeń oczywiście zwróciły jego uwagę jako pierwsze, przede wszystkim dlatego, że światło i ruch równocześnie zaskoczyły go i zaciekawiły, choć szczerze powiedziawszy nawet w pierwszej chwili go nie zaniepokoiły. Być może był to błąd, że czuł się tutaj dość pewnie, przynajmniej w tej chwili, ale po prostu póki co nie spodziewał się żadnego bezpośredniego niebezpieczeństwa... A już na pewno nie ze strony samego wozu. Chłopak powiódł więc wzrokiem wzdłuż przesuwającego się białego blasku i w tym samym czasie oparł się wygodnie o swój fotel, lecz kiedy tylko zjawisko ustało, zaczął już poddawać oględzinom resztę wnętrza.
Nastolatek był właśnie na etapie interesowania się panelem, który miał przed sobą - bardzo kusiło go, aby go dotknąć, lecz zdrowy rozsądek wciąż jeszcze przekonywał, że przecież nie miał pojęcia co się wówczas stanie - gdy niespodziewanie pojazd wypełnił dźwięk czyjegoś głosu. Bardzo skutecznie odwróciło to uwagę Elixira od badania możliwości panelu i zarazem sprawiło, że uzdrowiciel zerknął krótko na Noriko, aby ujrzeć jej reakcję.
Potem nastąpiły już kolejne wyjaśnienia, z których Josh starał się zapamiętać jak najwięcej. Omega, integracja z ISACiem, automatyczne sterowanie... To wszystko brzmiało chyba w porządku i powinno ułatwić im życie. Pozaziemskiego pochodzenia maszyny mutant i tak się wcześniej domyślał, między innymi z powodu jej rozmiarów, brak świadomości z kolei nakierował jego myśli ku tym bardziej zaawansowanym AI. Ze wszystkich tych instrukcji najdobitniej dotarło zaś do niego polecenie, aby nie ruszać paneli. Jasne, głos ujął to delikatniej - po prostu tego nie polecał - ale tak chłopak to sobie przetłumaczył. Czyli dobrze, że się z tym wstrzymał.
Elixir już otwierał usta, aby coś powiedzieć, gdy tuż przed nim pojawił się... Hologram, jak podejrzewał, w dodatku jeden z tych reagujących na dotyk, o czym chłopak przekonał się bardzo szybko, bo oczywiście musiał go dokładniej zbadać. Obraz obrócił się lekko pod wpływem kontaktu z jego palcami i nastolatek wykorzystał tę wiedzę, aby w następnym momencie przywrócić go już mniej więcej do poprzedniej pozycji. Póki co nie bawił się tym jednak dłużej i skupił się na samym wyświetlanym obrazie. Wyglądało na to, że hologram działał w czasie rzeczywistym, skoro ukazywał ich ruchy... Oraz działania osób znajdujących się na zewnątrz, z wyłączeniem Kaartarna. To ostatnie nawet już Josha nie zdziwiło, choć kontrolnie rzucił okiem w stronę zbiorowiska.
W tej chwili znów naszła go niesamowita ochota sprawdzenia możliwości urządzenia, a dokładniej powiększenia obrazu na tyle, aby przekonać się, czy w holograficznym samochodzie znajdował się kolejny holograficzny samochód - i tak dalej - ale także i tym razem chłopak jakoś ogarnął swoje zapędy. Sytuacja była w końcu poważna, nie powinien marnować czasu... Dla odmiany więc mutant oddalił widok, a potem jeszcze trochę i bardziej, szukając czegokolwiek, co mogłoby przypominać ich cel, aż... Bingo. Gamma 6, daleko, choć odległość trochę ciężej było ocenić na kompletnym pustkowiu i Josh sugerował się przy tym w głównej mierze wielkością pojazdu. Obliczanie na oko takich szczegółów czy sprawdzanie dostępnych we wnętrzu opcji pomagało mu nie myśleć o tym, co stało się z miastem. Później będzie się tym dołował.
- Jasne. Czyli wszystko wiemy... - stwierdził, gdy tylko głos poparł jego przypuszczenia. Nie był pewien tego, czy osoba po drugiej stronie w ogóle wymagała od niego jakiegokolwiek potwierdzenia, ale swoje słowa i tak skierował tylko połowicznie do niej, bo również do swojej drużyny. Zbyt długa cisza mu nie pasowała, więc wolał się odezwać, aby samemu ją wypełnić.
Dobiegający z tyłu odgłos na moment oderwał uwagę chłopaka od mapy oraz czekającego ich zadania. Elixir zerknął przez ramię za siebie, a jego spojrzenie w pierwszej kolejności padło na Onurisa, potem zaś przesunęło się po Laurze i wreszcie Jay'u. Wszyscy byli już w środku, smok zajmował miejsce, więc... Chyba mogli się zbierać?
Blondyn zamierzał to właśnie zaproponować, a następnie zarządzić wyjazd, gdy we wnętrzu maszyny rozległ się kolejny głos, tym razem nowy i... Najwyraźniej skierowany do kogoś innego, a nie do nich. Mieli być Omega, prawda? A jednak Bravo 2-3 brzmiało znajomo. To chyba tej nazwy używał wcześniej dowódca grupy, która się po nich stawiła? Josh znów rzucił okiem na zewnątrz, aby przyjrzeć się poczynaniom przemieszczających się operatorów i to utwierdziło go w przekonaniu, że miał rację. Zamierzali do kogoś strzelać? Czyli jednak wciąż było tutaj niebezpiecznie, nawet po zrównaniu miasta z ziemią...
Nastolatek dzielił swoją uwagę pomiędzy obserwowanie wydarzeń i nasłuchiwanie kolejnych informacji. Sam milczał, aby niczego nie przegapić albo przypadkiem nie zagłuszyć swoim własnym głosem istotnych słów. Dopiero po chwili - gdy dyskutujące osoby zdążyły podjąć już decyzję o eliminacji jakiegoś celu - do Elixira dotarło, że przecież mapa powinna pokazać co takiego działo się w okolicy. Nie zwlekając ani sekundy dłużej, chłopak znów przybliżył obraz, tym razem do tego stopnia, aby widzieć nadjeżdżający samochód... I sam nie mógł uwierzyć, że wcześniej nie zwrócił na niego uwagi. Chyba po prostu zbyt prędko wtedy powiększał...
Jeszcze jeden komunikat - i zaraz po nim dowódca zostającej przy uniwersytecie grupy dał im znak do odjazdu. Co prawda Elixir dobrze widział, że na miejscu najwyraźniej miało się dziać więcej, ale nie zamierzał zwlekać, gdy tam daleko ktoś czekał na jego pomoc. Jego wzrok natychmiast przeniósł się na panel, którego początkowo nie planował dotykać... Ale chyba nie miał innego pomysłu na wprawienie pojazdu w ruch. Ostrożnie ułożył więc na nim dłoń i aż wzdrygnął się lekko, czując kolejną ingerencję w swój organizm. Kusiło go jednak cofnąć rękę, ale ruszenie było ważniejsze - i na tej myśli blondyn się skupił.
O dziwo - dla niego - wóz zareagował, a mianowicie zamknął tylne drzwi i szybko wystartował z miejsca. W tym momencie Josh zabrał już palce z panelu, z zadowoleniem przyjmując prędką dezaktywację ciał obcych, po czym westchnął cicho i znów zajął się mapą. Ustawił ją sobie tak, aby ciągle widzieć cel podróży i od czasu do czasu przybliżał obraz, gdy zmniejszała się dzieląca ich od niego odległość. Czuł się trochę nieswojo z tym, jak gładko pojazd sunął po tej powierzchni... Pewnie mógłby się do tego przyzwyczaić, ale póki co doświadczenie było dziwne.
Elixir starał się na swój sposób wyłączyć, wyciszyć, myśleć tylko o tym, co miało czekać ich wszystkich na miejscu, w związku z czym nie był pewien ile dokładnie minęło czasu, nim wnętrze pojazdu wypełnił dźwięk kolejnego komunikatu. Nakazanie identyfikacji natychmiast wybiło go z tego stanu i choć jego wzrok padł na jeden z holograficznych obrazów, przez co automatycznie rejestrował wyświetlaną sytuację, to jednak nie przyglądał jej się zbyt dokładnie. Na to będzie miał czas za chwilę, najpierw zaś wolał użyć ISACa, aby zapewnić bezpieczny przejazd swojej drużynie. Z tego co zdążył się zorientować, wydanie mu polecenia myślą powinno wystarczyć, aby przekazał jego słowa.
- Omega do Gamma 6, jesteśmy wsparciem medycznym - oznajmił na początek, mając nadzieję, że nie opuszczał niczego bardzo ważnego. Nie znał się na zasadach poprawnej komunikacji w takich sytuacjach, podejrzewał, że z nich wszystkich najprędzej Laura mogłaby się na ten temat wypowiedzieć... No i może Onuris... Ale nie chciał tracić teraz cennego czasu na konsultowanie się. Wielki, celujący do nich czołg bardzo skutecznie przekonywał go do działania szybko i sprawnie. Sugerowanie się formą wyłapanych wcześniej wiadomości musiało wystarczyć.
Podczas gdy Josh jeszcze mówił, ich pojazd tak czy siak się zatrzymał, a nastolatek nie miał tak naprawdę nic przeciwko temu. Właściwie pewnie sam tak czy siak by to zarządził, gdyby do tego nie doszło... Bo w końcu po co mieliby prowokować sojusznika do ataku? Wychodzenie zdawało mu się póki co kiepskim pomysłem, najpierw chciał otrzymać jakąś reakcję na swoje słowa, a w tym czasie skupił się przyglądaniu się hologramom. Układał już plan postępowania, obejmujący przede wszystkim kolejność zajmowania się rannymi. Byle tylko szybko załatwić formalności i się do nich dostać...

Zajęty w tej chwili ważniejszymi kwestiami, Josh poświęcał bardzo małą uwagę temu, co działo się z tyłu wozu i z rosnącym zniecierpliwieniem oczekiwał jakiejś odpowiedzi na swój komunikat. Rozumiał, że pewna zwłoka była w tych okolicznościach nieunikniona, jednakże każda zmarnowana w ten sposób sekunda oznaczała dłuższe oczekiwanie po stronie rannych... I to właśnie to tak bardzo mu się nie podobało. Gdyby nie ci wszyscy poszkodowani, to osobiście chłopak mógłby nawet chwilę zaczekać, bo mimo celującego do ich pojazdu czołgu czuł się dość pewnie. Jasne, takie położenie nie należało do najprzyjemniejszych, ale w końcu mieli do czynienia z sojusznikiem, więc... Zaakceptowanie ich stanowiło chyba tylko formalność.
Przez ten czas nastolatek zdążył przynajmniej przyjrzeć się holograficznym obrazom, które wyświetlał im samochód. Szybko doliczył się dziewięciu osób, z czego kilka zdawało się być w wystarczająco dobrym stanie, aby mogły poczekać na swoją kolej... Reanimowane dziecko miało oczywiście priorytet, nad tym Elixir nie musiał się zastanawiać, tak samo jak i nad umieszczeniem na drugim miejscu najwyraźniej nieprzytomnego mężczyzny z opatrunkiem wokół głowy. Trzeci powinien być... Ten z bandażami na rękach i klatce piersiowej. Reszta zależała już od tego, na co poskarżą się sami zainteresowani oraz od podpowiedzi, które zapewne zaoferuje blondynowi biokineza. Kiedy już się zbliżą powinien być w stanie wyczuć kto potrzebował pomocy i jak pilnie.
Z jednej strony gotowy plan działania odrobinę poprawił mutantowi nastrój, gdyż utwierdził go w przekonaniu, że po dotarciu na miejsce będzie mógł zacząć działać od razu i bez zbędnego zastanawiania się nad dalszymi posunięciami. Nie straci na to czasu, czyli szybciej pomoże cierpiącym. Tyle że... Takie przygotowanie się sprawiło równocześnie, że nastolatek tym dotkliwiej odczuwał zwłokę i miał wręcz ochotę zacząć nerwowo stukać palcami o najbliższą powierzchnię. Powstrzymał się przed tym tylko dlatego, że nie był pewien, czy w ten sposób czegoś by tutaj nie uruchomił... A wolał niepotrzebnie nie ryzykować.
Słyszał za sobą jakieś ruchy, ale jeszcze nie zwracał na nie uwagi, czekając na upragnioną reakcję i wpatrując się w hologramy, powtarzając sobie w myślach to, co zdążył już ustalić... Aż wreszcie sojusznik przemówił ponownie, krótko, ale treściwie. Josh nie potrzebował niczego więcej, dlatego natychmiast przystąpił do działania.
Co prawda zgodnie z komunikatem otrzymali pozwolenie na podejście, a nie na podjechanie, lecz w tym momencie byłaby to przecież kolejna strata czasu, a przynajmniej tak uważał Josh. Może i od czołgu nie dzieliła ich ogromna odległość, lecz dotarcie do niego na piechotę mimo wszystko zajęłoby im chwilę, podczas gdy ich pojazd mógł przebyć ten dystans o wiele szybciej. To właśnie z tego powodu Elixir praktycznie bez namysłu podjął decyzję i nakazał maszynie ponownie ruszyć z miejsca, aby automatycznie dowiozła ich bliżej i zatrzymała się kilka metrów od zbiorowiska. Osobiście sterować nie zamierzał, bo miał do zrobienia coś innego.
Jeszcze po drodze, a dokładniej tuż po wystartowaniu samochodu, blondyn obrócił się, aby w końcu zerknąć do tylnej części pojazdu. Zorientowanie się w sytuacji nie było trudne, nawet jeżeli ze swojego miejsca nie widział dobrze wszystkiego w odsłoniętych teraz schowkach. Tak czy siak domyślał się tego, co robili właśnie jego towarzysze i tyle mu wystarczyło, aby wrócił do trybu wydawania poleceń... Choć wciąż zastanawiał się kiedy dokładnie pozostali przestaną go słuchać. Jakoś nie mógł się pozbyć wrażenia, że obecnie mogło to już nastąpić dosłownie w każdym momencie.
- Bierzemy wszystko, co wyda ci się potrzebne. Przejrzyj co mamy póki jeszcze jedziemy. Powinienem sobie poradzić od strony medycznej, bo to tylko parę osób, ale nie zaszkodzi się przygotować... Zwłaszcza że najwyraźniej wciąż możemy się natknąć na coś niebezpiecznego - rzucił na początek w stronę Laury, choć szczerze mówiąc wątpił, aby dziewczyna potrzebowała od niego takiej zachęty. Mimo wszystko wolał o tym wspomnieć, żeby potem nie musieli się po nic wracać. Skoro zaś już o tym mowa, to ich towarzysz smok nie potrzebował się przecież odzywać, aby doradzić X-23, bo mógł po prostu wskazywać jej swoje sugestie...
- Onuris, pomożesz z tym Laurze? Zresztą, Jay, na wszelki wypadek ty też się temu teraz przyjrzyj, ale na miejscu zacznij przy matce z dziećmi, a potem porozmawiaj z pozostałymi przytomnymi. Zadbaj o nastroje, dowiedz się w jakim są stanie i tak dalej. Sztuczki z głosem dozwolone - zarządził następnie. Miły, łagodny Icarus z przyjemną dla oka mutacją powinien się dogadać z poszkodowanymi, a jeżeli nawet coś poszłoby nie tak, to łatwo mógł ich uspokoić.
Załatwiwszy tę kwestię, Josh obrócił lekko głowę i przeniósł pełen namysłu wzrok na Noriko. Dziewczyna znajdowała się w trochę gorszym położeniu, chyba że udałoby jej się teraz przejść do tyłu, żeby dołączyć do pozostałych przy zapoznawaniu się z zawartością schowków... Miejsca powinno być dosyć, żeby przy odrobinie wysiłku to uczyniła.
- Przeciśniesz się do nich? Lepiej, żebyś też wiedziała z góry co dokładnie mamy pod ręką i jak tego używać. Gdy wyjdziemy, udaj się do tych pomiędzy gąsienicami, najlepiej do mężczyzny z obrażeniami na klatce piersiowej i rękach. Zrób wywiad, pomóż jak i czym będziesz mogła - podczas gdy o tym wszystkim mówił, Elixir wpadł na kolejny pomysł. Jego spojrzenie ponownie przeskoczyło do tyłu, ku X-23, zapewne teraz skupionej na dostępnym sprzęcie.
- Laura, ty zacznij od nieprzytomnego. Podstawowe rozeznanie i zobacz czy będziesz w stanie go wybudzić, ale nic na siłę. On jest drugi na mojej liście, a ten od Nori trzeci - dokończył wreszcie, choć po części wynikało to z tego, że po prostu nie miał już więcej czasu na mówienie, gdyż ich pojazd zatrzymał się właśnie bliżej memoriału. Niestety blondyn nie zdążył wystosować żadnej konkretnej prośby do Onurisa, pomijając tę o sugestie względem ekwipunku, ale liczył na to, że smok zajmie się przede wszystkim dbaniem o bezpieczeństwo grupy oraz zapewni wsparcie emocjonalne, jak wcześniej czynił względem Nori.
Nie zwlekając już ani chwili dłużej, nastolatek czym prędzej otworzył drzwi po swojej stronie pojazdu i równie szybko wydostał się na zewnątrz. Nie przejmował się zabieraniem sprzętu z wozu, to zostawił swoim towarzyszom i miał po prostu nadzieję, że albo dostosują się do jego słów albo sami wpadną na coś lepszego, a wciąż pasującego do działań reszty. Byle nie wchodzili sobie wzajemnie w drogę, bo to mogło nieprzyjemnie opóźnić całą akcję...
Spojrzenie chłopaka natychmiast omiotło najbliższą okolicę. Dzięki hologramom wiedział dokładnie kto gdzie się znajdował, ale na wszelki wypadek i tak chciał się upewnić, że obrazy niczego nie przekłamały albo on sam czegoś źle nie założył. Mimo to nie wahał się nawet przez moment i od razu ruszył w stronę wcześniej upatrzonego celu, czyli reanimowanego dziecka i trwającego przy nim strażaka. Przez świadomość biologiczną ciągnął informacje na temat ogólnego stanu zdrowia wszystkich zebranych, ale teraz zamierzał się skupić tylko na jednej osobie.
- Jestem uzdrowicielem - rzucił jeszcze po drodze do dzieciaka, bo nie był pewien czy cywile zostali przez kogoś o tym fakcie poinformowani. Pewnie słowo lekarz zadziałałoby na nich lepiej, ale powiedzmy sobie szczerze - jego mutacja i tak była widoczna gołym okiem, a sam proces leczenia nie będzie konwencjonalny, więc po co miałby ich okłamywać? I tak by się zorientowali, więc po prostu musieli prędzej pogodzić się z myślą, że zajmie się nimi ktoś o naturalnym talencie i zdobytej na własną rękę wiedzy, a nie dyplomowany medyk.
Dotarcie do poszkodowanego zajęło mu zaledwie kilka sekund. Spieszył się i w związku z tym od razu opadł przy nim na kolana, równocześnie rozpalając już w dłoniach swoją bioenergię, białą, ciepłą i kojącą. Z tej odległości jej efekty mógł też pewnie wyczuć strażak, ale Elixir nie poświęcał mu jeszcze większej uwagi, pomijając podświadome rejestrowanie jego stanu zdrowia. Jedną dłoń chłopak ułożył na czole dziecka, drugą zaś na jego nadgarstku, instynktownie szukając odsłoniętej skóry... A potem mógł już w końcu przystąpić do działania.
Przy kontakcie fizycznym Josh był już w stanie traktować drugi organizm niczym przedłużenie własnego. Czuł zachodzące w nim reakcje, wiedział gdzie znajdowały się uszkodzenia czy inne problemy... A jeszcze przed chwilą leczył o wiele gorsze rany na istocie ze znacznie bardziej skupionymi tkankami. Ponowne uruchomienie serca wbrew pozorom nie było aż tak trudne, szczególnie w porównaniu z tamtymi zadaniami. Co więcej, blondyn mógł się po prostu sugerować tempem własnego, początkowo zmuszając obcy narząd do bicia i pompowania krwi przez naczynia... Przynajmniej do czasu, gdy nie odzyska on czynności własnej.
Drugi punkt na liście Elixira stanowił układ oddechowy. Aby go uruchomić, musiał wprawić w ruch obsługujące go mięśnie, z przeponą na czele... Skurcze pojedynczych włókien przekładały się na sukces całości, pozwalając na zmianę ciśnienia w klatce piersiowej, aby powietrze mogło wpływać do środka, a następnie uciekać. Tlen zapewniony, układ krwionośny sprawny... Wszystko zmierzało ku lepszemu, a podczas gdy mutant zajmował się tymi najistotniejszymi kwestiami, generowana przez niego energia biomolekularna tak czy siak zatroszczyła się już o usunięcie tych prostszych uszkodzeń, czyniąc to właściwie automatycznie. Skaleczenia i siniaki nie stawiały oporu, głębsze rany tak naprawdę również, po prostu znikały trochę wolniej od powierzchownych. Blask wsiąkał głębiej, pracując również nad usunięciem obrażeń wewnętrznych.
Skoro jednak mutant stopniowo przywracał organizm dziecka do działania, to musiał jeszcze skłonić go do utrzymywania tego stanu bez dodatkowego wsparcia. Budził już wcześniej ludzi ze śpiączki. Potrafił wpływać na mózgi, naprawiać je, częściowo wkraczać na tereny, którymi zazwyczaj zajmowali się telepaci... Nie mniej jednak miał na tym polu złe doświadczenia. Co prawda ostatnim razem bez większych problemów pomógł swojej pacjentce, ale ta w nagrodę go podpaliła... A to nie było przyjemne, nawet jeżeli bardzo szybko wrócił po tym do siebie.
Tak czy siak, Josh skupił się teraz w głównej mierze na układzie nerwowym i mózgu dzieciaka, pobudzając produkcję substancji biochemicznych, które powinny go wybudzić, nadzorując przepływ sygnałów po neuronach, a do tego zapewniając mu dostęp do swojej własnej bioenergii, aby nie tylko naprawiła pozostałe szkody, ale i dostarczyła rannemu sił.
Przez cały ten czas sam Elixir milczał, zbyt pochłonięty pracą, aby przyglądać się działaniom swoich kompanów czy osób, które już wcześniej przebywały na miejscu. Poza dzieckiem, którym się zajmował, największą uwagę poświęcał strażakowi, lecz tylko i wyłącznie dlatego, że ten znajdował się tuż obok i bezpośrednio w polu widzenia blondyna. Reszta musiała poczekać na swoją kolej, choć Josh mimo wszystko na bieżąco zbierał informacje o ich stanie zdrowia, aby móc zareagować, gdyby komuś niebezpiecznie się pogorszyło.

Choć Josh w pełni skupiał się na swoim zadaniu i tak naprawdę nawet nie widział tego, co robili w tym czasie wszyscy pozostali, to jednak słyszał ich głosy, a także dźwięki wynikające z podejmowania przez nich różnych czynności. Nie zagłębiał się w nie, starał się interesować tylko i wyłącznie tym, co było teraz najważniejsze, lecz jego umysł i tak podświadomie rejestrował niektóre mające wokół niego miejsce wydarzenia.
Chłopak wiedział więc, że Jay dobrze sobie radził z kobietą z dziećmi, a to oznaczało, że przynajmniej tą częścią grupy Elixir mógł się już dalej nie martwić. W końcu nie musieli tutaj wytrzymać długo... I na ten krótki okres sytuacja mogła najwyraźniej zostać pod kontrolą Icarusa. W porządku. Uspokojony, blondyn już całkiem wyciszył tę konkretną rozmowę, nie przejmując się jej szczegółami... Nawet jeżeli prawie uśmiechnął się na pytanie o bycie aniołem.
Dość szybko zorientował się też, że Laura musiała dobudzić wcześniej nieprzytomnego mężczyznę z urazem głowy. Dobrze, byle im znowu nie zasnął, nie przy potencjalnym wstrząśnieniu mózgu... Tę kwestię Josh musiał jeszcze sprawdzić dotykowo dla pewności, ale z kontaktującym pacjentem po prostu o wiele łatwiej będzie mu ustalić zakres obrażeń. Już sam fakt, że ranny się obudził, sensownie mówił i pamiętał co mu się stało rokował pozytywnie, ale teraz przede wszystkim nie powinien się ruszać.
Uzdrowiciel nie usłyszał natomiast żadnej konkretnej odpowiedzi na słowa Noriko, co z drugiej strony oznaczało przynajmniej brak protestu... Więc tym również nastolatek postanowił się jeszcze nie przejmować. Nie było tak źle. Każdemu jakoś szło. A gdyby Nori miała się nudzić... To chyba znalazłby dla niej kolejne zajęcie. Już posiadał na nie pomysł.
Z tego wszystkiego Elixir praktycznie zignorował poczynania strażaka, gdy ten sprawdzał tętno dziecka, a potem świecił mu kolejno po oczach i obserwował ich reakcję na jasność. Josh nie potrzebował pomagać sobie w ten sposób, więc nawet z ciekawości na to nie spoglądał, zajęty naprawianiem każdej ze szkód i przystosowywaniem organizmu swojego celu do samodzielnej pracy. To było dla niego ważniejsze. Podniósł wzrok dopiero w momencie, gdy strażak się odezwał... I w pierwszej chwili nie wiedział co mu odpowiedzieć - o ile cokolwiek w ogóle.
Jasne, że mówiono o nich źle. Najgłośniej krzyczeli ci, którzy ich nawet nie znali i poznać wcale nie chcieli. To było... Tak bardzo typowe, że Josh aż nie miał ochoty o tym myśleć, bo tylko by się zezłościł i rozproszył, a nie wspomniałby tak naprawdę o niczym nowym i odkrywczym. Niektórzy ludzie po prostu się bali, inni uważali się za lepszych od tych, którzy się od nich różnili... Ale prawda była taka, że w gruncie rzeczy w każdej rasie czy gatunku zdarzały się zarówno jednostki porządne, jak i czarne owce. Szkoda tylko, że te pierwsze - zazwyczaj liczniejsze - cierpiały z powodu drugich...
- Powtarzaj to innym. Do skutku. Może z czasem więcej osób zrozumie - odparł jednak prosto, zamykając usta nerwom i cynizmowi, które przecież teraz nikomu w niczym by nie pomogły. Elixir powoli uczył się panować nad swoim temperamentem... A choć stres go podsycał, to przynajmniej zmęczenie pomagało mu się uspokoić. Siły lepiej było spożytkować na leczenie.
Nawet po zasileniu energią Josha, świeżo uzdrowione dziecko i tak potrzebowało odpoczynku. Wszystko powinno z nim być już dobrze, a w dodatku tuż obok posiadało opiekuna, z którym mutant mógł je zostawić... Choć planował przekierować tutaj również Noriko, tak na wszelki wypadek. Krótkie rzucenie okiem w jej stronę dowiodło, że nie zajmowała się niczym pilnym, więc nie powinno to stanowić problemu.
- Niech śpi. Potrzebuje tego - po zwróceniu się do strażaka, blondyn w końcu oderwał palce od czoła i nadgarstka swojego pacjenta i podniósł się z kolan, dla równowagi na moment podpierając się ręką o ziemię. Zaczynał się już czuć niepokojąco lekko, jak gdyby głowa ważyła mu mniej niż w rzeczywistości... Ale na podstawie wcześniejszych doświadczeń nastolatek potrafił dość dokładnie ocenić swoje możliwości. Wiedział, że najpewniej powinien wytrzymać jeszcze kilka mniej poważnych uzdrowień... Akurat na te przypadki.
Mutant przesunął prędko wzrokiem po najbliższym otoczeniu, notując wszystkie większe zmiany, które w nim zaszły, podczas gdy on sam zajmował się pierwszym poszkodowanym. Rozstawiona bariera stanowiła chyba największą różnicę, lecz nie była dla niego teraz istotna. Nie tracąc czasu na dalsze obserwacje, nastolatek natychmiast ruszył szybkim krokiem w stronę Laury i leżącego mężczyzny.
- Surge, miej na oku to dziecko - przykazał jeszcze po drodze, dla pewności ruchem głowy wskazując przyjaciółce chłopca, któremu dopiero co pomógł. Nie wierzył w to, aby miały się pojawić jakieś problemy, ale przecież przezorny zawsze ubezpieczony, prawda? No i mimo wszystko Josh nie chciał, aby Noriko stała bezczynnie.
Po dotarciu do kolejnego cywila, uzdrowiciel ponownie - choć tym razem trochę spokojniej, mniej energicznie, nawet jeśli wciąż prędko - przyklęknął obok niego... I już zamierzał się do niego odezwać i wziąć się do roboty, gdy ISAC przekazał mu nowy komunikat. Elixir ledwo powstrzymał się przed wzdrygnięciem z zaskoczenia, po czym odruchowo kiwnął głową. Oczywiście był to bardzo głupi gest, bo niby kto miałby go zobaczyć i zrozumieć, ale obecnie chłopak nie miał nawet siły, by się tym przejmować. Zamiast tego po prostu odetchnął ciężko.
- Omega do Suvulaan-do-Thul. Przyjąłem, czekamy - odezwał się, choć prawdę mówiąc nie był pewien czy ktoś tego w ogóle od niego wymagał. Wyszedł z założenia, że dobrze było potwierdzać odbieranie wiadomości nawet tylko po to, aby druga strona wiedziała, że wszystko było z nimi w porządku... Ale oparł się jakoś pokusie dodania bardziej szczegółowych informacji na temat ich sytuacji i stanu grupy.
- W ciągu dwóch minut pojawi się pomoc - powtórzył od razu za komunikatem, używając do tego podniesionego tonu głosu, aby na pewno wszyscy w pobliżu mogli go dobrze usłyszeć i zrozumieć. Miał nadzieję, że to choć trochę poprawi nastroje poszkodowanych. Koniec koszmaru, a przynajmniej tej jego części, był już blisko. Potem będą musieli tylko odbudować sobie życia. Nic wielkiego.
Dwie minuty mogły się wydawać krótkim czasem, ale z drugiej strony spędzanie ich w bólu potrafiło niemiłosiernie je wydłużyć. Josh coś o tym wiedział. To właśnie dlatego nastolatek mimo wszystko od razu po przekazaniu tej informacji dotknął wierzchu dłoni mężczyzny, przy którym obecnie klęczał i przepuścił do jego ciała swoją energię, od razu skupiając się na okolicach rany, aby zatamować krwawienie i stopniowo odbudować uszkodzoną tkankę. Starał się zrobić to w taki sposób, aby nie pozostawić żadnych odbarwień czy innych śladów, lecz tak naprawdę ważniejsze od uniknięcia blizny było coś innego.
- Wyleczę pana, więc lekarze nie będą w stanie sami ocenić co panu było, ale tak czy siak będzie pan potrzebował snu i obserwacji na wypadek, gdyby jakieś zmiany dopiero miały się pojawić. Zrobię co mogę, by temu zapobiec, ale dla pewności powinien pan spędzić przynajmniej następne sześć godzin pod stałą opieką medyczną - poinstruował, ale w tym czasie przyglądał się już jego organizmowi, aby nie zmarnować ani sekundy.
Na początek Elixir skupił się na szukaniu wskaźników informujących o wstrząśnieniu mózgu, które podejrzewał. Nadmiar jonów sodu, zaburzający równowagę elektrolitową, wyraźnie świadczył za tą teorią, ale na szczęście uzdrowiciel nie wykrywał poważniejszych objawów... Czyli na przykład uszkodzeń aksonów w komórkach nerwowych. To oznaczało prosty uraz, ale tak naprawdę wcale to chłopaka nie zdziwiło. Potknięcie się i upadek nie powinny wpłynąć na aksony... A równowagę dało się przywrócić.
Bardziej istotne było jednak w tej chwili zregenerowanie komórek mózgu i zadbanie o to, aby nie doszło do powstania na przykład krwiaka czy wylewu podpajęczynkowego. Zachowanie mężczyzny dowodziło, że nie miał jeszcze problemu ani z jednym, ani z drugim - w innym wypadku reagowałby gwałtowniej - ale to mogło się zmienić. Josh uważnie przyjrzał się naczyniom krwionośnym na zagrożonym obszarze, szukając uszkodzeń i lecząc je, jeżeli na nie trafiał. Równocześnie mutant stopniowo pompował do komórek swoją energię, aby doprowadzić je do zdrowego stanu.
Wszystko to potrwało na tyle krótko, że wsparcie nie zdążyło się przez ten czas pojawić... A na pomoc czekała przecież trzecia osoba. Blondyn nie był pewien czy zdąży jej pomóc, ale na pewno mógł przynajmniej rozpocząć leczenie. Zewnętrzne rany i tak nie stanowiły dla niego większego problemu, więc musiał spróbować.
Z tą myślą nastolatek znów podniósł się z miejsca i, tym razem bez rozglądania się, skierował się prosto do mężczyzny w bandażach. Zdążył już pokazać co potrafił, więc nawet się nie odzywał, aby wyjaśnić co zamierzał. W tym momencie powinno to być oczywiste. Mutant po prostu przyklęknął obok ostatniego pacjenta, odnalazł odsłonięty fragment ciała, najchętniej znów dłoń - i nawiązał kontakt fizyczny. Jego mutacja natychmiast ruszyła na pomoc, zajmując się w pierwszej kolejności tymi powierzchownymi obrażeniami, hamując krwawienie, odtwarzając uszkodzone tkanki, zasklepiając rany. Na wszelki wypadek jednak Elixir przeglądał organizm mężczyzny, instynktownie szukając innych urazów, które mogłyby wymagać jego bardziej świadomej pomocy... I w takim wypadku od razu się na nich skupiał.

Elixir w dalszym ciągu poświęcał swojemu otoczeniu bardzo ograniczoną uwagę. Jasne, chwilę temu trochę się rozejrzał, ale mimo wszystko w głównej mierze polegał na swoich towarzyszach, aby to oni w razie czego poinformowali go o zbliżającym się niebezpieczeństwie albo o czymkolwiek innym, co powinno go zainteresować. Chciałby być w stanie zajmować się większą liczbą rzeczy w tym samym momencie, ale niestety nie mógł tego robić... A leczenie, szczególnie ludności cywilnej, stanowiło przecież priorytet. Można powiedzieć, że chłopak zaczynał naprawdę rozumieć co miała na myśli Dani, gdy parę miesięcy wcześniej odmówiła mu bycia dowódcą drużyny... Ale tak czy siak nie dojrzał jeszcze do przyznania się do błędu na głos. No i ich obecne rozwiązanie nie było nawet oficjalne, więc tym bardziej nie chciał się na ten temat odzywać...
Teraz nie miało to jednak prawdziwego znaczenia. Nastolatek skupiał się na swoim ostatnim pacjencie, do którego na szczęście został łatwo dopuszczony. Oparzenia czy te drobniejsze rany nie stanowiły dla niego żadnego problemu, właściwie jego mutacja zajmowała się nimi sama, automatycznie usuwając proste - przynajmniej dla niego - obrażenia... I zajęła się również żebrami, choć w ich wypadku Josh był już potrzebny osobiście, świadomie. Naprawienie uszkodzonych kości i innych znajdujących się przy nich tkanek to nic. Upewnienie się, że jakieś ich drobne odłamki nie dostały się w niewłaściwe miejsce, gdzie w przyszłości mogłyby doprowadzić do poważniejszej szkody... To wymagało już aktywnej uwagi uzdrowiciela.
Na wszelki wypadek blondyn przyjrzał się też organom wewnętrznym, które żebra mężczyzny powinny chronić. W momencie silnego uderzenia czy - jak mutant podejrzewał na podstawie oparzeń - wybuchu mogły zostać nieźle obite w klatce piersiowej... Ale wszystko wskazywało na to, że wciąż były w dobrym stanie i nie potrzebowały z jego strony interwencji. Chociaż tyle.
Josh w dalszym ciągu klęczał jeszcze przy ostatnim leczonym przez siebie poszkodowanym, gdy wysoko z góry doszedł go okropny huk. Z zaskoczenia chłopak pewnie by się wzdrygnął, a serce zabiłoby mu mocniej, gdyby nie to, że kontrolował reakcje swojego organizmu i po prostu nie dopuścił do takiej jego samowolki. Mimo to odchylił głowę do tyłu, aby zobaczyć cóż takiego się nad nimi działo, w pełni spodziewając się ujrzeć wielki okręt, co sugerowały rozmiary rzucanego cienia... Ale w rzeczywistości maszyna chyba przerosła jego oczekiwania. Dosłownie.
Uzdrowiciel zdążył jeszcze pomyśleć, że dobrze się stało, iż ktoś rozstawił wokół nich tę barierę, bo inaczej nagłe uderzenie powietrza mogłoby im nieźle zaszkodzić, gdy z okrętu zaczęły wylatywać kolejne, o wiele od niego mniejsze. Podnosząc się na równe nogi, Elixir spokojnie, lecz z zaciekawieniem obserwował ich lot, przeskakując pomiędzy nimi wzrokiem. Nie był nawet pewien w którym dokładnie momencie wygasił kumulującą się przy jego dłoniach energię biomolekularną, ale podejrzewał, że stało się to po jego wstaniu z kolan, lecz jeszcze przed tym, jak porwany został pożyczony im wcześniej pojazd.
Josh wciąż obserwował maszyny, gdy z ISACa padł kolejny komunikat... Najwyraźniej ostatni, jeżeli sądzić po tym "out" na końcu. To właśnie z tego względu tym razem mutant nawet nie rozważał udzielania odpowiedzi i zamiast tego po prostu potoczył wzrokiem po okolicy, trochę dłużej zawieszając spojrzenie na członkach swojej drużyny. Sam nie wiedział jakim cudem czuł się teraz tak... Może nie do końca spokojnie, ale na pewno nie był też tak spięty i przybity, jak powinien być ktoś, kto dopiero co przeżył całkowite zniszczenie miasta i śmierć tylu istot. Teraz nie mógł tego nawet zrzucić na szok. Może... Na zmęczenie? Kompletne wycieńczenie, do którego doprowadził ciągłym oddawaniem swojej energii innym. Nie miał siły myśleć o tym, jak bardzo było źle. Odczuwał głównie pustkę... Ale zrobił swoje. Na tyle, na ile potrafił. Tego starał się trzymać.
Na jego oczach kolejne osoby znikały z otoczenia, najpewniej teleportowane na okręt... Nie, najpierw na jeden z tych mniejszych, z czego Josh zdał sobie sprawę jeszcze zanim podpowiedział mu to ISAC. Najprawdopodobniej odgadłby to od razu, gdyby myślał teraz w pełni trzeźwo, ale zmęczenie wyraźnie odciskało na nim swoje piętno. Blondyn prawie miał ochotę pozwolić mu wygrać. Nikt by się nie zdziwił, gdyby po prostu się wyłączył, w końcu już mu się coś takiego zdarzało, nawet jeżeli wtedy nie miał nad tym kontroli... Ale nie, nie powinien w ten sposób zostawiać drużyny.
Wzrok uzdrowiciela zatrzymał się w końcu na przemieszczającym się Onurisie. Wcześniej przeszła mu przez głowę myśl, że być może smok uda się wraz z nimi do Instytutu, ale tak jak wtedy nie był tego wcale pewien, tak teraz podejrzewał już coś przeciwnego... A szkoda, bo wyglądało na to, że szczególnie Nori się do niego przywiązała, a nie zdarzało jej się to często. Powiększenie grona znajomych bardzo by się jej przydało.
Kiedy biały w końcu oderwał spojrzenie od jednej z maszyn i skierował wzrok ku drużynie, Elixir odchylił głowę na bok w sposób, który można było zinterpretować jako pytający. Nie odezwał się, bo obecnie Onuris i tak nie byłby w stanie odpowiedzieć mu słowami, a gestami nie dało się oddać bardziej skomplikowanych kwestii, ale... Mimo to czuł, że przed rozstaniem się powinni porozmawiać. Pech, że nie mieli w grupie żadnego telepaty, który być może mógłby z tym jakoś pomóc - o ile byłby w ogóle w stanie dotrzeć do umysłu smoka... Tego im brakowało. Może powinni zagadać w tej sprawie do kogoś w Instytucie? Josh nie obraziłby się, gdyby do drużyny dołączyły, och, na przykład... Kukułki. Nie, na pewno by się za to nie obraził.
Te plany musiały jednak poczekać, bo zainteresowanie blondyna zaskarbiło sobie właśnie wytwarzane przez Onurisa złote światło. Nastolatek lekko zmarszczył czoło, obserwując poczynania białego i starając się odgadnąć ich cel. Domyślał się, że smok zapewne nie powinien tego robić - skoro teoretycznie nie miał w ogóle posiadać mocy i operował na tej użyczonej mu przez inną istotę - a to tym bardziej podsycało jego ciekawość... Jego oczy podążyły za ruchem ręki Onurisa, a na koniec spojrzenie utkwiło w jego wyciągniętej dłoni... A raczej w jej zawartości.
Gest wydawał się być na tyle jasny i oczywisty, że nogi uzdrowiciela zareagowały zanim jeszcze świadomie zdecydował się ruszyć z miejsca. Poniosły go bliżej smoka i chłopak zatrzymał się tuż przed nim, ostrożnie sięgając po jedną z łusek, która okazała się być mniej więcej rozmiaru jego dłoni... Może nawet trochę większa. Josh wpatrywał się z zaintrygowaniem w swój egzemplarz, biokinetycznie upewniając się, że to naprawdę była jedna z łusek Onurisa, w jakiś sposób zduplikowana... I wypełniona energią podobną do tej, którą czuł już wcześniej.
- Dzięki. Za to i za wszystko inne. I... Powodzenia - Elixir nie sprecyzował o co dokładnie mu chodziło, ale czuł, że tak naprawdę nie musiał tego robić. To też wydawało mu się wiadome, szczególnie po tym, co usłyszeli jeszcze niedawno podczas spotkania z innymi smokami. Otrzymanie tych prezentów utwierdziło go za to w przekonaniu, że naprawdę się żegnali, to zaś sprawiło, że poczuł się... Trochę niezręcznie. Nie potrafił tego nawet do końca wyjaśnić, ale chyba po prostu odnosił wrażenie, że nic, co mogliby teraz powiedzieć, nie byłoby wystarczające.
Nie odrywając wzroku od Onurisa, Josh wycofał się na kilka kroków i odczekał chwilę, aby wszyscy członkowie drużyny mogli zrobić i powiedzieć to, co uznawali za stosowne. Przez ten czas chłopak milczał, zaciskając po prostu palce na swojej łusce i walcząc ze zmęczeniem. Koncentrował się na myśli, że już wkrótce będą w domu i odpoczną...
Najpierw jednak czekała ich jeszcze podróż maszyną oznaczoną jako Redclaw. Przeniesienie na jej pokład i wszystko to, co było potem, Elixir kojarzył jak przez mgłę. Na samym początku lotu rozejrzał się po dostępnym dla nich obszarze, lecz zaraz potem znalazł już sobie kącik, w którym mógł przysiąść, skulić się i prawie przysnąć. Prawie - bo przez cały czas zachowywał świadomość, ale krążył przy samej granicy przytomności. W pewnym momencie oparł się zresztą o najbliższy żywy cel, czyli o Jay'a, wykorzystując go jako poduszkę.

Z/t.