Chinatown, Manhattan

Jedna z kilku Chińskich Dzielnic znajdujących się na terenie Nowego Jorku. Umiejscowiona na Manhattanie, co sprawia, że jest tą najbardziej znaną i najchętniej odwiedzaną przez turystów. Miejsce tętniące życiem, pełne restauracji, targów i sklepów z pamiątkami. Większość ponad stuletnich domów w tej dzielnicy to kamienice czynszowe, co przyczynia się do tłoku i hałasu. Leżące w centrum Chinatown obsługiwane jest przez wiele linii metra.

Odziany na czarno przybysz, kimkolwiek był, nie uznał za stosowne odpowiedzieć na polecenie Sue czy chociażby skinąć jej na nie głową, przez co kobieta zmarszczyła lekko czoło, jeszcze przez sekundę czy dwie obserwując jego dalsze poczynania. Przynajmniej spojrzał we wskazanym przez nią kierunku... I nie okazał agresji ani wobec niej, ani Johnny'ego, więc chyba nie do końca myliła się w ocenie. Trudno, uznała. Mężczyzna albo wkroczy do akcji albo nie, a ona nie miała czasu, aby się mu dłużej przyglądać.
Blondynka skierowała więc swoją uwagę z powrotem na brata - akurat na czas, aby ujrzeć, a przede wszystkim poczuć zniszczenie kolejnego Sentinela. Nagły zastrzyk mentalnego bólu sprawił, że kobieta zacisnęła zęby i zmrużyła oczy, dbając jednak o to, aby zachować w istnieniu oba swoje pola siłowe, czyli zarówno to, którym otaczała walczących, jak i to służące jej do utrzymywania się w powietrzu. Zaraz potem Invisible Woman zadbała już o to, aby zmniejszyć to pierwsze, bo tak naprawdę Johnny nie potrzebował aż tyle przestrzeni, by wykończyć ostatniego robota. Wcześniej musiała rozciągać barierę wokół kilku maszyn i to przede wszystkim z tego względu nadała jej spore rozmiary - by sięgnąć każdej z nich i jeszcze zostawić wokół nich trochę ulicy, by w razie czego dało się je okrążać. Teraz Johnny i tak powinien mieć dość miejsca na działanie, szczególnie w powietrzu, gdyż pionowego wymiaru Sue nie zmieniła. Tak naprawdę na tak - relatywnie - małym obszarze dla kobiety również nie robiło to dużej różnicy, ale zawsze to lepiej nie marnować energii na trochę większe pole.
Susan szybko zorientowała się co jej brat tym razem planował. Rozumiała też dlaczego, a choć zmartwiła ją nagła bliskość Johnny'ego i Sentinela, to z drugiej strony wiedziała już, że robot tak naprawdę nie mógł mu wiele zrobić. W końcu chłopak już wcześniej był trafiany i łatwo dochodził do siebie. To odrobinę Sue uspokajało, ale i tak obserwowała rozwój wydarzeń, gotowa dopomóc bratu przynajmniej przez strącenie uderzeniem bezkształtnego pola siłowego ewentualnych siatek, gdyby maszyna zdecydowała się ich użyć. Tak jak poprzednio, kobieta celowałaby z góry, aby przypadkiem nie zepchnąć siatki gdzieś, gdzie chciałby się przemieścić Johnny.
Wszystko byłoby pewnie dobrze, gdyby kawałek dalej Sue nie usłyszała nagłego wybuchu. W pierwszej chwili jej to nie zaalarmowało, bo w końcu doskonale rozumiała, że Sentinele przy niektórych atakach eksplodowały. Przeciwnie, ucieszyła się, że najwyraźniej ktoś, najpewniej ten nowy, ruszył do akcji... Ale zaraz potem zerknęła już w jego kierunku, aby przekonać się czy to rzeczywiście on - i zdążyła zobaczyć kolejny wystrzał. Oczy kobiety rozszerzyły się, gdy dotarło do niej, że ten człowiek używał granatów na terenie, na którym mogli się jeszcze znajdować bezbronni ludzie i najwyraźniej w żaden sposób nie zabezpieczał pola walki, jak robiła to ona dla Johnny'ego.
To jej niedowierzanie sprawiło, że nie zareagowała od razu, ale kiedy tylko się z niego wybiła, natychmiast znów skupiła się na bracie, aby asystować mu do końca. Dopiero po zniszczeniu czy wyłączeniu tego ostatniego Sentinela Invisible Woman zdematerializowała to jedno pole siłowe i pozwoliła Torchowi znów poruszać się swobodnie po okolicy. Do tego czasu mężczyzna w czerni zapewne kontynuował swój atak, z daleka czy już z bliska, ale przynajmniej zrezygnował z dalszego korzystania z granatów...
-Nie wiem kto to, ale z zachowania zakrawa na kolegę Punishera- zwróciła się do Johnny'ego, a z jej głosu łatwo dało się wyczytać niezadowolenie i dezaprobatę. Ten tutaj w jej opinii naprawdę zdawał się dzielić z Frankiem kompletne skupienie na chęci zniszczenia celu, bez poszanowania dla otoczenia... Nie wspominając już o podobnych, jeżeli nie gorszych zdolnościach interpersonalnych. Teraz unieszkodliwienie robotów było ważniejsze, ale po fakcie Sue zamierzała zwrócić mu uwagę na jego poczynania.
-Leć do nich, postawię barierę- dodała następnie, choć domyślała się, że brat tak czy siak będzie się takiego planu spodziewał. Blondynka była gotowa w każdej chwili otoczyć maszyny - ile by ich do tej pory nie przetrwało - lekko zabarwionym polem siłowym i czekała tylko na to, aby Johnny zajął swoją pozycję. Zamierzała działać praktycznie tak samo, jak poprzednim razem, odprowadzając te silniejsze ataki w górę, a słabsze blokując. Jeżeli musiała, sama również trochę się do wrogów zbliżyła, ale tak naprawdę najważniejsze, że miała ich w zasięgu wzroku.

Sue odprowadziła brata spojrzeniem, skupiając się na pilnowaniu, aby po drodze do kolejnej grupki Sentineli nie spotkało go nic złego. Czekała też na odpowiedni moment, aby wpuścić go pod swoją lekko zabarwioną barierę - a z doświadczenia uczyniła to na tyle płynnie, by nie musiał zatrzymywać się w powietrzu - lecz zanim do tego doszło, usłyszała jeszcze słowa Johnny'ego skierowane do ich nieostrożnego sojusznika. Początkowo kobieta ich nie skomentowała, bo prawdę mówiąc ujęte w nich zostało praktycznie wszystko to, co najważniejsze, nie mniej jednak przesunęła się trochę bliżej nieznajomego, wciąż obserwując poczynania brata.
Kiedy ten znalazł się już we wnętrzu pola siłowego, Susan tymczasowo zamknęła za nim drogę, a jej wysiłki skupiły się - jak wcześniej zaplanowała - na odprowadzaniu i blokowaniu ataków, zgodnie z ich siłą. Pulsujący ból głowy nie był jeszcze taki zły, nie dekoncentrował jej na tyle, aby nie mogła działać, ale wolała nie ryzykować pogorszenia swojego stanu wówczas, gdy nie musiała tego robić. To właśnie dlatego musiała wybierać kiedy należało przekierować promień w górę, a kiedy nie było to absolutnie konieczne.
-Jeżeli wciąż chcesz z nimi pomóc, wpuszczę cię pod barierę. Atakuj ich stawy i uważaj szczególnie na te okna na ich klatkach piersiowych, bo wydobywające się z nich ataki są potężniejsze od tych z dłoni. Lepiej podchodzić do nich z boku- zwróciła się do nieznajomego w czarnym kostiumie, z konieczności podnosząc głos na tyle, aby mógł ją dosłyszeć i zrozumieć. Nie spoglądała w jego kierunku, więc w najlepszym wypadku wyłapałaby jego obecność kątem oka. Jej wzrok wciąż spoczywał na sytuacji mającej miejsce pod polem siłowym.
Sue mogłaby pewnie dołączyć się do reprymendy udzielonej przez brata. Po części wciąż miała na to ochotę, choć pouczanie kogoś innego niż Johnny przychodziło jej trochę mniej naturalnie. Mimo to kobieta wolała już chyba wykorzystać ten bardzo ograniczony czas, który posiadali teraz na dyskusję, aby przekazać mężczyźnie wskazówki potrzebne do skutecznej walki z robotami. To było mimo wszystko ważniejsze, a o BHP w zawodzie bohatera mogli porozmawiać za moment, po usunięciu tych kilku Sentineli.
Jeśli mężczyzna przystał na jej - oraz tak naprawdę Johnny'ego - propozycję i wyruszył w stronę blado-mlecznej bariery, Invisible Woman znów odczekała do odpowiedniego momentu, aby wpuścić go do środka bez wymuszania na nim zatrzymania się, a zaraz potem natychmiast zamknąć za nim przejście. W tym czasie jednak nie przestawała pilnować brata i jego przeciwników. Nie podobał jej się ten ograniczający widoczność pył, lecz światła zwiastujące pojawienie się promieni tak czy siak się przez niego przebijały, więc chyba mogli poczekać na jego opadnięcie... Susan co prawda mogłaby obniżyć go kolejnym, płaskim konstruktem, ale wolała nie rozpraszać aż tak swojej uwagi. I bez tego miała przecież co robić, a ograniczanie zniszczeń w okolicy i odprowadzanie ataków wydawało jej się w tym momencie pilniejszą sprawą.
W międzyczasie Sue z ciekawości zwróciła się jeszcze do Herbie'ego i zagadnęła AI o aktualne położenie Carol i Tony'ego. Sztuczna inteligencja szybko doniosła jej, że oboje opuścili już Avengers Tower i obecnie przebywali w pobliżu Williamsburg Bridge... Blondynka nie mogła oprzeć się wrażeniu, że dobrze się stało, iż właśnie tak się podzielili, bo zostawienie Johnny'ego zarówno z Ms. Marvel, jak i z Iron Manem skończyłoby się pewnie źle - choć z różnych powodów. Z dwojga złego wolałaby już chyba zostawić go pod opieką Tony'ego, bo na niego przynajmniej by się nie zagapił...

Aby jak najlepiej wykonywać swoje zadanie, Sue skupiała na barierze i robotach pod nimi nie tylko swoje myśli, ale i wzrok, w związku z czym poświęcała naprawdę niewielką uwagę mężczyźnie czającemu się na uboczu. Przez cały ten czas miała go jednak na krawędzi pola widzenia i to w pełni wystarczało, aby wiedziała, że - pomimo jej zachęty - nie wkroczył do akcji... A więc bohaterem najwyraźniej jednak nie był. Albo przynajmniej bardzo nietypowym - bardziej, niż do tej pory sądziła, porównując go wcześniej do Punishera. Trudno. Najważniejsze, że nie wchodził im w drogę, a jeżeli chciał tylko ich obserwować, to już wyłącznie sprawa jego i jego sumienia. Może zresztą posiadał ku temu swoje powody i nie powinna zbyt szybko go oceniać... Choć miło by było, gdyby chociaż odpowiedział na ich słowa, nawet prostą odmową.
Susan nie chciała się rozpraszać takimi myślami, dlatego szybko wyparła z głowy refleksje na temat nieznajomego. Widziała, że Johnny ma pewne problemy z roztopieniem swojego przeciwnika, ale i tak czynił z tym postępy, więc w dalszym ciągu kupowała mu na to czas polem siłowym - niewiele więcej mogła tak naprawdę zrobić. W dalszym ciągu część ataków blokowała, inne - silniejsze - odprowadzała ku niebu, oczywiście po upewnieniu się, że nikomu i niczemu nie zrobią tam krzywdy... I toczyło się to w ten sposób aż do momentu, kiedy jeden z robotów - ten, którego Johnny sobą nie zajmował - postanowił spróbować przelecieć przez barierę na zewnątrz.
Wcześniej blondynka nie miała problemów zarówno z blokowaniem Sentineli w miejscu, jak i z zamykaniem ich w klatkach, niczym w chomiczych kulach, aby mogły się przemieszczać, ale i tak nie były w stanie nic zrobić. W pierwszym odruchu teraz zamierzała skorzystać z jednej z tych opcji, najpewniej po prostu przez wzmocnienie pola siłowego w miejscu, w których maszyna chciała się przez nie przebić, ale... Coś ją tknęło. Istniała przecież jeszcze jedna możliwość... Być może nie powinna się do niej uciekać, może nie było to do końca właściwe, ale jednak pokusa okazała się zbyt wielka. A ich kolega przecież wcześniej chciał się zaangażować w walkę.
Kiedy więc robot zbliżył się do bariery, Invisible Woman ją dla niego otworzyła, a dokładniej skonstruowała dla niego odchodzący od niej tunel - prowadzący w powietrzu łukiem prosto do mężczyzny w czerni. Przejście było na tyle szerokie, aby Sentinel nie czuł potrzeby się rozpychać, przynajmniej w założeniu, a delikatne zabarwienie ścianek powinno zasugerować mu gdzie mógł się swobodnie przemieszczać. Sue liczyła na to, że wróg będzie chciał poruszać się po najmniejszej linii oporu. Wiedziała już, że w taki sposób Sentinele wybierały swoje cele, więc miała nadzieję, że przy innych czynnościach również stosowały się do tej zasady... Bo jeżeli nie, to będzie musiała zmienić strategię i to szybko.
Jeśli jednak wszystko przebiegło zgodnie z planem, to maszyna powinna zostać zawiedziona bezpośrednio do tamtego milczącego delikwenta, który od razu zostałby wraz z nią zamknięty w obszerniejszym polu siłowym, zależnie od dostępnych warunków otoczenia będącym kopułą na dachu lub sferą obejmującą więcej terenu. Dzięki temu posunięciu cały twór w dalszym ciągu byłby jednym konstruktem, a więc kobieta nie musiałaby dzielić swojej uwagi pomiędzy dwa różne. Mimo wszystko pilnowałaby tego, aby mężczyzna sobie poradził, w razie czego by zainterweniowała i go osłoniła, ale - jeżeli jej przypuszczenia były właściwe - raczej nie musiała się o to martwić.
Gdyby zaś rzeczywiście sytuacja wymagała zmiany strategii, Sue zaczęłaby od zafundowania przeciwnikowi sprawdzonej we wcześniejszych starciach chomiczej kuli, aby w ten sposób kupić sobie i swoim towarzyszom trochę czasu na obmyślenie lepszego planu i na działanie. W takim wypadku oczywiście tunel i druga kopuła czy sfera nie byłyby potrzebne, więc przy istnieniu pozostałoby tylko pole siłowe wspomagające Johnny'ego.

Susan wypuściła z płuc do tej pory nieświadomie wstrzymywane w nich powietrze, kiedy zorientowała się, iż mężczyzna w czerni wyraźnie nie tylko zamierzał jednak dołączyć do walki, ale i sam wyskoczył ku Sentinelowi, korzystając przy tym z utworzonej przez nią wydłużonej struktury. Co prawda podejrzewała, że nieznajomy będzie w stanie o siebie zadbać, na to właśnie liczyła, ale aż do ostatniej chwili w głębi duszy niepokoiła się, że źle go oceniła i sprowadziła na niego więcej, niż mógł sobie z tym poradzić. Dobrze, że posłuchała intuicji - oraz swoich domysłów.
Najważniejsze jednak, że dzięki temu oba roboty miały zafundowane zajęcie, a blondynka mogła skoncentrować się wyłącznie na ograniczaniu zniszczeń, bez obawiania się o to, że któryś z nich zacznie się nagle nudzić i wyruszy na poszukiwanie dogodnego celu. Z góry Sue ostrożnie nadzorowała rozwój wydarzeń, stale przenosząc wzrok między walczącymi, aby w razie czego móc na czas zareagować i ich wspomóc... Lecz na szczęście szybko się okazało, iż o to również nie musiała się martwić. Obaj mężczyźni poradzili sobie... Cóż, wystarczająco dobrze, nawet jeżeli jeden z nich został potraktowany promieniem - co stało się w chwili, gdy Invisible Woman miała akurat na oku brata.
Sugerując się wyglądem i zdolnościami nieznajomego, kobieta właściwie od samego początku częściowo domyślała się jego tożsamości i jeżeli słusznie, to wątpiła, aby stała mu się wielka krzywda... Choć jego przylepnego "pasażera" wysoka temperatura promienia pewnie zabolała i wystraszyła, to człowiek w środku powinien przeżyć i w najgorszym wypadku za jakiś czas się zregenerować. Mimo to Susan zdecydowała się trochę mężczyźnie dopomóc, a dokładniej - jako że maszyny przestały już stanowić zagrożenie - zniwelowała swoje główne pole siłowe i zamiast niego wytworzyła o wiele mniejsze, miękkie i elastyczne, przypominające poduszkę. Złapała nim delikwenta, aby go wyhamować, a następnie opuściła go na dach, nim usunęła także i tę barierę, zostając już tylko przy lewitowaniu.
Wreszcie spojrzenie kobiety omiotło najbliższą okolicę. Upewniała się, że nigdzie na widoku nie kręciło się więcej Sentineli, lecz przy okazji oceniała również zniszczenia... A ta część akcji nigdy nie była przyjemna. Oczywiście Sue zdawała sobie sprawę z tego, że szkód i ofiar praktycznie w żadnym wypadku nie udałoby im się uniknąć, a bez ich udziału to wszystko skończyłoby się na pewno dużo gorzej, ale świadomość to jedno, zaś uczucia - coś zupełnie innego. A to jeszcze nawet nie był koniec...
-Zostańcie w budynkach! W nich będziecie najbezpieczniejsi, bo roboty atakują tylko ludzi przebywających na zewnątrz. Wkrótce sytuacja zostanie opanowana, postarajcie się wytrzymać do tego czasu- poinstruowała osoby wyłaniające się z okolicznych budowli, unosząc głos na tyle, aby lepiej ją słyszały. W innych okolicznościach dodałaby coś więcej, lecz właśnie wtedy w jej komunikatorze rozległa się wiadomość od Carol i Susan uniosła dłoń do ucha, aby je przysłonić i osłabić inne odgłosy.
Coś dla Johnny'ego...? Invisible Woman nie była pewna o co mogło chodzić, lecz wiedziała, że nie zostaliby wezwani bez dobrego powodu - i w związku z tym nie potrzebowała żadnego innego argumentu. Skoro Carol ich potrzebowała, to lecieli. Jedno spojrzenie na brata i skinienie mu głową obejmowało całą komunikację, jaka była im potrzebna przed wyruszeniem z miejsca. Szczęśliwie Chinatown nie znajdowało się daleko od wyznaczonego obszaru spotkania.

[z/t za oboje]