Część medyczna

Cannonball nie był pewien ile czasu spędził krążąc nad i po mieście, szukając skupisk robotów, w które mógłby uderzyć. Za każdym razem starał się wybierać takie, w których bezpośrednim otoczeniu nie znajdowali się ludzie - bo w końcu nie chciałby nikomu zrobić krzywdy na przykład przez przewrócenie nań Sentinela albo przez trafienie kogoś jego strąconą głową... A głównie taką strategię stosował. Przylatywał rozpędzony, uderzał w łeb maszyny lub paru, w razie konieczności zakręcał, aby powtórzyć ten manewr - a potem ruszał już dalej, rozglądając się za nowymi przeciwnikami. Okazało się, że walka z nimi nie była aż tak trudna, gdy trafiało się na nich w odpowiednich okolicznościach... I można sobie było pozwolić na zadawanie fizycznych obrażeń.
Mogła minąć godzina. Mogło też więcej. Prawdę mówiąc mężczyzna nie liczył upływu czasu, a nie wiedział o jakiej dokładnie porze opuścił swoją pierwszą lokację, więc teraz nie mógł już tego sprawdzić... To znaczy, mógłby oczywiście spytać nerdziki, gdyż one na pewno miały wszystko zapisane, ale w gruncie rzeczy ta kwestia nie była dla niego aż tak istotna, by tracić na nią oddech. Najważniejsze, że w którymś momencie blondyn - z powodu braku celów - zmuszony był skierować się wgłąb miasta, gdzie natykał się już na minionki. W dalszym ciągu udzielał się tam, gdzie tylko miał okazję, jednocześnie zataczając sporych rozmiarów i nieregularny okrąg, po którym znów skierował się w stronę oceanu.
Miasto zaczynało wyglądać trochę lepiej. A.I.M. miało w końcu do dyspozycji wielu ludzi i chyba jeszcze więcej sprzętu, a Sam nawet rozpoznawał niektóre stosowane urządzenia. Niektóre z nich były testowane na jego polu siłowym, więc zapoznał się z nimi dość blisko... Tak czy siak, mężczyzna doszedł w końcu do wniosku, że resztę mógł już zostawić w rękach nerdzików, agentów oraz wszelkich innych osób, które im pomagały - i wreszcie oddalić się ku wyspie. Nie zamierzał zdejmować kostiumu, więc w razie zaistnienia takiej konieczności powinien być w stanie w mgnieniu oka wrócić do Los Angeles, ale jeżeli - przy odrobinie szczęścia - nie będzie tam już potrzebny... To naprawdę chciał dołączyć do Berto. I może przy okazji trochę odpocząć.
Przelot zajął mu zaledwie moment. Wysoko w powietrzu mógł sobie pozwolić na sporą prędkość, nawet jeżeli nie na swoją maksymalną... Choć bliską niej. Mimo wszystko był już zmęczony. Domyślał się gdzie powinien szukać przyjaciela, dlatego tuż przed wyspą gwałtownie zwolnił, pozwalając swojej barierze wchłonąć negatywne efekty takiego posunięcia, a następnie - już w o wiele mniejszym tempie - zniżył się do gromady budynków mieszkalnych i medycznych w południowej części wyspy A.I.M. Wylądował idealnie przed wejściem do szpitala, a po wkroczeniu do środka tak naprawdę nie musiał nawet o nic pytać. Od razu otrzymał informację gdzie powinien się udać... I nic dziwnego, w końcu nerdziki już od jakiegoś czasu próbowały go tutaj ściągnąć, a powstrzymywało go jedynie poczucie obowiązku w stosunku do mieszkańców Los Angeles.
By skrócić sobie trochę drogę, Cannonball nawet we wnętrzu szpitala pozwolił sobie odbyć krótki i dla bezpieczeństwa zdecydowanie wolniejszy lot - przy otwartej przestrzeni przenosząc się bezpośrednio na wyższy poziom, by nie tracić czasu na korzystanie ze schodów. Dalej już na piechotę ruszył do pokoju o podanym mu numerze, po drodze spoglądając na kolejne mijane drzwi, aż wreszcie dotarł do tych właściwych. Na wszelki wypadek zapukał w ramach uprzedzenia, a dopiero później je otworzył i zajrzał do środka.
Nawet jeżeli zdążył się na to psychicznie przygotować, widok Bobby'ego w szpitalnym łóżku nie był przyjemny - lecz pierwsze ukłucie niepokoju szybko ustąpiło miejsca uldze, gdy tylko Sam zorientował się, że jego przyjaciel najwyraźniej rzeczywiście nie był wcale w takim złym stanie. Może i blondyn nie należał do grona ekspertów, ale podejrzewał, że w przeciwnym wypadku w pobliżu przebywałoby więcej sprzętu medycznego i przede wszystkim wykwalifikowanego personelu. Minionki wielbiły Berto. W razie jakiegokolwiek niebezpieczeństwa na pewno by go nie odstąpiły. A więc... Miały rację. W porządku.
Teraz już bez takiego pospiechu, Guthrie wkroczył do wnętrza pomieszczenia i cicho przymknął za sobą drzwi. Powoli zbliżył się do łóżka Bobby'ego, przez większość tego czasu utrzymując spojrzenie na jego twarzy - pomijając jeden moment, gdy zerknął na ekran maszyny monitorującej jego stan. Właściwie był to odruch, po którego wykonaniu znów skupił się na obliczu przyjaciela. Najchętniej przysiadłby obok niego na łóżku, ale nie chciał go zbudzić, jeżeli spał, a na to właśnie wyglądało... Ani tym bardziej sprawić mu bólu ugięciem materaca.
- Bobby? - spytał niezbyt głośno, ale też nie szeptem. W końcu chciał zostać usłyszany... Po prostu uważał na to, aby nie przesadzić i nie wyrwać Berto ze snu, jeśli faktycznie był w nim pogrążony. Wstrzymywał się jeszcze z ruszeniem po krzesło, gdyż najpierw chciał upewnić się w tej kwestii... I przekonać się o tym, jak cicho powinien się zachowywać.

Kiedy Bobby praktycznie natychmiast otworzył oczy, gdy - zaraz później - obdarzył go już uśmiechem, całą postawę Sama opuściło napięcie, z którego obecności tak naprawdę nawet nie zdawał sobie sprawy. Mężczyzna westchnął płytko i bezgłośnie, ale z wyraźną ulgą, a następnie także i na jego ustach zawitał uśmiech, wywołany słowami przyjaciela. Wyglądało na to, że nerdziki nie dawały mu spokoju... Z jednej strony powinien wypoczywać, ale z drugiej to chyba dobrze, że aż tak się o niego troszczyły. Odrobina irytacji to nic takiego, jeżeli stanowiła cenę za stabilne dochodzenie do zdrowia.
Uśmiech blondyna odrobinę przygasł, gdy Berto zaczął się podnosić i zauważalnie się przy tym skrzywił. Czoło Sama na moment lekko się zmarszczyło, lecz zaraz potem zmusił się do tego, aby ponownie je wygładzić, nie chcąc dokładać się do stresów przyjaciela. Oczywiście, że się o niego martwił - i to bardzo, bezustannie i niezmiennie od chwili, gdy tylko usłyszał od minionków, że coś mu się stało... Ale wbrew pozorom wiedział też, że Bobby, choć zazwyczaj niesamowicie łasy na zainteresowanie, na ogół nie lubił był zagłaskiwany. Duma mu nie pozwalała. To właśnie z tego względu Guthrie pilnował się, aby nie przesadzić i go tym nie przytłoczyć.
- Mniej więcej wiem. Nie podali mi zbyt wielu szczegółów, ale zapewniali, że w pełni dojdziesz do siebie, a to najważniejsze - przyznał na początek, mimo wszystko ostrożnie zajmując miejsce na łóżku po lewej stronie Berto i zerkając na jego twarz w poszukiwaniu jakichkolwiek oznak bólu czy niewygody. Dopiero kiedy ich nie znalazł, zdecydował się kontynuować... Bo w końcu przyjaciel zadał mu pytanie. W pewnym sensie, bo dokładniej kazał mu streścić sytuację... Ale wychodziło na jedno i to samo.
- Póki co robotami zajmują się nasi, S.H.I.E.L.D., bohaterowie indywidualni i drużynowi... I tak naprawdę każdy zdolny do walki, nawet przypadkowi mutanci. Już jakiś czas temu Emma doniosła, że Avengers namierzyli źródło problemu i starają się coś z nim zrobić, ale od tamtego komunikatu panuje cisza - wyjaśnił, umyślnie omijając swoją rolę w starciach. Bobby na pewno wiedział, że brał w nich udział, ale w tej chwili szczegóły zwyczajnie nie były na tyle istotne, aby go nimi męczyć. Potem dokładniej omówią całą tę inwazję i zastanowią się jak reagować przy podobnych, aby osiągnąć większą skuteczność. Ale... To mogło poczekać. Przynajmniej do jutra - albo dłużej, jeżeli Cannonball postawi na swoim.
- Z istotniejszych spraw... Instytut jest bezpieczny, roboty w ogóle się nim nie zainteresowały. Może ze względu na te bransolety, ale obstawiam, że to po prostu zbyt małe skupisko ludności. Ataki skoncentrowały się na tych największych miastach. Teraz wydają się być względnie pod kontrolą - dodał, jednocześnie delikatnie przebiegając palcami wzdłuż nadgarstka lewej ręki przyjaciela, nim ujął jego dłoń we własną. Nie miał złudzeń, robił to tak samo dla Berto, jak i dla siebie. Potrzebował kontaktu fizycznego, aby przekonać się, że naprawdę wszystko było w porządku.
Szczerze powiedziawszy Sam nie miał teraz najmniejszej ochoty kontynuować tematu Sentineli. Domyślał się, że pewnie powinni to robić - że może udałoby im się jeszcze ustalić coś przydatnego, gdyby dobrze się nad tym zastanowili. A nuż przysłużyliby się sprawie? Tyle że czuł się zmęczony, fizycznie i przede wszystkim psychicznie, jego ciało nie schodziło ze stanu gotowości na wypadek, gdyby rzeczywiście czekał go kolejny wylot do LA albo w inne miejsce... I chciał po prostu spędzić trochę czasu z jedynym członkiem swojej rodziny, do którego posiadał w tej chwili dostęp. Potrzebował tego dla uzyskania emocjonalnego komfortu - oraz spokoju.
Mimo to póki co nie zmieniał toru dyskusji. Najpierw chciał poznać reakcję Bobby'ego... A potem może trochę go przepytać. Bo wbrew pozorom wcale nie zapomniał o tym, że przyjaciel najwyraźniej go oszukał - technicznie rzecz biorąc chyba nawet więcej niż raz. Chwilowo miał inne priorytety, ale nie zamierzał mu tak łatwo odpuścić - i wiedział, że wyciągnie od niego porządne wyjaśnienia. W ten czy inny sposób. Tylko... Może za moment.

Ten "żart" o umieraniu sprawił, że Sam natychmiast posłał przyjacielowi długie spojrzenie spod lekko uniesionej brwi, wyraźnie świadczące o tym, że ten tekst wcale go nie rozbawił. Mimo to nie zamierzał nawet upominać Berto na głos. Przyzwyczaił się do takich uwag i wiedział, że nie warto było o nich dyskutować. No i... Przynajmniej one również świadczyły o tym, że Bobby nie czuł się aż tak źle - skoro miał jeszcze siłę żartować. To samo w sobie wystarczyło, aby blondyn mu wybaczył.
Mężczyzna wolał więc skupić się na szybkim streszczeniu obecnej sytuacji, aby mieć to już z głowy. Wiedział, że by się z tego teraz nie wykręcił, dlatego ograniczył się do próby przeprowadzenia tej dyskusji jak najprędzej. Kiedy skończył opowiadać, a Berto wyraził swoją opinię, Guthrie odruchowo kiwnął głową. Co prawda z drugiej strony można by było stwierdzić, że w takich mniej znanych miejscach pewnie nie mieliby aż tylu ofiar - bo roboty natknęłyby się po prostu na mniejszą liczbę osób... Ale Sam również wolał obecne okoliczności. Przynajmniej dawały im szansę na natychmiastowe podjęcie działania.
Spojrzenie blondyna na moment powędrowało za wzrokiem Berto, gdy ten zaczął się rozglądać, lecz szybko powróciło na twarz Latynosa. Nie był pewien czego szukał jego przyjaciel, choć prawdę mówiąc trochę się tego domyślał... I jeżeli miał rację, to na pewno nie zamierzał mu ułatwiać sprawy. Być może gdyby sam zapytał - i zrobił to wyjątkowo przymilnie... Ale póki co się na to nie zanosiło. I dobrze. Praca mogła zaczekać.
- Jeżeli cię to pocieszy, od teraz cię przejmuję. I to ja nie będę ci na nic pozwalał - ton jego głosu wcale nie wskazywał na to, że faktycznie starał się podnieść przyjaciela na duchu. Prędzej się z nim droczył... Ale tak naprawdę tylko po części żartował. Oczywiście nie mógł wziąć go całkowicie pod swoją opiekę, bo przede wszystkim nie posiadał żadnego wykształcenia medycznego, tylko trochę praktyki - nabytej z konieczności w trakcie różnego rodzaju akcji oraz bezpośrednio po nich. No i... Nie planował być do przesady surowy, jedynie trochę tym straszył. Ale z drugiej strony rzeczywiście nie zamierzał odstępować go ani na krok, pomijając najpilniejsze sytuacje, a wbrew pozorom potrafił być równie uparty co Bobby, nawet jeżeli zwykle mu ustępował.
Korzystając z tego, że Berto zamknął oczy, Sam poświęcił krótką chwilę na przyglądanie się jego twarzy. Powoli przesuwał spojrzeniem po jej rysach... I prawdę mówiąc nie mógł się zebrać w sobie, żeby zakłócić przyjacielowi odpoczynek tematem jego kłamstwa. Czuł, że powinien. Coś nie pozwalało mu z tego zrezygnować - to głębokie przeświadczenie, że nigdy nie powinni się wzajemnie oszukiwać, niezależnie w jakiej sprawie... Ale z kolei inny, równie silny głos przekonywał go, że w tym momencie Bobby potrzebował przede wszystkim wytchnienia.
- A tak na poważnie, jak się czujesz? - spytał, teraz już nieco ciszej, a zarazem nieświadomie obniżając trochę głos. Jednocześnie wolną rękę powoli uniósł do twarzy Roberto i zgarnął z jego czoła kilka kosmyków włosów. Przeciągnął ten gest przez ostrożnie dotknięcie zewnętrzną stroną dłoni jego policzka, częściowo go w ten sposób głaszcząc, ale głównie sprawdzając temperaturę skóry. Podejrzewał, że jego przyjaciel był pewnie na jakichś lekach przeciwbólowych, a po ich odstawieniu będzie gorzej... Ale chciał wstępnie zorientować się w sytuacji.

Zgodnie z przewidywaniami Berto, Sam praktycznie zignorował ten żartobliwy - w jego mniemaniu - komplement dotyczący bycia ładną pielęgniarką. Można powiedzieć, że był już przyzwyczajony do podobnych tekstów ze strony przyjaciela... Nawet jeżeli w ostatnim czasie stawały się jakby śmielsze i bardziej bezpośrednie. Nie wspominając już o niedawnym pocałunku i powracającym motywie randki...
No dobrze, może w głębi ducha Guthrie zaczynał już momentami wątpić w to, że chodziło o zwykłe zgrywanie się, ale nie był pewien jak do tego podejść. Nie lubił kręcenia i podchodów. Z natury wolał stawiać sprawy jasno i szczerze - a jednak zapytanie przyjaciela wprost czy próbował go podrywać jakoś nie mieściło się w jego planach na najbliższą przyszłość. Jeżeli odpowiedź byłaby przecząca, zrobiłoby się... Delikatnie mówiąc, niezręcznie.
Na szczęście ta kwestia tym bardziej mogła poczekać. Kto wie, być może w ten czy inny sposób rozwiąże się nawet sama? Samowi mimo wszystko się nie spieszyło, szczególnie w tej chwili, gdy skupiał się na samopoczuciu Berto, a nie na motywach stojących za jego działaniami. Chociaż z drugiej strony... Zwyczajnie nie mógł znów nie doświadczyć gwałtownego przypływu pytań i wątpliwości, kiedy Bobby niemalże łasił się do jego dłoni.
Co nie oznaczało, że zamierzał ją cofnąć. Przeciwnie, jedynie ją obrócił, aby teraz już jej wnętrzem powoli gładzić policzek przyjaciela, wciąż ostrożnie, nawet jeżeli doskonale wiedział, że główne centrum bólu znajdowało się niżej, w klatce piersiowej Latynosa. Chyba był to z jego strony po prostu taki odruch. Mimo wszystko Sam zwykle był delikatny w kontaktach z bliskimi.
- Pewnie trochę na nich będziesz - skomentował w kwestii leków. Zdawał sobie sprawę z tego, że mutanci - nawet ci, którzy nie posiadali tak naprawdę czynnika regeneracyjnego - na ogół wracali do zdrowia trochę prędzej od zwykłych ludzi. Mimo to połamane kości tak czy siak potrzebowały czasu, aby się zrosnąć i tutaj ta drobna różnica w tempie rekonwalescencji niewiele już zmieniała. Ten brak aktywności pewnie będzie doprowadzał Berto do szału... Guthrie będzie musiał zorganizować mu jakąś rozrywkę. I może jednak przesunąć spotkanie z bratem na trochę później, aby móc poświęcić się opiece nad przyjacielem...
- Jak do tego doszło? Jak naprawdę do tego doszło? - spytał. Z jednej strony szczerze nie chciał męczyć przyjaciela tym tematem, z drugiej... Po prostu musiał przynajmniej wstępnie potwierdzić swoją teorię. Która teorią już właściwie nie była, bo pozyskane od nerdzików urywki informacji - oraz wcześniejsze wiadomości od samego Bobby'ego - pasowały do niej tak dobrze, że Sam miał już w zasadzie pewność odnośnie przebiegu wydarzeń. I bardzo mu się one nie podobały. Nie chciał się kłócić, nie w tym momencie, ale... Poczucie bycia oszukanym nie dawało mu spokoju, ciążyło mu w klatce piersiowej i nie pozwalało mu w spokoju cieszyć się tym, że w końcu miał okazję chwilę odpocząć przy Berto.

Z tego wszystkiego Sam cieszył się, że Berto przynajmniej sam zdawał sobie sprawę z powagi sytuacji. Chyba nie zapowiadało się na to, że w najbliższym czasie zrobi coś głupiego, jak na przykład zbyt szybko odstawi leki, twierdząc, że już ich nie potrzebował... Ale na wszelki wypadek blondyn chyba tak czy siak zamierzał to sprawdzać. W końcu nie zdziwiłby się, gdyby za parę dni Bobby nagle zmienił zdanie. Jego humorki bywały bardzo... Płynne. Pod pewnymi względami było to całkiem urocze i wręcz ujmujące, pod innymi jednak niepokojące.
Równie niepokojące wydawały się też być jego wyjaśnienia. Znowu ta Rize... A przecież sugerował przyjacielowi, aby najlepiej trzymał się od niej z daleka, bo na pewno prędzej czy później wpadnie przez nią w jakieś kłopoty. Nie posłuchał go i proszę, wylądował w szpitalu z połamanymi żebrami. Co prawda po drodze było jeszcze parę innych kroków i Guthrie w gruncie rzeczy to rozumiał, ale jego rozżalenie nie pozwalało mu jeszcze spojrzeć na sprawę bardziej obiektywnym okiem. Być może później, gdy się uspokoi...
Póki co bowiem mężczyzna był zirytowany, owszem, ale przede wszystkim czuł się urażony i oszukany, w dodatku przez kogoś, z czyjej strony się takiego potraktowania nie spodziewał. On dotrzymał swojej obietnicy, uprzedzał, że gdzieś się wybierał i coś robił - a Berto jego uwagi zignorował. To nie było miłe i blondyn miał wrażenie, że został w pewien sposób pominięty. Może i na papierze pracował dla Bobby'ego, może mu podlegał, ale tylko teoretycznie. W praktyce - jak do tej pory - byli bardziej równymi sobie partnerami... A teraz coś istotnego - i poważnego - zostało przed nim zatajone.
- Rozmawialiśmy o tym. Wiedziałeś co o tym sadzę. Mogłeś mi przynajmniej dać znać... A nie jeszcze dzisiaj kręcić, kiedy do ciebie napisałem. Bo tak, zatajanie prawdy to też kłamstwo - zaznaczył, nawet nie próbując ukryć urazy w swoim głosie, która w dodatku odbijała się również w jego oczach - a przy okazji z góry odpowiadając na protest, którego nadejścia się po swoich słowach spodziewał. Gdyby Berto nie był teraz ranny, Cannonball pewnie zareagowałby gwałtowniej. I głośniej. Ludzie często zapominali o tym, że wbrew pozorom potrafił się zdenerwować... Ale w tej chwili się kontrolował. Może nawet nie tylko ze względu na stan Bobby'ego, ale i na fakt, że jego własna złość ustępowała przybiciu...
Mimo to nawet w trakcie - nie oszukujmy się - kłótni Samuel nie próbował cofnąć dłoni z policzka przyjaciela, ani nie zaprotestował na to, że znalazła się na niej ręka Berto. Spierali się, zgoda, ale to nie oznaczało, że nagle przestało mu na nim zależeć. Przeciwnie, bo tak naprawdę to właśnie z tego wynikał cały problem, gdyby przyjrzeć się sprawie u samego źródła. Blondyn martwił się o Bobby'ego, chciał dla niego jak najlepiej i nie mógł znieść myśli, że nie był w stanie przez cały czas dbać o jego bezpieczeństwo... Które ten sam narażał. Dlatego nie podobała mu się konferencja, a Berto czuł potrzebę udać się na nią w tajemnicy - i tak z grubsza narodziła się ich sprzeczka.

Choć spojrzenie Bobby'ego uciekło w dół, Sam w dalszym ciągu utrzymywał swoje na jego twarzy, uparcie i niezmiennie śledząc wszystkie rysujące się na niej z czasem zmiany. W szczególności skupiał się na oczach przyjaciela, jakże ekspresywnych... Zdradzających teraz przede wszystkim szczery żal za podjęte decyzje - albo przynajmniej w to właśnie blondyn chciałby wierzyć. Zdawał sobie sprawę z tego, że Berto potrafił grać, gdy musiał, ale jednocześnie wiedział, że w takich okolicznościach by tego nie zrobił. Nie okłamałby go ponownie tylko po to, aby załagodzić sytuację. Więc... Ufał mu. Z drugiej strony przedtem też mu zaufał - ale powtarzał sobie, że Bobby dostał nauczkę.
W dodatku słowa przyjaciela jeszcze bardziej utwierdziły go w przekonaniu, że mówił on szczerze. O dziwo jego skrucha - czy nawet wyjaśniony, a i tak wcześniej podejrzewany tok rozumowania - nie sprawiały, że Sam czuł się lepiej, ale na swój sposób potrafił podążyć za sposobem myślenia Berto. Nie zgadzał się z nim, ale wiedział z czego wynikał. Jak to się mówiło? Łatwiej prosić o wybaczenie niż o pozwolenie? A i to tylko wtedy, gdy sprawa wychodziła na jaw. Na miejscu Bobby'ego Samuel postąpiłby inaczej, lecz prawdę powiedziawszy już dawno temu zdążył przyzwyczaić się do różnic w ich zachowaniu i podejściu do życia. W końcu przeciwieństwa się przyciągały.
Mimo wszystko jednak to dopiero następna wypowiedź Berto sprawiła, że Guthrie westchnął cicho i pochylił głowę, samemu również zsuwając wreszcie spojrzenie z jego twarzy. Wbił je dla odmiany w klatkę piersiową przyjaciela, właściwie bez konkretnego celu. Czuł i kątem oka widział jego poczynania, a więc głównie to cofnięcie jednej ręki - oraz oczywiście wyłapał równoczesne zwiększenie nacisku drugiej. Jego własne ramiona z kolei lekko opadły, co mogło sugerować zarówno zejście z niego napięcia, jak i przybycie fali rezygnacji.
- Dobrze wiedzieć. Z czystej przekory nie dam ci tej satysfakcji - odparł, ale prawdę mówiąc w jego głosie brakowało humoru, który starał się włożyć w te słowa. W związku z tym zabrzmiały one dość smętnie... Ale mimo to przynajmniej podjął próbę. To samo w sobie już oznaczało, że starał się nie zaogniać konfliktu i nie popychać Bobby'ego w głębsze wyrzuty sumienia. Trochę mu się należały, ale Sam nigdy nie należał do okrutnych osób.
Z kolejnym westchnieniem na ustach, tym razem już niemalże zupełnie bezgłośnym, mężczyzna pochylił się jeszcze trochę niżej i delikatnie oparł o czoło Berto swoje własne, jednocześnie przymykając oczy. Tak czy siak wciąż trzymał dłoń na jego policzku, więc posiadał mniej więcej poczucie gdzie co się znajdowało. I pomyśleć, że kiedyś nie był wielkim fanem kontaktu fizycznego, przynajmniej takiego wykraczającego poza najbliższą rodzinę... Bobby go z nim jednak oswoił. Jak i z wieloma innymi sprawami.
- Następnym razem nie kłam. Kiedy będziesz robił coś głupiego, spróbuj dać mi najpierw znać. Albo chociaż w trakcie - dodał o wiele ciszej. Doskonale rozumiał to, że Berto nie zawsze będzie fizycznie w stanie się z nim skontaktować. Działało to zresztą w obie strony. Ale gdy istniała taka możliwość... Już wolał wiedzieć i od razu się martwić - i móc coś z tym zrobić - niż usłyszeć o zagrożeniu po fakcie.

Gdyby nie ich obecna pozycja, Sam najprawdopodobniej kiwnąłby głową na tę - wymęczoną - obietnicę przyjaciela. W tych okolicznościach jednak nie chciał psuć momentu i, prawdę mówiąc, po prostu nieszczególnie miał ochotę się ruszać. Napięcie i adrenalina po walkach z robotami coraz bardziej z niego schodziły, przez co wyraźniej odczuwał zmęczenie. Liczył jedynie na to, że nerdziki rzeczywiście poradzą sobie w Los Angeles bez niego i nie zostanie ponownie wezwany do akcji... Bo najchętniej padłby na łóżko, nawet nie po to, aby się przespać, ale zwyczajnie poleżeć i zebrać siły. Oczywiście tak czy siak nie zamierzał tego jeszcze zrobić, bo mimo wszystko wolał zostać przy Berto, ale nieważne.
W związku z powyższym mężczyzna ograniczył się jedynie do cichego, potakującego pomruku... I właściwie na tym poprzestał. Nie powiedział nic więcej, ani nie wykonał żadnego ruchu, pozostając tylko przy powolnym, głębokim oddychaniu, które jednoznacznie zdradzało, że jemu również takie położenie w pełni odpowiadało, a wręcz pomagało mu się uspokoić i wyciszyć. Stan ten nie utrzymał się długo. Już po chwili to Bobby przerwał milczenie, a choć Sam nie otworzył oczu, aby na niego spojrzeć, to jednak odruchowo zmarszczył czoło.
Blondyn nie zdążył ani zastanowić się nad słowami przyjaciela, ani tym bardziej o nie zapytać - gdyż zaraz potem poczuł jego usta na swoich... I w tym momencie już rozchylił powieki, głównie w wyniku czystego zaskoczenia. Nie mógłby szczerze stwierdzić, że był zdziwiony. Zaskoczony, owszem, ale nie zdziwiony, nie po wczorajszych wydarzeniach i nie po swoich dzisiejszych rozważaniach. Całe jego wywołane zmęczeniem otępienie nagle wyparowało, a serce natychmiast zabiło mu szybciej. Zdawał sobie sprawę z tego, że Berto położył też dłoń na jego karku, ale informacja ta docierała do niego jakby z oddali - nie była priorytetowa w porównaniu do innych odbieranych bodźców.
Odwzajemnił ten pocałunek. Nie mógłby uczynić inaczej, bo to w końcu Bobby, jego Bobby, a - co by się nie działo - Sam nigdy go nie odrzucał, pod żadnym względem. Tak, zdarzało mu się zezłościć, ale nawet wtedy szybko wybaczał, a teraz... Teraz w pełni dotarło do niego, że całował swojego najlepszego przyjaciela, przez co już po kilku sekundach oderwał się od jego warg, nie cofając jednak zbytnio głowy, ani nie zabierając dłoni z jego policzka.
Jego spojrzenie przesunęło się po twarzy Berto, lecz szybko skupiło się na jego oczach, nim przeskoczyło na jego usta - i znów w górę. Własne wargi wciąż miał nieco rozchylone. Czuł, że pewnie powinien coś w tym momencie powiedzieć, ale szczerze mówiąc nie miał pomysłu co. Słowa jakoś nie chciały do niego przyjść, żadne, a co dopiero właściwe... I nie mógł nawet zebrać myśli. Więc może nie powinien próbować.
Prawdopodobnie nie było to najlepsze postanowienie, do którego Sam mógł w tej chwili dojść, ale trudno. Zanim dobrze się nad tym zastanowił, znów pochylił głowę i ponowił pocałunek, co prawda pozwalając na jego pogłębienie, lecz nie na przyspieszenie. Wbrew pozorom przez cały czas pamiętał o tym, w jakim stanie znajdował się Bobby - i zamierzał z nim postępować delikatnie, choćby nawet miał tym doprowadzać przyjaciela do szału. Dłoń z jej policzka zsunął teraz trochę niżej, bardziej na jego szyję, dla wygody pozostawiając na jego twarzy jedynie kciuk. Całą resztą będzie się martwił później.

Sam wcale nie potrzebował dodatkowej zachęty pod postacią dłoni naciskającej na jego kark, aby instynktownie podążyć za przyjacielem, kiedy tylko wyczuł, że ten zaczął odchylać się do tyłu i układać wygodniej na łóżku. Właściwie to wręcz popierał takie posunięcie - a raczej popierałby je, gdyby był teraz w stanie logicznie się nad tym zastanowić. W końcu najważniejsze, żeby Bobby miał wygodnie, szczególnie w tym momencie.
Ta myśl przez chwilę obijała się po głowie blondyna, obecna, ale znajdująca się gdzieś na granicy jego świadomości, podczas gdy pocałunek w dalszym ciągu trwał w najlepsze... Nie przyspieszając jednak, ani nie zyskując na namiętności. Był... Spokojny. W pewnym sensie nawet leniwy. Nie zmieniało to jednak faktu, że czuły - i toczył się tak aż do chwili, gdy do Sama wreszcie w pełni dotarło to, o czym przez cały ten czas myślał.
To wystarczyło, aby mężczyzna ponownie oderwał się od ust Berto i tym razem już się od niego trochę odsunął. Co prawda wciąż się nad nim pochylał, ale w wyraźnie mniejszym stopniu, a w dodatku w końcu cofnął dłoń z jego szyi i oparł ją po prostu na pościeli. Rzecz jasna druga wciąż była złączona z ręką jego przyjaciela, na której to teraz nieco mocniej zacisnął palce, jak gdyby przez ten gest chciał przekazać mu informację, że wszystko było między nimi w porządku i nie musiał się niczym martwić.
W momencie przerwania pocałunku oczy Sama znów się otworzyły i jego spojrzenie po raz kolejny padło na twarz Bobby'ego. Obecnie jednak zniknęło już z niego widoczne wcześniej zaskoczenie, w tym momencie zastąpione przez ciepło oraz troskę. To właśnie ta ostatnia powodowała jego działaniami. Nie wiedział na ile Berto mógł sobie pozwolić, co dokładnie sprawiało mu ból, a co nie... I jakoś wątpił, aby przyjaciel miał mu to zdradzić z własnej i nieprzymuszonej woli, przynajmniej w tych okolicznościach.
- Czyli... Chyba mamy do omówienia coś jeszcze. Najwyraźniej - oznajmił cicho, bo prawdę powiedziawszy nie był do końca pewien jak w ogóle zacząć tę dyskusję... A jakąś chyba odbyć powinni. Musieli. Najlepiej jak najszybciej, bo blondyn zaczynał się czuć niezręcznie, co wynikało przede wszystkim z poczucia, że stąpał po bardzo niestabilnym gruncie. Oczywiście posiadał swoje domysły, nie tylko teraz, ale już wcześniej, lecz... Chciał po prostu poznać fakty. I upewnić się, że niczego nie wyolbrzymiał.
Koniec końców do tej pory nie wiedział nawet, że Bobby w ogóle lubił mężczyzn. Nie było to coś, o czym czuli potrzebę rozmawiać - co z perspektywy czasu wydawało się Samowi trochę dziwne, bo o kobietach zdarzało im się dyskutować. Tak czy siak, fakt ten nigdy nie został wspomniany w sposób naturalny, a Cannonballowi do głowy by nie przyszło spytać. Teraz zaś nie wiedział co myśleć o tym, że Berto najwidoczniej nie czuł się przy nim na tyle komfortowo, aby kiedykolwiek na przestrzeni dziesięciu lat ich znajomości rzucić tą informacją. Przecież by mu to nie przeszkadzało - niczego by to dla niego nie zmieniło. A Bobby musiał o tym wiedzieć, bo przecież mieli całkiem sporo znajomych o różnych orientacjach.

Już przy pierwszym wypowiedzianym przez Bobby'ego zdaniu Sam uniósł lekko brwi i posłał mu spojrzenie wyraźnie mówiące, że ten tekst wcale nie rozbawił go tak, jak zapewne powinien, ale mimo to jakoś go zniósł - i to nawet bez przewracania oczami. Z drugiej strony kąciki jego ust tak czy siak skierowały się nieco ku górze, niemalże niezauważalnie, ale jednak... Choć głównie w wyrazie delikatnego pobłażania.
Guthrie znał Berto na tyle dobrze, że nie musiał się wcale wysilać, aby być w stanie odpowiednio zinterpretować jego zachowanie - z rozgadaniem na czele. Z tego samego względu nie zamierzał tego również przyjacielowi wytykać... Bo i dlaczego by miał to zrobić? Niezręczność, niepewność czy nawet zdenerwowanie w takiej sytuacji wydawały mu się najzupełniej normalne i naturalne. Sam także je odczuwał. Co prawda jego powody były najprawdopodobniej trochę inne niż w przypadku Bobby'ego, ale co z tego?
- Nie o tym ostatnim, dzięki. Mimo wszystko wolę, żeby twoje ego wciąż mieściło się w tym jednym pomieszczeniu - odparł więc na początek, podążając za przykładem Latynosa w celu zmniejszenia panującego między nimi napięcia. A że przy okazji rzucił mu żartobliwym komplementem... Wątpił, aby Berto miał się z tego powodu nagle zawstydzić, nawet w tak nietypowych okolicznościach. To raczej nie byłoby w jego stylu. Choć... Kto wie? Większe cuda się już zdarzały.
Tak czy siak, nie rozwiązywało to wcale problemu faktycznego rozpoczęcia rozmowy. To znaczy, owszem, już te słowa Bobby'ego same w sobie co nieco blondynowi zasugerowały - i przy okazji sprawiły, że zdecydowanie nie zamierzał zapytać go o to, jak bardzo mu się podobał, bo miał wrażenie, że tym z kolei nakarmiłby tylko własne ego, a odpowiedź w zasadzie właśnie poznał - ale... Wyglądało na to, że piłeczka mimo wszystko wylądowała po jego stronie. Może było to nawet sprawiedliwe. Jeżeli jednak nie, to Sam i tak nie planował narzekać.
- Więc... Jak długo? - zagadnął wreszcie, teraz znów odzywając się nieco ciszej, łagodniej... Niemalże tak, jak gdyby nie chciał Berto spłoszyć, choć szczerze mówiąc uciekał się do takiego tonu głosu zupełnie nieświadomie. Tego rodzaju ostrożność w interakcjach - wynikająca w głównej mierze z instynktownego dbania o uczucia innych - zwyczajnie leżała w jego naturze... Przynajmniej wtedy, gdy w pełni orientował się w sytuacji, bo momentami rzeczywiście potrafił być aż za bardzo bezpośredni.
Ten temat z kolei wydawał mu się w tym momencie najistotniejszy, pomijając może kwestię braku zaufania odnośnie orientacji, która w dalszym ciągu krążyła mu po głowie i najwyraźniej nie zamierzała w najbliższym czasie dać mu spokoju. Sam starał się ją zrozumieć albo jakoś usprawiedliwić, ale wciąż mu przeszkadzała. Czuł, że najpewniej nie zmieni się to do czasu, aż Berto mu się z tego wszystkiego wytłumaczy, lecz z drugiej strony nie chciał robić przyjacielowi wyrzutów, nie w takiej chwili... Dość się już tego dnia sprzeczali.

Obserwując to opadające spojrzenie Bobby'ego, Sam już wiedział, że zapewne za chwilę usłyszy od niego coś... Cóż, zawstydzającego, to chyba było najlepsze słowo w tych okolicznościach. Nie przeliczył się zresztą, a kiedy z ust Berto padły wreszcie konkretniejsze informacje, blondyn aż zamrugał szybko i wreszcie sam również uciekł wzrokiem na bok, a dokładniej na lewo. Tak. Zdecydowanie zawstydzające. I niezręczne. Choć może bardziej... Krępujące.
Czyli... Cztery, może pięć lat. W przybliżeniu. To... Z pewnością tłumaczyło niektóre zachowania Bobby'ego - choć tak szczerze mówiąc wcześniej Guthrie też posiadał na nie wyjaśnienia, tylko po prostu, no, inne. Mniej więcej takie, o których Berto sam teraz wspomniał. Jak więc się z tym czuł? Tego nie był jeszcze do końca pewien. Och, już dawno temu wybaczył przyjacielowi stare problemy i spory, więc to nie tak, że nowe dane miałyby coś pod tym względem zmienić - ale sama świadomość prawdy była dziwna.
Spojrzenie blondyna spoczywało teraz na ich złączonych rękach, gdyż te wydawały mu się być najbezpieczniejsze, a wciąż... Bliskie, na swój sposób osobiste. Oczywiście mógłby po prostu błądzić wzrokiem po pomieszczeniu, ale to jakoś tak w ogóle nie wchodziło dla niego w grę. Mimo wszystko nie chciał całkowicie odwracać spojrzenia od Bobby'ego, szczególnie czując na sobie jego oczy. W międzyczasie zaczął również powoli i delikatnie gładzić kciukiem jego dłoń, niemalże bezmyślnie, okrężnymi ruchami.
Przez krótką chwilę Sam milczał i Berto najwyraźniej wziął to za znak, że powinien kontynuować - na szczęście, bo blondynowi w gruncie rzeczy przydała się taka zachęta. Mężczyzna kiwnął więc głową, lecz jeszcze przez moment się nie odzywał, zbierając myśli i ostrożnie rozważając swoje następne słowa. Nie potrwało to jednak bardzo długo, nim w końcu przemówił, w tym czasie wciąż wbijając wzrok w ich dłonie.
- Nie sądziłem, że w ogóle lubisz mężczyzn w ten sposób - zauważył, umyślnie dobierając słowa tak, aby nie zabrzmiało to na oskarżenie, nawet jeżeli w głowie wciąż poniewierało mu się jedno i to samo pytanie: dlaczego nigdy wcześniej mi o tym nie wspomniałeś? Naprawdę wolałby uniknąć sprzeczki... A temperament Berto bywał momentami niesamowicie nieprzewidywalny. Po tylu latach praktyki w obchodzeniu się z nim Sam czasami wciąż nie był w stu procentach pewien, że przyjaciel mu nagle nie wybuchnie.
Mimo to... Wiedział, że jednak po prostu musiał wyjaśnić tę kwestię, żeby raz, a dobrze przestać się nią przejmować. Potem będą mogli dalej rozmawiać o ich sytuacji. O... O tym, co będzie dalej. Właściwie ta myśl dopiero w tej chwili wpadła blondynowi do głowy - a raczej w pełni do niego dotarła, bo przecież zdawał sobie z niej sprawę już wcześniej - i spowodowała nagły ścisk w jego klatce piersiowej. No właśnie. Co dalej? Co to dla nich znaczyło, co miało się teraz między nimi zmienić i jak?

Sam czekał w napięciu na jakąkolwiek odpowiedź przyjaciela, kiedy zaś ten zaczął w końcu mówić... Blondyn aż poderwał spojrzenie z powrotem na jego twarz, chwilowo zapominając o dyskomforcie i zakłopotaniu. Prawdę mówiąc już po pierwszym zdaniu czy dwóch domyślał się co usłyszy i niemalże nie potrzebował dalszych wyjaśnień - tyle że oczywiście tak czy siak chciał je poznać, żeby uzyskać całkowitą pewność. Jego wzrok przeskakiwał pomiędzy oczami Berto, ale pomimo jego krótkiej pauzy sam się nie odzywał, nie wtrącał się, pozwalał mu zebrać myśli... I podjąć temat wtedy, gdy będzie na to gotowy.
Nie potrwało to zresztą długo, nim wreszcie Guthrie otrzymał potwierdzenie swoich najświeższych przypuszczeń. To, że sam na nie wpadł, wcale nie zmniejszało jego zaskoczenia, niedowierzania i wreszcie... Nie, o dziwo to nie zawstydzenie go teraz naszło. Zamiast tego zalała go fala czegoś na kształt dumy, choć to może również nie było najlepsze określenie. Zadowolenie z siebie, jakaś forma satysfakcji? Nie, to też wciąż nie to... Sam nie potrafił zidentyfikować tego uczucia, wiedział jednak, że było przyjemne. I - wbrew temu, co zasugerował Bobby - nie chodziło nawet o podbicie ego.
Spojrzenie Sama znów uciekło na moment w dół, lecz na jego usta mimo wszystko wstąpił delikatny uśmiech, z którego istnienia prawdę mówiąc ledwo zdawał sobie sprawę. Kiedy ponownie zerknął na przyjaciela, zorientował się już, iż ten z kolei obserwował ich dłonie... I najwyraźniej nie skończył jeszcze swojego wyznania, a przynajmniej tak wydawało się blondynowi przez pierwszą sekundę czy dwie, zanim nie dotarło do niego, że Berto ponownie przerzucił ku niemu piłeczkę i w dodatku w gruncie rzeczy odwdzięczył mu się praktycznie tym samym, co dopiero on mu zgotował.
Tym razem czoło mężczyzny zmarszczyło się wyraźnie, gdy został tak nagle zaatakowany kwestią, której zupełnie się nie spodziewał. Ale... No tak, nie mógł przecież zaprzeczyć. Bobby miał całkowitą rację. Odpowiedział na jego pocałunek, zainicjował kolejny, nie pozostał obojętny. Tyle że jak by mógł? Nigdy by Berto nie odtrącił, o co by nie chodziło. Od zbyt dawna świat Sama dosłownie się wokół niego obracał, aby miał świadomie zrobić coś, co by go zraniło... Albo w jakikolwiek sposób zepsuło ich relację.
- Wiesz, że cię kocham. Od dawna. Nigdy wcześniej nie patrzyłem na ciebie w ten sposób, ale znaczysz dla mnie więcej, niż pewnie jesteś sobie to w stanie wyobrazić. Więcej, niż potrafię to określić słowami - odparł najzupełniej szczerze. Nigdy nie ukrywał swoich uczuć, swojego oddania, bo po prostu nie byłby w stanie. Jego czyny mówiły same za siebie. Podążył za Berto dosłownie na koniec świata. Pozostawał przy nim, a nie przy rodzinie... Tej biologicznej czy oficjalnie przygarniętej rodzinie, bo Bobby'ego tak czy siak uznawał za jej część. Nie raz i nie dwa narażali dla siebie wzajemnie swoje życia. Oczywiście, że go kochał.
Nie wiedział tylko w jaki dokładnie sposób. Wciąż uważał Berto za swojego najlepszego przyjaciela, właściwie wręcz za brata. Pod tym względem nic się nie zmieniło, więzi wcale nie osłabły. Ale... To prawda, że nie miał nic przeciwko tym pocałunkom. Nie obrzydzały go, ani tak naprawdę nie były mu obojętne... I to nie tylko dlatego, że same w sobie po prostu sprawiały mu fizyczną przyjemność, bo raczej nie patrzył tak na całowanie się w ogóle. Bardziej od samej czynności cieszyła go zawsze osoba, z którą ją dzielił. Więc... Nie mógł powiedzieć, że nie było tutaj niczego więcej. Tyle że cała reszta myśli i emocji wydawała mu się taka zagmatwana, że nie wiedział nawet od czego zacząć ich sortowanie.