Część medyczna

Tym razem Cannonball był już gotowy na przyjęcie na siebie całej mocy spojrzenia przyjaciela i sam dzielnie nie odwrócił wzroku od jego twarzy, jego oczu, kiedy na nim wylądowało. Ba, szczerze powiedziawszy wydawało mu się nawet, że jak do tej pory skutecznie unikał pojawienia się na swoim obliczu rumieńca zakłopotania, a przy takim temacie to coś znaczyło. Nie czuł charakterystycznego ciepła na policzkach, szyi czy w okolicach uszu, więc podejrzewał, że udało mu się osiągnąć cel.
Pomimo obu tych niebywałych sukcesów Sam mimo wszystko pochylił lekko głowę, gdy Berto zabrał głos, nawet jeżeli tak czy siak nie uciekł przy tym spojrzeniem od jego twarzy. Nie mógł powiedzieć, że nie rozumiał podejścia przyjaciela. Było sensowne. Na jego miejscu... Prawdopodobnie postąpiłby tak samo. Może. Przynajmniej przez jakiś czas, nim uczucia wzięłyby na nim górę - tylko kiedy by to nastąpiło? Czy wytrzymałby kilka lat - jak najwyraźniej zrobił to Bobby? Tego nie był już wcale taki pewien.
Tym bardziej ze zdziwieniem odkrył, że zaczynał się czuć winny. Nie, nie zaczynał - po prostu dopiero teraz zdawał sobie z tego sprawę, choć wyrzuty sumienia pojawiły się chwilę wcześniej, dokładnie z momentem, gdy Berto wreszcie przystąpił do składania swoich wyjaśnień. Pomiędzy nimi kłębiło się jednak coś jeszcze, coś słabszego, ale nie dającego się całkowicie zignorować... Myśl, że Bobby uważał, iż czymś takim by go do siebie zraził. A przecież nigdy by go nie zostawił! W najgorszym wypadku przez jakiś czas byłoby między nimi dziwnie, ale spójrzmy prawdzie w oczy, przechodzili już przez o wiele gorsze sytuacje - jak na przykład wtedy z Tabithą i zgoda, Sam naprawdę nie chciał sobie teraz tego przypominać - i atmosfera zawsze w końcu się między nimi oczyszczała. A to... Jak i czemu Berto miałby go z takiego powodu stracić?
Guthrie zaczynał też mieć wrażenie, że to nie on - albo przynajmniej nie tylko on - tutaj myślał za dużo. I panikował. I wyciągał bezpodstawne wnioski, zapewne na bazie wspomnianej już wcześniej paniki. Tak, to byłoby w stylu Bobby'ego... I wytykanie tego Samowi również, w związku z czym blondyn tylko westchnął cicho, w sposób graniczący pomiędzy zrezygnowaniem i pobłażaniem, w dalszym ciągu ani na moment nie spuszczając przyjaciela z oczu.
Nawet nie próbował mu przerywać. Wtrącanie się nie miałoby sensu, Berto musiał po prostu powiedzieć swoje... Ale oznaczało to, że dotarł też do wspomnienia o swoich żebrach, co sprawiło, że Guthrie wreszcie zerknął na nie krótko, lecz z niepokojem. No tak, musiał brać je pod uwagę... I pilnować, żeby Bobby nie pozwalał sobie na zbyt wiele. A to na pewno wykluczało zbyt entuzjastyczne całowanie, na które Latynos zdawał się w tej chwili liczyć.
- Wrócisz to ty teraz do odpoczywania. Nawiasem mówiąc, dzięki za przypomnienie o żebrach. Ale żadnego pacania raczej nie przewiduję, przynajmniej dopóki nie poczujesz się lepiej - oznajmił, lecz prawdę powiedziawszy w jego głowie pojawiło się właśnie kolejne, zupełnie nowe pytanie, do którego zadania czuł się w tym momencie w pełni upoważniony... Więc z tym nie zwlekał.
- Jeszcze jedno. Dopiero co planowałeś randkowanie z tą całą Rize...? - umyślnie nie spytał wprost, bo w gruncie rzeczy nie wiedział nawet do końca w jaki sposób ująć swoje wątpliwości w słowa. W związku z tym wolał po prostu rzucić tematem i pozwolić, aby Bobby sam się w tej kwestii wypowiedział, wyjaśniając to, co jego zdaniem było ważne. Wcześniej taka metoda zadziałała, więc obecnie też powinna.

Sam posiadał wiele słabości, mniejszych i większych. Nie mógłby temu z czystym sumieniem zaprzeczyć, zwłaszcza przed samym sobą. Na ich liście znajdował się zaś między innymi wyraz twarzy, który przybrał teraz Berto - prezentujący się niczym kopnięty szczeniak. Och, ile razy to spojrzenie sprawiało, że Guthrie ulegał przyjacielowi... Zwykle jednak działo się to w przypadku kwestii mniej poważnych od zdrowia Bobby'ego.
W tych istotnych sprawach blondyn potrafił być niesamowicie uparty, nie zmieniało to jednak faktu, że w obliczu tego "argumentu" serce tak czy siak od razu mu miękło. W związku z tym mężczyzna był prawie skłonny negocjować - w końcu pewnie mógłby zgodzić się na całusa czy dwa, o ile Berto w ich trakcie by grzecznie leżał i się nie przemęczał... Tak, to brzmiało jak plan - a Sam był święcie przekonany, że Bobby będzie chciał dyskutować.
Najpierw jednak mieli do omówienia coś jeszcze i Guthrie aż uniósł brwi, widząc zmiany malujące się na twarzy przyjaciela oraz przede wszystkim słysząc ten jego śmiech. Już przeczuwał coś złego... Lecz z drugiej strony Berto przynajmniej porzucił błagalny wzrok, więc może obejdzie się bez pertraktowania pocałunków. Zależnie od tego, czy za chwilę Bobby przypomni sobie o swojej ogromnej krzywdzie i wróci do namawiania... Co, znając go, zapewne zrobi.
Póki co jednak jego słowa sprawiły, że Sam przewrócił oczami, nawet jeżeli w tym samym momencie kąciki jego ust skierowały się ku górze. Nie czuł się urażony tym przypuszczeniem, choć nie uważał, aby było słuszne. Nie nazwałby siebie zazdrosnym - nie w tym konkretnym przypadku. Zdarzało mu się to, oczywiście, w końcu w żadnym razie nie był święty, ale teraz... Teraz przeważał w nim niepokój, w gruncie rzeczy zagłuszający wszystkie inne emocje. Po prostu nie mógł się oprzeć wrażeniu, że ta kobieta czegoś od Berto chciała, a to prawie nigdy nie kończyło się dobrze.
- Chciałbyś - odparł krótko, choć zapewne dodałby jeszcze coś więcej, coś na temat swoich obaw i domysłów, gdyby to właśnie wtedy Bobby nie ruszył do akcji. Spojrzenie blondyna na moment odruchowo padło na ich złączone ręce, gdy poczuł nacisk, lecz zaraz potem szybko powróciło na twarz Latynosa, kiedy ten wolnym ramieniem objął go luźno wokół szyi. Czoło Sama lekko się zmarszczyło i już powoli otwierał usta, aby skomentować, że Berto powinien leżeć, a nie kombinować, gdy to on przemówił jako pierwszy.
Prawdę mówiąc jego wyznanie skutecznie zamknęło Cannonballowi usta. Rozumiał co kryło się za tymi słowami, wiedział to aż za dobrze... Więc tylko westchnął cicho, odpuszczając sobie - na krótką chwilę - upominanie przyjaciela, a następnie pozwalając mu zainicjować kolejny pocałunek. Nawet odchylił głowę na prawo, aby go ułatwić i podkreślić, że nie miał nic przeciwko... Choć to ostatnie i tak szybko stało się jasne, bo przecież odwzajemnił pieszczotę, utrzymując ją jednak słodką i delikatną, nie dopuszczając do tego, aby rozwinęła się w coś więcej. Tyle musiało Bobby'ego obecnie zadowolić.
Pocałunek nie trwał bardzo długo, choć też i nie za krótko, lecz w końcu usta Sama opuściły wargi Berto... I zaraz potem blondyn pochylił się powoli, pomagając przyjacielowi ponownie oprzeć się wygodnie o poduszki. To uczyniwszy, nie cofnął się jednak, tylko kontynuował dyskusję będąc tak blisko niego. Tym akurat od dawna nie był zakłopotany.
- Więc nie będziesz się z nią spotykał, tak? Wciąż sądzę, że ona coś planuje. I że to nie jest nic dla nas dobrego - stwierdził cichym, poważnym tonem. Być może był do niej trochę uprzedzony, zgoda... Ale Bobby naprawdę miał talent do wpadania w kłopoty, a kręcąca się wokół niego przedstawicielka rządu nie zapowiadała - według Sama - niczego przyjemnego. Teraz posiadał już na to dowody, nawet jeżeli pośrednie. Proszę, Berto przez chwilę jej towarzyszył i skończył w szpitalu.

Sam czuł zmiany zachodzące w położeniu dłoni przyjaciela, lecz prawdę mówiąc nie zwracał na nie większej uwagi. Już dawno temu przyzwyczaił się do tego, że Berto był osobą mocno nastawioną na kontakt fizyczny, więc to... Nie stanowiło w gruncie rzeczy niczego nowego. Sytuacja - owszem. Cała otoczka tego dotyku również. Ale samo obejmowanie było znajome, więc ani nie reagowało na nie ciało blondyna, ani tym bardziej jego umysł nie traktował tego jako czegoś wyjątkowego i wymagającego głębszego przemyślenia.
W związku z powyższym Guthrie mógł w pełni skupić się tylko i wyłącznie na słowach wypowiadanych przez Bobby'ego. Zaproponowany przez niego układ nie był dla Sama idealny, nie mniej jednak mężczyzna zdawał sobie sprawę z tego, że o więcej prosić by teraz nie mógł. Nagłe zerwanie kontaktu pewnie rzeczywiście posiadało spory potencjał ku temu, by narobić im poważnych problemów, więc oby ochłodzenie stosunków i ograniczenie spotkań do minimum wystarczyło... Blondyn rozważał nawet trzymanie się w ich trakcie przy Berto. W końcu oficjalnie był jego ochroniarzem, więc czemu by nie? Miał zupełnie logiczne i niewinne podstawy do tego, by mu towarzyszyć.
- Niech będzie - zgodził się więc niechętnie i w dalszym ciągu cicho. Jego myśli wciąż jeszcze krążyły przy planach pilnowania Bobby'ego, gdy zorientował się, że ten sięgnął do zamka jego kostiumu i zaczął go rozsuwać. Guthrie akurat zdążył unieść pytająco - i może odrobinę ostrzegawczo - brew, nim Berto z własnej inicjatywy się wstrzymał... I tylko włożył dłoń pod materiał. To wydawało się być nieszkodliwe, więc blondyn zdecydował się nawet tego nie komentować. Wyraz jego twarzy powrócił do wcześniejszego trybu, a po chwili wyraźnie złagodniał, gdy Bobby znów się odezwał...
Przynajmniej do czasu, aż dotarło do niego, że Latynos znowu wspomniał o bólu. Do tej pory wydawał się go bagatelizować, sam przecież dopiero co utrzymywał, że przy lekach ledwo go czuł, ale teraz zabrzmiało na coś wręcz przeciwnego... A szczerze powiedziawszy Sama wcale by to nie zdziwiło, gdyby okazało się, że Berto trochę go oszukiwał, żeby ugrać dla siebie coś więcej. Wcale, a wcale. To by było bardzo w jego stylu.
- Przez ból, powiadasz - powtórzył za nim, mrużąc nieco oczy. Wahał się pomiędzy otwartym i bezpośrednim wytknięciem przyjacielowi tej kwestii, a odpuszczeniem mu na drodze wyjątku. Tak naprawdę wystarczyło, że on sam wiedział już jak było naprawdę, bo dzięki temu utwierdził się w przekonaniu, że póki co rzeczywiście nie powinien pozwalać Bobby'emu na zbyt wiele... A chyba nie chciał mu psuć tej chwili. W końcu najwyraźniej długo na nią czekał. Latami. Sam wciąż ledwo mógł to sobie wyobrazić.
- Mogę cię uszczypnąć, jeżeli ci to coś pomoże - zaoferował więc wreszcie lekkim tonem, dobitnie sugerującym, że naprawdę był skłonny to uczynić, jeżeli Berto nieopatrznie wyrazi swoją zgodę. Wyjaśnili już sobie i obiecali ważne rzeczy, a w dodatku nawet się ze sobą przy tym nie pokłócili, w związku z czym teraz zasługiwali na odrobinę wytchnienia - nie tylko fizycznego, ale przede wszystkim psychicznego i emocjonalnego.

Przez pierwszych kilka sekund Sam przyglądał się przyjacielowi w niemalże sceptyczny sposób, nie mogąc się zdecydować czy zamierzał mu uwierzyć czy nie. Bobby potrafił kłamać... I co prawda zwykle nie kierował tej umiejętności przeciwko niemu, to teraz posiadał w tym cel, który mógłby uznawać za "wyższy" - a mianowicie uspokojenie go, że wszystko było dobrze i nie musiał się przejmować. Rozważając tę kwestię, blondyn prawie w ogóle nie zwracał uwagi na poczynania Berto, pozwalając mu się w ten sposób delikatnie głaskać. Tak czy siak by na to nie zaprotestował, bo nie miał zupełnie nic przeciwko takiemu dotykowi... Ze strony Bobby'ego przynajmniej.
Nim zdążył podjąć decyzję i w jakikolwiek sposób ustosunkować się do tego tematu, Latynos przeskoczył jednak na inny wątek i prawdę mówiąc w pierwszym odruchu Cannonball aż uciekł wzrokiem na bok, nim zmusił się do tego, aby znów spojrzeć na twarz przyjaciela. Nie podobało mu się to, jak zakończyła się tamta akcja, ale mimo wszystko wiedział, że nie mógł wtedy zrobić nic innego. Przecież nie wciągnąłby kosmitki - która, sądząc po jej zachowaniu, raczej nie potrafiła walczyć - w sam środek starcia z robotami... A po unieszkodliwieniu tych na plaży, gdy latał po mieście i zajmował się kolejnymi celami, nie był już w stanie jej znaleźć. Ptaki były do siebie takie podobne... O ile w ogóle zachowała tę postać, bo przecież wcale nie musiała.
- Właściwie kosmitki, a nie kosmity. Nie jestem do końca pewien czy przeskoczyła między wymiarami czy teleportowała się do nas z jakiejś odległej planety, ale najogólniej rzecz biorąc przypominała humanoidalnego kota. No i utknęła u nas, więc sprawy rozgrywały się raczej typowo dla takiego scenariusza. Wydawała się być przekonana o tym, że nie ma szans na powrót do domu. Korzystała z jakiejś formy magii... Ale takiej bardziej rytualnej, wiesz, że wszystko zajmowało jej chwilę przygotowań. Długo by o niej opowiadać, nerdziki mają pewnie całe to spotkanie nagrane, jeżeli będziesz chciał je potem zobaczyć - trochę się rozgadał, ale prawdę mówiąc specjalnie. Starał się zająć czymś myśli Berto, aby się nie nudził i nie kombinował już nad tym, co zrobić, by jak najszybciej wrócić do pracy. Jeżeli ta historia miała mu dostarczyć jakiejś rozrywki, to Sam byłby skłonny na jego życzenie wyłożyć ją jednak ze szczegółami.
- Tak czy siak, skontaktowaliśmy się z S.H.I.E.L.D. i zabierałem ją właśnie na spotkanie z kimś z agencji, gdy zobaczyłem Sentinele. Więc... Kazałem jej na mnie poczekać i do nich poleciałem. A ona w tym czasie zwiała. To znaczy, może po prostu się ich bała i dlatego zdecydowała się schować, nie wiem... Nie odniosłem wrażenia, żeby była do nas wrogo nastawiona, kiedy już okazywała agresję, to chyba właśnie wynikającą z przerażenia, a jej najbardziej niepokojącą cechą wydawało się to przeświadczenie o wyższości jej rasy i świata... Ale raczej nie do niebezpiecznego stopnia. Przy odrobinie szczęścia S.H.I.E.L.D. wkrótce ją znajdzie i się nią zaopiekuje. Może namówią kogoś pokroju Strange'a do odesłania jej do domu - dokończył opowiadanie. Wiedział, że Bobby na pewno nie będzie mu miał niczego za złe, ale i tak czuł, że mogło mu pójść lepiej. Może później spróbuje dowiedzieć się jak się to wszystko zakończyło. Zakładając, że kosmitka nie mogła przybrać ludzkiej formy - bo w innym wypadku chyba by to w którymś momencie zrobiła? - i że w końcu musiała opuścić zwierzęcą postać, na pewno wyróżniała się z tłumu... Ktoś musiał ją gdzieś wreszcie zauważyć i wskazać władzom. Albo chociaż zrobić jej zdjęcie i umieścić je w internecie. Tak, na pewno otrzyma pomoc.

Propozycja Bobby'ego na pierwszy rzut oka wydawała się najzupełniej niewinna i pomocna, a poczynione przez niego założenia - że Sam mimo wszystko nie dowiedział się zbyt wiele podczas swojego spotkania z Batarią - słuszne, ale istniał tylko jeden mały problem... Wysyłanie maila wymagało dostępu na przykład do laptopa, tabletu czy komórki. A gdyby takie urządzenie wpadło w zdolne rączki Berto, to oderwanie go od niego - i w związku z tym od pracy - graniczyłoby już pewnie z cudem. Znalazłby sposób, żeby postawić na swoim i blondyn doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Z doświadczenia.
Mimo to... Zżerała go ciekawość, tyle musiał przyznać. Pewnie mógłby sam odezwać się do Marii i zagadnąć o efekty działań S.H.I.E.L.D., ale ostatnio jakoś tak przywykł do zostawiania tego rodzaju zadań w rękach przyjaciela. Nie był to najlepszy nawyk i pewnie powinien się go jak najszybciej pozbyć, ale mimo wszystko taki układ pasował nawet do ich oficjalnego podziału ról, więc... Może jednak mógł sobie pozwolić na jego podtrzymywanie. Upraszczanie sytuacji dla patrzących z zewnątrz było dobre. Prawda zaskakiwała.
- W porządku - zgodził się więc na sugestię Bobby'ego, nie dodając już w tej kwestii niczego więcej, lecz odnotowując na później w pamięci, żeby w najbliższym czasie zorganizować dla niego odpowiednie urządzenie. Na chwilę. Do użytkowania tylko i wyłącznie przy nim, żeby miał całkowitą pewność, że Berto naprawdę niczego nie kombinował i nie starał się znowu przepracować w chwili, kiedy w szczególności powinien odpoczywać.
Zaraz zresztą Bobby zadał mu kolejne pytania, co prawda nawiązujące do tego samego tematu, lecz zahaczające już o następny... Na którym Sam chyba mimo wszystko wolał się skupić. Nie dlatego, że był przyjemniejszy - przeciwnie, bo przecież zawsze wybrałby spotkanie z neutralnie nastawionym kosmitą ponad atakujące państwo roboty - ale tak czy siak musieli w końcu o tym pogadać... Berto zaś zdawał się czuć wystarczająco dobrze.
- Ciężko powiedzieć dokładnie gdzie się rozdzieliliśmy... Ponad Los Angeles? Przemieszczaliśmy się w powietrzu, a ona, tamta kosmitka... Bataria, tak mi się przedstawiła, ona zamieniła się w ptaka, więc leciałem na tyle wolno, by mogła za mną nadążyć. Zbliżaliśmy się do linii brzegowej, kiedy zauważyłem na jednej z plaż zamieszanie. Żeby jej nie narażać, kazałem jej na mnie poczekać i sam się tam wybrałem... A reszty możesz się już chyba domyślać - wyjaśnił, po czym uczynił krótką pauzę, w trakcie której przesunął wzrokiem po twarzy przyjaciela od oczu w dół, nim znów powrócił ku nim spojrzeniem.
- Parę osób starało się pomagać z ewakuacją, kiedy ja zajmowałem się Sentinelami. Potem pojawił się też inny walczący, więc mogłem przenieść się w dalsze części miasta. Nawiasem mówiąc, minionki radzą sobie całkiem nieźle. Jak na skalę zagrożenia, chyba mają sytuację pod kontrolą... A Avengers starają się rozwiązać problem u źródła, więc jest szansa, że wkrótce roboty odpuszczą. Oby jak najszybciej - dodał, umyślnie skupiając się głównie na pozytywnych aspektach ich obecnego położenia. Wbrew pozorom to wszystko nie wyglądało aż tak źle - jak na inwazję. Miasta się broniły, najwyraźniej jeszcze żadne z nich nie upadło, a do tego byli w stanie znaleźć i zaatakować wroga na jego terenie. W dodatku osiągnęli to w krótkim czasie... Mogło być o wiele gorzej. Ich szanse na zwycięstwo wyglądały chyba... Dobrze. Po prostu dobrze.

Kiedy Berto zagadnął go o to, czy nerdziki pomagały mu w walce, Sam zaczął od lekkiego odchylenia głowy najpierw na lewo, a potem na prawo i znów na lewo, gestem tym zdając się mówić "tak sobie" albo "trochę". Większość czasu mimo wszystko spędził walcząc na własną rękę, głównie dlatego, że po opuszczeniu okolic plaży z rozmysłem wybierał takie lokacje, w których nie pomagał jeszcze nikt inny... W ten sposób ani on nie wchodził nikomu w drogę, ani nikt jemu, a przy udawało mu się pokryć tereny, którymi w przeciwnym razie być może żadna osoba nie zdążyłaby się zająć.
- Parę razy mi pomogli, zwłaszcza na początku - przyznał na głos, nie dodając już jednak, że znacznie cenniejsze od broni A.I.M. okazały się dostarczone przez minionki informacje. Przede wszystkim te dotyczące Bobby'ego. Co prawda początkowo bardzo go zaniepokoiły i wytrąciły z równowagi, lecz przynajmniej dzięki nim zdawał sobie sprawę z tego, co działo się z przyjacielem, a to było lepsze od pozostawania w niewiedzy. Gdyby nerdziki mu o niczym nie doniosły i usłyszał o sytuacji Berto dużo później - bo przecież wtedy nie spieszyłby się z powrotem do bazy - to... Szczerze mówiąc sam nie wiedział jak by zareagował. Na pewno gorzej niż w rzeczywistości.
Blondyn nie chciał się jednak teraz zastanawiać nad wszelkimi "co by było, gdyby". Najważniejsze, że sprawy jakoś się ułożyły, przynajmniej dla nich dwóch, a ich sąsiednie miasto znajdowało się w obiektywnie całkiem dobrych, nawet jeżeli odrobinę niestabilnych i dziecinnych rękach. Bobby z pewnością miał rację. Minionki nie zrobią niczego zbyt drastycznego. Prawda? Może trochę zaszaleją, ale potem to posprzątają i będzie w porządku. Nic nieodwracalnego. Nie wysadzą przypadkiem Los Angeles.
Boże, musiał tam do nich natychmiast wrócić.
Berto nie skończył jeszcze nawet mówić, a na twarzy Sama już odbiło się wahanie i zwątpienie, które jednak szybko przerodziły się w zrezygnowanie, a mężczyzna po raz kolejny pochylił głowę, tym razem jednak opierając ją czołem o ramię przyjaciela. Uczynił to bardzo delikatnie, choć wiedział, że na tej wysokości nie powinno go to zaboleć. Po prostu nie chciał kusić losu. Powieki mu opadły, a jego usta opuściło ciche westchnienie. Może miasto jakoś to przetrwa. Może zostanie w prawie jednym kawałku...
- Przynajmniej wiemy tyle, że Nowy Jork na pewno jest obsadzony - skomentował cicho, siląc się na resztkę dobrego humoru, co najprawdopodobniej wyszło mu przeciętnie. To faktycznie było trochę dziwne, że niemalże wszyscy bohaterowie i przestępcy skupiali się zwykle właśnie tam, a do innych miast trafiały zazwyczaj jakieś niedobitki, ewentualnie dochodziło w nich do krótkich akcji, po których każdy wracał do siebie lub do więzienia. Może w Nowym Jorku panowała jakaś dziwna aura? Ciekawe czy nerdziki byłyby w stanie tego dowieść.
Trochę niechętnie, ale nie mając w gruncie rzeczy innego wyboru - bo Bobby zażyczył sobie przecież włączenia telewizora, a w dodatku ta pozycja mimo wszystko nie należała do najwygodniejszych - blondyn podniósł głowę i wreszcie puścił dłoń przyjaciela, odrobinę przeciągając to ostatnie. Zaraz potem mężczyzna porzucił swoje dotychczasowe miejsce, żeby namierzyć pilot i już po chwili urządzenie zostało uruchomione, a on sam przeskakiwał po kanałach, żeby znaleźć najbardziej obiecujący program z wiadomościami. Nie wrócił jeszcze na materac, choć podszedł do łóżka.
W końcu Sam zatrzymał się na jednym z serwisów informacyjnych, który zdawał się na zmianę relacjonować wydarzenia z różnych miast, dołem zaś puszczał dwa pasma tekstu, większego i mniejszego, dostarczającego dodatkowe dane. Wyglądało na to, że sytuacja wszędzie prezentowała się podobnie do tej, którą miał okazję zaobserwować w Los Angeles. Głośność ustawił dość nisko, żeby rozróżniali słowa, ale mogli swobodnie ze sobą rozmawiać... A następnie skupił spojrzenie na Berto, by móc przyglądać się jego reakcjom.

Jako że Sam przez większość czasu obserwował oblicze przyjaciela, jedynie z rzadka odrywając od niego wzrok, aby zerknąć na ekran telewizora - a poza tym tylko słuchając wiadomości - to spoglądał już na Berto w chwili, gdy ten przerwał panujące między nimi milczenie. Z pierwszymi jego słowami się zgadzał, sam myślał podobnie, więc na nie nawet nie zareagował, lecz wspomnienie chęci dołączenia do walki sprawiło już, że blondyn zmarszczył czoło, posyłając drugiemu mężczyźnie karcące spojrzenie. Bobby miał szczęście, że sam natychmiast się poprawił, ale Guthrie i tak jeszcze przez chwilę zerkał na niego podejrzliwie, dopóki ten nie zmienił trochę tematu.
- Prawdę mówiąc najważniejsze będzie pewnie usunięcie resztek robotów. Nie byłoby dobrze, gdyby trafiły w niewłaściwe ręce, nawet jeżeli pod względem ofensywnym nie są szczytem nowoczesnej techniki. Martwię się głównie o te systemy rozpoznające i naprowadzające na mutantów... - to powiedziawszy, blondyn westchnął cicho. Zdawał sobie sprawę z tego, jak trudno będzie im dotrzeć do wszystkich szczątków. Bezpieczniej było założyć, że ktoś zgarnie sobie jakieś części albo nawet całe wraki... Więc oby po prostu odpadki po maszynach trafiły do osób, które nie będą w stanie w pełni ich wykorzystać. Jak długo ktoś użyje ich jako zwykłych broni, trudno, z tym sobie poradzą.
- Tak czy siak, resztą zniszczeń mogą się równie dobrze zająć przeznaczone do tego firmy. Choć w gruncie rzeczy Los Angeles nie zostało wcale mocno uszkodzone, przynajmniej nie w miejscach, przez które przelatywałem. Nie widziałem na przykład, żeby coś się gdzieś zawaliło i tak dalej... To głównie drobne dziury w ścianach budynków, trochę zgniecionych samochodów, takie rzeczy. Obrażenia od promieni - Sam świadomie nie wspominał o licznych zwłokach, które stanowiły chyba główny problem. Nie tylko nie chciał o nich jeszcze myśleć i pogarszać ich wizją humoru Berto, ale i przede wszystkim nie potrafił traktować ich jako części bałaganu do uprzątnięcia. To... Były dla niego dwie zupełnie różne kwestie. Obie bardzo pilne.
Powstrzymując kolejne westchnienie, blondyn ponownie usiadł na materacu, znów czyniąc to ostrożnie i powoli, aby gwałtowniejszym ruchem przypadkowo nie sprawić przyjacielowi bólu. Także i tym razem był zwrócony przodem do Bobby'ego. Wiadomości i tak głównie słuchał, a kiedy miał ochotę rzucić na nie okiem, to zawsze mógł obrócić głowę ku telewizorowi... A nie ukrywał, że bardziej zależało mu na utrzymywaniu kontaktu z Berto, tak wzrokowego, jak i fizycznego. Pilot wylądował z boku na łóżku, aby Latynos mógł po niego łatwo sięgnąć, a zaraz potem Sam znów ujął dłoń Bobby'ego, lecz dla odmiany tę sobie bliższą. Od razu zacisnął na niej lekko palce.
- Kiedy poczujesz się trochę lepiej, powinniśmy przenieść się do Savage Land - zasugerował. Odosobniona baza wydawała mu się bezpieczniejsza, nawet jeżeli dookoła niej kręciły się niekoniecznie tylko roślinożerne dinozaury i miejscowe plemiona. Skoro zaś chciał, aby Berto porządnie wypoczął, to zabranie go na jakiś czas z daleka od zamieszania wydawało mu się być dobrym pomysłem. Stany Zjednoczone ciągle sprowadzały na siebie jakieś kłopoty. W porównaniu z nimi, w zapomnianej przez większość świata tropikalnej dziczy było praktycznie spokojnie... A dzięki połączeniu teleportacyjnemu nie musieli się przecież martwić o trudy takiej podróży.

Sam co prawda miałby jeszcze kilka refleksji czy komentarzy w kwestii sprzątania miasta, lecz póki co zdecydował się zatrzymać je dla siebie. Bobby wiedział co robił - i mimo wszystko to on był tutaj szefem, więc Cannonball uznał, że zgłosi się ze swoimi sugestiami tylko wtedy, jeżeli zauważy jakieś luki w wydawanych nerdzikom rozkazach. To zresztą nie tak, że nie zgadzał się z przyjacielem - przeciwnie, popierał większość jego słów, może nawet wszystkie... Po prostu widział parę dodatkowych problemów, a nie miał pewności, że Bobby zwrócił na nie uwagę.
Póki co mężczyzna ograniczył się więc do skinienia głową, gdyż co do jednego Berto na pewno miał rację: naprawdę powinni zacząć powoli zmieniać wizerunek A.I.M. na pozytywniejszy. Jak? Tego nie był pewien, ale przy odrobinie szczęścia ich obecność przy tej inwazji zostanie uznana właśnie za niesienie pomocy, a nie dowód ich odpowiedzialności za te roboty... I jeżeli tak się uda, to będzie to całkiem niezły początek. Być może później mogliby też spróbować uzgodnić coś bezpośrednio z Hill? Ale ta kwestia również będzie musiała jeszcze trochę poczekać - do czasu, aż Bobby poczuje się lepiej. Była dość pilna, ale nie do przesady.
Ostatnich słów przyjaciela Guthrie nie mógł już jednak przemilczeć. Nie chodziło nawet o to, że się z nimi po prostu nie zgadzał - choć tak właśnie było, bo potrafiłby z miejsca wymienić wiele osób, które, owszem, porwałyby się na zaatakowanie bazy terrorystycznej, wliczając w to wojskowych. Nie, jego reakcję wywołał fakt, że Berto sam nie tak dawno temu podjął się czegoś takiego - przez co teraz najwyraźniej nazwał samego siebie głupim. A tego Sam odpuścić nie mógł. Jaki byłby z niego najlepszy przyjaciel, gdyby nie zwrócił mu uwagi?
W związku z powyższym brwi blondyna podjechały w górę, a w jego - wciąż skupiających się na obliczu Berto - oczach pojawiło się rozbawienie, które umyślnie starał się jeszcze utrzymać z daleka od reszty swojej twarzy... Niestety mało skutecznie, bo kąciki ust tak czy siak mu zadrgały, łatwo zdradzając jego prawdziwe odczucia. Trudno. I tak nie zwlekał z wypowiedzią, która tym bardziej ukazywała jego tok myślenia.
- Przypomnij mi, Bobby, jak dokładnie przebiegał proces twojego przejmowania władzy nad A.I.M.? Bo chyba mam jakieś nagłe zaniki pamięci - zapytał takim tonem głosu, który zdawał się zamiast tego mówić "och, naprawdę?" Nie oczekiwał prawdziwych wyjaśnień. Wiedział, że Berto prędko załapie o co mu chodziło i albo mu się jakoś odetnie, albo się z tego wykręci... Albo jedno i drugie naraz, to też było bardzo prawdopodobne. Nie zdziwiłoby go nawet, gdyby przyjaciel tak skutecznie obrócił kota ogonem, że pozornie wyszłoby jeszcze na jego... Ale i tak czuł, że warto było wyrazić ten komentarz. Może i Bobby go przegada, ale obaj będą wiedzieli, że się wkopał.
Mimo to nawet w trakcie drażnienia Latynosa Sam nie puszczał jego dłoni. Ba, wrócił do delikatnego gładzenia jej wierzchu kciukiem, prawdę powiedziawszy czyniąc to zupełnie bezmyślnie... A pod rozbawieniem w jego spojrzeniu kryło się głębsze uczucie. Najłatwiej byłoby je pewnie określić mianem troski. W najbliższym czasie raczej nie opuści na dobre opiekuńczego trybu - a już na pewno nie zamierzał zrezygnować ze swojego pomysłu z Savage Landem. Szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że niedługo powinien zabrać tam też Jay'a, a zwyczajnie nie widział takiej opcji, by miał rozdzielić się z Berto. W końcu ktoś musiał pilnować jego wypoczynku i rekonwalescencji.

Dokładnie tak, jak Sam się tego spodziewał, Bobby prędko przystąpił do przegadywania go... I - również zgodnie ze swoimi pierwotnymi założeniami - blondyn wcale nie czuł, aby przegrał tę wymianę zdań, nawet jeżeli jego przyjaciel tak pięknie się wybronił z pułapki, którą sam dla siebie przygotował. Przeciwnie, uśmiech Cannonballa jeszcze się poszerzył, wyraźnie wskazując na to, co o tym wszystkim myślał. Mimo to mężczyzna zdecydował się nie komentować już wyjaśnień Latynosa, a przynajmniej nie na głos, gdyż tuż po nich zamruczał potakująco... I Berto mógł to odebrać jak chciał.
W ramach zmiany tematu, a raczej powrotu do poprzedniego, Guthrie zamierzał właśnie znów zacząć namawiać przyjaciela na wybranie się do Savage Landu, gdy Bobby nieźle go zaskoczył - samemu do tego nawiązując i w dodatku, pomimo wcześniejszego protestu, teraz tak po prostu wyrażając zgodę. Sam aż kilka razy szybko zamrugał, a jego uśmiech z zaskoczenia lekko przygasł, choć nie opuścił kompletnie jego twarzy. W porządku, tego się nie spodziewał. Cieszył się z tego, to oczywiste, ale... Prawie oczekiwał jakiegoś haczyka. Przy tym kombinatorze nie mógł mieć pewności, że nie zostanie jakoś wkręcony. Z drugiej strony argumentacja Bobby'ego brzmiała wystarczająco niewinnie, a blondyn zdecydowanie nie miał nic przeciwko towarzyszeniu mu dla bezpieczeństwa na plaży...
- I widzisz, jednak będziesz mógł spędzić czas z Jay'em i ze mną. Skoro i tak w najbliższym okresie nie będziesz pracował, tylko grzecznie wypoczywał - podkreślił na wszelki wypadek. Co prawda w takim wypadku Berto tak czy siak nie będzie mógł wziąć udziału we wszystkich atrakcjach, które Guthrie chciał zorganizować dla brata, ale przynajmniej w części z nich... A to już coś. Więcej, niż na to liczył, dlatego nie zamierzał narzekać.
Skupiony na temacie dyskusji, Cannonball początkowo nie zwrócił uwagi na to, że nadawany w telewizji program zmienił ton. Prawdę powiedziawszy przez chwilę mówili z Berto wręcz ponad dźwiękiem płynącym z urządzenia, w ten sposób go sobie zagłuszając, w związku z czym mężczyzna przegapił fragment transmisji... Jednak w pewnym momencie dotarło do niego, że za jego plecami toczyła się jakoś dziwnie spokojna - jak na zaistniałe w kraju okoliczności - rozmowa, a może raczej monolog, w dodatku zdający się świadczyć o zadowoleniu i pewności siebie przemawiającego. Było to na tyle nietypowe, że przekonało go do zerknięcia przez ramię na odbiornik.
W miarę słuchania wywodu - oraz obserwowania - podejrzanego i niepokojącego mężczyzny, blondyn najpierw coraz bardziej unosił brwi, zastanawiając się kto przy zdrowych zmysłach zdecydowałby się w ten sposób skoczyć z deszczu pod rynnę... Na koniec jednak nagle zmarszczył czoło, gdy nieznajomy, nazywający siebie Papą Ogunem, zaczął wyrzucać z siebie jakieś obce słowa. Jeżeli mówił na poważnie, to mogło to być jakieś zaklęcie... Pytanie tylko czy mogło zadziałać przez telewizor. Oby nie - ale Sam tak naprawdę nie czuł żadnej zmiany, więc chyba byli pod tym względem bezpieczni. Mimo to jego dłoń odruchowo powędrowała ku goglom, które nasunął na oczy, aby złapać tłumaczenie inkantacji... Najwyraźniej pochodzącej z suahili. "Służebne duchy, powróćcie do ognia. Służebne duchy, powróćcie do ognia. Kapłanie, przybądź do ognia." Translacja dokonywała się automatycznie, a przy takim języku nic dziwnego, że mogły się w niej pojawić jakieś błędy, ale to i tak brzmiało... Alarmująco.
- O ile mój tłumacz się nie myli, pod koniec nawoływał duchy służebne i jakiegoś kapłana do powrotu do ognia. W suahili - odezwał się, bo w końcu Bobby nie posiadał przy sobie takiego gadżetu. Zaraz potem Guthrie przeniósł już gogle z powrotem na ich dotychczasowe miejsce, a następnie, wzdychając cicho, skierował spojrzenie na przyjaciela. Na ekranie za plecami blondyna znów pojawiły się bardziej typowe doniesienia z walk, w związku z czym reakcja Berto zyskała dla niego w tym momencie najwyższy priorytet. Koniec końców decyzja odnośnie podejmowanych przez nich działań należała teraz właśnie do Latynosa.

Na wspomnienie bóstwa wojny z tradycji voodoo, Sam wydał z siebie długie westchnienie, wyrażające jednocześnie jego zrezygnowanie i lekką irytację... Lub może raczej frustrację. Tylko tego jeszcze potrzebowali. Nawet jeżeli ten osobnik nie był "bogiem", czy chociaż pochodzącym z innego wymiaru kosmitą, to zdecydowanie nie wyglądał też na zwykłego człowieka - o czym świadczył już sam jego wzrost. A skoro tak... To równie dobrze mógł być nawet mutantem z wizją wielkości, ale grunt, że coś najwyraźniej potrafił... A oni jeszcze nie wiedzieli co. Potencjalnie mógł stanowić spore zagrożenie. Innymi słowy, trzeba go było najpierw sprawdzić, żeby nie musieli działać w ciemno.
- Jeżeli jest jak oni, to może Thor będzie o nim wiedział coś więcej... Ale Avengers raczej sami wpadną na to, żeby go o to zapytać. Albo przynajmniej zrobi to ktoś z S.H.I.E.L.D. - uznał, w głębi ducha licząc na to, że faktycznie nikt nie zapomni o tym najprostszym rozwiązaniu przed sięgnięciem po inne, bardziej skomplikowane i zapewne przez to niebezpieczniejsze, pomysły. Nie to, żeby nie wierzył w koleżanki i kolegów po fachu, lecz z doświadczenia wiedział, że to się czasem zdarzało. Z niczyjej winy.
Bobby nie dał jednak Samowi tego, czego od niego oczekiwał, czyli żadnego wyraźnego polecenia. Być może powinien się był tego po nim spodziewać... Skoro Berto został uziemiony przez swoje obrażenia, to nic dziwnego, jeżeli nie będzie też chciał wypuścić Cannonballa. A może i bez tego czynnika nie kazałby mu lecieć? Nie tak dawno temu zabronił mu angażować się w sprawy z Jean, które były przecież o wiele bliższe ich sercom.
Jeszcze przez kilka sekund blondyn po prostu spoglądał na przyjaciela, badając jego twarz i jednocześnie upewniając się, że żadne wytyczne już nie padną. Nie krył się ze swoim wzrokiem, choć Berto tak czy siak patrzył na ekran telewizora. W końcu nie wytrzymał. Jego palce na moment zacisnęły się mocniej na dłoni Berto, aby w ten sposób delikatnie zwrócić jego uwagę, po czym Sam przemówił ponownie, teraz przechodząc do konkretów.
- Mam tam wkrótce polecieć, czy nie chcesz, żebym się w to wszystko mieszał? - spytał wprost. Domyślał się odpowiedzi i nie zamierzał naciskać na jej zmianę, ale preferował postawić sprawy jasno i z góry ustalić co dalej. Podejrzewał, że tym całym Ogunem i tak zajmą się Avengers - oraz może osoby, które przebywały już na miejscu ze względu na Sentinele. Bobby zapewne sądził tak samo, bo w końcu tak sugerowała logika. W związku z tym teoretycznie Cannonball nie był tam pilnie potrzebny... "Bóstwa voodoo" zdecydowanie nie leżały w zakresie jego zainteresowań, więc tak naprawdę mógłby zaoferować tylko swoje zdolności - jak każdy inny z bohaterów.
Choć brzmiało to okropnie samolubnie i Sam nie czuł się z tym najlepiej, w głębi ducha wiedział, że wolałby zostać w bazie przy Berto. Nie wierzył do końca w to, że nerdziki same upilnują go przed przemęczaniem się. Zawsze był w tym od nich skuteczniejszy... A dbanie o rodzinę stało dla niego przecież na pierwszym miejscu. Ktoś mógłby pomyśleć, że Bobby'emu nic tutaj nie groziło, ale blondyn znał go zbyt dobrze. Wcale by się nie zdziwił, gdyby Latynos się zapomniał, przedobrzył i poważnie pogorszył swój stan. Albo jeżeli by wykrakał i faktycznie ktoś ich zaraz zaatakował.

Westchnienie przyjaciela ani trochę Sama nie zdziwiło - lecz pytanie, które otrzymał od niego w ramach odpowiedzi już owszem. Spodziewał się konkretnej decyzji, bo w końcu na ogół Bobby miał skłonności do ich szybkiego podejmowania, a teraz... Teraz chyba starał się pójść na kompromis? Na to wyglądało i choć blondyn doceniał ten gest, to stawiał go on w nietypowym położeniu... Gdyż nie był pewien jak zareagować. Jego spojrzenie opadło na ich połączone dłonie i sama głowa również lekko się przy tym pochyliła, gdy w przyspieszonym tempie ważył swoje opcje.
Wiedział, że powinien pewnie tylko krótko odpocząć i lecieć pomóc - gdzieś, nawet jeżeli nie w Nowym Orleanie z tym całym Ogunem, to w innym miejscu, w dowolnym atakowanym mieście. Bohaterów, agentów i innych walczących było mnóstwo, ale to wciąż za mało rąk do pracy, zawsze mógł się przydać ktoś jeszcze. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że obecność jednej osoby potrafiła stanowić różnicę pomiędzy czyimś życiem i śmiercią. To... Nie pozostawiało żadnych wątpliwości. A z drugiej strony był Berto. I zobowiązania, które Guthrie posiadał względem A.I.M.
Mężczyzna nie zdążył nawet niczego postanowić, nim Latynos ponownie zabrał głos, a w trakcie jego wypowiedzi Sam automatycznie znów podniósł wzrok na jego twarz. Jego spojrzenie szybko złagodniało, palce zaś po raz kolejny - lecz w tym wypadku bezwiednie - zacisnęły się nieco mocniej na dłoni Bobby'ego, jak gdyby w ten sposób chciał go przekonać, że wcale tak o nim nie myślał i że on sam również nie powinien. Ktoś bardziej podejrzliwy na jego miejscu być może poczułby się manipulowany, może nawet Guthrie sam doszedłby do takiego wniosku, gdyby miał do czynienia z kimś innym... Ale Berto ufał. Rozumiał, że jego przyjaciel był do takiego zachowania zdolny, ale wiedział też, że nie wykorzystywałby tego przeciwko niemu.
- Nie powiedziałbym, że jesteś egoistą. Raczej... Myślę, że starasz się działać zgodnie z tym, co uważasz za właściwe i rozsądne w danej chwili... Nawet jeżeli nie za każdym razem się z tym zgadzam. Z różnych powodów - skomentował ostrożnie, ale w zupełności szczerze. Nie okłamałby Bobby'ego, nawet po to, aby poprawić jego samopoczucie. Zawsze wolał powiedzieć prawdę, choćby bardzo delikatnie... I na szczęście, bo kłamać tak czy siak zbytnio nie potrafił, a już na pewno nie tak skutecznie, jak robił to Berto.
Wbrew pozorom naprawdę potrafił zrozumieć większość jego decyzji. Weźmy na przykład tę niedawną w kwestii Jean. Guthrie chciał dołączyć do akcji i w miarę swoich możliwości pomóc, bo w końcu chodziło praktycznie o coś osobistego, o kogoś, kogo dobrze znali i o kim wiedzieli, że na pewno z własnej woli nie obróciłby się przeciwko ludziom... Ale przeciwko telepatii nie miałby większych szans i zdawał sobie z tego sprawę. W najlepszym wypadku byłby bezużyteczny, w najgorszym - mógłby zaszkodzić. Nie podobało mu się to, wolałby działać, niż siedzieć bezczynnie w bazie i obserwować rozwój wydarzeń na ekranach, dręczyły go przez to wyrzuty sumienia... Lecz rozumiał fakty, dlatego dostosował się do polecenia przyjaciela i nie poleciał na miejsce. Zwykle tak właśnie się to kończyło. A teraz... Teraz sam nie był pewien.
- I tak muszę odpocząć po LA. Jeżeli w najbliższym czasie nikt nie opanuje sytuacji z Ogunem... Albo jeśli roboty dalej będą stanowiły zagrożenie, to wrócę do akcji. Do tego czasu zostanę jeszcze z tobą. W porządku? - zaoferował, bo skoro najwyraźniej starali się szukać kompromisów, to ten wydawał mu się najwłaściwszy. Tak czy siak potrzebował zebrać siły, nie tyle przed dalszą podróżą, co przed walką... A w ten sposób istniała szansa, że ktoś inny zdąży pozbyć się problemów i Sam będzie mógł z czystym sumieniem skoncentrować się na opiece nad Berto.

Sam jedynie uniósł lewy kącik ust w lekkim uśmiechu, gdy Berto zauważył, że rozsądek bywał względny, lecz zdecydował się nie komentować tego na głos. Jego wyraz twarzy chyba wystarczająco dobitnie świadczył o tym, że w pełni zgadzał się z przyjacielem, ale mimo wszystko nie uważał tego za ogromny problem... To znaczy, owszem, momentami zdarzało mu się zirytować, kiedy byli diametralnie różnego zdania, lecz zawsze pamiętał o tym, że Bobby chciał dobrze i to mu pomagało. Tak czy siak nigdy nie potrafił długo się z nim kłócić czy na niego złościć. Ewentualna uraza potrafiła utrzymywać się trochę dłużej, ale nawet ona nie mogła trwać wiecznie. Za bardzo siebie wzajemnie potrzebowali, aby miały ich rozdzielić sprzeczki - choćby i poważne. Praktycznie od początku lepiej im było razem niż osobno.
Spojrzenie blondyna znów opadło natomiast w chwili, kiedy Latynos wytknął mu nadopiekuńczość i - niezbyt skutecznie - ukryte powody tej zasugerowanej przez niego zwłoki... Gdyż Guthrie nie mógłby z czystym sumieniem powiedzieć, że ten czynnik nie miał żadnego znaczenia w procesie podejmowania przez niego decyzji. Nie był najważniejszy, ale wciąż się liczył i mężczyzna nie zamierzał w tej kwestii kłamać, nawet jeżeli w gruncie rzeczy nie został o to zapytany wprost i mógłby łatwo potraktować słowa przyjaciela jako żart, którym najwyraźniej miały zresztą być w założeniu. Wolał się jednak wytłumaczyć. Zdążył się już nauczyć, że każde niedopowiedzenie potrafiło po jakimś czasie wrócić i w dodatku wyrządzić jeszcze jakieś szkody.
- Chodzi o moje zmęczenie i o chęć upewnienia się, że tutaj wszystko będzie beze mnie w porządku. Taki lot do Nowego Orleanu to dobre trzy tysiące kilometrów bez przerwy, a na miejscu najpewniej nie czekałoby na mnie miłe powitanie - przyznał, już na początku swojej wypowiedzi zmuszając się do podniesienia wzroku na twarz Bobby'ego oraz do posłania mu przepraszającego uśmiechu. Nie kłamał. Nawet nie naginał prawdy tak, aby bardziej mu pasowała. Pokonywał już nie takie odległości i Berto o tym wiedział, ale z drugiej strony tego dnia Sam od rana ciągle latał tam i z powrotem po kraju, załatwiał różne sprawy, niemalże nieustannie był w ruchu, nie wspominając już o chwilach spędzonych na starciu z robotami... Więc zużył na to wszystko sporo energii. To właśnie jej rezerwy musiały znowu się zapełnić, aby mógł bezpiecznie wyruszyć w dalszą drogę - bez martwienia się o to, że w Nowym Orleanie w najgorszym możliwym momencie zacznie mu nawalać tarcza.  Teoretycznie było to realną opcją, nawet jeżeli moce mutanta częściowo same się napędzały.
- Nie opóźniasz mojego wylotu. Nie martw się o to - zapewnił na wszelki wypadek i pod tym względem również mówił prawdę... Choć może opuścił szczegół, że gdyby nie Berto, to zapewne w ogóle nie przyleciałby teraz na przerwę do bazy, tylko został w Los Angeles do samego końca inwazji robotów. Trzeba tu jednak uczciwie przyznać, że Guthrie nie wstrzymał tej uwagi świadomie, tylko po prostu nie przyszła mu na czas do głowy, a kiedy wpadła mu do niej po fakcie, to już zwyczajnie nie było sensu kontynuować tej myśli... Ani tym bardziej nie pasowała ona do jego wcześniejszych słów.
Mimo wszystko Sam nie chciał ciągnąć dalej tego tematu. Bobby nie powinien się w tej chwili o nic martwić, tylko wypoczywać. W innych okolicznościach blondyn zadbałby nawet o zgaszenie telewizora albo przynajmniej przełączyłby go na coś spokojniejszego i przyjemniejszego... Ale niestety teraz nie mógł sobie na to pozwolić, bo sam również musiał słuchać wiadomości, tak na wszelki wypadek, gdyby znów miało się stać coś istotnego - jak z tym Ogunem. Nerdziki były w końcu obecnie zbyt zajęte, aby donosić im o każdym wydarzeniu, więc musieli trochę polegać na mediach.
- Potrzebujesz czegoś jeszcze? - spytał, po części dla odwrócenia uwagi przyjaciela, ale głównie dlatego, że faktycznie musiał się tego dowiedzieć, aby w razie czego spełnić jego życzenia... Te rozsądne. Zakładał, że Berto zdawał sobie z tego sprawę, więc nawet nie próbował tego uściślić. Spodziewał się co prawda jakiegoś żartu czy zaczepki, ale poza tym oczekiwał również tej właściwej odpowiedzi... Jednak zanim ją jeszcze utrzymał, uniósł już ich złączone ręce w taki sposób, aby móc ucałować wierzch dłoni Bobby'ego i na moment zatrzymać ją przy swoich ustach, spoglądając na Latynosa spokojnie i wciąż wyraźnie łagodnie.